Opmerking over vertaling: Het is inmiddels zeven jaar geleden dat we afscheid moesten nemen van dokter Hamer. De originele taal van deze website is Duits. Alle andere talen zijn machinaal vertaald. Hier vindt u uitgebreide kennis van Germanische Heilkunde® in 77 talen, met een nauwkeurigheid van de automatische vertaling van ca. 99%. Sinds de handmatige vertalingen door Dr. Hamers werk vordert langzaam, we hebben besloten de machinevertalingen toch online te zetten. Wij zijn ervan overtuigd dat het belangrijker is om de wereld te voorzien van 99% correct vertaalde, op kennis gebaseerde kennis dan deze te beperken tot puur op hypothesen gebaseerde kennis van de conventionele geneeskunde en de Germaanse geneeskunde onontdekt te laten. In tijden van snelle machinevertalingen mag de doorbraak van de Germaanse geneeskunde niet mislukken dankzij perfectie! De Germaanse geneeskunde was niet meteen perfect, maar werd in de loop van tientallen jaren voltooid. Deze kans willen wij ook andere landen graag geven.

Wij nodigen u van harte uit om ons te ondersteunen met het proeflezen. Hiervoor moet u de te corrigeren taal als moedertaal spreken, Duits als tweede taal of als moedertaal spreken en minimaal 2 jaar intensief Germaanse geneeskunde hebben gestudeerd. Als u geïnteresseerd bent, neem dan contact met ons op via: support@conflictolyse.de

Hier is een voorproefje van wat er momenteel in de maak is: 25 uur durend audioboek “Erfenis van een nieuw medicijn Deel 1 door Dr. med. Ryke Geerd Hamer":

 

Erfenis van een nieuw medicijn - Deel 1-1999-644S-Dr med Mag theol Ryke Geerd Hamer

dr. med. Ryke Geerd Hamer

Erfenis van een nieuw medicijn

deel een

De 5 biologische natuurwetten – de basis van alle geneeskunde

De betekenisvolle biologische speciale programma's van de natuur
Het ontogenetische systeem van tumoren met kanker - leukemie - epilepsie

+ Gekleurd vouwbord van de Nieuwe Geneeskunde: “Psyche – Hersenen – Orgaan”

Vrienden van Dirk – Ediciones de la Nueva Medicine

7. edition 1999

ISBN 84-930091-0-5

dankzegging

Mijn dank gaat uit naar alle medewerkers, vrienden, sponsors en helpers die een sleutelrol hebben gespeeld bij het verschijnen van dit boek zoals het verscheen.

Maar ik wil vooral de patiënten bedanken die mij toestemming hebben gegeven om hun casus te publiceren, soms anoniem, soms met een foto of zelfs naam, zodat medepatiënten ervan kunnen leren. Mijn dank gaat uit naar de levenden - mijn eerbetoon aan de overledenen die met hun hulp bij ons zijn.

Dit boek is opgedragen

uit eerbied voor de doden – in waarheid voor de levenden

Mijn zoon DIRK, die op 19-jarige leeftijd in zijn slaap dodelijk werd neergeschoten door een Italiaanse prins die uit pure baldadigheid een ander neerschoot. Als gevolg van zijn overlijden werd ik zelf ziek met DHS, een “DIRK-HAMER SYNDROOM”, een “verliesconflict” met zaadbalkanker. Deze opvallende samenloop van acute, dramatische conflictschokken en mijn eigen kanker brachten mij ertoe de kennis van de Nieuwe Geneeskunde te ontdekken.

Mijn geliefde vrouw SIGRID, mijn ‘slimme meisje’, die de eerste arts ter wereld was die de Nieuwe Geneeskunde als juist erkende. Mijn patiënten, degenen die stierven, die mij als kinderen nauw aan het hart waren gegroeid, maar die zo werden lastiggevallen of zelfs onder enorme druk werden gedwongen om terug te keren naar de zogenaamde behandeling van de heersende doktoren en daar op ellendige wijze ter dood werden gebracht onder morfine.

De levenden die het geluk of de moed hadden om aan de druk van de zogenaamde conventionele geneeskunde te kunnen ontsnappen en daardoor weer gezond te worden.
Dit boek zou een van de meest vreugdevolle boeken moeten zijn die alle mensen van goede wil en een eerlijk hart ooit zullen kennen!

011 - Dirk Geerd Hamer web

Dirk Geerd Hamer

geboren op 11 maart 1959 in Marburg
dodelijk getroffen op 18 augustus 1978 bij Cavallo/Corsica
overleed op 7 december 1978 in Heidelberg
begraven onder de stadsmuur bij de piramide in Rome

Zwarte Woud, 7 december 1980, 17 uur

Vandaag twee jaar geleden was het de zwartste dag van mijn leven, het zwartste uur van mijn leven! Mijn geliefde Dirk stierf in mijn armen. Niets ervoor en niets erna was zo verschrikkelijk, zo onuitsprekelijk verwoestend als dat uur. Ik dacht dat het misschien langzaam zou verdwijnen, dit gevoel van machteloosheid, van verlatenheid, van eindeloos verdriet. Maar het wordt nog steeds sterker. Ik kan niet meer zijn wie ik was. Mijn arme zoon, wat heb je meegemaakt, wat heb je geleden zonder ooit een woord te klagen. Wat zou ik hebben gegeven als ik in jouw plaats had mogen sterven? Elke nacht sterf je opnieuw in mijn armen, sindsdien ben je 730 nachten met mij gestorven, en ik wilde je altijd niet uit mijn armen laten gaan en het vreselijke lot trok je altijd weg. Aan het einde stond ik altijd hulpeloos en huilde zoals ik twee jaar geleden deed, net zo ongeremd en ongelovig als toen tussen alle ernstig zieke patiënten en de afgematte, onbeschofte en genadeloze artsen en verpleegsters die mij alleen naar jou toe lieten komen om dood gaan.

Jij geweldige jongen, je stierf als een koning, trots, groot en toch zo lief, ondanks alle pijn, ondanks alle buisjes in alle aderen, slagaders, ondanks de intubatieslang1, ondanks vreselijke decubitus2. Je hebt de gemeenheid en boosaardigheid van je kwelgeesten slechts met een hoofdschudden van de hand gewezen: ‘Papa, ze zijn slecht, heel slecht.’ De afgelopen dagen heb je alleen maar met je ogen gesproken, maar ik heb elk woord begrepen dat je zei.

1  Intubatie = inbrengen van een speciaal buisje in de luchtpijp of hoofdbronchus
2 Decubitus = 'liggen'; Slechte bloedsomloop door chronische, lokale druk (bedrust)

Pagina 11

Heb je ook alles begrepen wat ik de vorige keer tegen je zei, dat papa en mama eindeloos van je houden en dat we altijd samen zullen blijven en alles samen zullen doen? En dat je nu heel sterk moet zijn en lang moet slapen? Je knikte, en ik weet zeker dat je alles begreep, ondanks je pijn. Slechts één keer, toen je je ogen al had gesloten en mijn tranen over je gezicht voelde druppelen en me hoorde huilen, schudde je een beetje verontwaardigd je hoofd. Wilde je tegen mij zeggen: “Papa, je moet niet huilen, we blijven altijd bij elkaar!”

Ik schaam me voor niemand, mijn jongen. Ik huil zo vaak als niemand me ziet. Wees niet boos op mij. Ik weet dat je je vader nog nooit eerder hebt zien huilen. Maar nu ben ik ook je leerling en ik ben verdrietig en trots op je vanwege de waardigheid waarmee je ons voorging door de grote poort van de dood. Maar zelfs zo'n trots kan mijn wanhoop niet bevredigen als je elke nacht in mijn armen sterft en mij in wanhoop achterlaat.

Pagina 12

Mijn zoon schilderde deze foto toen hij 18 was in Rome. Het is een speciaal soort ‘zelfportret’. Hij schilderde zichzelf op 80-jarige leeftijd, een jaar voor zijn dood.

Eerst leerde mijn DIRK mij de context van kanker begrijpen, daarna begreep ik langzaam de hele geneeskunde.

Pagina 13

Dr. Sigrid Hamer echtgenote van Geerd Hamer

Mijn geliefde vrouw, dr. Sigrid HAMER, arts en al bijna 30 jaar trouwe kameraad. Ze wist vijf gevallen van kanker te overwinnen, die min of meer allemaal ontstonden als gevolg van het lijden van haar geliefde zoon DIRK. Ze stierf in mijn armen op 12.4.85 april XNUMX aan een acute hartaanval.

Pagina 15

Voorwoord bij de 2e tot en met de 6e druk

Dit boek ‘Legacy of a New Medicine’ is de basis geworden van een compleet nieuw begrip van de geneeskunde. Waar ik in mijn stoutste dromen alleen maar op had durven hopen, is uitgekomen: de lezers hebben begrepen dat dit een keerpunt in de geschiedenis van de geneeskunde markeert van een omvang die voorheen als onvoorstelbaar werd beschouwd.

Terwijl het boek ‘Kanker – Ziekte van de Ziel’ uit 1984 de allereerste oorsprong was van deze nieuwe manier van denken, heeft dit boek nu begrijpelijke en praktisch realiseerbare fundamenten gelegd en nieuwe dimensies gedefinieerd. Vooral de ontogenetische3+4 De Nieuwe Geneeskunde heeft het systeem van tumoren en kanker-equivalente ziekten op zo’n indrukwekkend eenvoudige en vooral verifieerbare manier voor ons begrijpelijk gemaakt dat we er echt mee kunnen werken.

De reacties en brieven van lezers op dit boek varieerden van positief tot enthousiast. Dit compenseerde mij rijkelijk voor alle opofferingen en inspanningen. De bijna 20.000 delen die tot nu toe zijn verspreid, verspreiden zich als een lopend vuurtje over de hele wereld, in het Duits en ook in de Franse vertaling “Fondement d' une Medecine Nouvelle”. Het nieuwe medicijn is niet langer te stoppen, net zomin als de nieuwe manier van denken die daarmee gepaard gaat.

Er zal een einde komen aan de ergste vorm van menselijke slavernij, namelijk totale vervreemding van zichzelf. De angst die ontstaat door het volledige verlies van natuurlijk vertrouwen in jezelf en je lichaam, het opgeven van het instinctieve luisteren naar de stem van je organisme, zal worden weggenomen.

Door de verbindingen tussen psyche en lichaam te begrijpen, begrijpt de patiënt ook het mechanisme van de paniekerige, irrationele angst voor prognostisch zogenaamd onvermijdelijke gevaren, die pas dan onvermijdelijk en dodelijk worden.5 omdat de patiënt ze gelooft, omdat hij bang is. Dit zal ook een einde maken aan de eindeloze macht van artsen die voortkomt uit de angst voor een zogenaamd ‘zelfvernietigend kankermechanisme’, ‘oneindige levensverslindende groei van uitzaaiingen’, enz.

3 ontogenetisch = gerelateerd aan de incarnatie in de baarmoeder en als ras
4 Ontogenese = embryonale ontwikkeling
5 Sterfte = sterfte

Pagina 17

De verantwoordelijkheid die zij in werkelijkheid nooit op zich hebben genomen en ook nooit op zich konden nemen, moet nu aan de zieken zelf worden teruggegeven. Dit boek kan echte vrijheid betekenen voor degenen die het echt begrijpen.

De mooiste ervaring voor mij was dat ik zag dat de patiënten zelf, met het boek NIEUWE GENEESKUNDE in hun hand, zichzelf nu kunnen redden. Ze lezen het boek, begrijpen het, gaan kalm en kalm naar hun arts of professor, leggen het boek op zijn tafel en vertellen hem dat ze graag behandeld willen worden met deze methode en geen andere. Geen enkele professor ter wereld kan er iets tegen zeggen, geen enkele heeft er tot nu toe tegen kunnen pleiten. De histopathologen, die voorheen de ‘goden van het lot’ van de geneeskunde waren en moesten beoordelen of een weefsel kanker is of niet, wanneer ze worden geconfronteerd met het ontogenetische systeem van tumoren en kanker-equivalente ziekten, geven ze toe, moeten ze herroepen en nederlaag toegeven als hun diagnose hier niet mee overeenkwam. Er worden compleet nieuwe, controleerbare normen gesteld. De histologische diagnose en de veronderstelde ‘prognose’ waarmee vroeger werd rondgegooid (‘Je hebt nog zo-en-zo lang te leven, zo-en-zo procent overlevingskans’) hebben nu hun afschuw verloren, omdat de patiënt weet dat hij kan zelf de voorspelling programmeren.

De patiënt is meerderjarig geworden. Hij staart niet langer als een bang konijn naar de grote hoofdarts of primarius, uit wiens mond hij voorheen bevend de doodsprognose verwachtte en ontving (wat hem telkens het volgende conflict met een zogenaamde ‘uitzaaiing’ bezorgde), maar vandaag staat als zijn gelijkwaardige partner arts tegenover. De patiënt kan het nieuwe medicijn net zo goed begrijpen als de arts, terwijl geen van beiden de eerdere verwarring van het oude medicijn met alle onverklaarbare uitzonderingen en aanvullende hypothesen kon begrijpen. Maar de artsen deden altijd alsof ze deze onzin konden begrijpen of zelfs hadden begrepen.

Tenslotte nog een waargebeurd voorval dat enige tijd geleden in Bremen heeft plaatsgevonden en mij diep heeft geraakt: een jonge vrouw die in de kliniek te horen kreeg dat ze “vol uitzaaiingen” zat en geen kans had om te overleven, kreeg een goede behandeling. Gaf dit boek door aan mijn vriend. Om rustig te kunnen lezen gaat ze het bos in, gaat op een eenzame plek op een boomstam zitten en... leest! Als efficiënte secretaresse leest ze snel en geconcentreerd, uur na uur. Ze merkt geen honger of vermoeidheid; ze leest zes uur lang alsof ze dronken is. ‘Toen,’ zegt ze, ‘vielen de schellen van mijn ogen. Met een vreugdevolle schok besefte ik wat dit boek betekende. Toen sprong ik zo hoog als ik kon uit mijn boomstam en riep het bos in: 'Nu weet ik dat ik verder kan leven!'"

Pagina 18

Ze voelde gelijk! Het gaat goed met haar en ze is al lang buiten de gevarenzone.

Als dit boek alleen deze jonge vrouw, een alleenstaande, had geholpen te overleven, dan zou het de moeite waard zijn om geschreven te worden!

Uw huisarts Ryke Geerd Hamer

Pagina 19

Voorwoord bij de 7e druk

Tien jaar na de eerste editie van het boek ‘Legacy of a New Medicine Volume One’ was een grote herziening dringend nodig. Terugkijkend denk ik dat de eerste editie in 1987 een groot succes was. De 4 tot nu toe ontdekte biologische natuurwetten zijn volkomen juist gebleken, ook al is de 4e biologische natuurwet (het ontogenetisch bepaalde systeem van microben) in veel ziektegevallen niet reproduceerbaar omdat bacteriologische bevindingen niet meer worden vastgelegd. Mensen geloven bijvoorbeeld dat tuberculose vrijwel is uitgeroeid en daarom slagen ze er in 9 van de 10 gevallen niet in om de zogenaamde “zuurvaste bacillen” correct te detecteren. In het algemeen heeft de officiële conventionele geneeskunde, zoals voorspeld kon worden, aanzienlijke problemen bij het begrijpen van de Nieuwe Geneeskunde. De ideeën van ‘goedaardig’ en ‘kwaadaardig’ zitten te diepgeworteld en hebben de vooruitgang van de wetenschap op bijna alle semi-religieuze gebieden gehinderd. Mijn voormalige collega’s kunnen of willen eenvoudigweg niet begrijpen dat bijvoorbeeld hersenkanker en tuberculose met het typische nachtelijk zweten en subfebrile6 Temperaturen kunnen tot hetzelfde speciale programma behoren (wat ik vroeger ziekte noemde), maar kanker is de conflictactieve fase en tuberculose is de genezingsfase.

In 1994 werd een 5e biologische natuurwet toegevoegd aan de 4 die al sinds 1987 bestonden, de zogenaamde kwintessens:
"De wet van het begrijpen van elke zogenaamde 'ziekte' als een betekenisvol biologisch speciaal programma van de natuur (SBS) dat kan worden begrepen in termen van ontwikkelingsgeschiedenis."

Deze 5e Biologische Natuurwet was uiteraard al impliciet opgenomen in de 1e editie, omdat de hele Nieuwe Geneeskunde in principe op dit begrip is gebaseerd. Maar het was nog niet duidelijk gedefinieerd. Met deze essentie is de Nieuwe Geneeskunde praktisch logisch coherent 7 abgeschlossen.

6 subfebrile = licht koortsig
7 samenhangend = verbonden

Pagina 21

Met de vijfde biologische natuurwet is mijn eerdere opvatting, die ik had toen ik de ijzeren regel van kanker ontdekte en de wet van de tweefasenaard van alle zogenaamde ziekten (wanneer het conflict is opgelost), verouderd, namelijk dat het DHS, de initiële biologische conflictschok, een ‘kortsluiting’ in de hersenen is. Omdat ‘kortsluiting’ een ‘storing’ betekent, een ‘falen’ van het organisme, een kwaadaardige degeneratie van zinloze aard, enz. Niets van dat alles klopte. Gelukkig heb ik deze resterende bagage niet opgenomen in de eerste twee biologische natuurwetten, maar heb ik ze eerder in puur wetenschappelijke termen geformuleerd. Dit werpt nu zijn vruchten af, want ik hoefde ze niet te veranderen, de 5e en 3e Biologische Natuurwetten hoefden sowieso niet veranderd te worden. We noemen nu alle wetten de 4 Biologische Natuurwetten.

Dit boek is dus eigenlijk pas voltooid door de kern van de vijfde biologische natuurwet. We hebben nu een wetenschappelijk, nauwkeurig systeem van vijf biologische natuurwetten – zonder één enkele hypothese! Daarentegen is er de officiële conventionele geneeskunde, die fungeert als ‘staatsgeneeskunde’, zichzelf ‘erkend’ noemt en daarom heeft aangenomen de bevindingen van de Nieuwe Geneeskunde zeventien jaar lang te onderdrukken met een bijna onvoorstelbare minachting voor de mensheid. De ‘erkende fout’ van de ‘staatsgeneeskunde’ werkt alleen met een paar duizend hypothesen en niet met één enkele biologische wet. Dat is de reden waarom je zelfs met “erkende medicijnen” nooit iets wetenschappelijk zou kunnen verifiëren met behulp van de op één na beste patiëntcasus. In de nieuwe geneeskunde moet elk next best case altijd reproduceerbaar zijn volgens de vijf biologische natuurwetten.

Het ziekteverloop, dat nu zichtbaar en begrijpelijk is voor zowel patiënt als arts, neemt alle paniek bij de patiënt weg. We hebben als het ware de oorspronkelijke geneeskunde herontdekt. In Spanje wordt het soms liefkozend “la medicina sagrada” genoemd, het “heilige medicijn”.

Keulen, 24.12.95 december XNUMX

Pagina 22

Aanvulling op het voorwoord van de 7e editie,

geschreven in de gevangenis, Keulen-Ossendorf (“Klingelpütz”) op 18 augustus 1997

Beste lezer,

Vandaag, 19 jaar geleden, terwijl hij bij zonsopgang in een boot sliep, werd mijn zoon DIRK dodelijk neergeschoten door de oorlogskarabijn van zijn moordenaar. Hij stierf op 7 december 1978.

Zoals u kunt zien zijn er inmiddels twee jaar verstreken waarin dit boek niet gedrukt kon worden.
Met de hulp van de zaak van de kleine Olivia Pilhar uit Oostenrijk werd er een ongelooflijke media- en karaktermoordterreur opgevoerd tegen onze uitgever en mijzelf, die onze uitgever bijna vernietigde - maar slechts bijna. (Ik wil hier niet opnieuw commentaar geven op Olivia's zaak en zou daarom iedereen die geïnteresseerd is verwijzen naar het boek geschreven door haar vader: "Olivia - Diary of a Fate").
Op dit punt wil ik vooral een paar goede vrienden bedanken, zonder wie we dit niet hadden kunnen doen.

Drie maanden lang zit ik hier in de gevangenis of kerker, de Keulse “Klingelpütz”. Maar ik ben er trots op dat ik hier in de kerker moet of mag zitten voor alle patiënten, voor al diegenen die vóór de Nieuwe Geneeskunde hebben gekozen of in de toekomst nog willen beslissen en voor de wetenschappelijke waarheid. Sinds we nu de onderzoeksdossiers hebben kunnen inzien, hebben we kunnen vaststellen met welke minachting voor de mensheid en met welke criminele energie onze tegenstanders hun werk tegen mij en de Nieuwe Geneeskunde hebben uitgevoerd. Vervolgens word ik er officieel van beschuldigd dat ik kosteloos met drie mensen heb gesproken over de Nieuwe Geneeskunde. Om zich voor te bereiden op een veroordeling moest de pers de zaak dramatisch en met bodemloze haat presenteren: “Keulens kankergenezer – al 40 doden” en “Dokter Hamer: de dodenlijst wordt steeds langer.” Geen wonder dat er veel veroordeelden binnenkomen De gevangenis van Keulen zou in mijn gedachten zijn na het lezen van de kranten zou graag naar de keel grijpen...

Onder geen enkele omstandigheid mag er een openbare, eerlijke en wetenschappelijke beoordeling van de Nieuwe Geneeskunde plaatsvinden. Met de hulp van het rechtssysteem willen ze mij feitelijk dwingen te stoppen met praten over medicijnen, te stoppen met het geven van seminars en te stoppen met het schrijven van boeken. Volgens professor dokter Hanno Beck, hoofd van de afdeling ‘Geschiedenis van de Natuurwetenschappen’ in Bonn, is dit ‘verreweg de ergste onderdrukking van kennis die ik ken’.

Pagina 23

Als we bedenken hoeveel lijden er vooraf aan latere ziekten voorkomen zou kunnen worden als de kennis van de vijf biologische natuurwetten niet systematisch aan de bevolking zou worden onthouden! Deze situatie wordt een van de grootste misdaden in de menselijke geschiedenis!

Ik weet dat ik hier in de gevangenis zit vanwege de wetenschappelijke waarheid en voor alle mensen die de Nieuwe Geneeskunde nog kan helpen, veroordeeld tot 9.9.1997 maanden gevangenisstraf op 19 september XNUMX. Ik verdraag het zonder klagen, omdat ik letterlijk ‘drie keer gratis met een patiënt over de Nieuwe Geneeskunde praat’. Hieruit construeer je drie consulten, drie keer een behandeling. De rechter die mij in deze farce van een proces mocht berechten, weigerde op het laatste moment tien artsen en tien patiënten van de Nieuwe Geneeskunde te horen, die hij eerder had beloofd. Het vonnis was al gevallen...

Uw arts med. Ryke Geerd Hamer

Pagina 24

 


Inhoudsopgave…25

NAAR DE BEGELEIDING…35

2 DE ZIEKTEN (NU BEGRIPPEN ALS BETEKENISVOLLE BIOLOGISCHE SPECIALE PROGRAMMA’S) VAN MENS, DIER EN PLANTEN ALS EEN DRIE LAAGS GEBEURTENIS…43

2. 1 WAT BETEKENT DE SYNCHRONICITEIT VAN DE DRIELAGENCURSUS? …49

3 INLEIDING TOT HET NIEUWE GENEESKUNDE …55

4 DE AARD VAN HET NIEUWE GENEESKUNDE – VERSCHIL MET DE VORIGE ZOGENAAMDE “SCHOOLGENEESKUNDE” …61

5 DE IJZEREN REGEL VAN KANKER – DE EERSTE BIOLOGISCHE NATUURWET VAN DE NIEUWE GENEESKUNDE …1

5.1 HET EERSTE CRITERIUM VAN DE IJZEREN REGEL VAN KANKER…1

5.1.1 Definitie van de term ‘conflict’ in de IRON RULE OF CANCER (ERK) …70

5.1.2 DIRK-HAMER-SYNDROOM (DHS) …74

5.2 HET EERSTE CRITERIUM VAN DE IJZEREN REGEL VAN KANKER…2

5.3 HET EERSTE CRITERIUM VAN DE IJZEREN REGEL VAN KANKER…3

6 HET GEDRAG VAN DE HERSENEN – BASIS VAN BIOLOGISCHE CONFLICTEN …83

6.1 VERGELIJKING VAN DE BIOLOGISCHE VORM VAN KANKER BIJ MENS EN DIEREN …86

6.2 VERGELIJKING VAN BIOLOGISCHE CONFLICTEN BIJ MENS EN DIEREN …89

7 DE WET VAN TWEE-FASEN VAN BETEKENISVOLLE BIOLOGISCHE SPECIALE PROGRAMMA’S (OER ZIEKTEN genoemd) BIJ HET OPLOSSEN VAN HET CONFLICT – DE TWEEDE BIOLOGISCH NATUURLIJKE WET VAN DE NIEUWE GENEESKUNDE …2

7.1 SYMPATHICOTONCONFLICTACTIEVE FASE; VERLOOP VAN CONFLICTEN …96

7.2 CONFLICTOLYSE, OPLOSSING VAN HET BIOLOGISCH CONFLICT …98

7.3 DE EPILEPTISCHE OF EPILEPTOÏDE CRISIS UITGELEGD MET HET VOORBEELD VAN EEN HARTAANVAL …99

7.4WAT BETEKENT EEN “BIOLOGISCHE” OPLOSSING VOOR EEN CONFLICT…102

7.4.1 Casestudy: Biologische conflictoplossing door interstitieel testiscarcinoom…104

8 DE EPILEPTISCHE CRISIS ALS NORMALE OVERGANG IN DE GENEZINGSFASE …113

8.1 MOGELIJKHEDEN OM DE EPILEPTISCHE CRISIS TE VERBERGEN …119

8.2 DE AARD VAN DE EPILEPTISCHE CRISIS…120

8.2.1 Case study: D-trein Parijs – Keulen, 06.10.1984 oktober 7.37, vertrek 121 uur …XNUMX

8.2.2 Casestudy: De ordonnateur en de cadet …124

8.2.3 Casestudy: Epilepsie vanaf de leeftijd van 8...125 jaar

8.2.4 Casestudy: Liefdesavontuur in het Turks: de geliefde…127

8.2.5 Casestudy: pure catastrofe…128

8.2.6 Casestudy: Vecht tot de dood en het leven…131

8.2.7 Case study: De dood van de gerespecteerde chef-dirigent …134

8.2.8 Casestudy: De vier boze geesten…138

8.2.9 Casestudy: Verboden aaien…141

8.2.10 Casestudy: Papa Noel …143

8.3 DE BELANGRIJKSTE EPILEPTISCHE EN EPILEPTOÏDE CRISES …147

8.3.1 Migraine-aanvallen…149

8.3.2 De epileptische crises (aanvallen) van het motorcortexcentrum...150

8.3.2.1 Bronchiale astma …151
8.3.2.2 Myocardinfarct…151

8.3.3 De epileptoïde crises van het sensorische (huid- en mucosale plaveiselepitheel) en het postsensorische (periosteum) corticale centrum...153

8.3.3.1 Afwezigheden bij neurodermitis en psoriasis …153
8.3.3.2 Afwezigheid wanneer het periosteum is aangetast…154
8.3.3.3 Afwezigheid bij linkerventrikelinfarct met coronaire ulcer en ventriculaire bradyaritmie...154
8.3.3.4 Epilepsie van intima ulcera van de kransader met longembolie (hartaanval rechts) met gelijktijdige cervicale ulcera…155
8.3.3.5 De ​​epileptoïde crisis van galwegzweren in de lever met afwezigheid van hepatitis, voorheen levercoma genoemd...156
8.3.3.6 De epileptoïde crisis van bronchiale slijmvlieszweren met afwezigheid binnen de “bronchitis”, bronchiale atelectase of pneumonie…156
8.3.3.7 De epileptoïde crisis van het zogenaamde “glaucoom” (glaucoom = vertroebeling van het glaslichaam van het oog…156

8.4 HET ORGASME…157

8.4.1 Het eenzijdige orgasme…157

8.4.2 Het dubbelzijdige orgasme…157

8.4.3 De zogenaamde “love rush”…. 157

8.4.4 Het (hersen)eenzijdige orgasme… 158

8.4.5 De ​​frequentie van een orgasme… 160

8.4.6 Welke relais in de hersenen reageren als de brandpunten van Hamer tijdens een eenzijdig of zogenaamd eenvoudig orgasme...167

8.4.7 Het zogenaamde “springen” (“springen” = van de ene hersenhelft naar de andere hersenhelft) van een conflict en daarmee ook het soort orgasme bij een hangend actief pre-conflict of een verandering in hormonale niveaus . De onmacht…163

8.4.8 Seksualiteit in de zogenaamde “schizofrene constellatie…167

9 HET VEGETATIEVE RITME / SYMPATHICOTONIE – VAGOTONIE…173

9.1 HET VEGETATIEVE ZENUWSTELSEL, COMPUTERCENTRUM VAN HET BIOLOGISCHE
RITME VAN ONS LICHAAM…178

9.2 PARASYMPATHICOTONIA = VAGOTONIA EN SYMPATHICOTONIA …179

9.3 HET PARASYMPATHISCHE ZENUWSTELSEL …184

9.4 HET SYMPATHISCHE ZENUWSTELSEL… 185

10 DE ONTDEKKING VAN DE HAMERKUDDE - EEN HISTORISCH SAMENVATTING... 189

10.1 DE VERMEENDE RINGARTEFACTEN VAN DE HERSENEN IN HET COMPUTERTOMOGRAM DIE AL BIJN TWEE DECENNIA DOOR NEURORADIOLOGEN VERKEERD WORDEN geïnterpreteerd...192

10.2 HET HOOFD-HERSENEN EN HET ORGAAN-HERSENEN …197

10.3 DE HAMER FOCUS IN DE CA FASE EN IN DE PCL FASE …197

10.4 HERSENSCHEMA …203

10.4.1 CT-sneden in onze hersenen…206

10.5 DE EERSTE ONTDEKTE HAMER KACHEL …207

10.6 CASESTUDIES …209

10.6.1 Casestudy: Italiaanse gastarbeider …270

10.6.2 Casestudy: 60-jarige vrouw van een rector van de universiteit …272

10.6.3 Casestudy: 50-jarige patiënt na de menopauze…214

10.6.4 Casestudy: Actieve HH in een schietdoelconfiguratie in de hersenstam …276

10.6.5 Casestudy: Rechtshandige patiënt met verliesconflict...277

10.6.6 Casestudy: Linkshandige vrouw met gedeeltelijke verlamming aan de linkerkant…279

10.6.7 Casestudy: Patiënt met angst-walging-conflict…227

10.6.8 Casestudy: Ductale borstkas ca…223

10.6.9 Casestudy: Londense bankier …224

10.6.10 Casestudy: Brutaal scheidingsconflict...227

10.6.11 Op de volgende twee foto's zien we...228

10.6.12 Casestudy: Vijfjarig meisje met hongerconflict...234

10.6.13 Casestudy: tuberculose en borstkanker …235

10.6.14 Casestudy: Adenoïde borstkanker aan de linkerkant...236

10.6.15 Casestudy: Kleine Franse jongen…237

10.6.16 juni 239 Drie casestudies van leukemie...XNUMX

10.6.17 Een case study van netvliesloslating bij angst-in-de-nek-conflicten...242

10.6.18 Casestudies voor ernstige gliomateuze genezing van een HH…243

10.6.19 juni 5 Case study: Misbruikt door zijn vader toen hij 244 jaar oud was...XNUMX

10.6.20 Casestudy: De zwarte harten…246

10.6.21 Casestudy: seksueel misbruik door de peetvader…248

10.7 VROUWELIJK SEKSUEEL CONFLICT CCT …249

10.8 HET MANNELIJKE TERRITORIALE CONFLICT IN HET GDT …250

10.8.1 Voorbeelden van een zogenaamde schizofrene constellatie in CCT; hier gebaseerd op de combinatie van seksuele en territoriale conflicten...257

10.9 DOELCONFIGURATIES IN DE LEVER …252

10.9.1 Hongerconflict omdat de koks vertrekken...254

10.10 GEEN HERSENCHIRURGIE! TWEE BIJNA IDENTIEKE GEVALLEN – EEN VERGELIJKING…257

10.11 DE HISTOLOGIE VAN DE HAMERKUDDE …267

10.11.1 De zogenaamde “hersentumor” (in werkelijkheid Hamer’s focus…270

10.11.2 Zogenaamde apoplectische beroerte of “hersenberoerte”…277

10.11.3 De Hamerfocus in de genezingsfase…273

10.11.4 Scheuren van de focus van Hamer door intrafocaal oedeem...276

10.12 EEN WOORD OVER BEELDTECHNOLOGIE: BRAIN CT OF NMR (MRI, NUCLEAR SPIN TOMOGRAM)? …282

10.13 HERSENCHIRURGIE – HERSENRADIATIE …284

10.14 Uit EEN INTERVIEW DOOR DR. HAMERS MET PROF. DR. MED. DR. RER. NAT. P. PFITZER, HOOGLERAAR PATHOLOGIE EN CYTOPATHOLOGIE, DECAAN VAN DE MEDISCHE FACULTEIT VAN DE UNIVERSITEIT VAN DÜSSELDORF …284

11 HET BELANG VAN LINKSHANDIG EN RECHTSHANDIG…291

11.1 LINKS- EN RECHTSHANDIGHEID - DE SMACK-TEST ...294

11.2 LINKEROOG EN RECHTEROOG …296

11.3 BELANG VAN LINKSHANDIGHEID VOOR KLINISCHE DIAGNOSE …299

11.4 DE TWEE CERERIËLE HEMISFOREN: LINKER TERITORIUMGEBIED = VROUWELIJK,
JUISTE GEBIED = MAN…303

12 DE CONFLICTENRECIDITIE…305

13 HET CONFLICTPOOR…309

13.1 VOORBEELD: HOOIKOORTS …309

13.2 CASESTUDY: VLUCHT SENEGAL-BRUSSEL …311

13.3 CASESTUDY: Viel in slaap achter het stuur…313

13.4 CASESTUDY: DE OVERGEreden KAT …313

13.5 CASESTUDY: DE BOXER IN HET BESTELJE…314

13.6 CASESTUDY: HET ENE ACHTER-EARVENT-ONGEVAL NA HET ANDERE…315

13.7 CASESTUDY: NOTENALLERGIE …316

14 HET HANGENDE CONFLICT OF HET CONFLICT IN BALANS…329

14.1 CASESTUDY: JONGEN ROKEN MET GEVOLGEN...332

15 DE VICIEUZE CIRKEL…341

15.1.1 Case study: “Metastasen” in de pink! …345

15.1.2 Case study: Vicieuze cirkel als gevolg van hartangst-conflict met pericardiaal mesothelioom…346

15.1.3 Casestudy: Ascites of waterbuik (genezingsfase na peritoneaal mesothelioom) …348

15.1.4 Casestudy: vicieuze cirkel bij kieuwboogcysten …350

16 HET ONTOGENETISCHE SYSTEEM VAN TUMOREN EN KANKER-EQUIVALENTE SPECIALE PROGRAMMA’S – DE 3E BIOLOGISCHE NATUURLIJKE WET VAN DE NIEUWE GENEESKUNDE …355

16.1 DE CLASSIFICATIE VAN TUMOREN…360

16.2 “CEREBELL MESODERM” EN “CERERIAL ECTODERM …362

16.3 HET CEREBELL-MESODERM …362

16.4 DE CEREBRAINS ECTDERM …364

16.5 VENTRICULI ULCUS EN DUODEN ULCUS …365

16.6 DE KANKER-EQUIVALENTE ZIEKTEN, (NU “GEVOELIGE BIOLOGISCHE KANKER-EQUIVALENTE SPECIALE PROGRAMMA’S…371

16.7 WAAROM ER GEEN METASTASES KUNNEN ZIJN…373

17 HET ONTOGENETISCH GECONDITIONEERDE SYSTEEM VAN MICROBEN – DE 4E BIOLOGISCHE NATUURWET VAN DE NIEUWE GENEESKUNDE …377

18 DE LAATSTE EN LAATSTE STADUS VAN GENEZEN KANKER OF AAN GENEZEN KANKER-EQUIVALENTEN…389

18.1 A. DE EINDFASE VAN BETEKENISVOL BIOLOGISCH
SPECIAAL PROGRAMMA VOOR KANKER MET EEN BIOLOGISCH “NORMAAL” VERLOOP…390

18.1.1 a) De verstandige biologische speciale programma’s van de oude hersengestuurde groep (hersenstam- en cerebellumgestuurd…390

18.1.2 b) De “laatste fase” van de door de hersenen gecontroleerde processen…394

18.1.2.1 Necrotisch carcinoom vervangen door herstel (bijv. callus), later “sarcoom” genoemd…395
18.1.2.2 Met littekens bedekt of verkalkt carcinoom…396

18.1.3 c) met het conflictgereduceerde “hangende conflict” …396

18.2 B. DE LAATSTE FASE VAN ONBIOLOGISCH KANKER OF BETERE SBS…397

19 DE WET VAN HET BEGRIJPEN VAN IEDEREEN ZOGENOEMD “ZIEKTE” ALS ONDERDEEL VAN EEN EVOLUTIONEEL BEGRIJPELIJK SPECIAAL BIOLOGISCH PROGRAMMA VAN DE NATUUR – DE 5E BIOLOGISCHE NATUURLIJKE WET VAN DE NIEUWE GENEESKUNDE (DE QUINTESSENTIE) …401

19.1 HET PRINCIPE VAN DE ZIEKTE VAN KANKER …404

19.2 HET INSCHAKELEN VAN HET SPECIALE PROGRAMMA DOOR HET DHS – HET BEGIN VAN DE SYMPATHICOTONISCHE FASE…405

19.3 HET FUNDAMENTELE PROBLEEM…406

20 DE THERAPIE VAN HET “SPECIAAL PROGRAMMA KANKER…411

20.1 DE ARTS VAN DE NIEUWE GENEESKUNDE …414

20.2 PSYCHISCH NIVEAU: PRAKTISCHE PSYCHISCHE THERAPIE MET GEZOND VERSTAND …416

20.2.1 Conflictanamnese – het DHS achterhalen…423

20.2.2 Berekening van het verloop van het conflict van DHS tot …424

20.3 HET CEREBRALE NIVEAU: MONITORING EN THERAPIE VAN CEREBRALE COMPLICATIES …425

20.3.1 Richtlijn voor therapie: De code van ons brein...427

20.4 HET ORGANISCHE NIVEAU: THERAPIE VAN ORGANISCHE COMPLICATIES …429

20.4.1 De patiënt, meester over de beslissingen over alle ingrepen op zijn lichaam...430

20.4.2 Alternatief door natuurlijke kankerverwijdering…431

20.4.3 Een woord over straling...432

20.4.4 Proefpuncties en proefexcisies…432

20.4.5 Een woord over chirurgische ingrepen…433

20.4.6 Algemene gedragsregels…435

20.4.7 Medicijnen in therapie…438

20.4.7.1 De twee groepen medicijnen…440
20.4.7.2 Een woord over penicilline…441
20.4.7.3 Aanbevolen dosering voor prednisolon…442
20.4.7.4 Een woord over cytostatische chemo-pseudotherapie…443
20.4.7.5 Aanbeveling in geval van herhaling van het conflict of nieuw DHS …443
20.4.7.6 Cortisone afbouwen, eventueel met behulp van ACTH…444
20.4.7.7 De epileptische crisis…444
20.4.7.8 Een woord over pijn en pijnstillers die morfine bevatten…446

20.5 SAMENVATTING …447

20.6 HET IDEALE ZIEKENHUIS …449

20.7 EEN CASESTUDY (CELLERDOCUMENTATIE) …452

21 LEUKEMIE – GENEZINGSFASE NA BOTKANKER …475

21.1 INLEIDING …475

27.7.1 Hoe vindt bloedvorming plaats? …477

21.1.1 Wat is leukemie in de nieuwe geneeskunde? …479

21.1.2 Wat houdt het gehele Betekenisvol Biologisch Speciaalprogramma in? …480

21.1.3.1 Welke symptomen zien we in de conflictactieve fase…480
21.1.3.2 Welke symptomen zien we in de fase waarin conflicten zijn opgelost? …480

21.2 ACUTE EN CHRONISCHE LEUKEMIE …481

21.2.1 De leukemische regel…482

21.3 LEUKEMIE VANUIT SCHOOLMEDISCH PERSPECTIEF …484

21.3.1 Tegen de chaos van conventionele medische dogma’s spreekt…487

21.4 DE VERSCHILLENDE FASEN VAN ZELFVERTROUWEN NEMEN IN... 490

21.5 HET MEEST VOORKOMENDE VOORKOMEN VAN LEUKEMIE ALS BEGELEIDEND SYMPTOOM VAN DE GENEZING VAN VROUWELIJKE ONTCALCIFICATIES VAN DE HALS, HEUP EN WELKOM. OSTEOSARCOMEN…494

21.5.1 Femurhalsfractuur – femurkopnecrose – acute gewrichtsreuma…495

21.5.1.1 Femurhalsfractuur …495
21.5.1.2 Eelt …496
21.5.1.3 Heupkopnecrose – (acute) gewrichtsreuma van de heupkop…498
21.5.1.4 Acute reumatoïde artritis …498
21.5.1.5 Competitiesport en botontkalking (osteolyse = botkanker), osteosarcomen en leukemie…500

27.5.2 De atraumatische skeletveranderingen…504

21.5.2.1 Schema van de ontwikkeling van scoliose…506

21.5.3 Osteosarcomen…506

21.5.3.1 Biologische betekenis van osteosarcoom …507

21.6 DE THERAPIE VAN LEUKEMIE …512

21.6.1 Therapie in de conflictactieve, preleukemische fase…514

21.6.2 Therapie van de post-conflictolytische leukemische fase (2e deel van de SBS…516

21.6.2.1 Eerste fase…516
21.6.2.1.1 Complicaties van de eerste genezingsfase en therapie …1
21.6.2.1.2 Bloedarmoede …519
21.6.2.2 Tweede stadium: nog steeds bloedarmoede en trombocytopenie, maar al leukocytose of leukemie...520
21.6.2.2.1 Psychologische complicaties …521
21.6.2.2.2 Cerebrale complicaties …522
21.6.2.2.3 Organische complicaties …523
21.6.2.2.3.1 a. Mogelijke complicatie: bloedarmoede en trombocytopenie…524
21.6.2.2.3.2 b. Mogelijke complicatie: spontane botbreuk…524
21.6.2.2.3.3 c. Mogelijke complicatie: zwelling van de hersenen in het hersenmerg...524
21.6.2.3 Derde fase: Begin van de vloed van erytrocyten naar de periferie, ongeveer 4 tot 6 weken na het begin van de vloed van leukoblasten ...525
21.6.2.3.1 Psychologisch …525
21.6.2.3.2 Cerebrale …526
21.6.2.3.3 Biologisch …526
21.6.2.4 Vierde fase…527
21.6.2.4.1 Psychologisch …527
21.6.2.4.2 Cerebrale …528
21.6.2.4.3 Biologisch …529
21.6.2.5 Vijfde fase: Overgang naar normalisatie…530

21.7 HET BLOEDINGS- OF LETSELCONFLICT – Miltnecrose, trombocytopenie…530

21.8 INLEIDENDE OPMERKINGEN OVER GEVALLEN VAN LEUKEMIE…531

21.8.1 Psyche …552

21.8.2 Cerebrale …532

21.8.3 Biologisch …533

21.9 CASESTUDIES …535

21.9.1 Een ernstig auto-ongeluk en de gevolgen ervan…535

21.9.2 Volledige ineenstorting van het gevoel van eigenwaarde als gevolg van de dood van de vrouw…540

21.9.3 Acute lymfatische leukemie omdat haar vriend haar verliet…541

21.9.4 Een ineenstorting van het gevoel van eigenwaarde in relatie tot haar zus als ze zegt: “Je bent een monster!” …543

21.9.5 Instorting van het gevoel van eigenwaarde als gevolg van “onder de gordel slaan” …546

21.9.6 Daling van het gevoel van eigenwaarde doordat de vrouw wordt ontslagen bij hetzelfde bedrijf en overschakelt naar een nieuwe computer…547

21.9.7 Een daling van het gevoel van eigenwaarde omdat de patiënt geloofde dat hij een “erfenis” was…548

21.9.8-553-XNUMX De officier van justitie: het gevoel van eigenwaarde van vader en dochter daalt... XNUMX

21.9.9 Acute lymfatische leukemie als gevolg van een ineenstorting van het gevoel van eigenwaarde vanwege een “drie” in de muziek…556

21.9.10-559-XNUMX Instorting van eigenwaarde door plasmacytoom als gevolg van faillissement van het bedrijf van favoriete dochter...XNUMX

21.9.11-564-XNUMX Ziekte van Waldenström...XNUMX

21.9.12-572-XNUMX Alukemische leukemie, zogenaamd myelodysplastisch syndroom en teelbalcarcinoom als gevolg van conflicten over de ineenstorting van het gevoel van eigenwaarde en verliesconflicten wanneer oom sterft...XNUMX

21.9.13-577-XNUMX Het gevoel van eigenwaarde van een leerling keldert omdat hij betrapt wordt op spijbelen...XNUMX

21.9.14-580-XNUMX Ineenstorting van het gevoel van eigenwaarde door territoriumconflicten en (vrouwelijke) territoriale markeringsconflicten als gevolg van definitieve mislukking voor het rechtenexamen...XNUMX

21.9.15-588-XNUMX Het gevoel van eigenwaarde stort in doordat zijn vrouw wordt betoverd door een magnetiseur…XNUMX

21.9.16-597-XNUMX Baarmoeder-Ca; Tegelijkertijd is er een volledige ineenstorting van het gevoel van eigenwaarde met botosteolyse, leukemie, vaginaal carcinoom…XNUMX

21.9.17-593-XNUMX Pseudo-chronische myeloïde leukemie als gevolg van steeds veranderende nieuwe conflicten over eigenwaarde. Vader schiet zijn zoon neer...XNUMX

21.9.18-52-597 XNUMX-jarige patiënt die op tragische wijze stierf als gevolg van wanpraktijken omdat hij werd geclassificeerd als een “kankerpatiënt”…XNUMX

21.9.19-600-XNUMX Een kus en de gevolgen ervan...XNUMX

21.9.20-613-XNUMX Chronische lymfatische leukemie: chronisch terugkerende mislukkingen, afgewisseld met successen op religieus gebied als Jehova's Getuige...XNUMX

21.9.21-3-676 Zogenaamde “acute lymfoblastische leukemie met twee terugvallen”, in werkelijkheid XNUMX verschillende dalingen van het gevoel van eigenwaarde met respectievelijk lymfoblastische leukocytose of leukemie in de daaropvolgende genezingsfase...XNUMX

21.9.22-3-679 Acute lymfatische leukemie als gevolg van XNUMX conflicten over de ineenstorting van het gevoel van eigenwaarde: …XNUMX

21.9.23-624-XNUMX Diagnose van "Ewing-sarcoom"...XNUMX

21.9.24-16-637 Instorting van het gevoel van eigenwaarde en zelfmoordpoging na het niet slagen voor het baccalaureaat-examen op XNUMX-jarige leeftijd...XNUMX

21.9.25-633-XNUMX Chronische myeloïde leukemie bij “groene weduwe” …XNUMX

21.9.26-45-634 Acute ongedifferentieerde leukemie en leverkanker (in dit geval ten onrechte leukemisch infiltraat genoemd) als gevolg van ontslag op XNUMX-jarige leeftijd onder vernederende omstandigheden...XNUMX

21.9.27-639-XNUMX Conventionele medische waanzin: de zogenaamde osteoblastische (= botvormende) “metastasen” …XNUMX

Inhoud van het 2e deel: Erfenis van een nieuw medicijn

1 DE INVLOED VAN HORMONEN OP HET ZIEKTEPROCES

2 DE ZOGENAAMD PSYCHOSEN

3 DE SYNDROMEN IN DE NIEUWE GENEESKUNDE

4 DE OPKOMST VAN SPONTANE MISDAAD OF OVERTREDINGEN

5 DE INTERDIERENBIOLOGISCHE TAAL VAN MENS EN DIEREN

6 KANKER IN PLANTEN OF NUTTIGE SPECIALE BIOLOGISCHE PROGRAMMA'S IN PLANTEN

7 HET WONDER VAN DE SCHEPPING

8 UIT DE WORKSHOP VOOR NIEUWE GENEESKUNDE: TRISOMIE 21, DE ZOGENAAMDE DOWNSYNDROOM OF MONGOLISME

9 VOORUITZICHTEN: DE DRIE BIOGENETISCHE BASISREGELS VAN DE NIEUWE GENEESKUNDE

10 TAFELREGISTRERS

11 WETENSCHAPPELIJKE TABEL VAN NIEUWE GENEESKUNDE

12 LIJST MET VOORWAARDEN

13 VERIFICATIES VAN NIEUWE GENEESMIDDELEN


1 Voor escorte

Pagina's 35 tot 42

Dit boek is de erfenis van mijn zoon DIRK. Ik geef het verder door dan Walter zijn erfenis deed. Het mag nooit worden onthouden aan iemand die het nodig heeft om te overleven. Maar niemand mag het onderwijzen zonder mijn uitdrukkelijke toestemming. De huidige zogenaamde geneeskundeleraren hebben jarenlang tegen deze erfenis gevochten om oneerlijke en niet-medische redenen. Je bent het niet waard om deze erfenis te onderwijzen.

Dit deel is bedoeld voor u, mijn patiënten8 van de nalatenschap van mijn DIRK de basis van uw hoop zijn. De overgrote meerderheid van jullie zal beter kunnen worden als je het systeem correct begrijpt en volgt, en als er op een dag echte artsen zullen zijn die door mij zijn opgeleid met warme handen en een warm, meelevend hart die je zullen helpen. Dit systeem van NIEUWE GENEESKUNDE zal op een dag de grootste zegening in de hele geneeskunde worden genoemd.
Alles wat tot nu toe is geschreven, is zo nauwkeurig mogelijk en naar ons beste weten en waarheid vastgelegd en alleen gewijzigd waar de privacy van de patiënt dit noodzakelijk maakte. Ik vraag u om respect te tonen voor de mensen en hun lot dat hier wordt beschreven. En als u denkt te weten wie het zou kunnen zijn, gebruik dan uw discretie! De voorbeeldverhalen zijn er niet ter vermaak, maar om u te helpen als u zelf ziek bent.

Niemand kan zeggen dat hij geen ongelijk kan hebben. Hetzelfde voor mij. Ik wens uitdrukkelijk dat u mij niet “gelooft”, maar dat u zelf overtuigd bent van het systeem, dat met elke mate van waarschijnlijkheid kan worden bewezen en bewezen.

Het drama en de boosaardigheid van de boycot tegen de Nieuwe Geneeskunde stonden in verhouding tot het belang van deze ontdekking van het verband tussen kanker. Ikzelf werd in 1978 ziek met zaadbalkanker toen mijn zoon DIRK in zijn slaap dodelijk werd neergeschoten door een prins die opzettelijk een Romeinse arts wilde neerschieten en stierf bijna vier maanden later in mijn armen. Dat was DHS, DIRK HAMER SYNDROOM, dat mij had getroffen. Mensen om ons heen kunnen zo’n dramatische gebeurtenis als een schok begrijpen. Maar de meeste van deze of soortgelijke ervaringsschokken vinden alleen plaats binnenin de patiënt, onopgemerkt door de mensen om hem heen. Het is daarom niet minder dramatisch en niet minder effectief voor het organisme van de patiënt, want het enige dat telt is wat de patiënt voelt of gevoeld heeft. Meestal kan hij er met niemand over praten, ook al zou hij eigenlijk niets liever willen dan zijn conflict van zich afschudden!

8 Er zijn nog meer delen van de “Legacy” gepland

Pagina 35

Het DIRK-HAMER-SYNDROOM (“DHS”) is de spil van de hele NIEUWE GENEESKUNDE en het hele begrip van het kankerproces of, vandaag de dag, de hele ontwikkeling van de ziekte. Het zijn niet veel conflicten die langzaam kanker veroorzaken (als zogenaamde “risicofactoren”), of grote conflicten die we zouden zien aankomen die kanker veroorzaken, maar alleen het onverwachte, schokachtige conflict dat “ons overrompelt” maakt ons DHS . Het zijn niet 100 schoten op het voetbaldoel die een doelpunt opleveren, maar slechts dat ene onverwachte of afgeweken schot dat de doelman op het “verkeerde been” zet en onstuitbaar het doel raakt. Dit is het ‘biologische conflict’ dat ik bedoel en dat we gemeen hebben met onze medeschepselen (zoogdieren), zelfs planten.

Het ontdekken van de verbanden tussen kanker was duidelijk te moeilijk voor ons levende mensen. Ze ontdekte – een dode man. Ik geef zijn nalatenschap aan jou door.

Maar hij heeft niet alleen door zijn dood aanleiding gegeven tot de ontdekking van deze verbanden, maar - geloof ik - zelfs na zijn dood heeft hij veel meer in deze ontdekking ingegrepen dan men eerder had verwacht.

Dit gebeurde als volgt:

Toen ik voor het eerst dacht dat ik in september 1981 een systeem had gevonden in het ontstaan ​​van kanker, namelijk het DIRK-HAMER-SYNDROOM, werd ik, zoals ze zeggen, “zwak in de knieën”. Deze ontdekking leek mij te krachtig om zelfs maar te geloven. Die nacht had ik een droom: mijn zoon DIRK, van wie ik vaak droom en met wie ik vervolgens in dromen overleg, verscheen aan mij in de droom, glimlachte met zijn goedaardige glimlach, zoals hij vaak glimlachte, en zei: “Dat, wat Wat je gevonden hebt, Geerd, klopt, klopt helemaal. Ik kan het je vertellen omdat ik nu meer weet dan jij. Je hebt het slim bedacht. Het zal een revolutie in de geneeskunde teweegbrengen. U kunt het publiceren onder mijn verantwoordelijkheid! Maar je moet nog verder onderzoek doen, je hebt nog niet alles door. Je mist nog steeds twee belangrijke dingen!”

Ik werd wakker en herinnerde me elk woord van ons gesprek. Ik werd gerustgesteld en vanaf dat moment was ik er vast van overtuigd dat het DIRK-HAMER-SYNDROOM waar was. Tegen die tijd had ik ongeveer 170 patiënten onderzocht. Ik belde de heer Oldenburg van de Beierse televisie, die in mei 1978 op het Chirurgencongres in München al een kort rapport over de Hamer-scalpel had gebracht. Hij kwam naar Oberaudorf en maakte een filmpje dat op 4.10.81 oktober XNUMX in Beieren werd uitgezonden en tegelijkertijd werd het resultaat in een reportage op de Italiaanse televisie RAI uitgezonden.

Pagina 36

Nu, als in een razernij, ging ik meer gevallen onderzoeken. Ik wist precies dat ik binnenkort in de kliniek zou worden tegengehouden omdat mijn resultaten in strijd waren met de conventionele geneeskunde.

Terwijl ik steeds meer gevallen in een gerichte tabel verzamelde, deed ik een enorme ontdekking: baarmoederhalskanker had bijvoorbeeld altijd een heel bijzondere conflictervaring, namelijk een seksuele, terwijl borstkanker altijd een algemene, menselijke conflictervaring had. , en meestal zelfs, conflictinhoud, een moeder/kind-conflict, eierstokkanker, een verliesconflict of een genitale-anale conflictervaring, enzovoort. Tegelijkertijd ontdekte ik dat elke specifieke vorm van kanker zich op een bepaald moment manifesteerde voordat de patiënt haar kanker kon opmerken.

Baarmoederhalskanker ongeveer 12 maanden, borstkanker 2 tot 3 maanden, eierstokkanker 5 tot 8 maanden

Aan de ene kant leken deze bevindingen mij logisch en verstandig, maar aan de andere kant leken ze te verstandig om te geloven, omdat ze niet alleen tegen de conventionele geneeskunde waren, maar ze de hele geneeskunde op zijn kop zetten. Omdat het niets anders betekende dan dat de psyche zou bepalen waar de kanker ontstaat. Toen kreeg ik weer “zwak in de knieën”. Het geheel leek mij drie maten te groot. De volgende nacht droomde ik opnieuw en sprak ik opnieuw met mijn zoon DIRK in de droom. Hij prees mij en zei: “Godverdomme, Geerd, dat heb je snel door, dat heb je heel goed gedaan.” Toen glimlachte hij weer met zijn onvergelijkbare glimlach en zei: “Nu mis je nog maar één ding en je hebt alles gevonden. Je kunt nog niet stoppen, je moet nog steeds blijven onderzoeken, maar je zult het zeker vinden."

Ik werd weer wakker, was plotseling volledig overtuigd van de juistheid van mijn resultaten en ging nu koortsachtig verder met onderzoeken wat DIRK met dat “laatste” had kunnen bedoelen. Ik onderzocht nu elk volgend geval altijd op de criteria die ik eerder kende en ontdekte dat ze in elk volgend geval precies hetzelfde waren. DIRK had dus gelijk.

Ik heb nu niet alleen alle voorgaande gevallen onderzocht, waarvan ik voor elk een rapport had opgesteld, voorwaarts en achterwaarts, maar ook vooral de ‘slapende’ carcinoomgevallen en de volgende gevallen. Het werd een urenrace. Ik wist heel goed dat ik op het punt stond helemaal geen patiënten meer te onderzoeken. Daarom heb ik tijdens mijn laatste weekenddienst dag en nacht de boel onderzocht. Maar toen drong een werkelijk adembenemend besef plotseling tot mij door:

Pagina 37

In de gevallen waarin de patiënten het hadden overleefd, was het conflict altijd opgelost; aan de andere kant was het conflict niet opgelost in de gevallen die waren gestorven of waarvan het verloop was gevorderd9 was. Ik was er al aan gewend geraakt te geloven dat sommige dingen waar waren, terwijl de collega's met wie ik erover probeerde te praten simpelweg onzin noemden en er niet eens meer over wilden weten. Maar dit besef was voor mij niet zomaar drie, maar tien maten te groot. Ik was helemaal uitgeput en mijn knieën waren letterlijk weer zo zacht als boter. In deze toestand kon ik niet wachten tot ik de volgende avond mijn schoolwerk aan mijn leraar DIRK wilde presenteren.

Ik droomde weer van mijn DIRK, net zo duidelijk als de afgelopen keren. Deze keer was hij bijna uitbundig van bewondering, glimlachte waarderend en zei: “Ik had niet voor mogelijk gehouden dat jij er zo snel mee op de proppen zou komen. Ja, wat je hebt gevonden klopt, helemaal correct. Nu heb je alles. Je mist niets meer. Dat is precies hoe het is. Je kunt nu alles samen publiceren onder mijn verantwoordelijkheid. Ik beloof je dat je jezelf niet in verlegenheid zult brengen, want het is de waarheid!’

Toen ik 's ochtends wakker werd en de droom duidelijk voor me zag, werden mijn laatste twijfels weggevaagd. Ik kon mijn DIRK nog steeds geloven, en nog meer nu hij dood was.
(Overgenomen uit het boek KANKER - ZIEKTE VAN DE ZIEL, kortsluiting in de hersenen, de computer van ons organisme, de ijzeren regel van kanker, februari 1984 uitgegeven door “Amici di Dirk”, Keulen.)

Er zijn de afgelopen jaren veel mensen geweest die de bovenstaande passage als ‘onwetenschappelijk’ hebben beschouwd. Het beweert helemaal niet ‘wetenschappelijk’ te zijn, maar alleen waarheidsgetrouw.

Verder vind ik het belangrijk dat resultaten en ontdekkingen die logisch en empirisch verantwoord10 zijn en op ieder moment reproduceerbaar zijn, worden getoetst op hun juistheid of onjuistheid. Maar als resultaten en ontdekkingen kloppen, maakt het niet uit waar, hoe, wanneer en door wie ze ontdekt zijn! Het heeft ook geen zin om de ontdekker te achtervolgen met behulp van alle denkbare middelen van terreur en in diskrediet brengen om de ontdekking te zwijgen en de gevolgen van de ontdekking te vermijden. Het schuldgevoel neemt alleen maar onmetelijk toe! En dat is precies wat hier de afgelopen 17 jaar is gebeurd!
De momenteel heersende conventionele geneeskunde is geen wetenschap in de strikte zin van het woord, ook al ‘imiteert’ ze zeer wetenschappelijk. Er zijn duizenden hypothesen en dogma's waarin men moet of zou moeten geloven, maar die verkeerd zijn omdat ze gebaseerd zijn op de onbewezen hypothesen in kwestie.

9 Progressie = de progressie, de toenemende verergering van een ziekte
10 empirisch = verworven door ervaring

Pagina 38

(Bijvoorbeeld het metastasedogma, ziekte als ‘afbraak van de natuur’, dogma van de ‘uitgegroeide cel’, dogma van ‘hersenmetastasen’, dogma van microben als ‘oorzaak’ van ziekten enzovoort). Er is een academische grap:

Drie studenten moeten een telefoonboek uit hun hoofd leren: een natuurkundestudent, een biologiestudent en een geneeskundestudent. De natuurkundestudent vraagt ​​of er een systeem in het telefoonboek staat. Er wordt hem verteld dat er geen ander systeem in zit dan de alfabetische volgorde. Hij weigert: “Ik leer zulke onzin niet uit mijn hoofd!” De biologiestudent vraagt ​​of er sprake is van ontwikkeling of evolutie in het telefoonboek. Hetzelfde antwoord – geen ontwikkeling, alleen memoriseren! Hij weigert zulke onzin uit zijn hoofd te leren. De geneeskundestudent wordt ook gevraagd het telefoonboek uit zijn hoofd te leren en stelt alleen de tegenvraag: “Tot wanneer?”

In principe moesten wij artsen tijdens het staatsexamen telefoonboekgegevens uit het hoofd opzeggen. Noch de student, noch de professor konden dit echt begrijpen. De feitelijke kwalificatie lag in het aantal telefoonboekpagina's dat werd onthouden.

Als je naar de dogma’s van de zogenaamde ‘orthodoxe geneeskunde’ kijkt, zie je dat ze eigenlijk voortkomen uit het polariteitsdenken, het ‘goed-kwaaddenken’ van onze (joodse – christelijke – mohammedaanse) grote religies, dat op zijn beurt voortkomt uit de Zoroastrische11 wereldbeeld van de oude Perzen. Alles wordt consequent geclassificeerd als ‘goedaardig’ of ‘kwaadaardig’. Logischerwijs is dit waar de krijgshaftige ‘uitroeiingsmentaliteit’ van moderne ‘medicijnstrijders’ vandaan komt, maar in werkelijkheid is het niets anders dan pure middeleeuwen: iedereen die niet gelooft in de dogma’s die alleen redding brengen, zal verbrand worden.

Alle kankercellen en microben, alle ‘ziekmakende reacties’ van het organisme, evenals de zogenaamde mentale en emotionele ziekten waren bijvoorbeeld kwaadaardig.

11 Zoroastrisme = monotheïstische religie gesticht door Zoroaster (Zarathustra).

Pagina 39

De kwaadaardigheid zou bestaan ​​uit het feit dat Moeder Natuur voortdurend fouten, ontsporingen en ongelukken maakt die kanker veroorzaken, zo werd aangenomen, een ‘ongecontroleerde’, ‘invasieve’ groei in de naburige organen, hoewel ook bekend was dat zogenaamde "orgaangrenzen" (bijvoorbeeld tussen baarmoederlichaam12 en baarmoederhals) bestaan.

Het ‘kwaadaardige’ was vandaag de dag het kennen van de werkelijke verbanden, allemaal volslagen onzin. Moeder Natuur maakt geen ‘fouten’. Wijzelf waren de onwetenden! De tekortkoming hierachter is eenvoudigweg dat men een apostrof maakt van wat men niet als ‘kwaad’ verstaat en het vervolgens wil elimineren. Pas als je het begrepen hebt, en dat kunnen we nu met de 5 biologische natuurwetten, hoeven we de feiten niet langer te vernietigen, maar kunnen we ze begrijpen, classificeren en integreren in een biologische, zelfs kosmische totaalcontext!

In de Nieuwe Geneeskunde zijn er slechts vijf biologische natuurwetten die op elk moment strikt wetenschappelijk bewezen kunnen worden. Ze moeten in wetenschappelijke zin correct zijn in elk individueel geval en voor elk individueel symptoom, inclusief de secundaire ziekte (die in de conventionele geneeskunde nog steeds ten onrechte ‘metastase’ wordt genoemd).

Het fascinerende aan het nieuwe medicijn is dat we ons moeten realiseren dat al deze zogenaamde ‘kwaadaardige’ fouten en ongelukken in de natuur feitelijk betekenisvolle biologische speciale programma’s (SBS) waren die we verkeerd hadden begrepen of verkeerd hadden begrepen vanwege onwetendheid. Alles wat we ‘ziekte’ noemden, maakte dus eigenlijk deel uit van zo’n speciaal programma (SBS). De microben, die wij ook als kwaadaardig beschouwden en de moeite waard waren om te bestrijden, waren onze trouwe hulpkrachten, bijvoorbeeld bij het afbreken van de kanker in de genezingsfase (mycobacteriën en bacteriën) en bij het opvullen van necrose13 en zweren14 (bacteriën en virussen) ook in de genezingsfase.

12 Baarmoeder = baarmoeder
13 Necrose – weefselsterfte
14 Ulcera = zweer, “weefseltekort”

Pagina 40

Dokter med. Ryke Geerd Hamer

Trnava, 11 september 1998

Erklärung

om de Universiteit van Trnava te bevestigen
over de verificatie van de Nieuwe Geneeskunde vanaf 11.09.98 september XNUMX

Sinds 11 september 1998 is de verificatie van de Nieuwe Geneeskunde, die plaatsvond op 8 en 9 september, officieel bevestigd door de Universiteit van Trnava.

Dit document werd ondertekend door de vice-rector (wiskundige), de decaan (oncoloog) en de voorzitter van de wetenschappelijke commissie, hoogleraar psychiatrie.

Er kan derhalve geen twijfel bestaan ​​over de bekwaamheid van ondergetekende.

De universiteiten in West-Europa – vooral de Universiteit van Tübingen – hebben zeventien jaar lang streng geweigerd een dergelijk geavanceerd wetenschappelijk onderzoek uit te voeren.

Hoewel veel artsen deze natuurwetten van de nieuwe geneeskunde de afgelopen jaren hebben geverifieerd tijdens 26 openbare toetsingsconferenties, waarbij alle gevallen altijd accuraat waren, werden deze documenten (zelfs notariële documenten) niet erkend. Altijd en overal werd betoogd dat zolang dit senior examen niet officieel door een universiteit werd afgenomen, het niet telde – en zolang dit niet gebeurde, de conventionele geneeskunde ‘erkend’ werd.

De Nieuwe Geneeskunde, die bestaat uit vijf biologische natuurwetten – zonder aanvullende hypothesen – en die in gelijke mate van toepassing is op mensen, dieren en planten, is zo helder en logisch samenhangend dat het, zoals je kunt zien, gemakkelijk altijd het op één na beste geval zou zijn geweest. , eerlijk en gewetensvol kunnen controleren en natuurlijk moeten controleren als men dat alleen maar wilde. Karaktermoord, mediacampagnes en opruiing door de media of beroepsverboden, evenals diverse moordpogingen en dreigende gedwongen psychiatrisaties (door verlies van realiteit), tot en met gevangenisstraf (voor het drie keer verstrekken van gratis informatie over het nieuwe medicijn [ik heb ruim een ​​jaar doorgebracht) jaar gevangenisstraf daarvoor]) vervangen geen wetenschappelijke argumenten om een ​​wetenschappelijke tegenstander te weerleggen. Was de onderdrukking van kennis – zoals we nu kunnen zien – niet gewoon een uiting van puur geweld om de macht en bezittingen van het oude medicijn te behouden?
De Nieuwe Geneeskunde is het medicijn van de toekomst.

Hun verdere preventie maakt de misdaad tegen de mensheid elke dag nog groter!

In officiële statistieken, zoals die van het Duitse Kankeronderzoekscentrum in Heidelberg, valt keer op keer te lezen dat van de patiënten die door de conventionele geneeskunde met chemo zijn behandeld, slechts heel weinigen na vijf jaar nog in leven zijn.

Het Openbaar Ministerie in Wiener Neustadt moest toegeven dat van de 6.500 adressen van patiënten die tijdens de huiszoeking van het “Centrum voor Nieuwe Geneeskunde in Burgau” in beslag waren genomen (de meesten van hen leden aan vergevorderde kanker), er na 4 tot 5 jaar nog ruim 6000 in leven waren. 90 jaar (meer dan XNUMX%).

Nu is aan de eis (verificatie door een universiteit) voldaan. Nu hebben de patiënten er recht op dat er eindelijk een einde komt aan de meest gruwelijke en ergste misdaad in de menselijke geschiedenis, en dat iedereen een gelijke kans krijgt om officieel gezond te worden volgens de vijf biologische natuurwetten van de nieuwe geneeskunde.

Ik roep alle eerlijke mensen op en vraag hen om uw hulp,

Dokter Hamer

Zie ook Deel 2 / Erfenis van een nieuw medicijn.

Pagina 42


2 De ziekten (nu opgevat als zinvolle biologische speciale programma's) van mensen, dieren en planten als een gebeurtenis met drie lagen

Pagina's 43 tot 54

Psyche
programmeur

Hersenen (= orgaanbrein + hoofdbrein)
Computer

Orgel
Machine

De conventionele geneeskunde heeft zich tot nu toe vrijwel uitsluitend met de organen beziggehouden. Als een orgaan niet naar behoren functioneert, heeft het ofwel een mechanisch defect gehad, zou het zijn aangevallen door bacteriën of virussen, of is het zelfs allergisch voor een of ander antilichaam. Het kwam nooit bij iemand op dat het orgel misschien door een computer, of zelfs door de hersenen, zou kunnen worden bestuurd.

Als iemand vandaag de dag zegt dat velen al hebben beweerd dat kanker iets te maken heeft met stress, verdriet of conflicten, dan heeft dat niets te maken met de vijf biologische natuurwetten van de nieuwe geneeskunde. Aan de ene kant ging iedereen in de moderne geneeskunde ervan uit, zoals elk leerboek zegt, dat het tien tot twintig jaar duurt voordat kanker zichtbaar wordt. Aan de andere kant was en is er een heel andere definitie van ‘conflict’.

Op 17.12.86 december XNUMX werd een hoogleraar psychologie aan de Universiteit van Tübingen door een rechter in Sigmaringen gevraagd wat hij bijvoorbeeld verstond onder een seksueel conflict, dat dokter Hamer een biologisch conflict noemde. Antwoord: “Een narcistische blessure.” Mijn tegenvraag: “Zou je mijn hond ook een narcistische verwonding laten oplopen als ze tijdens een seksueel conflict een Hamer-focus had op dezelfde plek als mensen?15 in het periinsulaire16+17 Heeft het linkergebied last van baarmoederhalskanker?” Geen antwoord meer…

15 HAMER'S FOCUS = Correspondentiefocus in de hersenen ontdekt door dokter Hamer met betrekking tot een conflict of orgaanziekte. Fotografeerbaar! Oorspronkelijk spottend ‘de vreemde Hamerse kudde’ genoemd door de tegenstanders van dokter Hamer. Je kunt scherpomlijnde doelconfiguraties zien in overeenkomstige plakjes van de computertomografie (CCT) van de hersenen in de conflictactieve fase (ca-fase), die de radiologen afdoen als ‘artefacten’, maar die verschijnen in de genezingsfase (post-conflictolytische fase). = pcl-fase). Gezwollen oedeemringen op dezelfde plaats.

16 Peri- = woorddeel met de betekenis rond..., in de buurt van, overtreffend, overdreven, over
17 Insula = eiland

Pagina 43

Mijn commentaar achteraf: “Meneer collega, die hele Freudiaanse onzin is pure fantasie met sneeuwbuien, zoals u ziet, omdat u niet gelooft dat mijn hond een narcistische blessure heeft, maar daarom is zij volgens Hamer heeft een ziel die lijkt op die ene Persoon."

De dieren lijden, net als ik, met behulp van CT-scans18 van de hersenen, met hetzelfde type conflict, een Hamer-focus op feitelijk dezelfde plek in de hersenen waar mensen het hebben. En dienovereenkomstig heeft het kanker op vrijwel dezelfde plaats op het lichaam, dat wil zeggen in het analoge orgaan. Het is zelfs nauwkeurig bewezen dat de kanker of necrose altijd weer groter wordt wanneer een nieuw conflict zich opnieuw voordoet, en dat deze altijd in omvang afneemt of volledig verdwijnt wanneer het conflict eerder is opgelost, net zo lang als bij oude, door de hersenen gecontroleerde conflicten. mycobacteriën waren aanwezig, wat betekent dat de archaïsche biologische controlecircuits mogelijk waren. (Deze verbindingen zullen later in detail worden uitgelegd).

Uiteraard moet je wel rekening houden met specifieke voorprogrammering: eenden hebben bijvoorbeeld waarschijnlijk nooit last van een vloeiend conflict, maar mensen wel. Een huismuis heeft heel gemakkelijk last van een conflict door rook, een hamster bijna nooit! Het heeft geen “alarmsysteem”, geen code tegen rook. Hij heeft het niet nodig omdat hij diep onder de grond leeft.

Als ergens kanker groeit, heeft de zogenaamde conventionele geneeskunde tot nu toe een puur symptomatische aanpak gevolgd met “staal, straal en chemie”, dat wil zeggen met verminkingsoperaties, het verbranden van de tumor met röntgen- of kobaltstraling en met zogenaamde cytostatische straling19 (Celtoxine)behandeling meestal door middel van infusies. Alleen het orgel wordt altijd behandeld. De psyche van mens en dier of het brein hoort hierin niet thuis. Het was en is volkomen avontuurlijk als ik beweer dat door het vinden en oplossen van het psychologische conflict, door middel van zogenaamde ‘conflictolyse’20kan er niet alleen voor zorgen dat de groei van kanker stopt en zich inkapselt, maar (in het geval van plaveiselcelcarcinoom; bijvoorbeeld baarmoederhalscarcinoom) kan het zelfs organisch ervoor zorgen dat het volledig verdwijnt door het opnieuw vullen van de zweer.

18 Computertomogrambeeld = röntgenbeeld
19 Cytostatisch = Grieks kytos = ronding, uitstulping (hier cel); statisch = statica; Stoffen die het begin van de nucleaire en/of plasmadeling voorkomen of aanzienlijk vertragen of het proces ervan onderbreken, verstoren.
20 Conflictolyse = conflictoplossing

Pagina 44

Het fundamentele probleem van de ‘moderne’ conventionele geneeskunde is dat haar dogma’s nog steeds gebaseerd zijn op het wereldbeeld van de 19e eeuw, namelijk de zogenaamde ‘cellulaire pathologie’.21 van de heer Virchow. Dat was in die tijd behoorlijk vooruitstrevend – maar het is grotesk dat deze theorieën, dat elke oorzaak van een ziekte op puur organisch niveau op of in de cel te vinden is, werden opgenomen ten behoeve van de industrie en de ‘onderzoekers’ die leven in de cel. door deze dogma's moet de 21e eeuw worden ingenomen!

Het is nog steeds zo dat de oorzaken van kanker en andere zogenaamde ‘ziekten’ worden gezocht in celomstandigheden of zelfs in de kleinste fragmenten van eiwitdeeltjes of virussen. Er worden Nobelprijzen toegekend voor deze avontuurlijke dingen waar geen enkele patiënt mee geholpen is. Het is duidelijk dat de ziel of psyche van de patiënt hier alleen maar verontrustend kan zijn!

The New Medicine twijfelt niet aan feiten die bijvoorbeeld onder de microscoop zichtbaar zijn. De conclusies of dogma’s die hieruit werden en worden afgeleid, zijn echter vaak verkeerd: je kunt natuurlijk niet naar een borstklierkankercel onder de microscoop kijken om te zien of de borst hierdoor twee keer zoveel melk had kunnen produceren. Je kunt niet zeggen of het ten goede is gekomen aan het kind of dat het later zal worden afgebroken als er mycobacteriën aanwezig zijn. De cellen hebben mitosen22, Mitosen zijn kwaadaardig – dat is alles!

Tegenwoordig is alle conventionele of staatsgeneeskunde nog steeds afhankelijk van de verouderde ideeën van Virchow. Dat is de reden waarom we feitelijk alleen maar verdere technische en apparatuurontwikkelingen in de geneeskunde hebben gehad; feitelijk medisch onderzoek was vrijwel onmogelijk vanwege deze dogma's! De officiële geneeskunde heeft zich nog niet kunnen bevrijden uit dit keurslijf van ‘cellulaire pathologie’. Een professor zei tegen mij: “Ja, meneer Hamer, als de cellulaire pathologie verkeerd was, dan stort alles in.”

Ze had het mis en het valt allemaal uit elkaar!

Dat is helemaal niet zo omdat het moeilijk zou zijn om te bewijzen dat elke zogenaamde ziekte voorkomt op de drie niveaus van de psyche, de hersenen en de organen, die voortdurend met elkaar in wisselwerking staan, en dat de vijf biologische natuurwetten van de Nieuwe Geneeskunde hebben gelijk, maar het schandaal is dat dit bewijsmateriaal onder geen enkele omstandigheid mag worden aanvaard, vanwege de enorme gevolgen... De zaak zou gemakkelijk in één ochtend kunnen worden opgehelderd:

21 Cellulaire pathologie = de kijk op ziekte als een stoornis van de fysiologische levensprocessen van de cel (Virchow)
22 Mitose – celdeling

Pagina 45

Men hoefde alleen maar te kijken of er bij een aantal (rechtshandige) patiënten met baarmoederhalscarcinoom een ​​Hamerhaard in het linker periinsulaire gebied van de hersenen was. Als je het absoluut zeker wilt weten, moet je vanaf het begin op zoek gaan naar patiënten bij wie het conflict (van seksuele aard) is opgelost en die dus warme handen hebben. In hen moet de Hamer-focus een duidelijke perifocaal hebben23 oedeem hebben. En als je helemaal zeker wilt zijn van de inhoud van het conflict, selecteer je alleen rechtshandige vrouwen, omdat linkshandige vrouwen bij een seksueel conflict hun Hamer-focus in het rechter periinsulaire gebied moeten hebben. Het hele ding zou gemakkelijk in één ochtend kunnen worden gedaan. In plaats daarvan worden miljarden en miljarden, om het zo maar te zeggen, op frauduleuze wijze gepompt in volkomen zinloze conventionele medische ondernemingen, alleen maar omdat veel mensen er groot belang bij hebben ervoor te zorgen dat alles hetzelfde blijft. Hadden ze maar op zijn minst medelijden met de arme patiënten!

Nu is een korte vooruitblik op latere uitspraken toegestaan ​​om de termen “hoofdbrein” en “orgaanbrein” te kunnen verklaren die in de titel van het hoofdstuk voorkomen: Alle levende wezens hebben een orgaanbrein. Maar mensen en dieren hebben ook een hoofdbrein. We kunnen alleen maar speculeren over de vraag waarom dit het geval is. Ik vermoed dat de reden is dat mensen en dieren

a) zijn niet gebonden aan een specifieke locatie, maar zijn vrij verplaatsbaar,

b) De noodzakelijke snelle bewegingen en het snelle gebruik van informatie hebben een extra computer noodzakelijk gemaakt.

Het hoofdbrein verschilt echter niets fundamenteel van het orgaanbrein, het is gewoon iets extra’s. Tijdens een actieve fase van een speciaal programma zien we de scherp gemarkeerde doelen van de kudde van Hamer in compacte organen in de CT op dezelfde manier en waarschijnlijk met dezelfde oscillatiefrequentie als in de hersenen. Dit zal later in detail worden uitgelegd. Het orgaanbrein, dat in essentie uit alle celkernen van de organen bestaat en waarin alle celkernen met elkaar verbonden zijn, is als een grote computerharde schijf die niet alleen alle informatie opslaat, maar ook opdrachten geeft aan de individuele organen. . Ik kan nog niet met zekerheid zeggen in hoeverre de afzonderlijke organen nog steeds hun eigen ‘gedeeltelijke orgaanharde schijf’ hebben, waardoor bijvoorbeeld een lever na een transplantatie kan blijven werken, maar ik neem aan dat dit voor de organen is die door de oude organen worden gecontroleerd. brein; dat wil zeggen voor de organen van het endoderm en het oude hersenmesoderm.

23 perifocaal = rond het eigenlijke centrum

Pagina 46

Er is nog veel onderzoek te doen op biologisch gebied. Hoewel we ons al heel slim voelen en al experimenteren met genen en proberen te klonen, heb ik het gevoel dat we eigenlijk nu pas weten “waar de klokken luiden”!

In tegenstelling tot de zogenaamde conventionele of symptoomgeneeskunde, die vrijwel uitsluitend geïnteresseerd is in organische symptomen en deze probeert te behandelen, staat de Nieuwe Geneeskunde:

Voor de Nieuwe Geneeskunde zijn mensen, inclusief elk dier en elke plant, altijd een organisme dat we ons kunnen voorstellen op drie niveaus die synchroon met elkaar lopen:

de psyche
de hersenen (hoofdbrein en orgaanbrein)
de organen

Ik begon over deze verbanden na te denken na een persoonlijke slag van het lot: het begon allemaal met mijn persoonlijke conflict van verlies en plotselinge ziekte met zaadbalkanker in 1978/79, kort na de dood van mijn toen 19-jarige zoon Dirk, die werd vermoord door een prins en wapenhandelaar van de internationale jetset, werd Grootlogemeester van de beruchte criminele loge P2 (Propaganda due) neergeschoten en stierf vier maanden later in mijn armen.

Deze ervaring van een duidelijk toeval was destijds de aanleiding om na te denken over hoe deze voor de hand liggende communicatie tussen psyche en organisme kon plaatsvinden. Mijn werkhypothese destijds was dat communicatie tussen geest en orgaan alleen via de hersenen kon plaatsvinden. Destijds was niemand daadwerkelijk geïnteresseerd in de hersenen in verband met de ontwikkeling van ziekten. Als senior arts bij een zogenaamde kankerkliniek verbonden aan de Universiteit van München ontdekte ik dat er een duidelijk verband bestond24 en systematiek tussen onze organen en bepaalde conflicten of conflictgroepen. Ik stelde dat dit systeem ook ergens in de hersenen aanwezig moet zijn.

De systematische verbinding

Orgel <=> Psyche werd daarom uitgebreid naar
Psyche <=> hersenen en hersenen <=> orgaan.

Ik baseerde het op het mentale model

24 Correlatie = onderlinge relatie, relatie

Pagina 47

Psyche – programmeur
Hersenen – computer
Orgel – machine

Het was en is vreemd dat in het computertijdperk, hoewel ingewikkelde industriële machines volgens dit model werken, het veel gecompliceerdere menselijke organisme zogenaamde ‘ziekten’ produceert zonder hersenen en psyche, dat wil zeggen zonder programmeurs en computers. Men geloofde dat de ontwikkeling van de ziekte werd bepaald door toevalligheden, ontsporingen en tekortkomingen25, degeneraties.

Omdat de oorzaak van ziekten zoals kanker in de huidige geneeskunde nog steeds onbekend is, kan de oorzaak van een “vervolgfout” alleen maar als een toevallige gebeurtenis worden beschouwd.

Voor onze diagnostiek en ook voor onze therapie (vooral autotherapie) is het van groot belang om onszelf altijd duidelijk te maken dat alles synchroon loopt. Strikt genomen is er in de Nieuwe Geneeskunde dus geen sprake meer van een zogenaamde psychiatrie, die ervan uitgaat dat psychologische symptomen onafhankelijk van het organisme optreden, noch van een ‘orgaangeneeskunde’, die er ook van uitgaat dat de organen niets met de psyche te maken hebben. Hoewel er sprake was van de zogenaamde “psychosomatiek”26, maar dat was eigenlijk meer een ondergeschikte tak van de geneeskunde die nooit enig echt belang heeft bereikt, en dat ook niet zou kunnen, omdat ze de synchroniciteit tussen psyche, hersenen en organen niet kende. Ze kon niet verder gaan dan algemene benaderingen zoals “stress veroorzaakt maagzweren” of “stress veroorzaakt hartaanvallen”. In beide zit een kern van waarheid, maar het ontbreken van het idee van synchroniciteit, namelijk dat alles tegelijkertijd synchroon gebeurt, verhinderde dat de psychosomatiek zich überhaupt kon ontwikkelen.

“Verstandig en logisch” werd de verdeling van de geneeskunde in orgaangeneeskunde en psychogeneeskunde ook vastgelegd in de wetten voor psychotherapeuten in Duitsland en Oostenrijk, zeker om de toepassing van de Nieuwe Geneeskunde te belemmeren. In de nieuwe geneeskunde zijn dergelijke ‘specialisaties’ niet alleen zinloos maar zelfs gevaarlijk, zoals we zullen zien.

In de Nieuwe Geneeskunde is de synchroniciteit op drie niveaus van psyche, hersenen en orgaan een cruciale basis voor diagnose en kennis van het beloop, die van cruciaal belang is voor de patiënt en zijn ‘autotherapie’.

25 Insufficiëntie = zwakte, onvoldoende prestatie van een orgaan of orgaansysteem
26 Psychosomatiek = term voor een ziektetheorie die rekening houdt met psychologische invloeden op somatische processen

Pagina 48

Alleen door zowel het begin van zijn ziekte (hierna wordt deze gebeurtenis een zinvol biologisch speciaal programma genoemd) als het gehele verloop ervan als een betekenisvolle biologische gebeurtenis op alle drie de niveaus te kunnen traceren en begrijpen, krijgt de patiënt de rust en soevereiniteit die hij nodig heeft. Laat in de eerste plaats niet toe dat er paniek ontstaat. Hij weet: er is een kans van 3% of meer dat ik dit Verstandig Biologisch Speciaal Programma (SBS) zal overleven. Dit maakt hem echt de soevereine baas over zijn eigen proces.

2.1 Wat betekent de synchroniciteit van de drielaagse progressie?

Voorheen konden we ons alleen maar voorstellen dat orgaanveranderingen het gevolg zouden zijn van langdurige psychologische stress. We konden dit echter slechts vaag aannemen, omdat de concrete verbanden tussen de 5 natuurwetten van de Nieuwe Geneeskunde (die hieronder zullen worden uitgelegd) ons onbekend waren. We waren echter mijlenver verwijderd van het feit dat we ons konden voorstellen dat synchroniciteit, het gelijktijdig functioneren van de psyche, hersenen en organen, zelfs maar mogelijk was.

Maar dat is precies wat de New Medicine zegt: elk psychologisch proces vindt tegelijkertijd plaats in het hoofdbrein (en zelfs in het orgaanbrein) en in het orgaan dat wordt beïnvloed door dit betekenisvolle biologische speciale programma. Het één werkt nooit zonder het ander – met andere woorden: het ene niveau werkt nooit zonder het andere!

Wat betekent dat precies?

Als SBS optreedt met een organisch symptoom (wat gewoonlijk een ziekte wordt genoemd), dan treedt een overeenkomstig symptoom op in het hele organisme, ook op psychologisch niveau, op het niveau van het hoofd en de organen en hersenen.

De nieuwe geneeskunde met haar vijf biologische wetten heeft niets te maken met wat nu zo mooi holistische geneeskunde wordt genoemd, wat eigenlijk niemand zich eigenlijk kan voorstellen. De Nieuwe Geneeskunde, die sterk gericht is op biologisch gedrag en conflicten, zet geheel nieuwe normen. Het is geenszins onmenselijk omdat het biologisch georiënteerd is, maar maakt integendeel een einde aan dit zielloze, brutale medicijn. Niemand wordt armer door een fout ‘overboord te gooien’. Onze huidige conventionele geneeskunde met haar talloze onbewezen en onbewijsbare hypothesen is één enkele fout, en bovendien een brutale fout.

De conventionele geneeskunde werkt zonder rijm of reden in de ware zin van het woord. Twee derde van de operatieafdelingen zou gesloten kunnen worden omdat het totaal onnodig is om deze kankergezwellen weg te snijden, die zo onschadelijk zijn, zelfs “radicaal, verre van gezond”.

Pagina 49

Maar om de psyche, de programmeur of het brein, de computer van ons organisme, te herstellen, moet je niet alleen weten welke zekering er zogenaamd is doorgebrand, maar ook waarom deze lijkt te zijn doorgebrand. We weten nu ook dat dit daadwerkelijk zinvolle biologische speciale of noodprogramma’s zijn!

En dat leidt meteen tot de volgende vraag: welk programma moet ons organisme nu voor de toekomst worden gegeven - idealiter het biologische programma! Het speciale of noodprogramma vond alleen plaats omdat een psychologisch DHS “uit de hand liep” met het biologische programma van ons computerbrein en het noodzakelijk werd om een ​​nood- of speciaal programma in te schakelen.

Voorbeeld: Een klein kind lijdt op een nacht aan een zogenaamde “pavor nocturnus”. De ouders zijn op een feestje. Omdat ze enig kind is, zoals tegenwoordig gebruikelijk is, kan ze een “talent voor het leven” behouden. Een dergelijk geval doet zich helemaal niet voor onder de omstandigheden die ons hersenprogramma als gedragspatroon teweegbrengt. Normaal gesproken zou de moeder natuurlijk niet bij haar kind weggaan, en er zijn meestal genoeg broers en zussen in de buurt waar het kind zich tegenaan kan nestelen als het 's nachts een nare droom heeft gehad. De natuur zou waarschijnlijk 1000000 jaar nodig hebben om een ​​kind vanaf het begin hersensgewijs/psychologisch te programmeren om alleenstaand of enig kind te zijn...

Blijkbaar werken alle zogenaamde ‘ziekten’ in harmonie met ons computerbrein, inclusief de zogenaamde ‘infectieziekten’. We moeten gewoon leren om al deze dingen vanuit een nieuw perspectief te zien. We zien nu met afgrijzen wat deze beschaving ons heeft gebracht. Hoe rijker we worden en hoe ouder onze mensen (in de bejaardentehuizen) worden, hoe ruïneuzer en kinderlozer onze gezinnen en samenleving worden – tegen onze code in.

Wat voor mij met deze voorbeelden belangrijk is, is om te laten zien dat we zogenaamde sociale structuren niet willekeurig kunnen manipuleren, tenzij we de conflicten willen accepteren die hier onvermijdelijk uit voortvloeien. Integendeel, er is een biologische code, biologische controlecircuits of een veelomvattend biologisch programma in onze hersenen die we moeten volgen, of we dat nu willen of niet. Al het andere veroorzaakt extra conflicten en leidt uiteindelijk tot een vicieuze cirkel.

Er mag echter niet worden genegeerd dat het biologische programma, als we het zo willen noemen, ook zijn biologisch gewenste en geplande conflicten kent. Het feit dat bijvoorbeeld het jonge territoriale hert uiteindelijk het oude hert vervangt door hem een ​​territoriumconflict te leren, is een biologisch gewenst, zelfs noodzakelijk proces, en het daarmee samenhangende territoriale conflict voor het inferieure oude hert is noodzakelijkerwijs iets biologisch gewenst.

Pagina 50

Het is biologisch volkomen onzinnig om volgens een willekeurig ideologisch programma een stel onmannelijke ‘softies’ te ontwikkelen, die elkaar niets meer aandoen en geen waarde meer hechten aan territorium en dat vervolgens verkopen als de kroon van de schepping. Het is ook zorgwekkend om te zien hoe onze overgereguleerde samenleving, met haar steeds strengere regelgeving en controlemogelijkheden, onvermijdelijk tot steeds meer territoriale conflicten leidt, zelfs over triviale zaken. Zelfs autorijden of vechten voor een parkeerplaats kan tot conflicten leiden. Dit zijn allemaal ellendige vervormingen van een prachtige orde die zowel in onze kosmos als in ons organisme voorkomen.

Uiteraard kun je deze opvattingen eindeloos bespreken; uiteindelijk komt iedereen uit een ander wereldbeeld en brengt deze standaard min of meer altijd in de discussie, in de vorm van het beoordelen van deze verbanden. De verbindingen zelf kunnen echter niet worden ontkend. Uiteindelijk speelt ook de vraag of men God of een goddelijk principe beschouwt als de ‘overwinnaar’ (d.w.z. vernietiger) of als de vervuller van zijn eigen prachtige schepping. In het eerste geval staat de deur uiteraard open voor elke perversie van de natuur. Ons christelijke Westen lijdt al vijftienhonderd jaar omdat bijvoorbeeld de bijna intieme relatie die onze voorouders, zoals de Germaanse volkeren, hadden met dieren, bijvoorbeeld hun paarden, werd ingeruild voor de regelrechte dierenminachtende mentaliteit van de joden. -Christelijke kerken, die, zoals bekend, dieren – om nog maar te zwijgen van planten – een ziel ontzeggen en daarom bijvoorbeeld tot op de dag van vandaag dierproeven goedkeuren.

Het nieuwe medicijn stelt eerst dat alles in ons organisme werkt als in een moderne computer, maar dan veel grandiozer, omdat de meeste andere dier- en plantensoorten ook in het programma zijn opgenomen. We zeggen dat de verschillende programma's ‘met elkaar verbonden zijn’ . Laten we eens denken aan de colibacteriën in onze darmen, zelfs aan alle bacteriën waarvan we hebben geleerd dat ze onze vijanden zijn, wat ze niet zijn. Laten we denken aan het zogenaamde ongedierte, luizen, vlooien, bedwantsen, muggen en dergelijke, die ons miljoenen jaren trouw hebben vergezeld voordat er pogingen werden ondernomen om ze met insecticiden uit te roeien. De tol die we hiervoor moeten betalen begint nu bij veel mensen door te dringen, bijvoorbeeld wanneer onze rivieren en meren, die uit hun biologisch evenwicht zijn geraakt, naar riool ruiken. Ongeacht of we onze hersencode volgen of niet volgen vanwege een gebrek aan begrip of intentie, de code in de hersenen is er!

Pagina 51

Deze code bepaalt onze conflicten en ook onze zogenaamde ziekten, d.w.z. verstandige biologische speciale of noodprogramma’s van de natuur, vooral de meest zichtbare kanker, waarvan iedereen in de wereld tot nu toe rigide heeft beweerd dat er geen betekenis in zit, dat het zijn gewoon ‘verwilderde cellen’ die kattenkwaad uithaalden. Een dodelijk overblijfsel van Virchows ‘cellulaire pathologie’. Het lichaam is niet in staat deze “wilde cellen” te bestrijden.

Niets van dit alles was waar. Er is geen logischer en grootser systeem in de hele geneeskunde en biologie dan het fenomeen kanker. Zolang men maar naar één niveau keek, namelijk dat van de organen, en ook hier alleen maar naar het histologische niveau van de cellen, kon men dit systeem natuurlijk niet ontcijferen. En het feit dat mijn vergunning om geneeskunde uit te oefenen voor het leven is ingetrokken, aangezien ik de Schriften heb ontcijferd, kan dit besef niet langer tegenhouden. Er zijn in heel Europa al bekwame artsen die vrijwel perfect volgens dit systeem werken, met het grootste succes!
Wat de zogenaamde conventionele artsen zo moeilijk te begrijpen vinden, is de noodzaak om vanaf de basis anders te leren denken. Het is niet mogelijk om het nieuwe medicijn toe te voegen om te voltooien wat al is gedaan, maar om je ervan bewust te zijn dat bijna alles wat tot nu toe is gedaan verkeerd is geweest, omdat je nooit de werkelijke oorzaken van ziekte hebt ontdekt.

Er zijn eigenlijk maar twee soorten artsen geweest: de medicijnmannen van de jungle, die naast hun natuurlijke geneesmethoden en hun kennis van kruiden ook de psychologische verbanden met ziekten tot op zekere hoogte correct inschatten. Aan de andere kant de zogenaamde moderne conventionele artsen, die mensen min of meer zien als ‘klontjes eiwit’ waarvan de verwerking alleen de psyche van de patiënt verstoort en daarom verdoofd moet worden. De medicijnmannen van de jungle die we zo spottend afwezen waren duidelijk de slimmere doktoren. Ze zijn er gewoon niet in geslaagd een systeem in de dingen te brengen.

Psyche – hersenen – organen

Het fascinerende aan het systeem is dat het een overbepaald27 systeem is. Als ik één van de drie niveaus ken, dan ken ik ze alle drie. Als ik bijvoorbeeld precies weet wat de psychologische processen zijn, kan ik me de toestand van het overeenkomstige orgaan en de toestand van het overeenkomstige hersengebied voorstellen (de focus van Hamer). Op dit moment lijkt dit een beetje moeilijk voor te stellen. Maar het zal niet lang meer duren voordat we de toestand van het aangetaste orgaan heel precies kunnen berekenen op basis van de toestand van de hersenen, met behulp van een computer waarin duizenden gedetailleerde varianten zijn ingevoerd!

27 bepalen = Latijnse determinare; bepalen [vooraf], bepalen

Pagina 52

Het merendeel van het onderzoek van een patiënt zal binnenkort waarschijnlijk bestaan ​​uit CT-onderzoeken en CT-evaluaties van de hersenen. Uit de CT van de hersenen kan ik ook heel precieze conclusies trekken over de psychologische oorzaken: ik kan zien wat voor soort conflict het was, in welke fase het zich nu bevindt (conflictactief of postconflictolytisch).28, kortweg pcl-fase), kan ik conclusies trekken over de duur van het vorige conflict en mogelijk de intensiteit ervan. In zo'n raster worden de gaten in detail steeds kleiner naarmate de ervaring toeneemt. Als ik een paar basisgegevens ken, zoals: man of vrouw, rechtshandig of linkshandig, jong of oud, kan ik feitelijk de toestand van de andere twee niveaus berekenen op basis van nauwkeurige kennis van een van de drie niveaus.

Pas op, beste lezer, dat u de studie van de vijf biologische natuurwetten van de nieuwe geneeskunde niet als een mentale oefening interpreteert. Dit is een levend persoon zoals jij en ik, met een ziel die ziek is en lijdt aan een conflict dat voor jou misschien banaal en zelfs belachelijk lijkt, maar voor deze patiënt van zo'n enorm belang was dat hij... dreigt in te storten als een gevolg van dit conflict. Alleen mensen met een warm hart, warme handen en gezond verstand mogen “de biecht horen” van deze zieke mensen. Sta niet toe dat medische professionals dergelijke patiënten benaderen. Ze zijn als een handschoen, ongeacht of ze de tumor lokaal willen behandelen of op zoek zijn naar “narcistisch letsel”. Voor eenvoudige dogma's is hier geen plaats, en deze elementaire biologische conflicten hebben niets gemeen met psychologische of intellectuele problemen.

De meeste van onze reacties en acties gebeuren spontaan en zonder reflectie, net als in het dierenrijk! Niemand denkt aan het zogenaamde ‘territoriale conflict’ van de man. En toch sterven veel mannen als gevolg van zo’n conflict, een hartaanval. Kortom, de overgrote meerderheid van onze onbewuste en ook onze bewuste acties vinden plaats in deze biologische gedragspatronen.

Daarom zal de Nieuwe Geneeskunde de grootste medische en sociale revolutie sinds mensenheugenis teweegbrengen. De beslissing van elke rechter kan bijvoorbeeld een persoon doden door zijn mogelijke conflictshock (DHS), ja, een enkel woord kan hem doden. Vooral kinderen kunnen gemakkelijk conflicten leren door onzorgvuldige woorden van volwassenen, omdat ze meestal inferieur en afhankelijk van hen zijn.

28 Post- = deel van een woord dat na, achter, later betekent

Pagina 53

Ik weet niet of ik de doorbraak van dit nieuwe medicijn na verschillende moordpogingen nog mee zal maken. Maar dat verandert niets. Wat ik hier doorgeef, geef ik aan jou door als erfenis van mijn overleden zoon DIRK. Als je slim bent, probeer je het te begrijpen en te gebruiken.

Pagina 54


3 Inleiding tot de nieuwe geneeskunde

Pagina's 55 tot 59

Dit boek is de eerste systematische classificatie, niet alleen van alle tumoren, maar van alle medicijnen:

  1. Cotyledon-aansluiting29
  2. Verdeling in conflictgebieden
  3. Classificatie van de brandpunten van Hamer in specifieke hersenlocaties
  4. Classificatie volgens histologisch30 Formaties
  5. Classificatie volgens de biologische betekenis van de respectievelijke ziekten, erkend als onderdeel van Nature's Meaningful Biological Special Programs (SBS).

Met de toepassing van het nieuwe medicijn komt de hele geneeskunde en biologie op orde. Iedereen die het boek heeft gelezen zal zeggen: “Ja, het kan niet anders!” Het bewijsmateriaal is te overweldigend. Zelfs mijn tegenstanders hebben mij nu moeten bevestigen dat het systeem van de nieuwe geneeskunde bijna fascinerend coherent is. Je eigen klaver moet je zeker niet prijzen. Maar u, beste lezer, zult na het lezen van het boek een objectiever oordeel over dit systeem vinden dan ik kan vermoeden.

Het is fascinerend om te zien hoe de hele geneeskunde zo helder en natuurlijk is georganiseerd dat alle voorheen onbegrijpelijke en schijnbaar volkomen willekeurige processen zinvol en begrijpelijk lijken.

Na de ontdekking van de Nieuwe Geneeskunde en de brandpunten van Hamer in de hersenen, was het begrijpen van evolutie voor mij de sleutel tot de enorme orde die de hele geneeskunde en biologie omvat. Deze volgorde strekt zich uit tot de gebieden van menselijk en dierlijk gedrag, evenals tot de lokalisatie van de laesies van Hamer in de hersenen en de classificatie van de orgaanrelatie van de tumoren.

Hadden we ziekte voorheen gezien als iets vijandigs, zelfs kwaadaardigs, als een straf van God, dan komt het ons nu voor als een teken van een tijdelijke verandering in de aard van ons organisme, die altijd synchroon plaatsvindt op alle drie de denkbeeldige niveaus: de psyche, de hersenen en de organen, maar wat in wezen een organisme is. Het een werkt nooit zonder het ander, alles loopt altijd synchroon. Een werkelijk adembenemende synopsis31!

29 Kiemlaag = In het embryo ontwikkelen zich de eerste dagen celgroepen, drie zogenaamde “kiembladen”, waaruit vervolgens al onze organen ontstaan.
30 histologisch = betreffende het type cellen

Pagina 55

Ook onze relatie met onze bacteriën en onze “parasieten” zal fundamenteel moeten veranderen! Omdat de tuberkelbacteriën en de stafylokokken of streptokokken al miljoenen jaren de taak hebben om kankertumoren te creëren, bijvoorbeeld van het darmkanaal, voor ons menselijk ras, maar ook voor dieren32 weer op te ruimen. Zij zijn feitelijk onze goede ‘darmchirurgen’, onze symbionten33 en vrienden die alleen actie mogen ondernemen met toestemming van ons organisme in de genezingsfase nadat het conflict is opgelost en tegelijkertijd de kankergroei is gestopt! En alleen degenen die de geschiedenis van de ontwikkeling van mens en dier kennen, weten dat de longblaasjes dat ook zijn34 Embryologisch gezien maken ze “deel uit van het darmkanaal”, net als de halsamandelen35, de adenoïden36 vegetaties37 de keelholte en het middenoor. De tuberkelbacteriën zijn ook de hardwerkende afvalverzamelaars van de longknobbeltjes die zich in de longen hebben gevormd en die “vals spelen”.38,,en hoestte op. Wat overblijft is een grot39. Dergelijke verschijnselen noemen we ‘biologisch genetwerkte systemen’.

Ik had nooit gedacht dat het mogelijk zou zijn dat ik op een dag het hele medische veld zou kunnen bestrijken met één enkel fascinerend systeem. Ik hoop alleen dat ik er ook in zal slagen u, beste lezer, van deze conclusie te overtuigen en u naar de essentiële bronnen van ons wezen in strikt wetenschappelijke zin te leiden.

Ik was eigenlijk van plan mijn aandacht te richten op zogenaamde psychische aandoeningen en stemmingsstoornissen nadat ik tumoren had onderzocht. Onbegrijpelijk genoeg viel het mij in de schoot, omdat al deze mentale en emotionele ziekten bijzondere vormen van kanker zijn, vooral de zogenaamde ‘hangende conflicten’.

Als ons brein de computer van ons organisme is, dan is het ook de computer voor alles. Het idee dat sommige processen van dit organisme zouden plaatsvinden ‘zonder de computer te omzeilen’ slaat nergens op. De hele geneeskunde moet fundamenteel veranderen!

31 Synopsis = vergelijkend overzicht
32 Darmkanaal = maagdarmkanaal
33 Symbionten = levende wezens die permanent met ons samenleven ten behoeve van ons
34 Longblaasjes = longblaasjes
35 Cervicale amandelen = keelamandelen
36 adenoïde = klierachtig
37 adenoïde vegetatie = bijvoorbeeld keel, keelamandelen
38 kaas = tuberculeuze afbraak
39 grot = holle ruimte; Resttoestand na tuberculose in organen die door de hersenen worden gecontroleerd, bijvoorbeeld in de longen of de lever

Pagina 56

Het is eigenlijk vreemd waarom niemand ooit dacht dat de hersenen, als de computer van ons organisme, ook verantwoordelijk zouden kunnen zijn voor alle zogenaamde “ziekten”. Als iemand had gedacht dat dat ook maar enigszins mogelijk was, zouden ze achttien jaar lang niet tegen mij hebben gevochten. Ja, alle medicijnen zijn tot nu toe alleen symptomatisch geweest. Ziekten waren orgaanziekten en moesten als zodanig puur organisch en symptomatisch worden behandeld. Dit heeft geleid tot onze zielloze moderne geneeskunde, waarin de psyche alleen maar hinderlijk werkt. Alles wordt behandeld met infusen en een scalpel. De psyche werd als ‘onwetenschappelijk’ beschouwd. Dat was iets voor “gekken”. Serumparameters40, Röntgenfoto's en CT-beelden van organen werden als "feiten" beschouwd. De psyche en de hersenen, die alles in ons organisme controleren, waren volkomen oninteressant!

Het is zo simpel: ons organisme werkt net als een moderne machine, we kunnen het ons in principe tenminste zo voorstellen:

De psyche is de programmeur, het brein is de computer en het lichaam is de machine. Het systeem is zelfs nog fascinerender omdat de computer ook zijn eigen programmeur creëert, de psyche, die hem vervolgens in zichzelf programmeert. Daarom denk ik:

De mens denkt dat hij denkt, in werkelijkheid denken mensen voor hem! Zodra het DHS arriveert, is alles klaar! In werkelijkheid – wij kunnen het ons moeilijk voorstellen – draait alles op alle drie de “ingebeelde” niveaus gleichzeitig, Dat betekent synchrone!

Het idee dat niet alleen kanker, maar vrijwel alle ziekten, geen toevalligheden of ongelukken zijn, maar dat ze de uitdrukking en het effect zijn van een specifiek computerprogramma dat in een netwerk is opgenomen met alle andere levende wezens in de wereld, is al beschreven in mijn habilitatiescriptie. vanaf september 1981. Ik had toen nog geen hersen-CT gezien. Ik vermoedde en postuleerde echter dat er correlaten in onze hersenen moeten zijn die verantwoordelijk zijn voor de opvallende correlatie tussen conflictinhoud en het ‘verantwoordelijke orgaan’. Dit betekent dat als een rechtshandige vrouw bijvoorbeeld een seksueel conflict met DHS ervaart, zij altijd baarmoederhalskanker zal krijgen. In 1983 ontdekte ik de brandpunten van Hamer in de hersenen, de relaisstations41 onze biologische gedragsgebieden, die in het geval van DHS permanent onder sympathieke toon staan42 vallen.

40 Serumparameters = bloedwaarden
41 Relay = plaats(en) in de hersenen waar het programma voor een orgaan of voor een gedrags- en conflictgebied is opgeslagen
42 Sympathicotonie = permanent dag(stress)ritme

Pagina 57

De IJZEREN REGEL VAN KANKER was de eerste alomvattende en holistische wet in onze geneeskunde. Het eenvoudige mentale model: programmeur = psyche, computer = hersenen, machine = organen (lichaam) is zo duidelijk correct en zo overtuigend reproduceerbaar voor elk afzonderlijk geval van kanker dat het mijn tegenstanders woedend maakt.

Er zullen veel mensen zijn die zullen beweren dat we op de een of andere manier alles al wisten. Maar dat is niet waar. Als je bijvoorbeeld zegt dat sommigen beweerden dat als je twintig jaar eerder problemen en conflicten had gehad, je gemakkelijker kanker zou kunnen krijgen, dan was dat gewoon een vergissing. De DHS waaraan u vandaag de dag lijdt, is ook de reden dat u vandaag de dag kanker krijgt.

Ik moest bijna alles vergeten wat ik in de zogenaamde conventionele geneeskunde had geleerd en alle dogma’s ver weg gooien. Het was het medicijn van de arrogante tovenaarsleerlingen die mij uiteindelijk verboden de geneeskunde uit te oefenen omdat ze ‘de ijzeren regel van kanker niet hadden afgezworen’ en ‘mij niet hadden bekeerd tot de conventionele geneeskunde’.

Sinds 1994 is de Nieuwe Geneeskunde gebaseerd op de vijfde biologische natuurwet Quintessenz, helemaal compleet. Als dit strikt wetenschappelijke nieuwe medicijn eerder bekend was geweest en als universeel geldig was beschouwd met zijn enige vijf biologische natuurwetten, en er dan iemand was gekomen die een alternatief medicijn had gecreëerd met een paar duizend hypothesen, maar zonder één enkele biologische wet, dan zou je zou er één hebben Symptoomdokters lachten uit als gekke mensen. Maar aangezien dit onuitsprekelijke waanidee al bestond, doet iedereen alsof hij de hypothesen echt gelooft; de zeer domme mensen geloven ze zelfs echt!

De Nieuwe Geneeskunde is een geschenk van de goden, dat geldt voor mensen, dieren en waarschijnlijk ook voor planten. In deze nieuwe geneeskunde worden de zogenaamde ‘ziekten’ die we duizenden jaren lang als ‘onvolkomenheden’, ‘ongelukken van de natuur’, ‘ontsporingen’, ‘kwaadaardigheden’, ‘straffen van God’ enz. inbegrepen.

Betekenisvolle biologische speciale programma's van de natuur.

We staan ​​voor een wonder van goddelijke natuur en kunnen inzicht krijgen in hoe Moeder Natuur alles op de meest verstandige manier heeft geordend. Het was niet de natuur die ontoereikend was, het waren alleen wij, dogmatisch verblinde artsen, die onwetend waren!

Pagina 58

Vanaf nu verandert ook onze taak: bij elk symptoom, bij elk conflict moeten we eerst vragen naar de biologische betekenis van het speciale programma. Hierdoor kunnen we begrijpen of de gebeurtenis zich nog in de actieve fase of al in de genezingsfase bevindt en of - afhankelijk van de zaadlobaffiliatie - de biologische betekenis al in de actieve fase (ca-fase) wordt vervuld of pas in de genezingsfase optreedt. ( pcl-fase). De onwetende polypragmatici43Degenen die altijd dachten dat ze alles wat ‘buiten de norm’ leek, snel moesten repareren, scheikundig maken, opereren, transplanteren, enz., behoren tot het verleden.

De toekomstige artsen van de Nieuwe Geneeskunde zijn hartelijke pastors, intelligente en ervaren waarnemers van gebeurtenissen die patiënten kalmeren zodat Moeder Natuur haar werk kan voltooien. Ze zullen de patiënt voorzichtig helpen zijn schip in een correctere richting te sturen. De arme, bange patiënten die trillend op hun rug liggen met (diagnostische) ogen wijd open van angst, starend als een verslagen hond of gehypnotiseerd als konijnen naar een slang, behoren tot het verleden. Omdat de zogenaamde “patiënten” (= zij die volharden) de Nieuwe Geneeskunde net zo goed kunnen begrijpen als welke arts dan ook. Zij zijn de ware meesters van het proces zodra ze de werking van Moeder Natuur begrijpen.

Een nieuw tijdperk breekt aan!

43 Veel doener = “genezer van veel behandeling”

Pagina 59


4 De essentie van de nieuwe geneeskunde – differentiatie van de vroegere zogenaamde “conventionele geneeskunde”

Pagina's 61 tot 66

Als ik spreek over een nieuw medicijn versus een ‘oud medicijn’, moet ik eerst uitleggen wat de nieuwe aard van dit medicijn zou moeten zijn.

Wat wordt bedoeld is een nieuw begrip van de geneeskunde als een universeel organisme, dat wordt opgevat als een eenheid van de psyche als de integraal van alle functies van de gedrags- en conflictgebieden, de hersenen als de controlecomputer van al deze functies van de gedrags- en conflictgebieden. conflictgebieden en de organen als de som van alle successen van deze gebeurtenis. In werkelijkheid is het natuurlijk nog ingewikkelder, omdat ons computerbrein de programmeur (psyche) en dus zichzelf programmeert. En ten slotte is het iets moeilijker voor te stellen dat alles in principe nog steeds synchroon loopt .

Het klinkt eigenlijk vrij eenvoudig – hoe kan het ook anders zijn! Des te onbegrijpelijker is het dat de zogenaamde “moderne geneeskunde” altijd maar aan de organen heeft gesleuteld, zoals tovenaarsleerlingen aan het werk van de meester, in een achteloos gebrek aan begrip en in de overtuiging dat ze ongelooflijk “goed geïnformeerd” zijn. Dit is de enige manier om je de ongelooflijk stomme arrogantie voor te stellen die gepaard gaat met het meedogenloos gooien van pessimale prognoses naar arme patiënten en hen daardoor in de diepste afgrond te storten. Dit soort artsen vergaten eenvoudigweg rekening te houden met de ziel en het computerbrein bij alles wat ze deden!

Bovenal zijn moderne artsen vergeten hoe ze de individuele patiënt echt moeten onderzoeken, niet alleen hun organen, maar ook hun psyche en hersenen. Als gevolg hiervan hebben ze nooit een verband kunnen vinden tussen psyche en organen, vooral niet tussen conflicten en organen. Op kleine uitzonderingen na loopt deze tekortkoming door de hele geschiedenis van de geneeskunde sinds de oudheid, maar is vooral rampzalig in de moderne geneeskunde, als een rode draad door alle eeuwen heen. Vooral de huidige zogenaamde conventionele geneeskunde lijdt onder het nog steeds eerbetoon aan het volkomen achterhaalde mechanistische wereldbeeld van de 19e eeuw. Virchow's cellulaire pathologie, die ervan uitging dat elke ziekte door pathologie werd veroorzaakt44 Het verklaren van processen in of op de cel is in principe nog steeds van kracht en zo zou het ook moeten blijven volgens de wensen van de symptomatische artsen! Want alleen met het volledig eendimensionale denken van de symptoomgeneeskunde kunnen er in de farmaceutische sector uitstekende verkopen worden gerealiseerd - de patiënt moet onvolwassen en dom blijven! We kenden en kennen slechts één niveau – dat van de organen – en daarom kunnen we, in tegenstelling tot de nieuwe geneeskunde, geen echte uitspraken doen over de oorzaken van onze ziekten!

44 pathologisch = pathologisch

Pagina 61

Als één enkele patiënt door de eeuwen heen maar één keer grondig onderzocht was, dan hadden we kunnen of moeten achterhalen hoe de ziekten ontstaan. De wijste, zo moet je achteraf bezien, waren de oude priester-artsen van onze voorouders, die eerst probeerden de ziel weer op orde te krijgen met behulp van rituelen, runen en bezweringen. De medicijnmannen van de jungle die we zo vaak belachelijk maken, waren veel slimmere artsen dan wij. Geen enkele inheemse jungledokter van Zwart Afrika zou een patiënt symptomatisch behandelen zonder eerst zijn ziel te behandelen.

Mijn voormalige collega’s beweren dat ik letterlijk ‘de hele geneeskunde op zijn kop zette’, in de ware zin van het woord. Dat is precies waar. Maar er zijn veel slimme doktoren geweest die soortgelijke gedachten als de mijne hebben geuit. Ik heb het in een systeem gestopt, in een reproduceerbare vorm die op elk moment bewezen kan worden en omdat mijn voormalige collega's mij niet of bijna niet hielpen, moest ik ook de details en de verschillende ziekten onderzoeken.

De Nieuwe Geneeskunde omvat niet alleen de relatie tussen de psyche, de hersenen en organen, maar biedt ook embryologisch-ontogenetische verklaringen om te begrijpen waarom de individuele relaiscentra zich bevinden op de plaatsen in de hersenen waar we ze vinden. En het verklaart ook de verbindingen tussen de verschillende kiemlagen en de resulterende verschillende histologische formaties van kankertumoren en normaal weefsel. Omdat we op elk punt van kanker het histologische patroon van weefsel vinden dat daar embryologisch thuishoort. Al het weefsel dat uit de binnenste kiemlaag (= endoderm) komt, is dus adenoïde45 Weefsel veroorzaakt bij kanker adenocarcinoom, terwijl al het weefsel afkomstig uit de buitenste kiemlaag (= ectoderm) (behalve de hersenen, die geen hersenceltumoren kunnen maken) bekend staat als plaveiselepitheel als een typische kankersoort.46- Zweer heeft omdat het bronweefsel ook plaveiselepitheel heeft. Het zogenaamde plaveiselcelcarcinoom bevindt zich al in de genezingsfase, dat wil zeggen het opvullen van de zweren.

45 adenoïde = bloemkoolachtig zuilvormig epitheel
46 Plaveiselepitheel = bijvoorbeeld een celvorming die voorkomt in onze slijmvliezen en die in de ca-fase komvormige necrose veroorzaakt, zogenaamde zweren. Tijdens de genezingsfase vullen deze biologisch gewenste, dat wil zeggen zinvolle, stofdefecten zich weer aan, omdat ze niet langer nodig zijn nadat het conflict is opgelost.
47 Osteolyse = botontkalking
48 Weefseldefecten, hier in het bindweefsel
49 Depressie = a) naar beneden drukken, pathologische depressie; b) psychische stoornis
50 Synopsis = samenvatting

Pagina 62

Daartussen ligt het weefsel van de middelste kiemlaag (= mesoderm), de mesodermale organen die worden aangestuurd door het cerebellum, die net als de door de hersenstam aangestuurde organen ook in de conflictactieve fase een ‘weefselplus’ produceren, en de grote hersenen. gecontroleerde organen van het mesoderm, die in de conflictactieve fase vergelijkbaar met het plaveiselepitheel van het ectoderm ook een “minder”, d.w.z. osteolyse maken47, bindweefselnecrose48. Hematopoëtische depressie49 et cetera en in de genezingsfase overmatige littekengroei van bot of bindweefsel, wat dan onzinnig ‘sarcoom’ wordt genoemd, hoewel het in principe onschadelijk is. Dit vertegenwoordigt een compleet nieuw perspectief waarmee, voor zover ik weet, nog nooit rekening is gehouden in een histologische analyse en toch zo eenvoudig en duidelijk logisch is!

Naast deze twee grote coördinatiecirkels, de coördinatie tussen psyche, hersenen en organen en de tweede coördinatie van de aansluiting van gedragspatronen en conflictpatronen op bepaalde kiemlagen, maar tegelijkertijd op zeer specifieke histologische formaties, heeft de Nieuwe Geneeskunde ook omvat nog een coördinatiecirkel. Dit ziet de relatie tussen de verschillende gedrags- en conflictpatronen in grotere eenheden (familie, clan, horde, roedel, kudde, enz.) en breidt deze samenvatting uit50 voor de hele kosmos en het naast elkaar bestaan ​​dat zich in de loop van miljoenen jaren onder elkaar en in symbiose met andere rassen, soorten en wezens in een kosmisch raamwerk heeft ontwikkeld.

Vanuit dit perspectief is het absurd om te spreken van ‘vlees- of dierlijke productie’ als het om onze dieren gaat. Dit druist zo volledig in tegen elke code van onze natuur dat we onszelf niet met recht mens kunnen noemen totdat we deze religieuze vervorming van ons menselijk ras hebben gecorrigeerd.

Mijn tegenstanders denken dat ze mij bespotten: “In Hamer hebben zelfs de dieren een ziel, wie zou zoiets geloven?” In werkelijkheid beschouw ik dit als een grote eer. In feite heeft het dier, in het geval van hetzelfde conflict als mensen, feitelijk hetzelfde fenomeen in feitelijk hetzelfde deel van de hersenen als mensen en in wezen hetzelfde orgaan als mensen.

Pagina 63

Maar als we onze ziel opvatten als een integraal onderdeel van alle functies op het gebied van gedrag en conflict, waarom zouden we dan niet ook onze ‘medeschepselen’ en kameraden, de dieren, en in principe de hele kosmos van levende wezens, de titel gunnen? van een ziel? Net zoals de status van een slaaf voor ons vandaag de dag ondraaglijk zou zijn om over na te denken, zal de huidige cynische status van een dier hopelijk over een paar jaar ook ondenkbaar zijn.

De Nieuwe Geneeskunde is geen geloofsleer, zoals de dogma’s van de momenteel heersende geneeskunde, die als je deze niet volgt, je verbannen wordt uit de geneeskunde, gepsychiatriseerd of verzwegen of in de gevangenis geworpen wordt, maar het is er één volgens de regels van de wetenschappelijke categorieën van denken op elk moment en in ieder geval een aantoonbare en reproduceerbare alomvattende biologische visie. Zelfs het mentale onderscheid tussen psyche, hersenen en orgaan is alleen academisch fictief51!

In werkelijkheid is alles één en kan het één niet zinvol worden voorgesteld zonder het ander.
De Nieuwe Geneeskunde is zo’n alomvattend en logisch systeem dat de meeste ziekten op natuurlijke wijze in het geheel passen. Terwijl we voorheen bijvoorbeeld helemaal geen betekenis konden vinden in het oneindige aantal zogenaamde syndromen (het gelijktijdig optreden van meerdere symptomen).

Schizofrenie is bijvoorbeeld eenvoudigweg het gelijktijdig optreden van twee of meer biologische conflicten, waarvan de Hamer-haarden zich in de verschillende hersenhelften bevinden. Depressie is een territoriumconflict in een ‘hormonale patstelling’52 of seksuele conflicten bij linkshandige vrouwen, ook lupus erythematosus53, voorheen gevreesd als weinig ziekten, is eenvoudigweg de gelijktijdige conflictactiviteit van verschillende specifieke conflictinhouden. Leukemie is het tweede deel, het deel van de genezingsfase na botkanker, de hartaanval is de epileptiforme crisis tijdens de genezingsfase na een territoriumconflict, jicht is het gelijktijdig voorkomen van leukemie en actief vluchtelingenconflict of verzamelbuiscarcinoom van de nier enzovoort …

Nu we het mechanisme van de interactie kennen, is genezing niet langer zo moeilijk. Schizofrenie is een ziekte die zeker kan worden genezen. Al na conflictolyse, d.w.z. conflictoplossing van slechts één van de twee conflicten, is de patiënt niet langer ‘verdeeld over de geest’. Nadat beide conflicten (zo definitief mogelijk) zijn opgelost, is hij weer helemaal zo gezond als een ander die voortdurend als gezond werd beschouwd. Het is waar dat je niet alle conflicten kunt of mag oplossen, ook al ken je ze, en daarom zul je niet alle zieken kunnen genezen, maar je kunt in ieder geval de grote meerderheid ervan genezen.

51 fictief = bestaat alleen in onze verbeelding.
52 Hormonale impasse = geschatte balans tussen mannelijke en vrouwelijke hormonen met een lichte nadruk op één kant
53 Lupus erythematosus = zogenaamd syndroom met veranderingen aan de huid, gewrichten en inwendige organen.

Pagina 64

Al deze nieuwe mogelijkheden voor herkenning en genezing zijn afgeleid van het begrip van de vijf biologische natuurwetten. De 5e Biologische Natuurwet, de zogenaamde “Quintessence”, is ontwikkeld op basis van de voorgaande 5 Biologische Natuurwetten van de Nieuwe Geneeskunde.

Dit is nu de eerste keer dat er een medicijn bestaat dat zeer wetenschappelijk is, maar tegelijkertijd humaan – met warme harten en handen – en tegelijkertijd voor mensen, dieren, planten, zelfs voor elke afzonderlijke cel en voor mensen Het principe geldt dus voor de hele kosmos!

Dit betekent: voor het eerst kunnen we onze medeschepselen, dieren en planten nu echt ‘begrijpen’, in de ware zin van het woord. Wij kunnen mentaal met u communiceren, sprakeloos met u praten. En let wel, deze nieuwe dimensie van interdierlijk en kosmisch begrip is gebaseerd op wetenschappelijke wetten die op elk moment kunnen worden gereproduceerd.

Hieronder heb ik u een vergelijking in tabelvorm gepresenteerd van de belangrijkste verschillen tussen de Nieuwe Geneeskunde en de conventionele geneeskunde:

Wereldbeeld, volgens de zogenaamde SCHOOLGENEESKUNDE:
mechanistisch-materialistisch wereldbeeld van de 19e eeuw.
De conventionele geneeskunde is nog steeds gebaseerd op de veronderstelling dat het pathogeen is54 Oorzaken liggen in of op de cel (cellulaire pathologie van Virchow).
Specialisatie wordt steeds kleinere eenheden, bijvoorbeeld: genen of hun manipulatie, virussen of delen van virussen.

Wereldbeeld volgens de NIEUWE GENEESKUNDE:
Kosmos van mensen, dieren en planten, in de natuur wordt het goddelijke geopenbaard door de 5 biologische natuurwetten. Alle levende wezens hebben een ziel.
“Omdat in werkelijkheid alles één is en het één niet zinvol kan worden voorgesteld zonder het ander.” Totaaloverzicht, synopsis.

54pathogeen = ziekteverwekkend, ziekteverwekkend

Pagina 65

Denken volgens de zogenaamde SCHOOLGENEESKUNDE:
eendimensionaal: kent slechts één niveau, orgaan- of celniveau. In die zin worden de hersenen ook gezien als een ‘orgaan’. Denk uitsluitend lineair.

Denken volgens het NIEUWE GENEESKUNDE:
multidimensionaal: kent 3 niveaus (psyche, hersenen, organen). Denken in een grote verscheidenheid aan controle- of coördinatiekringen = netwerkdenken.

Definitie van het ziekteconcept volgens de zogenaamde SCHOOLGENEESKUNDE:
Storing, ontwrichting, falen van de natuur. Cel is wild geworden, zinloze gezwellen, zelfvernietiging van het organisme, kwaadaardig. Legitimeert SCHOOLGENEESKUNDE voor constante “regulerende” interventie in alle processen.

Definitie van het begrip ziekte volgens NIEUWE GENEESKUNDE:
‘Ziekte’ als onderdeel van een Betekenisvol Biologisch Speciaalprogramma van de Natuur (SBS).

Medisch handelen volgens de zogenaamde SCHOOLGENEESKUNDE:
Interventies

Medisch handelen volgens het NIEUWE GENEESMIDDEL:
Helpen, motiveren, uitleggen, inzicht geven in de oorzaken van de ziekte en het verdere genezingsproces. Wacht tot de natuur haar werk heeft gedaan.

Patiënten volgens de zogenaamde SCHOOLGENEESKUNDE:
‘Tolererende’ mensen mogen geen inspraak hebben omdat ze ‘niets van geneeskunde begrijpen’. Artsen nemen zogenaamd ‘verantwoordelijkheid’ voor de patiënt, maar in werkelijkheid doen ze dat niet.

Patiënten volgens het NIEUWE MEDICIJN:
Hoofd van de procedure, volwassen, kan en moet inspraak hebben, omdat alleen hij de verantwoordelijkheid heeft voor zijn lichaam en alleen beslissingen kan nemen.


Therapie volgens de zogenaamde SCHOOLGENEESKUNDE:
Symptomatisch volgens statistische “bevindingen” volgens internationale “protocollen” (bijvoorbeeld chemo).

Therapie volgens het NIEUWE GENEESKUNDE:
causaal, op alle drie de niveaus, individueel, de natuur volgend of het betekenisvolle biologische speciale programma


Ziekteoorzaken volgens de zogenaamde SCHOOLGENEESKUNDE:

onbekend, worden verondersteld puur organisch te zijn.

Ziekteoorzaken volgens NIEUWE GENEESKUNDE:
bekend, DHS.

Kennis opdoen volgens de zogenaamde SCHOOLGENEESKUNDE:
Statistieken, waarschijnlijkheden.

Kennis opdoen volgens de NIEUWE GENEESKUNDE:
Empirisme, biologische natuurwetten, elk afzonderlijk geval kan exact wetenschappelijk worden gereproduceerd.

Pagina 66


5 De ijzeren regel van kanker – De eerste biologische natuurwet van de nieuwe geneeskunde

Pagina's 67 tot 82

De IJZEREN REGEL VAN KANKER is een empirisch ontdekte biologische wet die tot nu toe zonder uitzondering waar is geweest in de 30 gevallen die ik heb onderzocht.

De IJZEREN REGEL VAN KANKER is een overbepaald systeem van drie gecorreleerde functies, waarvan ik de overige twee kan berekenen als ik er één ken.

De IJZEREN REGEL VOOR KANKER is:

1. criteria:

Elke kanker of kankerequivalent55- "Ziekte" (nu erkend als onderdeel van een betekenisvol biologisch speciaal programma van de natuur) ontstaat met een DHS, dat wil zeggen een

het moeilijkste
zeer acuut-dramatisch en
isolerend

Conflicten ervaren shock, gelijktijdig of bijna gelijktijdig op alle drie de niveaus

1. in de psyche
2. in de hersenen
3. op het orgel

2. criteria:

Op het moment van DHS bepaalt de inhoud van het conflict zowel de lokalisatie van Hamers focus in de hersenen als de lokalisatie van de kanker of het kankerequivalent in het orgaan.

3. criteria:

Het verloop van het conflict komt overeen met een specifiek verloop van Hamers focus op de hersenen en een heel specifiek verloop van een kanker- of kanker-equivalent speciaal programma in het orgel.

55 Kankerequivalent = betekent alle andere ziekten waarvan de eerste, conflicterende fase altijd werd geïnitieerd door een biologische conflictschok. De 5 biologische natuurwetten zijn terug te vinden in alle ‘ziekten’.

Pagina 67

De ontdekking van de IJZEREN REGEL VAN KANKER begon met de dood van mijn zoon Dirk, die bij zonsopgang op 18 augustus 1978, bijna vier maanden later, op 4 december, dodelijk werd neergeschoten door de Italiaanse kroonprins voor het mediterrane eiland Cavallo bij Corsica. 7 stierf onder verschrikkelijke omstandigheden in mijn armen in het Universitair Ziekenhuis van Heidelberg.

Ik kreeg destijds de diagnose teelbalcarcinoom, meer specifiek terato- en interstitieel carcinoom56 Carcinoom van de rechter teelbal. Destijds stond ik, tegen het advies van de professoren uit Tübingen in, erop dat de gezwollen zaadbal geopereerd zou worden, omdat ik al het vage vermoeden had dat mij iets was overkomen als gevolg van de dood van mijn zoon, aangezien ik nooit willens en wetens serieus was genomen. eerder ziek was, op fysiek niveau werd geactiveerd. Het vriescoupe zou teratocarcinoom en interstitieel carcinoom hebben onthuld. Na mijn herstel besloot ik mijn vermoedens tot op de bodem uit te zoeken zodra ik de kans kreeg. Dit ontstond in 1981 toen ik als senior internist bij een kankerkliniek werkte:

De IJZEREN REGEL VOOR KANKER, ontdekt in de zomer van 1981, leek aanvankelijk alleen van toepassing te zijn op gynaecologische kankers. Maar al snel werd duidelijk dat het op alle soorten kanker kon worden toegepast. Uiteindelijk ontdekte ik dat eigenlijk alle zogenaamde ‘ziekten’ kanker of kankerequivalenten waren, dat wil zeggen iets dat op kanker leek. Daarom was het alleen maar logisch dat de IJZEREN REGEL VAN KANKER van toepassing moest zijn op alle zogenaamde ziekten in de hele geneeskunde. Het geldt voor de hele geneeskunde. Omdat het zo wordt genoemd, laten we het bij de naam in plaats van te zeggen: de ‘IJZEREN REGEL van alle medicijnen’.

5.1 Het 1e criterium van de IJZEREN REGEL VAN KANKER

Het eerste criterium beschrijft de voorwaarden voor het ontstaan ​​van een biologisch conflict en onderscheidt zich daarmee onmiddellijk heel duidelijk van de zogenaamde psychologische of psychologische conflicten, die in het algemeen beter psychologische conflicten kunnen worden genoemd. Psychologische conflicten zijn chronische, langdurige conflicten of problemen, of conflicten waarvoor u enige tijd heeft gehad om u voor te bereiden en aan te passen.

56 interstitiaal = daartussen liggend, bijvoorbeeld een weefsel dat zich tussen het parenchym bevindt

Pagina 68

Deze tijd hoeft niet lang te zijn, soms slechts enkele seconden. Wij mensen overwinnen ook een aantal psychologische conflicten en problemen van de gebruikelijke soort, waar we ons kort van tevoren op kunnen voorbereiden en die we al kennen.

In volledige tegenstelling hiermee staat het biologische conflict tussen mens en (zoogdier)dier, dat waarschijnlijk op dezelfde of analoge wijze ook voorkomt bij alle andere dieren en zelfs planten.

Het biologische conflict is een ernstige, zeer acute, dramatische en isolerende conflictschok die ons volkomen onvoorbereid en op het “verkeerde been” brengt. Ik heb veel patiënten zien sterven die drie of zelfs vier zeer naaste familieleden hadden aan wie ze echt gehecht waren. Bij één patiënt was dat bijzonder opvallend: de laatste van de vier overleden familieleden, de oom, had een mooie, oude kist die hij zogenaamd aan de patiënt had beloofd, maar in zijn testament aan de zuster van de patiënt had nagelaten. Dit overrompelde haar volkomen onverwacht, omdat ze het volledig had verwacht en er de ereplaats in de woonkamer al voor had voorbereid. Ze leed aan een onverteerbare woede; ze had het brok in haar hoofd al overgenomen en moest het mentaal weer opgeven: ze werd ziek van pancreascarcinoom. En we zullen later zien dat pancreascarcinoom geen ‘glitch’ is, maar eerder een betekenisvol biologisch proces. Het biologische doel is om meer spijsverteringssap in de alvleesklier te produceren om eventueel het stuk (borst) te kunnen opnemen (verteren).

Vanuit ‘psychologisch’ gezichtspunt had de dood (‘verlies’) van elk van deze naaste familieleden veel belangrijker moeten zijn – maar dat was niet het geval, omdat voor elk van de vier familieleden vooraf bekend was dat, hoe verdrietig zoals het was, was er niets meer te doen. Er werd terecht gerouwd om de familieleden; het was een psychologisch of psychologisch verliesconflict, maar het was geen biologisch conflict. Het onvermogen om de borstkas te erven kwam echter volledig uit de lucht vallen voor de patiënt. Dit veroorzaakte een biologisch conflict en kanker in de alvleesklier!

Psychologen waren altijd op zoek naar conflicten die psychologisch relevant leken, latente conflicten die zich al lange tijd hadden opgebouwd, meestal voortkomend uit de kindertijd en de adolescentie, meestal na het verlies van een familielid bijvoorbeeld, maar ze hebben nooit de oorzaak gevonden! Ze hadden altijd geen rekening gehouden met het element ‘niet verwachten’. Daarom waren alle statistieken van psychosomatische aard die ze verzamelden onzinnig of zinloos, omdat ze niet hadden geleerd biologisch te denken.

Het is ook belangrijk om te begrijpen dat een en dezelfde gebeurtenis (bijvoorbeeld een ongeval) niet bij iedereen hetzelfde conflict hoeft te veroorzaken, of zelfs maar DHS hoeft te veroorzaken. Het lijden onder een conflict is iets heel individueels en het enige dat telt is wat de patiënt er zelf over vertelt.

Pagina 69

5.1.1 Definitie van de term ‘conflict’ in de IRON RULE OF CANCER (ERC)

Een conflict moet altijd zo worden gedefinieerd dat het in principe in gelijke mate voor alle levende wezens kan gelden. Ik definieer het woord conflict conceptueel als ‘biologisch conflict’. Zoals eerder vermeld werd een hoogleraar psychiatrie aan een universiteit door de rechter gevraagd hoe hij in zijn taalgebruik bijvoorbeeld een seksueel conflict definieerde dat dokter Hamer aantrof in een conflictproces waarbij de vrouw haar man ‘op heterdaad’ betrapte en er nu één heeft. Ik heb last van zo’n “Hamerfocus” boven mijn linkeroor. Antwoord: “Ik zou het een narcistische blessure noemen.” Mijn tegenvraag: “Zou je mijn hond ook dezelfde kwaliteit van psychologische conflictdefinitie gunnen – Geen antwoord meer.”

Dat is precies waar het probleem ligt: ​​de gevestigde geneeskunde definieert onze conflictdefinities altijd in de eerste plaats in religieus-filosofisch-psychoanalytische, dogmatische termen.

Voor mij zijn er geen dogma’s die een wetenschap kunnen beperken. Als ik constateer dat mensen en dieren ziek worden als gevolg van hetzelfde soort biologische conflicten en dat dezelfde processen en veranderingen worden waargenomen op psychologisch, cerebraal en organisch gebied, dan moeten conclusies, regels of wetten gebaseerd zijn op de feiten en niet op de andere. een weg rond.

Conflicten moeten in het conceptuele systeem van de Nieuwe Geneeskunde niet worden opgevat in de zin van de zogenaamde psychoanalyse als een opbouw van een ‘conflictuele constellatie’ over decennia heen, maar eerder als een biologisch conflict. Dit biologische conflict, dat mens en dier treft als een blikseminslag bij het DHS en de focus van Hamer in de hersenen veroorzaakt, en het speciale biologische programma voor het hele organisme initieert, is de constellatie van een seconde. Natuurlijk is de algehele persoonlijkheid ook betrokken bij een biologisch conflict. Maar dat is meestal niet het belangrijkste. Een enorme ruzie met de schoonmoeder over de kinderen wordt bijvoorbeeld DHS met slechts één woord: 'Jij varken!'

Pagina 70

Hij lijdt bijvoorbeeld aan een territoriummarkeringsconflict, een Hamer-laesie (HH) aan de rechter periinsulaire en, organisch, blaaszweercarcinoom. Vanaf dat moment loopt het hele verdere argument van dit biologische conflict langs dit ‘conflictinhoudsspoor’. De schoonmoeder had ook kunnen schreeuwen: “Jij runt!” Dan had de patiënt een conflict over zijn eigenwaarde kunnen hebben gehad en zou het verdere argument, zoals de patiënt het begreep, altijd om zijn eigenwaarde hebben gedraaid, of hij dat nu was. was een rund of niet. Het zou een heel ander ‘conflictcontenttraject’ zijn geweest.

Het biologische conflict wordt in de tweede van het DHS beslist, wat betekent dat in deze tweede de inhoud van het conflict wordt beslist, op basis waarvan het verdere biologische conflict plaatsvindt. Een vrouw die haar man ‘op heterdaad’ betrapt, hoeft bijvoorbeeld niet noodzakelijkerwijs te lijden onder een seksueel-biologisch conflict. Het hoeft helemaal niet noodzakelijkerwijs te lijden onder een biologisch conflict, maar zal pas lijden onder een conflict als het op een of meer punten onverwachts met de situatie wordt geconfronteerd. Maar zelfs als het om DHS gaat, zijn er een aantal mogelijke conflictinhouden:

  1. Mogelijkheid: Bij DHS ervaart de patiënt de situatie als een seksueel-biologisch conflict van niet-copuleren. Cerebraal zou ze een Hamerse laesie aan de linkerkant van het periinsulaire lijden, organisch een baarmoederhalscarcinoom (als ze rechtshandig is), evenals zweren in de kransaderen van het hart.
  2. Mogelijkheid: De patiënt heeft misschien zelf een vriend van de familie, maar zij houdt niet langer van haar man. Op dit moment beschouwt het DHS de situatie als een belediging en menselijk verraad, dat haar man haar in verlegenheid brengt in het bijzijn van alle buren.
    Op het moment van DHS lijdt ze aan een algemeen menselijk partnerconflict, cerebraal een Hamerse focus aan de linkerkant
    Cerebellum en organische kanker van de rechterborst. (Ervan uitgaande dat ze rechtshandig is.)
  3. Mogelijkheid: De patiënte beschouwt de jonge, mooie rivaal op het moment van de DHS als haar eigen zelfwaarderingsconflict. “Zij was in staat hem te bieden wat ik hem niet langer kan bieden.” In dit geval zou de patiënt op het moment van DHS lijden aan een ineenstorting van het biologische gevoel van eigenwaarde, een Hamer-focus in het occipitale gebied.57 Beenmergafzettingen en botkanker in het bekkengebied.
  4. Mogelijkheid: De patiënt is mogelijk al voorbij de menopauze en reageert op een mannelijke manier. Dan zou ze dezelfde situatie op het moment van DHS kunnen waarnemen als een territoriumconflict met een Hamer-laesie aan de rechter periinsulaire en een coronair ulcuscarcinoom, intrabronchiaal carcinoom of als het een “territoriaal markeringsconflict” was met het attribuut “zo'n puinhoop” , een blaascarcinoom. (Ervan uitgaande dat ze rechtshandig is.)
  5. Mogelijkheid: Eierstokcarcinoom zou echter ook vaak voorkomen58, als een “lelijk semi-genitaal” en verliesconflict met Hamers focus op het paramediaan-occipitale59 Oppervlakte.

57 occipitaal = gelegen aan de achterkant van het hoofd
58 eierstok = eierstok
59 para = deel van het woord met de betekenis: bij, naast, langs, tegen, afwijkend van de normale mediaal = deel van het woord met de betekenis: dichter bij het middenoccipitale = betreffende het achterhoofd

Op dit punt zou ik de lezer willen vragen zich niet te laten misleiden door beschrijvingen van de locatie van Hamers kuddes. Voor de leek is dit sowieso moeilijk in detail te begrijpen. Het allerbelangrijkste is om het register te kunnen gebruiken om later de conflicttabel “Psyche – Hersenen – Orgaan” af te handelen!

Pagina 71

We zien dus dat “hetzelfde” proces of dezelfde situatie toch niet dezelfde situatie is. Alleen het gevoel op het moment van het DHS beslist over de inhoud van het conflict en daarmee over het ‘spoor’ waarop het verdere biologische conflict zich afspeelt.

Deze verbindingen leiden ook tot de eeuwig onwetende suggesties van de zogenaamde ‘toekomstige’60 Studies” ad absurdum. De “niet-convertibiliteit61‘van een systeem is geen wetenschappelijke zwakte, maar volgt onvermijdelijk uit het feit dat het voor een onderzoeker vrijwel onmogelijk is om met enige mate van zekerheid te voorspellen in welke richting of ‘spoor’ de patiënt een toekomstig bedacht conflict zal ervaren of lijden. . Zelfs de naaste familieleden zijn vaak verbaasd als ze bijvoorbeeld hebben onderzocht welk conflict de oorzaak had kunnen zijn dat bij de patiënt de diagnose kanker werd gesteld.

60 prospectief = betekent vooruitziendheid in de zin van een voorspelling
61 gebrek aan mogelijkheid om iets (hier een systeem) willekeurig en vrij uit te wisselen

Pagina 72

Ze zeggen dan vaak: ‘Het kon maar dit en dat zijn.’ Als je de patiënt vervolgens in het bijzijn van zijn familieleden vraagt, zegt hij vaak: ‘Nee, dat heeft mij helemaal niet van streek gemaakt.’ En dat is eigenlijk wat de patiënt zegt. DHS en het conflict dat heeft veroorzaakt, verrast in eerste instantie vaak iedereen. Later, als ze de zaak hebben begrepen, zeggen ze vaak: ‘Ja, natuurlijk, het moest zo zijn.’ Een heel goed voorbeeld hiervan was een patiënt in het Erlangen Universitair Ziekenhuis, die ik in zijn ziekenhuis heb kunnen onderzoeken. ziekenzaal. Hij had een acute hartaanval gehad. Hij moet dus een territoriaal conflict hebben gehad met het DHS. Ik vroeg me af: wat was het territoriale conflict? Dus, in aanwezigheid van de afdelingsarts, vroeg ik hem wanneer en wat voor soort territoriumconflict hij had geleden. Antwoord: geen. Hij is een succesvolle herbergier, de notabelen van het hele dorp zijn zijn gasten, hij heeft twee gezonde kinderen, een goede vrouw, geen geldzorgen, alles is prima, van een territoriumconflict is geen sprake. Nu vroeg ik hem hoe lang hij al aankwam. Antwoord: gedurende 6 weken. Uit het ECG kon ik opmaken dat de hartaanval niet bijzonder ernstig kon zijn geweest. Ik heb berekend: het conflict moet ongeveer 6 weken geleden hebben plaatsgevonden; het conflict had hooguit 3 tot 4 maanden kunnen duren. Ik zei tegen hem: “Ongeveer zes maanden geleden moet er iets ergs zijn gebeurd waardoor je veel slapeloze nachten hebt gehad. En 6 of 6 weken geleden was het voorbij." - "Nou dokter, als je het zo vraagt, maar nee, ik kan me niet voorstellen dat zoiets het gevolg kan zijn van een hartaanval." Het volgende gebeurde:

De trots en vreugde van de patiënt was een volière met exotische vogels. Al zijn vriendelijke gasten konden deze vogels bewonderen. Op geld had hij niet bezuinigd; zelfs de zeldzaamste soorten waren erbij betrokken. Voor het ontbijt ging hij erheen en bekeek zijn vogels, het waren er nu ongeveer 30.

Op een ochtend komt hij zoals gewoonlijk langs en - zijn mond valt open: alle vogels waren verdwenen behalve een klein vogeltje. "Dieven" was zijn eerste gedachte en vormde zijn DHS. Dieven braken mijn territorium binnen. Buren kwamen en de hele volière werd onderzocht en uiteindelijk vonden ze een klein gaatje onder de volière. Een ervaren boer zei maar één woord: ‘Wezel.’ Vanaf dat moment had de patiënt nog maar één gedachte in zijn hoofd: de wezel vangen. Na enkele mislukkingen slaagde hij erin de wezel in een val te vangen, pas daarna kon hij beginnen met het ombouwen van de volière, deze "wezelbestendig" maken en nieuwe vogels kopen. Na ongeveer 3 1⁄2 maand was alles weer in orde en was het conflict definitief opgelost. Toen hij er later over nadacht, was hij er zo trots op dat hij tijdens de (conflictactieve periode) een paar kilo was afgevallen. Maar in de afgelopen 6 weken was hij al het gewicht terug en nog een paar kilo aangekomen.

Pagina 73

De zaalarts zat het hele gesprek verbaasd bij. Nu stond hij op en zei: “Meneer Hamer, ik ben volkomen uitgeput. Misschien is alles wat we hier doen behoorlijk verkeerd. Hoe dan ook, jouw demonstratie overweldigde mij.”

Zelfs de patiënt zei: "Nu ik er na ons gesprek over nadenk, wist ik nauwelijks iets dat mij meer pijn had kunnen doen dan het stelen van mijn vogels."

Dit heeft niets te maken met psychoanalyse en conflict in de vroegere psychologische zin. Als het om biologische conflicten gaat, maakt het niet eens uit of het conflict later nog steeds significant blijkt te zijn, als alles weer ‘oke’ is. In de tijd van het DHS voelde de patiënt zich zo en dat was cruciaal. Daarna ontwikkelde het conflict zijn eigen dynamiek. Iemand, zelfs een kleine wezel, was het territorium van de patiënt binnengedrongen. Hij had meteen kunnen beginnen met het renoveren van zijn volière. Nee – zoals het gezegde luidt: het liet hem “geen vrede” achter. Pas toen hij de vijand onschadelijk had gemaakt, kon hij zijn grondgebied “in vrede” herbouwen. Je kunt letterlijk het biologische drama van dit territoriale conflict voelen.

5.1.2 DIRK-HAMER-SYNDROOM (DHS)

Het DHS is de basis van NIEUWE GENEESKUNDE en is de spil van alle diagnostiek.

Het is elke keer weer een belevenis, ook al heb ik het inmiddels al tienduizenden keren meegemaakt. Het zijn niet langzaam beginnende conflicten die kanker veroorzaken, het zijn altijd en alleen de schokkende en onverwachte blikseminslagen die mensen treffen, bevriezen, ervoor zorgen dat ze geen enkel woord meer kunnen spreken en ze radeloos achterlaten.62.

62 Consternatie = consternatie, ontsteltenis

Pagina 74

Deze sportfoto uit een krant uit Lyon is bedoeld om te illustreren hoe een doelman “op het verkeerde been” wordt betrapt en verbijsterd toekijkt hoe de afgeweken bal langzaam in de linkerhoek van het doel draait. Hij verwachtte dat de bal in de andere hoek zou belanden.

075 Sportfoto van een keeper die op het verkeerde been is gezet

Een soortgelijke constellatie in figuurlijke zin vinden we bij DHS, de conflictshock, waarbij ook de patiënt “op het verkeerde been” wordt gezet. Omdat DHS zich niet bezighoudt met een conflictsituatie waarop hij zich vooraf heeft kunnen voorbereiden. Net zoals een doelman de meest fantastische reddingen kan maken en de bal uit de verre hoek van het doel kan stompen als - ja, als de bal gaat waar de doelman hem bedoeld heeft; Wij mensen kunnen dus allemaal meerdere conflicten doorstaan ​​zonder er ziek van te worden, als we de tijd hebben om ons er van tevoren aan aan te passen.

Tegenwoordig zijn wij mensen onze relatie met onze omgeving en onze medeschepselen, dieren, grotendeels kwijtgeraakt. Alleen op deze manier zou het min of meer instinctieve idee van intellectuele conflicten kunnen ontstaan ​​die geen verband houden met de biologische realiteit. De mensen hadden zojuist een lange weg afgelegd ten opzichte van het empirisme63 verwijderd en construeert gevallen die niets te maken hebben met de werkelijke ervaring van mensen, althans niet in verband met de ontwikkeling van ziekte.

In werkelijkheid voelen en voelen mensen zich volgens archaïsche biologische controlecircuits, en ervaren ze biologische conflicten terwijl ze zich voorstellen dat ze onafhankelijk van de natuur denken.

De moderne beschaving, die zich niet aan enige biologische basisformatie houdt, plaatst ons mensen voor een verschrikkelijk dilemma. Als we de gedragspatronen volgen die de natuur ons heeft gegeven, zouden we allerlei sociale nadelen moeten accepteren die ons zouden ruïneren. Maar als we de instructies opvolgen die ons worden gegeven door politici, advocaten en kerken, die meestal gericht zijn tegen onze eigen archaïsche code, dan zijn we bijna voorgeprogrammeerd in het conflict. Theoretisch gezien kun je schijnbaar mensen naar believen manipuleren met welke wet dan ook, maar we betalen er wreed voor. Hoewel er altijd allerlei soorten aanpassingen aan veranderende omgevingsomstandigheden hebben plaatsgevonden - daar hangt de ontwikkeling van de natuur van af - duren deze ontwikkelingen ("mutaties") doorgaans vele honderdduizenden jaren. Voor nu en voor de komende 100.000 jaar helpt dit ons niet bij ons dilemma.

63Empirisme = ervaring, kennis gebaseerd op ervaring

Pagina 75

Tot nu toe wisten de meeste mensen dit niet of begrepen het simpelweg niet echt. Het nieuwe medicijn vraagt ​​van ons dat we hierop een antwoord zoeken en vinden. Niet dat we dan niet langer zouden lijden onder conflicten, biologische conflicten. Omdat biologische conflicten ook deel uitmaken van de natuur en noch slecht noch goed zijn. Gewoon een realiteit en in de natuur tegelijk een middel tot selectie en behoud van de soort, maar ik geloof dat wij mensen een gelukkiger leven zullen leiden als we weer volgens de code van onze hersenen gaan leven.

DHS (DIRK-HAMER-SYNDROOM) is een zeer ernstige, zeer acute, dramatische en isolerende schok die wordt veroorzaakt door een biologisch conflict. Het activeert het Sensible Biological Special Program (SBS) van de natuur als een verstandige reactie op een ongeval of noodsituatie waarop het organisme bij de eerste poging niet kon reageren. Een kans voor de natuur!

Vergeet niet:

Het DHS heeft de volgende eigenschappen en betekenissen:

1. Het DHS ontstaat als een onverwachte schokervaring biologisch conflict bijna in een seconde.

2. Het DHS bepaalt de inhoud van het conflict, meer bepaald de inhoud van het biologische conflict. Op dit "Het spoor" het daaropvolgende conflict gaat door.

3. Het DHS bepaalt de lokalisatie van Hamer's focus (HH) in de hersenen op basis van de inhoud van het biologische conflict.

4. Het DHS bepaalt de locatie van de kanker op het orgaan door de inhoud van het biologische conflict te bepalen en de locatie van Hamer's focus in de hersenen te bepalen.

5. DHS en – indien al gedaan – conflictolyse zijn de belangrijkste hoekstenen van elke biologische conflictanamnese. Hoe dan ook is het essentieel om erachter te komen wie DHS precies is, ook als het conflict al is opgelost. Een herhaling van het conflict kan alleen worden vermeden als het oorspronkelijke DHS nauwkeurig bekend is.

Pagina 76

6. Het DHS verandert onmiddellijk niet alleen de vegetatieve toon64 en maakt Permanente sympathische toon65, maar het verandert ook de persoonlijkheid, zoals duidelijk te zien is in het zogenaamde ‘hangende conflict’.

7. Vanaf de eerste seconde veroorzaakt het DHS een soort permanente sympathische toon in de hersenen op de plaats van Hamer's focus. Bij deze omschakeling zijn echter min of meer de hele hersenen betrokken.

8. De DHS-effecten van de l. Ten tweede een kanker of kankerequivalent op het orgel. Kanker van het orgel heeft verschillende manifestaties:

A. sterke mitotiek66 Celgroei wanneer de organen van de binnenste kiemlaag (endoderm) worden aangetast;

B. middelste zaadlob
a) Cerebellair mesoderm67 maakt mitotische groei tijdens conflictactiviteit
b) Cerebraal mesoderm68 (medullaire opslag) veroorzaakt necrose in de conflictactieve fase, en in de genezingsfase veroorzaakt het een betekenisvolle aanvulling van de necrose, die sarcoom wordt genoemd.

C. Celverlies met kankerzweren van het hersenectoderm69.
Geen celverlies bij verandering in functie van het “schoksnoer” (endocriene70 systeem van de hypofyse, schildklier, α- en ß-eilandcellen van de pancreas).

64 verwijst naar ons bioritme, d.w.z. de sympathicotone dagfase (waakfase, stressfase) en de vagotone nachtfase (rustfase).
65 Permanente sympathische toon = permanente stress/dagfase
66 mitotisch = betreffende celdeling
67 Cerebellair mesoderm = beïnvloedt alle organen van de middelste kiemlaag die worden aangestuurd door het cerebellum.
68 Cerebraal mesoderm = beïnvloedt alle organen van de middelste kiemlaag die worden aangestuurd door de grote hersenen.
69 Cerebraal ectoderm = beïnvloedt alle organen van de buitenste kiemlaag die worden aangestuurd door de grote hersenen.
70 endocrien = hormoonafscheiding

Pagina 77

9. Als een DHS een biologisch conflict heeft veroorzaakt dat nog steeds actief is en zijn Hamer-focus heeft op één hersenhelft en een ander DHS raakt dat zijn Hamer-focus heeft in de hersenschors van de tegenovergestelde hersenhelft, dan is dit een schizofrene constellatie71 gegeven. De patiënt wordt pas acuut ijlend of woedend als hij manisch is op het linker hersenniveau72 Pagina is sterk geaccentueerd en heeft een zogenaamde “agressief-biomanische” constellatie. De constellatie van schizofrenie kan ook optreden bij hetzelfde dubbele DHS.

10. Met een “dubbele DHS” bedoelen we een conflict dat twee kanten heeft, bijvoorbeeld een territoriumconflict met een daling van het zelfrespect of een moeder/kind-conflict met een gelijktijdige daling van het zelfrespect op het gebied van moeder/kind ( kind zegt bijvoorbeeld: “Je bent een hele slechte moeder, een slechte moeder.”

11. Het DHS is de biologische kans die Moeder Natuur aan het individu geeft om een ​​‘fout’ goed te maken. Zonder het DHS zouden de herten bijvoorbeeld geen kans hebben om hun territorium terug te winnen. Zodra het DHS arriveert, schakelt Moeder Natuur over op een “speciaal programma” om het obstakel bij de tweede poging te overwinnen. Het DHS is het startschot voor de biologische kansen van het Betekenisvol Biologisch Speciaal Programma (SBS).

12. Als een DHS naast een “hoofdspoor” van het DHS nog andere ‘secundaire sporen’ heeft, waarvan we sommige kanker of kankerequivalenten noemen, bijvoorbeeld ‘allergieën’ (bijvoorbeeld optische, akoestische, reuk- of smaakwaarnemingen op het moment van het DHS), dus als de patiënt slechts één van deze “secundaire rails” “aantrekt”, kan hij of zij onmiddellijk achterover leunen op de “hoofdrail” en te maken krijgen met een herhaling van het conflict. Voorbeelden: Elke keer dat een man een bepaalde aftershave ruikt, denkt hij aan de vriend van zijn vrouw, zijn rivaal, die die aftershave heeft gebruikt. Elke keer kreeg hij hartpijn - een herhaling van zijn eerdere territoriumconflict met angina pectoris.

Als je iemands DHS aanraakt, krijgt hij meestal vochtige ogen, een teken van zijn emotionele affectiviteit73. Elke herhaling van een conflict komt niet geleidelijk, maar alleen bij hernieuwd DHS. Wij noemen het de ‘rail’. Natuurlijk vereist het terugkerende DHS dat ons weer op het pad naar conflicten brengt niet dezelfde emotionele kracht als de eerste keer. Je zou het ook een ‘krachtige herinnering’ kunnen noemen.

71 schizofrene constellatie = zie hoofdstuk 'Psychosen' in het tweede deel van het boek 'Legacy of a New Medicine'
72 Manie = affectiviteitsstoornis met verhoogde (vrolijke of prikkelbare) stemming, verhoogde drang
73 emotionele affectiviteit = specifiek gevoel van opwinding

Pagina 78

De rails, vaak zijn er zelfs meerdere, zijn niet iets slechts, geen constante storingen in de natuur, maar meestal vitale herinneringen in het wild: "Wees voorzichtig, er is een catastrofe gebeurd met zoiets, wees voorzichtig!" We zeggen zulke spalken ook allergieën.

Nogmaals: de constellatie van een onverwachte conflicterende ervaringsschok, het DHS, creëert het conflict, en niet andersom. Als deze zeer bijzondere constellatie niet had plaatsgevonden, zou er waarschijnlijk nooit een biologisch conflict hebben plaatsgevonden! Deze ogenschijnlijk of werkelijk willekeurige conflicterende constellatie die het DHS in gang zet, kan niet worden begrepen omdat we het toeval niet kunnen begrijpen. Deze biologische DHS-conflicten zijn echter slechts toeval onder een “lage horizon”. In een groter biologisch raamwerk hebben deze processen uiteraard hun betekenis, bijvoorbeeld als regulering voor het behoud van de soort. Dit kan het individu dat moet worden opgeofferd voor het behoud van de soort niet troosten. Maar wij mensen zijn niet zo preuts over onze dieren en vinden het logisch dat de dieren ons ze laten slachten, zodat onze soort Homo sapiens behouden kan blijven. Misschien zullen sommige mensen die graag de ‘herkenbare heerschappij van een persoonlijke God’ zouden willen zien, het in de toekomst moeilijker vinden om te begrijpen dat hun God in hun leven tussenbeide komt door middel van zulke schijnbaar ‘willekeurige constellaties’. Het negeren van biologische conflicten en hun gevolgen leek hen de menselijke en metafysische spirituele wereld duidelijker en voorspelbaarder te maken. Maar dat was slechts een vrome vergissing!

Iets als het DHS, waarvan kan worden bewezen dat het in dezelfde seconde een Hamer-focus in de hersenen is, kan vanuit religieus en filosofisch oogpunt niet langer worden ontkend, het is gewoon een realiteit.

5.2 Het 2e criterium van de IJZEREN REGEL VAN KANKER

Als een persoon (dier of plant) een DHS ervaart, d.w.z. een zeer ernstige, zeer acute, dramatische en isolerende conflictieve schokervaring, associeert zijn onderbewustzijn de conflicterende inhoud van het door het DHS veroorzaakte biologische conflict met een biologisch gebied van de verbeelding, bijvoorbeeld bijvoorbeeld het gebied van de moeder-kindrelatie of het gebied “territorium” of het gebied “water” of het gebied “angst in de nek” of het gebied “eigenwaarde” of soortgelijke gebieden. Ook hier weet het onderbewustzijn precies onderscheid te maken “in de tweede van de DHS”: een daling van het gevoel van eigenwaarde op seksueel gebied (“jij watje”) veroorzaakt nooit osteolyse van de cervicale wervelkolom, maar altijd bekkenosteolyse, botkanker. Een conflict in eigenwaarde in de moeder-kindrelatie (“jij slechte moeder!”) zou nooit osteolyse in het bekken veroorzaken, maar altijd kanker van de linker humeruskop (bij rechtshandige mensen).

Pagina 79

Wij denken dat wij denken. In werkelijkheid denken mensen met ons mee!

Elk biologisch conceptueel gebied heeft een specifiek relaiscentrum in de hersenen, dat we bij ziekte de ‘Hamerfocus’ noemen. Elk biologisch conceptueel gebied heeft “zijn relaiscentrum”.

Op het moment van DHS worden vanuit de haard van Hamer speciale codes verzonden naar het orgel dat aan deze haard van Hamer is toegewezen. Je kunt dus zeggen: iedere Hamerse haard heeft “zijn orgel”. De drielaagse gebeurtenis psyche – brein – orgaan is dus in werkelijkheid een synchrone gebeurtenis van Hamer's focus naar het orgel met een verschil van een fractie van een seconde. De meeste patiënten weten de DHS bijna tot op de minuut nauwkeurig te specificeren, omdat het altijd dramatisch was. Meestal waren de patiënten ‘verstijfd van shock’, ‘niet in staat om te praten’, ‘verlamd’, ‘doodsbang’ en dergelijke. In de hersenen is het getroffen DHS vanaf de eerste seconde zichtbaar in de CT (computertomogram) van de hersenen als een schietdoelconfiguratie met scherpe ringen74 (actieve Hamer focus), op het orgel is het van de l. Ten tweede om te ontdekken: een kanker die op dit moment begint te groeien! (of necrose in organen gecontroleerd door de grote hersenen).

In het tweede van het DHS is alles al geprogrammeerd of geprogrammeerd: Afhankelijk van de conflictinhoud van het biologische conflict in het tweede van het DHS, zoals we vandaag gemakkelijk kunnen vaststellen met onze computertomogrammen, is er een zeer specifiek, vooraf bepaald gebied van de hersenen (Hamer's focus) ""geschakeld".

In dezelfde seconde beginnen de veranderingen aan het orgel die precies zijn vermeld in de tabel “Psyche-Brain-Organ” en die kunnen worden voorspeld door empirische observaties; ofwel celproliferatie ofwel celreductie of verandering in functie (in de zogenaamde kankerequivalenten).

Ik zei ‘overgeschakeld’ omdat, zoals we zullen zien, het DHS ‘slechts’ het proces is van het overschakelen naar een speciaal of noodprogramma, zodat het organisme met de onvoorziene situatie om kan gaan.

Strikt genomen bestaat er niet zoiets als een “ziekte” in de zin die ons vroeger op onze universiteiten werd onderwezen. We waren ervan uitgegaan dat wat we ‘ziekten’ hadden genoemd fouten van ‘Moeder Natuur’ waren, bijvoorbeeld dat het zogenaamde ‘immuunsysteem’ (dat werd gezien als het verdedigingsleger van ons organisme) ‘kapot was’. ‘Moeder Natuur’ maakt echter geen fouten, tenzij het opzettelijke, schijnbare fouten zijn die dan logisch zijn.

74 Configuratie schietdoel = een actieve HAMER HERD wordt gekenmerkt door zijn typische verschijning in de CT van de hersenen, vergelijkbaar met een schietdoel

Pagina 80

5.3 Het 3e criterium van de IJZEREN REGEL VAN KANKER

Het derde criterium van de Nieuwe Geneeskunde stelt dat het verloop van de gehele zogenaamde ziekte, inclusief de genezingsfase, op alle drie de niveaus synchroon is. Deze synchroniciteit wordt gedefinieerd door precieze criteria voor wat typische conflictactieve symptomen zijn op psychologisch, cerebraal en organisch niveau en wat typische symptomen zijn van de conflictopgeloste genezingsfase ook op psychologisch, cerebraal en organisch niveau. Daarnaast zijn er de typische symptomen op alle 3 de niveaus van epilepsie of epileptoïde75 Crises die voor elke ziekte een beetje anders zijn, maar ook bijzonder typerend voor elke ziekte wat betreft de cerebrale en organische symptomen (bijvoorbeeld de hartaanval als een epileptoïde crisis in coronaire hartziekten)76-Zweercarcinoom) en uiteraard typisch voor de psychologische en vegetatieve symptomen.

Met deze hulpmiddelen, d.w.z. de kennis van het recht en de kennis van de typische symptomen van de cursus op de 3 niveaus, kunt u nu voor het eerst correct werken in de geneeskunde op een causale en quasi reproduceerbare manier!

75 epileptoïde = epilepsie-achtig
76 Betreffende het hart (de kransslagaders).

Pagina 81


6 Het codegedrag van de hersenen - basis van biologische conflicten

Pagina's 83 tot 90

Als je het over biologische conflicten hebt, moet je definiëren wat feitelijk de basis is van zo’n biologisch conflict.

Beste lezers, welke ontwikkelingsbasis deze biologische conflicten hebben, kun je ontdekken in het hoofdstuk over het ontogenetische systeem van tumoren.

Omdat we het over een biologisch conflict hebben, gaan we er uiteraard van uit dat deze conflicten niet alleen menselijke conflicten zijn, maar ook dierlijke conflicten, biologische conflicten. Conflicten die ogenschijnlijk biologisch bepaald zijn of die verondersteld worden volgens een bepaalde wet te verlopen, moeten een stelregel in de hersenen van het individu hebben die dergelijk “systematisch conflictgedrag” mogelijk maakt. Ik noem dit het ‘codegedrag van de hersenen’. In plaats van codegedrag kunnen we ook spreken van ‘som van gedragspatronen’. Kortom, al deze termen drukken uit dat mensen en dieren leven volgens een gedragspatroon of gedragsschema dat typisch is voor elke individuele soort. Het maakt niet uit welke term je gebruikt. Je moet zulke termen niet in nieuwe dogma’s veranderen. Deze termen bestaan ​​al sinds de geschiedenis van de ontwikkeling van mens en dier, en niet alleen sinds Darwin.

Deze termen, hoe ze ook worden geformuleerd, zijn niet van mij en zijn algemeen bekend. Mijn enige inzicht is dat dit codegedrag wordt tegengegaan door een bepaald biologisch conflictgedrag. Dit is het nieuwe. Er zijn al een hele reeks experimenten en een hele reeks resultaten. Maar tot nu toe is het niet mogelijk geweest ze te classificeren en sommige ervan zijn op een volkomen betekenisloze manier geïnterpreteerd. Een voorbeeld: Een paar jaar geleden deed een zogenaamd zeer serieuze studie van Amerikaanse wetenschappers de ronde en veroorzaakte grote opschudding. Formaldehyde of volgens de chemische formule HCHO of mierenaldehyde, een kleurloos, scherp ruikend gas dat oplosbaar is in alcohol en water, met toevoeging van methanol om polymerisatie te voorkomen, ook bekend als een waterige oplossing van formol, zou kanker bij ratten hebben veroorzaakt.

Normaal gesproken vermijden ratten formol in de normale verdunning die wordt gebruikt om te desinfecteren bij het schoonmaken van operatiekamers, omdat ze absoluut niet tegen het spul kunnen. De slimme onderzoekers hadden nu van deze afkeer gebruik gemaakt en de formol tot een duizendvoudige concentratie gebracht en - luister en sta versteld - dit hooggeconcentreerde spul meerdere keren per dag in de neuzen van de arme ratten geïnjecteerd!

Pagina 83

De arme dieren, aan wie uiteraard een ziel werd ontzegd, leden elke dag aan een nieuwe terugval van DHS, ingeprent door deze onbeschofte onderzoekers. Na een aantal maanden werden de ratten na afloop van het experiment geleidelijk ‘losgelaten’ en werd hun neuzen microscopisch onderzocht: de eerste ratten die werden gedood nadat de marteling was geëindigd, hadden ‘slechts’ neusslijmvlieszweren. De ratten die daarna nog wat langer mochten leven en in een pcl-fase kwamen (opvullen van de zweren door celproliferatie) hadden kanker van het neusslijmvlies! Hoe zou het anders kunnen zijn?

Maar aangezien dieren volgens het wereldbeeld van onze officiële wetenschap en de mening van onze belangrijkste kerken geen ziel of psyche mogen hebben en natuurlijk net zo weinig biologische conflicten kunnen ervaren als schokken, bleef de enige conclusie over: formaldehyde veroorzaakt kanker. ! Een adembenemend vertoon van domheid! Iedereen zou hoogstwaarschijnlijk een neuscarcinoom hebben ontwikkeld in dezelfde experimentele setting met een geconcentreerd stinkend middel. Maar zelfs de benadering van dergelijke overwegingen is nu vreemd voor dit soort puur intellectuele onderzoekers.

Waar je een dier ook weken of maanden op dezelfde plek martelt - naar mijn mening wordt het eerste kwellende DHS elke dag voortgezet met een nieuw terugkerend DHS, je kunt bij elk dier kanker veroorzaken. Maar het is nooit mogelijk geweest om kanker te veroorzaken in een orgaan dat gescheiden was van de hersenen, dat wil zeggen in een orgaanpreparatie. In vitro77 Je kunt vrijwel alleen sarcomen kweken, dat wil zeggen bindweefselgroei. Deze bindweefselcellen hebben als het ware nog steeds hun proliferatie-impuls in hun rugzak, want wanneer zich littekens in het lichaam vormen, zijn zij de ‘reparatietroepen’ die dienst hebben om littekens snel te genezen en weg te littekenen. Ook foetaal weefsel kent een vergelijkbare “groeispurt” gedurende een relatief korte periode (tot 9 maanden bij de mens) (maximaal gedurende de duur van een zwangerschap).

Het normale codegedrag bij mens en dier staat tegenover het biologische conflictgedrag. Misschien is het niet eens “tegen” maar is het als mogelijke variant geïntegreerd in het normale codegedrag. We zullen zien dat bij herten bijvoorbeeld kanker van de kransslagader de enige manier is om nog twee of drie jaar te overleven totdat een jong hert het definitief uit het territorium verdrijft.

77 in vitro = in de reageerbuis, dat wil zeggen buiten het levende organisme

Pagina 84

Wij zogenaamde beschaafde moderne mensen hebben een verstoorde relatie met ‘ziekte’ in het algemeen, die we onder andere zien als een vijand of als kwaadaardig, als Gods straf. Dit zijn allemaal achterhaalde oudtestamentische ideeën van een nogal primitief wereldbeeld, waarin ziekte iets kwaadaardigs en niet-natuurlijks is, waarin dieren geen ziel mogen hebben en slechts leveranciers zijn van vlees en bont, en je de aarde op elk moment kunt vernietigen. zullen.

Hoewel codegedrag vergelijkbaar is tussen mensen en andere zoogdieren, heeft elk ras bijvoorbeeld zijn specifieke codegedrag. Dit alles vormt een harmonieus, kosmisch systeem, waarbij elke soort uiteindelijk op de een of andere manier een relatie heeft met de andere soort, ook al kan er bijvoorbeeld alleen geen gevaar ontstaan ​​van het ene dier naar het andere. Een kat zou nooit wegrennen voor een koe of een olifant, maar hij zal wel meteen wegrennen als hij in de verte een hond ziet. Dus elk dierenras en ook het menselijk ras heeft gedurende vele miljoenen jaren geleerd hun codegedrag te ontwikkelen waarmee ze in hun ecologische niche kunnen of zouden kunnen leven. Een eendje kan vanaf de eerste dag van zijn leven zwemmen, het hoeft niet te leren. Er zijn nog meer dingen die hij van de moedereend moet leren. Een hert zal zich bijvoorbeeld altijd gedragen volgens zijn hersencode en zijn territorium verdedigen, zelfs als het nog nooit eerder een ander hert heeft gezien. Het zit gewoon ‘binnen’ zijn code. Dit is het geval met een oneindig aantal dingen die wij mensen intuïtief goed zouden doen volgens de oorspronkelijke code van onze hersenen, op voorwaarde dat we nog niet zijn gedenatureerd door de zogenaamde beschaving.

Miljoenen jaren lang zijn mensen zonder problemen in iets zo fundamenteel belangrijks als het ter wereld brengen van een kind geslaagd. De moeder wist altijd niet alleen hoe ze haar kind moest baren, namelijk in gehurkte houding, wat de gemakkelijkste en meest fysiologische manier is, maar ze wist ook dat ze de navelstreng moest doorknippen en de baby aan de borst moest leggen nadat ze was voor het eerst bevallen en had schoongemaakt. Als je daarentegen vandaag de dag een geboorte ziet waarbij alle meest primitieve natuurregels worden genegeerd – tot en met het opwekken van een bevalling of de zogenaamde ‘keizersnede’, dan vraag je je werkelijk af waarom zulke wezens alle mensen claimen intelligentie voor zichzelf. Gelukkig hebben vrouwen onlangs het recht op een natuurlijke bevalling teruggekregen van de veelal mannelijke artsen...

Pagina 85

Om hun kinderen onderwijs te kunnen geven, moeten mensen ook dikke boeken lezen of naar de universiteit gaan om een ​​aantal puur intellectuele zogenaamde pedagogische systemen uit het hoofd te leren, die in de praktijk meestal falen. Iedere hondenmoeder en iedere musmoeder kan dit moeiteloos en veel beter zonder universiteit! Er is waarschijnlijk geen dier op aarde dat zelfs maar in de buurt komt van de domheid van het beschaafde menselijke ras.

Zelfs als we onszelf ijverig trainen om de code van ons brein te negeren, worden vrijwel al onze gevoelens, beslissingen en acties op beslissende wijze gevormd door deze gedragscode. Maar het ergste van alles is dat, zoals ik zal laten zien, hormoonmanipulatie ons menselijk codegedrag verstoort. Niettemin is elk DHS een nieuw bewijs van hoe precies de psyche correleert met conflicten, de hersenen met de focus van Hamer, en het orgaan met kanker. Er is nooit een uitzondering, behalve een systematische, bijvoorbeeld bij linkshandigen. De wet van deze correlatie en de som van alle correlaties van alle levende wezens in de schepping met elkaar – bijvoorbeeld mensen met ‘hun bacteriën’ – het geheel samen is de wet van de natuur. Elke overtreding is een vorm van moord of zelfmoord. Alleen ‘tovenaarsleerlingen’ zouden in hun onwetendheid zoiets willen proberen.

6.1 Vergelijking van het biologische beloop
van kanker bij mens en dier

Het dier mist een helper die zijn conflict kan herkennen en advies kan geven om dit conflict in de toekomst te vermijden. Het dier moet zijn conflict doorgaans doorstaan ​​totdat dat conflict in werkelijkheid wordt opgelost of het dier sterft aan het onopgeloste conflict en kanker. We hebben al gezien dat de zogenaamde ‘kankerziekte’ in de natuur geen vergissing van de natuur is, geen cel die uit de hand is gelopen en nu gek wordt, maar een zeer verstandige gebeurtenis die onmisbaar is in het algemene plan van de mens. natuurmoment is inbegrepen. Bij dieren zien we wat we bij mensen alleen maar heel voorzichtig kunnen aangeven, namelijk dat de hulp die van buitenaf komt, dat wil zeggen die niet in de natuur is voorzien, om het conflict aan te pakken, geen kwaliteitsverhoging voor de individuele rassen is, maar de meeste toename van de hoeveelheid vertegenwoordigt een kwalitatief minpunt. Hetzelfde geldt voor mensen, gezien als een ras.

Maar als we naar de natuur kijken, die nog niet door mensen is gemanipuleerd, dan zien we dat de dieren het conflict dat ze hebben geleden tijdens een DHS en daarmee hun kanker, op een realistischere manier moeten oplossen.

Pagina 86

Het verlies van één of meerdere jongen, het verlies van een territorium kan voor de dieren niet opgelost worden door “psychotherapie”, maar enkel op een meer realistische manier! We zien echter ook zoiets als een sekte in conflictoplossing onder hoogontwikkelde dieren. Denk maar aan de doodsrituelen van olifanten die we allemaal kennen, duidelijk een poging om het verliesconflict voor de bijzonder getroffen dieren of de hele kudde te verzachten of op te lossen! Wat doen wij mensen nog meer op onze begrafenissen? De olifanten verzamelen zich dagenlang rond een overleden kameraad die ze eerder hebben begraven en bedekt onder takken en struiken, en rouwen om hem.

Afgezien van deze “cultische hulpmiddelen” bij de hoger ontwikkelde zoogdieren, moet het dier de kanker doorgaans zelf doormaken, en in veel gevallen moet het met regelmatige tussenpozen als een reguliere kwaliteitstest of kwalificatietest worden afgelegd, anders wordt het individu “uit de kwalificatie gehaald”.

Zo moet het oude hert ieder jaar meedoen aan de kwalificatieproef tegen het jonge hert, en op een gegeven moment slaagt hij niet meer voor de kwalificatieproef en dan moet hij sterven.

Daarom is de ‘therapie’ van biologische conflicten over het algemeen de echte oplossing voor het conflict. Deze echte oplossing kan bestaan ​​uit het herstellen van de vroegere situatie of uit een haalbare alternatieve oplossing. Dus ofwel neemt het oude hert zijn territorium terug, ofwel verdrijft hij een ander hert uit zijn territorium. Een vrouwtjeshond die een jong heeft verloren, jaagt het jong weg van de overvaller, of troost zichzelf met haar overgebleven welpen, of wordt snel weer zwanger - en dit is waarschijnlijk in de meeste gevallen het geval. Tijdens de zwangerschap is algemene conflictvrede, d.w.z. geen conflictactiviteit, mogelijk, aangezien de zwangerschap na het eerste trimester over het algemeen in vagotonie verloopt en na de geboorte van de nieuwe pups het conflict automatisch zou worden opgelost.

Omdat dieren, in tegenstelling tot wij mensen, normaal gesproken volgens hun natuurlijke ritme leven, wordt het verlies van bijvoorbeeld een babydier in dit natuurlijke ritme grotendeels als ‘normaal’ beschouwd, evenals de oplossing van zo’n ‘normaal conflict’. door de daaropvolgende nieuwe zwangerschap.

Wij mensen moeten niet vergeten dat we onderworpen zijn aan uitgebreide beperkingen die ons zijn opgelegd door religieuze grondleggers of sociale hervormers, maar die heel weinig met biologie te maken hebben. Er is dus nauwelijks een sociale hervormer die als een normaal mens kan worden omschreven.

Pagina 87

In wezen waren ze een crux voor de mensheid; er zou geen sprake kunnen zijn van wijsheid als de basis voor wijsheid was dat men, voor zover mogelijk, zou moeten leven in overeenstemming met de gegeven code van de hersenen en dus ook die van de psyche of ziel. . Voor mij zou de wijste persoon degene zijn die ons mensen zou leren hoe we moeten leven in overeenstemming met de code die ons door de natuur is gegeven, in plaats van perversies in oorlogen te implementeren om het menselijk leven uit te roeien.

Als we zeggen dat mensen en (zoogdier)dieren op dezelfde manier aan kanker lijden, dan zullen velen het erover eens zijn dat de orgaankanker hetzelfde of vergelijkbaar is. Ook de focus van Hamer in de hersenen, op dezelfde plek als bij mensen, is hetzelfde of vergelijkbaar. Maar als deze twee niveaus hetzelfde of vergelijkbaar zijn, dan zijn er veel aanwijzingen dat het psychologische niveau ook hetzelfde of op zijn minst vergelijkbaar is. Als ik beweer dat het dier een conflict heeft gehad, en daarmee bedoel ik een biologisch conflict, dan kan dat meestal nog wel aanvaard worden. Als ik zeg dat het dier geen eetlust heeft zoals mensen, niet kan slapen zoals mensen, een sympathische toon heeft zoals mensen, dan is dat ongeveer acceptabel, maar als ik zeg dat het dier dag en nacht op dezelfde manier over zijn biologische conflict nadenkt en droom je 's nachts over zijn conflict, dan veroorzaakt het verontwaardiging en afwijzing. Er wordt aangenomen dat dit eigenschappen van het denken zijn die alleen aan mensen zijn voorbehouden. Maar dat is niet juist. Het conflict is hetzelfde voor mens en dier, op alle drie de niveaus. (Hebt u uw hond nog nooit horen zuchten in zijn slaap (droom)?

Voor velen van ons, vooral degenen met religieuze of ideologische voorkeuren, is het een harde noot om te kraken. Voor mij is het de normaalste zaak van de wereld. Afhankelijk van het ras is de inhoud van het voedselnijdconflict bij het dier bijvoorbeeld iets anders van aard dan bij de mens, maar dat verandert bij de mens alleen maar. Maar de getransformeerde biologische conflicten van mensen zijn altijd terug te voeren op hun archaïsche basispatroon. De volgende tabel voor individuele soorten conflicten zou ons dit duidelijk moeten maken:

6.2 Vergelijking van biologische conflicten bij mens en dier

 

Borstcarcinoom
/Zoogdiercarcinoom, links

Mensch
Moeder/kind-conflict
Voorbeeld: Kind krijgt een ongeluk.

zoogdier
Nestterritoriumconflict
Voorbeeld: Het kalf wordt bij de koe weggehaald.

Leverzweercarcinoom
(Hepato-galwegzweer)

Territoriaal woedeconflict
Problemen vooral met familieleden en vooral vanwege geld.
Voorbeeld: erfenisgeschillen.

Conflict tussen territoriale woede en voedselnijd
Voorbeeld: Teckel eet de beste stukken van de baas Duitse herder weg

coronair carcinoom,
Bronchiaal carcinoom

Territoriaal conflict, territoriumangstconflict
Voorbeeld: Verlies van baan, vrouw of vriendin wordt weggenomen door iemand anders.

Voorbeeld: Jonge herten jagen oude herten uit het territorium, hinde rent weg van het ene territorium naar het andere.

Cervicaal carcinoom

Vrouwelijk seksueel conflict
Voorbeeld: Vrouw betrapt haar man “op heterdaad”.
Archaïsch biologisch conflict dat de ander gepaard is en misschien zwanger wordt, en zij niet.

Conflict van de niet-gepaardeworden
Voorbeeld: Een loopse teef wordt door haar eigenaar herhaaldelijk uit de buurt van reuen gehouden en mag geen jongen krijgen

Botcarcinoom (bij het genezen van leukemie)

Conflict over de ineenstorting van het gevoel van eigenwaarde
Voorbeeld: Een medewerker maakt geen promotie, iemand zakt voor een examen of krijgt te horen: “Je hebt kanker!”

Bv.: Hond kan een tijdje niet meer lopen; Bij herten wordt het gewei gebroken tijdens een gevecht, de slagtanden van olifanten worden verminkt

Testiscarcinoom

Verliesconflict
Voorbeeld: Vader verliest een kind of man verliest een kameraad.

Voorbeeld: Hond verliest verzorger of speelkameraadje.

Pagina 89

rectum78-Carcinoom, blaascarcinoom

Conflict over territoriummarkering
Voorbeeld: Patiënt krijgt te horen: “Je weet niet wie je vader is!” (rectaalcarcinoom)
De getrouwde dochter slaapt voortdurend met een andere man (blaascarcinoom).

Voorbeeld: Herten uit een naburig gebied schenden voortdurend de territoriumgrenzen.

Longknobbelcarcinoom

Angst voor een doodsconflict
Voorbeeld: “Je hebt kanker”, geen kans meer;
Elke nacht droomt de patiënt van een auto-ongeluk uit het verleden dat vrijwel fataal leek.

Voorbeeld: Bij dierproeven worden muizen voortdurend gerookt, de kat zit voor het muizennest, de muis moet er langs.

Verzamelkanaal adenocarcinoom van de nier

vluchteling of levensonderhoudKonflikt
Voorbeeld: Een klein kind wordt plotseling naar een grootmoeder gebracht die 100 km verderop woont; iedereen is een vreemde. Water wordt vastgehouden79 zodat het niet “uitdroogt”.
Na de geboorte wordt de baby in een couveuse geplaatst, warm maar de bewegingen en geluiden van de moeder ontbreken. Een hoog percentage heeft last van zogenaamd “nierfalen” = waterretentie.

Voorbeeld: Koe wordt verkocht en naar de koeien van anderen gebracht, lijdt onder vluchtelingenconflicten80, slaat water op (waterretentie). Pasgeborene van een kudde
verliest zijn moeder uit het oog door een incident. Vanwege de waterretentie die met het conflict gepaard gaat, heeft hij nog twee dagen meer kans om zijn moeder terug te vinden.


78
 Rectum = rectum
79 Retentie = vasthouden van uit te scheiden lichaamsvloeistoffen
80 Vluchtelingenconflict = eeuwenoud conflict uit de tijd dat “wij”, dat wil zeggen onze gemeenschappelijke voorouders, nog in het water leefden en door de overstroming aangespoeld waren. Dankzij een speciaal programma voor het vasthouden van water konden “wij” dagenlang overleven totdat de nieuwe overstroming ons weer terugvoerde!

Pagina 90


7 De wet van het tweefasige karakter van de zinvolle biologische speciale programma's (voorheen ziekten genoemd) bij het oplossen van het conflict - De 2e biologische natuurwet van de nieuwe geneeskunde

Pagina's 91 tot 112

091 Schema van de wet van twee fasen van de zinvolle biologische speciale programma's

Op dit diagram ziet u uiterst links het normale dag-/nachtritme81.

Volgens het DHS kun je spreken van de conflictactieve stressfase of permanente dagfase, ook wel permanente sympathische tonia genoemd.

Na de conflictoplossing (CL = Conflictolyse) volgt de genezingsfase of permanente nachtfase, ook wel permanente vagotonie genoemd, onderbroken door de epileptische of epileptoïde crisis, het keerpunt van de genezingsfase. Vanaf dat moment streeft het organisme ernaar terug te keren naar normaal. Nadat deze genezingsfase is beëindigd, keert het normale dag-/nachtritme terug.

Elke ziekte of elk speciaal biologisch programma in de hele geneeskunde verloopt in twee fasen, dat wil zeggen met een 1e = conflictactieve, koude, sympathische fase beginnend bij de DHS (ca-fase) - en een 2e = conflictopgeloste of genezingsfase , ook warm (koorts) of vagoton82 Fase, op voorwaarde dat er sprake is van conflictoplossing (conflictolyse). Deze fase noemen we ook wel de ‘post-conflictolytische fase’, kortweg PCL-fase.

Elke stoornis met conflictoplossing kent ook een CA-fase en een PCL-fase. En elke pcl-fase heeft, tenzij onderbroken door een conflictactieve terugval, een epileptische of epileptoïde crisis op het laagste punt van vagotonie.

81 Eutonie = normaal dag/nachtritme
82 vagoton = parasympathische toon

Pagina 91

De wet van het tweefasige karakter van alle ziekten in de hele geneeskunde zet al onze eerdere veronderstelde kennis volledig op zijn kop: terwijl we voorheen, grofweg geschat, een paar honderd zogenaamde ‘ziekten’ kenden, konden we bij nader inzien Bij ongeveer de helft van dergelijke veronderstelde ziekten vertoont de patiënt koude handen en koude periferie, en bij ongeveer de andere helft zijn er zogenaamde warme of hete ‘ziekten’ waarbij de patiënt warme of hete handen heeft en gewoonlijk koorts. In werkelijkheid waren er slechts ongeveer 500 ‘tandems’: aan de voorkant (na DHS) een koude, conflictactieve, sympathicotone fase en aan de achterkant (na conflictolyse) een hete, conflictopgeloste, vagotone genezingsfase. faseschema is een biologische natuurwet.

Alle ‘ziekten’ die we ooit hebben gekend, ontwikkelen zich optioneel op deze manier, op voorwaarde dat er een conflictoplossing is. Als we nu terugkijken, werd in de vroegere geneeskunde zelfs geen enkele ziekte correct herkend: bij de zogenaamde ‘verkoudheidsziekten’ werd de daaropvolgende genezingsfase over het hoofd gezien of verkeerd geïnterpreteerd als een afzonderlijke ziekte (bijvoorbeeld ‘griep’), waarbij de zogenaamde “ziektes”, die altijd de tweede fase vertegenwoordigen, namelijk de genezingsfase. Na een eerdere conflictactieve fase werd deze eerdere koude fase over het hoofd gezien of verkeerd geïnterpreteerd als een afzonderlijke ziekte.

In de hersenen hebben beide fasen uiteraard hun Hamerse focus op dezelfde plaats, maar in verschillende toestanden: in de conflictactieve fase (ca-fase) altijd met scherp gemarkeerde cirkels als zogenaamde schietdoelconfiguratie. In de door conflicten opgeloste PCL-fase is de focus van Hamer opgezwollen en geëdematiseerd. Het oedeem van de binnenste ring noemen we ook wel ‘intrafocaal oedeem’ en het oedeem rond de buitenste ring ‘perifocaal oedeem’. Maar dit zijn slechts onnauwkeurige namen voor iets dat op zichzelf heel duidelijk is. Vanaf het begin van de genezingsfase is het meestal min of meer kleurbaar met contrastmiddel; uiterlijk aan het einde van de genezingsfase vinden we min of meer glia in de focus van Hamer, die een teken zijn van het herstel van de zenuwcelsynapsen;83 wordt daar opgeslagen. Zoals we weten werden deze gliomen, die op zichzelf onschadelijk zijn, voorheen ‘hersentumoren’ of ‘hersenmetastasen’ genoemd, maar in werkelijkheid waren ze gelukkig Hamer-laesies aan het genezen of genezen.

83 Synaps = punt waar een zenuwcel de excitatie overbrengt

Pagina 92

De 1e fase:

A. psychologisch niveau: Conflictactiviteit
• Obsessief-conflictdenken
• Stress-innervatie84om het conflict te creëren
• Permanent dagritme

vegetatief niveau: Sympathicotonie
• Verlies van eetlust
• Gewichtsverlies
• Vaatvernauwing: koude handen en voeten, koude huid
• Slapeloosheid, vaak wakker worden kort na het inslapen
• verhoogde bloeddruk

B. hersenniveau:
Schietdoelvorming van Hamer's focus in de hersenen op een locatie die verband houdt met het conflict en het orgaan

C. organisch niveau:
a)
Door Altbrain bestuurde organen:
Celproliferatie als een betekenisvolle gebeurtenis om het conflict op te lossen. Tegelijkertijd vermenigvuldigen schimmelbacteriën (zuurvaste tuberkelmycobacteriën) zich synchroon met de celdelingssnelheid in het orgaan, hoewel ze pas na conflictolyse met hun afbraakwerk mogen beginnen.
b) Organen gecontroleerd door de grote hersenen:
Necrose of zweren, afhankelijk van het orgaan. Celverlies! Betekenisvolle gebeurtenis om het conflict voor het individu op te lossen of betekenisvolle gebeurtenis als een quasi-suïcidaal programma85 om de soort te behouden (voedsel voor de leeuw)

84 Innervatie = zenuwtoevoer naar lichaamsweefsels en organen
85 Zelfmoord = zelfmoord, zelfmoord

Pagina 93

De 2e fase:

A. psychologisch niveau: fase van conflictoplossing (PCL-fase)
• grote geruststelling
• Permanent nachtritme

vegetatief niveau:
grote vermoeidheid
Vagotonia
grote eetlust
welzijn
Koorts
Moeite met inslapen tot 3 uur (= zonsopgang, biologisch begin van de dag), voor de “prooi” de kans om minder snel verrast te worden door het roofdier tijdens het slapen bij daglicht).
verwijde perifere bloedvaten: warme handen, voeten, warme huid, lage bloeddruk

B. hersenniveau:
De doelringen van de focus van Hamer raken in de pcl-fase geëdematiseerd; vaak verdwijnen ze volledig in het oedeem (intrafocaal en perifocaal oedeem). Vanaf het begin van de genezingsfase (pcl-fase) kan de Hamerfocus met contrastmiddel worden gekleurd en wordt vervolgens verkeerd geïnterpreteerd als een zogenaamde “hersentumor”. Kleuring met contrastmiddel is mogelijk door een aanzienlijk verhoogd metabolisme in het focusgebied van Hamer en door de incorporatie van glia, hersenbindweefsel, om het veranderde relais te herstellen. De prijs is: het wordt stijver, stijver en minder elastisch. Als hetzelfde proces later in hetzelfde relais opnieuw plaatsvindt, kan er een scheuring (cyste) van het hersenweefsel optreden. Aan het einde van de PCL-fase, d.w.z. na de zogenaamde ‘plasfase’ (diuresefase86), verdwijnt het oedeem weer spontaan, als teken van de genezen Hamerse laesie

86 Diurese = uitscheiding van urine

Pagina 94

C. organisch niveau:
a) Door Altbrain bestuurde organen:
Vermindering van celproliferatie (alleen van tumorcellen!) in de pcl-fase door schimmels of schimmelbacteriën (tbc) tot de status quo ante. Als de microben ontbreken (als gevolg van valselijk goedbedoelde hygiëne in de beschaving), dan blijft de tumor bestaan, maar maakt na conflictolyse geen mitosen meer aan; Er vindt geen biologische celafbraak plaats.
b) Organen gecontroleerd door de grote hersenen:
Reconstructie van de cellen die ontbreken als gevolg van eerder celverlies, d.w.z. het aanvullen van de necrose en zweren, afhankelijk van hun aanwezigheid, met behulp van bacteriën (organen die worden gecontroleerd door het hersenmerg) of virussen (hersenschors)87-gecontroleerde organen)

Onwetendheid over deze wet in medisch-klinische zin heeft ons ervan weerhouden medicijnen ooit correct te classificeren of zelfs maar één enkele “ziekte” correct te zien. Zonder de kennis van deze biologische wetten zouden we kanker en de verbanden ervan nooit kunnen herkennen, omdat we het als ongeneeslijk beschouwden en ons hadden geconcentreerd op het elimineren van de symptomen van kanker op organisch niveau – wat, zoals we zullen zien, op biologisch niveau. was het de grootste fout van allemaal - we hadden bijvoorbeeld nog steeds de kans om zelfs maar de zogenaamde "infectieziekten" te begrijpen, omdat we ze niet als genezingsfasen beschouwden, maar eerder als agressieve ziektefasen waarin de microben willen om ons te ‘vernietigen’.

Precies het tegenovergestelde was het geval. Ondanks de microben waren de overleden patiënten gestorven aan een hersencoma of een epileptoïdecrisis. Men mag niet over het hoofd zien dat de genezingsfasen ook hun gevaren met zich meebrengen, bijvoorbeeld in het geval van een hartaanval, wat we later zullen zien. Bij sommige ziekten is zelfs de genezingsfase veel gevaarlijker dan de conflictactieve fase.

Omdat we deze biologische wet niet kenden, waren we niet alleen niet in staat om één enkele ‘ziekte’ echt te herkennen en te begrijpen, maar waren we ook niet in staat om willens en wetens een enkele patiënt correct te behandelen, omdat we, zoals ik al zei, de genezingsfase als een afzonderlijke fase beschouwden. ziekte.

87 Cerebraal corticaal = betreffende de hersenschors (=cortex).

7.1 Sympathicotone conflictactieve fase; Verloop van conflict

Vanaf het moment dat de DHS optreedt, staat het hele organisme onder permanente sympathische spanning, onder constante stress. We hebben gezien dat deze voortdurende stress feitelijk biologisch wordt gebruikt als een betekenisvol middel om de ‘laatste kans’ te grijpen om het conflict te overwinnen. Voor dit doel moeten alle krachten worden gemobiliseerd. Als een individu er niet in slaagt het conflict binnen een redelijke tijd op te lossen, heeft hij zijn biologische kansen verloren. Dan sterft het, zelfs als het conflict op een gegeven moment wordt opgelost (te laat!). Uitzonderingen zijn enerzijds het zogenaamde hang-actieve conflict (waarmee een normale leeftijd kan worden bereikt), dat wordt teruggetransformeerd, maar in principe actief blijft tot aan de dood, en de schizofrene constellatie, waarin geen massa van conflicten stapelen zich op en waarmee men ook een normale leeftijd kan bereiken.

Tijdens de conflictactieve fase, de stressfase, draait het organisme op volle toeren, wat ten koste gaat van het herstel van het organisme. Dus om hier over ziekte te spreken is eigenlijk onzin. Hoe moet het individu zijn conflict ‘creëren’ als hij niet al zijn krachten hiervoor mobiliseert? De kanker in het orgaan leek ons ​​voorheen een ongewenste of ongeplande bijwerking van deze voortdurende stress. Maar de tumor op het orgaan maakt ook deel uit van het speciale biologische programma van de natuur.
Persoonlijk beschouw ik de tumor op het orgaan in kleine mate als een soort ‘orgaanselectie’ en tegelijkertijd een selectieproces in de natuur voor het bijbehorende psychologische, biologische conceptuele gebied (bijvoorbeeld orgaan: bot – biologisch conceptueel gebied : zelfvertrouwen). Met andere woorden, als een individu er gedurende lange tijd niet in slaagt het onverbiddelijke selectieproces van de natuur te doorstaan ​​op het gebied van een mentaal gebied en het daarmee verbonden orgaan, dan wordt het uit de competitie verwijderd.

Bij dit selectieproces zijn de ‘oude organen’ minder gevoelig dan de nieuwe organen. De ‘oude organen’ hebben hun relaiscentra in de oude hersenen, de ‘nieuwe organen’ in de grote hersenen. De oude hersenorganen zijn echter van vitaal belang, de hersenorganen zijn slechts gedeeltelijk noodzakelijk, maar hun pcl-fase, vooral in de relaisgebieden, is soms zeer gevaarlijk (linkerhartinfarct, longembolie!).

Pagina 96

Tijdens de conflictactieve fase heeft de patiënt weinig of geen eetlust, slaapt slecht en denkt voortdurend aan zijn conflict of probleem. De perifere bloedcirculatie wordt beperkt, kortom: alle vegetatieve herstelprocessen worden verminderd of tot een minimum beperkt. Het lichaam beschikt over “algemene mobilisatie” om het conflictprobleem te creëren. Tijdens deze conflictactieve tijd groeit er kanker, treedt necrose op of vindt er alleen een verandering in de orgaancellen plaats, afhankelijk van het conflict dat erbij betrokken is. In deze conflictactieve tijd van het DHS naar conflictolyse, de oplossing van het conflict, staat de Hamer-focus in de hersenen onder “speciale stress” of “speciale innervatie”! Alleen deze “speciale stress” veroorzaakt celproliferatie, necrose of veranderingen aan het orgaan. Hoe uitgebreider de Hamer-laesie, hoe uitgebreider de tumor, necrose of verandering in cellen. Hoe intenser het conflict, hoe sneller de tumor groeit, hoe groter de necrose en hoe groter de verandering in cellen bij kankers die geen mitotische celproliferatie of necrose ondergaan. De belangrijkste anamnestische88 Gegevens zijn het DHS en, indien gedaan, Conflictolyse. Door deze gegevens en de afmetingen van het DHS en de intensiteit van het conflict te kennen, krijgen we informatie over de ernst van de veranderingen die we moeten verwachten, tenzij kennis van de gegroeide tumor ons informatie daarover geeft. Of het nu gaat om permanente sympathicotonie tijdens de conflictactieve fase, de alfacellen in de pancreas worden continu gestimuleerd, zodat er voortdurend glucagon wordt geproduceerd en glucose wordt gemobiliseerd in de lever, die de lever op zijn beurt mobiliseert uit de lichaamssubstantie omdat de spijsvertering wordt stopgezet of sterk wordt verminderd, dat weten we niet precies. Maar het lijkt zo te zijn. In ieder geval is het hele organisme voortdurend alert, en spijsverteringsmoeheid zou alleen maar hinderlijk zijn.

In deze sympathicotonische, conflictactieve fase vermenigvuldigen de schimmels en schimmelbacteriën (mycobacteriën, tuberculose) die verantwoordelijk zijn voor de door het oude brein aangestuurde organen zich eveneens synchroon met de celproliferatie in het orgaan, als het ware als reserve voor de afbraak (verkazing). ) van het organisme dat begint met conflictolyse Tumor in de pcl-fase.

88 Anamnese = medische geschiedenis; Type, ontstaan ​​en beloop van de huidige klachten, waarover wordt gevraagd in het medisch consult met de patiënt

7.2 Conflictolyse, oplossing van het biologische conflict

Al deze omstandigheden veranderen plotseling wanneer het conflict is opgelost. Dit geeft ons een bijzonder goed beeld van de indrukwekkende centrale strategie erachter. Wij tovenaarsleerlingen waren gewoon te dom en te simpel om dit systeem te herkennen. Onmiddellijk na conflictolyse kan het organisme ontspannen. Nu moet de bevoorradingsinfrastructuur dringend worden geregenereerd en gerepareerd. Nu worden de bètacellen van de alvleesklier gestimuleerd en de verhoogde insuline zorgt ervoor dat de patiënt voortdurend honger heeft. De spijsvertering krijgt voorrang op alles. Het hele organisme vervalt in diepe parasympathicotonie of vagotonie. Het conflict is opgelost, de focus van de Hamer in de hersenen begint zichzelf te herstellen, aangezien er nu overvloedig gliaal hersenbindweefsel wordt afgezet in de focus van de Hamer, wat op zijn beurt intra- en perifocaal oedeem veroorzaakt in en rond de focus van de Hamer. De celproliferatie van de tumor op het orgel stopt abrupt. De tumor wordt ook geoedematiseerd, verkazend en afgebroken en opnieuw geabsorbeerd met behulp van de zuurvaste mycobacteriën die zich in de ca-fase hebben opgehoopt.89 of afgeweerd. Uiteindelijk is hij genezen. Er blijft alleen een litteken of holte over als herinnering aan de tumor die er ooit was. Maar de patiënt is pas weer gezond als hij deze genezingsfase heeft overleefd.

In de organen die door de grote hersenen worden aangestuurd, worden de necrose of zweren weer opgevuld. In de hersenen zien we dezelfde processen als in de oude hersenen.

De genezingsfase is eigenlijk heel gelukkig; bijna niemand hoeft eraan te sterven. Omdat we optimale intensive care-opties tot onze beschikking zouden hebben voor de complicaties die slechts bij een paar procent van de kankergevallen te verwachten zijn. Kanker zou slechts een sterftecijfer van ongeveer 3% hebben als het zou worden behandeld door slimme artsen en verpleegsters volgens de criteria van de Nieuwe Geneeskunde. Voorwaarde is echter dat de huisarts of, in het geval van een klinische behandeling, de medische staf, familieleden en vrienden die met de patiënt te maken hebben, het systeem van de nieuwe geneeskunde hebben begrepen. Omdat alles waarvan we voorheen dachten dat het goed was (bijvoorbeeld “stabiele bloedsomloop” = sympathische spanning) nu slecht is, wat mogelijk wijst op een herhaling van conflicten of nieuwe paniek. Alles wat voorheen als slecht werd beschouwd (bijvoorbeeld “zwakte van de bloedsomloop” = vagotonie = genezingsfase) wordt nu als goed beschouwd.

89 reabsorberen = vloeibare of opgeloste stoffen opnemen via de huid of slijmvliezen

Pagina 98

Voorheen werd de patiënt kort voor zijn definitieve herstel met morfine in de diepste vagotonie “in slaap gebracht”, omdat de zaak bij diepe vagotonie altijd als verloren werd beschouwd.

In het geval van botkanker is deze tijd altijd de tijd van de grootste veronderstelde botpijn. In werkelijkheid doet het bot, dat tijdens de genezingsfase opnieuw wordt verkalkt en ernstig oedematiseert, helemaal geen pijn. Wat de pijn van de patiënt veroorzaakt, is de uitzetting van het zeer gevoelige periosteum90, die als een ballon wordt opgeblazen vanwege het botoedeem. Periostale pijn is het beste teken van genezing van het onderliggende bot. Deze genezing is door röntgenonderzoek van het bot heel goed waar te nemen, namelijk bij de voortschrijdende hercalcificatie (recalcificatie) van het bot, in de hersenen in de diepdonkere verkleuring van de medulla van de grote hersenen, die bij toenemende hercalcificatie weer verdwijnt. Het betekent opslag van hersenoedeem en kan hoofdpijn veroorzaken en wordt geassocieerd met leukemie, een allerbeste teken van genezing (geen ziekte!!).

Er zijn veel mogelijke complicaties, uiteraard op het gebied van de psyche, op het gebied van de hersenen en op het gebied van de organen. Maar onthoud altijd: slechts 3% van de patiënten redt het niet als ze vanaf het begin correct worden behandeld en niet alleen als onwetende artsen de halfdode patiënt hebben afgedaan als ‘niet langer te genezen’. Vanwege dit gebrek aan begrip sterft vandaag de dag meer dan 95% van alle patiënten die aan kanker lijden. Onder hen zijn er veel gevallen met oude, geïnactiveerde kankers die tien jaar geleden zijn verstreken.

7.3 De epileptische of epileptoïde crisis in het genezingsproces wordt uitgelegd aan de hand van het voorbeeld van een hartaanval

Elke intrede van oedeem in de genezingsfase heeft zijn piek- of omslagpunt. Bij coronaire ulcuscarcinoom gebeurt dit bijvoorbeeld ongeveer 3 tot 6 weken na conflictolyse, de oplossing van het conflict. De epileptische of epileptoïde crisis betekent dat het oedeem wordt gestopt en tegengereguleerd door het organisme zelf. We noemen deze korte fase van het overgangspunt of het begin van de contraregulatie de epileptische of epileptoïde crisis (‘epileptisch’ is strikt genomen alleen de tonische crisis).91 of klonische92 Kramp bij motorische conflicten), bij coronaire maagzweren noemen we het een hartaanval!

90 Periosteum = bothuid
91 Tonus = spanningstoestand van een orgaan of een deel van een orgaan

Pagina 99

Als de patiënt deze epileptische crisis heeft overleefd en de conflictolytische toestand stabiel blijft, dat wil zeggen zonder paniek en zonder herhaling van het conflict, dan heeft de patiënt grotendeels zijn gehele ‘ziekte’ overleefd. Dit was echter al bekend voordat Hamer een hartaanval kreeg. De overgrote meerderheid van de sterfgevallen door hartaanvallen vindt plaats tijdens deze epileptoïdecrisis.

Op psychologisch vlak beleeft en beleeft de patiënt zijn hele conflict in enkele minuten, uren of dagen opnieuw in versneld tempo. Dit is de truc van Moeder Natuur: ze vertraagt ​​vagotonie met een quasi-natuurlijke, psychofysische herhaling van conflicten van sterke proporties. Het is als een enorm negatief wonder dat het ons vele duizenden jaren heeft gekost om met deze simpele maar ingenieuze ‘draai’ van Moeder Natuur op de proppen te komen: de epileptoïdecrisis is een geconcentreerde, versnelde recapitulatie van het hele conflict!

Hoe weinig we eigenlijk weten over epileptische crises en de aard van hartaanvallen, wordt aangetoond door eenvoudige cardiologen93 Ik geloof nog steeds in het sprookje over geblokkeerde kransslagaders, hoewel ik in de Vienna Heart Attack Study uit 1984 onomstotelijk heb kunnen bewijzen dat hartaanvallen, of wat we daar eigenlijk mee bedoelen, uitsluitend een kwestie van de hersenen is, of meer. precies van periinsulair hersenoedeem rechts. Het staat sinds 1984 in mijn boek ‘Kanker – Ziekte van de ziel’: Hartstilstand is niet het gevolg van prestatieverlies in het hart, maar van genezend oedeem in het relaiscentrum van de hersenen voor het hartritme.

De epileptische crisis, die min of meer uitgesproken en dramatisch elke genezingsfase na kanker of de conflictactieve fase ervan kenmerkt, ontstaat altijd op basis van hersenoedeem. Zelfs de kleinste epileptische aanval veroorzaakt hersenoedeem. Deze epileptische crises (en hartaanvallen) komen daarom meestal 's nachts voor op het laagste punt van vagotonie, nooit in spanning of in een sympathische toon, altijd in de ontspannings-, rust- of herstelfase. Cardiologen hebben er nooit aan kunnen denken dat hartaanvallen of epileptische aanvallen meestal 's nachts optreden, wanneer bijvoorbeeld het hart in optimale rust verkeert.

92 klonische = trillen
93 Cardiologie = tak van de interne geneeskunde die zich bezighoudt met ziekten en veranderingen van het hart en de behandeling ervan

Pagina 100

Als het oedeem zich uitstrekt tot in het motorcentrum van de gyrus94 Als de epileptische crisis zich uitstrekt tot aan de praecentralis of als een angstconflict daar zijn Hamer-focus heeft, kan de epileptische crisis leiden tot kortstondige verlamming van de ledematen of het gezicht.

De epileptische crisis heeft altijd typische cerebrale begeleidende symptomen die we ook bij een hartaanval zien: centralisatie, zweten, kortademigheid, misselijkheid, duizeligheid, dubbelzien, krampen, hoofdpijn, rusteloosheid, paniek, vaak afwezigheid95, omdat de coronaire intima gevoelig is en wordt gevoed door het sensorische corticale centrum. Corticale epileptische crises, dat wil zeggen crises die voortkomen uit een Hamer-focus in de hersenschors, kunnen zich naar de gehele hersenschors verspreiden en tonisch-clonische convulsies, tongbijten, schuimvorming in de mond als gevolg van tongaanvallen veroorzaken, enz.

In wezen is de epileptische crisis een shocksetting van het organisme, waarin wordt geprobeerd het intra- en perifocale oedeem van de focus van Hamer eruit te persen, omdat anders het overeenkomstige relaiscentrum bijna zou stikken door het overmatige oedeem, wat betekent dat dat de functie niet gegarandeerd is. Dit oedeem veroorzaakt een hartstilstand of het niet goed functioneren van het hartritmecentrum als het conflict te lang heeft geduurd (meer dan 9 maanden). Omdat cardiologen niets van de hersenen willen weten, geven ze vrijwel iedere hartaanvalpatiënt een infuus, waardoor de patiënt vervolgens volledig verdrinkt in hersenoedeem.

Het behandelen van een centrale shock veroorzaakt door hersenoedeem, d.w.z. een epileptische crisis, door volume toe te voegen, zoals een shock door volumetekort veroorzaakt door doodbloeden, is zeer gevaarlijk! De natuur heeft gedurende vele miljoenen jaren de staat van shock en haar therapie ontwikkeld. Er mag echter niet worden genegeerd dat de epileptische crisis duidelijk door de natuur is bedoeld of geconstrueerd als een soort selectiecriterium. Uit ons onderzoek naar hartaanvallen in Wenen is gebleken dat als het conflict langer dan negen maanden duurt, de overlevingskansen aanzienlijk afnemen, gegeven de huidige stand van de behandeling. Dit zal aanzienlijk worden verminderd als de behandeling vooraf kan worden gestart, dat wil zeggen in de 9 tot 3 weken van vagotonie vóór de epileptische crisis of een hartaanval, en als het hersenoedeem kan worden vertraagd met behulp van cortison en koeling van het hoofd. . Naar mijn mening kan de sterfte door hartaanvallen gemakkelijk tot minder dan de helft worden teruggebracht.

94 Gyrus = cirkel, convolutie, vooral cerebrale convolutie
95 Afwezigheid = vertroebeling van het bewustzijn gedurende seconden

Pagina 101

Let op: ik heb verschillende gevallen meegemaakt waarbij de bloedsuikerspiegel tijdens een epileptische crisis tot bijna nul daalde. Glucose-inname96 heeft dus altijd gelijk – met zo min mogelijk vloeistof! Let op: bij schizofrenie, waarbij twee Hamer-haarden zich op beide verschillende hersenhelften bevinden, kan de epileptische crisis, als beide hangende conflicten tegelijkertijd worden opgelost, opnieuw leiden tot een tijdelijke crisis op korte termijn.97 uitzinnige toestand.

7.4 Wat betekent een “biologische” oplossing voor een conflict?

Ik ontvang voortdurend aanbiedingen om met psychologen, hypnose-“therapeuten”, NLP-mensen of bioresonantie-mensen te werken, maar geen daarvan kan ik aanvaarden. Deze mensen, van wie de meesten volledig klinisch onervaren zijn, geloven dat conflicten kunnen worden opgelost met ‘hit-and-miss-methoden’ – het oplossen van biologische conflicten.

Nog afgezien van het feit dat een psycholoog inmiddels ook de zijne heeft vervalst98 Zelfs als de methode op een actueel conflict stuit en erover praten met de patiënt een oplossing voor de patiënt kan opleveren, is dit vaak een conflict dat – vanuit biologisch oogpunt gezien – niet op te lossen is. Deze psychotische mensen, die onervaren zijn in de nieuwe geneeskunde, weten niet eens wat een biologisch conflict en de daarmee samenhangende SBS eigenlijk zijn.

Hypnose-‘therapeuten’ kunnen soms ook een conflict oplossen dat ze niet biologisch kunnen categoriseren. Daarnaast heeft diepe hypnose als groot nadeel dat er vaak een nieuw DHS ontstaat waarvan je niet weet of deze dan weer verdwijnt, zoals je altijd hoopt.

Ik ken ze allebei heel goed uit de tijd dat ik in de psychiatrie werkte, beide zijn gevaarlijk vanwege hun onwetendheid. Ik denk dat NLP en bioresonantie voor het oplossen van biologische conflicten en zinvolle biologische speciale programma's een hoop onzin zijn.
Alle methoden gaan ervan uit dat de SBS slecht en “kwaadaardig” zijn en dat alle conflicten (inclusief biologische) moeten worden “wegbehandeld”.

96 glucose = syn. glucose
97 passant=tijdelijk
98 vervalsen=lat. false: vals, onjuist

Pagina 102

De realiteit van het oplossen van biologische conflicten – waar ze mogen worden opgelost – is veel eenvoudiger en – veel moeilijker!

We zijn zo diep ondergedompeld in de medische fout van de afgelopen 2000 jaar, waarin de geneeskunde in wezen gebaseerd was op het Oude Testament, dat de meeste mensen er niet in één grote beweging vanaf kunnen komen. Een moeder voelt het biologische conflict van haar kind, zelfs zonder alle ‘methoden’, en dat geldt ook voor iedere dierenmoeder.

Deze moeders vinden instinctief de oorzaak, ze vinden de juiste remedie, het juiste moment, de juiste woorden van troost of vermaning, ze doen meestal alles biologisch goed - zo simpel is het!

De intellectuele dwaas die dit “met de methode” wil doen, doet alles verkeerd. Het zou voor hem het beste zijn om er ver weg van te blijven. De Nieuwe Geneeskunde is – in tegenstelling tot de 5000-hypothese-geloofsgeneeskunde die staats- of conventionele geneeskunde wordt genoemd – een exacte natuurwetenschap zonder enige hypothese. Ze weet dus zeker veel meer dan de oude staatsgeneeskunde. Niettemin zijn intellectuele idioten met een nikkelbril niet gewild in de Nieuwe Geneeskunde. Er is geen psychiatrie, noch cerebro-iatrie, noch organo-iatrie, maar alleen iatrie.

De iatros in de nieuwe geneeskunde moet alles weten wat er te weten valt, maar hij moet vooral een hartelijke vriend van de patiënt zijn met gezond verstand en een goede adviseur voor de “hoofdpatiënt”.
Ook de patiënt heeft zo'n goede adviseur en goed advies nodig bij het oplossen van zijn biologische conflict, als het al - of niet meer - opgelost kan worden!

Het belangrijkste dat je altijd tegen jezelf moet zeggen is dat het Betekenisvol Biologisch Speciaalprogramma iets nuttigs is, niets “kwaadaardigs”, zelfs niet bij kanker en dat 95 tot 98% overleeft, zelfs bij kanker!

Met deze overlevingspercentages is er geen reden meer tot paniek!

Het hoge sterftecijfer dat zoveel paniek had veroorzaakt onder al onze arme patiënten was alleen te wijten aan onwetendheid of het opzettelijk nalaten om de bevindingen van de Nieuwe Geneeskunde in de conventionele geneeskunde toe te passen.

Als we in de nieuwe geneeskunde weten, zoals ik al zei, dat alle processen die we vroeger ‘kwaadaardig’ noemden een biologische betekenis hebben, inclusief het oplossen van conflicten en wat daarna komt, bijvoorbeeld als het gevoel van eigenwaarde instort, bijvoorbeeld bij leukemie, dan de patiënt schrikt er niet meer van als het er is – zoals aangekondigd.

99 Iatroi = artsen, medisch beroep

Pagina 103

Laten we ons vaak aangehaalde voorbeeld nemen: een moeder kreeg een DHS toen haar peuter voor haar ogen een ongeluk kreeg. Nu ligt ze in het ziekenhuis - en ze krijgt borstkanker. De biologische betekenis zou zijn dat ze door deze borstkanker meer melk voor het kind produceert, zodat het kind de ontwikkelingsachterstand kan compenseren door het melkaanbod te vergroten.

Een oplossing is nog niet mogelijk zolang het kind nog in het ziekenhuis ligt. Zelfs als het kind uit het ziekenhuis komt (meestal om het conflict op te lossen) en nog lange tijd schade door het ongeval heeft, heeft het oplossen van het biologische conflict nog steeds geen biologische zin. Het kind heeft nog steeds de grotere hoeveelheid melk nodig. Maar het biologische programma loopt ook door als de (beschaafde) moeder geen borstvoeding meer geeft. We moeten deze moeder daarom zorgvuldig de verbanden uitleggen, inclusief het spontaan ontstaan ​​van borstkanker, als ze mycobacteriën (tbc) heeft, wat meestal kan worden achterhaald door de patiënte te vragen of ze bij eerdere gelegenheden vaak nachtelijk zweten heeft gehad. Ze moet ook weten dat zelfs een onopgeloste tumor in de borst bij afwezigheid van mycobacteriën (tbc), dat wil zeggen een ingekapselde tumor, iets volkomen onschadelijks is, iets biologisch onnodigs, maar allerminst levensbedreigend. Omdat zulke patiënten niet dommer zijn dan wij en het om hun eigen lichaam gaat, begrijpen ze het meestal heel snel, veel sneller dan we denken.

Ik zou graag twee gevallen kort willen beschrijven, waarvan sommige elders in het boek opnieuw worden vermeld, alleen maar om aan te tonen dat de biologische oplossing voor een conflict met SBS op alle drie de niveaus geen psychologische oplossing is, maar eerder een biologische.

7.4.1 Casestudy: Biologische conflictoplossing door middel van interstitieel testiscarcinoom

Dit geval van een jonge arts die alleen maar kwam werken omdat hij was uitgeroeid, laat wellicht zien hoe zorgvuldig je moet rekenen in de nieuwe geneeskunde100 van de linker teelbal (testiscyste), die was opgezwollen tot de grootte van een ganzenei, in april '98, tijdens een CT-controle van de buik (op 27.10.98 oktober XNUMX), zei hij dat de kwaadaardige testikelcellen al waren uitgezaaid naar de buik . Nu (juni'99) alles in de maag zat vol met uitzaaiingen en er kon niets meer gedaan worden.

100 Extirpatie = chirurgische verwijdering van een orgaan

Pagina 104

Testiculaire cyste, april '98

Abdominale CT van 27.10.98 juni XNUMX
Niercyste aan de linkerkant (pijlen)

Testiculaire cyste, april '98 en Abdominale CT van 27.10.98 oktober XNUMX Niercyste links (pijlen)

Het daarmee gepaard gaande vloeistofconflict werd snel opgelost: in mei '98 wilde de patiënt een vijfjarig verdronken meisje reanimeren op de eerste hulp van een primitief buitenlands ziekenhuis waar hij werkte. Door de ontoereikende uitrusting van het ziekenhuis, waarvoor hij zich medeverantwoordelijk voelde, stierf het kind, precies op dezelfde leeftijd als zijn eigen kind. Dit, zoals hij rapporteerde, “trof hem tot op het bot”. Hij kreeg te maken met een vloeiend conflict, dat hij zes maanden later kon oplossen. De niercyste, die op dat moment al grotendeels verhard was, werd voor het eerst ontdekt in oktober '5 en verkeerd geïnterpreteerd als een lymfeklier, en vervolgens in juni '98 verkeerd gediagnosticeerd als een enorm metastatisch conglomeraat.

Pagina 105

 

Abdominale CT van 10.6.99 juni XNUMX
Het grote nefroblastoom (=verharde niercyste) is duidelijk zichtbaar, zie pijlen.
Er lijkt zich een extra nierbekken te vormen. Omdat het nefroblastoom urine produceert en uitscheidt
bestaande urinewegen. Het verbazingwekkende is de inhomogeniteit van nefroblastoom. De twee bovenste pijlen tonen de twee begindelen van nefroblastoom, die al te zien zijn op de beelden van 27.10.98 oktober XNUMX.

 

Abdominale CT 10.6.99
Een groot deel van het nefroblastoom blijkt later te zijn toegevoegd, wat we voorheen niet konden verklaren. Nu kunnen we het fenomeen verklaren; Want een blik op de hersenstamsectie van 10.6.99 juni XNUMX laat ons er één zientussen de haard van Hamer, die vervolgens in oplossing is, voor het verzamelkanaalrelais van de rechter nier. Het bijbehorende verzamelbuiscarcinoom zien we in de afbeelding hierboven (pijl). Door dit vluchtelingenconflict heeft SBS vervolgens het nefroblastoom opnieuw “opgeblazen”. Hij leed blijkbaar onder het vluchtelingenconflict en het verliesconflict toen hij zijn familie moest verlaten om naar Zuid-Amerika te verhuizen. Het vluchtelingenconflict lijkt op de volgende CT te zijn opgelost. 

Pagina 106

10.6.99
Hamer-focus van het verzamelkanaalrelais van de rechter nier in de pcl-fase, waardoor vervolgens het verharde nefroblastoom is ‘opgeblazen’ (zie hoofdstuk over verzamelbuissyndroom).

10.6.99
De pijl toont de Hamer-focus voor nefroblastoom van de linker nier. (Vloeiend conflict omdat het verdronken kind niet kon worden gereanimeerd, waarvoor de arts een deel van de schuld aan zichzelf toeschreef).

9.6.98
Hamer's focus in het relais van de linker teelbal: matig groot genezend oedeem dat in remissie is.

Maar iets anders was voor ons beiden veel belangrijker, zodra de jonge dokter de zaak echt begon te begrijpen:
Als tijdens de genezingsfase van de SBS een testikelextirpatie wordt uitgevoerd, zoals bij mij het geval was, blijft de SBS nog steeds doelgericht functioneren - dat wil zeggen ondanks de verwijdering van het zogenaamde "succesvolle orgaan".

Pagina 107

De hypofyse en de bijnierschors komen tussenbeide en zorgen ervoor dat er aanzienlijk meer testosteron wordt geproduceerd dan vóór het begin van SBS. We weten nog niet precies of de productie van het extra testosteron plaatsvindt in de bijnierschors of in de resterende zogenaamde “resttestis”. Het testosteronniveau is en blijft in ieder geval hoog. De vrouw van deze linkshandige patiënt, die zichzelf eerder omschreef als een softie, had hem onlangs verteld dat hij al een tijdje veel mannelijker was geworden, wat hij vóór de uitroeiing van de zaadbal niet was geweest. Hij voelt zich zelf ook veel mannelijker. Dat vond zijn vrouw niet leuk; ze had hem liever gehad zoals voorheen. Mijn eigen vrouw zei bijna dezelfde woorden tegen mij ongeveer een jaar na de dood van mijn zoon Dirk of de uitroeiing van zijn testikels.

10.6.99
Je kunt nog steeds de rand van het oedeem zien. Maar blijkbaar werd het verliesconflict weer actief omdat de patiënt geloofde dat hij nu naar Zuid-Amerika zou vliegen om te sterven en dat hij zijn ouders definitief nooit meer zou zien. De donkere stip in de richting van de pijl markeert het midden. Binnen de littekens zijn de schietdoelen niet te zien.

Er is nu sprake van “hangende genezing” in het rechter districtsgebied.

Het linkergebied blijft actief.

Ook het conflict over het verlies werd snel opgelost: begin 1998 verhuisde het gezin van Duitsland naar Zuid-Amerika, naar het thuisland van de vrouw. De patiënt geloofde dat hij zijn ouders niet meer levend zou zien, vooral zijn moeder, die hij aanbad. Maar toen hij drie maanden later terugvloog naar Duitsland en de uittocht naar Zuid-Amerika niet meer zo definitief leek, kon hij dit verliesconflict tijdelijk oplossen. Onmiddellijk daarna begon de linker testikel te zwellen.

Pagina 108

Aan de linkerkant (voor hem als linkshandige de partnerkant) omdat hij zijn moeder (“een heel mooie, maar heel strenge vrouw”) als partner altijd heeft bewonderd, overwegend op een wat oedipale manier.

Maar nu begon het pas echt toen we samen zijn hersen-CT onderzochten (ik stel een hersen-CT altijd als eis): Omdat bleek dat hij, zoals je gemakkelijk kunt zien, een grote oplossing heeft voor oedeem in het juiste gebied. Hij moet dus een hartaanval hebben gehad. Dat kon hij zich ook herinneren - in 1998 met ventriculaire aritmie en hartpijn. Het was een milde linkerhartaanval, omdat de rechterkant alleen actief kon zijn in een schizofrene constellatie. Het conflict was dat zijn vrouw hem twaalf jaar geleden had bedrogen met een minnaar. Sindsdien heeft hij een ‘hangend’ actief conflict aan de rechterkant van de hersenen in het periinsulaire gebied.

Maar de l. De linkshandige man moet lijden onder een links-cerebraal conflict. En zoals hij heel goed weet, heeft hij hier op 4-jarige leeftijd last van gehad: territoriale angst, territorium- en territoriale woede-conflicten - 34 jaar geleden.

Zijn ouders waren naar een feestje geweest en dachten dat de toen vierjarige patiënt en zijn jongere broer sliepen. Maar ze werden wakker en in een wilde paniek, in de overtuiging dat hun ouders voor altijd verdwenen waren, zetten ze het hele appartement op zijn kop. Hij leed aan een links-cerebraal territoriumconflict dat nog steeds actief is. Sindsdien, zo weet hij, is hij manisch en druk geweest, en op 4-jarige leeftijd werd hij manisch-depressief toen hij voor de tweede keer territoriumconflict kreeg en zijn vrouw op heterdaad betrapte met een minnaar.

Voor ons waren de vragen:

  1. Werd het territoriale conflict tussen de rechter en de hersenen opgelost door conflictoplossing of ‘biologisch’ door een verhoging van de testosteronniveaus?
  2. Het tweede conflict speelde zich uitsluitend af in een schizofrene constellatie en bevatte dus geen conflictmateriaal. De patiënt had het opgelost en mocht het oplossen zonder het risico te lopen te overlijden aan een linkerhartaanval. De vraag was of, als de “biologische oplossing” had plaatsgevonden, het links-cerebrale territoriale conflict ook het gevaar zou lopen om “met geweld” biologisch te worden opgelost. Dat was gevaarlijk, omdat het links-cerebrale territoriumconflict (linkshandigen) al 2 jaar ‘solo’ actief was. Een oplossing zou hoogstwaarschijnlijk dodelijk zijn.

Resultaat: Het lijkt erop dat alleen territoriale conflicten in de rechter hersenhelft onvermijdelijk biologisch worden opgelost met een stijging van de testosteronniveaus, als het verliesconflict voldoende massa heeft.

Pagina 109

De patiënt is levend en wel. Sinds het ‘succesvolle orgaan’ (linker zaadbal) werd geamputeerd, kon hij de nieuwe oplossing van de terugval van het verliesconflict niet opmerken, behalve het testosteronniveau en het hernieuwde toegenomen gevoel van mannelijkheid. Nu is hij niet langer manisch-depressief, maar gewoon manisch, wat in onze samenleving vaak verkeerd wordt geïnterpreteerd als ‘dynamisch’.
Hier liep het goed af, alleen maar omdat de patiënt linkshandig is. Een soortgelijk geval waarbij een rechtshandige man betrokken was, eindigt bijna onvermijdelijk tragisch.

De tegenhanger van bovenstaand geval – ook al betreft het geen schizofrene constellatie – is een 82-jarige patiënt die 50 jaar amenorroe had nadat hij tijdens de oorlog door Russische soldaten was verkracht, wat betekent dat de periode daarna onmiddellijk stopte, niet terug en de patiënt reageerde sindsdien “mannelijk”.

Dit seksuele conflict - de dame ging nooit naar een gynaecoloog - werd nu na 50 jaar activiteit met geweld biologisch opgelost toen zich een grote cyste in de eierstokken vormde als genezingsfase van een (lelijk semi-genitaal) verliesconflict. Vanaf het stadium waarin de cyste verhard was en de oestrogeenspiegel sterk deed stijgen, menstrueerde de oude dame weer regelmatig (gedurende 3 maanden tot aan haar dood) en - opnieuw volledig "vrouwelijk".

De familie en ik wisten weken van tevoren dat de oude dame deze biologische oplossing voor het eeuwenoude conflict na de epileptoïdecrisis hoogstwaarschijnlijk niet zou overleven. Deze epileptoïdecrisis trad pas na 3 maanden op in plaats van de gebruikelijke 6 tot 3 weken in de vorm van een rechter hartaanval met longembolie. De familie had al besloten dat de moeder niet naar de intensive care zou worden overgebracht, vooral omdat de kans daar nul zou zijn geweest, maar dat ze een waardige dood zou krijgen. Ze viel rustig en vredig in slaap.

Sara uit het Oude Testament, de vrouw van Abraham, moet ook zo'n verharde cyste in de eierstokken hebben gehad, zodat ze opnieuw kon ovuleren en zwanger kon worden. Maar ze had geen extra seksueel conflict gehad.

Zonder voorafgaand actief seksueel conflict is een cyste in de eierstokken het mooiste wat een vrouw kan overkomen: ze ziet er vaak 10 tot 20 jaar jonger uit dan haar leeftijd. Dan zeggen mensen: “Oh, ze zag er heel jeugdig uit!”

Pagina 110

Jullie begrijpen nu misschien, beste lezers, waarom ik nooit spreek over een psychologische oplossing voor conflicten, maar eerder over een ‘biologische’ oplossing. De zogenaamde psychologische oplossing voor een biologisch conflict (SBS) is ook een ‘biologische’ oplossing.

En nu begrijp je misschien ook waarom een ​​iatros veel moet weten voordat hij een patiënt een oplossing voor zijn conflict kan durven voorstellen, die in de handen van een onwetend persoon gemakkelijk kan eindigen in de dood.

En ik heb de misschien wat achterhaalde, maar altijd consistente opvatting dat je nooit iets anders met patiënten moet doen dan wat je jezelf en je naaste familieleden zou aandoen. En wanneer de hoofdartsen of presidenten van de oncologie proberen zichzelf en hun eigen familieleden te laten behandelen volgens de Nieuwe Geneeskunde om te profiteren van het overlevingspercentage van 95 tot 98%, in plaats van de chemo die zij propageren met een waarschijnlijkheid van 95 tot 98%. laat hen vermoorden, dan kan geen enkel eerlijk persoon begrijpen hoe deze grootheden van de staatsgeneeskunde vervolgens chemotherapie gaan propageren voor hun arme ‘buitenlandse patiënten’.

Een kleine curiositeit: toen de vrouw de patiënt bedroog met een minnaar terwijl hij in Duitsland was en erachter kwam, vloog de patiënt onmiddellijk terug zonder zijn vrouw hiervan op de hoogte te stellen. Hij betrapte haar “op heterdaad”, wat leidde tot zijn rechter periinsulaire 2e territoriumconflict in 1987 (nu in herstel vanwege verhoogd testosteron).

De vrouw kreeg een conflict “omdat ze het stukje informatie niet had ontvangen (zijn terugreis)” (rechter middenoor, rechter deel van het stukje informatie). Omdat ze haar minnaar vaak in de stad ontmoet, blijft de chronische middenoorontsteking genezen. Telkens wanneer de patiënt met zijn vrouw sliep, walgde hij van de stank (TBC) uit het rechteroor van zijn vrouw. Gelukkig werd de bijbehorende diabetes niet gediagnosticeerd. Het conflict is inmiddels opgelost (foto hieronder).

Foto van 9.6.99 juni XNUMX
De bovenste pijl rechts geeft de actieve Hamer-focus in het suikercentrum aan, die voornamelijk overeenkomt met (niet-gediagnosticeerde) diabetes, minder (linker paramediaan gedeelte) met hypoglykemie. Zogenaamde “instabiele diabetes”! Als de patiënt rechtshandig was geweest, zou hij overwegend hypoglykemie hebben gehad (linker hersenhelft).

Pagina 111


8 De epileptische crisis als normale overgang in de genezingsfase

Pagina's 113 tot 172

Ieder Betekenisvol Biologisch Speciaalprogramma (SBS) heeft bepaalde onderscheidende punten.
Dit zijn:

  1. DHS = begin van ziekte, begin van conflictactiviteit
  2. CL = begin van de genezingsfase, einde van de conflictactiviteit
  3. EC = Epileptische Crisis = overgangspunt tussen toegenomen oedeem
    en afname van oedeem (in de hersenen en op het orgaan)
  4. RN = Vegetatieve re-normalisatie

Elke zogenaamde kankerprogressie beweegt zich ook binnen dit raamwerk. Maar de regeling is alleen van toepassing als dat alleen het geval is een SBS is aanwezig. Er zijn meerdere gleichzeitig eerder, dan zijn er een aantal mogelijkheden: Je kunt de cursus volgen

in fase zijn en
verschillende fasen.

Het punt is, zoals bijna alles wat we hier bespreken, nogmaals Principe geheel gewoon. Maar de duivel zit in de details, zeggen ze, en dat is hier ook het geval. Als twee conflicten beginnen met een gelijktijdige DHS en cerebraal vergelijkbare conflicten zijn, d.w.z. hun relaiscentrum hebben in vergelijkbare delen van dezelfde hersenen (bijvoorbeeld de grote hersenen), kan men natuurlijk theoretisch spreken dat ze in fase zijn, vooral als ze op hetzelfde moment worden opgelost. dezelfde tijd.

Maar dat is waar de eerste systematische moeilijkheid begint: de genezingsprocessen bevinden zich zelden in dezelfde fase. Dit komt omdat zowel de intensiteit als de duur van twee gelijktijdige conflicten niet noodzakelijkerwijs hetzelfde hoeven te zijn; Zo kan één van de twee conflicten inmiddels sterk zijn verminderd; beide conflicten hoeven niet tegelijkertijd te worden opgelost. Wij zeggen dan: een conflict “hangt nog steeds”.

Pagina 113

Getoond worden: Eutony101 , dat wil zeggen een normaal dag-/nachtritme en het ideale patroon van het verloop van het conflict, inclusief de daaropvolgende genezingsfase, die niet wordt onderbroken door herhaling van conflicten en daarom kan genezen met een enkele epileptoïdecrisis tot aan renormalisatie.
x-as = tijd (t); y-as – intensiteit van het conflict

Het bovenstaande diagram toont 2 zogenaamde kankerziekten (nu erkend als onderdeel van een zinvol biologisch speciaal programma) die zich in verschillende fasen ontwikkelen, zowel in termen van de tijd van DHS als de tijd van conflictolyse en dus ook van de epileptische/epileptoïde crisis. .

101 Eu-…deel van een woord dat goed, normaal betekent

Pagina 114

Er zullen onvermijdelijk nog meer moeilijkheden ontstaan ​​als de conflicten (DHS) op verschillende tijdstippen beginnen. Dit geval komt momenteel het meest voor omdat de patiënt meestal lijdt aan de tweede DHS en aan zijn tweede kanker lijdt tijdens de brute diagnose en prognose.

Het geheel wordt zelfs nog ingewikkelder als er tussendoor conflicten ontstaan, maar deze worden vervangen door nieuwe herhalingen van conflicten. Bovendien kan een tweede conflict voortdurend actief blijven, zoals we kennen van ‘hangende conflicten’. In dergelijke gevallen heeft de patiënt geen gezonde, warme handen, maar omdat permanente sympathische toniciteit en permanente vagotonie naast elkaar bestaan, is de patiënt “half gestrest”! Deze vreemde toestand is uiteindelijk geenszins hetzelfde als normotensie, maar kwalitatief een heel andere toestand.

Onze huidige geneeskunde besteedt absoluut geen aandacht aan zulke dingen. Alles wat niet normaal is, kan hooguit een ‘vegetatieve dystonie’ zijn102103“ (in het Duits: “Kleintje, je bent gek”).

Dit alles moet je eerst weten en begrijpen om te kunnen begrijpen wat een “epileptische of epileptoïde crisis” betekent in het genezingsproces en wat deze eigenlijk is, wanneer deze zich voordoet en in welke vorm etc.
Strikt genomen wordt alleen de crisis bij motorische conflicten een epileptische crisis genoemd. Ze heeft ook de typische epileptische aanvallen. Eenvoudigheidshalve zullen we alle epileptische en epileptoïde (= epilepsie-achtige) crises noemen: epileptische crises.

Vergeet niet:

1. De epileptische crisis in het genezingsproces van kanker is het overgangspunt op het hoogtepunt van de oedeemopslagfase naar de oedeemuitdrijvingsfase. Het is een sympathieke tussenfase (Zakke!).

2. Elke zogenaamde kankerziekte of betekenisvol biologisch speciaal programma van de natuur heeft een epileptische crisis op het hoogtepunt en tegelijkertijd het overgangspunt van het genezende oedeem (hydratatiefase) naar de oedeemuitdrijvings- of dehydratatiefase.

3. Deze epileptische crises verlopen klinisch heel verschillend, afhankelijk van de locatie van Hamer's focus in de hersenen.

102 Dys- = woorddeel met de betekenis mis-, un-
103 Dystonie = onjuiste spanningstoestand (tonus) van spieren, bloedvaten of het autonome zenuwstelsel

Pagina 115

4. Alleen de corticale motorische epileptische crises hebben tonisch-klonische krampen als gevolg van betrokkenheid van het motorische centrum in de precentrale gyrus; de andere zogenaamde epileptoïde crises van het cerebellum, de hersenstam of het diencephalon hebben elk hun eigen klinische beeld van typisch karakter zonder tonisch-clonische krampen (“De koude dagen”).

5. Na de epileptische/epileptoïde crisis neemt het genezende oedeem weer af.

6. Elke tweede of derde kanker heeft tijdens het genezingsproces ook ‘zijn’ epileptiforme crisis. Een gelijktijdige conflictolyse van meerdere conflicten kan daarom gevaarlijk zijn, maar kan ook gunstig zijn omdat epilepsie of een epileptoïde proces dan tegelijkertijd of na elkaar in verschillende delen van de hersenen plaatsvindt.

7. Epilepsie is dus geen aparte, aanhoudende ziekte, maar – zelfs bij frequente epileptische aanvallen – een chronisch terugkerende ziekteGenezingsproces sterrenbeeld"!

8. Een hartaanval, wanneer de corticale delen van het insulaire gebied worden aangetast, is een vorm van epilepsie!
Om de zaken niet te verwarrend te maken, willen we slechts twee mogelijke constellaties benadrukken: Ten eerste het “normale” geval:

In het Duits betekent dit:
Het gebied dat de curve van de conflictintensiteit vormt in de conflictactieve fase van DHS naar conflictolyse (CL) komt ongeveer overeen met het gebied dat de mate van vagotonie, meetbaar aan de ernst van de oedeemvorming, zich ook vormt op de x-as. Dit betekent: hoe intenser het conflict was en hoe langer het conflict duurde, hoe sterker en hoe langer het oedeem voortduurde.

Pagina 116

We kunnen zeggen: de verticale of y-as vertegenwoordigt de intensiteit van het conflict, de horizontale of x-as vertegenwoordigt de tijd.
Dit resulteert in: De integraal, d.w.z. het gebied tussen de “conflictcurve” en de x-as tussen DHS en conflictolyse = de integraal tussen conflictolyse en RN (re-normalisatie).

Dus: De oppervlakte van het conflict (naar boven) is gelijk aan de oppervlakte van de genezingsfase (naar beneden).
Als we aannemen dat elk betekenisvol biologisch speciaal programma ook “zijn” speciale soort epileptische crisis in zijn genezingsfase heeft, die uiteraard afhangt van het soort conflict of de locatie van Hamer’s focus, dan is het belangrijk om te weten:

  1. Wat was het conflict?
  2. Wanneer was de DHS?
  3. Hoe lang heeft het conflict geduurd?
  4. Is het conflict al opgelost?
  5. Wanneer kan de epileptische crisis worden verwacht?
  6. Hoe ernstig is de epileptische crisis te verwachten?
  7. Wat zal de impact zijn van de epileptische crisis?
  8. Hoe kan deze epileptische crisis worden voorkomen, of misschien worden verzacht of zelfs vergroot?

De hartaanval is een sensorisch-epileptoïde, soms ook motor-epileptisch Crisis, waarbij de focus van Hamer zich bevindt in het insulaire gebied van de grote hersenen aan de rechterkant. Op basis van de duur en intensiteit van het conflict is het vrijwel zeker dat het in de meeste gevallen mogelijk is om 3 tot 6 weken van tevoren, namelijk op het moment van conflictolyse, te weten of de patiënt zal overleven of zal sterven – met behulp van de huidige conventionele medische methoden !

In ons onderzoek naar hartaanvallen in Wenen overleefde geen enkele patiënt (onder conventionele medische behandeling) die een territoriumconflict had gehad dat langer dan negen maanden had geduurd, hoewel ‘normale’ conflictactiviteit een voorwaarde is.

Als de conflictactiviteit laag is, kan een patiënt – die momenteel zogenaamde therapie gebruikt – zelfs na een jaar conflict nog steeds overleven. De patiënten hadden hun epileptische crisis altijd 3 tot 6 weken na conflictolyse; ik kon deze crisis voor sommige mensen bijna tot op de dag van vandaag voorspellen.

Pagina 117

Zo ziet het verloop van de epileptische hartaanvalcrisis eruit:

Preventie van een levensbedreigende EC, bijvoorbeeld een hartaanval, door het toedienen van sympathische medicijnen (onder andere cortison) aan het begin van de conflictolyse. De PCL-fase wordt verlengd, maar de potentieel ernstige crisis midden in de genezingsfase wordt verlengd om de verdrijving van het oedeem te ‘creëren’.

Voor profylaxe104 Vanwege de hersencomplicaties, die in het systeem zitten en dus eigenlijk volkomen normaal zijn, is het voor de patiënt uiteraard van groot belang dat de arts weet welke complicaties hij wanneer kan verwachten.

Hier moeten we vooral geïnteresseerd zijn in de epileptische crisis, die niet alleen verplicht is voor elk genezingsproces na een actieve kankerfase, maar ook zeer gevaarlijk is! Als de patiënt meerdere vormen van kanker heeft gehad met bijbehorende DHS-schokken, dan kent elk van deze CA-fasen ook ‘zijn’ epileptische crisis na conflictolyse. Deze crisis wordt vaak verborgen gehouden.

104 Profylaxe = preventie

 Pagina 118

8.1 Mogelijkheden om de epileptische crisis te verbergen

1. Gelijktijdigheid van verschillende fasen van verschillende kankers:

Als er zich een epileptische crisis voordoet en er nog steeds conflictactiviteit is vanwege een tweede vorm van kanker, kan de crisis ‘verborgen’ zijn. Er treedt dan een soortgelijk effect op als bij de toediening van cortison, penicilline of andere sympathische tonica.

2. Lokalisatie van de focus van Hamer als criterium voor het type epileptische crisis:

Sommige vormen van epileptische crises kunnen we goed herkennen, bijvoorbeeld de epileptische crises waarbij de focus van Hamer zich in de hersenschors bevindt. Meestal reageert de hele cortex, en de tonisch-klonische spasmen die worden veroorzaakt door het motorcentrum van de precentrale gyrus kunnen nauwelijks over het hoofd worden gezien.

Het wordt echter veel moeilijker als we een epileptische crisis willen diagnosticeren na een ineenstorting van het gevoel van eigenwaarde, een waterconflict of een moeder-kindconflict. En toch kennen deze conflicten allemaal hun eigen specifieke crisis.

We moeten alleen leren de symptomen van deze epileptiforme crises te registreren. In het geval van een ineenstorting van het gevoel van eigenwaarde is het herkenbare symptoom een ​​bleekheid van de huid met koud zweet, die uren of dagen kan aanhouden en vaak verkeerd wordt geïnterpreteerd als cardiovasculaire collaps (in werkelijkheid centralisatie). De bloeddruk daalt weer als de crisis voorbij is en de bloedvaten zetten uit en vullen zich weer na de zogenaamde centralisatie. Hetzelfde symptoom kan echter ook op korte termijn leiden tot een terugval van conflicten over eigenwaarde, die gepaard gaat met paniek. De epileptische crisis tijdens een waterconflict kan leiden tot een soort nierkoliek105 leiden tot de uitscheiding van nierstenen of alleen maar niergruis.

3. Medicinale verhulling:

Gezien alle batterijen medicijnen die iedere patiënt in een ziekenhuis vandaag de dag krijgt, weet geen enkele arts wat, wanneer, waar en hoe werkt.

105 Koliek = krampachtige buikpijn als gevolg van spastische samentrekking van een hol buikorgaan

Pagina 119

Ze hadden het helemaal mis -;in principe! Omdat bijna alle medicijnen sowieso vrijwel alleen de hersenen beïnvloeden. Maar mensen denken dat de medicijnen een direct effect hebben op het orgaan of de organen, wat mensen altijd hebben geloofd over de zogenaamde ‘kankerverwekkende stoffen’, die in werkelijkheid niet bestaan. Maar als de hersenen, waarop het medicijn inwerkt, de innervatie is veranderd als gevolg van de laesies van Hamer106 is de reden waarom we vaak zogenaamde ‘paradoxale reacties’ ervaren die niemand kon begrijpen. Door de volledig willekeurige combinatie of conflict van de vele medicijnen kan een epileptische crisis worden gesimuleerd of een echte worden vermomd.

Een van de meest voorkomende en dodelijke “paradoxale reacties” is het “snelle kopje koffie” op de snelweg 's nachts, wanneer het organisme zich in de PCL-fase van SBS bevindt. Diepe vagotonie heeft een ‘slaappreventiemechanisme’ zodat de prooi niet verrast wordt in zijn diepe slaap. Als ik deze diepe vagotonie in de PCL-fase 's nachts met koffie verminder, kan het organisme onmiddellijk in slaap vallen. Ik kom dus tot een zogenaamde “paradoxale reactie” en val meteen in slaap achter het stuur..., met alle verschrikkelijke gevolgen van dien...

De epileptische crisis in de genezingsfase, je zou zelfs moeten zeggen: de verplichte epileptische crisis in de genezingsfase is een van de belangrijkste en gedenkwaardigste verschijnselen van het hele systeem van nieuwe geneeskunde. De epileptische crisis is de meest voorkomende doodsoorzaak in de genezingsfase nadat het conflict is opgelost. Het is een veel voorkomende doodsoorzaak dan hersenoedeem vóór de epileptische crisis, waarbij de patiënt eenvoudigweg kan overlijden door overmatige intracraniale druk.

Vergeet niet:
De epileptische of epileptoïde crisis in de genezingsfase na conflictolyse is een van de meest voorkomende doodsoorzaken en complicaties bij genezing! Hun preventieve mitigatie is cruciaal! Dit is vooral duidelijk bij een hartaanval. Vaak betekent dit: bij de 2-5% van de patiënten die het nieuwe medicijn niet overleeft. 95-98% van onze patiënten overleeft.

8.2 De aard van de epileptische crisis

Na deze lange discussie vraagt ​​iedereen nu gretig: “Ja, maar wat is de aard van de epileptische crisis?”
Ik zou het zo willen zeggen:

106 Innervatie = zenuwtoevoer naar lichaamsweefsels en organen

Pagina 120

1. De epileptische crisis is de Overstappunt in de genezingsfase, het begin van contraregulering

2. een proces dat verstandig is georganiseerd door Moeder Natuur om het oedeem in de hersenen en organen weer ‘uit te persen’. Hoe succesvoller dit is, hoe groter de overlevingskans. We moeten deze crisis dus niet onderdrukken, maar wellicht ondersteunen met sympathische medicatie (bijvoorbeeld cortisone).

3. Moeder Natuur gebruikte een time-lapse van het hele conflict als een ‘handelsinstrument’ voor de epileptische crisis. Dit betekent dat de patiënt tijdens de sympathische crisis het hele verloop van het conflict opnieuw in versneld tempo beleeft (vandaar bijvoorbeeld hartpijn tijdens een hartaanval). Hoe sterker hij deze ‘herhaling van het fysiologische conflict’ voelt, hoe groter zijn overlevingskans.

8.2.1 Case study: D-trein Parijs – Keulen, 06.10.1984 oktober 7.37, vertrek XNUMX uur

Tijdens deze sneltreinrit van Parijs naar Keulen, die ik samen met mijn vriend graaf D'Oncieu maakte, gebeurde het volgende: twaalf tot dertienjarige jonge Franse meisjes stonden op het perron naar hun Duitse vrienden te zwaaien, huilend van de pijn. afscheid nemen van hun eerste jonge liefde, die zes tot acht weken te gast was bij hun familie. Een hele schoolklas van veertien tot vijftienjarige middelbare scholieren uit Hamburg was verdeeld onder Franse gezinnen. Nu reden ze samen terug naar Hamburg.

Omdat de afgelopen nacht voor mij kort was geweest, viel ik in de coupé in slaap en werd ik rond half negen 's ochtends wakker doordat mijn vriend mij tegen mijn ribben schopte. Nog steeds slaperig hoorde ik de Franse machinist via de luidsprekers vragen of er onmiddellijk een arts, indien beschikbaar, naar de coupé zou komen. We renden allebei onmiddellijk weg en vonden zes coupés verderop een Duitse jongen die een aanval kreeg (Grand Mal107-aanval) en was net wakker geworden uit zijn bewusteloosheid. In dergelijke gevallen wordt doorgaans een ambulance per radio naar het dichtstbijzijnde treinstation gestuurd en wordt de patiënt naar het dichtstbijzijnde gespecialiseerde ziekenhuis gebracht. Zo'n bevel werd nu van mij verwacht.

107 Grand mal = gegeneraliseerde aanval bij epilepsie

 Pagina 121

Maar de situatie was mij al volkomen duidelijk uit wat ik op het perron had gezien. Het enige wat ik miste was het scheidingsconflict met het gevoel van isolatie en het conflict van het niet in staat zijn iemand in een omhelzing te houden. Ik ging daarom bij de jongen zitten, die nog steeds gecentraliseerd was maar weer voldoende bloedsomloop had, en vroeg hem hoe lang hij al zulke aanvallen had. Hij zei: “Een jaar lang.” Sindsdien heeft hij twee of drie keer zo’n aanval gehad. Ik vroeg hem wat er gebeurde vóór de eerste aanval. Hij zei: 'Niets.' (Dat was waar, ja en nee.) Toen vroeg ik hem wat het ergste was dat hij ooit in zijn leven had meegemaakt. Hij sprong meteen op de vraag, merkte ik. Zijn schok liet me zien dat ik op de goede weg was. De jongen zei: “Niets.” Omdat de leraar er was en zijn klasgenoten aan de deur stonden. De leraar merkte het ook toen ik zei dat hij precies aan het goede dacht, en dat is precies wat ik bedoelde. Ze ging discreet naar buiten en sloot de deur. Wij waren alleen. Nu hoefde de jongen eindelijk niet meer bang te zijn om zichzelf in verlegenheid te brengen in het bijzijn van zijn klasgenoten (zo'n lange jongen van 14 heeft niets om bang voor te zijn...).

Hij vertelde me dat waar hij meteen aan dacht veruit de ergste ervaring uit zijn leven was, ‘die met de ambulance.’ Hij was destijds met hoge griep in een ziekenhuis opgenomen. En het ergste van alles was het totale isolement, de paniekerige angst om door iedereen alleen gelaten te worden, twintig kilometer door Hamburg rijdend met zwaailichten, met hoofdpijn en griep, vol angst voor wat ze hem zouden aandoen in het ziekenhuis waar hij naartoe zou gaan. hij was blijkbaar gedreven. Dat was een jaar geleden. Een dag of twee later, toen de wereld weer op orde was, kreeg hij in het ziekenhuis zijn eerste epileptische aanval. Dergelijke situaties van paniek, alleen gelaten, verlaten en geïsoleerd zijn, hadden zich nog twee keer herhaald, op een wat minder dramatische manier. Daarna, als alles al in orde was, kreeg hij altijd een aanval.

Ik stelde de jongen gerust en legde hem de pijn uit van het afscheid nemen van het Franse gezin waarin hij zich zeer op zijn gemak had gevoeld, vooral van zijn Franse vriendin van dezelfde leeftijd, die hij in dit gezin had ontmoet en van wie hij in zijn spontane leven was gaan houden. op een veertienjarige leeftijd, en wie ik had. Hij had hem huilend op het perron zien staan, wat hem kortstondig en heel heftig dit gevoel van verlatenheid en isolatie bezorgde. Net als die keer toen hij bijna een uur lang alleen in de ambulance met loeiende sirenes en zwaailichten in paniekerige angst en menselijk isolement door het grote Hamburg reed. Hij zei: “Ja, het was precies hetzelfde gevoel als toen.” Maar in de trein nam zijn klas hem snel weer in hun midden, zijn Hamburgse wereld had hem terug, het conflict was snel opgelost.

Pagina 122

De Franse pelotonscommandanten kwamen nu en vroegen mij of de jongen weggevoerd moest worden. Ik zei: “Nee, alles is in orde.” Ik zei tegen de jongen dat hij in de restauratiewagen moest gaan en koffie of thee moest drinken. Hij zei dat hij geen geld meer had. Ik overhandigde hem vijf punten, twee klasgenoten sloegen hun armen om hem heen en triomfantelijk gillend begaf de hele jonge bende zich naar het treinrestaurant. Het doel van het bevel was om de overmatige vagale tonus te vertragen, waardoor een herhaling van de aanval zeer onwaarschijnlijk werd. Het allerergste dat de jongen had kunnen overkomen zou zijn geweest dat hij – onder de ogen van zijn klasgenoten – opnieuw met zwaailichten en loeiende sirenes in de ambulance zou zijn gereden, dit keer weer alleen maar in Frankrijk, nog een uur te gaan de dichtstbijzijnde neurologische kliniek, bijna een exacte herhaling van zijn vreselijke, schokkende ervaring een jaar geleden in Hamburg. Dan zou hij voor de rest van zijn leven epilepticus kunnen zijn geworden, of dat kunnen blijven.

Ik legde de situatie uit aan de lerares en vroeg haar voor de jongen te zorgen. Naarmate hij ouder wordt, zal hij na verloop van tijd zeker minder angst hebben om in de steek gelaten te worden. Dat is het hele geheim van ‘jeugdepilepsie’. Ik gaf haar ook mijn boek om te lezen en zei dat zodra ze het hoofdstuk over epilepsie had gelezen en begrepen, de verbanden voor haar duidelijk zouden zijn. Dan zou ze de gebeurtenissen kunnen begrijpen die zojuist hier in de trein hadden plaatsgevonden en dat het alleen door een gunstig toeval kon voorkomen dat het een catastrofe voor de jongen zou worden.

Ze zei: "Waar zijn er tegenwoordig artsen die geïnteresseerd zijn in de ziel en de angsten van een mens en weten hoe ze daarmee om moeten gaan?" Ik zei: "En wie stuurt ons de ergste nerds, de negatieve selectie van jonge mensen, daarheen universiteiten om geneeskunde te studeren, met een “A” op het Abitur-certificaat vanwege succesvolle A… die alle leraren besluipte. Ze dacht nadenkend: “Misschien heb je gelijk.”

Pagina 123

8.2.2 Casestudy: De ordelijke officier en de cadet

De hieronder afgebeelde patiënt had zogenaamde epilepsie, wat betekent dat hij epileptische aanvallen had. Het verbazingwekkende was dat hij deze aanvallen vrijwel regelmatig kreeg, elke vier weken, sinds de herfst van '4. Niemand kon er een vers van maken. Voor het overige was hij gezond, een mannelijke man, klein en taai, een voormalig officier.

De patiënt had een territoriaal conflict en een territoriaal woede-conflict met epilepsie, dat wil zeggen dat de patiënt een territoriumconflict had waarbij de motorische cortex betrokken was. Hij kreeg elke maand een recidief, elke maand een oplossing en, na deze conflictolyse, zijn epileptische aanval.

In 1979 kreeg patiënt een nieuwe baas. De patiënt was ouder dan de nieuwe baas en was tijdens de oorlog officier geweest, maar de baas was slechts een cadet. Toen de nieuwe baas kwam en beiden door de deur wilden, zei de patiënt: “Alsjeblieft, de jongeren hebben het recht om eerst te gaan!” Dat was een belediging, de nieuwe baas begreep het, en vanaf dat moment was het oorlog tussen de voormalige officier en huidige ondergeschikten en de voormalige cadet en huidige chef.

Elke maand kreeg de patiënt van de baas een nieuwe taak toegewezen, die hij schriftelijk moest voorbereiden. Toen knetterde de lucht van spanning. De patiënt geloofde altijd – en dat bleek later niet ten onrechte – dat de baas alleen maar een mogelijkheid zocht om hem te misleiden. Elke keer was het een terugval van de DHS. Vanaf dat moment verkeerde de patiënt in stressvolle en sympathieke toon, vooral tegen het einde van de periode voordat hij zijn schriftelijke werk moest presenteren en mondeling moest verantwoorden. Hij zorgde altijd voor briljante mondelinge presentaties. Hij was weer de ordelijke officier, de baas was weer de cadet, toen de patiënt zijn lezing vierde en de bezwaren van de baas, de cadet, gemakkelijk tot absurditeit herleidde.

De volgende nacht kreeg hij regelmatig een kleine hartaanval, maagzweren, epilepsie en zijn epileptische aanval. En vreemd genoeg kreeg hij hem nooit op vakantie!

Pagina 124

Ik vertelde hem de naam Repelsteeltje, wat het verband betekende tussen zijn terugkerende herhalingen van territoriumconflicten en zijn regelmatige epilepsie van vier weken. Toevallig ging hij kort daarna met pensioen. Hij ging naar zijn baas en nam afscheid. Toen zei de baas: “Tot ziens, ordelijke agent!” De patiënt antwoordde: “Tot ziens, meneer Cadet. Vervolgens kreeg hij een zeer grote, om zo te zeggen laatste epileptische aanval, en daarna nooit meer, want vanaf dat moment bleef het zo! baas voor altijd de cadet!

De pijl wijst naar de kleine, met oedeem gevulde Hamerse focus op de corticale rechterzijde in het insulaire “territoriumgebied”. Dit is hoe een typische, zou je kunnen zeggen, ‘territoriale conflict-epilepsie’ eruit ziet. Elke maand na de conflictolyse vind je deze geëdematiseerde Hamers focus terug, terwijl tijdens de conflictactieve fase het oedeem verdwenen is. Dit is in wezen hoe alle epilepsieën voorkomen. In werkelijkheid heeft de patiënt altijd te maken met een herhaling van territoriumconflicten en een herhaling van motorische conflicten, waarvan de Hamer-focus hier op deze laag niet is vastgelegd.

8.2.3 Casestudy: Epilepsie vanaf 8 jaar

Deze nu 26-jarige vrouw heeft sinds haar 8e epileptische aanvallen gehad na een verschrikkelijke beangstigende ervaring. Sindsdien is ze altijd doodsbang geweest voor soortgelijke ervaringen en droomt ze er zelfs van. Als alles weer normaal is, krijgt ze een epileptische aanval.

De vader stierf een jaar geleden aan leukemie. Op dat moment wilde de jonge vrouw zelfmoord plegen. Omdat de eerdere angstervaring ook met haar vader te maken had en haar vader altijd haar grote voorbeeld was, zijn de angstervaringen en dromen nu nog erger dan voorheen.

Op de CT van de hersenen zien we een corticale Hamerfocus aan de linker frontale zijde. Hij heeft duidelijk oedeem, maar lijkt verder behoorlijk littekens te hebben. Aangenomen kan worden dat het altijd dezelfde Hamer-focus is geweest sinds de leeftijd van 8 jaar, toen ze haar eerste epileptische aanval kreeg.

De linker Hamerslaesie kan niet over het hoofd worden gezien vanwege het oedeem eromheen. De lezers nemen dat ook van mij af. In de eerste edities van mijn boeken, waarin ik al had gezien dat “er iets anders was”, durfde ik dergelijke cirkelvormige structuren vaak niet te beschrijven, omdat de meeste artsen sowieso, evenals goedbedoelende lezers, vaak zeiden: “Had je er maar één kooktoestel bij gelaten, dan was dat duidelijk. Maar je hebt alles weer verpest.’

Pagina 125

Welnu, vandaag beschouw ik dergelijke beelden als bijzonder interessant. In werkelijkheid hebben we een tweede Hamerse focus op de rechterkant van de hersenen, overeenkomend met de linkerkant van het lichaam of de moeder/kind-kant, en soms ook de kind/vader-kant. Als je goed kijkt, zie je de ronde schietdoelconfiguratie gemarkeerd door de pijlen, maar binnenin zie je nog een ronde formatie zonder oedeem. Dit is een bijna adembenemend fenomeen: een grote schietdoelconfiguratie (midden gemarkeerd door kleine pijlen), zoals we hier in de conflictactieve fase zien, kan als het ware elektromagnetisch ‘homogeen’ zijn, in welk geval de cirkels redelijk gelijkmatig zijn. ronde. Het kan echter ook inhomogeen zijn en bestaan ​​uit een reeks ronde formaties met of zonder oedeem. In dit geval zijn alle Hamer-foci binnen de grote cirkelvormige doelconfiguratie allemaal in conflictactiviteit. Ieder van hen kan echter ook – afhankelijk van de specifieke en specifieke conflictsituatie of het verloop ervan – ook afzonderlijk tot een oplossing komen.

In dit geval hebben we hier (aan de linkerkant) een angst-walging-conflict (lage bloedsuikerspiegel), motorische conflicten van beide benen, conflict van ‘weerstand’, conflict over de ineenstorting van het gevoel van eigenwaarde in de kind-vaderrelatie, evenals sensorische conflicten. conflict kind/vader Hoe beter onze apparaten worden, hoe beter we details kunnen herkennen en onderscheiden.

Zoals ik al zei, zijn aan de rechterkant van de hersenen alle kernen van Hamer in conflictactiviteit, naar mijn mening al achttien jaar lang. Het meisje kwam in de schizofrene constellatie terecht met een enkel conflict, dat verschillende aspecten had. Aangenomen kan worden dat de patiënt niet lang in deze schizofrene constellatie heeft gezeten, maar er herhaaldelijk naar is teruggekeerd vanwege terugkerende conflicten.

Dit kan als volgt worden begrepen: Zolang er aan de linkerkant conflictactiviteit is, is er duidelijk sprake van een schizofrene constellatie. Als het conflict aan de linkerkant weer wordt opgelost omdat één aspect, namelijk de angst voor terreur, niet langer voortduurt, dan wordt de schizofrene constellatie geëlimineerd. Maar het komt weer terug, gedurende de duur van de epileptische crisis, d.w.z. de epileptische aanval. Dat was de reden waarom we de zogenaamde epilepsie classificeerden als ‘geestelijke en emotionele ziekten’. Sommige patiënten kregen niet alleen stuiptrekkingen, maar werden ook ‘gek’ rond de aanval. Precies degene die hier worden beschreven.

De schizofrene constellatie met een enkele conflictgebeurtenis met meerdere aspecten ontstaat door de volgende bijzonderheid:
Linkerhersenhelft: De linkerkant van de hersenen is verantwoordelijk voor het shock-angst-conflict en het angst-walging-conflict, omdat zelfs een jonge rechtshandige persoon meestal al een “kleine vrouw” is.

Rechterhersenhelft: Als het conflict over de moeder gaat, of in sommige gevallen ook over de vader, reageert het kind vanaf de embryonale tijd tot aan de dood aan de linkerkant van het lichaam, net zoals de rechtshandige vader dienovereenkomstig reageert met zijn kind aan de linkerkant van het lichaam zou reageren.

Pagina 126

Iets soortgelijks zou bijvoorbeeld gebeuren en gebeurt ook als de geliefde partner van een man "het territorium en de rechterarm van zijn partner" verlaat. Territoriaal conflict-Hamerscher richt zich op het rechter, motorische en sensorische conflict voor de rechter “partnerkant” van het lichaam in de hersenen: Links. Dan verkeert de rechtshandige man onmiddellijk in een schizofrene toestand, wat betekent “hij wordt gek”. Maar hij hoeft zich niet altijd op deze dubbele manier te voelen.

8.2.4 Casestudy: Liefdesavontuur in het Turks: de geliefde

Dit en het volgende geval zou de titel “Liefdesavonturen in het Turks” kunnen krijgen. Deze scanner met de typische nek-angst-conflictbron is van een linkshandige Turkse vrouw die een intieme relatie had met de neef van haar man. Ze wist wat er met haar zou gebeuren als dat bekend zou worden. En daarom ging ze altijd trillend van angst naar de bijeenkomsten, terwijl ze zich voortdurend omdraaide om er zeker van te zijn dat niemand haar volgde. Kort na de afspraak of uiterlijk de volgende dag kreeg ze een epileptische aanval.

Slechts één persoon wist van de relatie en moest waarschijnlijk af en toe zelfs de “postillon d' amour” spelen: dat was de 16-jarige dochter van de minnaar. De volgende foto is van haar; ze had ook epilepsie.

De rechterpijl geeft de Hamerse focus aan van het angst-in-de-nek-conflict voor het linker glaslichaam (angst voor de echtgenoot), de linkerpijl geeft het vrouwelijke territoriummarkeringsconflict aan Hamerse focus die bij het rechter nierbekken hoort en een nierbekkenulcus. Aan de rechterkant is het identiteitsconflict gemarkeerd (aan de rechterkant vanwege linkshandigheid), waardoor een schizofrene constellatie ontstaat.

Pagina 127

Hieronder staat de foto van de dochter van de neef van haar man. Ze wist van de relatie en was doodsbang (in haar nek) dat haar vader op een avond tijdens het herdersuur vermoord zou worden door de boze echtgenoot van de Turkse vrouw.

Elke keer dat haar vader weg was, lag het meisje in bed, trillend, luisterend, en werd pas weer vrijgelaten toen haar vader thuiskwam. Ze had altijd diezelfde nacht een epileptische crisis of kreeg de volgende dag verzuimaanvallen.

De pijl wijst naar de focus van Hamer op de rechterzijde van het angst-in-de-nek-conflict. Zowel de Turkse vrouw als de dochter van haar minnaar hadden zichtproblemen met hun linkeroog (glasvocht).

De motorische foci in de precentrale gyrus, die in beide epilepsie veroorzaakten, zijn in deze secties niet zichtbaar. Ze zouden op een veel hoger niveau hebben gestaan. Maar beide vrouwen hebben hun Hamer-focus voor het nek-angst-conflict op dezelfde plek. De jonge Turkse vrouw (rechtshandig) voelde dat haar vader (=ouders, niet partner!) bang was voor de echtgenoot van haar minnaar.

8.2.5 Casestudy: pure catastrofe

De volgende foto's zijn afkomstig van een gastarbeider die getrouwd is en al 18 jaar in Duitsland woont. 15 jaar geleden werd hij verliefd op een 16-jarig meisje uit zijn geboorteplaats, dat destijds ook in Duitsland woonde, in dezelfde stad als hij. Ze werd zwanger. Op een dag kwam de buurvrouw naar de patiënt toe en meldde dat het 16-jarige meisje tijdens de bevalling in Italië was overleden. De patiënt kreeg een DHS, viel letterlijk om en beefde over zijn hele lichaam. Later vertelde zijn vrouw het hem ook. Voor hem was het alsof hij met gloeiend hete naalden werd geprikt.

Vijftien jaar later schreef een vrouw uit zijn geboorteplaats hem dat ze hem graag wilde spreken. Daarna kreeg hij opnieuw een DHS-recidief, omdat hij uiteraard niets anders dacht dan dat zij de zaak met hem wilde bespreken en dat het meisje haar destijds in vertrouwen had genomen. Hij beefde weer helemaal toen hij de brief las.

Pagina 128

Vervolgens ontmoette hij deze vrouw en het bleek dat haar bezoek destijds niets met de affaire te maken had. Een dag later kreeg hij zijn eerste epileptische aanval, die hij sindsdien vaker heeft gehad, omdat hij nog vaak droomt dat iemand op dat moment contact met hem op wil nemen over de kwestie.

En zo ziet iets eruit in de hersenen. De patiënt heeft een nieuw Hamer-angstgebied aan de linker parieto-occipitale zijde108, dat uitgebreid perifocaal oedeem veroorzaakt en zich uitstrekt tot in de bovenkant van de hersenschors, zoals te zien is op de afbeelding rechts. Deze Hamer-focus is duidelijk de oorzaak van een sensorische epileptoïde afwezigheid. Maar deze visueel verbonden grote oedeemfocus van linksachter naar linksboven bestaat feitelijk functioneel uit onafhankelijke Hamer-foci, die, omdat ze zich naast of onder elkaar bevinden, op één samenhangend focus lijken. Bovendien is er in deze meest opmerkelijke CT van de hersenen ook een half opgelost angst-voor-het-roofdier- en angst-in-de-nek-conflict (rechter visuele cortex, pijlen rechtsonder), en nog steeds actief, d.w.z. nog niet opgelost, ziekte van Hamer Kudde met scherpe doelringen (pijl in het midden van de foto rechts, betreffende kind, angst voor alimentatie?) en één met scherpgerande doelringen die ook nog zichtbaar zijn (paramediaan links, pijl van linksboven).

In het geval van deze rechtshandige jongeman kun je een conflictverhaal uit het echte leven begrijpen. Naast de twee angst-in-de-nek-conflicten (rechts en links achterhoofd), die voor de helft zijn opgelost, zijn er ook de links-cerebrale brandpunten voor de rechterhelft van het lichaam, dat wil zeggen met betrekking tot de partner of vriendin.

108 pariëtaal = lateraal, aan de muur bevestigd, behorend tot het pariëtale bot

Pagina 129

Het zal ons misschien verbazen: de dood van de zwangere vriendin maakte een groot deel uit van het eerste DHS, maar was biologisch gezien ook de oplossing voor het conflict. Toen de herhaling zich voordeed, kwam alles opnieuw naar voren. Dit conflict of gedeeltelijke conflict van het geheel met motorisch-zintuiglijk conflict, seksueel gevoel van eigenwaarde conflict, dat het rechter bekken aantast, een thalamusconflict, dat het centrum van de persoonlijkheid aantast, is in principe opgelost, behalve het motorisch-zintuiglijke conflict.

De laesie van Hamer aan de rechter hersenzijde is niet opgelost, waardoor het kind, dat in leven bleef, werd getroffen. Enerzijds voelde hij zich gescheiden van dit kind, maar anderzijds wilde hij ook van hem gescheiden blijven. Het zou een ramp zijn geweest als het kind was verschenen en eisen aan hem had gesteld, dat wil zeggen hem had geruïneerd. Deze angst blijft voortdurend volledig of grotendeels actief!

Als we dit alles reconstrueren, moeten we ook vaststellen dat de patiënt zowel toen vijftien jaar geleden als nu tijdelijk in een ‘schizofrene constellatie’ verkeerde. Het is er waarschijnlijk vandaag de dag nog steeds, omdat het motorisch-sensorische conflict tussen de linkerhersenen en de hersenen slechts voor de helft is opgelost, maar tegelijkertijd nog steeds scherpe doelen aan de buitenkant heeft en wat oedeem in het midden. Je zou bijna kunnen zeggen: de hele man was toen en nu weer één grote paniekangst!

Als we ons nu afvragen waar de patiënt zijn epileptische (motorische) aanvallen vandaan krijgt, dan kunnen we duidelijk zeggen dat het enige motorische gebied dat herhaaldelijk in oplossing gaat als hij eraan herinnerd wordt en oedeem heeft als teken dat hij altijd activiteit heeft gehad. eerder, wat cerebraal blijft (met betrekking tot zijn geliefde). De focus op de rechterhersenhelft is continu actief, waardoor er voortdurend sprake is van gedeeltelijke verlamming van de linkerarm en het linkerbeen, omdat er voor zijn kind (nog) geen oplossing is.

Welke therapie of autotherapie wij de patiënt zouden kunnen adviseren, is niet zo eenvoudig vast te stellen. De symptomen van epileptische aanvallen, die we normaal gesproken altijd ‘symptomatisch willen behandelen’, d.w.z. willen laten verdwijnen, verdwijnen in principe op twee manieren: ofwel wanneer hij definitief niet meer aan zijn vriendin denkt, ofwel wanneer hij altijd aan haar denkt, zonder één keer. opnieuw een oplossing voor het conflict te bereiken. In het laatste geval zou hij zich dan in een permanente staat van schizofrenie bevinden.

Als hij, in theorie, zijn conflict over zijn kind zou oplossen, zou hij verdere epilepsie ontwikkelen...

Pagina 130

Zie je, wat in principe zo eenvoudig is, is in de praktijk vaak heel moeilijk – vooral als je vooraf niet kunt inschatten wat er nog meer zou kunnen gebeuren, afhankelijk van hoe de patiënt zich gedraagt ​​en hoe hij denkt, droomt, hoopt, wenst, vreest etc. ..

8.2.6 Casestudy: Vecht tot de dood en het leven

Hieronder zien we de foto's van een 16-jarig rechtshandig meisje dat met andere jonge meisjes op zomerkamp was.

Op een avond had ze ruzie met een Algerijns meisje waarvan ze aannam dat ze een mes bij zich had. Ze waren alleen op het strand en het was een gevecht tot de dood. Het gevecht werd beëindigd door wederzijdse uitputting. Maar gedurende de volgende vier weken van het kamp was ze voortdurend bang dat het warmbloedige meisje haar in een hinderlaag zou lokken en dat ze deze keer niet met haar leven zou ontsnappen.

De volgende ochtend na het gevecht kreeg ze haar eerste epileptische aanval met tongbijten en tonisch-clonische convulsies. Op het vakantiekamp kreeg ze een paar epileptische aanvallen. Ze had altijd van ‘oorlog’ gedroomd.

Zelfs toen het zomerkamp voorbij was, bleven de dromen en de epileptische aanvallen bestaan. Ze droomde altijd van ‘oorlog’. In haar dromen was ze altijd bang. Het geheel duurde 2 jaar, tot die tijd kon ze steeds slechter zien in haar rechteroog. Toen vond ze mijn vrienden in Chambery. Zij wisten uiteraard meteen wat er aan de hand was en spraken haar aan. En voor het eerst durfde ze te praten over het vreselijke nachtelijke gevecht, haar angsten in de droom, haar angst voor de dood, de angst in haar nek die ze elke keer in haar droom voelde als ze dacht dat het meisje op haar lag te wachten. . Ze kon praten – het was inmiddels twee jaar geleden – over de gebeurtenis waardoor ze zich sindsdien anders had gevoeld, zonder te kunnen uitdrukken hoe, simpelweg ‘niet normaal meer’.

De angstconflicten waren volledig opgelost. Het motorische bilaterale paracentrale conflict, dat op onze foto's nog niet volledig is opgelost maar slechts een beetje oedeem vertoont, is nu ook opgelost. Het meisje, dat in een “schizofrene constellatie” had gezeten (zie ook het hoofdstuk over psychosen), is nu volledig weer normaal, de nachtmerries zijn verdwenen en de epileptische aanvallen zijn gestopt. Het meisje is weer gezond. Het bijzondere was dat het meisje nooit met iemand anders over haar angsten kon praten omdat ze zich schaamde. Toch had ze niets liever gewild dan er met iemand over te kunnen praten.

Pagina 131

Daarom stroomde het gewoon uit haar hoofd toen ze mensen vond die er specifiek met haar over wilden praten. Ze was zo dankbaar, blij en opgelucht!

In de eerste afbeelding zien we twee Hamer-foci in de bovenste laag van de CT-scan van de hersenen, d.w.z. in de hersenschors onder het schedeldak, waarvan de rechter behoort tot een thalamuskern-angstconflict en praktisch van de cortex naar de rechter thalamus loopt . De linker paramedische Hamer-focus lijkt corticaal te zijn gebleven. Het lijkt erop dat beide kuddes zojuist wat oedeem hebben ontwikkeld.

Heel interessant: als je twee van dergelijke brandpunten aan verschillende kanten van de hersenen ziet, betreft de ene de partner en de andere, zoals bekend, de moeder of een kind. Welnu, de linker hersenfocus, met betrekking tot de dij-/heupspieren aan de rechterkant, beïnvloedt de partner of partners. In dit geval, waar er een gevaarlijke rivaliteit was over de jongen die ze allebei wilden, ging het mogelijk over het vasthouden aan de partner de omhelzing van de (rechter) dij of de gretigheidstreeft ernaar dat de wederzijdse vriend en de rivaal elkaar met hun dijen hadden vastgehouden in de seksuele liefdesomhelzing. Maar hoe zit het met moeder of kind? Het had niets met de moeder van het meisje te maken, dus dit is uitgesloten. Maar voor de toen 16-jarige had het toch echt te maken met het krijgen van een gewenst kind! Ze wilde destijds heel graag haar vriend vasthouden, maar tegelijkertijd ook een kind met hem krijgen, zo onthulde ze. Dat was eigenlijk de echte reden voor de jaloezie. En dat kun je je voorstellen bij een 16-jarig meisje uit Zuid-Frankrijk dat tot over haar oren verliefd was op de jongeman. Het kinderwens moet op dat moment zo ernstig zijn geweest dat het conflict doordrong tot in het thalamusgebied, om zo te zeggen tot in de kern van de persoonlijkheid!

Ook hier kunnen we met behulp van onze CT’s het ‘hele verhaal’ tot in het kleinste detail psychologisch reconstrueren:

Op het linker hersenniveau zien we biologisch gesproken een grote Hamerse focus op seksueel gebied, overeenkomend met een conflict van ‘niet gepaard zijn’. Dit conflict begint opgelost te raken, zoals we kunnen zien aan het feit dat de linkervoorhoorn enigszins ingedrukt is. Aan de linkerkant is er een zogenaamd ‘ruimte-innemend proces’.

Pagina 132

Recht voor109-basaal110 We constateren een “geurangstconflict” dat ook wordt opgelost en betrekking heeft op de linker sinussen. Als we nog eens aan het gevecht denken, vochten de meisjes met hun gezichten dicht bij elkaar, terwijl ze elkaar stevig omhelsden...

Ten slotte hebben we aan de rechter en linker occipitale kant de twee angst-in-de-nek-conflicten: het rechter-cerebrale conflict beïnvloedt de twee linkerhelften van het netvlies, die naar de partner kijken (aan de rechterkant). Dit betekent duidelijk een angst voor iets dat met je partner te maken heeft.

Aan de linkerkant zijn de zaken iets ingewikkelder: daar hebben we (2 pijlen) een zijdelingse pijl111 Pijl wijst naar een Hamer-focus, die op zijn beurt verantwoordelijk is voor de twee helften van het netvlies die naar het kind links kijken. Hier wordt de verantwoordelijkheid om zo te zeggen dubbel gekruist. De pijl verder naar het midden betreft het relais van het rechter glaslichaam. Deze focus van Hamer is in oplossing, maar niet in zo'n frisse oplossing als bijvoorbeeld het seksuele conflict of het fronto-basale reukangstconflict.

Dit nek-angst-conflict heeft een andere betekenis: Met deze Hamerse focus wordt bedoeld een angst in de nek van een (partner)persoon die je van achteren bedreigt. De patiënte was ervan uitgegaan dat het Algerijnse meisje een mes bij zich had en verwachtte bijna dat als ze één hand vrij had, het mes haar van achteren in de rug zou steken. Dit conflict is uiteraard al eerder in werkelijkheid opgelost, maar is altijd teruggekomen via de angstdromen. Vandaar de littekens.

109 frontaal = frontaal, frontaal
110 basaal = liggend aan de basis
111 lateraal = zijwaarts, zijwaarts

Pagina 133

Alle Hamer-foci hebben nu oedeem, alleen de thalamische laesie is nog actief. Het “geluk” van dit meisje was dat ze schizofreen was, anders had ze het seksuele conflict dat twee jaar duurde misschien niet overleefd: rechter hartaanval met longembolie!

De foto's zijn een paar dagen na de grote faciliterende discussie gemaakt. Het meisje kreeg daarna nog een zware aanval, maar daarna niet meer.

Om een ​​18-jarig jong meisje, gekweld door angsten, haar zorgeloze houding te kunnen geven en om haar de tekortkoming van de zogenaamde ‘echte epilepsie’, d.w.z. een veronderstelde erfelijke afwijking, te kunnen ontnemen, en dit zo specifiek te weten, is iets geweldigs! Het meisje heeft overigens geen medicijnen meer nodig. Daarna is het voor hem nauwelijks mogelijk om terug te keren naar zijn vorige toestand, waarin hij zich in een ‘schizofrene constellatie’ bevond, ook al was het maar voor een korte tijd tussen de droom en de epileptische aanval, en gedeeltelijk in een motorisch-schizofrene constellatie. !

Onwetenden van de menselijke ziel, vooral de ziel van een 16-jarig meisje, twijfelen misschien: "Ja, het is moeilijk te geloven dat iemand zo vreselijk vernietigd kan worden door een enkel argument ("oorlog")." Je kunt zelfs vernietigd worden door een enkel woord! En vooral een meisje van 16 jaar. Maar dat gezegd hebbende, dit was niet zomaar een ruzie, dit was een ‘oorlog’ op leven en dood geweest!

8.2.7 Case study: De dood van de gerespecteerde chef-dirigent

• Conventionele medische diagnose: epilepsie, astma
• Diagnoses van nieuwe medicijnen: aandoening na bronchiaal astma met schizofrene constellatie, aandoening na motorisch conflict van niet kunnen vasthouden, longknobbel-Hamerscher-focus, tuba-Hamerscher-focus, pericardiale-Hamerscher-focus

Een vijftienjarig, linkshandig meisje speelt trompet in een orkest dat een oude, enthousiaste muziekidealist, zelf trompettist, vrijwel vanaf nul had opgebouwd. Iedereen, vooral de jongens en meisjes, hing met meeslepende bewondering rond voor deze ongewone en onzelfzuchtige persoon, inclusief ons 15-jarige meisje K. Bij het eerste en tegelijkertijd belangrijkste concert, waarbij men op een doorbraak hoopte, het volgende gebeurde (15):

Pagina 134

De orkestleider, dirigent en meesterlijke trompettist in één had jaren geleden al veel last gehad van een oudere man die in zijn orkest een minderjarig meisje had benaderd. Nu was hij bang dat hij de jonge meisjes in het nieuwe orkest opnieuw wilde benaderen, en kort voor het optreden was er een enorme en verhitte discussie geweest (herhaling van territoriumconflicten). De orkestleider had deze “territoriale aartsvijand” afgeweerd.

Tijdens het concert speelde “Willi”, zoals de orkestleider liefkozend door zijn jonge fans werd genoemd, een trompetsolo, werkelijk meesterlijk! Het was het hoogtepunt van de avond.

Toen het voorbij was en de spanning hem verliet, zakte hij plotseling in elkaar en viel dood op de grond, slechts een meter voor de voeten van meisje K.. Het meisje K. en haar kameraden waren bevroren en geschokt. Na twee uur kwam het bericht dat ook de reanimatiepogingen in het ziekenhuis niet waren gelukt.

Het meisje K. was ontroostbaar. Ze vroeg en kreeg de trompet van de meester. Ze ging elke dag naar zijn graf, wat geen van haar orkestgenoten deed. Ze zegt dat ze bijzonder aan hem gehecht was en daarna altijd aan de dood dacht. Het motorische conflict was dat zij hem met haar (linkerpartner)arm wilde vangen, maar dat niet lukte.

Na zes maanden was K. over het ergste heen. Onmiddellijk na de dood van Meester, toen ze erg bang was, kreeg ze astma-aanvallen. (De bronchiale astma-aanvallen vonden altijd plaats in een schizofrene constellatie met de voorwaarde van een verder actief conflict met de focus van Hamer in de linker hersenhelft, in dit geval de focus van Hamer in het linker motorcortexcentrum).

Een jaar later zag ze toevallig hoe de overleden huurder in een kist werd gelegd. Een week later kreeg ze haar eerste epileptische aanval. Het motorische conflict en het angst voor de dood-conflict in de hersenstam waren teruggekeerd. Twee jaar later, in 1978, vond K. haar grootmoeder liggend voor de open koelkast in haar keuken, haar hoofd in de koelkast, ‘als dood’. Ze is weer “doodsbang”. Ze zegt dat ze heel intensief moest nadenken over Willi en zijn dood. Oma blijft aanvankelijk in leven en het conflict is opgelost. Een paar weken later, in december 1978, kreeg de patiënt vier grote epileptische aanvallen. In januari 1979 werd, als onderdeel van een onderzoek in de B. Universiteitskliniek, op een CT-scan een Hamer-laesie met uitgebreid perifocaal oedeem ontdekt, die uiteraard verkeerd werd geïnterpreteerd.

Pagina 135

De kliniek in B. schreef op 5.1.79 januari 6,5 aan de huisarts: “Op het schijfje van XNUMX cm, aan de rechter occipito-pariëtale zijde, bevindt zich na toediening van contrastmiddel een ronde hyperdense nabij de cortex112 Regio voor weergave. Er is echter een duidelijke parenchymale inhomogeniteit op verschillende lagen, zoals we vaak zien bij angiospastische gevallen113 Observeer gerelateerde cerebrale circulatiestoornissen.” Dit is hoe eerder een Hamer-focus werd beschreven, een hyperdense zone met perifocaal oedeem, dat toen “parenchymale inhomogeniteit” werd genoemd. Je ziet de totale hulpeloosheid van deze puur beschrijvende bevinding, omdat de onderzoeker vrijwel geen idee heeft wat hij ermee moet doen. Hij heeft nog minder een verklaring voor hoe zo'n jong meisje zoiets kan krijgen. Het meisje werd neurologisch en psychiatrisch “grondig onderzocht door een specialist” in het Universitair Ziekenhuis B., maar niemand vroeg haar naar haar centrale, verschrikkelijke gebeurtenis. Dat was “niet relevant vanuit psychiatrisch perspectief” of eerder oninteressant.

Oma stierf in februari '79. Dit conflict wordt na ongeveer een week opgelost omdat iedereen het erover eens is dat dit ‘het beste’ was. Nog eens veertien dagen later kreeg K. nieuwe epileptische aanvallen, altijd 's nachts terwijl hij sliep. Daarna geleidelijke verbetering. Maar het meisje krijgt altijd astma als ze erg bang is!

Op het gedeelte door het oude brein (hersenstam en kleine hersenen) kunnen we een echte anamnese nemen van het conflict en het verloop van het conflict: het angst voor de doodsconflict (pijl rechtsboven) is in wezen genezen. Als zich herhalingen van conflicten hebben voorgedaan, zijn deze slechts tijdelijk. Dan vormen zich een of enkele kleine longknobbeltjes en na conflictolyse zweet je 's nachts voor twee nachten en alles is voorbij.

Onderste pijlen: We zien ook aanzienlijke littekens in het pericardiale relais, die lange of frequente conflicten moeten hebben gehad, hier de associatie van een aanval op het hart. De jonge muzikant had medelijden met Willi's hartaanval en identificeerde zich met hem. Dus associeerde ze zijn dramatische hartaanval met haar hartzakje. We kunnen met zekerheid zeggen dat zij in de PCL-fase ofwel langdurige ofwel frequente kleinere pericardiale effusies moet hebben gehad.

112 hyperdens = aanduiding van een bijzonder dicht gebied
113 Angio- = woorddeel dat vat betekent

Pagina 136

De pijl linksboven wijst naar het buisrelais, dat een aanzienlijke actieve Hamer-focus moet hebben gehad, nu getekend. Organisch komt deze secundaire bevinding in de conflictactieve fase overeen met een eileiderscarcinoom veroorzaakt door een lelijk, semi-genitaal conflict (lelijke, semi-genitale ruzie over Willi met zijn ‘territoriale aartsvijand’ vóór het concert). In de aanwezigheid van geschikte mycobacteriën in de pcl-fase zou een dergelijke eileiderkanker dan worden afgebroken tot een caseatief proces met fluor vaginalis (afscheiding). Als het enige diagnostische betekenis zou hebben, wat hier niet het geval is, zou men een CT-scan van de eierstokken kunnen laten maken en resterende tuberculose uit calciumafzettingen kunnen opsporen.

Deze verbanden, die we nu achteraf met een hersen-CT kunnen vaststellen, waren voor ons voorheen niet interessant. Dergelijke overwegingen zijn echter niet zomaar ‘zinloze academische discussies’, maar krijgen onmiddellijk betekenis als er zich opnieuw een herhaling voordoet omdat er bij toeval iets is gebeurd dat de patiënt heel sterk aan het conflict op dat moment deed denken...

In mei '83 overleed zijn vader, wat voor K. een sterk zelfverwijt met zich meebracht, zoals ook het geval was toen K. zijn grootmoeder met haar hoofd in de koelkast aantrof. Ze had het zichzelf echt kwalijk genomen dat ze al lang geleden niet meer bij oma had gekeken. Ze had ze vaak gebeld, maar kreeg geen antwoord.

Vier dagen na de begrafenis van de vader vond er opnieuw een algemene epileptische aanval plaats. Nog enkele aanvallen in de daaropvolgende weken. – Altijd astma-aanvallen.

Hamers focus met perifocaal oedeem links bovenaan de hersenschors. De opnamelagen zijn niet evenwijdig aan de schedelbasis, maar bijna coronaal, wat betekent dat de Hamerse focus in het linker motorcentrum naar achteren “schuift” (conflict van het niet kunnen vasthouden).

Pagina 137

In januari '84 overleed de andere oma, met wie K. goed kon opschieten, maar die ze uit angst niet in de kliniek wilde bezoeken. Als ze sterven, geeft ze zichzelf hier opnieuw de schuld van. Veertien dagen later kreeg ze opnieuw een gegeneraliseerde aanval, ondanks het feit dat ze sinds 14 medicijnen gebruikte, ook al had ze sinds juli '1975 geen epileptische aanval meer gehad.

Op de voorgrond van dit geval van de jonge patiënt bevindt zich duidelijk het dubbele conflictspoor van het conflictonderwerp ‘dood’ en ‘scheidingen’, d.w.z. een conflictspoor van angst voor de dood gekoppeld aan het motorische (en ook zintuiglijke) conflict van het niet kunnen iemand vasthouden. Uiteraard was er in de PCL-fase altijd een risico op herhaling en nieuwe epileptische aanvallen als iemand uit de omgeving van de patiënt zou overlijden. Omdat de dood bij het leven hoort, heeft patiënte gelukkig met de hulp van familieleden een ‘spirituele oplossing’ voor haar conflict kunnen vinden: zij heeft zich vervolgens intensief met het onderwerp ‘dood’ bezig gehouden en veel boeken over dit onderwerp gelezen. gevolgd.

Tegenwoordig kan zij dit grote probleem zonder enige angst onder ogen zien en heeft daarom al veertien jaar geen epileptische aanvallen meer gehad.

8.2.8 Casestudy: De vier boze geesten

Hieronder zien we de hersen-CT van een zeer religieuze 50-jarige vrouw die in paniek leefde en bang was voor geesten. Toen de dochter op 15-jarige leeftijd een epileptische aanval kreeg, geloofde ze serieus dat er vier geesten van de overledene in haar zaten. Ze leed aan DHS met paniekerige frontale angst; de bijbehorende Hamer-focus lijkt ons een grote, witte vlek aan de rechter frontale zijde. De rechtshandige patiënt bevond zich al in een climacterium114 toen ze het conflict leed. Maar hoe vreemd het ook mag klinken: de 50-jarige patiënt krijgt haar epilepsie niet van deze grote laesie, die voortdurend terugvalt. Ze haalde het uit het kleine fornuis ernaast (pijl) en hier zien we iets heel interessants:

114 Climacterium = overgangsfase van volledige geslachtsrijpheid naar veroudering (ouderdom) van de vrouw

Pagina 138

Binnen de focus van een grotere Hamer, die overeenkomt met een opgeloste territoriale angst/territoriaal conflict, zien we binnen de focus van de Hamer een scherpgerande schietdoelconfiguratie in het motorbronchiale spiercentrum en/of in het relais dat alleen halfrond lijkt vanwege de indruk van voren Spieren van de linkerhand. Dit is waar de patiënte haar epileptische aanvallen krijgt.

Dit is eigenlijk een van de “mooiste” Hamer-haarden die verantwoordelijk zijn voor epilepsie, die wordt gekenmerkt door recidieven, zodat je op het huidige beeld vaak bijvoorbeeld de resolutie van de laatste epileptische aanval en de activiteit van het volgende recidief kunt zien !
Maar interessant is ook om te zien dat zo’n Hamerkachel ook uit twee verschillende componenten kan bestaan:

  1. Territoriale angst en territoriaal conflict in de PCL-fase. Hier worden onder andere ook de bronchiale spieren aangetast.
  2. Gedeeltelijke motorische verlamming van de linkerhand (moeder/kind) met epileptische aanval beginnend met de linkerhand.

De geesten werden vervolgens zogenaamd ‘uitgedreven’, dat wil zeggen verdreven, door een Oostenrijkse spirituele genezer. Dat was voor de patiënt de oplossing van het conflict.

Pagina 139

De patiënte leed aan een enorm conflict - DHS-herhaling op vrijwel dezelfde manier toen haar zoon op 26-jarige leeftijd een schizofrene constellatie met catatonische ontwikkeling ontwikkelde115 kreeg te maken met stijfheid. Toen de moeder in de kliniek aan zijn bed stond, wist ze meteen dat er weer geesten aan het werk waren, namelijk dezelfde vier geesten van de overledene die haar dochter al hadden verwoest. Hamer's haard verslechterde116, dat wil zeggen, hij begon opnieuw conflictactiviteit te ervaren totdat de vier boze geesten van de zoon uiteindelijk “door actie op afstand” werden verdreven door een Oostenrijkse spirituele genezer.

Deze conflictolyse vond plaats ongeveer 3 weken voordat deze foto's werden gemaakt. Hier zien we een Hamer-focus die al geconsolideerd was in de rechter frontale hersenen, die nu weer opzwelt, maar zoals gezegd niet leidde tot het optreden van epilepsie, maar “slechts” tot vertakte halfcirkelvormige kanaalcysten. De eigenlijke epilepsiefocus bevindt zich er dorsaal vlak naast117 (Pijl). Als je nu, zoals in dit geval, denkt dat je de ‘zondebok’ voor de epileptische aanvallen hebt gevonden en aan deze structuur hebt geopereerd, zou de patiënt uiteraard nog meer epileptische aanvallen krijgen, aangezien de Hamer-focus op de bronchiale spieren en de linkerhand ligt. is natuurlijk nog steeds aanwezig. Tot nu toe wist niemand, hoe vreemd het ook mag klinken, wat de epileptische aanvallen eigenlijk waren, gegeven de tonisch-clonische (motorische) aanvallen. De aanval kan vanuit elk deel van het motorcortexcentrum ‘generaliseren’. We spreken dan van een ‘grote aanval’ of ‘grand mal’.

 

115 Catatonie = geestesziekte waarbij vrijwillige motorische stoornissen centraal staan
116 verergeren = erger maken
117 dorsaal = behorend tot de rug, liggend naar achteren, op de rug

Pagina 140

Ik heb de vrouw nooit gezien en hoorde alleen het verhaal van de man. Wij zien als de Falx118, is de benige sikkel die de twee hemisferen erboven scheidt ver naar links verschoven. Dergelijke grote, ronde, met littekens bedekte Hamerse laesies worden gewoonlijk ‘meningiomen’ genoemd.119 omdat ze zo marginaal lijken. Tot nu toe werd gedacht dat een tumor van de hersenvliezen in de hersenen kon uitgroeien - fantasie met sneeuwbuien! Als je rustig wacht tot deze dramatisch ogende Hamerse kuddes weer rustig zijn gezakt, gebeurt er niets. De epileptische aanvallen stoppen ook tenzij er nieuwe conflicten optreden. Als de frontale hersenmassa echter wordt verwijderd, is de patiënt voor de rest van zijn leven kreupel, omdat met name het verwijderen van delen van de frontale hersenen tot ernstige psychologische veranderingen leidt, om nog maar te zwijgen van de verwachte cicatriciale epilepsie.

8.2.9 Casestudy: Verboden aaien

Deze patiënte, die in 17 op 1953-jarige leeftijd haar eerste epileptische aanval kreeg, heeft een frontale kwab die aan beide kanten vol zit met de haarden van Hamer. De patiënte heeft een vreemd verhaal: ze is nu 51 jaar oud en verkoopster in een kleine mama en papa-winkel.

Ze had haar eerste liefde op 17-jarige leeftijd, haar vriend was een zachte jongen, jonger dan zij. De jongeman wilde met haar naar bed, maar ze weigerde omdat ze voortdurend bang was voor haar ouders en grootouders. Daarom stelden de twee zich alleen tevreden met aaien.

Uiteindelijk maakte de patiënte het uit met dit vriendje, wat erg moeilijk was, maar haar angstconflict werd tijdelijk opgelost en ze kreeg haar eerste epileptische aanval. Bij de tweede vriend kwam de angst terug. Deze vriendin was haar ware liefde. De patiënt sliep ook praktisch met hem, op een vergelijkbare manier als de eerste. Ze werden echter ‘gepakt’ en de patiënt kreeg te maken met een groot schrik-angst-conflict. Toen ze het uitmaakte met dit tweede vriendje, vond er een tweede scheiding en een tweede epileptische aanval plaats.

Op 30-jarige leeftijd trouwde de zeer religieuze patiënt omdat ze door haar volgende vriend was ontmaagd. Wat ze toen nog niet wist: haar man was een exhibitionist.

118 Falx = sikkel
119 meningeomen = van meningea; hersenvliezen

Pagina 141

Toestand na terugval van een schizofrene constellatie in de frontale hersenen.
Pijl links midden: Hamer's focus voor conflict “Iemand zou iets moeten doen”.
Onderste pijl links: Hamers kudde angst-angst-conflicten.
Pijl rechtsboven: Hamers focus frontale angstconflict.
Onderste pijlen aan de rechterkant: Hamers focus op territoriumangstconflicten
Smalle middelste pijl: angst, walging en verzetsconflict

Pijl linksboven: Lelijk, semi-genitaal conflict, Hamer's focus op sigmoïde colon120-Carcinoom en eileidercarcinoom (PCL-fase)
Pijl rechtsboven: verhongeringsconflict, Hamerfocus voor levercarcinoom en gehoorconflict (conflict van het niet kunnen verkrijgen van een stukje informatie)

Toen de vrouw vijf maanden zwanger was, kwam de politie op een dag naar haar huis, haar man was gearresteerd, hij exposeerde, hij was een exhibitionist, en iedereen in het stadje wist het.

Dat was een DHS voor hen! Het bleek dat haar man dit al jaren deed.

Maar omdat ze zwanger was, stond het conflict ‘in de wacht’, wat betekent dat de activiteit van het conflict tijdens de zwangerschap werd geannuleerd. Toen ze na de bevalling naar huis belde, was haar man er niet. Hij exposeerde weer ergens. Sindsdien krijgt ze elke keer dat ze hem ‘vergeeft’ en hij heeft gezworen dat ze beter zal worden, opnieuw een epileptische aanval.

120 Sigmoïde colon = sigmoïde colon, onderdeel van de dikke darm

Pagina 142

Deze inmiddels bijna 2-jarige vrouw heeft al 50 jaar een vriendje van 20 met wie ze al heeft geaaid en met wie ze graag zou willen slapen, maar ze is altijd bang om ontdekt te worden.

Nu heeft ze regelmatig epileptische aanvallen, vaak thuis als ze bij haar vriend was. Ik kan het niet bewijzen, maar ik geloof dat de linkerpijl het angst-voor-angst-conflict van de rechtshandige vrouw vertegenwoordigt, inclusief de herhalingen die zij ervaart als haar man exhibitionisme vertoont, terwijl de rechterpijl de frontale angst weergeeft: de focus van Hamer. , waar de vrouw nu mannelijk op reageert, heeft vrouw last van haar 20-jarige vriend.

In dit geval kun je ook zien waarom zoveel epilepsieën zo moeilijk te ‘genezen’ zijn. Want waar wil je hier beginnen? De catastrofe is onvermijdelijk in beide richtingen: de angst voor het gedrag van de echtgenoot zal waarschijnlijk nog groter worden omdat zijn gedrag nauwelijks kan worden veranderd. Haar eigen seksualiteit zal niet snel verdwijnen, en daarmee haar angst om samen met haar minnaar ontdekt te worden of hem te verliezen.

8.2.10 Casestudy: Papa Noel

De epilepticus heeft zijn aanval altijd in de pcl-fase, bijvoorbeeld 's nachts na een vreselijke angstdroom (nachtmerrie). Elke epilepticus heeft zijn eigen speciale angstdroom. In het geval van epileptici is de lijn vloeiend van een chronisch terugkerend recidief naar een echt hangend conflict, omdat er altijd een oplossing is, maar het conflict niet ‘van tafel’ is. Het geval van “Papa Noel” (Santa Claus) is hier zeer leerzaam: elke keer bereikte de patiënt een “kleine oplossing” waarin Papa Noel weer verdween totdat hij, op mijn advies, uiteindelijk de “grote oplossing” bereikte, de definitieve. , om zo te zeggen, en Papa Noel in elkaar geslagen. Niet alle oplossingen zijn hetzelfde...

Een jonge, linkshandige man, 26 jaar oud, uit Marseille, die ik samen met zijn arts in Marseille onderzocht, leed sinds zijn 17e aan epilepsie. Voor mij was het een grote strafzaak. Want toen ik probeerde uit te vinden wat hem op 17-jarige leeftijd zo bang had kunnen maken, had hij eerlijk gezegd geen antwoord. Hij bleef maar zeggen dat de epileptische aanval elke nacht kwam.

Vraag: Wie zag hem voor het eerst?
Antwoord: Mijn vriendin.
Vraag: Direct op de eerste nacht?
Antwoord: Ja, de eerste nacht en sindsdien heel vaak!

Pagina 143

Vraag: (de vriend was aanwezig) En hoe lang zijn jullie al vrienden?
Antwoord: Gedurende 10 jaar.

Vraag: Het kan dus zijn dat u al elke nacht een epileptische aanval had?
Antwoord: Misschien wel.

Vraag: Bent u ooit wakker geworden tijdens een dergelijke aanval?
Antwoord: Ja, maar pas sinds ik met mijn vriendin naar bed ging en zij mij vaak wakker maakte.

Vraag: Weet je nog wat je droomde toen je vriend je wakker maakte?
Antwoord: Ja, heel goed, altijd dezelfde droom van Papa Noel.

Vraag: Elke keer dat u een epileptische aanval kreeg en wakker werd door uw vriendin, droomde u dan over Papa Noel?
Antwoord: Ja, zo was het precies.

Vraag: Had u vóór de aanval of droom een ​​aura?
Antwoord: Ja, altijd hetzelfde: er gaat een bel.

Vraag: Merkt u 's ochtends iets na een aanval?
Antwoord: Ja, mijn linkerarm voelt altijd alsof hij half verlamd is, dus ik weet dat ik een aanval heb gehad. Bovendien ben ik bijna altijd nat.

Vraag: Heeft u ooit zo'n pijn in uw linkerarm gehad en uzelf soms nat gemaakt voordat u uw vriendin ontmoette?
Antwoord: Ja, sinds dat met Papa Noel gebeurde, ben ik een bedplasser. En ik kan me herinneren dat zelfs toen, als ik nat werd, mijn linkerarm vaak niet goed functioneerde.

Vraag: Vertel eens, hoe was het met Papa Noel?
Antwoord: Ja, het was zo: toen ik drie of vier jaar oud was, was ik, zoals ze zeggen, ondeugend, niets ergs, het soort dingen die kleine kinderen doen. Het was in de aanloop naar Kerstmis. Opeens roept de vader: ‘Luister!’ Alles is stil en er is een rinkelend geluid, net zoals ik altijd hoor voordat ik mijn nachtmerrie krijg, of eigenlijk begint het altijd zo. Ik kreeg een heilige schok toen mijn vader zei: ‘Dat is Papa Noel, wees nu voorzichtig!’ Ik was geschokt. Ik hoorde nu gerommel en geklop in de kamer ernaast. Ik werd vreselijk bang. Het duurde tien minuten, maar het voelde voor mij als een eeuwigheid, en ik bleef maar denken: hij staat op het punt binnen te komen en mij te halen. Ik trilde als een blad over mijn hele lichaam. Na 10 minuten hield het gerommel op, maar ik werd getroffen door de bliksem. En ik droomde altijd precies hetzelfde als mijn vriendin me wakker maakte. Altijd dezelfde droom met Papa Noel.

Pagina 144

Magnetische resonantietomogram mei '86, maartseille, van de patiënt met sinds 23 Jarenlange aanhoudende epilepsie, die vol iswerd gepompt met barbituraten, zonder elk succes. Hij bleef het krijgen zijn epileptische aanvallen. Vind ons daarna leuk criminalistisch onderzoekkwam, droomde hij onmiddellijk daarvoor Aanvallen hebben altijd dezelfde droom Papa Noël, Sinterklaas, de wilde hem pakken en meenemen, net als hij hem als driejarige jongen in erbarmelijke omstandigheden verstandig had ervaren. Iedere keer ging het voorbij Aura in het luiden van Papa Noel.

Elke keer had hij maar een ‘kleintje Solution”, namelijk toen Papa Noel na een eeuwige droom van 10 minuten eindelijk de volgende kamer verliet. Toen ze later op mijn advies de scène naspeelden en hij de huid van Papa Noel's “dubbelganger” goed bruinde, verdween de geest plotseling. Hij heeft nooit meer een aanval gehad en had geen medicijnen meer nodig.

Op het magnetische resonantietomogram hierboven kun je duidelijk de twee omcirkelde Hamer-foci zien: ze bevinden zich direct onder de hersenschors in het motorische en sensorische corticale centrum.

De ventrale focus ligt in het gebied van de rechter precentrale gyrus, waardoor er na elke aanval sprake is van een gedeeltelijke verlamming van de linkerarm en (minder) van de linker bekkenspieren en dijspieren. De jongen had het motorische angstconflict van het niet kunnen ontsnappen, dat in elke droom opnieuw werd geactiveerd en daarna opnieuw conflictolyse onderging. De focus van de lagere dorsale Hamer op de foto is verder occipitaal naar rechts en betekent dat hij voortdurend een sensorisch scheidingsconflict had omdat hij bang was door Papa Noel te worden meegenomen. Deze twee hangende conflicten veroorzaakten elk de epileptische aanvallen. De oplossing was altijd slechts een kleine tijdelijke oplossing die tot de volgende nacht duurde, geen permanente oplossing. Dit is het typische teken van zogenaamde epilepsie.

Pagina 145

Op het magnetische resonantietomogram is de focus van Hamer in de hersenstam iets moeilijker te zien, maar nog steeds duidelijk. Op dit punt is er waarschijnlijk sprake van een oud, steeds terugkerend vluchtelingenconflict in de hersenstam (Pons121), betreffende de rechter nier, vandaar de enuresis nocturna).

Behandeling:

De therapie wordt snel verteld en volgt logisch uit de diagnose: ik adviseerde hem om voor 300 frank een van zijn vrienden in te huren. Hij zou ermee moeten instemmen dat hij hem in elkaar zou slaan.

Hij zei dat dat geen probleem was, vooral als het logisch was dat een vriend mee zou doen. Oké, laten we de hele scène op een avond opnieuw creëren, maar op zo'n manier dat hij van tevoren niet weet wanneer. Dus de vriend zou moeten komen aanbellen, zoals toen, verkleed als Papa Noel, net als hij, rondsnuffelend in de kamer ernaast. Maar in tegenstelling tot de realiteit van 23 jaar geleden, zou hij nu onmiddellijk op Papa Noel moeten springen en hem een ​​mooi kleurtje moeten geven. Dan is het spook voorbij.

De patiënt bedankte hem heel beleefd, de dokter was ook erg onder de indruk en liet het magnetische resonantietomogram maken. Ze was echter verrast. Hoe kon Hamer weten dat de patiënt één of zelfs twee Hamer-haarden in de hersenschors zou hebben? En ze vertelde de patiënt dat dokter Hamer misschien ook gelijk had over de andere. Dus ondernamen ze actie, stopten met de hoeveelheid barbituraten, reconstrueerden de scène zoals ik had geadviseerd, de vriend liet de huid bruinen en vervolgens ongeveer 100 mark, en - de patiënt heeft nooit meer een epileptische aanval gehad en nooit meer nat gemaakt, zonder enige medicatie. Hij zei dat hij zich “opgelucht voelde, niet alleen omdat hij geen aanvallen meer heeft, maar op andere manieren eindelijk wakker is geworden alsof hij uit een nachtmerrie komt.”

121 Pons = hersenstam

Pagina 146

8.3 De belangrijkste epileptische en epileptoïde crises

Het symptoom dankt uiteraard zijn naam ‘epilepsie’ of ‘epilepsie’ aan de epileptische crisis van motorische conflicten. Een dergelijke aanval kan niet over het hoofd worden gezien. Het kan alleen individuele spiergroepen beïnvloeden, bijvoorbeeld een arm, een been of het gezicht (zogenaamde “focale aanvallen”) of het kan generaliseren, d.w.z. een zogenaamde gegeneraliseerde aanval zijn met tongbeet en schuimvorming op de mond. Alle tussenstadia zijn ook mogelijk. In de oudheid werd epilepsie “morbus sacer” = “de heilige ziekte” genoemd, omdat het tijdens religieuze vieringen in verband werd gebracht met extase. Deze kunnen zeker vaak samen voorkomen, zelfs door autoprovocatie, maar epilepsie is in principe geen uniforme aandoening.

De aanvallen of tonisch-klonische convulsies (=samentrekkingen) vernietigen de hersenen of de hersencellen niet, zoals we eerder aannamen, maar aan de andere kant is het net als bij elk ander conflict of welk type conflict dan ook: hoe vaker een conflict voorkomt. terugkeert, hoe meer littekens de overeenkomstige locatie in de hersenen krijgt, en aangezien de overgrote meerderheid van deze motorische conflicten relatief eenvoudig kunnen worden geïdentificeerd en de meeste ervan ook definitief kunnen worden opgelost, kunnen verdere recidieven, waaronder de genezingsfase met een epileptische crisis, worden verholpen. vermeden, kunnen de meeste epilepsieën worden ‘genezen’.

We hebben al gehoord dat elk betekenisvol biologisch speciaal programma zijn eigen speciale epileptische crisis kent.

Patiënten noemen ze meestal ‘de koude dagen’.

Op deze ‘koude dagen’ (of uren) hebben de patiënten vaak veel geconcentreerder dezelfde of vergelijkbare symptomen dan in de conflictactieve fase. Omdat de meeste conflictactieve fasen weinig symptomen hebben of op zijn minst onopgemerkt blijven, worden de meeste epileptische crises alleen opgemerkt als ‘koude dagen’ of ‘koude uren’, en in het geval van gebruikelijke epileptische aanvallen slechts als minuten.

Dit is anders bij SBS die hevige pijn veroorzaken in de CA-fase, bijvoorbeeld angina pectoris of maagzweer. In het eerste geval noemen we de epileptoïdecrisis een linkerventrikelinfarct, dat gepaard kan gaan met zeer hevige pijn, die we voorheen probeerden te behandelen met sterke pijnstillers of morfine in de waan dat “de pijn weg moest gaan”. We raakten ook van de pijn af, waarbij we onwetend alle controlecircuits omzeilden en meestal de patiënt doodden. Hetzelfde overkwam ons met de maagzweer die bloedt in de PCL-fase en die ook vaak gepaard gaat met hevige pijn. Er wordt vrijwel altijd een “maagperforatie” vermoed en geopereerd.

Pagina 147

Zelfs bij deze meest zinloze actie tijdens de kritieke fase van de SBS stierven de meeste van onze patiënten omdat de natuurlijke controlecircuits niet alleen door de operatie werden uitgeschakeld, maar ook door de morfine die daardoor noodzakelijk werd.

Omdat we via de Nieuwe Geneeskunde de verbanden kennen, kunnen we onze patiënten motiveren om zulke pijn als iets normaals te zien, iets goeds dat zelfs nodig is voor de daaropvolgende renormalisatie. Want als de patiënt weet dat hij door het accepteren van morfine zijn kansen op herstel feitelijk op nul zet, accepteert hij de morfine helemaal niet meer. De dokter wilde het zelf niet eens aannemen.

Omdat de epilepsieën van de hersenschors het meest indrukwekkend en ook het gevaarlijkst zijn, willen we hieronder in het bijzonder de belangrijkste behandelen.

Als we grofweg 4 grote groepen maken, kunnen we deze verdelen in:

  1. Frontale corticale epileptische crises: migraineaanvallen.
  2. epileptische crises van het motorcortexcentrum:
    alle zogenaamde epileptische aanvallen, waaronder spiertrekkingen in het gezicht, bronchiale astma-aanval, larynx astma-aanval122, status astmaticus-aanval, hartinfarctaanval123 de dwarsgestreepte delen van de hartspier.
  3. epileptoïde crises van het sensorische (hoofdepitheel) en postsensorische (periosteum) corticale centrum:
    a) Absence-aanvallen bij neurodermitis.
    b) Afwezigheden wanneer het periosteum is aangetast.
    c) Myocardinfarct met afwezigheid als gevolg van zweren in de kransslagaders (linkerventrikelinfarct).
    d) Coronaire veneuze ulcera epilepsie met longembolie en gelijktijdige cervicale ulcera (rechterhartinfarct).
    e) Epilepsie van zweren aan de galwegen in de lever met afwezigheid van “levercoma” bij hepatitis.
  4. epileptische ‘groene ster’-crisis:
    Glaucoomaanval, wat eigenlijk een sterke schommeling van de oogdruk in het glaucoom is (= verhoging van de oogdruk in de achterste kamer van het oog) in de PCL-fase van de opaciteit van het glaslichaam (glaucoom).

122 larynx = betreffende het strottenhoofd
123 myocardium = hart

Pagina 148

8.3.1 Migraine-aanvallen

Migraine werd vroeger ‘kleine epilepsie’ genoemd, omdat elke goede arts wist dat migraine alleen tijdens de ontspannings- of rustfase optreedt. Dat is de reden waarom niemand ooit wist hoe ze ze moesten 'behandelen'. Moet je sympathische tonica geven om de rustfase te verzwakken of moet je vagotonica geven omdat migraine een sympathisch proces is? Elke “migraineur” had zijn eigen remedies of toepassingen. De één ging in het warme bad zitten, de ander probeerde een koude douche. Niemand kende de verbanden.

We weten in de nieuwe geneeskunde dat het altijd fronto-corticaal gecontroleerde processen of SBSe zijn die acute migraine (migraine-aanvallen) veroorzaken als een epileptoïde crisis in de pcl-fase. Omdat er bepaalde overeenkomsten waren met epileptische (motorische of tonisch-clonische) aanvallen, werden migraine ‘lichte epilepsie’ genoemd.

Bij een acute migraineaanval, die wij als een goed en noodzakelijk proces beschouwen, zouden we de patiënt “zijn symptomatische remedies” niet uit zijn hoofd praten. Maar dan begint ons echte werk. De laatste migraineaanval vond alleen plaats omdat de patiënt vanwege een herhaling van het conflict weer op een geschikte spalk werd gelegd. In principe hoeft dit echter niet opnieuw te gebeuren als we het onderliggende conflict en de richting ervan vinden, het probleem met de patiënt bespreken en uiteindelijk kunnen oplossen. Dit is geen magie. Ook moet de “frontaal-corticale schizofrene constellatie” worden vermeld, die af en toe migraineaanvallen (= epileptoïdecrisis) in beide hersenhelften tegelijk kan hebben.

Vervolgens melden de patiënten dat er niet zoiets bestaat als slecht. Gewoon verschrikkelijk! Maar natuurlijk kan een migraineaanval op één hersenhelft ook optreden samen met een motorische of andere niet-frontale corticale epileptische of epileptoïde crisis. Zelfs dan kunnen niet alleen de symptomen wreed zijn, maar bevinden de patiënten zich dan ook in een schizofrene constellatie tijdens de sympathische (!) bilaterale epileptische crisis.

Pagina 149

8.3.2 De epileptische crises (aanvallen) van het motorcorticale centrum

Deze epileptische crises, die we voorheen ‘epileptische aanvallen’ noemden, omvatten tonisch-clonische aanvallen, die soms alleen tonisch kunnen zijn (spierspasmen), maar meestal tonisch-klonisch zijn, d.w.z. met ritmische convulsieve spasmen124 de spieren ontstaan. Deze kunnen dan weer gecombineerd worden met de afwezigheid (= bewustzijnsverlies) die kenmerkend is voor het zintuiglijke conflict (scheidingsconflict).

Bij alle zogenaamde motorepileptische aanvallen is de overeenkomstige Hamerse focus in het hersenmerg, die verantwoordelijk is voor de spieren, altijd tegelijkertijd in actie, zodat we zelfs in het eenvoudigste geval altijd een gecombineerde gebeurtenis aantreffen.

Men kan de overmatige motorische activiteit (epilepsie) in de pcl-fase - na eerdere verlamming in de ca-fase - zeker vergelijken met de leukocytenoverschot (leukemie) in de pcl-fase - na eerdere leukopenie in de ca-fase. Beide processen vinden plaats in dezelfde zogenaamde ‘luxegroep’ van het hersenmerg.

De bronchiale spieren zijn deels oud peristaltisch125 Spierstelsel, omdat de longblaasjes (in het geval van kanker adenocarcinoom!) een evolutionaire uitgroei van de darm zijn. Maar het andere deel van de bronchiale spieren bestaat uit dwarsgestreepte spieren, die samen met het bronchiale slijmvlies migreren en worden gecontroleerd door het motorcortexcentrum van de rechterhersenhelft.

Een epileptische aanval van de bronchiale spieren betekent tonisch (bronchiale spasmen).126) of tonisch-klonische convulsies van de bronchiale spieren richting de mond, wat we een zeer sterke hoest noemen (= zogenaamde “bronchiale hoest”). Een langere houdbaarheidsdatum is hier typisch127.

Hetzelfde geldt voor de strottenhoofdspieren, die worden aangestuurd door het motorcortexcentrum van de linkerhersenhelft (= zogenaamde “laryngeale hoest”). Hier is de richting van de stuiptrekkingen naar binnen gericht.

124 Convulsie = trillende spasmen
125 Peristaltiek = progressieve beweging in holle organen als gevolg van meestal ringvormige vernauwingen veroorzaakt door spiercontractie
126 Spasme = kramp, onvrijwillige spiercontractie
127 Expirium = uitademen

Pagina 150

Daarom is hier de uitgebreide inspiratie128 tijdens de epileptische aanval het typische.

8.3.2.1 Bronchiale astma

Als het dwarsgestreepte deel van de motorische functie van de bronchiale spieren wordt beïnvloed door SBS, namelijk in de conflictactieve fase, dan zien we een gedeeltelijke spierverlamming van de bronchiale spieren. Als er in de linkerhersenhelft nog een corticale Hamerse focus actief is, dan is er sprake van een schizofrene constellatie, maar merk je er nauwelijks iets van.
Bij een epileptische crisis ligt de situatie geheel anders als er nog steeds of hernieuwde conflictactiviteit is in het corticale gebied aan de andere kant.

Precies dit sterrenbeeld...

linker corticale conflictactiviteit
Rechts in het motorische corticale centrum, epileptische crisis met tonisch-klonische spasmen van de bronchiale spieren

... we noemen het bronchiale astma met verlengde uitademing.

Het sterrenbeeld…

Linker motor larynx-Hamerscher focus actief
rechter corticale conflictactiviteit

... noemen we larynxastma bij langdurige inspiratie.

Als de motor bronchiale-Hamerscher focus en de motor larynx-Hamerscher focus zich beide tegelijkertijd in de epileptische crisis bevinden, dan spreken we hiervan

Astmatische status
= verlengde expiratie en verlengde inspiratie!

8.3.2.2 Myocardinfarct

Het myocardinfarct (= necrose van de dwarsgestreepte hartspieren) moet gescheiden worden gehouden van het coronaire infarct. Het coronaire infarct is de epileptoïde crisis van de coronaire zweer SBS in het territoriumconflict (rode kolom van de tabel, ectodermaal of corticaal periinsulair aan de rechterkant).
Aan de andere kant kunnen we een hartinfarct begrijpen als ‘hartspier-epilepsie’ van het dwarsgestreepte deel van de hartspier.

128 Inspirium = inademen

Pagina 151

De focus van Hamer bevindt zich zowel in het centrum van de motorische cortex als in de medulla van de grote hersenen, het grote relais voor de gehele dwarsgestreepte spieren. Het zogenaamde hartinfarct is de epileptische aanval in de genezingsfase na gedeeltelijke verlamming van een deel van de hartspier met necrose (myocardiale necrose) van dit spiergebied.

De conventionele geneeskunde construeerde het vroeger zo met veel hypothesen: de hartaanval met myocardiale necrose zou moeten zijn ontstaan ​​doordat een kransslagader geblokkeerd is, wat betekent dat een bepaald spiergebied niet langer van zuurstof wordt voorzien en dus necrotiseert.

Dit was een avontuurlijke constructie zoals we die vandaag de dag kennen. Omdat er veel was dat niet kon worden verklaard:

  1. Als bij dierproeven de coronaire vaten op een bepaalde afstand operatief achter elkaar worden vastgebonden, gebeurt er niets met het dier, maar zorgen de zogenaamde collaterale vaten (bypassvaten) zonder problemen voor de toevoer van de hartspier.
  2. Niemand heeft ooit kunnen verklaren waarom de hartaanval op zo’n dramatische en acute manier plaatsvindt.
  3. Door coronaire angiografie129 Het is tegenwoordig al lang bekend dat de hypothese van ‘coronaire blokkade’ ten tijde van de hartaanval grotendeels onjuist was.

Het is waar dat de zwelling van de intima begint vanaf het punt waarop het territoriale conflict is opgelost130 in het coronaire vat, maar in de meeste gevallen resulteert dit niet in totale occlusie131 van het kransslagader ten tijde van de hartaanval, tenzij er oud litteken-eelt aanwezig is. En zelfs in gevallen waarin een occlusie optreedt, maakt het niet uit, zoals we weten uit dierproeven, en het resulteert zeker niet in hartspiernecrose, zoals wordt verondersteld.

De hele hypotheseconstructie was eenvoudigweg verkeerd, omdat we nooit verbanden hadden gekend zoals die welke door de Nieuwe Geneeskunde worden getoond.

129 Angiografie = röntgenfoto van de bloedvaten na injectie van een röntgencontrastmiddel
130 Intima = binnenhuid
131 Occlusie = sluiting

Pagina 152

8.3.3 De epileptoïde crises van het sensorische (huid- en mucosale plaveiselepitheel) en het postsensorische (periosteum) corticale centrum

8.3.3.1 Afwezigheden bij neurodermitis en psoriasis

Het sensorische corticale centrum voor het plaveiselepitheel van de huid en het slijmvlies en het postsensorische corticale centrum voor het periosteum (botmembraan), dat in de vroege stadia van de menselijke ontwikkeling bedekt was met plaveiselepitheel, zijn vele malen groter in omvang dan de motorcorticaal centrum in de hersenschors.

Hieruit zien we de ongelooflijk belangrijke biologische betekenis van zintuiglijke conflicten.

Het is niet alleen maar "een klein beetje op de huid of op het beenvlies" (je kunt niet eens iets zien aan het beenvlies), maar deze conflicten hebben een grote biologische betekenis! Vanaf de buitenste huid zijn de organische effecten zichtbaar als neurodermitis of psoriasis.

De epileptoïde crisis van het scheidingsconflict SBS is altijd de afwezigheid, die navenant langer kan zijn als het conflict lang genoeg duurt: uren of dagen.

Natuurlijk maakt iedereen zich grote zorgen en vindt dat de patiënt onmiddellijk wakker moet worden gemaakt. Dat is verkeerd. Zoals bekend wordt tijdens de epileptoïdecrisis de noodzakelijke brandstof aangevuld om renormalisatie tijdens het tweede deel van de genezingsfase te bewerkstelligen.

Dit betekent uiteraard niet dat de Iatroi van de Nieuwe Geneeskunde onzorgvuldig moet zijn of de afwezigheid zelfs maar moet bagatelliseren. In plaats daarvan moeten ze zichzelf er voortdurend van overtuigen dat de vegetatieve functies (ademhaling, bloedsomloop, bloedsuikerspiegel, enz.) gegarandeerd zijn. De goede therapeut kan vóór de afwezigheid al enigszins inschatten hoe lang de verwachte afwezigheid zal duren.

Paniek is dus volkomen onnodig.

Als dergelijke patiënten naar de kliniek worden gebracht, denken ze dat de patiënt “in shock” is en zo snel mogelijk eruit moet worden gehaald. Dat is een vergissing. De gevolgen van de fout zijn maar al te vaak de dood van de patiënt, wat volkomen onnodig zou zijn als de arts de Nieuwe Geneeskunde had gekend.

Pagina 153

8.3.3.2 Afwezigheid wanneer het periosteum is aangetast

De afwezigheid van de epileptoïde crisis van SBS met brutaal scheidingsconflict (periosteum) verschilt vrijwel niet van de afwezigheid van een normaal scheidingsconflict met plaveiselepitheelzweren van de huid of het slijmvlies. Het lastige eraan is dat je van buitenaf niets kunt zien. De gebieden rondom het aangetaste periosteum voelen voor de patiënt subjectief koud aan en ook de buitenhuid kan wat koeler zijn, maar welke onderzoeker let hier zo goed op? De beste manier waarop de patiënt ons kan helpen is door ons bijvoorbeeld te vertellen: “Het rechterbeen en de rechterarm zijn altijd koud. 's Nachts trek ik een kous aan omdat het zo koud aanvoelt en ik leg mijn hand op mijn buik om hem op te warmen."

8.3.3.3 Afwezigheid bij linkerventrikelinfarct met coronaire ulcer en ventriculaire bradyaritmie132

Een blik op onze homunculus laat ons zien dat de coronaire intima ook tot het sensorische corticale centrum behoort en daarom in de conflictactieve fase pijn (angina pectoris) en zweren veroorzaakt en in de genezingsfase ook het begin van occluderende zwelling is. van het plaveiselepitheelslijmvlies (= zijboog -afstammeling!) in de epileptoïdecrisis

a) ernstige pijn (“super angina pectoris”) en

b) een afwezigheid heeft waarvan de duur afhangt van de duur van het voorgaande conflict.

Niet alleen bij veel, maar bij heel veel patiënten wordt deze afwezigheid ten onrechte gelijkgesteld met de dood. Zoals ik denk te weten, is dit verantwoordelijk voor het merendeel van de zogenaamde “schijnbare sterfgevallen”.

Helaas hebben veel van deze patiënten in onze zielloze klinieken niet langer de kans om te ontwaken uit hun biologisch normale afwezigheid, omdat hun organen tijdens deze afwezigheid al zijn verwijderd voor orgaandonatie.

132 brady- = vertraagd

Pagina 154

8.3.3.4 Coronaire intima ulcer epilepsie met longembolie (rechterhartinfarct) met gelijktijdige cervicale ulcera

Net als de intima van de kransslagaders - een originele ontdekking van een nieuwe geneeskunde! - aangezien afstammelingen van de kieuwbogen zijn bekleed met plaveiselepitheel, dat zeer gevoelig wordt aangevoerd, geldt hetzelfde voor de kransaderen, die hun veneuze bloed naar het rechterhart afleveren. Zoals bekend stroomt het bloed van het rechterhart naar de longen. Tijdens de epileptoïdecrisis worden de genezende korsten van de kransaderzweren in de longen gespoeld, waar ze een zogenaamde longembolie veroorzaken.

Dit proces van verstopping van de kleine longslagaders die veneus lichaamsbloed transporteren, de zogenaamde longembolie, vindt plaats omdat bij de epileptoïde crisis het genezingsproces wordt onderbroken voor de duur van de epileptoïde crisis. De kransslagaderzweren, die net genezen waren (met genezende korstjes), blijven plotseling weer zweren. Dit zorgt ervoor dat de genezende korsten worden afgestoten en vanuit het rechterhart in de longslagader worden gespoeld. Bij dit rechterhartinfarct met tachycardie133 De patiënt heeft ook hartpijn, maar meestal minder dan bij een linkerhartaanval.

Maar ook hier is er sprake van een afwezigheid die vaak wordt aangezien voor de dood.

Als we onze patiënten verliezen, sterven ze nooit aan baarmoederhalszweren, maar aan de longembolie die bijna altijd optreedt tijdens de epileptoïdecrisis.

Dit geldt echter alleen voor gevallen met een langdurig conflict en zonder schizofrene constellatie.

Als het conflict kort duurt (bijvoorbeeld 3 maanden) of als er tijdens de conflictactieve fase sprake is van een schizofrene corticale constellatie, wordt de ‘kleine longembolie’ meestal over het hoofd gezien (‘een beetje ademhalingsproblemen’). De duur van de afwezigheid hangt af van de conflictactieve fase en of er sprake is van een schizofrene constellatie.

Hetzelfde geldt in principe voor een rechterhartinfarct.

133 Tachycardie = snelle hartslag

Pagina 155

8.3.3.5 De ​​epileptoïde crisis van galwegzweren in de lever met afwezigheid van hepatitis, voorheen hepatisch coma genoemd

Ook hier geldt wat hierboven is gezegd op soortgelijke wijze – mutatis mutandis. Ook hier wordt tijdens de zogenaamde “hepatitis” de genezing van de zweren onderbroken door de epileptoïdecrisis, die sympathicotoon is, d.w.z. quasi-conflictactief, behalve dat de korsten of plaques van de zweren van de kleine of grote gal De galwegen, die nu nog korte tijd blijven zweren, kunnen veilig met de gal naar de darmen worden gespoeld.

Maar omdat de galwegen aan de binnenkant ook bekleed zijn met plaveiselepitheel en dit ook gecontroleerd wordt door het sensorische corticale centrum, zien we ook hier de gebruikelijke afwezigheid. Vaak merken we het niet als het in onze slaap komt. Toen we het tot nu toe opmerkten, noemden we het ‘hepatisch coma’.

Als familieleden, artsen en verplegend personeel dit weten en zich met begrip en niet met angst gedragen, kan men de paniek vermijden die altijd wordt verspreid door artsen en verplegend personeel die aankondigen: “Dit is al een levercoma, het begin van het einde!” bij de epileptoïdecrisis bij hepatitis (= genezingsfase van territoriumergernis SBS) is eigenlijk volkomen normaal.

8.3.3.6 De epileptoïde crisis van de bronchiale slijmvlieszweren met afwezigheid binnen de “bronchitis”, bronchiale atelectase134of longontsteking135

Volledigheidshalve moet hier de epileptoïde crisis van bronchiale slijmvlieszweren worden vermeld. We vinden ook een afwezigheid in deze plaveiselcelzweer SBS, die tot het sensorische corticale centrum behoort, maar we merken dit meestal niet op, vooral als het tijdens de slaap optreedt.

8.3.3.7 De epileptoïde crisis van het zogenaamde “glaucoom” (glaucoom = vertroebeling van het glaslichaam van het oog)

Vroeger werd aangenomen dat het zogenaamde glaucoom, de toename van de oogdruk in de achterste kamer van het oog, inclusief het glaslichaam, behandeld moest worden omdat we geloofden dat het oog hierdoor vernietigd werd.

134 Atelectase = niet-geventileerde longsectie
135 Longontsteking = longontsteking

Pagina 156

Het tegendeel is het geval. Bij de epileptoïdecrisis ontstaat een afname van de verhoogde oogdruk als uitdrukking van de kortetermijnconflictactiviteit.

Glaucoom met zijn typische (epileptoïde) glaucoomcrisis is de noodzakelijke verhoogde intraoculaire druk in de achterste oogkamer, zodat het oog blijft uitpuilen terwijl de geleegde delen opnieuw worden gevuld. Als er geen glaucoom zou zijn, zou de oogbol ‘knarsen’ en zou het gezichtsvermogen niet langer gegarandeerd zijn.

8.4 Het orgasme

8.4.1 Het eenzijdige orgasme

Een type epileptische of epileptoïde crisis

8.4.2 Het dubbelzijdige orgasme

Een soort kortetermijnpsychose of schizofrene constellatie met 2 epileptoïde crises in hemisferische oppositie van de brandpunten van Hamer.

8.4.3 De zogenaamde “love rush”

Ik moet dit hoofdstuk bewust ter discussie stellen. De redactie van dit hoofdstuk heeft er al heftig tegen geprotesteerd dat het niet zo kon worden gezegd. Hoe het precies zit op het gebied van de liefde onder inheemse volkeren weet niemand precies. Bovendien wil iedereen zichzelf hier als ‘normaal’ zien. Hoewel ik jarenlang seksuele voorlichting heb gegeven als onderdeel van de menselijke biologie, hanteert dit hoofdstuk een geheel nieuwe benadering: het is afgeleid van de omstandigheden in de hersenen. Toch nog veel vraagtekens.

Pagina 157

Ik werd gewaarschuwd de duidelijke Nieuwe Geneeskunde niet te belasten met uitspraken waarvan ik het grootste deel misschien nog niet weet. Maar een echte uitdaging ben ik nooit uit de weg gegaan. Ik vind het geen schande om vraagtekens te zetten. Daarnaast gaat dit hoofdstuk alleen in op bouwstenen die we ook terugvinden in de verstandige biologische speciaalprogramma’s, maar die ook door Moeder Natuur anders gebruikt kunnen worden.

Zoals ik al zei, er staat geen hypothese in dit hoofdstuk, maar er zijn wel vraagtekens, wat volkomen legitiem is.

8.4.4 Het (hersen)eenzijdige orgasme

Moeder Natuur gebruikt haar ‘bouwstenen’ zoals zij dat nodig acht en zinvol is. Dergelijke archaïsche bouwstenen gebruikte zij ook bij het fenomeen verliefdheidsorgasme bij mens en dier.

Als je met je partner in een zacht, warm bed gaat om de heilige liefdesdaad te vieren, dan heeft dit te maken met (vagotonisch!) welzijn, knuffelen, strelen, knuffelen - kortom vagotonie!

Het begin van het eigenlijke liefdesspel sluit hier naadloos bij aan, duidelijk zichtbaar in de erectie van de penis van de man. Vanaf dat moment telt de “piek” van de epileptoïdecrisis en epileptische crisis, die culmineert in ejaculatie bij de man of met een orgasme (clitoraal of vaginaal) bij de vrouw.

Dit hele punt is sympathiek! Dit fenomeen van de epileptische of epileptoïdecrisis kennen we ook bij de Betekenisvolle Biologische Speciaalprogramma’s. Na het orgasme regeert vagotonie weer: post coitum omnis animal triste = vagotonie! De erectie verdwijnt onvermijdelijk. Geslachtsgemeenschap verandert meestal in ‘in slaap vallen’.

Maar hoe zit het met de conflictactieve fase, de ca-fase?

Als twee geliefden samen hun weg naar bed vinden, is dat absoluut de oplossingsfase, de realisatie van alle dromen. De conflictactieve fase moet er dus aan vooraf zijn gegaan. En het werkt: als een terugkerende herhaling (“sleutelprikkels”)! In principe is het niet anders dan bijvoorbeeld een zogenaamde epilepsie: de patiënt droomt op zijn oude spoor en wordt door iets aan een oud conflict herinnerd, of wordt op een oud spoor geplaatst. Korte tijd later, altijd in de ontspanningsfase, krijgt hij zijn epileptische aanval!

Pagina 158

Orgasme-schema

Bij epilepsie kennen we het motorbiologisch conflict. Maar kent de conflictactieve fase alleen ‘herhalingsachtige sleutelprikkels’ en geen DHS? Moet het überhaupt een DHS hebben als het alleen maar bouwstenen zijn en geen echte SBS?

We begrijpen nu veel beter dat in dit geval, waar we het hebben over ‘bouwstenen’ die door Moeder Natuur worden gebruikt, de term ‘conflict’ niet meteen wordt begrepen, omdat deze voor ons geladen is met ‘psychologisch’.

Als we het echter hebben over biologische conflicten en betekenisvolle biologische speciale programma's, hebben we er geen problemen mee deze te begrijpen.

Net zoals een seksueel biologisch conflict kan worden opgelost door het biologische proces van een vloed van oestrogenen, bijvoorbeeld bij ovariumblastoom (= verharde ovariumcyste), kan dat blijkbaar ook door de natuurlijke vloed van oestrogenen (bij puberale meisjes) en testosteron bij A. Er kan een soort betekenisvol biologisch speciaal programma in gang worden gezet voor jongens in de puberteit, dat dan een soortgelijk verloop kent zonder een echte SBS te zijn, veroorzaakt door biologische conflicten.

Ik vind daar geen enkele tegenstrijdigheid en we kunnen niet pauselijker zijn dan de paus als Moeder Natuur haar eigen ontwikkelde bouwstenen gebruikt voor zulke belangrijke biologische processen - zoals je kunt zien, met groot succes!

Pagina 159

= dubbel orgasme = liefdesdrang

De volgende vraag die onvermijdelijk volgt is: is de “eerste grote liefde” het DHS of is dit een quasi “natuurlijk, betekenisvol biologisch speciaal programma”?

Ik kan en wil deze vraag niet sluitend beantwoorden. Ik denk dat beide opties in principe mogelijk zijn. Naar mijn mening lijdt het geen enkele twijfel dat de cursus overeenkomt met de herhaling van een “Verstandig Biologisch Speciaalprogramma” in alle fasen. De feiten zijn maar al te duidelijk!

Zoals we in het hoofdstuk over de fundamentele biogenetische regels zien, is dubbele sekse en seksualiteit in de breedste zin van het woord – gemeten op de ontogenetische schaal van evolutie – een eeuwenoud proces bij mensen, dieren en planten, namelijk gelegen tussen het oude brein en de cerebrale tijdprogrammering. zodat het al vele miljoenen jaren met perfectie door Moeder Natuur wordt bestudeerd en beoefend. Het is de motor voor 98% van alle verdere ontwikkeling of soortontwikkeling bij mensen, dieren en de meeste planten.

Uit het dierenrijk weten we dat bij veel soorten de mannetjes direct na de paring sterven of zelfs worden gedood of opgegeten door de vrouwtjes (bijvoorbeeld spinnen). De handeling van het paren is daarom biologisch gezien een bijna elementaire handeling; zij wordt bij elke dier- en plantensoort bepaald in zijn eigen speciale seksuele programma. Het functioneren van deze speciale programma’s bepaalt al miljoenen jaren of de soort kon overleven en zich verder kon ontwikkelen. Het werd verder geïntegreerd in een sociaal programma voor elke individuele soort, dat wil zeggen de verdeling van de verschillende functies onder de leden van een roedel, kudde, familie of, in het geval van planten, een ‘kolonie’ van een plantensoort of meerdere. kolonies, enz. (bijvoorbeeld mannelijke en vrouwelijke kiwiplanten, dat wil zeggen tweehuizig).

8.4.5 De ​​frequentie van een orgasme

Wanneer we het gedrag van aan ons verwante zoogdiersoorten vergelijken met het gedrag van mensen, doen we dat voor een beter begrip, omdat wij mensen door onze beschaving al zo ver zijn verwijderd van natuurlijk, niet-reflecterend gedrag dat vrij is van wereldbeelden. We doen het onder alle voorbehoud en selectief, gezien de diversiteit aan rassen. Eigenlijk zouden we deze vergelijkingen niet nodig hebben als we ons zouden laten leiden door de zogenaamde primitieve volkeren die nog steeds volgens hun natuurlijke code samenleven. Wij beschaafde mensen zijn daar nu echter mijlenver van verwijderd, ook al zijn zij de enigen die optimaal aangepast leven volgens het natuurlijke programma dat ons is gegeven.

Pagina 160

Als we met onze gedomesticeerde mannetjeswolf (=hond) door een park gaan wandelen, zal hij gemakkelijk drie of vier gedomesticeerde vrouwtjeswolven (=teefjes) tegenkomen die krols zijn en klaar om zwanger te worden en waar hij graag op wil bespringen . Een wolven-‘baas’ die vrij in de natuur in zijn roedel leeft, doet dit echter slechts zeer zelden en alleen wanneer de roedel moet worden aangevuld na verliezen. En zelfs bij prooidieren die hun soort proberen te behouden door overmatige voortplanting (konijnen, schapen, enz.), vindt de paring doelbewust en volgens plan plaats.

Het natuurlijke plan voor ons mensen is waarschijnlijk dat een vrouw na drie jaar zwangerschap en borstvoeding pas weer zwanger kan worden, ovuleert en mogelijk pas om de vier jaar de liefde bedrijft. In plaats daarvan wordt onder ons, beschaafde mensen, de biologisch ‘heilige daad van liefde’ steeds meer gedegradeerd tot een goedkoop dagelijks amusementsspel waar vooral vrouwen altijd klaar voor moeten zijn.

Niets is verder van mij verwijderd dan een nieuw hoofdstuk van de min of meer ordinaire seksuele literatuur te voorzien van mijn menselijk-biologische overwegingen, maar ik zou graag met u, beste lezer, willen nadenken over serieuze biologische gedachten over de biologisch heilige daad van liefdesvereniging tussen de mens. en vrouw met het oog op de conceptie van een nieuw mens.

8.4.6 Welke relais in de hersenen reageren als Hamers brandpunten tijdens eenzijdig of zogenaamd eenvoudig orgasme?

Welnu, ervan uitgaande dat er geen corticaal actieve pre-conflict-activiteit is, reageert bij rechtshandige mannen en linkshandige vrouwen de rechterkant van de hersenen wanneer een orgasme optreedt.

Hoe kun je dat zien?

Heel simpel: er is zoveel geschreven over liefde, zoveel over orgasme. Maar niemand heeft ooit consequent waargenomen. Mensen hebben altijd geprobeerd het fenomeen psychologisch te begrijpen, in de overtuiging dat verschillende orgasmes alleen verband houden met de intensiteit van de verloving. Dat klopte niet.

De rechtshandige man en de linkshandige vrouw kunnen, zolang ze slechts een eenvoudig orgasme hebben, namelijk een clitoraal orgasme, reageren met het hele territorium aan de rechterkant, inclusief het reukgebied (fronto-basaal rechts) en het gehoor gebied (temporo-basaal rechts).

Pagina 161

Het kan echter ook zo zijn dat slechts één of twee relais reageren als een Hamerse kudde, afhankelijk van hoe de rails zijn gelegd. Ik zal dit mechanisme later in meer detail uitleggen.

Als bijvoorbeeld het bronchiale motorrelais ook reageert, en dit is heel vaak het geval, dan hebben beide groepen een zogenaamde ‘verlengde expiratie’ (verlengde uitademingsfase bij elke ademhaling), vergelijkbaar met bronchiale astma. Maar het is geen bronchiale astma, het komt alleen voor bij het zogenaamde ‘dubbele orgasme’, maar we noemen het bronchiale piepende ademhaling met verlengde uitademing.

De termen ejaculatie bij de rechtshandige man en clitoraal orgasme bij de linkshandige vrouw, beide behorend tot het rechter hersengebied, komen overeen met het zogenaamde “eenvoudige orgasme”.

We spreken van een “eenvoudig” of “eenzijdig” orgasme, ongeacht hoeveel relais als een Hamerse kudde aan deze rechterkant van de hersenen reageren. Hoeveel er reageren hangt af van de “rails”. Deze spalken kunnen worden geplaatst tijdens de eerste liefde, maar kunnen ook worden toegevoegd tijdens latere “terugvallen”.

Het omgekeerde geldt uiteraard voor rechtshandige vrouwen en linkshandige mannen. Terwijl de rechtshandige vrouw ‘slechts’ eenzijdig kan reageren, dat wil zeggen met een ‘eenvoudig’ (vagino-rectaal) orgasme, komt een recto-anaal eenzijdig of eenvoudig orgasme bij de linkshandige man eigenlijk vrijwel alleen voor bij homoseksuelen (via anale geslachtsgemeenschap). zonder ejaculatie).

Normaal gesproken reageert de niet-impotente linkshandige man met een “dubbelbreinig” of “dubbel” orgasme, dat wordt besproken in Hoofdstuk 3 en bijna altijd een schizofrene constellatie op korte termijn vertegenwoordigt. In paragraaf 2 wordt ingegaan op de vraag of dergelijke bilaterale PCL-fasen met bilateraal of dubbel orgasme ook moeten worden voorafgegaan door twee contralaterale (d.w.z. op beide hersenhelften) conflictactief-achtige processen.

De symptomen van de rechtshandige vrouw tijdens een eenvoudig (vagino-rectaal) orgasme kunnen onder meer een larynxkreun zijn met een langdurig inspirium (inhalatiefase tijdens het ademen), (“haar adem wordt weggenomen.” ). Uiteraard kan iedereen die vervolgd wordt dit opnieuw doen136 Ook relais aan de linkerkant van de hersenen (corticaal) reageren, vooral die in het linker hersengebied, waarbij we er uiteraard altijd van uitgaan dat er geen hangend actief corticaal pre-conflict is.

136 opeenvolgend = volgend, gevolg

Pagina 162

Bij de rechtshandige vrouw zien we vaak een langdurige inademing tijdens een eenvoudig orgasme, ze “snakt naar lucht”.

Er is nog een moment dat benadrukt moet worden in dit hele onderwerp: in de natuur is een orgasme en de hele copulatie een zeer ernstige zaak. Veel mensen kunnen dit tegenwoordig niet meer begrijpen, voor wie een “snelle” niet meer betekent dan het genot van een sigaret. Voor ons computerbrein blijft dit centrale biologische moment – ​​zonder de pil, abortus en condoom – een uiterst ernstige biologische kwestie. Een nadere blik op het dierenrijk laat zien hoe ernstig de paring daar wordt ervaren. Daarom moet het ook biologisch belangrijk zijn, maar alleen “op zijn tijd”. Deze wet wordt geïntegreerd in het algemene levensplan van een soort en zet nieuwe programma's (zwangerschap) en mogelijk speciale programma's in beweging, bijvoorbeeld als er verstoringen zijn in de opvoeding van de jongen.

8.4.7 Het zogenaamde “springen” (“springen” = van de ene hersenhelft naar de andere hersenhelft) van een conflict en daarmee ook het soort orgasme bij een hangend actief pre-conflict of een verandering in hormonale niveaus . De onmacht.

Onze biologische kijk op de liefdesdaad, die het voordeel heeft reproduceerbaar en daarom in wetenschappelijke zin bewijsbaar te zijn, verklaart ons vrijwel alle verschijnselen die we eerder gedeeltelijk hadden gezien maar nooit konden classificeren, op een zeer eenvoudige en eenvoudige manier. plausibele manier Het is mogelijk om deze verschijnselen van vrijen psychologisch te verklaren, wat we altijd zonder succes hebben geprobeerd. Deze archaïsche dingen gebeuren biologisch en hebben ook hun biologische betekenis! Het feit dat we hem nog niet eerder hadden begrepen, verandert daar niets aan.

Als de hormonale situatie bij een rechtshandige vrouw verandert, hetzij door een conflict in het vrouwelijke territorium aan de linkerkant met SBS, hetzij door zwangerschap, verliesconflict met eierstoknecrose, climacterium of het nemen van anticonceptiepillen, dan reageert ze vanaf dat moment op de rechterkant van de hersenen en de ovulatie vindt niet plaats. Bij een seksueel conflict, bijvoorbeeld bij baarmoederhals-/baarmoederhalszweren en kransslagaderzweren, verandert het gevoel ook als de eisprong uitblijft en verandert de zijkant van de hersenen na de acute fase van het conflict, d.w.z. de vrouw voelt zich nu “mannelijk” . Ze wordt nu een mannelijke lesbienne of geeft de voorkeur aan een vrouwelijke man voor wie “zij” de “man” is. Maar met deze overstap naar de rechterkant van de hersenen verandert ook het type orgasme:

Pagina 163

Zo'n vrouw krijgt nu het mannelijke clitorale orgasme. Ze zou dus een heel andere positie innemen binnen de natuurlijke uitgebreide familie, die ‘zij’ zou behouden in geval van een langdurig conflict, omdat de natuurlijke mechanismen dan in actie zouden komen om te voorkomen dat dit conflict tot het einde van haar leven zou worden opgelost ( om een ​​fatale rechterhartaanval met longembolie te voorkomen). Zo’n mannelijke vrouw is nu ‘frigide’ tegenover haar man.

Momenteel beschouwen we zogenaamde frigiditeit als pathologisch of abnormaal. Welnu, frigiditeit zou zeker normaal zijn voor de vrouwen van ‘homo sapiens’, zoals een blik op primitieve volkeren laat zien, gedurende 95% van de tijd wanneer ze de seksuele leeftijd hebben bereikt. Omdat een vrouw tijdens de zwangerschap en de drie jaar durende borstvoedingsperiode meestal niet klaar is om de liefde te bedrijven. Onze parabiologische zogenaamde beschaving wil ons ervan overtuigen dat vrouwen elke avond klaar moeten zijn voor het vrijen, voor de zogenaamde ‘huwelijksplichten’, en dat zelfs met de pil, het zwangerschapsanticonceptiemiddel dat vrouwen (passager) mannelijk maakt. Als dat niet het geval is, moeten ze behandeld worden met psychotherapie...

We zien pas hoe onzinnig het allemaal is nu we de oorzaak van de zaak kunnen begrijpen. In werkelijkheid hebben we vrijwel alles verkeerd gedaan wat we maar verkeerd konden doen. En in deze steeds erger wordende biologische chaos vestigden de religies en denominaties hun willekeurige seksuele moraal, waarmee ze – denk maar aan de abortussen die om religieuze redenen werden veroorzaakt – eindeloos lijden en ontberingen aan arme vrouwen brachten.

Omdat de seksuele moraal van de kerk, vooral in de katholieke kerk, bijna uitsluitend werd gesanctioneerd door ongehuwde (en meestal homoseksuele) mannen, werd vrouwen alleen de onvermijdelijke seksualiteit toegestaan, die idealiter ‘onopgemerkt’ bleef, zoals in de conceptie van Jezus door de ‘Heilige Geest’. ”, Mary had ongemerkt en aseksueel gecopuleerd.

Toegegeven, een dergelijke ‘minimale seksualiteit’ van vrouwen, d.w.z. een seksualiteit die alleen ten doel heeft zich voort te planten, zou enigszins in de buurt van de biologie zijn gekomen als het zogenaamde ‘single-huwelijk’ in de 13e eeuw niet voor het gewone volk was ingevoerd. Aan de andere kant hadden de graven (= grafoi = gerechtsdeurwaarders), ridders, prinsen, abten en prins-bisschoppen het zogenaamde “ius primae noctis”, dat wil zeggen het “recht” van de eerste nacht. Ze mochten dus elk onschuldig meisje van hun onderdanen naar eigen goeddunken en zo vaak als ze wilden verkrachten. Onze seksuele moraal heeft zich ontwikkeld uit deze seksuele slavernij van vrouwen.

Pagina 164

Laten we beginnen met Springen van de zijkanten van de hersenen heel systematisch:

  1. L De rechtshandige vrouw ervaart gewoonlijk het vagino-anale (of vagino-rectale) orgasme. Maar je kunt natuurlijk ook door middel van passende stimulatie een clitoraal orgasme teweegbrengen.
    De vaginale wordt geactiveerd door de linkerkant van de hersenen, de clitoris door de rechterkant van de hersenen.
  2. Die linkshandige Frau In de regel ervaart ze een clitoraal orgasme, veroorzaakt door de rechterkant van de hersenen.
    Het vagino-recto-anale orgasme kan echter ook worden geactiveerd vanaf de linkerkant van de hersenen met de juiste stimulatie.
  3. De rechtshandige man In de regel voelt het peno-clitorale (van de penis en clitoris) orgasme, veroorzaakt door de rechterkant van de hersenen.
    Het recto-anale orgasme kan echter ook worden veroorzaakt door de linkerkant van de hersenen, met de juiste stimulatie.
  4. De linkshandige man Heeft meestal het recto-anale orgasme, maar meestal ook het peno-clitorale orgasme, dat alleen de ejaculatie kan veroorzaken. Dus het “dubbele” orgasme. De linkshandige man heeft meestal het sterkste, dubbele orgasme.

Als de zijkant van de hersenen verandert als gevolg van een biologisch conflict of een verandering in hormonale niveaus (het zogenaamde springen), doen zich de volgende mogelijkheden voor:

  1. De rechtshandige vrouw In de regel wordt ze vaginaal impotent, maar ze kan het clitorale orgasme nu als een normaal orgasme ervaren. Ze wil nu, of helemaal niet, seks met vrouwelijke mannen (“softies”) en vrijen in mannelijke stijl met een clitoraal orgasme. Omdat mannen hier doorgaans niet veel begrip voor hebben, wordt ze als 'frigide' beschouwd, wat ze in werkelijkheid ook is in het geval van een biologisch seksueel conflict.
  2. De linkshandige vrouw wel, dat zie je hier bijzonder goed, biologisch een heel andere functie dan de rechtshandige. Hoe tegenstrijdig het ook mag klinken, ze is ook tijdelijk seksueel geblokkeerd, maar nu ze de rechter, mannelijke hersenhelft heeft gesloten, voelt ze meestal voor het eerst een vaginaal orgasme en kan ze feitelijk beter zwanger worden dan voorheen, dan voorheen. met de rechterkant van haar hersenen voelde ze meestal het clitorale orgasme. Ondanks of dankzij het seksuele conflict wordt ze bijna gedwongen zwanger te worden, in biologische zin uiteraard.

    Pagina 165
  3. De rechtshandige man Nadat de rechterkant van de hersenen is gesloten als zijn conflict niet is opgelost, voelt hij meestal alleen het recto-anale orgasme. Dat betekent dat hij homoseksueel is of min of meer impotent wat betreft de penis (impotentia coeundi)!
  4. De linkshandige man is tijdelijk psychologisch geblokkeerd, maar voelt voor het eerst normaal gesproken het penoclitorale orgasme aan de rechterkant van de hersenen getriggerd, zodat zo'n linkshandige met een territoriumconflict op zijn minst een tijdje als vervangende territoriumbaas kan optreden wat de copulatie betreft, ook al duurt het territoriale conflict lang, hij wordt een ‘macho-homo’137 wird.

Ik weet niet of ik dit allemaal de eerste keer correct zal classificeren, of het biologisch correct zal classificeren. Het is bijzonder moeilijk voor ons artsen, die al eeuwenlang gewend zijn om deze betekenisvolle biologische speciale programma’s te zien als kwaadaardige ziekten, ‘pathologische stoornissen’, insufficiënties, inzinkingen en dergelijke, om onmiddellijk te begrijpen dat deze SBS ook door Moeder Natuur worden gebruikt om de ziekte te verbeteren. sociale relaties en het vormen van relaties, families, kuddes, roedels, clans, enz., waarvoor deze zogenaamde ‘stoornissen’, functionele veranderingen en ‘impotenties’ zelfs uiterst betekenisvol en Processen die nodig zijn om te overleven zijn verstandige biologische speciale programma's van de natuur (SBS).

Ik hoop dat jullie, beste lezers, niet teleurgesteld zullen zijn als je de beschrijvingen van de liefdesdaad, die altijd als irrationeel en eigenlijk “onbeschrijfelijk” werd beschouwd, in de toekomst op een heel andere manier leest en begrijpt! Veel fantastischer dan voorheen - maar minder irrationeel!

Het dubbelzijdige of ‘dubbele orgasme’ in het kort, de ‘rush of love’, het ding waarvoor schrijvers zonder woorden komen als ze het geluk van de daad van liefde beschrijven, namelijk het ‘dubbele orgasme’, dat we nu kunnen omschrijven in wetenschappelijke woorden om te zetten zonder dat het zijn fascinatie verliest.

137 Voor meer informatie, zie het hoofdstuk “De oorsprong van spontane misdaden”

Pagina 166

Definitie:

Het ‘dubbele’ orgasme is de gelijktijdige epileptoïde crisis van de natuurlijke copulatie-SBS, veroorzaakt door de twee territoria van beide hersenhelften, namelijk

a) de vagino-recto-anale en gecontroleerd door de linkerkant van de hersenen
b) de peno-clitorale epileptoïdecrisis die wordt beheerst door de rechterkant van de hersenen.

Op het moment van de gelijktijdige, bilaterale, corticale epileptoïdecrisis bevindt de minnaar zich in een schizofrene constellatie. Dit gevoel van kortstondige ‘waanzin’ heeft tot nu toe een groot deel van de fascinatie voor de liefdesdaad bepaald. We noemden het ‘Love Rush’.
Bij dieren, die deze daad van liefde alleen vóór de eisprong en alleen met het oog op de voortplanting uitvoeren, zien we dit ‘dubbele orgasme’ veel vaker dan bij menselijke vrouwen, die voortplanting eenvoudigweg moeten vermijden en alleen de winst in plezier is gewenst.

In het normale geval, dat wil zeggen zonder conflict en zonder hormonale veranderingen, hebben de linkshandige man en de rechtshandige vrouw een zeker ‘voordeel’ van het ervaren van de ‘love rush’: de linkshandige man ervaart het bijna als een regel omdat hij het recto-anale orgasme heeft vanwege zijn linkshandigheid en de peno-clitoraal tot ejaculatie noodzakelijkerwijs ervaart. De rechtshandige vrouw ervaart in de regel het vagino-recto-anale orgasme en kan met behulp van passende vrijingstechnieken gemakkelijk tegelijkertijd het clitorale orgasme ervaren.

Ook hier geldt, zoals met zoveel dingen in de nieuwe geneeskunde: theoretisch gezien is de zaak waarschijnlijk gemakkelijk te begrijpen. Maar de problemen bij het begrijpen beginnen bij de details. We moeten altijd onthouden dat de verschillende orgasmes die we als mens hebben grotendeels kunstmatig of niet-biologisch zijn. Ze worden nog ingewikkelder en onbegrijpelijker gemaakt door de onbiologische regels van onze diverse grote godsdienststichters.

8.4.8 Seksualiteit in de zogenaamde “schizofrene constellatie”

Laten we nog eens kijken naar onze 4 groepen:

1. de rechtshandige vrouw, die biologisch gezien misschien maar eens in de 3-4 jaar (na de zwangerschap en daaropvolgende borstvoeding) en vóór de eisprong een orgasme zouden ervaren, zouden zich heel anders gedragen in de schizofrene constellatie van beide gebieden die we hier willen onderzoeken.

Pagina 167

In principe zouden we zo’n toestand een ‘postmortem-constellatie’ noemen, soms wanneer het conflict aan de linkerkant van de hersenen wordt geaccentueerd een ‘suïcidale constellatie’ of, als beide sporen een seksueel karakter hebben, een ‘nymfomane constellatie’. Een territoriumconflict hoeft niet noodzakelijkerwijs een seksueel conflict in de specifieke zin te zijn.

Het concept van de zogenaamde rail is hierbij van groot belang: omdat er maar twee opties zijn:

a) als de spalk de feitelijke seksualiteit aan één of beide kanten niet beïnvloedt, kan bij epileptoïde crises in de pcl-fase toch een- of dubbelzijdige impotentie (impotentia coeundi aut/et generandi) ontstaan.
b) maar als de spalk de feitelijke seksualiteit aan één of beide kanten beïnvloedt, dan is er bij elke een- of dubbelzijdige terugval ook een daaropvolgende epileptoïdecrisis, zij het zeer verzwakt, zoals gebruikelijk is in de schizofrene constellatie.

We zien dus hoe hier impotentie en een verzwakt, zelfs dubbelzijdig of eenvoudigweg “dubbel” (verzwakt) orgasme nauw met elkaar verbonden zijn. Natuurlijk zouden dergelijke processen zeer zeldzaam zijn in de natuur of onder primitieve volkeren.

In de beschaving zijn mensen ervan overtuigd dat seksualiteit een dagelijkse behoefte is, net als eten, drinken of slapen. Natuurlijk is dit biologisch gezien vrijwel “zonder rijm of reden”, wat willekeurig wordt gemanipuleerd. Maar zelfs als er iets biologisch volkomen onzinnigs gebeurt, volgt het altijd de archaïsche vijf biologische natuurwetten.

Concreet: De rechtshandige vrouw, die in beide gebieden schizofreen is, die geen ovulatie meer had gehad en na een bepaalde tijd na de 1e DHS (linkerkant van de hersenen) aanvankelijk mannelijk reageerde en niet langer in staat was een vagino-recto-anaal orgasme - behalve de spalk - die na de 2e DHS, dit keer aan de rechterkant van de hersenen, niet meer op een behoorlijk mannelijke manier reageert, dat betekent dat je geen clitoraal orgasme meer krijgt, (behalve de rail) die zich in een manisch-depressieve, postmortem, nymfomane constellatie bevindt (dit laatste alleen als het conflict aan de linkerkant van de hersenen wordt benadrukt). Dit noemen we dan nymfomanie.

Pagina 168

Dergelijke vrouwen hebben bijvoorbeeld vaak een “platonische benadering van mannen” of, als dat het plan was, willen ze voortdurend clitoraal masturberen of dit doen door middel van masturbatie. We mogen niet vergeten dat zulke vrouwen in het schizofrene sterrenbeeld, die door het tweede conflict (aan de rechterkant van de hersenen) hun ovulatie en zogenaamde menstruatie hebben herwonnen, zeker zwanger kunnen worden: de biologische oplossing voor deze aandoening.

2. Die linkshandige Frau, die biologisch gezien pas om de 3-4 jaar een orgasme heeft (na zwangerschap en borstvoeding) in de periode vóór de eisprong en daarna regelmatig een clitoris, na het eerste biologische conflict in het territoriumgebied aan de rechterkant van de hersenen, heel ander hormoon profiel dan de rechtshandige vrouw na het eerste conflict (aan de linkerkant van de hersenen). Omdat ze nog steeds ovuleert en niets een onmiddellijke zwangerschap in de weg staat, ondanks een mogelijk seksueel conflict op het juiste gebied.

Zelfs als deze linkshandige vrouw een tweede conflict krijgt, dit keer aan de linkerkant van de hersenen, ook in het (vrouwelijke) territoriumgebied, verliest ze haar ovulatie nog steeds niet als ze zich niet al in de menopauze bevindt.

Ze heeft nu ook de manisch-depressieve, post-mortem en verplichte nymfomane-depressieve constellatie. Omdat ze twee keer achter elkaar een seksueel conflict ervaart, eerst aan de rechterkant, dan weer aan de linkerkant. In principe kan de aandoening “nymfodepressief” of nymfomane zijn, op voorwaarde dat het conflict aan de linkerkant van de hersenen wordt geaccentueerd. In de schizofrene constellatie zijn links- en rechtshandigen weer vergelijkbaar.

Ook hier geldt voor frigiditeit (impotentie) hetzelfde als voor rechtshandigen. Ook hier hangt het ervan af of seksualiteit de werkelijke rail was, en het orgasme dienovereenkomstig. Er is echter ook het feit dat door gewenning, bijvoorbeeld door masturbatie, een soort ‘training’ tot stand komt, zoals we dit eerder terecht hadden kunnen noemen. En zoals ik al zei, we moeten ons er altijd van bewust zijn dat deze dingen min of meer kunstmatig in gang worden gezet en in stand worden gehouden, omdat de biologische oplossing meestal heel eenvoudig is: zwangerschap! En na 3-4 jaar “worden de kaarten opnieuw geschud”!

3. De rechtshandige man heeft het peno-clitorale orgasme als een normaal orgasme, veroorzaakt door de rechterkant van de hersenen. Als hij zijn eerste territoriumconflict, dat hij aan de rechterkant van zijn hersenen lijdt, lange tijd niet kan oplossen, mag hij het biologisch gezien niet meer oplossen, omdat hij anders zou sterven aan een linkerhartaanval.

Pagina 169

Hij wordt homoseksueel en kan nu een recto-anaal orgasme ervaren. De partner of de “mannelijke partner” kan echter nog steeds het penisorgasme kunstmatig uitlokken, als dat de spalk was, handmatig of oraal, zodat hij zelfs een gelijktijdig dubbel orgasme kan ervaren, zelfs als het peno-clitorale orgasme in kracht afneemt . Dit is waar de wijdverbreide mening onder homoseksuelen vandaan komt dat ‘normale mensen’ een orgasme niet zo intens kunnen ervaren als homoseksuelen. Wat altijd bedoeld wordt is dit dubbele orgasme.

4. De linkshandige man lijdt aan het eerste linker-cerebrale territoriumconflict, waarbij hij manisch wordt en niet in staat is tot een anaal orgasme. Hij is dan een “psychologisch gecastreerde” machoman. In deze toestand kan hij nog paren en is hij ook gereed. Daarom wordt hij natuurlijk genadeloos geconfronteerd met de roedelleider en bij elke gelegenheid neergeslagen, totdat hij een tweede territoriumconflict krijgt, dit keer aan de rechterkant van de hersenen, waardoor hij in de schizofrene constellatie terechtkomt.

Hoewel hij nog steeds het vermogen heeft om een ​​erectie en manipulatieve ejaculatie te krijgen, neemt het libido toe138 bedraagt ​​vrijwel nul. Hij kan het ‘helemaal achterwege laten’. Een wolf wordt nu bijvoorbeeld als zodanig geaccepteerd door de roedelbaas. In het hoofdstuk over psychosen zullen we zien dat deze constellaties niet alleen maar natuurrampen zijn, maar eerder een biologische betekenis hebben. Omdat zulke linkspotige wolven in een schizofrene constellatie de enigen zijn die het roer van de roedelbaas zullen overnemen in het geval van de dood van de roedelleider en het geval dat de alfavrouwelijke wolf de tijdelijke leiding van de roedelleider niet kan overnemen roedel zou dat om een ​​of andere reden wel kunnen als ze beide conflicten oplossen, want alle andere tweede wolven met een eenzijdig territoriumconflict mogen instinctief niet en willen hun conflict niet oplossen omdat ze anders zouden overlijden aan een linker- of rechterhartinfarct.

Wat voor homoseksuele mannen geldt, geldt mutatis mutandis ook voor de lesbische vrouwen die deze effecten bereiken met vibrators. Met de schizofrene constellatie, de manisch-depressieve, postmortem, Casanova-manische mannenconstellatie is alles weer mogelijk, afhankelijk van welke kant wordt benadrukt, welke rails er zijn en welke stimulatiegewoonten. Helaas zijn er tot nu toe natuurlijk geen systematische hormoonparameters in dit opzicht, dus we kunnen alleen maar aannames doen maar geen bewijs hebben. Dat zou binnen zeer korte tijd kunnen veranderen als ik een kliniek had.

138 Libido = kracht waarmee de seksuele drift plaatsvindt

Pagina 170

Uiteraard spelen hierbij ook de mogelijke verliesconflicten en de verhoogde testosteronniveaus aan het einde van de PCL-fase een belangrijke rol. Uit deze vele losse onderdelen kun je grofweg het type (enkel of dubbel) orgasme (rails!) of impotentie berekenen, altijd in de wetenschap dat dit meestal alleen de archaïsche basismechanismen van de 5 biologische natuurwetten gemeen heeft met de biologie.

Pagina 171


9 Het vegetatieve ritme/sympathicotonie – vagotonie

Pagina's 173 tot 188

Als één enkele arts ter wereld geïnteresseerd was geweest in het meest fundamentele ritme van de biologie, het dag-nachtritme of het sympathicotonie-vagotonie-ritme, en als hij slechts drie van zijn kankerpatiënten gewetensvol had onderzocht, zou hij niet in staat zijn geweest dit te onderzoeken. de verbanden tussen kanker over het hoofd zien. Ik neem mezelf mee voor de eerste bijna twintig jaar van mijn medische praktijk.

Helaas staat de studie van bioritmekwesties in onze geneeskunde niet hoog aangeschreven; je zou zelfs kunnen zeggen dat dit gebied een schimmig bestaan ​​leidt. In de boeken over psychosomatiek van de grootste dimensie zijn hiervoor slechts enkele regels gereserveerd. En deze paar regels zijn nog steeds extreem slecht. Motto: Als er sprake is van een stoornis, heet dat ‘vegetatieve dystonie’, punt uit.

Op het gebied van kankerontwikkeling, kankerprogressie en genezing speelt het vegetatieve ritme een zeer centrale rol!

Vergeet niet:
De verandering in het vegetatieve ritme (bioritme) is het belangrijkste diagnostische criterium voor kanker, zowel bij het ontstaan ​​van kanker als bij de genezing van kanker (DHS en conflictolyse).

Wat het bioritme betreft, wordt de ontwikkeling van een kankerziekte, d.w.z. het starten van een betekenisvol biologisch speciaal programma, veroorzaakt door een DHS-stoornis. Permanente sympathische toon, het post-conflictolytische genezingsproces in één Permanente vagotonie! De laatste remedie is een terugkeer naar normotensie!

De vegetatieve toestand van een patiënt is gemakkelijk toegankelijk voor diagnose. Men hoeft de patiënt alleen maar de hand te schudden om vast te stellen of zijn handen koud of warm zijn, dat wil zeggen of hij zich in sympathische of vagotone toestand bevindt.

Ritmeschommelingen worden beschouwd als stoornissen in de bloedsomloop en worden naar “normale waarden” gebracht. Veel mensen kunnen dit een week of veertien dagen volhouden als ze daarna thuis kunnen herstellen van de stress van het ziekenhuis. Maar bij meer dan 14 weken wordt het lastiger. Wat de zaken nog moeilijker maakt, is het gebrek aan inzicht van de artsen in de Nieuwe Geneeskunde: als ik een patiënt met een complicatie (bijvoorbeeld een pleurale punctie of bloedtransfusie) naar een ziekenhuis zou sturen die zich al in de genezingsfase bevond (pcl-fase), dan Er werd altijd meteen gezegd: “O, wij kunnen er niets meer aan doen, de bloedsomloop is al helemaal kapot door kanker.

Pagina 173

Onze baas heeft morfine besteld.” De nabestaanden kregen toen te horen dat het bij de patiënt geen zin meer had, dat de bloedsomloop al helemaal kapot was en dat ze hem rustig moesten laten sterven. Na een paar dagen werd hij echt ziek van de morfine.

Ik ken veel patiënten die al maanden in zulke diepe, permanente vagotonie zitten vanwege wat een “permanente stoornis van de bloedsomloop” zou moeten zijn, en die nu weer gelukkig rondrennen. Omdat de vagotoniefase, de genezingsfase na conflictolyse, slechts een fase is. Het komt tot een volledig natuurlijk einde wanneer het organisme terugkeert naar normotensie. Maar van nature kan dit alleen gebeuren als het organisme zowel de hersenen als het orgaan heeft gerepareerd, zodat het individu de strijd van het leven weer kan aangaan. Als een persoon of dier weer zou opstaan ​​voordat het herstel van zijn gebrek is voltooid en zich opnieuw in de strijd om het bestaan ​​zou storten, zou dat regelrechte zelfmoord zijn. Net zoals het organisme al zijn krachten in de conflictactieve fase mobiliseert om het conflict in zijn voordeel te beslissen, op dezelfde manier probeert het in de genezingsfase volledige vrede te hebben, zodat de Hamer zich in de hersenen en de kankertumor op de hersenen concentreert. orgaan kan genezen.

Net zoals de dag van 24 uur kan worden onderverdeeld in een dag- en een nachtfase, kan kanker ook worden onderverdeeld in een permanente sympathische toon-dag- of conflictfase en een permanente vagotone nachtfase of herstelfase. En net zoals mensen 's nachts niet ziek zijn omdat ze slapen en overdag niet ziek zijn omdat ze niet slapen, zijn zowel de conflictactieve fase als de genezingsfase in principe iets normaals.

Dit is in principe de reden waarom de hele ziekte kanker iets volkomen normaals is. Het is niets minder dan een verwilderde cel die zogenaamd gek wordt en alles verprutst, die volledig ongecontroleerd groeit en zich vermenigvuldigt en zijn zogenaamde ‘gastheerorganisme’ zou bestrijden. De kankertumor waarop de woede van de artsen is gericht, is slechts een relatief onschuldige indicator van de werkelijke ‘ziekte’ in de psyche en de hersenen. In principe kunnen we een conflict dat we op het moment van DHS ervaren zien als een test van de natuur of ons organisme nog steeds in staat is om zo'n volgend speciaal programma aan te kunnen. Als we de test niet doorstaan, moeten we onze plaats in deze wereld vrijmaken voor een ander lid van onze soort die wel voor deze test kan slagen. Maar de tumor op het orgel laat alleen maar zien dat we deze test al lang niet meer hebben gehaald en dat het nu de hoogste tijd is om er wel voor te slagen. Het wegsnijden van deze tumor in de hoop dat de hele ziekte nu genezen zal zijn, is als iemand die 's middags zijn ogen bedekt en zich voorstelt dat de zon inmiddels onder is gegaan.

Pagina 174

Zolang we het vegetatieve ritme, de hartslag van de natuur, om zo te zeggen, niet begrijpen, kunnen we de Nieuwe Geneeskunde niet in zijn geheel begrijpen. Alle principes en wetten in de natuur zijn met elkaar verbonden, sterker nog, er zijn er uiteindelijk maar een paar waar alles op terug te voeren is. Eén zo'n principe is het ritme in de natuur, dat we, in relatie tot ons organisme, het vegetatieve ritme noemen.

Mijn patiënten begroetten elkaar 's ochtends met een handdruk: “Oh, jij hebt lekker warme handen, dan lijkt het alsof alle lontjes op hun plaats zitten!” Zeker, nu je het weet, is het makkelijk om te zeggen: dat had zo moeten zijn gemakkelijk te achterhalen, omdat elke conflictactieve kanker permanente sympathicotonie vertoont en elke kanker in de genezingsfase na conflictoplossing permanente vagotonie vertoont. (Hetzelfde geldt natuurlijk voor de kankerequivalenten).

Hoe houdt dit fenomeen verband met ons bioritme? Waar is het probleem? Of is het zelfs een stoornis? De vragen raken de kern van het begrip van kanker.

Laten we bij het begin beginnen: Er zijn twee fasen in ons dagelijkse ritme:

1. de dagfase:

In deze fase werken en vechten we. In deze fase moeten we klaarwakker zijn! Het duurt ongeveer van 4 uur tot 8 uur in de zomer, en van 6 uur tot 6 uur. Het zogenaamde “ergotrope139“Organen worden geïnnerveerd, dat wil zeggen de ‘werkende organen’: spieren, hart en hersenen.

2. de nachtfase:

In deze fase slapen we. Psyche, hersenen en organen herstellen van werk. In deze fase vindt het zogenaamde “trofotrope” plaats140"Organen geïnnerveerd en verhoogde bloedtoevoer: maag, darmen, lever, pancreas. In rust wordt het voedsel verteerd. Psyche, hersenen en organen, het hele organisme verzamelt kracht voor de volgende dag.

139 ergotropisch = fysiek effectief in de zin van prestatieverbetering
140 trofotroop = gericht op voeding (food), acteren

Pagina 175

De zogenaamde moderne geneeskunde heeft echter geprobeerd dit dag-/nachtritme te negeren. Op de intensive care-afdelingen is er geen dag-nachtritme meer. Neonlichten zijn altijd aan, de bloeddruk, een zeker teken van het verschil tussen dag- en nachtritmes, wordt, zoals ze zeggen, de klok rond ‘stabiel’ gehouden.

Dat is waar de onzin begint. Dus de bloeddruk, die bij ieder gezond slapend persoon systolisch is141 Als de bloeddruk onder de 100 mm Hg daalt en kunstmatig hoog wordt gehouden, krijgt de patiënt voortdurend ‘circulatoire medicijnen’, wat niets anders is dan sympathicotonica. In de praktijk wordt het voor de patiënt onmogelijk om goed te slapen.

Laten we het diagram onthouden over het tweefasenverloop van alle nuttige biologische speciale programma's uit het 7e hoofdstuk over het tweefasige karakter van alle ziekten wanneer het conflict is opgelost: het normale dag-/nachtritme is normotensie, in het eerste conflictactief stressfase is er sympathische toniciteit, in de tweede conflictopgeloste genezingsfase vagotonie, na voltooiing van de PCL-fase weer normotensie. Kanker ligt bijvoorbeeld tussen DHS, conflictolyse en re-normalisatie richting eutonie.

Laten we, om de betekenis en aard van de verandering in bioritmen te begrijpen, ons opnieuw een typisch territoriumconflict voorstellen met het hert als voorbeeld: een jong hert dringt het territorium van het oude hert binnen, maakt gebruik van het verrassingseffect en jaagt het oude hert achterna. de wijk uit. Het oude hert lijdt aan DHS met aanhoudende territoriale conflicten. Dit DHS met het bijbehorende territoriale conflict betekent ook het overstappen op een speciaal of noodprogramma. Het kan het oude hert de dood injagen, maar het betekent ook zijn kans. Want als hij niet aan DHS had geleden, zou zijn organisme geen reden zien om al zijn krachten te mobiliseren. Maar nu mobiliseert hij al zijn krachten, zijn hele organisme draait op volle snelheid. Hij bereidt zich grondig voor en lanceert vervolgens op het juiste punt een aanval, waarbij hij al zijn jarenlange gevechtservaring gebruikt. Het jonge hert is er niet tegen opgewassen. Hij moet het veld verlaten. Het oude hert greep zijn kans, misschien voor een jaar, misschien voor twee of zelfs drie jaar, wie weet. Op een gegeven moment herhaalt de wet van het vechten voor territorium zich. Dan zal het oude hert de verslagen Walstatt verlaten, de jonge opvolger zal nu eigenaar van het territorium zijn. Het oude hert zal dan kracht verliezen, vermageren en uiteindelijk sterven van uitputting, net als iemand die kanker heeft en zijn conflict niet heeft kunnen oplossen.

141 Systole = samentrekking van een hol spierorgaan, in de ware zin van de hartspier

Pagina 176

Zeg tegen jezelf: is een DHS met een sympathieke toon en het overschakelen naar een speciaal programma een stoornis of is het een noodzakelijk proces om te overleven in de natuur? Het kostte de natuur vele miljoenen jaren om dit fantastische systeem in honderden variaties te creëren. Het heeft zichzelf bewezen. Daarom kan ik niet geloven dat het geen zin heeft, ook al kunnen wij, kortzichtige mensen, het allemaal alleen maar zien als een ‘stoornis, ziekte’ enz.

Natuurlijk kan de individuele zieke niet getroost worden als men hem zou vertellen dat de dood ook iets biologisch normaals is. We zijn gewend om alle ziekten, tumoren, bacteriën en zelfs individuele symptomen zoals koorts, misselijkheid, oedeem, enz. te ‘bestrijden’. Ze zijn iets ‘slechts, kwaadaardigs, vijandigs’ dat mensen wil vernietigen. Ik geloof dat we dringend moeten leren een nieuw inzicht te krijgen in de aard van de ziekte.

Als we willen, is de conflictactieve fase van de ontwikkeling van kanker er als het ware één Permanente dagfase. Iets soortgelijks overkomt ons in de Ilias142 Er wordt beschreven dat de “waanzinnige Achilles” woedend was totdat hij Hector vermoordde, die zijn vriend Patroidos had vermoord. Kort daarna stierf Achilles aan een hartaanval...

De patiënt, die een constant dagritme heeft, kan niet slapen, heeft een verhoogde adrenalineafgifte, verliest gewicht totdat hij zijn conflict eindelijk heeft opgelost - of nooit kan oplossen.

Normaal gesproken wordt de conflictactieve permanente dagfase gevolgd door de postconflictolytische fase, de genezingsfase Permanente nachtfase.

Elke kanker of kanker-equivalente ziekte is daarom een ​​dag/nacht-ritmeproces dat zich uitstrekt tot een grotere dimensie. Het is moeilijk aan te nemen dat een dergelijk ordelijk proces “willekeurig” zou kunnen zijn. Eveneens uitgesloten is het idee van de tovenaarsleerling dat zo'n ordelijk proces het toevallige werk zou moeten zijn van een cel die "wild" is geworden...

Ons hele organisme draait dus op de twee uiteinden van de teugels, de sympathische en de parasympathische innervatie, het dag-/nachtritme tussen spanning en ontspanning, tussen de stressfase en de genezingsfase, tussen de conflictactieve en conflictopgeloste fase, tussen de ontwikkeling van kanker en de genezing van kanker.

142 Ilias = Homerus' epos over de strijd van de Grieken tegen Troje

Pagina 177

Dit autonome zenuwstelsel is het op een na oudste zenuwstelsel in ons lichaam. Het stamt uit de tijd dat de zogenaamde brug of pons van onze huidige hersenstam de ‘grote hersenen’ waren van onze primitievere voorouders. Het moet ongeveer 80 tot 100 miljoen jaar geleden zijn geweest; Zelfs voordat er zoogdieren bestonden, toen het dag-nachtverschil voor het eerst belangrijk werd, werd de lichaamstemperatuur gereguleerd en kreeg het organisme een soort ritmeklok die het dag-nachtritme liet zien.

9.1 Het autonome zenuwstelsel, het rekencentrum van de biologische ritmes van ons lichaam

Als ons organisme gezond is, trilt het in zogenaamde ritmes en tegelijkertijd in grotere cycli. Ritme noemen we het dag-/nachtritme of het waak-/slaapritme of het spannings-/herstelritme of het sympathicotonisch/parasympathicotonisch (=vagotonisch) ritme.

Dit dag/nachtritme schommelt als een klok bij mens en dier, hoewel sommige diersoorten (“nachtjagers”) de spanningsfase ‘s nachts en de rustfase overdag kennen. Dit ritme, dat we ook wel vegetatief ritme noemen, is een centraal onderdeel van ons hele organisme, ja van ons hele leven. De functie van al onze organen wordt gecoördineerd door dit vegetatieve ritme. Het zenuwstelsel dat voor deze coördinatie zorgt, wordt het vegetatieve of autonome zenuwstelsel genoemd. Het wordt vaak vergeleken met de twee uiteinden van de teugels van een paard, waartussen ons organisme als een paard loopt. De ene teugel, de sympathische, trekt richting spanning, de andere, de parasympathische, richting ontspanning, kalmte.

Omdat de hoofdzenuw van de hele groep van het parasympathische zenuwstelsel de nervus vagus is, noemen we de rustende innervatie vagotonie. De sympathische innervatie en de parasympathische innervatie hebben elk hun eigen ‘telegraafnetwerk’, zoals we kunnen zien in de volgende innervatiediagrammen.

In de context van dit boek is het belangrijk dat we deze ‘nerveuze teugels’ van ons organisme begrijpen. Omdat elke cel in ons lichaam wordt bestuurd door deze teugels. We zien dit in de aanhoudende sympathische toon tijdens de conflictactieve fase van kankergroei en de aanhoudende vagotonie tijdens de PCL-genezingsfase. Voor het parasympathische telegraafnetwerk lijkt één ‘lijn’ voldoende. De verantwoordelijke poststations, de zogenaamde ganglia, strekken zich uit van de nek tot aan het bekken. Voor het sympathische ‘telegraafnetwerk’ schijnen er twee ‘lijnen’ te zijn, heel grofweg gezegd: één die evenwijdig loopt aan de parasympathische ‘telegraaflijn’, maar voortdurend zijn impulsen ontvangt van de ‘hoofdlijn’, namelijk het ruggenmerg, dat is de tweede telegraaflijn het zenuwhormonale:

Thalamus – Hypofyse – Schildklier
Thalamus – hypofyse – eilandcellen (α en ß)
Thalamus – hypofyse – bijnierschors

Pagina 178

9.2 Parasympathicotonie = vagotonie en sympathische tonie

In de ouderwetse geneeskunde zouden we niet veel hebben kunnen doen met de termen parasympathicotonie = vagotonie en sympathicotonie. We noemden het geheel het autonome zenuwstelsel. En als iemand niet kon slapen, zenuwachtig prikkelbaar was of voortdurend moe was, dan spraken we van ‘vegetatieve dystonie’.

Sympathicotonie en vagotonie zijn voor ons nu centrale concepten geworden in de Nieuwe Geneeskunde, omdat we weten dat alle betekenisvolle biologische speciale programma's, op voorwaarde dat het biologische conflict wordt opgelost, plaatsvinden in dit tweefasige ritme. Meer hierover, beste lezers, kunt u lezen in het hoofdstuk over de 2e Biologische Natuurwet.

Maar het verschillende vegetatieve ritme, dat voorheen de twee teugels werd genoemd waarmee Moeder Natuur ieder individu controleert, is niet alleen aanwezig in de Betekenisvolle Biologische Speciaalprogramma’s (SBS), maar ook de zogenaamde normotensie is tweefasig. Op enkele diersoorten na, de zogenaamde ‘nachtjagers’, is de dagfase de sympathicotone stressfase (beginnend om 3 uur in de zomer, 5 uur in de winter) en de nachtfase de herstel- of rustfase = vagotonisch Fase.

De Chinezen noemen ze Yin en Yang, waarbij Yin staat voor het vrouwelijke passieve principe en Yang voor het mannelijke actieve principe. In bredere zin zou je het vrouwelijke principe voor vagotonie kunnen zien en het mannelijke principe Yang voor sympathieke toon.

Dergelijke dualismen zijn in de meeste culturen en religies bekend. Het was echter nooit de bedoeling dat deze wetenschappelijk biologisch zouden zijn.

Pagina 179

Omdat alle vergelijkingen gebrekkig zouden zijn: in bijna alle culturen staat de nacht voor duisternis, kou, dood, dag voor leven, licht en warmte. In de natuur is er 's nachts echter ontspanning, kalmte, vagotonie, en overdag zijn er stress en conflicten, als je, zoals ik al zei, de zogenaamde 'nachtjagers' negeert, die een ritme hebben dat het tegenovergestelde is van die van hun prooi. De natuur houdt hier zelf rekening mee doordat de prooidieren die zich in de pcl-fase bevinden (in de SBS) pas rond 3 of 4 uur in de ochtend kunnen slapen als het licht wordt, zodat ze niet in het donker worden aangevallen en gedood door de nachtjager. terwijl ze in een diepe slaap zijn om te worden.

We willen een nieuwe term verzinnen voor deze ups en downs in de biologie:

het biologische golfritme

Zowel normotensie als het tweefasige karakter van het betekenisvolle biologische speciale programma zijn varianten van dit biologische golfritme. Naar mijn mening is dit biologische golfritme de belangrijkste motor van het leven in het algemeen.

Als we eerst het allereerste deel van de schepping van Moeder Natuur overslaan naar de eerste haploïde143 Cel, dan kunnen we zeggen: de eerste haploïde cel had sympathicotonie nodig volgens het oude hersenschema om zich in wezen intern te kunnen verdubbelen en diploïde te worden.144 om een ​​cel te worden die we altijd ten onrechte beschouwen als de eerste cel in de biologie (zie het hoofdstuk over de basisregels van de biogenetica). Met deze allereerste haploïde cel worden niet de eicel en spermacellen bedoeld die samen de bevruchte diploïde cel vormen.

Binnen het grote biologische golfritme van celproliferatie volgens het oude hersenschema met sympathische toniciteit lopen de ‘kleine biologische golven’, omdat elke ‘innerlijke celproliferatie’ tot vier keer de set chromosomen als sympathische fase wordt gevolgd door een cel verdeling of verdeling van de dubbele set chromosomen als een vagotone fasefase.

De “grote biologische golf” begint dan, net als bij het oplossen van conflicten tijdens de zwangerschap, bijvoorbeeld bij moeder en kind aan het einde van de derde maand van de zwangerschap met de vagotone deling van de kiemlijncellen volgens het oude hersenpatroon en het nu volgende 3e (vagotonisch) Onderdeel van de “biologische golf” met celproliferatie volgens het hersenpatroon.

143 haploïde = met een enkele set chromosomen
144 diploïde = twee bijpassende sets chromosomen in de kern van organismen met seksuele voortplanting

Pagina 180

De geïnteresseerde lezer kan hierover lezen in het hoofdstuk over de fundamentele biogenetische regels in dit boek. Mijn voornaamste doel hier is om te laten zien dat vrijwel alles in de natuur in deze golfvorm verloopt, dit ‘biologische golfritme’, de oermotor van het leven.

Al het leven op deze wereld is met elkaar verbonden via bijvoorbeeld het biologische golfritme

Levensgolfritme, jaarlijks golfritme, maandelijks golfritme en dagelijks golfritme

Daarbij komen de immanente kleine golfritmes die de hele natuur verbinden.

Wij mensen voelen ons heel slim als we met behulp van radiogolven draadloos met elkaar kunnen bellen over de hele wereld.

Maar we weten al lang dat twee hersenen (zogenaamde telepathie!) zonder technische hulpmiddelen met elkaar kunnen communiceren. En we weten ook dat mensen en dieren niet alleen de golven van leden van hun eigen soort kunnen uitwisselen, maar ook die van andere rassen en soorten. Ja, eigenlijk is de hele natuur, inclusief planten, één enorm woud van zend- en ontvangstmasten.

Alle individuen verzenden en ontvangen allemaal.

Het biologische golfritme

181 Biologisch golfritme

Als we nu kijken naar de zogenaamde vegetatieve innervatie van de mens, dan zien we dat

Sympathicotone innervatie loopt door de sympathische stam,

daartegen

parasympathische (= contra-sympathische) of vagotone innervatie via de nervus vagus, de 10e hoofdzenuw.

Pagina 181

Beide innervaties waren in ontwikkelingstermen al gelegd, buiten het ruggenmerg, toen de voor de ontwikkeling belangrijke breuk van de ringstructuur van onze ‘voorouders’ plaatsvond.

De dwarsgestreepte spieren en plaveiselepitheelhuid en slijmvliezen die al tijdens de ontwikkelingsgeschiedenis naar het deel van de darm waren gemigreerd dat ontlasting uitscheidde, hadden geen innervatie meer, omdat de oorspronkelijke innervatie van de spier- en huiddelen die waren gemigreerd, mee was gemigreerd.

Vanaf het 5e Lumbai-segment moest de gehele innervatie voor de “geïmmigreerde delen” via het ruggenmerg worden omgeleid. Daarom zijn bij dwarslaesie deze delen (blaas- en anale sluitspier, cervicale spieren en vaginale spieren, evenals blaas- en rectale ampullaire spieren en de bijbehorende gevoelige plaveiselepitheelslijmvliezen) verlamd, terwijl het gehele maag-darmkanaal sympathisch blijft. parasympathisch geïnnerveerd door de sympathische en vagale zenuwen. Omdat hun aanvoer niet via het ruggenmerg loopt.

Als het gaat om sympathicotonie en parasympathicotonie (= vagotonie) moet men nu een duidelijk onderscheid maken:

Sympathicotonie van de Door Altbrain bestuurde organen

vrede
Verminderde activiteit van het maag-darmkanaal en zijn aanhangsels

vagotonie Door Altbrain bestuurde organen

verhoogde activiteit bijvoorbeeld:
verhoogde peristaltiek
verhoogde secretie
verhoogde absorptie
verhoogde voedselinname en spijsvertering
slaap

Sympathicotonie van de organen gecontroleerd door de grote hersenen

verhoogde stress, strijd om het bestaan, organisme is klaarwakker. Alle organen die door de grote hersenen worden gecontroleerd, hebben een verhoogde stofwisseling en zijn voortdurend alert. Het organisme is in staat tot topprestaties in relatie tot zijn omgeving.

Vagotonie van de door de hersenen bestuurde organen

Rust uit van topprestaties. Herstel en regeneratie van alle organen die door de grote hersenen worden gecontroleerd tijdens de slaap of in rust. Alleen de meest noodzakelijke bewakers (oren, geur, ...) zijn nog ingeschakeld om de nadering van een vijand te melden.

Pagina 182

Hoewel vanaf het vroegste ontwikkelingsstadium tot het huidige ontwikkelingsstadium de sympathische en parasympathische tonica altijd hetzelfde zijn gebleven, zijn hun taken veranderd door de cerebrale revolutie van onze evolutionaire geschiedenis, dat wil zeggen door de ontwikkeling van de grote hersenen, want het oude brein en de organen die erdoor worden bestuurd, en voor het cerebrum en de organen die het controleert totaal verschillend.

Deze belangrijke verbanden zijn voor velen zo moeilijk te begrijpen, maar toch vormen ze de sleutel tot de bevindingen van het nieuwe medicijn.

Deze bevindingen zouden feitelijk een einde moeten maken aan het polypragmatische drugsgehannes van de conventionele of staatsgeneeskunde – hoewel we in geval van nood niet zonder werkelijk belangrijke medicijnen in de handen van ervaren mensen moeten kunnen – want als een overijverige arts ‘een medicijn wil innemen’ aanpak", vragen we hem: "Waar moet uw medicatie effect op hebben, de sympathische toon of de parasympathische toon (= vagotonie)? En welk deel van de hersenen, alstublieft?’

Meestal weet hij niet meer wat hij moet zeggen. Omdat hij, zoals uit talloze onderzoeken blijkt, nooit medicijnen gebruikt!

Pagina 183

9.3 Het parasympathische zenuwstelsel

184 Het parasympathische zenuwstelsel

Pagina 184

9.4 Het sympathische zenuwstelsel

185 Het sympathische zenuwstelsel

Pagina 185

Vooral het sympathische ‘telegraafnetwerk’ is bij mensen en hogere dieren tot in de perfectie ontwikkeld, omdat bij een noodzakelijke ontsnapping, verdediging of aanval de zenuw-sympathische boodschapoverdracht onmiddellijk moet werken. Elke kleinste vertraging kan mogelijk de dood van het individu tot gevolg hebben. Aan de andere kant kan het beëindigen of uitrusten van het gevecht een paar seconden langer duren.

In ons organisme bevinden zich organen en orgaansystemen die in de eerste plaats dienen om kracht te herstellen, de verbruikte energie weer op te bouwen en de voorraden “naar het front” te organiseren. Dit omvat bijvoorbeeld het eigenlijke maag-darmkanaal. Hoewel dit maagdarmkanaal zich oorspronkelijk uitstrekte van de mond tot de anus, werd het gedeeltelijk ingehaald door het ectoderm van de mondholte en het perineum en strekt het zich tegenwoordig alleen uit van het uiteinde van de twaalfvingerige darm tot 12 cm boven de anus. In deze overwoekerde gebieden is het oude darmadeno-epitheel echter nog grotendeels in de diepte bewaard gebleven als de onderste laag.

Tegenovergestelde innervaties kunnen nu ook een en hetzelfde orgaan aanvallen, bijvoorbeeld op de maag: de sympathische innervatie, die kan leiden tot maagzweren, op de kleine kromming en op de bol van de twaalfvingerige darm waar we ook het parasympathische plaveiselepitheel aantreffen ( main) innervatie, wat een rustige spijsverteringsperistaltiek veroorzaakt.

Hetzelfde geldt voor de lever en de slokdarm en de meeste andere organen. We weten nog niet precies of er individuele organen en groepen organen zijn die alleen door de ene “teugel” kunnen worden geïnnerveerd en niet ook door de andere “teugel” kunnen worden afgeremd.
Voor onze overweging is het echter veel belangrijker dat we de verschillende functies van deze teugels kennen. Als bijvoorbeeld een patiënt die voorheen een goede eetlust had in vagotonie verkeerde, plotseling niet meer wil eten, de drang krijgt om te braken tijdens het eten, en zijn slokdarm lijkt vernauwd te zijn, dan verkeert hij niet langer in vagotonie, maar is hij al weer in sympathicotonie. En in 9 van de 10 gevallen legde hij een angst-paniekconflict vast. Je kunt vaak raden waar het angst-paniekconflict is begonnen, afhankelijk van welk orgaan het meest reageert.

Of als een patiënt die voorheen ijskoude handen had, geen eetlust had en 's nachts niet kon slapen, maar voortdurend aan het piekeren was over zijn conflict, plotseling warme handen heeft, weer goed eet en weer goed slaapt en moe en uitgeput is, dan we weten alleen dat het autonome zenuwstelsel is overgeschakeld en dat de patiënt niet langer in sympathische toon verkeert, maar parasympathicotonie of vagotonie heeft gevonden. Beide hebben onmiddellijke therapeutische gevolgen voor de goede arts. Aan de ene kant weet hij dat hij moet proberen het conflict van de patiënt zo snel mogelijk op te lossen, aan de andere kant weet hij dat hij nu aandacht moet besteden aan de complicaties van het genezingsproces!

Pagina 186

De innervatietoestand van het autonome zenuwstelsel of de vegetatieve situatie, die tegenwoordig in geen enkel medisch dossier wordt vermeld, is altijd van cruciaal belang! En omdat daar tot nu toe geen belang aan werd gehecht, zijn er ook geen onderzoeksmethoden ontwikkeld om het verschil te meten.

We zullen bij de bespreking van leukemie zien dat het aantal erytrocyten telt145 per kubieke millimeter en met de hematocriet kan de relatie tussen het erytrocytenvolume en het bloedplasma bepalen, maar zou ook niet meten hoeveel dat in totaal bedraagt. Want als de patiënt tijdens de leukemische (vagotone) fase ‘slechts’ een erytrocytenaantal van 2 miljoen per kubieke millimeter heeft en een hematocriet-erytrocytenvolume tot plasma van 17%, dan zou dat naar normale maatstaven slecht zijn. Maar als je berekent dat de patiënt met vagotonie 2 tot 3 keer zoveel bloed in zijn bloedbaan circuleert, dan is dat praktisch normaal! Natuurlijk zijn alle patiënten met vagotonie moe en uitgeput. Als de leukemiepatiënt hetzelfde is, wordt er gezegd dat hij te wijten is aan bloedarmoede146 147 zo moe en uitgeput. Het feit dat vagotonie niet wordt erkend als een genezingsfase in zijn verschillende aard, maar wordt gezien als een ziekte, resulteerde in volkomen onzinnige resultaten.

Hetzelfde geldt voor de meeste vegetatieve symptomen: koorts werd bij veel infectieziekten als iets normaals beschouwd. Tegenwoordig moet dit worden bestreden met antibiotica. In werkelijkheid is het een hersensymptoom van genezing, een teken van hersenoedeem, en is verre van het gevolg van ‘bacteriële stofwisselingsproducten’, zoals de symptoomdokters zich voorstellen.

Maar als het autonome zenuwstelsel zo cruciaal is voor alle ‘ziekten’, d.w.z. SBS, tenminste voor de overgrote meerderheid, en als onze geneeskunde nog geen kennis heeft genomen van deze autonome discrepantie tussen sympathische en vagotonie, dan kan iedereen zich voorstellen op welke manier Status Dit medicijn heeft tot nu toe gewerkt!

145 Erytrocyten = rode bloedcellen
146 An- = deel van een woord dat un-, -los, -leeg betekent
147 Bloedarmoede = bloedarmoede

Pagina 187

Het vegetatieve ritme tussen spanning en herstel, dag en nacht, conflictactiviteit en de pcl-fase van genezing heeft nog grotere dimensies: het past in grotere ritmische cycli zoals de maancyclus, de seizoenscyclus en de levenscyclus. Bovendien worden de belangrijkste ritmes veranderd door de invloeden van de planeten en grote sterren, vooral de zon.

Mensen hebben zich de ochtend altijd voorgesteld als een pasgeboren kind, net zoals ze zich de lente voorstelden als een pasgeboren kind. Dienovereenkomstig stelden ze zich avond en nacht en herfst en winter voor als het einde van het leven. Daartussenin ligt het hoogtepunt van het leven, de creatieve kracht, het nageslacht, al het zogenaamde succes van mensen. Als we het beeld van deze inherent vegetatieve ritmes overbrengen naar de innervatiecondities van de ‘kankerziekte’, dan is de conflictactieve, sympathicotone fase feitelijk een fase van geconcentreerde gepotentieerde kracht waarmee een probleem geconcentreerd wordt aangepakt. Het organisme haalt alles uit de kast en laat alles op volle snelheid draaien om het conflict met alle kracht te overwinnen! Wanneer een generaal zijn leger op dezelfde manier met geconcentreerde kracht tegen het leger van de vijand leidt, ervaart iedereen dit als wijs en vooruitziend. Wanneer ons eigen organisme hetzelfde doet, beschouwen wij tovenaarsleerlingen het als ziek. Het feit dat we 's nachts moeten uitrusten van het werk en de stress van de dag, dat de dieren in de winter overwinteren tot aan het voorjaar, vinden wij allemaal volkomen normaal. Maar het feit dat ons eigen organisme, na maandenlang een conflict te hebben doorstaan ​​met gebruikmaking van alle laatste krachten, soms een paar maanden rust en ontspanning nodig heeft na het oplossen van dit moeilijke conflict, is iets dat niemand kan begrijpen;

In wezen is onze “kankerziekte” “slechts” een zeer verstandig en noodzakelijk, uitgesponnen, vegetatief ritme, aangezien de natuur ons daar overal het patroon voor aanreikt. Het model van vegetatief ritme is een natuurlijk principe!

Pagina 188


10 De ontdekking van de kudde van Hamer - een historisch overzicht

Pagina's 189 tot 289

Als, sinds deze beschikbaar is, een hersencomputertomogram gliale ophopingen in de hersenen aantreft die gemakkelijk met contrastmiddel kunnen worden gekleurd, dan is de diagnose meestal duidelijk: hersentumor.

In 1982 – een jaar na de ontdekking van nieuwe medicijnen – slaagde ik erin om prospectief een enorme Hamerse focus (HH) te vinden bij een patiënt met territoriumconflicten in de genezingsfase en hartaanvallen tijdens de epileptoïdecrisis. Vanaf dat moment wist ik dat er geen hersentumoren bestaan, maar dat deze verschijnselen allemaal verband moeten houden met de genezingsfase van een biologisch conflict.

De Hamerse kudde – de term komt van mijn tegenstanders, die deze door mij gevonden structuren in de hersenen denigrerend ‘de vreemde Hamerse kudde’ noemden – Ik observeerde deze Hamerkuddes nu nauwlettend en kon al snel degenen herkennen waarvan ik de veronderstelde formatie had gezien vanaf het begin van de genezingsfase kon volgen. Maar aangezien ik de wet van de tweefasige aard van ziekten al snel had ontdekt, wist ik natuurlijk dat elk dergelijk genezingsfaseproces ook een conflictactief proces met zich meebrengt.

Helaas voor veel patiënten werden de laesies van Hamer tijdens de genezingsfase hersteld door de incorporatie van gliacellen (bindweefsel). Dit gaat gepaard met een verhoogde stijfheid van het weefsel, maar blijft zonder symptomen zolang het organisme niet opnieuw ziek wordt als gevolg van een conflict op dezelfde plaats.

Er deden zich enorme moeilijkheden voor:

1. Met kanker – en natuurlijk concentreerde ik me op deze ziekte
Omdat ik geloofde dat ik pas de mechanismen achter de ontwikkeling van de kanker had ontdekt, was en is het destijds niet gebruikelijk om een ​​CT-scan van de hersenen te maken, tenzij er legitieme redenen waren om “hersenmetastasen” te vermoeden. In individuele gevallen was het erg lastig om zo’n CT van de hersenen te laten maken. Omdat CT-scans destijds onbetaalbaar waren, hadden mensen geluk als ze zelfs maar één serie CT-scans van de hersenen konden krijgen.

Pagina 189

2. Ik begon eerst met de topografie148 van de kudde van Hamer in de hersenen en dat was heel moeilijk, want als je iets in de hersenen ziet, dan kan het een oud proces zijn dat al heeft plaatsgevonden en dat niets meer te maken heeft met het huidige conflict van de patiënt. Bovendien wist ik niet of de patiënt andere carcinomen had die nog niet waren gediagnosticeerd, wat ook mogelijk was bij recente processen of zeer actuele biologische conflicten.

3. Ik heb overkoepelende conflicten aangetroffen met vergelijkbare conflictinhoud, waarvan ik nu weet dat ze meerdere relais besloegen met een enkele Hameriaanse focus, d.w.z. de patiënt had een of meer conflicten gehad met verschillende aspecten van het conflict, allemaal in dezelfde seconde van het DHS hadden de patiënt geraakt en waren allemaal samengebracht in een grote Hamerse focus.
Er waren ook patiënten die tegelijkertijd meerdere Hamer-haarden in zeer verschillende delen van de hersenen hadden. Maar al deze brandpunten hadden één ding gemeen: ze moesten de genezingsfase vertegenwoordigen als de patiënt anders alle symptomen van de conflict-opgeloste PCL-fase vertoonde.

4. Naast al deze Hamerhaarden in de genezingsfase moest er een formatie in de hersenen plaatsvinden die zichtbaar gemaakt moest worden met een apparaat dat in de actieve fase met dit conflict correspondeerde. Ik zag soms zulke doelvormige cirkels, maar desgevraagd deden de radiologen ze altijd met een milde glimlach af als ronde artefacten van het apparaat. Er waren ook halfronde structuren, beide afkomstig van de Falx149 waren beperkt, evenals die welke beperkt leken te zijn door de laterale rand van het CT-beeld.

5. De medewerking van de radiologen was vrijwel nul. Een aantal van hen beschikte over een bestralingsapparaat en deed zogenaamde röntgentherapie. En zulke voormalige collega's konden het zich niet veroorloven te geloven dat mijn resultaten zelfs maar mogelijk waren. De anderen vertelden me ronduit – niet veel radiologen hadden toen een CT-apparaat – dat ze vanaf het moment dat ze dachten dat de theorieën van Hamer mogelijk waren, geen enkele opdracht meer zouden krijgen van de klinieken. Als ze een CT-scan van de hersenen lieten maken, was dat meestal alleen om een ​​‘hersentumor’ of ‘hersenmetastasen’ te vinden.

148 Topografie = beschrijving van de plaatsen
149 Falx = sikkelvormige, bindweefselscheidende plaat tussen de twee hersenhelften

Pagina 190

6. Omdat ik niet over een eigen CT-apparaat beschikte, had ik niet de mogelijkheid om systematische onderzoeken uit te voeren of de onderzoeken met een andere snijhoek te herhalen. We konden alleen krijgen ‘wat van de tafel van onze meester viel’, en dat was niet veel. Het gebeurde vaak dat de computertomogrammen niet aan de patiënten werden gegeven. Maar met de schriftelijke bevindingen kon je vrijwel niets doen.

7. Ik kende en kende de kudde Hamers of degenen waarvan ik dacht dat ze er waren, maar die tot de genezingsfase behoorden. Ik stelde dat deze Hamerhaarden al in de conflictactieve fase moeten hebben bestaan, maar dit werd door de radiologen niet aanvaard: “Meneer Hamer, daar zien we niets”.

8. Ik heb veel van de laesies van Hamer gezien, maar ik kon me geen enkele vorm van kanker voorstellen, bijvoorbeeld de motorische en sensorische kanker150 en periostale sensorische relais in de hersenen, die geen kanker op orgaanniveau veroorzaken, maar hoogstens een kankerequivalent zijn. Maar ik had deze ziekten niet verwacht, alleen kanker. En daarom overkwam het mij vaak dat ik veel meer Hamer-foci had dan ik eigenlijk zocht, en in gevallen waarin de patiënt maar één conflictactiviteit had en geen oplossing voor zijn conflict, werd er niets gevonden.

Vaak kwam het voor dat de patiënt een enorme tumor had en er “niets” op het computertomogram van de hersenen te zien was. Anderen hadden een kleine tumor die zich in de genezingsfase bevond en er werd een uitgebreide Hamerse laesie in de hersenen gevonden.

Ik had geen andere keuze dan het pad van elke natuurwetenschapper te volgen en als een goede vakman met 99% transpiratie en 1% inspiratie alle mogelijke computertomogrammen van de hersenen, inclusief de bijbehorende of vermoedelijk geassocieerde orgaanbevindingen, te vergelijken met andere hersen-CT's. had opnieuw andere orgaanbevindingen.

In het begin was er nog een andere moeilijkheid: ik kon geen onderscheid maken tussen links- en rechtshandigheid, zodat ik, zoals ik achteraf weet, nog vaker fouten zou hebben gemaakt als ik niet altijd met het orgel was begonnen. Van het orgaan tot de hersenen of van de hersenen tot het orgaan, de correlatie is altijd duidelijk. Links- en rechtshandigheid zijn alleen van belang als het gaat om de correlatie tussen psyche en brein of brein en psyche.

150 zintuiglijk = gerelateerd aan de zintuigen van zien, horen, proeven en ruiken

Pagina 191

Dus een voorbeeld: óf een rechtshandige vrouw krijgt aambeien door een identiteitsconflict in de genezingsfase óf een linkshandige man krijgt aambeien door een territoriumwoede, ook in de genezingsfase. Maar ik zie het aan de linkerkant van de grote hersenen in de linker temporaalkwab151 een Hamer-laesie met oedeem op een bepaalde plaats, dan moet de patiënt altijd een aambei hebben - dat wil zeggen een rectale plaveiselepitheelzweer in de genezingsfase. Omgekeerd, als de patiënt rectale zweren heeft in de genezingsfase, d.w.z. aambeien, dan heeft hij tijdens de genezingsfase altijd een Hamer-focus in de hersenen op dit punt in de linker temporaalkwab.

Het was alleen mogelijk om eindelijk onderscheid te leren maken tussen kanker en kankerequivalenten op basis van vele honderden en vervolgens vele duizenden computertomogrammen van de hersenen, en vervolgens de juiste lokalisatie of correlatieve topografie van het orgaan te bepalen. Benadrukt moet worden dat er voor veel fysieke functies, zoals de periosteale gevoeligheid, die ons gehele skeletstelsel bestrijkt, slechts een lege plek op de kaart van de hersenen en op de kaart van de organen aanwezig was, omdat dit periosteum zo slecht onderzocht kon worden. of helemaal niet. Periostale gevoeligheid wordt in geen enkel leerboek gerapporteerd.

10.1 De veronderstelde ringartefacten van de hersenen in het computertomogram die bijna twintig jaar lang verkeerd werden geïnterpreteerd door neuroradiologen

Het geschil bleef bestaan ​​over de zogenaamde ringartefacten, die wel bestaan, maar die ik slechts één keer op de honderdste patiënt zag en die ik beschouwde als de kudde van Hamer in een schietdoelconfiguratie, dat wil zeggen de conflictactieve fase. De vermeende ringartefacten, die, op een paar zeer duidelijke uitzonderingen na, door mij krachtig zijn betwist, of beter gezegd, waarvan wordt beweerd dat ze de kuddes van Hamer zijn in een schietdoelconfiguratie, worden door de radiologen altijd ontkend als feiten en gezien als artefacten, d.w.z. kunstmatig. producten van het apparaat.

151 tijdelijk = behorend tot de tempel

Pagina 192

Jarenlang werden pogingen ondernomen om deze verschijnselen simpelweg terzijde te schuiven. Uiteindelijk kwam ik op een goed idee, waar ik profijt van had tijdens mijn twaalf semesters natuurkundediploma. Ik nam contact op met het hoofd van de computertomografieafdeling van het productiebedrijf Siemens, de heer Feinor, met een ‘bezorgdheid’. We hadden een prettig gesprek waarbij ik hem vroeg of we samen wilden bepalen aan welke criteria moest worden voldaan voor een ringartefact en wanneer zeker was dat er geen sprake was van een ringartefact. De heer Feindor is ingenieur en we hadden er geen enkel probleem mee om te bepalen aan welke voorwaarden in dit of dat geval wel of niet moest worden voldaan. Dat was op 12 mei 18.5.90. Het definitieve protocol werd op 22.5.90 mei XNUMX ondertekend. Sindsdien is er echte paniek uitgebroken onder neuroradiologen. Dat merkten we meteen toen we in de tweede helft van het jaar een reeks tests bij Siemens planden.

Pagina 193

Document van Siemens:

Pagina 194

Ontwerp voor een verder gezamenlijk protocol van een gepland onderzoek naar CT-reeksen van vrijwillige patiënten met ronde structuren in de CT-hersenen, wat werd voorkomen (zie tekst)...

Pagina 195

Ik vroeg directeur Feinor om mij de gelegenheid te geven een reeks tests uit te voeren op het fabrieksapparaat van Siemens in Erlangen, die ongeveer vier weken zouden duren. Daarna zouden een aantal neuroradiologen worden uitgenodigd, die vervolgens samen met Siemens moesten bevestigen dat de gepresenteerde gevallen geen artefacten konden zijn, maar eerder echte bevindingen, dat wil zeggen feiten, vertegenwoordigden.

De datum voor deze geplande conferentie werd voortdurend uitgesteld totdat op een dag een verantwoordelijke bij Siemens mij in vertrouwen vertelde: “Meneer Hamer, we hebben de ergste problemen gehad met de radiologen.” Er was duidelijke afkeuring gesignaleerd...
Ter voorbereiding op dit congres hadden we alle mogelijke onderzoeken uitgevoerd die oorspronkelijk met Siemens waren afgesproken, zoals het verplaatsen van de patiënt vanuit de middenpositie 2 cm naar links tijdens het CT-onderzoek of hem vervolgens weer 2 cm naar rechts verplaatsen om om te zien of de schietdoelconfiguratie altijd op dezelfde plek in de hersenen bleef, wat ook daadwerkelijk het geval was. Of we probeerden met zo regelmatig mogelijke tussenpozen, zo mogelijk op verschillende apparaten, vervolgcontroles uit te voeren bij dezelfde patiënt om te zien hoe de schietdoelconfiguratie vorderde.

Het was ook een zeker criterium voor een echte bevinding als de doelconfiguratie alleen in een bepaald aantal lagen voorkwam, maar niet in andere lagen.

Tijdens al deze onderzoeken, die veel tijd en moeite en veel overtuigingskracht van de radiologen vergden, ontdekten we iets heel verbazingwekkends: een radioloog zei ooit dat hij deze doelwitten ook op organen zag en dat het echt artefacten moesten zijn.

Vanaf dat moment raakte ik erg geïnteresseerd in dergelijke orgelschietdoelconfiguraties en onderzocht ik deze systematisch. Ik kwam erachter dat in de compacte organen waarop we CT-scans kunnen maken, zoals de lever, milt, nierparenchym152, botten, enzovoort, er kwamen inderdaad schietdoelconfiguraties voor, maar deze waren meestal alleen in het begin zichtbaar en werden mogelijk later weer zichtbaar wanneer het bot zich opnieuw verkalkte. Het verbazingwekkende feit kwam naar voren dat de hersenen en het orgaan in een schietdoelconfiguratie blijkbaar met elkaar corresponderen en dat deze schietdoelen ook een specifiek verloop op het orgel hebben. Zo zien we in het begin alleen de solitaire lever153 Levercarcinoom de klassieke schietdoelconfiguratie.

152 Parenchym = specifiek orgaanweefsel
153 eenzaam = geïsoleerd, alleenstaand

Pagina 196

Later wordt het solitaire levercarcinoom donker op tomografie en vertoont het geen doelconfiguratie meer. Bij natuurlijke genezing door tuberculose zien we zeker aanwijzingen voor verkalkingsringen, vooral als er geen sprake is van een totale caverne, d.w.z. een gat in de lever, maar als het levercarcinoom halverwege is gestopt en bij natuurlijk tuberculose het genezen van de eenzame ronde laesie hoefde alleen maar te worden uitgedund. (“Sponsgrot”).

10.2 Het hoofdbrein en het orgaanbrein

Als je het geheel goed bekijkt, dan hebben we aan de ene kant het hoofdbrein dat we allemaal kennen. Aan de andere kant zijn er orgaancellen, die elk een celkern hebben. Alle orgaancellen zijn met elkaar verbonden en elke celkern, dat wil zeggen mini-hersenen, is ook verbonden met alle mini-hersenen in het lichaam.

We kunnen de som van deze minihersenen zien als een tweede brein. Dit zou dan betekenen dat in het geval van een biologisch conflict een gebied van de hoofdhersenen, dat we de focus van Hamer noemen, in overeenstemming zou zijn met een ander gebied van de orgaanhersenen, dat we voorheen kanker of kankerequivalent noemden. of orgaanverandering.

Bij een zintuiglijke prikkel geven de orgaanhersenen bijvoorbeeld informatie door aan de hoofdhersenen; andersom geven de hoofdhersenen bij een motorische respons informatie en commando's door aan de orgaanhersenen.

We weten nog niet precies wat er elektrofysiologisch gebeurt in de individuele cellen van de hersenen en organen of wat er gebeurt in algemene gebieden of relais, maar deze kennis is geen voorwaarde voor ons klinische werk met deze duidelijke bevindingen.

10.3 De Hamerfocus in de ca-fase en in de pcl-fase

Bij DHS wordt het verantwoordelijke relaiscentrum in de hersenen gemarkeerd met behulp van een zogenaamde schietdoelconfiguratie. Rond het midden van deze estafette vormen zich scherpe cirkels, we noemen ze ook concentrische cirkels, die eruit zien als schietdoelen. ‘Schietdoel’ betekent dat de Hamerkachel zich in de conflictactieve fase bevindt.

Pagina 197

De locatie ontstaat niet toevallig, maar is het computerrelais dat het individu in het tweede deel van het DHS ‘associeert’ op basis van de inhoud van het conflict; Vanuit de focus van deze Hamer, in dezelfde seconde van het DHS, wordt het orgaan dat correleert met de focus van de Hamer aangetast door kanker.

Naarmate het conflict vordert, wordt ook de focus van Hamer in de hersenen groter, d.w.z. een steeds groter gebied wordt aangetast of het ooit getroffen gebied wordt intensiever veranderd. Tegelijkertijd vordert ook de kanker in het orgaan, d.w.z. de tumor wordt groter in massa. door echte celmitose (dus zowel in de binnenste kiemlaag als in het door het cerebellum aangestuurde deel van de middelste kiemlaag), door ‘grotere’ necrose (zoals in het door het hersenmerg aangestuurde deel van de middelste kiemlaag), ulceratief groter, uitgebreider, door veel kleine zweren (zoals in de buitenste kiemlaag).

In mijn eerste paperback uit 1984: “Kanker – ziekte van de ziel, kortsluiting in de hersenen...” noemde ik deze Hamerfocus in de conflictactieve fase een kortsluiting omdat we niets wisten van de bio-elektrische processen. Tegenwoordig noem ik dat niet meer zo, want met kortsluiting bedoelen we doorgaans een storing in het programma. Bij de Hamerkachel is dit echter slechts gedeeltelijk het geval. We kunnen zeggen dat het een verstoring van het normale programma is, maar wel een die het organisme zeker verwacht.

Maar zelfs het woord verstoring is niet gepast omdat het een soort nood- of speciaal programma is. Dit betekent dat als het individu onverwachts “op het verkeerde been wordt gezet” in een situatie die hij of zij niet had verwacht, er een noodprogramma in werking treedt dat we biologische conflicten noemen en tot doel heeft het individu weer in het normale ritme te brengen. Dit noodprogramma heeft niet alleen betrekking op het individu, maar omvat ook meerdere of vele leden van dezelfde soort en kan ook betrekking hebben op familie of clan.

Een voorbeeld: een moeder ziet hoe haar driejarige kind een ongeluk krijgt en voor haar ogen bewusteloos raakt. Als dit een DHS voor de moeder is, veroorzaakt dit een biologisch conflict, en wel een heel specifiek conflict, namelijk een conflict tussen moeder en kind. Dit biologische conflict heeft op alle drie de niveaus een heel bijzondere betekenisvolle betekenis: op psychologisch vlak draait al het denken en doen om het weer gezond worden van het kind. Op cerebraal niveau zien we een doelvormige Hamerse focus in het rechter laterale cerebellum van een rechtshandige vrouw, wat ons laat zien dat conflictactiviteit de overhand heeft in dit moeder/kind-conflict. Op organisch niveau zien we dat het borstklierweefsel van de vrouw en moeder groeit.

Pagina 198

De linkerborst vergroot daarom een ​​bepaalde hoeveelheid borstklierweefsel, dat wordt gebruikt voor de melkproductie. Op dezelfde manier vermenigvuldigen de mycobacteriën TB zich, indien aanwezig, synchroon. In de natuur of onder inheemse volkeren geeft een gezonde vrouw in de vruchtbare leeftijd vrijwel altijd borstvoeding, behalve tijdens het laatste deel van de zwangerschap. De moeder produceert dus aanzienlijk meer melk in de ‘borst van het kind’ dan voorheen. Het resultaat is dat het kind meer melk krijgt en dus de kans heeft om sneller beter te worden. Zodra het kind weer gezond is, begint de conflictoplossing, wat betekent dat de overtollige borstkliercellen niet langer nodig zijn omdat het kind nu weer met de gebruikelijke hoeveelheid melk rond kan komen. Het verdere gevolg is dat tuberculose optreedt tijdens het borstvoedingsproces, zodat het kind feitelijk tuberculeuze melk krijgt, wat hem helemaal geen schade berokkent. Tuberculose tast de nieuw gegroeide borstkliercellen aan en breekt ze af. Wat overblijft is een grot. We noemen dit hele proces nu een betekenisvol en gepland, actief bewogen, speciaal biologisch programma van de natuur.

Maar wat zijn deze Hamer-foci in de hersenen?die, wanneer ze duidelijk zichtbaar zijn, dus al in de genezingsfase, door neuroradiologen worden aangeduid als hersentumoren of hersenmetastasen; wanneer ze minder duidelijk zichtbaar zijn, algemene verwarring veroorzaken; die, wanneer ze zeer ernstig perifocaal oedeem vertonen en de Hamer-focus gemakkelijk kan worden gekleurd, worden aangeduid als snelgroeiende hersentumoren; die, als ze een groot oedeem veroorzaken maar de laesie van Hamer niet zichtbaar is, zoals meestal het geval is met de laesies van de medulla van Hamer, op hun beurt algemene verwarring veroorzaken, die, als ze zich op de hersenschors bevinden, verkeerd worden geïnterpreteerd als tumoren van de hersenvliezen, maar ze zijn in principe altijd hetzelfde: gewoon allemaal het verschil Fasen van het proces van een Hamerkachel!

De Hamerse kudden in de conflictactieve fase, namelijk de schietdoelconfiguraties, zijn altijd verkeerd geïnterpreteerd als artefacten van het apparaat. Toen ze later oedeem ontwikkelden en zogenaamde hersentumoren werden, nam de radioloog meestal niet de moeite om vast te stellen dat deze veronderstelde hersentumor eerder zichtbaar was geweest als doelconfiguratie, dat wil zeggen als een Hamer-focus in de conflictactieve fase. Sinds het bedrijf SIEMENS en ik het in dit hoofdstuk genoemde document hebben ondertekend, is de discussie over de vermeende artefacten mogelijk eindelijk beëindigd. Het waren feiten: dat wil zeggen dat de doelen de conflictactieve fase in een bepaald relais of een groep relais in de hersenen betekenden.

Pagina 199

Hersentumoren bestaan ​​per definitie niet: hersencellen kunnen zich na de geboorte niet meer delen, zelfs onder omstandigheden die voorheen verkeerd werden geïnterpreteerd als hersentumoren. Dus gewoon onder geen enkele voorwaarde. Wat zich wel kan voortplanten zijn onschadelijke glia, bindweefsel van de hersenen, dat precies dezelfde functie heeft als het bindweefsel van ons lichaam. Niemand kan de gliacellen met enige zekerheid classificeren in termen van hun ontwikkelingsgeschiedenis. Op basis van hoe ze zich in de hersenen gedragen, bestaat er een sterk vermoeden dat ze van mesodermale oorsprong zijn. Dit suggereert dat gliale afzetting altijd plaatsvindt in het hersenrelais tijdens de genezingsfase. Aan de andere kant weten we dat neurofibromen ontstaan ​​of dat cellen zich vermenigvuldigen in de conflictactieve fase. Maar dat is geen tegenstrijdigheid, omdat we weten dat de mesodermale organen zowel de organen omvatten die worden bestuurd door het cerebellum als de organen die worden bestuurd door het hersenmerg. De eerste groep zorgt voor celproliferatie in de conflictactieve fase en de tweede groep zorgt voor celproliferatie in de genezingsfase. We moeten er daarom van uitgaan dat het gliomen zijn BEIDE Beschikken over de capaciteiten van het mesoderm. Deze heldere, gliale verdichte Hamer-foci zijn de reparaties van het organisme aan de Hamer-foci, een reden voor vreugde in plaats van angst of zelfs voor hersenchirurgie.

Laten we eens kijken hoe zoiets een voor een gebeurt: bij een DHS wordt het ‘verantwoordelijke relaiscentrum’ in de hersenen gemarkeerd en daarmee de focus van Hamer in een doelwitformatie. Zodra we deze doelconfiguratie in de CCT in een bepaald relais zien, weten we dat er in dit relais een speciaal programma draait, wat betekent dat het organisme in dit conflict-, hersen- en orgaangebied “op het verkeerde been is gezet” en heeft een speciaal programma ingeschakeld.

Dit speciale programma zorgt ervoor dat het organisme het hoofd kan bieden aan de onverwachte situatie die niet alleen de patiënt als individu kan treffen, maar mogelijk ook bijvoorbeeld zijn biologische groep (clan, familie etc.). De conflictactiviteit, d.w.z. de schietdoelconfiguratie in de hersenen, duurt dan totdat de conflictsituatie is opgelost en het organisme weer normaal kan worden. Totdat het dit echter kan doen, moet het organisme de prijs betalen voor het feit dat het speciale programma is gestart met een soort kortsluiting, wat een soort noodprogramma vertegenwoordigt. De prijs is de genezingsfase, dat wil zeggen het herstel op psychologisch, cerebraal en organisch niveau om terug te keren naar de voorheen optimale toestand. Pas wanneer dit is bereikt via de genezingsfase, of herstel op alle drie de niveaus, kan het organisme echt terugkeren naar de normaliteit. Zolang het speciale programma in de Hamerhaard bestaat in de vorm van een schietdoelconfiguratie, d.w.z. de conflictactieve fase, ook wel permanente sympathicotonie genoemd, wordt het hersenrelais - zoals we ons kunnen voorstellen - aanzienlijk beïnvloed.

Pagina 200

We kunnen het ons zo voorstellen: er wordt te veel stroom door een te smalle lijn geduwd bij een te hoge spanning. De kabel brandt door, wat uiteraard eerst de isolatie betekent. In bio-elektriciteit liggen de zaken een beetje anders, en in de hersenen moeten we ons de hersencellen voorstellen die in een oneindig ingewikkeld raster zijn gerangschikt. Door de permanente sympathische toon, die in principe iets gepland is (gewoon te veel van het goede), worden de communicatielijnen van de hersenzenuwen nu steeds meer beschadigd, net zoals het lichaamsorgaan vergroot, verkleind of op zijn minst veranderd wordt. door de kanker om rekening te houden met de bijzondere nieuwe onverwachte situatie. Tot het einde van de conflictactieve fase lijkt er niets spannends te gebeuren bij de Hamer Kudde, althans wat de CCT betreft, behalve dat de doelconfiguratie constant blijft. Op het magnetische resonantietomogram kunnen we bijvoorbeeld zien dat er een verschil is met de omgeving, maar het ziet er volkomen ondramatisch uit.

De realiteit is echter totaal anders en we kunnen de schade pas inschatten als conflictolyse heeft plaatsgevonden. Nu, in de PCL-fase, kunnen we de volledige omvang van de verandering of schade zien. Omdat precies aan het begin van de pcl-fase het organisme de schade van dit speciale programma begint te herstellen - of het nu gaat om celproliferatie in het lichaamsorgaan, of het nu gaat om celreductie in het lichaamsorgaan - en natuurlijk het aangetaste hersenrelais.

Systematisch samengevat gebeurt na een DHS het volgende op de drie niveaus van ons organisme:

psychologisch:

A.) Conflictactieve fase (ca-fase):

Permanente sympathische spanning, dat wil zeggen maximale stress. De patiënt denkt dag en nacht aan zijn conflict en probeert het op te lossen. Hij slaapt niet meer en als hij dat wel doet, alleen in de eerste helft van de nacht, elk half uur, verliest hij gewicht en heeft hij geen eetlust.

B.) Conflictopgeloste fase (pcl-fase):

Er vindt immobilisatie plaats. De psyche moet herstellen. De patiënt voelt zich zwak en moe, maar voelt zich opgelucht, goede eetlust, het lichaam is warm, vaak koorts, vaak hoofdpijn. De patiënten slapen goed, maar meestal pas na drie uur in de ochtend. Dit mechanisme is door de natuur zo ontworpen dat individuen in vagotonia niet slapen voordat het daglicht begint, zodat een potentieel gevaar (bijvoorbeeld een roofdier) hen niet verrast terwijl ze slapen. De patiënten slapen allemaal veel overdag en vinden het heerlijk.

Pagina 201

hersen:

A.) Conflictactieve fase (ca-fase):

Schietdoelconfiguratie in de bijbehorende Hamerkachel (zie tabel), waardoor hier een speciaal programma draait.

B.) Conflictopgeloste fase (pcl-fase):

De focus van Hamer wordt hersteld, waarbij oedeem ontstaat en glia worden afgezet in het getroffen relaisgebied. Dit herstelt grotendeels de vroegere toestand, wat belangrijk is voor latere conflicten, maar de prijs is dat het weefsel minder elastisch is dan voorheen. (Eventuele complicaties veroorzaakt door hersenoedeem worden besproken in de therapiehoofdstukken.)

biologisch:

A.) Conflictactieve fase (ca-fase):

Volgens de tabel en het diagram van het ontogenetische systeem van tumoren en kankerequivalenten is er in de conflictactieve fase óf sprake van celproliferatie, wat een zeer specifieke biologische betekenis heeft, óf van celnecrose, dat wil zeggen celverlies of een gat. wat ook een heel specifieke biologische betekenis heeft. De betekenis is dat deze zeer bijzondere verrassingssituatie, die wij het biologische conflict noemen, kan worden opgelost met behulp van de organische verandering die wordt doorgevoerd. In biologische zin zorgt een kransslagaderzweer er bijvoorbeeld voor dat de kransslagaders in de conflictactieve fase verwijden, waardoor er meer bloed door de kransslagaders kan stromen en de kracht en het uithoudingsvermogen van het individu toenemen. Een toename van het aantal borstkliercellen dient er bijvoorbeeld voor om het kind meer melk aan te bieden om bijvoorbeeld het herstel van het gewonde kind te bespoedigen. Tegelijkertijd vermenigvuldigen mycobacteriën zich bij oude, door de hersenen gecontroleerde ziekten (nu betekenisvolle biologische speciale programma’s genoemd) synchroon

B.) Conflictopgeloste fase (pcl-fase):

Er wordt geprobeerd de kankertumor te herstellen door microbiële afbraak of de kankernecrose door microbiële opbouw (zie tabel en diagram van het ontogenetische systeem van tumoren en kankerequivalenten). We zien altijd oedeem in zowel de hersenen als het orgaan als een teken van genezing.

Pagina 202

In de organen die door de oude hersenen worden gecontroleerd, wordt aan het einde van de genezingsfase het parenchym, dat door de cavernes in omvang is verkleind, vergroot door deze weefselmassa met permanente cellen. Dit betekent: aan het einde van levertuberculose of eerdere leverkanker is de lever weer even groot en heeft ze hetzelfde aantal cellen als voorheen (Prometheus-fenomeen).

Hieronder zullen een reeks diagrammen en een reeks typische Hamerse kuddes in verschillende fasen worden getoond om mijn uitspraken met voorbeelden te ondersteunen.

10.4 Hersenschema's

Het brein van de linkerkant gezien, namelijk alsof de Hersensubstantie, om zo te zeggen transparant zou zijn en jij via de hersenkwestie hersenventrikels of Zie hersenventrikels zou kunnen. Wij zien in het midden de beide laterale ventrikelskel die bij elkaar zijn op het gebied van communicatie blijf bij de 3e Ventrikel wij zie hieronder. Het hersenvocht kan uit het derde ventrikel stromen154 afvoer via het aquaduct155 in het 4e ventrikel, dat we hieronder vinden ter hoogte van de onderste pons156 en de bovenste medulla oblongata157 . Zie

De laterale ventrikels bestaan ​​uit de voorhoorns (frontaal), de achterhoorns (occipitaal) en de inferieure of temporale hoorns, die rechts en links in de temporale kwabben uitmonden. Het gehele ventriculaire systeem is in communicatie.

154 Cerebrospinale vloeistof = vloeistof uit de hersenen en het ruggenmerg
155 Aquaduct = “watergeleider”, d.w.z. een soort waterleiding
156 Pons = deel van de hersenen (Duits: brug), waarvan de naam de leek niet hoeft te onthouden
157 Medulla oblongata = de 'verlengde medulla'

Pagina 203

In de choroïdplexus158 Het ventrikel produceert hersenvocht. Deze vloeistof stroomt door het aquaduct naar het wervelkanaal. Als het aquaduct door compressie in de middenhersenen of in de pons (hersenstam) wordt samengedrukt, hoopt het hersenvocht zich op in het ventriculaire systeem van de 1e tot en met 3e ventrikel en vinden we een zogenaamde hydrocephalus internus. Als een Hamer-laesie tijdens de genezingsfase een massa in de grote hersenen vormt, wordt meestal alleen het aangrenzende laterale ventrikel aangetast. Bij kinderleukemie is het gehele ventriculaire systeem van de eerste drie ventrikels vaak zo samengedrukt (als gevolg van gegeneraliseerd medullair oedeem) dat we de ventrikels met grote moeite alleen op CT van de hersenen kunnen zien.

Zones van de hersenschors

204 zones centra hersenschors

De linkerafbeelding toont de momenteel internationaal gebruikte zogenaamde zones van de hersenwindingen, die vloeiende overgangen hebben als zogenaamde hersenkwabben. Hier de hersenschors gezien vanaf de linkerkant.

Bij links- en rechtshandigen bevat de linkerkant altijd de relais voor:

schildklier Uitscheidingskanalen, strottenhoofd, baarmoederhals en baarmoederhals, vagina, rectum, vrouwelijke blaas, evenals de motorische en sensorische relais voor de andere kant van het lichaam.

De rechterkant bevat altijd links- en rechtshandige mensen de relais voor zijboogkanalen, bronchiën, kransslagaders, maagslijmvlies van de kleine kromming, twaalfvingerige darm159, hepato-galkanalen, pancreaskanalen en mannelijke blaas, evenals de motorische en sensorische relais voor de andere kant van het lichaam.

158 Choroïde plexus = plexus van aderen
159 Bulbus duodeni = het eerste korte gedeelte van de twaalfvingerige darm

Pagina 204

Foto van een hersenmodel waarop je de omstandigheden duidelijk kunt zien. Staven, diencephalon, pons (hersenstam) en cerebellum worden in het midden doorgesneden.

Maar je kunt grofweg zien dat de cortex ook bestaat tussen de hersenhelften (interhemisferisch) tot aan de steel. Zo is er bijvoorbeeld de motorische en sensorische innervatie van de benen. Je kunt ook duidelijk zien dat de visuele cortex achter het cerebellum bijna tot aan de onderkant van het cerebellum reikt.

Het hersenmodel gezien vanuit het midden.

De witte structuur, die aan de onderkant open is en aan de voorkant van boven en onder omlijst, is de zogenaamde “balk”.

Vanaf hier naar beneden zijn rechts en links hersenhelften die met elkaar verbonden zijn. We zien dus eigenlijk een middengedeelte door het menselijk brein.

De gapende opening in het achterhoofd (achterkant) in de onderste afbeelding links toont ongeveer de rand van de visuele cortex (naar beneden). Het hele gebied tussen het centrum van de motorische cortex en de visuele cortex is het sensorische en postsensorische (periostale gevoeligheid) gebied, of het laterale territoriale gebied. Dit laat zien welke biologische betekenis de scheidingsconflicten hebben!

Op deze foto zijn beide hersenhelften uit elkaar gevouwen, in de In het midden, om het zo maar te zeggen wit lijken Aandelen zijn doorgebroken. Bijzonder goed voor zie de interhemisferische hersenschors, in waar is het relais voor Motoriek en sensoren de benen bevinden zich, frontaal het suikercentrum en nog verder frontaal het (tandglazuur)bijtcentrum en de frontale angsten.

10.4.1 CT-sneden van onze hersenen

Met moderne onderzoeksmethoden, bijvoorbeeld computertomografie, kunnen we feitelijk in het menselijk brein kijken door de hersenen laag voor laag te onderzoeken. Je kunt alle lagen instellen en fotograferen, meestal horizontaal en verticaal. De afbeelding toont vervolgens de standaardlagen die vrijwel parallel lopen aan de basis van de schedel (witte lijnen zijn onjuist, gele lijnen zijn correct).

Uit deze verschillende lagen krijg je een serie foto's die de verschillende delen van de hersenen en eventuele Hamer-haarden laten zien.

Pagina 206

10.5 De ​​eerste ontdekte HAMER'S KACHEL

Rechts fronto temporaal, in de territoriale angst, territoriale woede en territoriale woede relais in de nieuwe genezingsfase na herhaling.

Bovenste pijl links: schietdoel gaat in oplossing in het hypoglykemische en hyperglykemische relais (diabetes tot 500 mg% bloedsuiker).

Bronchiaal carcinoom van de rechterlong.

De patiënt bij wie deze foto's horen was de eerste bij wie ik prospectief zocht naar wat later bekend werd als een "HAMER'S KUDDE" en die ook vond, op 6.4.83 april XNUMX. Hij had eigenlijk een melanoom op zijn linkerarm.

De patiënt had een kleine supermarkt met een bloeiende versvleesafdeling. Dit was een doorn in het oog van de plaatselijke slagers. Er was een concurrent die bijzonder goed overweg kon met de dierenarts die de controles in de stad uitvoerde. De patiënt werd nu voortdurend lastiggevallen door deze dierenarts. Dit escaleerde uiteindelijk tot het punt waarop hij hem probeerde in te lijsten. Toen dat na veel heen en weer niet lukte, werd hij “van bovenaf” verwijderd en nam iemand anders deze wijk voor een aantal jaren over. Vanaf nu waren er geen problemen meer.

Maar op een dag, kort voor het middaguur, verscheen deze voormalige dierenarts plotseling binnen en zonder achterom te kijken liep hij regelrecht naar de vleesafdeling. Toen hij de patiënt zag, zei hij letterlijk: “Wat, je bent er nog!” Tijdens de controle ging hij met de patiënt naar buiten naar de koelkamer, maar liet de deur openstaan ​​toen hij naar buiten ging. Toen ze allebei terugkwamen, was de kat van de patiënt naar binnen geslopen. De patiënt verstijfde van schrik, de dierenarts wees alleen maar woordeloos naar de kat en zei: “De vleesafdeling is gesloten.” De patiënt raakte vervolgens buiten zichzelf. Hij rende naar zijn appartement, pakte een camera (maar er zat geen film in) en 'schoot' de dierenarts letterlijk neer met de zaklamp. De patiënt had waarschijnlijk te maken gehad met een territoriumconflict, een territoriumergernisconflict en een territoriumangstconflict. Vanaf nu merkte hij af en toe een trekkend gevoel in zijn linkerbovenarm en masseerde deze.

Pagina 207

Hij ontdekte een wrat die hij insmeerde met ricinusolie omdat hij ergens had gelezen dat wratten daardoor konden verdwijnen. Toen de wrat echter besmet raakte, ging hij ermee naar de dermatoloog, die hem doorverwees naar de Universitaire Huidkliniek. Diagnose: Vermoedelijk melanoom. Hij werd onmiddellijk geopereerd en een axiale lymfeklier werd verwijderd “voor diagnostische doeleinden”. Nu begon een odyssee. Vanaf dat moment was de patiënt gefixeerd op ‘melanoom’ en ‘produceerde’ hij voortdurend melanomen, omdat hij zich bij elk nieuw melanoom en elke operatie opnieuw bezoedeld en misvormd voelde, zodat hij uiteindelijk in een vicieuze cirkel terechtkwam.

Voordat hij bij mij kwam (eind januari '83) zou de arm geamputeerd worden. Bij de laatste controle vóór de amputatie werd echter een bronchuscarcinoom geconstateerd, dat bij de controle in augustus niet aanwezig was. Nu werd de amputatie afgeblazen.
Ik wist toen al dat het zogenaamde bronchiaalcarcinoom de genezingsfase was van een territoriumangstconflict. En inderdaad, de patiënt kon in september eindelijk zijn winkel verhuren nadat een vorige huurder met hoge huurachterstanden was vertrokken.

Na mijn lezing in maart op het congres voor alternatieve beoefenaars in de Rheingoldhalle in Mainz, waar de patiënt aanwezig was, vroeg hij mij of hij nu gevaar liep een beroerte te krijgen. Ik vertelde hem dat ik het niet kon uitsluiten. Veertien dagen later kreeg hij daadwerkelijk een beroerte en zakte in elkaar in de badkamer van zijn appartement, waar hij werd gevonden. Hij werd naar het ziekenhuis gebracht waar hij opnieuw een conflict kreeg, omdat hij werd gewassen en verzorgd door een verpleger die hij als zeer onrein beschouwde. Hij walgde ervan en verzette zich ertegen. De bloedsuikerspiegel steeg tot 500 mg% en normaliseerde pas volledig toen de patiënt begin mei weer thuiskwam.

Het is ons gelukt om op 6.4.83 april XNUMX een CT-scan van de hersenen te laten maken. Toen ze mij de opnames lieten zien, was ik aan de ene kant wel een beetje trots dat ik al dacht dat zoiets mogelijk was. Omdat ik kleine, kleine veranderingen had verwacht die verantwoordelijk zouden kunnen zijn voor de melanomen, en nauwelijks grotere die verantwoordelijk zouden kunnen zijn voor het bronchiaalcarcinoom. Maar ik kon eigenlijk niet veel doen met deze enorme bevindingen aan de rechter temporale en rechter en linker paramediaan frontaal. Ik was behoorlijk perplex.

Pagina 208

In zulke gevallen moet je als een goede vakman te werk gaan en alles verzamelen wat daarbij komt kijken. De familie van de patiënt werkte maximaal mee. De timing was tenminste ongeveer zoals ik me had voorgesteld. Dat was voor mij in eerste instantie de basis.

De schietdoelen in het rechter (diabetes) en linker (hypoglykemie) suikercentrum hielden waarschijnlijk verband met het feit dat de verpleegster was vervangen. Maar zulke dingen wist ik toen nog niet, en nog minder dat het tandglazuurrelais, het niet mogen bijten, ook aangetast was. Ik concentreerde me op de rechter temporale focus, die er voor mij fris uitzag (de zogenaamde “rode streek”) met verlamming aan de linkerkant. En dat hoorde uiteraard bij het vorige verhaal, wat weer iets te maken zou kunnen hebben met de onlangs verhuurde winkelruimte. Ik vermoedde dat ook meer dan ik het toen wist. Maar vanaf dat moment wist ik hoe en waar ik moest kijken. De zoektocht naar de vele spelden in de hooiberg begon.

10.6 Casestudies

Typische schietdoelconfiguratie van een Hamer-focus, dat wil zeggen een fase in het sensorische corticale centrum met het midden paramediaan aan de linkerkant. Het beïnvloedt sensorische verlamming van het rechterbeen en (in mindere mate) de rechterarm.

Het feit dat de doelringen zich ook uitstrekken tot de rechterkant van de hersenen, evenals tot het centrum van de motorische cortex en het postsensorische gebied (met betrekking tot het periosteum) laat ons zien dat de gevoeligheid van de linkerhelft van het lichaam, evenals omdat de motorische vaardigheden en de periostale gevoeligheid aan beide kanten ook worden beïnvloed.

Pagina 209

Twee Hamer-foci centraal in het postsensorische corticale centrum (verantwoordelijk voor het periosteum) in de pcl-fase. De schietdoelringen zijn geoedematiseerd en vertonen geleidelijke oplossingsringen; bewijs dat het geen artefacten waren.

10.6.1 Case study: Italiaanse gastarbeider

Verschillende plakjes van een CCT-serie van dezelfde patiënt. De Hamerse focus ernaast bevindt zich nog grotendeels in een actieve fase, steekt gedeeltelijk uit in de medulla, maar behoort tot het postsensorische corticale centrum (pijnlijk scheidingsconflict dat het periosteum van het linkerbeen aantast). We zien al dat er een ring wordt opgelost, wat betekent dat het conflict blijkbaar nog maar heel recent is opgelost.

Men is in eerste instantie geneigd te denken aan een artefact (kunstmatig product) van het apparaat, maar een artefact kan onmogelijk oedematiseren.

Pagina 210

Dit zijn de foto's van een Italiaanse patiënt uit Rome die als gastarbeider in Zuid-Frankrijk werkte. Zoals daar gebruikelijk begon hij met de bouw van een huis in Rome, vlakbij de luchthaven Leonardo da Vinci. Een jaar later, toen het casco bijna klaar was, kwam de bouwpolitie en beval het gebouw te sluiten. De patiënt leed aan een territoriumergernisconflict en lever-galwegcarcinoom. Maar na een paar dagen begon hij 's nachts te bouwen. Omdat hij alleen op vakantie verder kon bouwen, ontstond er een kat-en-muisspel met de bouwpolitie. Het gebouw werd vier keer gesloten en elke keer kreeg hij te maken met een herhaling van de DHS. Maar hij stopte het allemaal weg in afwachting van zijn mooie bejaardentehuis. En vier jaar later lukte het hem daadwerkelijk om tegen een boete zijn huis af te mogen maken, zoals daar gebruikelijk is.

Als gevolg van de definitieve oplossing die nu plaatsvond, kreeg de patiënt een zwelling van de lever en vermoedden de artsen een levercarcinoom. Als resultaat van deze vermoedelijke diagnose leed de man aan kankerangst (frontale angst)-DHS met kieuwkanaalzweren. Toen hij wat gekalmeerd was, ontstond er in februari van het volgende jaar een zwelling in het nekgebied, die de conventionele artsen verkeerd interpreteerden als lymfeklieren. Kort daarna werd hem de diagnose ‘metastatisch levercarcinoom’ in het gezicht geslingerd. Als gevolg hiervan leed de patiënt aan een enorm, brutaal scheidingsconflict, wat we duidelijk kunnen zien op de hier gepresenteerde foto. Hij trilde overal, had een extra conflict van angst voor de dood en verloor snel gewicht. Ondanks alles slaagde de patiënt er echter in een interne oplossing te bereiken - de longknobbels van het angst voor de doodsconflict trokken zich zelfs enigszins terug. Maar het leven stond niet stil. De oude regionale woede keerde terug in de vorm van een terugkerende DHS: door zijn ziekte kon hij niet meer verder bouwen, zijn kinderen kwamen “niet opdagen” en hadden geen interesse om de bouw af te maken en de boete te betalen. Er was sprake van een dramatisch familieconflict. De patiënt is er weer overheen. Tijdens de genezingsfase namen de verschillende hersenoedemen echter toe, waardoor de patiënt in coma raakte en stierf in volledige vagotonie.

Pagina 211

Nog een CCT uit dezelfde serie, waarbij je duidelijk de verschillend geëdematiseerde schietschijfringen kunt zien.

Actieve Hamer-focus op de eerder genoemde angst voor doodsconflicten door middel van diagnose. De schietdoelen beginnen net een beetje te oedematiseren

10.6.2 Case study: 60-jarige vrouw van een rector van de universiteit

CCT van 7.5.90 mei 60 van een 15-jarige patiënt. Echtgenote van een rector van de universiteit die zijn vrouw vijftien jaar geleden verliet. Om religieuze redenen werd echtscheiding niet mogelijk geacht. Vijf jaar geleden ontmoette de patiënt een nieuwe man, maar hij was nog niet gescheiden. De vriend scheidde vervolgens in 1989. Maar de patiënt kon van haar kant niet besluiten om te scheiden en met hem te trouwen. Op dat moment trok de vriend bij een andere vrouw in. De patiënte leed aan motorische DHS, het niet kunnen vasthouden van haar vriend en een scheidingsconflict omdat de vriend uit haar handen glipte, evenals, op organisch niveau, gedeeltelijke motorische en sensorische verlamming van beide handen met bijna volledige motorische verlamming. van de rechterduim.

 Pagina 212

MS werd vermoed. In deze situatie kwam mijn dochter, docent neurologie, naar mij toe en vroeg om mijn advies.

Door de meegebrachte CCT konden we de zaak snel reconstrueren. Zij behandelde de moeder door uitvoerig met haar over de zaak te praten. De verlamming verdween feitelijk weer. De moeder kreeg een verplichte epileptische aanval. Maar toen gebeurde het volgende: De patiënt hoorde dat de nieuwe vriendin van haar ex-vriend 'geen dame' was en dat de vriend al een relatie met deze vrouw had gehad terwijl hij nog intiem bevriend met haar was. Ze kreeg toen last van DHS van weerstand en angst-walging (linkshandig) met het centrum in het glucagonrelais, wat betekent dat hypoglykemie de overhand heeft.

CCT van 3.7.1990 juli XNUMX van dezelfde patiënt: Terwijl we op de vorige afbeelding nog steeds de scherpe ringvorming kunnen zien als een teken van het actieve conflict van motorische en sensorische verlamming, wordt dit conflict twee maanden later op de afbeelding opgelost. In plaats daarvan zien we een nieuwe actieve doelwitconfiguratie die overeenkomt met het nog steeds actieve conflict van terugblik en walging in de suikerestafette. Ook dit tweede conflict werd door intensieve discussies opgelost.

Pagina 213

10.6.3 Casestudy: 50-jarige patiënt na de menopauze

CCT van een 50-jarige rechtshandige postmenopauzale patiënt. Rechts fronto-pariëtaal zien we een grote Hamer-focus in oplossingsoedeem, overeenkomend met een territoriumangst-conflict met intrabronchiaal carcinoom. Het DHS had zeven maanden eerder plaatsgevonden. De schoonzoon van de patiënt moest vanwege acute buikvliesontsteking worden geopereerd; de artsen gaven hem weinig overlevingskansen. Dit conflict duurde slechts 7 maanden, maar was extreem gewelddadig! Een maand voordat deze opname werd gemaakt, vond er een herhaling van het conflict plaats: de echtgenoot van de patiënt leed aan een acute liesbreuk160 geopereerd worden.

Het terugkerende conflict duurde 3 weken totdat het conflict weer werd opgelost. De druk van het genezende oedeem dat opnieuw in de focus van Hamer schoot, zorgde er duidelijk voor dat deze scheurde - een voorbeeld van het zogenaamde "accordeoneffect": De focus van een Hamer bij oplossingsoedeem gaat tijdelijk weer over in conflictactiviteit, het oedeem verdwijnt kortstondig, na de hernieuwde conflictolyse schiet omhoog Oedeem treedt weer op, het Hamer-gebied pompt zichzelf als het ware van binnenuit weer op - op een gegeven moment kan het weefsel de druk van het oedeem en de tranen niet meer weerstaan, wat ook heel duidelijk te zien is in het volgende foto.

Op de linker hersenhelft zien we nog meer seksuele of semi-seksuele conflicten die opgeschort en actief zijn. We hebben het volgende kunnen achterhalen: Toen de patiënte 17 jaar oud was, werd ze verkracht door haar eigen zwager - een conflict waar ze eigenlijk nooit echt overheen kwam! Toen haar zoon 16 jaar oud was, werd hij vader van een kind - voor de moeder een herhaling van conflicten over vrijwel dezelfde kwestie...

160 Hernia = breuk

Pagina 214

Hieronder ziet u nog een CCT-plakje van dezelfde patiënt: de pijl wijst naar een Hamer-focus met een schietdoelconfiguratie in het motorische en post-sensorische corticale centrum, wat overeenkomt met een (motorisch) scheidingsconflict. Bovendien kunnen we de eerder genoemde intern gescheurde Hamerse focus duidelijk zien in het bronchiale relais. We hebben dus tegelijkertijd conflictoplossing en conflictactiviteit!

Wat is er gebeurd? Toen de patiënte in het ziekenhuis lag met volledig genezende vagotonie, een goede eetlust had en goed kon slapen, kwam op een ochtend haar zus op bezoek en fluisterde: 'Denk eens aan wat ik vannacht heb gedroomd. Ik zag onze moeder in een droom, ze zei dat ze je kwam halen.” Dat had een verschrikkelijk effect op de arme patiënt! Vanaf dat moment was ze aan alle vier de ledematen gedeeltelijk verlamd, meer aan de linkerkant dan aan de rechterkant, at niet meer, sliep niet meer en verkeerde in volledige paniek. Een Franse arts die bekend was met de Nieuwe Geneeskunde slaagde erin dit gewicht uit de geest van de patiënt te verwijderen in een gesprek aan het bed, nadat ze hem dit incident in tranen had verteld. Vanaf dat moment was de parese aanwezig161 steeds meer afnemen. De patiënt kon weer slapen en eten.

161 Parese = onvolledige verlamming

Pagina 215

10.6.4 Casestudy: Actieve Hamerfocus in een schietdoelconfiguratie in de hersenstam

Hier zijn twee CCT-afbeeldingen van verschillende plakjes van dezelfde patiënt.

Op de eerste zien we een actieve Hamerkachel in een scherp schietdoelconfiguratie. De pijlen wijzen naar het dunnedarmrelais in de hersenstam dat overeenkomt met onverteerbare woede.

Hier is een diepere laag van dezelfde serie, ook met een Hamerkachel in schietdoelconfiguratie maar met een andere focus, namelijk op de buisjes en urineblaasrelais.

Conflict: De patiënt stuurde haar paard verkeerd en verpletterde een andere ruiter tegen de planken en verwondde hem ernstig. Hij beledigde haar met de ergste woorden (tubair carcinoom).

Meteen daarna moesten er hoge kosten gemaakt worden (onverteerbare woede) omdat de man lange tijd in het ziekenhuis moest blijven.

Pagina 216

10.6.5 Casestudy: Rechtshandige patiënt met verliesconflict

Het volgende geval heeft 3 illustraties die betrekking hebben op dezelfde patiënt:

Op de eerste CT-scan zien we een grote, scherpe ring: het is een artefact. Daarnaast zijn twee doelvormige Hamer-foci te zien die zich duidelijk nog in de ca-fase bevinden. De rechter beïnvloedt een coronaire hartzweer (territoriaal conflict), de linker beïnvloedt de rechter zaadbal (verliesconflict). De rechtshandige patiënt had onverwacht zijn moeder verloren, aan wie hij erg gehecht was. Je ziet dat de juiste doelconfiguratie zich nog veilig in de ca-fase bevindt. De linker daarentegen is al enigszins gezwollen en oedemateus, dus hij staat op het punt in oplossing te gaan. De patiënt kreeg later (februari 1993) een hartaanval op het laagste punt van de PCL-fase.

CT van de zaadbal:
De afbeelding toont testiculaire necrose van de rechter teelbal, het conflict was nog niet opgelost!

Foto van de zaadbal:
Aan de rechter teelbal is van buitenaf vrijwel niets te zien. De vinger wijst naar de plaats van necrose.
De vermoedelijke testiculaire necrose (in eenvoudige bewoordingen een “gat”), d.w.z. een verlies van substantie in de zaadbal, werd voorheen alleen gediagnosticeerd door CT van de hersenen. Hieronder vindt u een bevestiging van de zaak:

Pagina 217

Pagina 218

De volgende casus van een linkshandige patiënt bevat 7 afbeeldingen:

10.6.6 Casestudy: Linkshandige vrouw met gedeeltelijke verlamming aan de linkerkant

 

25.7.90-XNUMX-XNUMX: Hamerkachel in ca-fase

25.2.90-XNUMX-XNUMX, Hamerscher Kudde direct na Conflictolyse

10.4.90 april XNUMX, einde van de pcl-fase

Klap test! Foto van de linkshandige patiënt

Pagina 219

De drie voorgaande CCT-beelden tonen de ontwikkeling van een Hamerfocus gedurende bijna vier maanden.

Zoals de foto laat zien, is de patiënt linkshandig. Ze leed aan gedeeltelijke verlamming van haar linkerarm en been, en in mindere mate haar rechterarm.

Het DHS vond plaats in juni 1989: de patiënte, getrouwd in een ongelukkig huwelijk, verloor een zeer geliefde vriend, die ze - op dramatische wijze - de linkerarm en het linkerbeen (linkshandig!) niet kon omhelzen, minus de rechter ledematen, konden vasthouden. Het gaat dus om de ‘partnerarm’ en het ‘partnerbeen’ en in mindere mate ook om de rechter (moeder/kind)arm met het conflict van het niet kunnen vasthouden. De patiënte had samen met haar vriend een kind willen krijgen en had al gehoopt zwanger te zijn, wat tot een dramatisch verlies leidde.

Op de eerste CT-scan is het conflict nog steeds actief. We zien de scherpe cirkels van de doelconfiguratie van Hamer's focus, maar zien ook dat de ringen zich uitstrekken tot de linkerhersenhelft (milde verlamming van de rechterarm). Het zwaartepunt van Hamer's focus ligt rechts in het motorische centrum, waar het gaat om de motorische vaardigheden voor de partnerknuffel met de linkerarm (linkshandige vrouw!) en de intieme partnerknuffel met het linkerbeen. De conflictolyse, die de huisarts van patiënte, die enthousiast was over nieuwe medicijnen, samen met haar ontwikkelde, was succesvol op 20.2.1990 februari 25.1.1990, bijna vier weken na de eerste CT van de hersenen, die dateerde van XNUMX januari XNUMX.

In deze tweede CT van 25.2.90 februari XNUMX, uit ongeveer dezelfde laag, zien we hoe de Hamerfocus net “uit elkaar valt”, dat wil zeggen dat de ringen aan de buitenkant onregelmatig en onvolledig worden, maar het centrum is nog steeds te zien .

De volgende foto's van 10.4.90 april XNUMX, eveneens over dezelfde laag, alhoewel niet altijd precies dezelfde hellingshoek van de lagen, waardoor de Hamerkachel soms wat naar voren of naar achteren schuift. We zien dat de Hamerfocus al gedeeltelijk is veranderd in gliale littekens.

10.4.90

10.4.90

Pagina 220

Natuurlijk moet ook worden vermeld dat er op 10.3.1990 maart XNUMX een epileptische aanval (epileptische crisis) plaatsvond, maar dit verbaasde de patiënte niet, aangezien haar huisarts haar de regels van de Nieuwe Geneeskunde zeer vertrouwd had gemaakt.

Tussen juli 1989 en februari 1990 werd vermoed dat de patiënt MS had. Maar gelukkig werd ze snel uit deze onzin gepraat: het grote gevaar is altijd dat de patiënt door de schok van de diagnose een tweede motorisch conflict – vooral in de benen – krijgt, omdat hen wordt verteld dat ze mogelijk beperkt zullen blijven tot een rolstoel voor het leven. Ze komen meestal nooit van dit conflict af.

Laatste CT-scan van 24.4.1990 april XNUMX van dezelfde patiënt:
Je kunt zien dat de schietdoelen nu een lichte ‘datura’-vorm hebben, wat betekent dat de piek van de PCL-oedeemfase al voorbij is en de littekenvormingsfase aan de gang is.

10.6.7 Voorbeeld van een casus: Patiënt met angst-walging-conflict

De volgende casusgeschiedenis bevat 4 CCT-beelden:

Dit zijn 3 series CCT's van één patiënt, elk met een tussenpoos van ongeveer 6 weken.

De patiënte had een angst-walgingsconflict gecombineerd met een conflict van wrok jegens haar homoseksuele baas, die zij “walgelijk” en “gemeen” vond.

CCT van 24.1.90 januari XNUMX, Hamers haard in ca-fase:
Het midden van de doelconfiguratie bevindt zich aan de rechterkant. Dit is de reden waarom diabetes de overhand heeft op hypoglykemie, dat wil zeggen dat de insufficiëntie van de bèta-eilandcellen zwaarder weegt dan de insufficiëntie van de alfa-eilandjes.

Pagina 221

Kort na deze opname stopt ze. Op dezelfde foto zien we dorsaal een grote Hamer-focus, die al verschillende keren littekens heeft opgelopen, in een andere schietdoelconfiguratie die de twee glaslichamen op organisch niveau beïnvloedt. Het biologische conflict: Een jaar eerder was ze op weg naar haar werk (apotheek) van achteren gevolgd, aangevallen en bedreigd met een mes. De recidieven: Ze moest elke dag dezelfde route van en naar de apotheek nemen. De patiënt ontwikkelde bijgevolg bilateraal glaucoom.

24.1.1990

Boven: CCT-beelden van 15.3.90 maart XNUMX:
Beide conflicten bevinden zich in de PCL-fase, de frontale nog meer dan de occipitale. Maar je kunt zien dat de inmiddels geëdematiseerde schietdoelen zich op dezelfde plek bevinden. Dit is wat wij de normale ontwikkeling van een Hamerse focus noemen nadat het conflict is opgelost.

Pagina 222

CCT van dezelfde patiënt nog eens 2 ½ maand later.
Je kunt alleen een litteken van Hamer's focus zien in het diabetes- of hypoglykemie-relais.

10.6.8 Casusvoorbeeld: Ductaal borstcarcinoom

Serie van vier CCT's van een jonge vrouw met ductaal borstcarcinoom in de verse PCL-fase.
De radioloog verplaatste de patiënt één keer 2 cm vanaf de middellijn naar links (zie de foto's links) en één keer 2 cm naar rechts (zie de foto's rechts). Zoals te zien is, veranderde de locatie van Hamers focus niet.

Pagina 223

10.6.9 Casestudy: Londense bankier

De volgende 7 foto's maken deel uit van de casusgeschiedenis van een Londense bankier

Hamer's focus op motorconflicten. Er zijn nog maar een paar schietdoelen te zien, deze vertonen al de vorm van een ‘datura appel’, dus de piek van genezing is al gepasseerd. In de eerste CCT-afbeelding zijn nog enkele doelringen en het impactcentrum van het conflict te zien, maar dit wordt op de volgende afbeeldingen steeds moeilijker te zien.

Pagina 224

Nog eens 3 CCT's waarop je het gemotoriseerde schietdoel en de geleidelijke vervaging ervan duidelijk kunt observeren. Een artefact is dus onmogelijk!

De vijf CCT-beelden die in dezelfde serie worden getoond, zijn van een bankier uit een ziekenhuis in Londen. Typisch geval van verkeerde diagnose: na een dramatische ruzie met zijn afdelingshoofd waarbij hem promotie werd ontzegd, kreeg de patiënt motorische verlamming, meer van het rechterbeen dan van het linkerbeen, en meer van de rechterarm dan de linkerarm. Nu werd hij onderzocht en er werd een oud alvleeskliercarcinoom en een oud levercarcinoom gevonden. Het conflictactieve dunnedarmcarcinoom (later buik162-CT), evenals de bijbehorende schietdoelconfiguratie in de ca-fase (CCT-sectie hieronder) konden uiteraard niet worden gezien.

162 Buik = maag, buik

Pagina 225

De pijl wijst naar het actieve dunnedarmcarcinoom. We zien ook de oude eenzame haarden van carcinoom in de pancreas en de lever.

De bijbehorende Hamer-focus op de rechter laterale zijde van de hersenstam (pijl naar rechts) voor het solitaire lever- of pancreascarcinoom heeft littekens, enig oedeem en mogelijk een zeer licht gesuggereerde doelconfiguratie die in het oedeem uitsteekt. De reden hiervoor zou kunnen zijn dat de conflicten die verantwoordelijk zijn voor deze Hamerhaard (hongerconflict en conflict over het niet kunnen verteren van een stuk voedsel) ook beroepsgerelateerd waren en nu ook weer reageerden (track!). Bovendien geeft de Hamerse focus (pijl naar links) in de dunne darm het onverteerbare woedeconflict door. In totaal hebben we dus 3 verschillende doelwitten bij dezelfde patiënt, waarvan er één (lever/pancreas) zich in een oud, met littekens bedekt relais bevindt.

Terwijl het motorische conflict voor alle vier de ledematen, rechts sterker dan links, zich al in de pcl-fase bevindt en al een “datura-vorm” begint aan te nemen, d.w.z. zijn hoogtepunt al gepasseerd is, zal het “schietdoelwit in de dunne darm” ' is nog steeds volop actief. Dit betekent dat een meerlagig conflict zeker niet op alle niveaus op dezelfde manier wordt opgelost. Het ene aspect is opgelost, terwijl het andere nog steeds actief is.

Als je de Nieuwe Geneeskunde had toegepast, zou je hebben gezien dat het pancreascarcinoom en het levercarcinoom, die in dezelfde cyclus hadden plaatsgevonden, een eerdere geschiedenis moeten hebben gehad en nu mogelijk als spoor zijn gereactiveerd. Terwijl het corticale-motorische conflict de piek van de pcl-fase al gepasseerd is met een epileptische crisis (tonische-clonische aanval), is het dunne-darmconflict, zoals gezegd, nog steeds zeer actief.

Pagina 226

Toevallig zagen we bij de vorige abdominale CT de preileus als gevolg van occlusie van de dunne darm. Dit stukje dunne darm zou in een kort stukje zijn uitgeroeid en zou de patiënt een zeer goede prognose hebben gegeven. Maar de preileus werd toegeschreven aan een vermoedelijk vers lever-/pancreascarcinoom en de patiënt werd inoperabel verklaard. In dit geval komt het motorische conflict overeen met het idee niet verder te kunnen stijgen of vast te zitten, en komt het dunne darmcarcinoom overeen met de onverteerbare woede die ermee gepaard gaat. Je kunt zien dat het nieuwe medicijn een grote voorsprong heeft op de voorgaande medicijnen dankzij de differentiële diagnostiek op de drie niveaus.

10.6.10 Casestudy: Brutaal scheidingsconflict

In deze serie kun je heel duidelijk zien hoe een geëdematiseerde schietdoelconfiguratie in de pcl-fase nog steeds duidelijk zichtbaar is in de ene laag en al min of meer vervaagt in de andere, centrale periostale conflict, dat wil zeggen een brutaal scheidingsconflict in oplossing

Pagina 227

Op deze laatste foto is het schietdoel bijna volledig opgelost in oedeem.

10.6.11 Op de volgende twee foto's zien we...

We zien een Hamer-focus voor een sensorisch-postsensorisch (periostaal) scheidingsconflict dat de piek van de pcl-fase al voorbij is en al de Daturapfel-configuratie begint aan te nemen.

Pagina 228

Op organisch niveau omvatten dit: Exanthema163, netelroos164, jeuk165, verschillende termen voor één en hetzelfde: de buitenste huidlaag die zich in de genezingsfase bevindt.

Hieronder worden enkele bijzonder interessante CCT's kort weergegeven, die allemaal voldoen aan de uitsluitingscriteria die samen met Siemens zijn ontwikkeld. Dus: geen artefacten!

22.4.86

Schietdoelformatie scherp gemarkeerd, conflict in activiteit

5.9.86

CCT met contrast, ringvorming of iets dergelijksgedematiseerd, al gliomateus en met littekens bedekt

163 Uitslag = inflammatoire huidverandering van de buitenhuid
164 Urticaria = netelroos, netelroos
165 Pruritus = jeuk aan de huid met dwangmatig krabben

Pagina 229

Ontwikkeling van een schietdoelformatie bij een jonge patiënt.

Hamer's focus op actieve schietdoelconfiguratie voor langdurige doodsangstconflicten in de hersenstam.
De patiënt was op straat aangevallen en bedreigd met een mes.

De ringstructuren van de actieve Hamer-focus zijn ook te zien in het overeenkomstige magnetische resonantiebeeld.
Dit is echter alleen mogelijk als, zoals in dit geval, het conflict zeer lang heeft geduurd en zeer intens was.

Pagina 230

Ringvorming, die vanaf de linkerkant wordt "gedeukt" door twee extra geoedematiseerde haarden.

Ontwikkeling van de ringvorming in de CCT bij een jonge patiënt

3.11.89

Hamerkachel in een scherpschietdoelconfiguratie

9.2.90

Hamer's focus is getekend, de ringstructuur is nauwelijks aanwezig nog steeds herkenbaar

Pagina 231

CCT-serie met een duidelijke, verschillend oedemateuze ringstructuur met massaverplaatsing

Pagina 232

Een Oostenrijkse patiënt: Twee Hamer-laesies met een oedemateuze ringstructuur

Twee verschillende, overlappende oedeemringen

Hamers haard waarin 3 verschillende ringformaties naast of in elkaar uitsteken. De linker is volledig in oplossingsoedeem

Pagina 233

De volgende zeer interessante afbeelding toont een halfronde Hamer-focus naar rechts voor een motorisch conflict in de PCL-fase met oplossingsoedeem. Ernaast (slanke pijlen) staat een centrale Hamerse haard in de ca-fase in de suikerestafette. Verder een reeds grotendeels genezen Hamerse laesie aan de linkerkant, al wit verkleurd door gliale incorporatie, die de rechterschouder aantast, preciezer: gerecalcificeerde osteolyse als gevolg van een ineenstorting van het zelfwaarderingsconflict in de partnerrelatie. Hieronder een bijna volledig genezen Hamerse laesie in de rechter visuele cortex, overeenkomend met een oud angst-in-de-nek-conflict.

10.6.12 juni XNUMX Casestudy: Vijfjarig meisje met hongersnoodconflict

CCT en abdominale CT van een vijfjarig meisje

De Hamer-focus in het leverrelais (hersenstam lateraal aan de rechterkant) vertoont een duidelijke doelconfiguratie, wat betekent dat het bijbehorende hongerconflict nog steeds actief moet zijn.

Pagina 234

Op de buik-CT zien we het zogenaamde solitaire levercarcinoom van het kleine meisje uit Zuid-Frankrijk:

Conflict: De ouders hadden een kruidenierswinkel. Toen er naast de deur een supermarkt openging en de omzet dienovereenkomstig daalde, bleef de vader klagen: “O God, we gaan verhongeren!” Het 5-jarige kind vatte dat op het eerste gezicht op, waarom niet? Het kind stierf uiteindelijk door de angst voor de hongerdood, die al maanden aanhield.

In eerste instantie was het voor mij erg moeilijk om zo'n beeld te begrijpen, omdat de hersenen, in tegenstelling tot de uitgebreide leverbevindingen, niets bijzonders leken te vertonen. Maar als je eenmaal de doelconfiguratie hebt begrepen of hebt geleerd onderscheid te maken tussen de verschillende formaties in de CA- en PCL-fase, dan zijn dergelijke beelden heel duidelijk en begrijpelijk.

10.6.13 Casestudy: tuberculose en borstkanker:

CT van de doorhangende borst een rechtshandige vrouw met vervallen moedter/kinderopvangconflict, de wekenlang in de PCL-fase zwaar nachtelijk zweten, dat is een tuberculose van de linkerborst had. In de CT van de borstkas in Hangpositie is mogelijk links een frisse grot Borst (pijl naar links) zeer goed herkennen. Dit zou zijn om één die meestal voorkomtchen mammografie niet mogelijk omdat de borst samengedrukt wordt. In de rechterborst (pijl naar rechts) we zien een andere, oudere, met littekens bedekte grot.

Pagina 235

Hamer's focus met oedeem in het rechter laterale cerebellum (pijlen naar rechts). We kunnen uit dit oedeem niet opmaken of tuberculose het borstcarcinoom op organisch niveau heeft helpen verergeren of dat dit niet het geval was. De processen in de hersenen zijn hetzelfde.

Aan de linkerkant van het cerebellum is ook een oud litteken zichtbaar (pijl naar links).
komt overeen met een eerder mammacarcinoom van de rechterborst met daaropvolgende tuberculose (partnerconflict).

10.6.14 Casestudy: Adenoïde borstkanker aan de linkerkant

Jonge vrouw met twee actieve borstkliertumoren die celproliferatie veroorzaken.

De onderste tumor bij de rechtshandige vrouw komt overeen met een dochter-moeder-conflict dat al heel lang aan de gang is.

De bovenste kleinere vanwege een moeder/kind zorgconflict als gevolg van een vruchtwaterpunctie166 met als doel het vaderschap te bewijzen omdat zij een buitenechtelijk kind verwachtte.

De patiënt werd vreselijk bang dat het kind door deze procedure schade zou lijden was geweest. In de periode die volgde volgde het hele vaderschapsproces deze sleur, ook al was het kind allang gezond geboren.

166 Vruchtwaterpunctie = vruchtwaterpunctie

Pagina 236

Mammografie van de linkerborst. Je kunt de grote en kleinere adenoïde knooppunten zien. De patiënte had echter geen klachten en had bij het geven van borstvoeding aan haar kindje zelfs meer melk in deze borst dan in de rechter.

Dit CCT-beeld van het cerebellum toont twee actieve doelringformaties die elkaar overlappen in het rechter laterale gebied. De twee Hamer-brandpunten in activiteit komen overeen met de hangende actieve moeder/kind- en dochter/moeder-conflicten.

10.6.15-XNUMX-XNUMX Casestudy: Kleine Franse jongen

Twee CT-beelden van de hersenen en een longscan van een achtjarige jongen die zijn kameraden voor de lol aan een boom hadden vastgebonden. Ze zeiden dat ze terug zouden komen met kanonnen en hem neer zouden schieten. De jongen kon zichzelf niet bevrijden omdat zijn handen aan de boom waren vastgebonden. Pas laat in de avond werd hij gered door een rollator.

Pagina 237

CCT toont de focus van Hamer op motorische verlamming van beide armen. Je kunt de individuele schietdoelringen in het centrum van de motorische cortex zien.

De armen van de jongen waren grotendeels verlamd.

Het longbeeld toont een grote longknobbel en andere kleinere.

Het kind had maandenlang elke nacht van de vreselijke ervaring gedroomd en had de angst voor de dood verdragen. Uiteindelijk slaagde hij erin het conflict op te lossen. Door de buitensporig lange duur van het conflict stierf hij voornamelijk aan de gevolgen van longtuberculose. De jongen had al weken last van hevig nachtelijk zweten, koorts en bloedspuwing167, maar hij werd niet behandeld voor tuberculose omdat de longtumor de belangrijkste focus van de behandeling was.

167 Bloedspuwing = grote hoeveelheden bloed ophoesten

Pagina 238

Op de CT van de hersenstam zien we de bijbehorende Hamerfocus in het alveolaire relais in de rechter hersenstam in PCL-fase met oplossingsoedeem (pijl). Ondanks zo’n duidelijke diagnose wil helaas niemand nog aan tuberculose denken.

10.6.16 juni XNUMX Drie casestudies van leukemie

We zien gegeneraliseerd mergoedeem als een teken van genezing en herwonnen gevoel van eigenwaarde, maar met bijzondere nadruk op het relais voor de linker femurhals (opgelost conflict “Ik kan dit niet aan!”) en het relais voor de rechterschouder die overeenkomt met een opgeloste inzinking van het gevoel van eigenwaarde van de partner -Conflict.

Toestand na de zelfwaarderingsconflicten van een oude heer die was ontheven van het voorzitterschap van de dorpsverfraaiingscommissie. Het conflict werd opgelost toen de burgemeester hem persoonlijk zijn excuses aanbood en hem rehabiliteerde.

Pagina 239

Ook een gegeneraliseerd mergoedeem als gevolg van leukemie bij een jonge vrouw uit een sekte die zowel persoonlijk als professioneel schipbreuk had geleden. Conflictolyse: De patiënt slaagde erin een nieuw begin te maken.

De volgende 3 afbeeldingen betreffen een patiënt met enorme ontkalking van de linker humeruskop, nu in oplossing:

Op de CT-scan van de hersenen zien we een cyste in de rechter medulla van de grote hersenen (relais voor de linkerschouder of de humeruskop), wat overeenkomt met een vader/kind-zelfwaarderingsconflict: “Ik was niet eerlijk als vader, ik benadeelde mijn zoon Er waren veel frequente herhalingen, uiteindelijk een definitieve oplossing van het conflict. De lange duur van het conflict en de intensiteit van het conflict leidden tot het scheuren van het hersenweefsel en de vorming van cysten. De cysteschil is al gliaal littekens. De bevindingen zien er veel erger uit dan ze zijn.

Pagina 240

Hogere laag van de CCT van dezelfde cyste. Met de kennis van de nieuwe geneeskunde is het duidelijk dat we bij een dergelijke bevinding in het hersenmerg ook moeten verwachten dat de patiënt tegelijkertijd in een leukemische fase verkeert.

Geassocieerde osteolyse van de linker humeruskop (“vader/kindschouder”) bij een rechtshandige vader.

Pagina 241

10.6.17 Een casestudy van netvliesloslating als gevolg van nekangst-conflict

Hieronder ziet u de CT-scan van een patiënt, waarop ook de ogen zichtbaar zijn. De pijlen wijzen naar een netvliesloslating met littekens in het gebied van de fovea centralis168 en lateraal in het rechteroog.

In de CCT-sectie, waarin de visuele cortex wordt aangetast, zien we chronisch terugkerende Hamer-foci. Het proces is geenszins tot stilstand gekomen, maar het met littekens bedekte visuele cortexrelais aan de linkerkant is zojuist weer actief geworden.

168 Fovea centralis = het depressieve centrale gebied van de gele vlek

Pagina 242

10.6.18 Casestudies van ernstige gliomateuze genezing van een Hamerse laesie

Geoedematiseerde ringen van een motorisch-sensorisch conflict met het begin van gliale incorporatie.

Hetzelfde proces bij CCT lijkt door het contrastmiddel veel ernstiger, maar dat is het niet! Daarom raad ik altijd aan om eerst een CCT zonder contrastmiddel te nemen...

CCT van een andere patiënt met vergelijkbare foci in de pcl-fase, hier al zwaar ingebed met glia, ringvormige structuur in het motorische en sensorische corticale centrum. De rechterhand van de patiënt kwam vast te zitten in de cirkelzaag en kon deze niet snel genoeg wegtrekken.

Pagina 243

10.6.19 juni 5 Casestudy: Misbruikt door haar vader toen ze XNUMX jaar oud was

Deze beelden zijn een schokkend document van een 35-jarige linkshandige patiënte die 30 jaar geleden als 5-jarig kind seksueel werd misbruikt door haar vader. Ze werd gedwongen zijn lid in haar mond te stoppen, wat haar walgde. Als linkshandige vrouw leed ze aan diabetes (bij een rechtshandige vrouw zou het hypoglykemie zijn met alfacelglucagon-insufficiëntie). Er is nooit diabetes bij haar vastgesteld. Pas helemaal op het einde, kort na de dood van haar vader, voor wie ze vijf jaar lang als bedlegerige man moest zorgen, begon het conflict te worden opgelost. Toen de ‘hersentumor’ werd gediagnosticeerd, werd ook diabetes vastgesteld, maar deze is nu in remissie. Het conflict duurde 5 jaar – een martelaarschap van 30 jaar voor de patiënt!

Voor ons vertegenwoordigt deze magnetische resonantiebeeldvorming, die bij toeval is genomen, een wetenschappelijke “geluk” omdat magnetische resonantiebeelden, die bij toeval op precies het “juiste moment” zijn gemaakt na een zo lange conflictduur in de genezingsfase, was nog maar net begonnen, demonstreren een uitzonderlijk duidelijk zichtbaar fenomeen (met contrast aan de linkerkant, zonder rechts): we kunnen nog steeds de oude schietdoelen zien in de grote Hamer-haard, die momenteel aan het oplossen is, die slechts een korte tijd duidelijk zichtbaar is tijd omdat ze dan vervagen in het oedeem. Normaal gesproken kunnen we met het magnetische resonantietomogram pas schietende doelringen van Hamer's focus detecteren na 2 tot 3 jaar conflict.

Pagina 244

En dan verkleuren ze niet met contrastmiddel. Maar hier had de radioloog toevallig de juiste dag en ook de juiste opnametechniek, met contrastmiddel. De schietdoelringen verschijnen opnieuw en worden wit in de pcl-fase en vervagen vervolgens meestal in het oedeem. In de rechterafbeelding is zonder contrastmiddel vrijwel geen ring zichtbaar.

Dezelfde patiënt 2 maanden later (computertomografie):

Pagina 245

Als je in zulke gevallen rustig wacht tot de genezingsfase voorbij is, kan er eigenlijk niet veel gebeuren. In dit geval is dit zelfs nog minder het geval, omdat er geen belemmeringen zijn voor de uitstroom van het hersenvocht169 valt te vrezen. Je hoeft hier niet eens cortison te geven. Het ‘slechts’ moreel moet worden gehandhaafd en paniek moet worden vermeden (‘onmiddellijk opereren, onmiddellijk naar de kliniek gaan…’).

10.6.20 Casestudy: De zwarte harten

Markus was 2 jaar oud ten tijde van zijn DHS (hartaanval). Zijn vader, van wie hij vooral hield, werd onder zeer dramatische omstandigheden naar de kliniek gereden omdat hij vaak angina pectoris had gehad met de vermoedelijke diagnose ‘hartaanval’.

Markus vertelde het maandenlang aan iedereen en schilderde alleen maar zwarte harten. Het bleek geen hartaanval te zijn, maar Markus had zich zo sterk met hem geïdentificeerd dat hij de "aanval op zijn eigen hart" voelde. Omdat de vader daarna nog steeds angina pectoris-pijn had, bleef Markus op de spalk! Hij schilderde voortdurend zwarte harten!

Toen hij op zesjarige leeftijd naar school ging, werd zijn conflict opgelost. Nu schilderde hij lichtgele harten. Vanwege de hersenklachten die zich op natuurlijke wijze tijdens de genezingsfase ontwikkelden, duizeligheid, misselijkheid etc., werd hij naar het ziekenhuis gebracht. Daar ontdekten ze een grote, zogenaamde ‘hersentumor’ (in het pericardiale relais) die met alle mogelijke middelen moest worden uitgeroeid. De helft van zijn kleine hersenen werd weggesneden. Markus stierf een volkomen onnodige dood.

169 Hersenvocht = hersenvocht

Pagina 246

CT 1991

CT 1991

hetzelfde schot als links, met iets verschillende belichting

Magnetische resonantietomogram vanaf de zijkant.

Met artsen van de Nieuwe Geneeskunde zou zo'n patiënt nooit zijn overleden. Ook al is er sprake van een tijdelijke compressie van het 4e ventrikel en een ophoping van hersenvocht, dan nog is dit vandaag de dag nog geen reden voor een operatie, omdat dit met cortisone onder controle kan worden gebracht, terwijl alleen de operatie van de onwetende tovenaarsleerlingen als zodanig is toegestaan. fataal.

Pagina 247

10.6.21 Case study: seksueel misbruik door de peetvader

 

Dit meisje, toen 3 jaar oud, van wie deze foto's zijn, werd een jaar lang seksueel misbruikt door haar peetvader. Het leed aan een akelig semi-genitaal conflict in het baarmoeder-corpus-relais. De moeder was medeplichtig aan dit misbruik.

Toen de zaak na een jaar stopte, kreeg het kind een oplossing voor het conflict en daarmee een groot oedeem in het baarmoederrelais van de hersenstam (pons). Het werd slaperig170 vanwege een obstructie van de uitstroom van hersenvocht. Helaas hebben de tovenaarsleerlingen hem geopereerd, waarbij ze een groot deel van de hersenstam hebben weggesneden. Het kind stierf jammerlijk, een volstrekt onnodige dood, die in de nieuwe geneeskunde zeker voorkomen zou zijn geweest als de kritieke periode met conservatieve middelen en zonder operaties was overbrugd.

170 Slaperigheid = slaperigheid

Pagina 248

10.7 Het vrouwelijk-seksuele conflict in de CCT

CCT van een rechtshandige 40-jarige patiënt met baarmoederhalscarcinoom. Hamer's focus op het linker periinsulaire is actief. Seksueel conflict: Na de mooiste liefdesnacht zei haar man tegen haar: ‘O, dat is niet belangrijk.’ Er werd baarmoederhalskanker vastgesteld samen met (volgens New Medicine) kransslagaderzweren. Conflictolyse: scheiding van echtgenoot. De patiënt overleefde de epileptoïdecrisis van een longembolie. Na drie maanden was de uitslag van het uitstrijkje negatief!

CCT van een 34-jarige vrouwelijke patiënt, eveneens rechtshandig, die ook een baarmoederhalscarcinoom had met kransslagaderzweren. De bijbehorende Hamer-focus heeft oplossingsoedeem. Het seksuele conflict: Haar partner had met haar beste vriendin geslapen en een kind verwekt. De conflictolyse vond plaats door verzoening tussen de twee vrienden. Het conflict had zeven maanden geduurd. De patiënt overleefde echter de dramatische epileptoïdecrisis (rechterhartaanval of longembolie), die onmiddellijk na het maken van deze beelden optrad, met hoge doses cortisone. Ze overleefde ook baarmoederhalskanker en de daarmee samenhangende ‘hersentumor’ zonder conventionele medische therapie.

Pagina 249

10.8 Het mannelijke territoriale conflict in de CCT

De mannelijke tegenhanger van seksuele conflicten: het territoriumconflict. De Hamer-focus in de CCT bevindt zich bij rechtshandige mannen altijd op het rechter periinsulaire gebied.

Dit is een van de “mooiste” afbeeldingen in mijn verzameling. Rechts perinsulair is een grote, gliaal gemarkeerde Hamerse laesie te zien met groot perifocaal en intrafocaal oedeem (pijl naar rechts). De pijl linksonder geeft het occipitale-basale linker relais aan voor de linker testikel (hersenorgaan niet gekruist). Deze Hamer-focus heeft ook intra- en perifocaal oedeem. Eindelijk is er nog een woestenijMatisatie van de medullaire laag dorsaal van de dorsale hoorns zichtbaar aan beide zijden, wat overeenkomt met een ineenstorting van het gevoel van eigenwaarde met osteolyse in het bekkengebied aan beide zijden. Zo zijn alle conflicten opgelost.

Wat was er gebeurd? Het was een oudere boer uit Nedersaksen wiens enige zoon een ernstig ongeval kreeg bij een motorongeluk. Zoals de vader aanvankelijk te horen kreeg, was er nauwelijks overlevingskans. De vader geloofde dat zijn zoon alleen als kreupele zou overleven, of helemaal niet. Omdat zijn zoon tevens de enige erfgenaam van de boerderij was, kreeg hij te maken met een enorm territoriumconflict dat alleen te begrijpen is vanuit de plattelandsmentaliteit. Maar tegelijkertijd leed hij, zoals elke goede vader gewoonlijk doet, aan een verliesconflict met een linker testiscarcinoom. Vanaf de dag van het ongeval had hij elke dag hartaanvallen en angina pectoris. Het territoriale conflict duurde zes maanden. De zoon kon eindelijk de intensive care verlaten, wat voor de vader een oplossing voor het conflict was! Vier weken nadat zijn zoon weer aan het werk kon, kreeg de vader – op het hoogtepunt van de genezingsfase (met zwelling van de kransslagader) – een hartaanval links met duizeligheid, hoofdpijn en evenwichtsproblemen. Bovendien trad zwelling van de testis op als teken van de PCL-fase van testiculaire necrose. Voordat een neurochirurg belangstelling kon tonen voor een operatie aan de ‘tumoren’ in zijn hersenen, verliet de patiënt haastig de kliniek.

Pagina 250

10.8.1 Voorbeelden van een zogenaamde schizofrene constellatie in CCT; hier gebaseerd op de combinatie van seksuele en territoriale conflicten

Toestand nadat de schizofrene constellatie is verlopen - beide Hamer-foci hebben oplossingsoedeem. Aan de rechterkant is een cyste ontstaan ​​als gevolg van het intrafocale oedeem en het scheuren van het weefsel in de focus van Hamer. De patiënt had intracraniale druk en er had een poging kunnen worden ondernomen om haar te redden met cortisonemedicatie. In plaats daarvan werd ze feitelijk geëuthanaseerd met morfine vanwege ‘gegeneraliseerde hersenmetastasen’.

Twee doelconfiguraties in ca-fase in het rechter en linker peri-insulaire gebied. Dit komt overeen met een schizofrene constellatie, in dit geval eentje met postmortem-dwangmatig denken in het hoofd van een religieuze gemeenschap, die elke dag nadacht over welke andere mooie vrouw haar knappe man na haar dood zou hebben (ze was ernstig ziek).

Pagina 251

10.9 Doelconfiguraties in de lever

Meerdere doelconfiguraties in de lever: Altijd vroeg stadium van een zogenaamd solitair levercarcinoom.

De doelconfiguratie van het orgaan komt overeen met de doelconfiguratie van de hersenen, meer precies, meerdere organen kunnen dat doenschietdoelconfiguraties komen overeen met een hersenschietdoelconfiguratie.

Het opwindende aan dit empirisch gevonden verband is dat de hersenen en het orgaan praktisch in hetzelfde ritme trillen in een ‘schietdoelconfiguratie’, wat betekent dat we ons het orgaan kunnen voorstellen met zijn celkernen, die allemaal met elkaar verbonden zijn, zoals een tweede hersenorgaanbrein. Het hoofdbrein en het orgaanbrein trillen op dezelfde manier in dezelfde fase, zoals onze doelconfiguraties laten zien. Soms geven de hoofdhersenen opdrachten aan de orgaanhersenen, bijvoorbeeld motorische vaardigheden, soms geven de orgaanhersenen informatie aan de hoofdhersenen, bijvoorbeeld sensorische systemen. Sommige van deze dingen wisten we al vanuit de neurologie, maar we waren nog niet verder gekomen omdat we de context van de nieuwe geneeskunde niet kenden.

De volgende afbeeldingen tonen de progressie van dergelijke doelconfiguraties in de lever:

In de volgende twee afbeeldingen zien we verkalkte haarden, nieuwe actieve haarden en genezingsprocessen die overeenkomen met een chronisch, terugkerend proces.

Pagina 252

Hernieuwde genezingsfase van deze restaandoening (verkalking) met herhaling van een solitair levercarcinoom, overeenkomend met een chronisch terugkerende angst voor verhongering.
Je kunt altijd de ronde structuur van de “Lever Round Herd” zien, die gebaseerd is op de originele schietdoelconfiguratie.

Hetzelfde fenomeen zien we ook in het bot als de actieve fase, dat wil zeggen de orgaandoelconfiguratie, per ongeluk wordt geraakt in de CT-sectie.

De afbeelding toont 2 actieve brandpunten in de doelvorming van een wervellichaam. De CT laat zien dat botosteolyse, d.w.z. ontkalking, van de wervel aan de gang is, wat overeenkomt met een actief zelfwaarderingsconflict.

Pagina 253

Daarnaast zien we in een andere afbeelding uit dezelfde serie ook actieve foci aan de randen, in totaal 3 ringformaties van het ‘orgaanbrein’.

10.9.1 Hongerconflict omdat de koks vertrekken

Ik heb dit geval van een 43-jarige rechtshandige patiënt in dit boek opgenomen omdat het op organisch niveau zo overtuigend is.

De patiënt trouwde op twintigjarige leeftijd in ‘betere kringen’, maar ze had één tekortkoming: ze had een hekel aan koken (en eten) en huishoudelijke taken in het algemeen. Naast een dienstmeisje voorzag haar man haar ook van een kok. Hoewel ze heel weinig van koken wist, eigenlijk helemaal niets, speelde ze graag de strenge huisvrouw. De koks kwamen er al snel achter en de een na de ander verliet ruzie makend het huis, steeds met dezelfde reden: omdat ze niets van koken wist, wist ze ook niet wat ze vroeg. In totaal ongeveer tien. We vermoeden dat ze voor het eerst aan DHS leed met hongersnood SBS toen een kok die beter was dan alle anderen en met wie ze altijd succes had, haar op vrijdagavond verliet terwijl ze op zaterdag een groot gezelschap had uitgenodigd voor het diner. Elke keer dat een kok met ruzie het huis verliet – meestal op vrijdagavond – kreeg ze opnieuw te maken.

Acht jaar geleden huurde ze een buitenlandse kok in die heel goed was. Maar na 8 jaar zei ze op een dag dat ze afgelopen weekend getrouwd was. Daarna kreeg ze opnieuw een recidief en een partnerscheidingsconflict (met ductaal borstcarcinoom aan de rechterkant) omdat ze geloofde dat deze goede kok binnen afzienbare tijd ook zou vertrekken.

Maar ze ging niet weg. En dus kreeg ze een oplossing voor het hongerconflict met nachtelijk zweten, zoals bij de vorige herhalingen. Vreemd genoeg loste het scheidingsconflict zichzelf niet op, omdat de angst dat de kok toch zou vertrekken bleef bestaan.

Pagina 254

Begin '94 kreeg de kleine diarree171 Er werden knobbels opgemerkt in de rechterborst en de borst werd geamputeerd – de linker “profylactisch”172 gelijk aan! Vier jaar later, op een vrijdagavond in november '4, vertrok de kok na een kleine ruzie zonder een woord te zeggen. Opnieuw kreeg de patiënt een ernstig recidief.

Toen ze na een paar weken een vervanger vond met een nieuwe kok, kreeg ze 's ochtends weer last van nachtelijk zweten (TB!).

Toen bij toeval de leverlaesies werden ontdekt, luidde het geheel als volgt: uitgezaaid borstcarcinoom met “lever- en botmetastasen”. Er is niets meer dat gedaan kan worden, alleen “palliatief”173-Chemo en morfine.

Dankzij New Medicine kan ze nu het conflict begrijpen, haar steentje bijdragen om nieuwe herhalingen te voorkomen en te ontsnappen aan de waanzin van de arts.

Tegenover CT van Lever is voor iedereen Professioneel een genot. Wij hebben ze hier Bijzonderheid dat het hoewel verschillende koningenChinezen waren dat wel, maar altijd vrijwel precies hetzelfde hetzelfde conflict. En wij hadden altijd in de Oplossing met een TB Nachtelijk zweten en subfebriele temperatuurren. In deze opnameik vanaf november '98 wij zijn op zoek naar een bijzonder sterke herhaling in de tuberculeuze genezingsfase. We zien dat de cavernes door zogenaamd “intrafocaal oedeem” weer gedeeltelijk gevuld worden en dus weer duidelijk zichtbaar worden als cavernes. Maar zulke cavernes kunnen ook min of meer gesloten blijven omdat ze door de druk van het omliggende parenchym inmiddels zijn ingestort en gedeeltelijk aan elkaar zijn gegroeid. In dergelijke gevallen zien we alleen het nieuwe “perifocaal” oedeem. De twee smalle pijlen wijzen links en rechts op parasternale ribosteolyse, die opgezwollen is en gevuld is met een aanzienlijke hoeveelheid eelt. De brede pijl rechtsboven wijst naar het siliconen inzetstuk, dat op deze foto alleen uiterst links te zien is. De dubbele amputatie verklaart de daling van het gevoel van eigenwaarde (“daar ben ik niet goed meer”). Voor de patiënt was het siliconen inzetstuk de oplossing voor het conflict over het gevoel van eigenwaarde, d.w.z. de hercalcificatie die we hier vóór voltooiing zien.

171 scirrhous = hier: samentrekking van de melkklierkanalen
172 Profylaxe = preventie
173 palliatief = behandeling van premortemsymptomen

Pagina 255

Op dit magnetische resonantiebeeld van de oude hersenen is het leverrelais met matige kleuring te zien als teken van een hernieuwde oplossing van het recidief.

Op dit beeld van de lever, dat een iets hoger segment weergeeft dan het vorige CT-beeld van de lever, zijn enkele, maar niet alle, chronische recidiverende leverfoci en chronische tuberculose-leverfoci gemarkeerd. Bovenstaande geldt ook voor hen.

Wat vooral interessant is, is dat je in de orgaanhamerlaesies duidelijk de ronde structuren en het intra- en perifocaal oedeem kunt zien.

Pagina 256

10.10 Geen hersenoperaties! Twee vrijwel identieke gevallen – een vergelijking

De volgende twee gevallen hangen nauw met elkaar samen: beide gevallen werden toevallig samen gepresenteerd door een arts op de Gelsenkirchen Review Conference van de Universiteit van Düsseldorf, onder voorzitterschap van professor Stemmann. Beide patiënten komen uit naburige dorpen en kenden elkaar allebei. In het eerste geval is de patiënt 28 jaar oud, in het tweede geval is hij 19 jaar oud, beiden zijn rechtshandig, beiden hadden al een actief conflict aan de rechterkant van de hersenen gehad en hadden nu allebei een ander conflict, in wezen hetzelfde , vrijwel tegelijkertijd conflicterend. Ze waren allebei schizofreen. Bij beide patiënten werd ongeveer tegelijkertijd in het strottenhoofd-spraakcentrum een ​​“hersentumor” vastgesteld. Vanaf dat moment scheidden hun wegen: men ontdekte de Nieuwe Geneeskunde een paar dagen te laat. Hij onderging een hersenoperatie omdat hem werd verteld dat hij anders heel snel zou overlijden. In volledige paniek liet hij de operatie uitvoeren. Aanvankelijk voelde hij zich twee tot drie maanden iets beter omdat de intracraniale druk van het hersenoedeem nu op natuurlijke wijze verdwenen was - maar zes maanden later was hij dood, zoals vrijwel iedereen die een hersenoperatie had ondergaan, op enkele uitzonderingen na...

De andere patiënt in het tweede geval was al in de kliniek voor de operatie. Maar gelukkig ontbrak de noodzakelijke bloedtoevoer. Het weekend dat hij “vakantie” kreeg, gebruikte hij om de verificatieconferentie in Gelsenkirchen bij te wonen. Daar konden de aanwezige artsen hem ervan overtuigen dat hersenoperaties gevaarlijke onzin waren. Toen de patiënt maandag aan de artsen van de afdeling neurochirurgie vertelde dat hij liever niet geopereerd wilde worden, verklaarden zij de tumor inoperabel omdat deze zo groot en kwaadaardig was. Alleen bestraling en chemo zouden een optie zijn en alleen met een zeer slechte prognose. Hij behandelde het nieuwe medicijn, begreep het en onderging geen operatie. Zoals voorspeld had hij een paar maanden klachten, daarna was de patiënt weer gezond en kon hij werken.

Na vijf jaar dwong de beroepsvereniging hem om vervolgens zijn diagnose te veranderen van ‘kwaadaardige hersentumor’ naar ‘goedaardig hersencavernoom’, omdat het simpelweg niet mocht om een ​​‘kwaadaardige hersentumor’ te hebben waar je niet aan geopereerd wordt en word dan weer beter.

De patiënt in het eerste geval had een paar maanden vóór zijn tweede geval een territoriumgeschil op zijn werkplek gehad. Ten tijde van het 2e conflict in de herfst van '91 was het 1e conflict nog steeds actief. Het hield indirect verband met het tweede conflict. De patiënt ondervond veel stress vanwege de bouw van zijn huis, ook qua tijd, omdat hij de bouw grotendeels zelf voltooide.

Pagina 257

Hij leed aan het tweede conflict toen hij een lamp boven het trappenhuis wilde installeren, van een plank gleed en zeven meter lager in de kelder lag met een verbrijzelde schedel. Met zijn laatste krachten slaagde hij erin een plank te pakken, bleef in de lucht hangen en kon vervolgens langzaam en moeizaam terug naar de leuning schuifelen. Daarna beefde hij over zijn hele lichaam. Het angst-voor-shock-conflict bleef actief tijdens de duur van de bouw van het huis, omdat dergelijke situaties zich natuurlijk steeds weer op een onschuldige manier herhaalden. Vanaf dat moment werd hij zekerder, maar hij beefde nog steeds als hij weer tussen ‘hemel en aarde’ werkte.

In het voorjaar was de bouw van het huis klaar en daarmee kwam de oplossing van het conflict. Tragisch genoeg verschenen er tekenen van intracraniale druk, spraakstoornissen en een epileptische aanval, en daarna kwamen de diagnose en de angstzaaierij van de conventionele geneeskunde. Het deed hem weinig goed toen ze later zeiden dat hij de operatie nooit had mogen ondergaan. Hij stierf als slachtoffer van de kwaadaardige onderdrukking van kennis door de conventionele geneeskunde, die heel goed weet dat dergelijke interventies een sterftecijfer van bijna 100% hebben.

De patiënt kreeg een motorisch conflict toen hij door het trappenhuis van het nieuwe gebouw viel, maar kon zichzelf op het laatste moment weer oppakken.
Op deze CCT-beelden van 8.3.92 maart 28 (links met, rechts zonder contrastmiddel) van de XNUMX-jarige patiënt zien we de volgende Hamer-laesies:

Linkerfoto: Toestand vóór de operatie. Pijl rechts: Territoriaal woede-conflict door het bouwen van een huis /actief). Pijl linksboven: Hamerfocus voor pcl-fase in strottenhoofd/spraakcentrumrelais. Pijl linksonder: identiteitsconflict.

Pagina 258

 Het conflict lijkt actief te zijn. De patiënt twijfelde of hij een operatie moest ondergaan. Zijn gevoel vertelde hem: “Nee”!

Rechterafbeelding: dezelfde Hamerslaesies als op de linkerafbeelding, dit keer met contrastmiddel. Pijl naar rechts: territoriale woede-conflict. Pijl naar links: Hamerfocus in pcl-fase gekleurd met contrastmedium. Pijl-onder links: Identiteitsconflict actief!

CCT van 29.4.92 april 200 bij dezelfde patiënt, een paar dagen na de operatie, werd XNUMX gram hersenmateriaal weggesneden! Zoals we kunnen zien, ontwikkelde de patiënt onmiddellijk een nieuw conflict van angst en afkeer over de operatie en vooral over de verminking - wat het geval was...

Pagina 259

De volgende twee opnames van 11.10.92 oktober XNUMX, kort voor het overlijden van de patiënt, laten qua duidelijkheid niets te wensen over. De linkerlaag is iets dieper dan de rechter. Op de linkerfoto kun je duidelijk zien hoe het gehele voorste ventriculaire systeem (voorhoorns) onder de falx naar rechts wordt geduwd. Zelfs de linkervoorhoorn bevindt zich bijna helemaal rechts van de ‘middellijn’.

Het enige dat ons nog rest is te leren van de fouten van de tegenstanders van het nieuwe medicijn, al was het maar om hen de redenen uit te leggen voor de nutteloosheid van hun polypragmasie.174 laten zien.

Bij deze patiënt zien we dat het relais voor het linker hersenrectum, dat op de eerste opname duidelijk zichtbaar was als actief, nu ook in oplossing is. De zinloze operatie was nu uitgevoerd. De ruzie had geen enkel nut meer, waardoor het conflict “echt opgelost” was. Tijdens zijn val of het bungelen tussen “hemel en aarde” had de patiënt naast een angst-angstconflict of sprakeloosheid ook een motorisch conflict in de rechterarm en het rechterbeen opgelopen. Later kreeg ze ook te maken met een vrouwelijk identiteitsconflict: (“Moet ik een operatie ondergaan of niet?”). Om vast te houden aan hun ‘logica’, omdat de conflicten geleidelijk werden opgelost, hadden de neurochirurgen dus veel te weinig hersensubstantie weggesneden. Toen het huis klaar was, was het angstconflict opgelost. Later loste ook het linker hersenidentiteitsconflict op en werd ook een angst-walging-conflict vóór de operatie opgelost...

De operatie voegde het volgende probleem toe: de chirurgische holte werd met vloeistof opgepompt om een ​​cyste te vormen. Zolang de operatieholte communiceert met het percerebrale vocht en drainage heeft, gaat het nog steeds goed. Maar zodra de drainage geblokkeerd is door verklevingen of volledig geblokkeerd is, zoals hier, ervaart de patiënt een enorme intracraniale druk. Dan staat de tovenaarsleerling altijd de volgende hersenoperatie te wachten omdat de “kwaadaardige hersentumor” “vicieus is weggevreten”...

In dit geval is, zoals blijkt uit de vorige CCT, het rechts-cerebrale territoriale woede-conflict (Hamer's haardpijl aan de rechterkant) schijnbaar aarzelend opgelost, terwijl links in het rectum een ​​nieuw actief conflict van identiteitsverlies veroorzaakt. is opnieuw opgedoken in een scherp schietdoelconfiguratie (Hamer's haardpijl naar links) omdat een nieuwe hersenoperatie was aangekondigd.

Zulke arme patiënten liggen thuis volkomen weerloos. Veel ‘goede’ vrienden en ‘goedbedoelende therapeuten’ roddelen over haar. De patiënt weet niet meer wat hij moet geloven; hij krijgt toch maar de helft en valt van de ene paniek in de andere. We zien vaak dat de nieuwe actieve conflicten toeslaan als machinegeweervuur. Ze verdwijnen vaak snel en worden vervolgens vervangen door nieuwe herhalingen. De onwetende, domme en verkeerde conventionele geneeskunde stelt dan alleen maar: de kanker blijft groeien, we moeten opnieuw opereren.

174 polypragmatisch = druk

Pagina 260

CCT gedateerd 14.10.92-XNUMX-XNUMX, enkele dagen vóór het overlijden van de patiënt. Hij werd feitelijk met morfine in slaap gebracht. Je hoort altijd het gezegde: “O, er kon toch niets meer gedaan worden!”

Pijl naar links: Eindelijk kun je de Hamer-focus zien in het centrum van de motorische cortex (voor het rechterbeen), die de epilepsie veroorzaakte.

Pijl naar rechts boven: de focus van Hamer, enigszins naar rechts verschoven door de massa aan de linkerkant, met invloed op het linkerbeen en de linkerarm, die net in oplossing gaat.

Middelste pijl rechts: Hamers haard voor territoriumergernis-conflict wordt aarzelend opgelost.

Onderste pijl rechts: Grote, oplossende angst-in-de-nek-conflict-Hamers focus, overeenkomend met de angst van de chirurg die de hersenen wilde opereren en dat deed (de patiënt neemt alles achter het hoornvlies waar als achter of van achteren - angst-in-de-nek!)

Het volgende geval is de tegenhanger van het vorige. De toen 19-jarige patiënt is inmiddels computerspecialist bij Telekom en kan nu geïmproviseerd een lezing geven over nieuwe medicijnen. Het conflict was in dit geval vrijwel identiek aan het vorige: de patiënt stormde als leerling telecommunicatie van een telefoonpaal naar beneden omdat de stijgijzers geen grip hadden. Dit conflict had ook als tweede conflict impact op hem en veroorzaakte een schizofrene constellatie. De conflicten werden ongeveer op hetzelfde moment opgelost als de conflicten van de jonge patiënt in het vorige geval en er werd vervolgens gediagnosticeerd als een “hersentumor”. Deze patiënt was ook aanwezig op de beoordelingsconferentie van Gelsenkirchen op 18.5.92 mei XNUMX. De wegen van de twee jonge mannen waren echter kort daarvoor al uit elkaar gegaan; een jonge man, vader van twee kinderen, had onlangs een hersenoperatie ondergaan...

Pagina 261

Foto linksboven:
Bovenste smalle pijl links: Hamer-focus voor angst-walging in de PCL-fase.Conflict. Organisch: hypoglykemie, glucagon-producerende alfa-eilandcellen van de pancreas. De patiënt is terughoudend en walgt ervan om door de mast naar beneden te rennen.

Onderste pijl links: de zogenaamde ‘hersentumor’ in het centrum van Broca. Een voorheen zogenaamde ‘hersentumor’, die uiteraard helemaal geen tumor is, wordt in de PCL-fase alleen gezien als een in principe ongevaarlijke reparatie van het aangetaste relais door de incorporatie van gliale bindweefselcellen. We zien hier dat ook de motoriek van de rechterarm erbij betrokken was. Als zo’n enorme zogenaamde ‘hersentumor’ spontaan geneest, dan hoef je eigenlijk geen van de ‘hersentumoren’ te opereren. Maar dat betekent niet dat deze oedemateuze reparatie-‘bouwplaatsen’ ons geen tijdelijke hoofdpijn kunnen bezorgen vanwege hun ruimtebeslag, tekenen van intracraniale druk, hoofdpijn en epileptische aanvallen. Maar vandaag de dag heeft onze intensive care-geneeskunde hier goede mogelijkheden voor. 95-98% overleeft zelfs zonder intensieve behandeling. En slechts een paar procent (ongeveer 2 tot 3%) is zo kritiek dat ze zouden sterven zonder intensieve zorg. Zelfs met intensieve maatregelen zal een deel van deze 2 tot 3% sterven, omdat wij ook geen goden zijn. We zijn vooral bang voor herhalingen, waardoor alle littekens in de daaropvolgende PCL-fase opnieuw zullen ontstaan. Maar gezien het bijna XNUMX% sterftecijfer bij hersenoperaties is dat praktisch niets.

Bovenste pijl rechts: Hamer's focus is nog steeds actief in het relais van het motorcortexcentrum voor beide benen, dat hij rond de telegraafpaal had geklemd, wat overeenkomt met een gedeeltelijke verlamming van beide benen. Hier en aan zijn rechterarm had hij eerder epileptische crises gehad - en later opnieuw tijdens de recidieven.

Pagina 262

Tegenoverliggende foto:
Bovenste pijl van bovenaf: de focus van Hamer die het centrum van de motorische cortex beïnvloedt (gedeeltelijke verlamming van beide benen).

De onderste pijl laat hetzelfde zien zoals de onderste pijl de vorige foto's: aan een Hamer kachel, links “kind/moeder”Wat betreft de zijkant van het lichaam, het middenpijl naar rechts op het bronchiale relais (Hamerfocus in pcl-fase). Spier relais voor linkerbeen en linkerheup en Er ontstond een angst-om-de-nek-conflict Zorg altijd voor een drievoudige rail alle verboden van de moeder. De zou zeker een voor later moeten zijn kreeg betekenis toen hij werd geborentegen het uitdrukkelijke advies van de Moeder met zijn vriendin later wilde midden in de nacht aan zijn vakantie beginnen. Als gevolg van de epileptische crisis in de linker hersenhelft viel hij gedurende de duur van de epileptische aanval onmiddellijk in de schizofrene corticale constellatie.

De 19-jarige patiënt in dit tweede geval had feitelijk een veel grotere ‘hersentumor’, zo leek het tenminste. Daarom werd zijn zaak uiteindelijk onbruikbaar verklaard met een slechte prognose. Als er geen bestraling en geen chemo plaatsvindt, volgt de dood binnen enkele dagen.

Nou ja, natuurlijk heeft de patiënt vandaag de dag nog steeds de “tumor”. Dit is een onschuldige gliale verdichting als teken dat de reparatie van het relais is voltooid. Uiteraard zie je later geen oedeem meer, het relais is niet meer opgezwollen.

Pagina 263

Foto’s rechts en links: een zogenaamde “hersentumor” die een paar maanden later aan het genezen is.

Uit deze gevallen blijkt bijzonder duidelijk dat de patiënten sterven omdat hen de onzin van hersenoperaties wordt aangedaan. In ons geval besloot de patiënt niets te doen, de conflicten waren opgelost en konden eigenlijk niet meer terugkomen. Ten tijde van het DHS duurde het nog een half jaar voordat hij van het praktijkgedeelte van de cursus (telefoonpalen beklimmen) kon overstappen naar het volgende gedeelte van de cursus (kantoorwerk). We hadden hem allemaal van harte aanbevolen om niet meer in telegraafpalen of iets dergelijks te klimmen, zelfs niet voor de lol, en ook niet op iets dergelijks, bijvoorbeeld de nok van een huis. De patiënt zag dit ook. Na 5 jaar werd de patiënt opgeroepen door de beroepsvereniging: Dokter: “Mr. X., hoe gaat het?”

Patiënt: “Hallo dokter, het gaat goed met mij.” Ik heb geen klachten, geen aanvallen. Het gaat al 4 1/2 jaar goed met mij.

Dokter: “Maar u heeft een hersentumor?”

Patiënt: Ja, en zo ja, dan voel ik me nog steeds geweldig, ik ben volledig productief. Het gaat heel goed met mij!”

Dokter: “Ja, maar u voelt zich vast niet lekker. Anders zou u na 5 jaar als genezen van uw hersentumor moeten worden beschouwd. En de hersentumor is nog steeds te zien op de foto’s, zij het kleiner.”

Patiënt: “Dokter, wat moet ik u vertellen? Het gaat echt helemaal goed met mij, ik mis niets.”

Pagina 264

Dokter: “Nee, zo werkt het niet. Je sterft dus aan een hersentumor, met of zonder operatie. Dus óf het was een hersentumor, dan moet je overleden zijn, óf het was geen hersentumor, want je leeft nog!’

Patiënt: “Ja, maar dokter, ik ben al naar de kliniek geweest voor een operatie alleen maar omdat er geen bloed was... en toen zeiden ze dat het toch niet te opereren was, ze zouden de helft van mijn hersenen eruit moeten snijden, er zou niets zijn. links toch doen, ook niet met bestraling en chemo.”

Dokter: “Oké, je kunt geen hersentumor hebben gehad. Je leeft nog. We moeten nu een nieuwe diagnose vinden, bijvoorbeeld ‘goedaardig cerebraal cavernoom’!”

Patiënt: “Als u denkt: dokter, u kunt het noemen hoe u maar wilt, dat stoort mij niet. Maar wat is een goedaardig hersencavernoom?’

Dokter: “Het maakt helemaal niets uit, het is gewoon iets goedaardigs, anders was je al lang dood!”

Patiënt grijnst: “Ja natuurlijk, dokter, dat lijkt mij logisch. Ik heb dus nooit een hersentumor gehad en heb er nu ook geen. Gelukkig heb je mij niet geopereerd!’

Sindsdien valt de casus van de patiënt onder de pseudo-diagnose “goedaardig cerebraal cavernoom”.

Hetzelfde CCT-beeld als het vorige, alleen met een andere opnametechniek.

Door de recidieven ontwikkelde de ‘hersentumor’ in de PCL-fase opnieuw oedeem. Gelukkig was het slechts een korte herhaling. Maar we zijn erg bang voor dergelijke herhalingen, vooral als ze langer hebben geduurd.

Twee maanden na deze officiële vervolgwijziging in de diagnose komt de peetvader van de patiënt naar hem toe en zegt: “O beste Dirk, jij werkt bij Telekom, jij weet zeker hoe je een schotelantenne op het dak moet installeren.

Pagina 265

Ik heb er alles voor gekocht, je hoeft het alleen nog maar in elkaar te zetten!”

De patiënt aarzelde. Conform de Nieuwe Geneeskunde was hem nadrukkelijk verteld dat hij alles kon en dat hij waarschijnlijk nooit meer een epileptische aanval zou krijgen. Maar hij mag onder geen enkele omstandigheid ergens in de nabije toekomst naar boven gaan, anders zou er een herhaling plaatsvinden en daarna weer een epileptische aanval, als men goed had gerekend.

De peetvader smeekte echter steeds dringender en interpreteerde het steeds meer als boosaardigheid dat de patiënt hem dit kleine plezier niet wilde doen. Uiteindelijk dacht hij: “Op een dag zal het niet zo erg zijn, bovendien is het al 5 jaar geleden en hoef ik niet naar beneden te kijken, je kunt ook een vriend meenemen als versterking, ik moet mijn peetvader niet vervreemden. Dus installeerden hij en een vriend de kom op het dak van zijn peetvader.

Dertig uur later was het zover: na slechts drie uur slaap gingen hij en zijn vriendin om 1 uur 's nachts in de auto op vakantie, ondanks waarschuwingen van zijn moeder. Hij bereikte echter slechts het naburige dorp, waar hij zijn verplichte epileptische aanval kreeg na de herhaling van het telefoonpaalongeluk. Hij verloor het bewustzijn en botste tegen een muur. We hadden dus correct “berekend” en de patiënt wist dit toen hij de zaak in het ziekenhuis reconstrueerde toen hij weer bij bewustzijn was. Dat was de “verboden test”!

Dat we de conflicten goed hadden onderzocht, werd even later bevestigd, toen de jongeman op een videofilm zijn geval en zijn recidief aan een jonge medepatiënt beschreef aan een jonge medepatiënt: Hij kreeg voor de camera een epileptische aanval, beginnend met krampen in zijn de rechterarm en het rechterachterbeen. Toen hij na de aanval weer bijkwam, waren zijn eerste woorden: 'Kijk, A., was dat niet het sluitende bewijs dat de Nieuwe Geneeskunde gelijk heeft?'

Deze casus is zo interessant omdat het laat zien wat je moet doen om een ​​“inoperabele hersentumor” zonder grote problemen te overleven en wat je niet moet doen, zelfs niet na 5 jaar! Er bestaat zeker ook de mogelijkheid van zogenaamde ‘conflict-desensibilisatie’, volgens het motto: ‘Ga na het ongeval meteen weer achter het stuur zitten!’ Maar dit werkt slechts in zeer weinig, geselecteerde gevallen. Meestal hebben we het probleem dat conflicten niet kunnen worden vermeden omdat de patiënt zijn levenscyclus niet kan verlaten, enz. Daarom zijn wij bij New Medicine heel voorzichtig met prognoses, ook al overleven de meeste patiënten. Maar de prognose kan alleen zo goed zijn als de patiënt de mechanismen van het nieuwe medicijn heeft begrepen, en zelfs dan...

Pagina 266

10.11 Histologie175 de Hamerse kudde

Ons menselijk brein – hetzelfde geldt voor dieren – bestaat uit zo’n 10% hersencellen (zenuwcellen) en 90% glia, het zogenaamde hersenbindweefsel. Geleerden discussiëren nog steeds over de oorsprong en functie van deze glia. Daarom wil ik op dit gebied niet slimmer zijn dan de pausen.

Het staat buiten kijf dat de glia

a) Macro-glia (grote glia) en
b) Micro-glia (kleine glia)

bestaat. Onlangs is aangenomen dat de microglia worden gevormd door het beenmerg en zeer verwant zijn (zo niet identiek) aan de monocyten. Het behoort in ieder geval tot het mesoderm. Eerder werd aangenomen dat het afkomstig was van de pia mater, het bindweefselmembraan dat rechtstreeks aan de hersenen is bevestigd. Maar ook in dit geval zijn de micro-glia van mesodermale oorsprong.

De macroglia bestaan ​​uit astrocyten en oligodendrocyten. De astrocyten vormen voornamelijk de littekens in de hersenen, terwijl de oligodendrocyten de functie vervullen van de zogenaamde Schwann-omhulling in de hersenen, dat wil zeggen dat ze de zenuwcel omhullen en isoleren. In de praktijk zijn deze functies echter niet zo eenvoudig te onderscheiden als theoretisch mogelijk is. We zullen dit hieronder in meer detail bespreken. In ieder geval is het interessant dat macro-glia en micro-glia nauw samenwerken, waarbij micro-glia mobiel is (althans in het begin) en macro-glia zich op een vaste locatie verspreidt. Om deze reden zijn er onderzoekers die beschouwen dat de gehele glia van mesodermale oorsprong is, terwijl de meesten van mening zijn dat de macro-glia ectodermaal afgeleid is van de neurale groef.

Allereerst moet heel duidelijk worden gemaakt dat hersen- en zenuwcellen zich na de geboorte niet langer kunnen delen of vermenigvuldigen. Daarom zijn er per definitie geen hersentumoren in de zin van carcinomen. Het enige dat zich kan vermenigvuldigen zijn de glia. Je kunt dus eigenlijk alleen maar spreken over hersenbindweefsellittekens of gliale keloïd176 sprechen.

175 Histologie = studie van de weefsels van het lichaam
176 Keloïd = uitpuilend litteken

Pagina 267

Maar zelfs deze beschrijving, die ik momenteel als de beste beschouw, beschrijft de zaak maar voor de helft, omdat er veel verschillende soorten littekens in de hersenen voorkomen en alle mogelijke combinaties. Toch zijn het allemaal Hamerse kuddes.

Ik vroeg de neurohistopatholoog uit Erlangen hoe hij zich voorstelde wat er feitelijk aan de hand was dat tot de laesie van Hamer leidde. Hij legde het zo uit: Wanneer er een wijziging is177 In een gebied van de hersenen, in zijn taalgebruik de hersentumor, bevindt zich om de een of andere reden een zogenaamde ‘croissance perineuronale’, bedacht door de Fransen, in het Duits: dwarswand van de hersenzenuwcellen. Als je je de individuele hersenzenuwcellen als kleine batterijen voorstelt, zou een groot aantal van dergelijke batterijen door een of ander proces zijn gaan lekken en nu door glia van elkaar moeten worden afgedicht of geïsoleerd. Het zou op dezelfde manier denkbaar zijn alsof de ruimtes tussen een enorme roosterstructuur gevuld zouden zijn met vast materiaal, bijvoorbeeld zand, glas of iets dergelijks. Deze ‘stevigere’ consistentie, die we de ‘hyperdense focus’ (dichtere focus) noemen, bestaat uit gliale afzettingen. Zo'n hyperdense focus wordt meestal beter van bloed voorzien, net als onze littekens, vooral keloïde littekens van het lichaam. Deze hyperdense foci verrijken daarom de contrastmedia meestal beter. Dit is meestal het geval wanneer per tijdseenheid meer bloed met contrastmiddel doorstroomt.

Nu zul je meteen vragen, beste lezer: Ja, is het mogelijk dat ze in principe allemaal hetzelfde zijn: beroerte, hersenbloeding, hersencyste, hersentumor, meningeoom, hyperdense (verhoogde dichtheid) en hypodense178 (verminderde dichte) brandpunten of gebieden en al die vele onduidelijke hersenzwellingen van allerlei aard?

Antwoord: Op enkele uitzonderingen na wel! Natuurlijk zijn er de relatief zeer zeldzame subdurale exemplaren179 en ruggenprik180 Hematomen door vallen (bloedingen tussen de dura mater en het arachnoïd of tussen het schedeldak en de harde hersenvliezen), natuurlijk zijn er meningitis (ontsteking van de zachte hersenvliezen) en encefalitis, bijvoorbeeld na verwondingen en operaties, en natuurlijk zijn er ook ook af en toe massale bloedingen in de hersenen. Maar afgezien van deze uitzonderingen, die maximaal 1% uitmaken, zijn alle andere veranderingen in de hersenen de brandpunten van Hamer, zoals ik al zei, in verschillende stadia van progressie, op verschillende locaties en tijdens of na verschillende duur van het conflict.

177 Wijziging = ongewone verandering
178 hypodense = term voor een minder dicht gebied
179 subduraal = gelegen onder de dura mater (harde hersenvliezen).
180 epiduraal = gelegen op de dura mater (harde hersenvliezen).

Pagina 268

59-jarige patiënt in de Universiteitskliniek in Wenen, die bewusteloos werd opgenomen, met vagotonie die over haar hele lichaam brandde, en werd onderzocht met CT. Er werd rechts een groot subduraal hematoom gezien (stippellijn, pijlen), d.w.z. een blauwe plek tussen de dura mater en het schedelbot. De collega's hoorden van de familieleden dat de patiënte in haar appartement op de rechterkant van haar schedel was gevallen. De reden voor de vulling was als volgt: De patiënt heeft groot oedeem in het rechter periinsulaire pariëtale gebied, overeenkomend met de PCL-fase na een territoriumconflict, d.w.z. een rechter hersen- en linkerhartinfarct.

Tegelijkertijd vertoont de linkerkant ook licht oedeem, overeenkomend met een opgelost seksueel conflict en angst-angst-conflict met baarmoederhalscarcinoom en strottenhoofdcarcinoom. Later werd gemeld dat de patiënt in de herfst een hartaanval had gehad en daarom werd overgebracht. Omdat collega's geen idee hebben van hartaanvallen en de correlatie in de hersenen, is het gemakkelijk om oorzaak en gevolg te verwarren.

Als je goed naar de foto kijkt, zie je een hele reeks schietdoelconfiguraties, waarvan sommige actief zijn (omringd door kleine pijlen), waarvan sommige net in oplossing zijn gegaan, linksboven en parieto-occipitaal aan de onderkant. rechts, of de focus van Hamer in oplossing, die niet langer te herkennen is aan het oedeem, maar alleen aan de massaverschuiving, wat betekent dat het ouder moet zijn.
Helaas kon ik niet meer over de geschiedenis te weten komen. Maar iemand die gefascineerd was door de Nieuwe Geneeskunde zou niet rusten voordat hij voor elke Hamerse haard het overeenkomstige actieve of opgeloste conflict had ontdekt!

In het volgende zullen we proberen een kort overzicht te geven van de verschillende mogelijke typen Hamerkudde, althans van de in principe belangrijkste. Dit overzicht pretendeert niet volledig te zijn.

Pagina 269

10.11.1 De zogenaamde ‘hersentumor’ (in werkelijkheid de focus van Hamer)

Dit is het onschadelijke iets dat bij duizenden over de hele wereld uit de hersenen wordt verwijderd, omdat het een dichtere consistentie heeft en gevoeliger is voor vlekken met contrastmiddelen. Beide zijn gebaseerd op hetzelfde proces: er groeit meer gliaal bindweefsel rond het veranderde gebied van de focus van Hamer en herstelt elektrisch de "isolatie", d.w.z. versterkt deze. Een oneindig aantal mensen die het geluk hadden dat deze onschadelijke overblijfselen van kanker, die ten onrechte als hersentumoren werden aangezien, er nooit in werden ontdekt, dragen ze tientallen jaren met zich mee, met weinig of geen hersenstoornissen.

Deze Hamerfocus, d.w.z. een min of meer grote witte vlek of gebied op de CT, wat overeenkomt met een verhoogde accumulatie van gliacellen in dit gebied in een eerder veranderd hersengebied, vertegenwoordigt het einde van de genezing wanneer er geen intra-genezing meer is. en perifocaal oedeem heeft. Het vertegenwoordigt eenvoudigweg een litteken dat beter van bloed wordt voorzien dan het omliggende gebied, maar het verschilt van de littekens op de rest van het lichaam omdat het vorige raster van hersenzenuwcellen nog steeds in dit litteken aanwezig is. Dit is ook het geheim waarom het eerder zieke deel van het lichaam, d.w.z. de plaats van de vorige orgaankanker, na genezing vredig blijft voortbestaan ​​en zelfs zijn eerdere taak weer kan vervullen. Het relais van het ‘computerbrein’ wordt in wezen ‘gepatcht’ en gerepareerd met glia. Met dit inzicht kunnen we ons ook voorstellen waarom een ​​herhaling van conflicten zulke verwoestende gevolgen moet hebben, ook al zijn er zeker andere componenten die daar ook verantwoordelijk voor zijn.

Als we het hebben over de laesie van Hamer in de genezingsfase, die in de orthodoxe geneeskunde nog steeds een ‘hersentumor’ wordt genoemd vanwege onwetendheid over de ware context, dan moeten we natuurlijk altijd duidelijk zijn over de volgende twee feiten:

a) De focus van elke Hamer in de pcl-fase had voorheen een Hamer-focus in de conflictactieve fase op dezelfde plaats in een scherpgerande schietdoelconfiguratie, die we meestal niet hadden gezien omdat er in dit stadium geen merkbare symptomen waren of omdat we hadden bijvoorbeeld mildere motorische of sensorische verlammingen over het hoofd gezien, of omdat de patiënt er niet over had geklaagd.

b) Alle brandpunten van Hamer, zowel in de conflictactieve fase met typische scherpgerande schietdoelconfiguraties, als die in de genezingsfase met hun min of meer grote oedeem en hun verhoogde vlekbaarheid, inclusief alle symptomen op een psychisch, cerebraal en organisch niveau, zijn ook betekenisvolle processen aanwezig in de zin van “Verstandige Biologische Speciaalprogramma’s” (SBS). Het spreekt dit niet tegen dat de kuddes in de pcl-fase worden ‘gerepareerd’.

Pagina 270

10.11.2 Zogenaamde apoplectische belediging181 of “hersenberoerte”

Beste lezers, u zult meteen merken hoe moeilijk de nomenclatuur, dat wil zeggen de juiste aanduiding van de termen, hier wordt. Omdat zelfs de conventionele geneeskunde zich nu realiseert dat veel van haar diagnoses nu overlappen met andere diagnoses of identiek zijn, en in sommige gevallen volkomen onzinnig waren. De volgende moeilijkheid is het vertalen van de eerdere zogenaamde diagnoses in de juiste taal van de Nieuwe Geneeskunde, waar ze dan in wezen slechts een fase zijn van een betekenisvol biologisch speciaal programma van de natuur (SBS). Maak je dus geen zorgen als je het idee niet meteen begrijpt. Ik zal proberen het zo eenvoudig mogelijk te maken.

In onze leerboeken hadden we eerder onderscheid gemaakt tussen de zogenaamde “bleke streek” en de zogenaamde “rode streek”.

De bleke of witte (sympathicotone) beroerte was een motorische of sensorische verlamming of beide. We hadden hem ook MS kunnen noemen. Het is eenvoudigweg de conflictactieve fase (ca-fase) van een betekenisvol biologisch speciaal programma van de natuur. Een bleke of witte streek, die we niet zo zelden, maar niet zo uitgebreid ervaren, kan net zo snel verdwijnen als hij kwam, op voorwaarde dat het conflict snel wordt opgelost.

Wat de motorische component betreft, is de epileptische aanval uiteraard verplicht in de genezingsfase, maar als deze 's nachts optreedt, wordt dit niet noodzakelijkerwijs opgemerkt.

Voor de sensorische component is afwezigheid altijd verplicht als epileptoïdecrisis. Maar het is natuurlijk nog gemakkelijker om ze 's nachts te missen. Vroeger spraken we vooral graag over ‘apoplectische belediging’ wanneer verlamming, vooral motorische verlamming (nervus facialis), merkbaar was in het gezicht. De ene kant van het gezicht “valt naar beneden” en de mond “trekt” alleen maar naar de andere, niet-verlamde kant.

181 apoplectische beroerte = beroerte, hersenberoerte

Pagina 271

De verlamming op organisch niveau bevindt zich feitelijk aan de tegenovergestelde kant van Hamers focus in de grote hersenen. Als de patiënt bijvoorbeeld motorische verlamming heeft aan de linkerkant van het gezicht (aangezichtszenuw), bevindt de Hamer-focus zich in het motorische centrum (precentrale gyrus) aan de rechterkant van de hersenen. De mond trekt dan aan de niet-verlamde kant naar rechts, terwijl de linker mondhoek “hangt”, d.w.z. niet kan worden geïnnerveerd.

Naast de cerebrale controle hebben de zogenaamde tien zenuwen die het hoofd beïnvloeden ook oude kernen (dat wil zeggen plaatsen van oorsprong) in de middenhersenen. In het geval van de aangezichtszenuw innerveerde deze destijds de zogenaamde gladde spieren – en doet dat nog steeds. Dit zijn de oude, onwillekeurig geïnnerveerde spieren, bijvoorbeeld van de darm, de peristaltiek ervan182 we kunnen niet willekeurig bewegen.

Uiteraard kruisen deze hersenzenuwkernen in de oude hersenen niet naar de zijkant van het orgel. We moeten ons voorstellen dat de hele mond, inclusief neus, middenoor en oortrompet, oorspronkelijk tot de darm behoorde. Er was ook een ‘oud sensorisch systeem’, niet alleen het dieptesensorische systeem van onze lederhuid, gecontroleerd door het cerebellum183 en de melkrug, of in ons geval de vrouwelijke borstklieren, die ook hun oorsprong hadden in de bovenste hersenstam en verantwoordelijk waren voor het in goede banen leiden van de verschillende dingen in de keel, die oorspronkelijk tegelijkertijd dienden om voedsel te absorberen en ontlasting te verdrijven werden of werden eerst gekeken waar wat hoort...

Als we ons nu wenden tot de zogenaamde “rode apoplectische beroerte”, ook wel een rode of hete beroerte genoemd, dan is dit altijd de genezingsfase van een Hamerse focus, die zich altijd aan de tegenovergestelde kant van de waarneembare motorische of sensorische beroerte bevindt. verlamming. Hier ligt de zaak wat lastiger omdat de verlamming, zowel motorisch als sensorisch, ook kan worden veroorzaakt door “overlopend oedeem”, er hoeft dus niet noodzakelijkerwijs een motorisch of sensorisch (scheidings)conflict aan vooraf te gaan. Als je een CT van de hersenen kunt laten maken, kun je jezelf en je naasten vaak geruststellen, zelfs als de patiënt in een zogenaamde cerebrale coma verkeert, wat vaak synoniem is met het uitblijven van een epileptoïdecrisis. Vaak is ‘niets doen’ beter dan proberen de patiënt uit zijn ‘coma’ te halen. Omdat de epileptoïde crisis van afwezigheid ook spontaan overgaat. Maar zoals ik al zei, je zou een CT-scan van de hersenen moeten hebben. De angst dat het een hersenbloeding zou kunnen zijn, is bijna nooit waar. Vrijwel altijd is het oedeem uit het Hamergebied dat tijdens de genezingsfase opzwelt.

182 Peristaltiek = onvrijwillige darmmotorische beweging om voedsel te verplaatsen
183 Corium = dermis

Pagina 272

Als de patiënt bijvoorbeeld een linkerhartinfarct heeft met groot rechter hersenperinsulair oedeem, dan kan het grote oedeem, zo zeggen we, “opdringen” in de omliggende motorische en sensorische corticale gebieden, zodat deze onder water komen te staan ​​en dit tijdelijke verlamming veroorzaakt. aan de andere kant ontstaat de helft van het lichaam. Dit is de reden waarom een ​​hartaanval vaak verkeerd wordt geïnterpreteerd als een beroerte en omgekeerd, afhankelijk van welke symptomen op de voorgrond staan. Vaak denk je dat de patiënt dat wel heeft gedaan durch Hij kreeg een rode beroerte na zijn hartaanval, wat nergens op slaat.

Let op: Tenzij u weet hoe het conflict of de conflicten zich hebben ontwikkeld, is het moeilijk in te schatten of het oedeem zijn hoogtepunt al heeft bereikt of nog zal verergeren. Zelfs langdurige bewusteloosheid is geen reden tot wanhoop als u op basis van uw kennis van het conflict het verloop van het conflict kunt inschatten. Maar je moet ook nadenken over de herhaling van conflicten, die het oedeem kunnen ‘aanwakkeren’. De meeste patiënten zijn zeker niet zo comateus dat ze het gesproken woord niet kunnen horen of zelfs maar kunnen begrijpen. Dus wees voorzichtig!

10.11.3 De Hamersfocus in de genezingsfase

Met uitzondering van verlamming worden de meeste geassocieerde hersenprocessen van kanker pas opgemerkt in de PCL-fase, de genezingsfase. Dat is niet verrassend. Pas in dit stadium treedt genezend oedeem op en dus een zogenaamd “ruimte-innemend proces”. Het is precies dit ruimte-innemende aspect dat altijd verkeerd geïnterpreteerd is als een tumorcriterium. Het is ook een tumor in de oorspronkelijke betekenis van zwelling, maar niet in de betekenis van carcinoom of zogenaamde (niet-bestaande) ‘metastase’. Bovenal is het intra- en perifocaal oedeem van Hamer's focus tijdens de genezingsfase slechts van tijdelijke aard.Als we naar Hamers focus kijken nadat de genezingsfase is afgerond, dan zien we dat er van ruimteverplaatsing niets meer over is. De ruimtes tussen de hersencellen zijn nu permanent opgevuld met glia en blijkbaar gerepareerd wat qua (elektrische) functie defect was geraakt door de sympathische spanning tijdens het conflict. Ook eventuele zwellingen in de hersenen nemen weer af.

Pagina 273

Verder is iets bijzonders dat bekend is dat de oude hersengecontroleerde carcinomen groeien in de conflictactieve, sympathicotone fase, door echte celgroei, maar dat de zwelling van Hamer's focus alleen optreedt in de pcl-fase, de genezingsfase, en alleen tijdelijk. De enige moeilijkheid om dit te begrijpen is de echte celproliferatie van het hersenbindweefsel, dat zich feitelijk gedraagt ​​als een sarcoomgroei. Sarcoom, wat in principe een volkomen ongevaarlijke of nuttige groei van bindweefsel in de genezingsfase is, kent ook echte celproliferatie. Hoewel de proliferatie van bindweefsel echter tot doel heeft een mechanische wond, defect, gebroken bot of iets dergelijks te herstellen met littekens of eelt in het bindweefsel, d.w.z. in het algemeen een substantiedefect opvullen en daardoor als geheel weer functioneel maken (bijvoorbeeld gebroken bot) In de ‘Croissance perineuronale’ in de Hamer-focus van de hersenen vullen de gliacellen zich, alleen de roosterruimtes tussen de hersencellen gaan open om de functie van de cellen die nog bestaan ​​te garanderen Functioneel (bijvoorbeeld met betrekking tot tussentijdse isolatie) kunnen hersencellen hun taak herstellen. Na elke conflictoplossing is de daaropvolgende pcl-fase of genezingsfase altijd de “fase van het mesoderm”. Daarin wordt alles zoveel mogelijk gerepareerd, ingekapseld op orgaanniveau, littekens en dergelijke, altijd met vorming van oedeem, zoals bij pleurale effusie na pleuraal carcinoom, pericardiale effusie na pericardiaal carcinoom, ascites184 na peritoneaal carcinoom, callusrecalcificatie na botosteolyse (zie leukemie). Zelfs als in principe alle hersenoedeem weer afneemt omdat het, net als alle lichaamsoedeem, in principe slechts van tijdelijke aard is, kan de patiënt nog steeds overlijden aan de intracraniale druk voordat deze weer is afgenomen.

Op basis van onze eerdere ervaringen met gevallen volgens de Nieuwe Geneeskunde kennen we vooral de volgende 6 mogelijke complicaties voor een fatale afloop in de genezingsfase:

1. De conflictduur is te lang of de conflictintensiteit van het verantwoordelijke conflict is te groot.

2. Sommatie van verschillende gelijktijdige perifocaal oedeem met Hamer-foci met gelijktijdige genezing van verschillende kankers.

3. Bijzonder ongunstige locatie van de focus van Hamer en het perifocaal oedeem ervan in de genezingsfase, bijvoorbeeld nabij het ademhalingscentrum in de medulla oblongata of het hartritmecentrum in het rechter en linker periinsulaire gebied.

184 Ascites = buikvocht

Pagina 274

4. Verplaatsing van de afvoerroutes voor vloeistoffen, vooral het aquaduct. Het hersenvocht bouwt zich dan op en er treedt interne hydrocephalus op, dat wil zeggen dat de met hersenvocht gevulde ventrikels maximaal uitzetten ten koste van het omringende hersenweefsel. Dit resulteert in intracraniale druk.

5. In het geval van meerdere herhalingen van conflicten, wanneer conflictactiviteit en de genezingsfase herhaaldelijk worden afgewisseld met intra- en perifocaal oedeem, kunnen symptomen van vermoeidheid in de hersencelverbindingen optreden, vooral significant als de focus van Hamer zich in de hersenstam bevindt. Dit kan er dan plotseling voor zorgen dat het hele gebied uit elkaar scheurt. Als dit in de hersenstam voorkomt, kan dit een onmiddellijke dood betekenen.

6. In de praktijk speelt een even eenvoudig als gedenkwaardig mechanisme een zeer belangrijke rol: wat wordt bedoeld is dat de patiënt wordt beïnvloed door de symptomen van de genezingsfase, zoals de zogenaamde “bloedsomloopzwakte” als gevolg van vagotonie, ascites, periostale spanning, resterende bloedarmoede, leukemie of resterende trombocytopenie. De genezingsfase na botosteolyse, die nauw verband houdt met recalcificatie, of carcinofobie of angst voor metastasen in acute gevallen (DHS), kan op elk moment in paniek raken en lijden aan een centraal conflict met angst voor de dood. Helaas is één onzorgvuldig woord van een ander, bijvoorbeeld een arts die de patiënt competent acht, vaak genoeg om hem in de diepste afgrond van hopeloosheid en paniek te storten, waaruit het voor iemand anders moeilijk is om hem eruit te halen. , allerminst, maar hij kan er weer uit komen. Deze complicatie is een veel voorkomende en zeer ernstige en altijd volledig onnodige complicatie, waardoor de patiënt ook in een “vicieuze cirkel” kan terechtkomen (zie betreffende hoofdstuk).

Intra- en perifocaal oedeem is meestal een teken van genezing. Dit geldt ook als de focus van Hamer vanwege een korte duur van het conflict, een lage intensiteit van het conflict of vanwege de individuele reactievorm niet duidelijk kan worden gedefinieerd, d.w.z. het geheel verschijnt alleen als een lokale zwelling, zoals bijvoorbeeld optreedt na het oplossen van algemene dalingen in het gevoel van eigenwaarde (de regel bij kinderen) komt vaak voor in de medulla van de grote hersenen.

Pagina 275

10.11.4 Scheuren van de focus van Hamer als gevolg van intrafocaal oedeem

Een veel voorkomend type zogenaamde ‘hersentumor’ is de cyste, een soort holle bol die gevuld is met vloeistof en die als een heldere ring op een CT-scan van de hersenen verschijnt. Deze cyste is meestal bekleed met glia en normaal bindweefsel. Vaak is er zelfs een kleine bloeding in deze cyste vanuit de kleine bloedvaten in de littekenrand. Het leidt tot een verscheidenheid aan verkeerde diagnoses en is nooit verklaard. Wanneer de conventionele artsen het in handen krijgen, opereren ze het als een ‘hersentumor’, wat helemaal geen zin heeft. In de volgende korte serie wil ik je laten zien hoe deze cysten ontstaan. Bij langdurige, omschreven conflicten die een patiënt alleen in een heel specifiek opzicht hebben getroffen en als gevolg daarvan slechts in een heel specifiek deel van de hersenen een langdurige verandering hebben veroorzaakt, kan in de pcl-fase hersenweefsel worden aangetast. onder de rekdruk van de intrafocale oedeemscheur staan. Het gevolg is een met vocht gevulde cyste, die aanvankelijk steeds groter wordt, later weer kleiner wordt, maar meestal niet helemaal weggaat omdat deze inmiddels aan de binnenkant is bekleed met bindweefsel en daardoor is gestold. Gemiddeld verschijnt deze cyste als een ringfiguur of, als deze tangentieel wordt aangetast, als een min of meer groot, rond, wit gebied.

Bij deze patiënt, van wie de volgende beelden afkomstig zijn, deed zich de “gelukkige” omstandigheid voor dat we een hersen-CT hebben uit een tijd dat zijn kanker nog niet ontdekt was. Deze opnames zijn gemaakt in de ca-fase, op het hoogtepunt van zijn conflict. Destijds (1982) waren de opnames technisch nog niet zo goed als ze met de huidige apparatuur gemaakt kunnen worden. Maar als je goed kijkt (pijl), kun je duidelijk het kleine, scherpgerande schietdoel in de linkermerg (voor de rechter humeruskop) zien.

6.6.83

Pagina 276

Deze foto's zijn 4 maanden na de vorige foto's gemaakt, 5 weken na de conflictoplossing! De twee brandpunten van Hamer in de medulla aan de linkerkant zijn duidelijk te zien op het onderste hersenbeeld, die beginnen uiteen te scheuren als gevolg van het binnendringende oedeem. De afbeelding hierboven toont ook de focus van Hamer in de hersenstam, wat steeds duidelijker wordt in de volgende afbeeldingen. Het aquaduct is nog steeds goed open. Er is dus geen belemmering voor de uitstroom van hersenvocht (cerebrospinaal vocht).

Pagina 277

De Hamerse laesies links op de foto zijn gescheurd en vervolgens ‘opgeblazen’ door het intrafocale oedeem. De drie oorspronkelijk kleine Hamerse laesies zijn nu grote ‘ringen’, oftewel cysten. Het analoge proces zien we in de beelden in de hersenstam (pons) en in het cerebellum.

Pagina 278

Op de laatste afbeelding van dit geval zien we een grote ringstructuur in het motorcentrum van de rechterarm, die ook oedemateus opgeblazen en wit gekleurd is, in het linker corticale deel van de grote hersenen, dichtbij de bovenkant van de schedel. is op dit punt in de pcl-fase nog meer verlamd dan voorheen, wat regelmatig het geval is vanwege de oedeemprik. Daarom vertellen wij alle patiënten met motorische verlamming dat de verlamming eigenlijk alleen maar erger wordt na het oplossen van conflicten (conflictolyse) en na epileptische verlamming Crisis (aanval) die deze patiënt korte tijd later doormaakte en daarna weer gestaag verbeterde. Strikt genomen zou ze vanaf het begin van de genezingsfase eigenlijk weer beter worden, maar dit wordt door het oedeem ruimschoots gecompenseerd, waardoor al met al een klinische achteruitgang ontstaat.

Voor de patiënt was het fundamentele conflict met het DHS dat de gemeenschap in een dramatische raadsvergadering weigerde de patiënt, die eigenaar was van een grote busmaatschappij, toe te staan ​​een bushal te bouwen op zijn eigen, zeer geschikte terrein. De patiënt ervoer deze beslissing als een beledigend verlies van eigenwaarde. Hij vond dat zijn diensten aan de gemeenschap niet op prijs werden gesteld.

Met de voorgaande afbeeldingen wil ik u, beste lezers, laten zien hoeveel verschillende formaties van de brandpunten van Hamer tijdelijk of over een langere periode in de hersenen kunnen voorkomen. Het zou je aan het denken moeten zetten als ik je nu vertel dat al deze Hamer-kuddes in principe één en dezelfde zijn, alleen in verschillende stadia van vooruitgang, op verschillende locaties natuurlijk, maar ook met verschillende individuele reacties. Net zoals we bij kinderen na de pokkenvaccinatie bij het ene kind een enorme littekenkeloïdereactie zagen en bij het andere kind de vaccinatieplaats nauwelijks meer konden vinden, is ook de gliale littekenreactie in de hersenen heel verschillend, afhankelijk van de individuele reactie. . Er moet echter onderscheid worden gemaakt tussen de ernstige, vaak intense reactie in het orgaan en in de hersenen als gevolg van een bijzonder intens of langdurig conflict.

Pagina 279

Ik wil ook niet doen alsof ik alles weet. Hoe weinig je eigenlijk wist, besef je pas later, als je denkt iets te weten. We zijn allemaal leerlingen en hebben geen reden om op onze lauweren te rusten. Wat we in de eerste plaats moeten leren, is dat we leren luisteren naar wat de patiënt zegt. We hebben allemaal genoeg meegemaakt waar we terechtkomen bij de filosofische, psychologische, theologische of sociologische “scholen”, of dogmatische kammen, waarover de patiënten geacht worden te worden geschoren. Dit leidde ertoe dat mensen volgens schema’s werden onderzocht: op bloeddruk bijvoorbeeld, zonder dat het de arts interesseerde of de patiënt in sympathicotensie verkeerde, met nauwe bloedvaten en voldoende bloeddruk, of in vagotonie, wat een bloeddrukcrisis heet of Er werd een stoornis van de bloedsomloop verklaard. Dit werd gedaan met alle bevindingen en diagnoses, inclusief de psychologische.

Het bijzonder moeilijke aan de kuddes van Hamer is eigenlijk iets dat we in de geneeskunde overal in het land tegenkomen: elke waarde die we meten is een secondewaarde, mogelijk een minuut- of uurwaarde, slechts een momentopname. Tegen de tijd dat we het analyseren, is het vaak al veranderd. Een terugval van eigenwaarde en conflicten kunnen bijvoorbeeld, zoals ik zelf heb ervaren, binnen een half uur een daling van het aantal bloedplaatjes veroorzaken185 van 85000 naar 8000 (meerdere malen gemeten in het Universitair Ziekenhuis Keulen). Dergelijke extreme veranderingen in laboratoriumwaarden zou je graag willen interpreteren als meetfouten. Maar als je weet dat de 7-jarige (leukemiepatiënt) in dat halfuur een duidelijke terugval van DHS ervoer, kun je de plotselinge bloedplaatjesdepressie classificeren.

Wat ik wil zeggen is: mensen blijven leven, ademen, denken en voelen terwijl wij ze onderzoeken en met ze praten. Het is mij honderden keren overkomen dat de patiënt met ijskoude handen naar het consultatiebureau, of beter gezegd het gesprek, kwam – en met gloeiend hete handen vertrok, zoals ze zeggen. Wat was er gebeurd? De patiënt ervoer conflictolyse tijdens het gesprek. In dit geval kunnen we zelfs onmiddellijk aantonen wat er in de hersenen gebeurt. Het veroorzaakt oedeem in en rond de focus van Hamer, waardoor dit gebied een zogenaamd “ruimte-innemend proces” wordt. En zelfs van een half uur tot het volgende kunnen we duidelijk het begin van deze verandering in de hersenen zien. Een patiënte die nog nooit eerder in haar leven een aanval had gehad, kreeg een aanval tijdens conflictolyse, d.w.z. tijdens het gesprek in mijn spreekkamer in Gyhum, en daarna zelfs een “status epilepticus”, die werd veroorzaakt door de onjuiste behandeling in de kliniek in Bremen. Helaas , moest ik de patiënt overbrengen, wat uiteindelijk tot haar overlijden leidde.

185 Trombocyten = bloedplaatjes

Pagina 280

Dergelijke incidenten gebeuren meestal alleen wanneer een gebrek aan begrip van nieuwe medicijnen aanleiding geeft tot een volkomen onzinnige behandeling (in dit geval met kobaltbestraling van de hersenen vanwege zogenaamde “hersenmetastasen”).

Als u, beste lezers, maar dit ene hoofdstuk van het hele boek had gelezen, had u eigenlijk moeten begrijpen wat ik u in dit hoofdstuk wilde vertellen als u het goed had gelezen. Ik heb bewust alle soorten Hamerkuddes naast elkaar geplaatst, zowel conflictactief als conflictopgelost, in de genezingsfase en na de genezingsfase. Jij hebt het zoveel gemakkelijker dan ik: jij begrijpt in één dag wat ik door de jaren heen moeizaam heb moeten bereiken, terwijl ik alle mogelijke stokjes tussen mijn benen kreeg. Ik zou alleen willen dat je begrijpt dat alle verschillend uitziende kuddes hetzelfde patroon volgen en eigenlijk niet zo verschillend zijn, maar dat deze verschillende witte en zwarte vlekken, verplaatsingen van de ruimte en doelconfiguraties slechts verschillende stadia van voortgang of graden van intensiteit zijn. de gematerialiseerde en biologische conflicten in onze ziel die daardoor zichtbaar zijn geworden.

Ik heb geprobeerd aan de hand van enkele voorbeelden te laten zien hoe je het mozaïek in individuele gevallen moet samenstellen. Geloof me, het is zo leuk en vooral als je andere mensen zo oneindig kunt helpen. Ik heb daarom een ​​relatief groot aantal gevallen samengevoegd, bij voorkeur uit elke kankerlocatie, zodat je keer op keer kunt zien dat, hoewel elk geval vanuit menselijk en psychologisch oogpunt fundamenteel individueel is, ze allemaal een zeer samenhangend systeem volgen. dat is anders dan alle andere in de geneeskunde. Je moet de psyche – hersenen – organen altijd samen in een synopsis bekijken, ieder afzonderlijk, maar nooit zonder tegelijkertijd de andere twee niveaus in de gaten te houden.

Misschien begin je te begrijpen wat ik bedoel als ik het heb over een overbepaald systeem in de IJZEREN REGEL VAN KANKER. In principe zou de Hamerse kudde niet nodig zijn geweest. Het werkt ook zonder de Hamerse kudde of alleen met de stilzwijgende veronderstelling dat deze bestaat. Omdat ik kan zien of de patiënt zich in de conflictoplossingsfase bevindt of niet als ik hem de hand schud. Maar we zouden natuurlijk dom zijn als we zo’n goede diagnostische kans zouden missen! En aangezien in onze huidige geneeskunde de psyche er altijd van is beschuldigd ongrijpbaar en daarom onwetenschappelijk te zijn, moeten we de kudde van Hamer letterlijk onder de neus van de twijfelaars houden, zodat ze eindelijk wakker worden en onze patiënten niet zo ellendig blijven omkomen!

Pagina 281

10.12 Iets over de opnametechniek: hersen-CT of NMR (MRI, magnetische resonantie beeldvorming)?

Wij adviseren alle patiënten om eerst een standaard hersen-CT of eenvoudigweg een standaard CCT (cerebraal computertomogram) te laten uitvoeren zonder contrastmiddel. Standaard betekent dat dit de gebruikelijke lagen zijn die evenwijdig aan de schedelbasis worden geplaatst.

Het onderzoek “zonder contrastmiddel” heeft de volgende voordelen:

1. U krijgt slechts de helft van de (zij het kleine) röntgendosis.

2. Zonder contrastmiddelen zijn er geen allergieën en geen zogenaamde anafylactische allergieën186 Schokken, dus geen incidenten. We noemen een dergelijke methode ‘niet-invasief’187,,Dat betekent niet belastend.

3. De patiënt is er redelijk zeker van dat hij niet plotseling een doodernstig gezicht van een radioloog zal aantreffen die hem vertelt dat zijn hele hersenen vol ‘metastasen’ of ‘hersentumoren’ zitten. Dergelijke onschadelijke gliale ophopingen, die neuroradiologen of neurochirurgen dogmatisch ‘kwaadaardige tumoren’ noemen, kunnen gemakkelijk worden gekleurd met contrastmiddel...

Veel radiologen zijn woedend als ze alleen nog ‘zonder contrastmiddel’ mogen onderzoeken, omdat het aantal patiënten of patiënten dat wil opereren afneemt en daarmee de bezettingsgraad van de neurochirurgische klinieken. Over het algemeen geldt: de overlevingskansen na een hersenoperatie zijn op de lange termijn zeer slecht. Daarom, beste lezers, mogen u nooit vier dingen worden aangedaan die geen enkele arts zichzelf normaal zou hebben aangedaan;

1. Hersenoperaties of hersendrainage (shunts), zogenaamd stereotactisch188 Proefboringen enz.

186 Anafylaxie = antilichaamgemedieerde overgevoeligheidsreactie van het directe type die optreedt na een periode van sensibilisatie bij hernieuwd contact met het specifieke allergeen
187 invasief = doordringend
188 Stereotactische chirurgie = ingreep aan de hersenen waarbij een boorgat wordt gemaakt. Hersenstructuren kunnen worden bereikt door een punctie met een doelsonde

Pagina 282

2. Chemogif in welke vorm en dosering dan ook (inclusief maretak-chemo)

3. Röntgen- en kobaltbestraling in welke vorm dan ook, bijvoorbeeld van de botten of de hersenen.

4. Morfine en alle kunstmatige morfineachtige stoffen (Temgesic, Tramal, MST, Valoron et cetera).

Het nucleomagnetische resonantietomogram (nucleaire spin, NMR of ook wel MRI genoemd) is minder geschikt voor het diagnosticeren van de hersenen omdat het ons grotendeels in de steek laat als het gaat om conflictactieve doelconfiguraties. Pas als deze doelconfiguraties lange tijd actief zijn, zien we ze bij NMR, maar ze zijn nog steeds veel slechter dan bij normale CT. Wat natuurlijk indrukwekkend is, is dat je met NMR elk gewenst vlak kunt aanbrengen, wat soms nuttig kan zijn in de genezingsfase, dat wil zeggen bij een ‘ruimte-innemend proces’. Over het geheel genomen duurt het soort onderzoek echter veel langer (meer dan een half uur of langer) en ervaren patiënten vaak claustrofobie en paniek als gevolg van de buis en het geluid dat met het onderzoek gepaard gaat. Daarom is het onderzoek helemaal niet geschikt voor kinderen. De normale CCT duurt daarentegen vier minuten.

Het is overigens nog lang niet duidelijk of NMR werkelijk zo onschadelijk is als voorheen algemeen werd aangenomen. De magnetische resonantie-oscillaties kunnen biologisch schadelijker zijn dan de röntgenstralen in CCT.

Met NMR zijn de schietdoelen in de conflictactieve fase moeilijker te zien, omdat de magnetische resonantie vooral op watermoleculen reageert. Hoewel ruimteverplaatsingen heel duidelijk zichtbaar zijn in de PCL-fase, lijken ze voor de waarnemer veel dramatischer dan ze in werkelijkheid zijn, vooral bij onderzoek met contrastmiddel. Vervelend is ook dat de onderzoeker op elk moment de kleuren (zwart-wit) kan verwisselen, waardoor wij, die de beelden begrijpelijk willen maken voor de patiënt, het lastig vinden om de patiënt vertrouwd te maken met de verschillende onderzoekstechnieken. De patiënt begrijpt er dan uiteindelijk niets meer van. Het komt vaak voor dat je bij de NMR een enorme tumor denkt te zien, die bij de normale CCT vrijwel niet blijkt te bestaan.

Men kan dus zeggen dat de NMR de werkelijkheid vaak vertekent en daardoor paniek bij de patiënt kan veroorzaken en daarom alleen in bijzondere gevallen (bijvoorbeeld hypofyse-onderzoek en dergelijke) kan worden geadviseerd.

Pagina 283

10.13 Hersenoperaties-hersenbestraling

Hersenoperaties zijn bijzonder gevaarlijk omdat de getroffenen – zoals we weten van degenen die tijdens de oorlog hersenletsel hebben opgelopen – op één actief conflict reageren, bijvoorbeeld in de cortex, alsof ze twee actieve conflicten in de hersenschors hebben. Je bevindt je dan meteen in het schizofrene sterrenbeeld. Meestal vinden de getroffenen het erg moeilijk of onmogelijk om hier weg te komen. Door de hersenoperatie – zelfs de stereotactische ‘testpunctie’ – raken de hersenen zo gewond dat ze niet meer in het basisritme trillen. Het verschil tussen een gerepareerde Hamerslaesie en een genezen operatielitteken op de hersenen is dat in het eerste geval de hersenen na de reparatie weer in het basisritme trillen als voorheen, maar bij een hersenoperatie voor de rest niet meer. van zijn leven. Bovendien is de proefpunctie sowieso niets anders dan verschrikkelijke onzin: er is niets anders dan glia nadat de hersenen zijn gerepareerd. Daarom heb je geen histologie nodig om dit vanzelfsprekende feit voor de zoveelste keer te bevestigen.

10.14 Uit een interview tussen dokter Hamer en professor dokter med. Dokter rer. nat. P. Pfitzer, hoogleraar pathologie189 en cytopathologie, decaan van de medische faculteit van de Universiteit van Düsseldorf

Geautoriseerd interview op 13.7.1989 juli XNUMX in Düsseldorf:

Dokter Hamer: Professor Pfitzer, als cytopatholoog en momenteel waarnemend decaan van de medische faculteit van de Universiteit van Düsseldorf, bent u zo vriendelijk geweest om het “Ontogenetische Systeem van Tumoren” (en kankerequivalenten) te bespreken. Haar specialiteit binnen de pathologie is histopathologie en cytopathologie (weefsel- en celpathologie). Tegelijkertijd geloof ik dat u een bioloog bent?

Professor dokter dokter Pfitzer: Ja, bioloog en dokter.

189 Patho- = woorddeel dat pijn, ziekte betekent

Pagina 284

Dokter Hamer: “The Ontogenetic System of Tumors” stelt onder andere dat hetzelfde histologische type weefsel altijd wordt aangetroffen in dezelfde organen van de menselijke en dierlijke lichamen, klopt dat?

Professor Dokter Dokter Pfitzer: In principe wel, natuurlijk, op enkele uitzonderingen na, zoals weefseldystopieën190 zogenaamde “verspreide ziektekiemen”, endometriose. Maar verder is het waar.

Dokter Hamer: Professor Pfitzer, het “Ontogenetisch Systeem van Tumoren” stelt ook, waar veel van uw collega's het al mee eens zijn, dat zelfs in het geval van een tumor op een gegeven moment wordt aangetroffen. In het maagdarmkanaal is het bijvoorbeeld, als typische bloemkoolachtige kanker met celproliferatie, histologisch altijd een adenocarcinoom, ook in de amandelen191 en de longblaasjes, die beide qua ontwikkeling tot het maagdarmkanaal behoren, of in het corpus uteri (decidua mucosa) is er altijd een adenocarcinoom. Aan de andere kant is er altijd sprake van een ulceratief plaveiselcelcarcinoom in het mondslijmvlies, inclusief de baarmoederhals of vagina, het bronchiale slijmvlies of het blaasslijmvlies. Zie jij het ook zo?

Professor Dokter Dokter Pfitzer: Dergelijke clusters komen normaal gesproken voor, maar niet in het bronchiale systeem.

Dokter Hamer: Als dat het geval is, dan hadden veel mensen kunnen denken dat histologie iets te maken heeft met orgaantopografie en dat dit op zijn beurt weer iets te maken heeft met de ontwikkelingsgeschiedenis van mens en dier. Waarom heeft niemand hier ooit eerder aan gedacht? Zou het misschien kunnen zijn omdat we allemaal te veel naar de details staarden en te weinig naar de algehele processen van het organisme, zodat we de essentie over het hoofd zagen?

Professor Dokter Dokter Pfitzer: Welnu, tegenwoordig zijn we allemaal meer dan ooit gespecialiseerd en wie heeft in elk individueel geval een compleet overzicht van de theoretische onderwerpen in combinatie met de klinische gegevens en verbanden aan het bed? De patholoog ziet de patiënt meestal pas als hij of zij dood is. De histopatholoog ziet weefsel eerder. Maar er bestaat ook een grote traditie van overkoepelende systematische classificaties in de pathologie (WHO en AFIP). Het overzicht en het pathologisch-klinische overzicht zijn altijd behouden gebleven.

190 Dystopie = verplaatsing
191 amandel = amandel

Pagina 285

Niemand heeft echter nog aan uw “Ontogenetisch Systeem van Tumoren” gedacht.

Dokter HamerZoals u weet stelt het “ontogenetische systeem van tumoren” niet alleen dat dezelfde histologische celvorming gewoonlijk op dezelfde orgaanlocatie in het menselijk lichaam kan worden aangetroffen en dat, in het geval van een tumor, dezelfde histologische celvorming gewoonlijk wordt aangetroffen op dezelfde orgaanlocatie in het menselijk lichaam. gevonden, maar ook dat al dezelfde histologische celformaties ook worden gecontroleerd door hetzelfde deel van de hersenen (bijvoorbeeld al het cilindrische darmepitheel of, in het geval van een tumor, adenocarcinoom, door de pons van de hersenstam), maar dat al deze histologisch vergelijkbare lichaamsgebieden met naast elkaar gelegen hersenrelais hebben ook zeer nauw verwante biologische conflictinhouden.

Professor Dokter Dokter Pfitzer: Dat kan waar zijn, maar het geheel klinkt niet erg logisch. Voor mij als patholoog zou het wenselijk zijn om bewijs te hebben dat een neuropatholoog onder een microscoop het gebied in de hersenen en in de hersen-CT onderzoekt dat typisch zou moeten zijn voor het specifieke type kanker in kwestie.

Dokter Hamer: Maar er is een probleem, professor: In de conflictactieve fase, de locatie Maar als je dit hersengebied wegknipt, kan de neurohistopatholoog niets meer zien. Aan de andere kant kan hij natuurlijk duidelijk een verandering in de vagotone genezingsfase op de betreffende locatie zien Dan spreken de neuroradiologen of neurochirurgen meteen van een ‘hersentumor’ (als ze alleen die hebben gevonden) of van een ‘hersenmetastase’ als ze eerder ergens in het lichaam een ​​andere kanker hadden gevonden.

Professor Dokter Dokter Pfitzer: Welnu, u kunt uw neurohistopathologisch onderzoek beperken tot gevallen die zich volgens uw definitie al in de vagotone genezingsfase bevinden.

Dokter Hamer: Dit zijn allemaal zogenaamde ‘hersentumoren’ of zogenaamde ‘hersenmetastasen’, of dat zijn ze tenminste geweest, anders zouden ze geen oedeem en geen glia hebben.

Professor Dokter Dokter Pfitzer: Meneer Hamer, uw standpunten zijn zeer stoutmoedig. Nu begrijp ik wat je bedoelt. Maar zou de celkern niet ook verantwoordelijk kunnen zijn voor het disfunctioneren van de cel; moeten dat noodzakelijkerwijs de hersenen zijn?

Pagina 286

Dokter Hamer: Er zit een grapje in: mevrouw Müller meldt over het tuinhek dat de elektriciteit voor het hele dorp afkomstig is van de elektriciteitscentrale. ‘Dat kan waar zijn’, zegt mevrouw Mayer, ‘maar onze elektriciteit komt beslist uit het stopcontact.’ Er bestaat bij mij geen twijfel over dat elke cel wordt bestuurd door zijn ‘minibrein’, d.w.z. de celkern, behalve: wie zouden de celkernen op een gecoördineerde manier kunnen controleren, zo niet alleen ons ‘gigantische computerbrein’?

Professor Dokter Dokter Pfitzer: Ja, meneer Hamer, u gooit werkelijk de hele geneeskunde overboord met uw “ontogenetische systeem van tumoren”.

Dokter Hamer: Ik denk dat het daar de hoogste tijd voor is! Want als aangenomen kan worden dat het “Ontogenetische Systeem van Tumoren” correct is op histologisch-cytologisch niveau, maar heel gemakkelijk te bewijzen is op cerebraal en psychologisch niveau door de reproduceerbaarheid te controleren, denk je dan niet dat we het op dezelfde manier moeten doen als hier zo snel mogelijk de nodige conclusies uit moeten trekken?

Professor Dokter Dokter Pfitzer: Ja, als het “ontogenetische systeem van tumoren” op alle gebieden kan worden geverifieerd, dan zijn de gevolgen echt enorm!

Dokter Hamer: Het eerste gevolg, spektakel, voor onze patiënten zou waarschijnlijk zijn dat we ze zo snel mogelijk een heel prettige boodschap kunnen vertellen: we hadden het mis! De kanker was helemaal niet een wild en lukraak groeiend leger van vijandige cellen, maar eerder de kwade kankercellen of kankernecrose die zo wanordelijk en invasief groeiden, hadden altijd, zonder uitzondering, hun ontogenetisch vooraf bepaalde paden gevolgd volgens een strikte wet!

ProfessorDokter Dokter Pfitzer: Ja, dat zou kloppen.

Dokter Hamer: Het tweede gevolg zou zijn dat we het oude idee van zogenaamde ‘metastasen’, zoals het voorheen ‘geloofde’ en onderwezen werd door de conventionele geneeskunde, snel naar de schroothoop van de geneeskunde zouden moeten verplaatsen. Een bijna gruwelijke acrobatiek van het geloof was van ons vereist om ons voor te stellen dat mitoserende coloncarcinomen van het endoderm in wilde en bliksemachtige afwisselende metamorfoses zouden kunnen worden omgezet in necrotiserende botosteolyses van de middelste kiemlaag, en uiteindelijk – “metastatisch – metamorfiserend” – om zogenaamde “hersenmetastasen” van het ectoderm te kunnen veroorzaken. Iedereen heeft altijd gretig beweerd deze onzin te begrijpen, wat zelfs een redelijk kritische arts niet kan geloven.

Professor Dokter Dokter Pfitzer: Mijnheer Hamer, ik ben het op dit punt niet met u eens. Wij hebben het altijd anders gezien. Ik zie ook dat we veel aanvullende hypothesen nodig hebben voor de ouderwetse geneeskunde. Wat het wegspoelen van kankercellen naar de periferie betreft, is het zeker waar dat er tot nu toe vooral indirect bewijs bestaat dat kankercellen de plaats van hun uitzaaiing via het arteriële bloed zouden bereiken.

Pagina 287

Dokter Hamer: De derde consequentie zou waarschijnlijk zijn dat men nu, volgens het ontogenetische systeem van tumoren, eerst moet inventariseren welke celvorming voortkomt uit de kiemlaag en in welke fase celdelingen of celnecrose optreden. Omdat het pure waanzin is om je voor te stellen dat een colonadenocarcinoom (dat ‘groeit’ met mitosen in de conflictactieve fase) als zogenaamde ‘metastase’ een botsarcoom zou kunnen veroorzaken, dat uitsluitend ‘groeit’ in de genezingsfase . Kortom, wij, zo onwetend als kinderen, hadden de sympathische en vagotone fasen door elkaar gehaald en alles eenvoudigweg als uitzaaiingen beschreven. Professor, zijn deze gevolgen doorslaggevend?

Professor Dokter Dokter Pfitzer: Dit zijn vragen die artsen moeten beantwoorden.

Dokter Hamer: Een ander logisch gevolg zou de afschaffing moeten zijn van de eerdere ideeën over zogenaamde hersentumoren en hersenmetastasen, die niet kunnen bestaan.

Professor Dokter Dokter Pfitzer: Wat bedoelt u?

Dokter Hamer: Nou, allereerst: is het waar dat hersencellen zich na de geboorte niet langer kunnen delen of reproduceren?

Professor dokter dokter Pfitzer: Ja.

Dokter Hamer: Het enige dat zich in onze hersenen kan vermenigvuldigen is bindweefsel, de zogenaamde “glia”, en deze volkomen onschadelijke bindweefselcellen vermenigvuldigen zich pas in de genezingsfase. Pas in of na deze fase kunnen ze worden gekleurd met contrastmiddel , zoals iedereen weet, werkt in het veld.

Professor Dokter Dokter Pfitzer: Het valt te betwijfelen of ze zo onschadelijk zijn.

Dokter Hamer: Laten we aannemen, professor, dat u bij 100 gevallen van zogenaamde ‘hersentumoren’ een glioom hebt gediagnosticeerd. Wat had u daar nog meer kunnen diagnosticeren als er hersencellen waren die zich niet vermenigvuldigen en hersencellen die zich hebben vermenigvuldigd of nog steeds prolifereren? onschadelijk!- gliacellen is er verder niets?

Professor Dokter Dokter Pfitzer: In het geval van een primaire hersentumor natuurlijk!

Dokter Hamer: Maar nu ontdekt een ijverige promovendus vervolgens dat in alle 100 gevallen de autopsiebevindingen zijn192 Uit onderzoek is gebleken dat er ergens in het lichaam een ​​kleine of grote kanker is ontdekt die klinisch niet is aangetroffen, omdat de patiënt er geen klachten of klachten van heeft gekregen.

192 Autopsie = autopsie, het lijk openen om de doodsoorzaak vast te stellen

Pagina 288

Als je later terug zou gaan en zou proberen de zogenaamde hersentumor te ‘transformeren’ in een zogenaamde hersenmetastase, zou dat betekenen dat je de laesies van Hamer zou willen proberen te begrijpen als bijvoorbeeld darmvillusadenocarcinoom, of zelfs botosteolyse. in Hamer-laesies of sarcomen?

Professor Dokter Dokter Pfitzer: Ja, je brengt me een beetje in verlegenheid, want ik heb nog nooit geprobeerd door jouw bril te kijken. Ik geef toe dat polymorfe gliomen vaak in verschillende dingen lijken te passen.193

193 Het volledige interview kunt u opvragen bij Amici di Dirk Verlag. Alleen relevante passages zijn hier onveranderd weergegeven, vooral voor dit hoofdstuk, dat gaat over het onderwerp zogenaamde hersentumoren en zogenaamde hersenmetastasen!

Pagina 289


11 Het belang van linkshandigheid en rechtshandigheid

Pagina's 291 tot 304

Zoals bekend geven de meeste mensen er de voorkeur aan om moeilijke bewegingen met hun rechterhand uit te voeren. Deze mensen zijn in de meerderheid (ongeveer 60%) rechtshandig. Dienovereenkomstig wordt de minderheid die vaardiger met hun linkerhand werkt, linkshandigen genoemd. Maar de kwestie is niet altijd zo duidelijk rechts of links, hoewel meestal één kant de voorkeur heeft. Mijn zoon gooit bijvoorbeeld met rechts, schrijft met links, pakt de hamer met links, trapt tegen de voetbal met zijn rechtervoet en hij kan met beide handen bijna even goed tennissen. Toch is hij linkshandig. Omdat er twee goede tests zijn om te bepalen welke hand de voorkeur heeft:

  1. Test: Je laat de patiënt klappen zoals in het theater. De hand die bovenaan staat, is de dominante.
  2. Test: De patiënt wordt gevraagd zich een kind voor te stellen. De rechtshandige moeder drukt het kind altijd met haar linkerhand tegen haar linkerwang en houdt met haar rechter de billen van het kind vast. Voor een linkshandige is de situatie omgekeerd.

 

 

Naast linkshandigheid lijkt er ook sprake te zijn van ‘linkeroog’ en ‘linkeroor’. Dit zal later worden besproken.

Linkshandigheid heeft een cruciale praktische betekenis. Het kostte mij eindeloze hoofdpijn zolang ik het verschil tussen rechts- en linkshandigheid in de hersenen nog niet kende. Nu ken ik hem. Het gedraagt ​​zich als volgt:

Vergeet niet:
Linkshandigheid verschuift het conflict naar de andere kant van de hersenen in vergelijking met typische rechtshandigheid. Vanaf dat moment verloopt alles precies zoals het tegenovergestelde conflict zou verlopen voor een rechtshandige persoon.

Dit betekent praktisch:
Een linkshandige vrouw kan geen baarmoederhalskanker krijgen door seksuele conflicten, alleen door territoriumconflicten (na de menopauze). Omgekeerd kan een linkshandige man bijvoorbeeld geen hartaanval aan het linkerhart krijgen als gevolg van een territoriumconflict, maar (in de PCL-fase) een rechterhartaanval met longembolie.

Pagina 291

Deze linkshandigheid is van zo’n groot praktisch belang omdat het op het eerste gezicht bijna alles overhoop gooit, maar op het tweede gezicht uiterst logisch en consistent is. De linkshandige persoon is gewoon anders aangesloten op de psyche dan op de hersenen. Als een seksueel conflict bij een linkshandige vrouw bijvoorbeeld het rechter periinsulaire gebied heeft ‘geïnfecteerd’, kan zelfs een jonge vrouw een hartaanval in het linkerhart krijgen als het conflict lang aanhoudt. In ieder geval voorziet het rechter perinsulaire gebied het linker hart. Of ze kan bij een schrik-angst-conflict last krijgen van bronchiaalcarcinoom.

Linkshandigheid laat ons op een heel bijzondere manier zien dat biologische conflicten niets te maken hebben met de conventionele psychologie, maar in werkelijkheid biologisch bepaald zijn. Het feit dat een linkshandige jonge vrouw, zoals te lezen is in het psychosehoofdstuk, lijdt aan de organische symptomen van een mannelijk territoriumconflict als gevolg van een seksueel conflict en, als gevolg daarvan, aan een psychologische depressie, zou op dit moment geen ‘puur psychologische’ betekenis hebben. alle.

Biologisch gezien moet het echter logisch zijn dat ongeveer 40% van de mensen linkshandig is en ook ‘in de tegenovergestelde richting’ op hun conflicten reageert. Ik heb lang nagedacht over wat deze betekenis zou kunnen zijn. Ik ben tot de conclusie gekomen dat linkshandigen de “vervangers zijn bij een ramp”.

Natuurlijk kan deze veronderstelling in eerste instantie niets anders zijn dan speculatie. Maar er gebeurt niets zinloos in de natuur. Laten we ons voorstellen dat voor een kudde apen in een ecologisch geïsoleerd gebied, bijvoorbeeld een ontoegankelijk dalbekken, een soort ‘conflictcatastrofe’ zou ontstaan ​​als alle mannelijke apen in één klap zouden worden vernietigd. De apen zouden dan te maken krijgen met een conflict doordat ze tijdens de volgende hitte niet konden paren en omdat er geen oplossing in zicht was, zouden ze er ook aan sterven. Alleen de linkshandige vrouwtjesapen zouden overleven, want hoewel ze vanwege hun linkshandigheid ook een seksueel conflict zouden lijden, zouden ze de symptomen hebben van een territoriumconflict, dat zou bestaan ​​uit depressie op psychologisch niveau, gelokaliseerd in het rechter periinsulaire gebied van de hersenen en op organisch niveau zou coronaire ulcuscarcinoom veroorzaken. Maar vanwege het vrouwelijke hormonale overwicht hebben dergelijke ‘omgekeerde conflicten’ meestal een min of meer mislukte uitkomst194Dat betekent dat ze niet echt hun volledige effect hebben.

194 mislukt = onvoltooid, afgekort

Pagina 292

Dienovereenkomstig zou bijvoorbeeld een depressie ook een soort ‘overlevingsfase met averechts effect’ kunnen vertegenwoordigen, waarin vooral het vrouwtje of zelfs het linkshandige dier wacht op betere tijden en in een soort psychologische winterslaap terechtkomt.

Ontdekkingen doen betekent simpelweg luisteren naar de hartslag van de natuur. Wij kleine tovenaarsleerlingen hebben niet het recht om alle dingen in de natuur die al meer dan honderd miljoen jaar wonderbaarlijk hebben gewerkt ‘pathologisch’ te noemen alleen maar omdat we ze niet begrijpen. Wie weet hoe vaak in de lange geschiedenis van de mensheid zulke ‘plaatsvervangende vrouwen’ een hele clan of een volk in leven hebben gehouden. Het zou vergelijkbaar kunnen zijn met linkshandige mannen, die tijdens het territoriumconflict in de PCL-fase geen linkerhartaanval krijgen. We weten er nog veel te weinig van!

Dieren hebben ook links- en rechtshandigheid. Sommige honden geven altijd de linkerpoot, maar de meerderheid geeft altijd de rechterpoot. Sommige katten vangen de muis altijd met hun rechterpoot, andere met hun linkerpoot.

Naast linkshandigheid bestaat er ook linksvoetigheid. Meestal zijn beide met elkaar verbonden, dus de linkshandige is ook linksvoetig.

Daarnaast is er sprake van rechteroor en rechteroog, althans dat wordt tot nu toe aangenomen. Wat betreft hooraansluiting kan ik nog geen uitspraak doen omdat ik nog niet voldoende ervaring heb op dit gebied. Maar ik weet een paar dingen over de ogen (zie ook de tabel aan het einde van het boek): Zoals bekend kruisen de oogzenuwvezels elkaar gedeeltelijk. De linker visuele cortex ontvangt alle stralen die van rechts komen (en vallen op de linker netvlieshelften van beide ogen), de rechter visuele cortex ontvangt alle stralen die van links komen (en de rechter netvlieshelften van beide ogen raken). De vezels van de fovea centralis behoren tot de laterale helft en sturen de beelden daarom voornamelijk naar de visuele cortex aan dezelfde kant.

Pagina 293

11.1 Links- en rechtshandigheid – de klaptest

294 Klaptest linkerhand boven linkshandig - rechterhand boven rechtshandig

linkerhand boven = linkshandig

rechterhand boven = rechtshandig

De klaptest is de gemakkelijkste manier om rechts- en linkshandigheid te testen. Het hoort thuis vóór de evaluatie van elke hersen-CT. De hand bovenaan is leidend en bepaalt de handigheid.

Concreet betekent dit het volgende:

a) Hersenstam:
De diepe delen van de pons zijn qua functie ongepaard, niet qua anatomie. Dit betekent de opeenvolging van conflicten in het maagdarmkanaal (mond, slokdarm, longblaasjes).195Maag, lever, pancreas, dunne darm, dikke darm, rectum, urineblaas [trigonegedeelte en eileiders] komen voor vanuit de mediale196-dorsaal naar rechtslateraal, naar mediaal-ventraal197, naar linkslateraal en naar mediaal-dorsaal (zie hersenstamdiagram, hoofdstuk 16) in tegenwijzerzin.

Maar zelfs de overgangszones (cerebellaire pontinehoek) vertonen paren (bijvoorbeeld de akoestische kern). De akoestische kernen voorzien het middenoor, maar bij een biologisch conflict ‘Ik heb het ‘hoorstuk’ niet gehoord, dat wil zeggen: ik heb de informatie niet gehoord’, gaan ze niet over naar het orgel.

De relais in de middenhersenen, tot aan het nierparenchymrelais grenzend aan de medulla van de grote hersenen, zijn ook gepaard, maar niet gekruist van de hersenen naar het orgel.

b) Vanuit het cerebellum
rechtshandigheid en linkshandigheid worden belangrijk. Daarom wordt voor alle relais van het cerebellum en het gehele cerebrum de correlatie tussen hersenen en organen overschreden. Niettemin verschillen het cerebellum en de grote hersenen van elkaar, hoewel handigheid op beide op dezelfde manier van toepassing is.

195 Alveolen = longblaasjes
196 mediaal = gelegen in de richting van het middenvlak van het lichaam, in het midden
197 ventraal = ventraal, behorend tot de buik

Pagina 294

In het cerebellum komen conflicten strikt voor volgens de inhoud van het conflict in relatie tot het orgaan. Dat betekent De cerebellaire kanten zijn elk gekoppeld aan conflictthema's. Bij een rechtshandige vrouw treft een conflict tussen moeder en kind altijd de rechter laterale zijde van het cerebellum, wat de borstklieren van de linkerborst aantast. Als de patiënt opnieuw een moeder/kind-zorgconflict ervaart vanwege een ander kind of een dochter/moeder-zorgconflict voor haar moeder, dan hebben deze twee conflicten ook invloed op hetzelfde cerebellaire relais als de focus van Hamer. Zelfs als ze nog twee aanvalsconflicten hebben tegen de linkerkant van de buik of borstkas (peritoneaal).198– en borstvlies199-Mesothelioom), heeft alles invloed op de rechterkant van het cerebellum, dat dan vijf actieve Hamer-foci zou hebben in een schietdoelconfiguratie, terwijl er geen enkele aan de linkerkant zou zijn.

Als twee conflicten twee verschillende hersenhelften van het cerebellum beïnvloeden, spreken we van een “cerebellaire-schizofrene constellatie”. Dit gaat gepaard met een ernstige emotionele stoornis op een paranoïde-waanachtige manier, zonder het vermogen om formeel en logisch te denken aan te tasten. Bijvoorbeeld: "Ik ben opgebrand, ik voel me helemaal leeg, ik heb geen gevoelens meer."

c) medulla van de grote hersenen:
In het Marklagergebied zou zoiets ook mogelijk zijn. De inhoud van het conflict en de verwijzing naar de organen zijn altijd ‘duidelijk’, dat wil zeggen gekoppeld aan het thema van het conflict.

d) In de corticale hersenrelais
Dit is alleen mogelijk met één uitzondering: het ductale200 Melkkanaalzweercarcinoom, dat stevig is gekoppeld aan het cerebellaire relais voor de borstklieren in termen van zijdelingsheid en handigheid.

Hier speelt een geheel nieuwe factor een rol: bij corticale conflicten die door de grote hersenen worden gecontroleerd, is de verbinding tussen het hersenrelais en het orgaan niet langer duidelijk zoals in het kleine hersenen; Omdat de organen slechts gedeeltelijk in paren zijn gerangschikt, bepalen links- en rechtshandigheid en de huidige conflictsituatie welk relais in de hersenen nu de focus van Hamer kan worden en welk orgaan dan wordt beïnvloed. De verbinding tussen de hersenen en het orgaan is echter altijd duidelijk.

198 Peritoneum = buikvlies
199 Pleura = borstvlies
200 Ductus = gang

Pagina 295

Dus: als een linkshandige vrouw lijdt aan een identiteitsconflict, beïnvloedt de focus van Hamer de rechter hersenhelft (temporaal) en wordt deze op organisch niveau een maag- of galwegzweer. Maar als ze dan weer een identiteitsconflict krijgt in een nieuwe kwestie, dan kan ze niet langer corticaal reageren op de rechter hersenhelft, maar lijdt ze dit tweede identiteitsconflict links in de tijd en op organisch niveau vindt men rectumzweren, die zich in de hersenen bevinden. De pcl-fase wordt aambeien als de zweren zich nabij de anus bevonden. Zolang beide conflicten (rechts en links corticaal) actief zijn, bevindt de patiënt zich in een schizofrene constellatie. De vraag hoe een conflict wordt waargenomen (man of vrouw) en waar het in de hersenen toeslaat, hangt niet alleen af ​​van de huidige hormonale situatie (postmenopauze, zwangerschap, anticonceptiepil, eierstoknecrose, enz.), maar ook van de handigheid van de patiënt. Op dezelfde manier veranderen conflicten, of kan hun conflictinhoud worden beroofd als de randvoorwaarden (huidige conflictconstellatie, hormonale situatie, etc.) zijn veranderd. Ze kunnen dan ‘springen’, wat betekent dat een rectumzweer een maagzweer kan worden en omgekeerd.

Het verband tussen hersenen en organen is echter in elk geval duidelijk, dat wil zeggen: zodra een conflict heeft toegeslagen, wordt het zeer specifieke bijbehorende orgaan aangetast – zolang het conflict actief blijft en zich niet heeft ‘verspreid’ naar het andere halfrond. als gevolg van een verandering in het hormonale niveau en conflictuele preconstellatie.

Het blijft belangrijk op te merken dat de innervatie van de rechter ledematen, of de gehele rechterkant van het lichaam, zonder uitzondering van nature afkomstig is van de linkerkant van het cerebellum en de grote hersenen. Er verandert nooit iets vanaf de conceptie tot aan de dood.

11.2 Linksogige en rechtsogige mensen

Slechts terloops moeten we de aandacht vestigen op een fenomeen dat in meer detail wordt beschreven in het nek-angst-conflict:

Ik merkte dat de ogen niet 'hetzelfde doen'. Voorbeeld: Een jonge gravin in Frankrijk kwam als 20-jarige zuster in botsing met de doktoren in het ziekenhuis omdat ze hen beschuldigde van onmenselijkheid. Ook de hoofdverpleegkundige behoorde tot de artsen. Nu werd de zuster voortdurend lastiggevallen. Zij had tijdens de confrontatie een DHS met nek-angst-conflict gehad, waarbij zij met de gevolgen werd bedreigd, en in de daaropvolgende maanden, waarin zij dagelijks op nieuwe intimidatie moest worden voorbereid, werd zij minder en Minder goed in staat om met haar rechteroog te zien, eindelijk bijna niets meer.

Pagina 296

De zuster zei niets omdat ze te trots was om te klagen, maar leed in stilte, verloor gewicht en werd uiteindelijk vel over been. Haar familie raakte er uiteindelijk bij betrokken en kreeg te horen wat er in het ziekenhuis aan de hand was. De hoofdverpleegkundige werd overgeplaatst en na zes maanden kwam er een einde aan de nachtmerrie. Het bijzondere aan deze zaak was dat deze verpleegster (linkshandig) zich de gezichten van mensen niet kon herinneren. Ze zag een vreemde de zaal binnenkomen en toen hij vijf minuten later terugkwam, vroeg ze hem wie hij was.

Het lijkt er dus op dat een rechtshandige vrouw die haar kind op haar linkerkant draagt, zich met haar rechteroog het gezicht van haar kind herinnert, waarvan de fovea centralis naar links kijkt. Bovendien lijken de rechter fovea centralis en de rechter visuele cortex verantwoordelijk te zijn voor het vergelijken van gezichten en het onthouden van een gezicht in het algemeen. Ik weet zeker dat bij linkshandige vrouwen bijvoorbeeld alles andersom is. Het is waarschijnlijk logisch dat een moeder die het kind aan haar rechterkant draagt, zoals de linkshandige vrouw doet, het gezicht van haar kind met haar linkeroog uit het hoofd leert. Het is ook gemakkelijk voor te stellen, en we hebben het al tot op zekere hoogte kunnen bewijzen, dat de verschillende taken heel verschillend zijn verdeeld tussen de twee delen van de visuele cortex in de twee hersenhelften.

Met al deze biologische processen of wetten moeten we altijd proberen mens en dier in harmonie te brengen. Alleen dan is het echt een biologische wet. Een baby groeit snel, en de meeste babydieren groeien nog sneller. Maar de moeder moet elke dag het huidige beeld van haar kind uit haar hoofd leren. Als mensen nog steeds in grote gezinnen zouden samenleven, zouden deze archaïsche vermogens, die we bij dieren instincten noemen, weer belangrijk worden bij menselijke moeders. Een moederdier, bijvoorbeeld in een kudde, heeft deze vaardigheden nodig zodat het jonge dier kan overleven. De exemplaren die dit vermogen niet hebben, sterven binnen een paar generaties uit. Wat het oog is voor de ene diersoort, is het gehoor voor de andere. De moeders van sommige diersoorten kunnen duidelijk zien dat het hun kind is aan de kleine eigenaardigheden van schreeuwen, blaten of piepen. Laat me een enkele hond zien die haar babyhondje niet kon ontdekken uit 50 pasgeboren puppy's!

Je zou zelfs een ietwat gedurfde theorie naar voren kunnen brengen, die toch veel te bieden heeft:

Pagina 297

1. De rechtshandige is alleen rechtshandig omdat het naar rechts kijkende linkeroog (dus de fovea centralis!) zorgt voor de oriëntatie van de rechterhand en zo de rechterhand kan sturen.

Stel je voor hoe je een spijker in de muur slaat: je rechteroog kan niets zien omdat het zicht grotendeels wordt belemmerd door de hamer. Het linkeroog (fovea centralis) oriënteert en stuurt de bewegingsvolgorde. De rechtshandige schutter mikt met de linker fovea centralis. De tennisser slaat beter met de forehand, niet omdat de beweging gemakkelijker is, maar omdat het linkeroog kan sturen, terwijl hij de backhand vrijwel blind moet slaan!

2. Bij linkshandige zoogdieren zijn al deze processen omgekeerd. Het rechteroog bestuurt de beweging, het linkeroog is verantwoordelijk voor het onthouden van het gezicht van het eigen kind, de moeder en ook de gezichten van alle andere soorten.

De rechtshandige moeder ‘waarneemt’ haar kind voornamelijk met het rechteroog, dat naar links kijkt (fovea centralis), maar de rechtshandige man meet zijn territorium met het linkeroog, dat naar rechts kijkt. De rechtshandige legt met zijn rechteroog het gezicht van zijn geliefde vast: “Haar glimlach is hemels, onvergetelijk!”, maar hij meet zijn tegenstander met zijn linkeroog. Hij heeft niet de behoefte om zijn gezicht uit het hoofd te leren, maar wacht liever op het beste moment waarop hij hem kan vernietigen.

Er kan niets gebeuren met de jager van rechts, hij heeft een “oog” aan die kant, gevaar kan alleen van links komen, dus probeert hij zijn “blinde kant” te bedekken met zijn schild.

Nog een bijzonderheid: een linkshandige vrouw die lijdt aan een vrouwelijk-seksueel conflict (zie depressie 1e geval), maar als linkshandige persoon staat haar Hamerhaard in Rechten het periinsulaire gebied verliest nooit zijn ovariële functie. Ze ovuleert dus nog steeds en heeft haar zogenaamde menstruatiebloedingen, terwijl een rechtshandige vrouw niet meer ovuleert. Dat is de reden waarom het conflict na het DHS voor veel, vaak jonge, meisjes of vrouwen duurde, omdat de meisjes aan amenorroe leden.201 geloofde serieus dat ze zwanger was.

Ik wil geen profetieën maken, maar linkshandigheid is veel belangrijker voor de toekomstige geneeskunde dan we vandaag de dag algemeen aannemen.

201 Amenorroe = afwezigheid of afwezigheid van maandelijkse menstruatie

Pagina 298

299 Positie van het kind op de borst - rechtshandige vrouw met linkerhand op hoofd en rechterhand ondersteunende billen - linkshandige vrouw andersom

Dit is hoe een rechtshandige moeder haar kind doorgaans vasthoudt: de linkerhand drukt het hoofd tegen de borst, de rechterhand ondersteunt de billen van het kind. De rechtshandige moeder kijkt met haar rechterhand naar haar kind Oog op.

Dit is hoe de linkshandige moeder haar kind doorgaans vasthoudt, precies andersom zoals de rechtshandige moeder. De linkshandige moeder kijkt ernaar met haar linkeroog!

11.3 Betekenis van linkshandigheid voor de klinische diagnose

In de geneeskunde zijn alle verbindingen van fysiologische aard van belang, maar ze zijn vooral interessant wanneer ze, zoals hier, zo'n ernstige impact hebben op de diagnose en therapie in elk afzonderlijk geval.

Linkshandigheid is geenszins een dom spel van de natuur, zoals het tegenwoordig meestal wordt gezien, omdat het in termen van conflicten neerkomt op een functionele eliminatie van hormonen. Zoals ik heb beschreven in het hoofdstuk over psychosen bij het eerste geval van depressie, kan een linkshandige vrouw in een vrouw-seksueel conflict last krijgen van de orgaansymptomen waar een rechtshandige vrouw pas last van krijgt na de climacterische fase.202 of in anciënniteit203 zouden kunnen lijden (in geval van een territoriaal conflict).

Pagina 299

Linkshandige mannen kunnen geen hartaanval van het linkerhart krijgen in het geval van een territoriumconflict in de PCL-fase, tenzij ze oud zijn en de vrouwelijke reactie vertonen, maar dan op psychologisch niveau helemaal geen territoriumconflict meer hebben , maar eerder een vrouwelijk één-seksueel conflict. Alleen de wijze waarop de conflicten worden aangepakt is als het ware omgedraaid. Van het computerbrein tot het orgel, alles werkt altijd op dezelfde manier! Hieruit zien we nu dat linkshandigheid veel te maken heeft met seksualiteit en veel met hormonen!!

Schematische CT-doorsnede door de grote hersenen

300 Schematische CT-doorsnede door de grote hersenen

Tussen rechtshandigen en linkshandigen is alleen de relatie tussen het psychologische niveau en de hersenen omgekeerd. Van het hersenniveau tot het orgaanniveau is de relatie echter constant. Het is misschien gemakkelijker om het andersom te begrijpen: Baarmoederhalskanker heeft altijd een Hamerse focus op het linker periinsulaire gebied, maar alleen bij rechtshandige vrouwen komt het voort uit een seksueel conflict.

202 Climacterium = menopauze van de vrouw; de overgangsfase van volledige seksuele volwassenheid naar veroudering bij een vrouw
203 Senior = ouderdom

Pagina 300

Linkshandigheid is, zoals we hebben gehoord, zo belangrijk omdat het het conflict-/hersenpad bepaalt. Het beslist dus ook aan welke ziekte de patiënten kunnen lijden en welk conflict. Linkshandigheid bepaalt bijvoorbeeld ook welk conflict depressie veroorzaakt, bijvoorbeeld bij seksuele (vrouwelijke) conflicten, terwijl het bij rechtshandigen pas kort voor of na de menopauze optreedt, dus in de zogenaamde menopauze. “hormonale patstelling”.

De zeer zachte man kan aan een depressie lijden als hij nauwelijks een territoriumconflict kan doorstaan, dat wil zeggen zelfs in een ‘hormonale impasse’, als hij rechtshandig is. Aan de andere kant lijdt de zeer zachte linkshandige man aan een depressie wanneer hij niet langer mannelijk maar al vrouwelijk reageert en lijdt aan een vrouwelijk-seksueel conflict, ook in een hormonale patstelling.

De vrouwelijke homoseksuelen gedragen zich als vrouwen, de mannelijke delen als mannen. Bij homoseksuele linkshandigen is alles precies het tegenovergestelde.

De vrouwelijke of mannelijke reactie kan ook worden omgekeerd met behulp van geslachtshormoonblokkers. Let wel, de cytostatica hebben in deze richting ook hetzelfde effect: ze zijn optioneel (niet verplicht!).

Op een dag, wanneer de Nieuwe Geneeskunde een van de basisregels van alle geneeskunde en biologie zal zijn geworden, zal men het adembenemende onheil kunnen waarderen dat de huidige gevestigde geneeskunde veroorzaakt met haar onwetende gehannes met geslachtshormoonblokkers.

Deze onzin wordt overal in de officiële conventionele geneeskunde gedaan vanwege het ontbreken van enig concept. Het slechte effect is dat deze blokkades van geslachtshormonen – die in het ergste geval de zogenaamde anticonceptiepil kunnen omvatten – de focus van Hamer van de ene kant van de hersenen naar de andere verplaatsen. “springt”. Dit hormoongerelateerd, je zou ook beter kunnen zeggen: hormoonblokkadegerelateerd Omzetting De focus van Hamer hielp niet alleen talloze patiënten niet, maar veroorzaakte ook de overeenkomstige kanker in de tegenovergestelde hersenhelft. De hormoonblokkade heeft vaak tot gevolg dat een individu om hormonale redenen nu precies anders reageert dan vóór de hormoontherapie: een vrouw bijvoorbeeld die voorheen heel vrouwelijk reageerde en daardoor een vrouwelijk-seksueel conflict heeft met baarmoederhalskanker. carcinoom zou kunnen reageren na de hormoonblokkade, bijvoorbeeld met Nolvadex, plotseling mannelijk en het baarmoederhalscarcinoom, dat nu tot stilstand is gekomen, wordt een coronair ulcuscarcinoom, wat tovenaarsleerlingen worden verantwoordelijkheid hebben.

Pagina 301

Maar dit zijn nu plotseling, in de conventionele medische taal van de tovenaarsleerlingen, ‘uitzaaiingen’, kleine, kwaadaardige kankercellen die niet door de tovenaarsleerling zijn verpest, maar die – nooit waargenomen – stiekem, zoals men zich zulke kleine ‘duivels’ voorstelt ", in het geheim door het bloed bewegen dat in het nieuwe orgaan is verwerkt. Maar de kleine ‘duivels’ gedragen zich tenminste zo beleefd dat ze altijd dezelfde kanker op dezelfde plek veroorzaken. Zo duivels lijken ze toch niet te zijn!

Als u een linkshandige jonge vrouw geeft die een seksueel conflict heeft en, als linkshandige, depressie en de fysieke tekenen van mannelijke territoriumangst, territorium- of territoriumergernis-conflict (met bronchiaal carcinoom, angina pectoris, ventrikelulcus), hormoonblokkers, dan kun je bijvoorbeeld direct last krijgen van baarmoederhalskanker.

302 Rechtshandige man spijkert spijker in muur met rechteroog achter de hamerkop

Zo slaat een rechtshandige een spijker in de muur: het linkeroog zorgt voor de nodige oriëntatie en geeft richting. Het rechteroog zit min of meer achter de hamerkop en kan de spijker dus helemaal niet zien. Het rechteroog is niet bepaald blind als je zo bezig bent, maar het werkt niet!

Over het algemeen denk ik dat het probleem van de hemisferische verschillen ons in zeer grote mate zorgen zal blijven baren. Het is een van de fundamentele problemen van de diagnostiek in het algemeen. Naar mijn mening was het een ernstige fout om aan een patiënt niet te vragen of hij rechtshandig of linkshandig was, omdat dit van groot belang is voor de toewijzing van de conflicten aan de kuddes van Hamer en de kankergezwel of necrose van het orgaan.

Pagina 302

11.4 De twee hersenhelften: linkerterritorium = vrouwelijk, rechterterritorium = mannelijk

Er wordt eindeloos gespeculeerd over de verschillen tussen de twee hersenhelften. Hoe minder dergelijke speculanten de zaak begrijpen, des te wilder worden de beweringen die zij erover doen. Ik wil daar niet aan meedoen.

Op dit punt zou ik liever rapporteren over wat ik weet. We hebben al gezien dat links- en rechtshandigheid in essentie bepalen in welke hersenhelft het individu zijn eerste territoriumconflict ervaart, enzovoort.

We hebben ook gehoord dat links- en rechtshandigheid bepalen welke kant de moeder/kind- of kind/moederkant is en welke de partnerkant is.

Maar dat is niet alles wat ik bedoel als ik het volgende zeg:

  • Als een rechtshandige man jarenlang een territoriumconflict actief heeft en een verliesconflict met een oplossing lijdt, dan zal hij, als de testiculaire cyste groot genoeg is, een gedwongen ‘biologische oplossing’ van zijn territoriumconflict ‘lijden’ (bijvoorbeeld bijvoorbeeld als "Second Wolf"), waaraan hij hoogstwaarschijnlijk zal overlijden aan een linkerhartaanval. Zijn Hamer-focus ligt op het juiste cerebrale.
  • Met de juiste constellatie, d.w.z. met een jarenlang actief territoriumconflict en een nieuw verliesconflict en opgeloste teelbalcyste, d.w.z. met een grote toestroom van testosteron, kan de linkshandige niets overkomen. Zijn territoriumconflict-Hamerscher focus ligt op de linker hersenhelft. En hoewel hij nu veel mannelijker is, komt de biologisch geforceerde oplossing voor het territoriumconflict, dat onvermijdelijk voorkomt bij rechtshandige mensen, niet voor! Doordat de linker vrouwelijke kant door het conflict gesloten is, wordt hij nog mannelijker dan een rechtshandige: super mannelijk!
  • Bij de rechtshandige vrouw met jarenlang hangend solitair (d.w.z. geen schizoconstellatie) seksueel biologisch conflict, na een opgelost verliesconflict met een cyste in de eierstokken en na verharding van deze cyste met een sterke toename van oestrogenen, kan een geforceerde oplossing van de SBS vanwege aan de hoge oestrogenen optreedt. De focus van Hamer bevindt zich aan de linker hersenzijde. Zo'n patiënt kan hieraan gemakkelijk overlijden (rechterhartinfarct met longembolie).

Pagina 303

  • In een vergelijkbaar geval gebeurt er niets met de linkshandige vrouw. Hoewel ze nu veel vrouwelijker wordt, of misschien juist daardoor, lost ze haar seksuele conflict, dat zich in het rechter hersengebied bevindt, niet op.

Schematische CT-doorsnede door de hersenen

We kunnen dus bepalen:
Een toename van oestrogeen brengt alleen maar een geforceerde biologische oplossing teweeg voor een seksueel conflict in de linkerhersenhelft.

Een toename van testosteron veroorzaakt door een verharde testiculaire cyste kan alleen maar leiden tot een biologisch geforceerde oplossing voor een territoriumconflict in de rechterhersenhelft.

Met alle voorbehoud zou je daarom de linkerhersenhelft meer vrouwelijk kunnen noemen en de rechterhersenhelft meer mannelijk.

Maar het geheel geldt alleen voor het gebied, zowel links als rechts.

Pagina 304


12 De herhaling van het conflict

Pagina's 305 tot 309

Een echte herhaling van conflicten, dat wil zeggen de terugkeer van hetzelfde oorspronkelijke conflict, is een van de dingen waar ik het meest bang voor ben. Ik heb te veel mensen eraan zien sterven.

Ook zonder Hamer is het geen geheim dat bijvoorbeeld vrijwel geen enkele patiënt een herinfarct overleeft. Maar omdat we nu op onze hersen-CT’s duidelijk in de hersenen kunnen zien hoeveel moeite het organisme heeft om zijn computerbrein te repareren, kunnen we inschatten hoe moeilijk het is om een ​​wond te heropenen die aan het genezen is of net genezen is. Ze geneest veel moeilijker en langzamer dan de eerste keer.

Als we ons de hersencellen voorstellen als een miljardengroot netwerk, dan moeten we ons ook de verschillende veranderingen kunnen voorstellen die plaatsvinden waar een Hamerse focus geneest:

a) Intra- en perifocaal oedeemvormen. De synapsen van de hersencellen worden aanzienlijk uitgerekt. Niettemin behouden ze hun functie. Aan het einde van de genezingsfase moeten deze rekoefeningen weer ongedaan worden gemaakt zonder dat de functie eronder lijdt.

b) Blijkbaar wordt de isolatie van hersencellen ernstig aangetast tijdens de conflictactieve fase van permanente sympathische tonie. Het organisme repareert dit op een verrassend eenvoudige, verstandige en effectieve manier door via gliacellen extra isolatie op te slaan in het rooster van de hersencellen. Dit is wat neurochirurgen verkeerd interpreteren als ‘hersentumoren’.

Ook tijdens dit proces moet de functie van het gebied altijd veilig blijven.

c) Niet alleen moet de functie van het bijbehorende orgaan veilig blijven, maar de focus van Hamer schakelt in wezen het licht van de kankertumor uit en draagt ​​dit over aan de verantwoordelijke speciale bacterie om het op te ruimen.

Worden deze processen en functies, die de natuur gedurende vele miljoenen jaren in praktijk heeft gebracht, verstoord door het optreden van het zogenaamde ‘accordeoneffect’, d.w.z. dat de synapsen in korte tijd – voorbij de toch al normale epileptische crisis – worden uitgerekt en gekrompen? er komt een punt waarop de hersenen overweldigd worden en niet langer meedoen. Het hele moeizaam opgebouwde kaartenhuis stort opnieuw in en de schade is groter dan voorheen als er tijdens of kort na de genezingsfase opnieuw een conflict optreedt.

Pagina 305

Om deze redenen is naar mijn mening een echte herhaling van een conflict zelfs nog gevaarlijker dan een tweede kanker, uiteraard afhankelijk van waar in de hersenen de focus van Hamer zich bevindt.

Er is nog iets: de patiënt heeft zijn psychologische achilleshiel, zijn zwakke punt, in het psychologische conflictlitteken. Hij wordt bijna op magische wijze tot hetzelfde conflict aangetrokken, of beter gezegd, hij trapt keer op keer in dezelfde val, ook al weet hij het. Ik heb er lang over nagedacht en kwam tot de conclusie dat het van nature zo gepland was. Want het hert dat zijn territorium aan het jonge hert heeft verloren, heeft in principe in zijn programma staan ​​dat het de indringer opnieuw moet trotseren. Want dat kan alleen maar de betekenis zijn van permanente sympathieke toniciteit, dat het hert in staat moet zijn “zijn kans te behouden” en zijn territorium opnieuw te heroveren. Als “geslagen herten” overal door de bossen zouden dwalen, zou dat alleen maar chaos brengen in de “hertenorde”. We moeten het ons op een vergelijkbare manier bij mensen voorstellen. Ik heb zoveel fatale herhalingen van conflicten gezien die volkomen onnodig en onzinnig waren vanuit een logisch en rationeel gezichtspunt, dat deze zienswijze mij letterlijk werd opgedrongen.

Het gevaarlijkste moment waarop het conflict opnieuw kan optreden, is, zoals we zeker kunnen begrijpen uit wat er is gezegd, niet het begin van de PCL-fase, maar het einde van de genezingsfase of zelfs het begin van de normalisatiefase. Vervolgens scheurt de herhaling van het conflict de oude wond op alle drie de niveaus volledig open en leidt ook tot het ‘accordeoneffect’ op hersenniveau. Vaak bereikt de patiënt dan zelfs de tweede genezingsfase. Maar dan ontwikkelt het nieuwe oedeem zich zo hevig in en rond de focus van Hamer dat de patiënt er in zeer korte tijd aan kan overlijden - meestal tijdens de epileptische of epileptoïde crisis, die in deze gevallen veel eerder dan normaal kan optreden.

Hier is een kort voorbeeld:

Een rechtshandige postmenopauzale patiënt had verschillende conflicten die hier voor de duidelijkheid niet zullen worden besproken. Ze had alle organische symptomen de een na de ander overwonnen. Ten slotte kreeg ze een DHS tijdens een ernstige ruzie met haar man, waarbij de beroemde kwaadaardige schoonmoeder betrokken was, die de patiënt naar verluidt dag in dag uit terroriseerde. Enige tijd later stierf de schoonmoeder. Kort daarna werd lever- en galwegcarcinoom ontdekt.

De patiënte kreeg een nieuwe DHS omdat ze tegen zichzelf zei: “De kanker haalt mij in. Nu is het slechts een kwestie van tijd..." De angst ademde letterlijk langs haar nek en ze leed aan een ‘angst-in-de-nek-conflict’.

Pagina 306

De artsen weigerden elke verdere behandeling omdat ze dachten dat het hele lichaam nu vol zat met zogenaamde ‘uitzaaiingen’. Het woedeconflict bij galwegkanker werd enigszins bezworen door de dood van de schoonmoeder, maar de man koos nu haar kant omdat hij zijn vrouw de schuld gaf van de dood van zijn moeder, en de strijd ging in volle gang verder.

De patiënt kwam naar mij toe en vroeg om advies. Ik zei: “Je kunt alleen overleven als je voor een lange tijd weggaat van je man naar je moeder, waar je helemaal uit de toren van conflict bent. En dan hoef je niet meer bang te zijn.”

De patiënt volgde dit advies op. In het begin was ze erg zwak en moe, maar na ongeveer vier maanden kon ze weer werken en het huishouden van haar moeder doen. Ze voelde zich volkomen op haar gemak. De halfvolwassen kinderen bleven bij hun vader thuis omdat er bij oma geen plaats voor hen was.

Op een dag wilde de patiënte voor het eerst in zeven maanden haar dochter in haar eigen huis bezoeken. Ze dacht dat haar man weg was. Maar terwijl ze in de keuken stond, kwam haar man plotseling onverwachts, zei geen woord, maar bleef maar om haar heen lopen, provocerend, beschuldigend, agressief. De patiënt leed aan een recidiverende DHS. Twee dagen later belde ze mij. Ze was volkomen wanhopig. Na de DHS was ze binnen enkele uren volledig geelzuchtig (geel) over haar hele lichaam. Ze kon niets meer eten en braakte voortdurend groene gal uit. Binnen 7 dagen was ze al 2 kg afgevallen. De artsen wilden haar meteen morfine geven, want dat was het begin van het einde. Ik stelde haar gerust en vertelde haar dat ik haar destijds krachtig hiervoor had gewaarschuwd. Maar aangezien de herhaling van het conflict slechts relatief kort heeft geduurd, ben ik er zeker van dat als ze net als voorheen thuis bij haar moeder zou blijven en zichzelf niet in paniek zou laten raken, de nachtmerrie na een week in het ziekenhuis voorbij zou zijn. laatste.

Dat is precies hoe het was. Na ongeveer 10 dagen belde ze me opnieuw en meldde de geelzucht204 Al snel viel ik af en het ging nu weer relatief goed. Ze is gewoon zwak en moe, maar heeft weer een goede eetlust. Omdat ze precies weet hoe het de vorige keer is gegaan, raakt ze niet meer in paniek. Ze rent weer door het appartement. De doktoren kunnen nu niet begrijpen waarom ze geen morfine nodig heeft. Iemand die vijf soorten zogenaamde ‘uitzaaiingen’ heeft, kan blijkbaar niet meer beter worden. Maar je kan!

204 Geelzucht = geelzucht

Pagina 307

Maar ik wil u ook een geval beschrijven dat fataal afliep. Een patiënt kreeg DHS toen zijn vrouw werd geopereerd aan een darmobstructie en na een paar dagen voor de tweede keer moest worden geopereerd. De man raasde van woede en woede omdat hij geloofde dat de chirurg ‘een fout had gemaakt’. Waarschijnlijk was het een paralytische ileus205 en de chirurg kon er niets aan doen. Maar de man zag de zaken anders en zag de chirurg als een arme vakman. De hele problemen duurden 6 weken totdat de vrouw uit het ziekenhuis werd ontslagen.Na nog eens 14 dagen was de man gekalmeerd en was het conflict opgelost. Vervolgens werd bij hem levercarcinoom vastgesteld omdat zijn lichaam dikker werd door het optreden van ascites. (De ascites is de pcl-fase van een aanvalsconflict tegen de buik - voor de vrouw - met eerder peritoneaal mesothelioom).

Na een paar verkeerde afslagen via de conventionele geneeskunde, die ik hier niet wil beschrijven, verdwenen de ascites weer en was het levercarcinoom duidelijk genezen. Hij was nog steeds zwak en moe, maar hij kon weer lopen en voelde zich weer enigszins op zijn gemak. Ik schrijf nooit certificaten uit over de verwachte uitkomsten, omdat het leven maar al te vaak tegen een probleem aanloopt en de meest onwaarschijnlijke dingen gebeuren die je nooit voor mogelijk had gehouden. In dit geval maakte ik een uitzondering en schreef ik de patiënt namens zijn zorgverzekeraar dat de patiënt, naar mijn ervaring, hoogstwaarschijnlijk zou herstellen van deze leverkanker.

Wat er toen precies gebeurde, was wat niet had mogen gebeuren en eigenlijk niet zou kunnen gebeuren volgens het menselijk oordeel. De gynaecoloog onderzocht de vrouw van de patiënt en zei dat hij een ‘tumor’ had ontdekt. Ze werd vervolgens onmiddellijk opgenomen in het ziekenhuis en geopereerd. De hele zaak bleek een vergissing en vals alarm te zijn. Maar de patiënt, die nauwelijks half hersteld was, raasde en raakte onmiddellijk in paniek (“De ouwe klootzak!”). Hij kreeg een korte maar zeer ernstige herhaling van het conflict, precies in het oude litteken. De arme man overleefde de oplossing van dit conflict niet. Helaas begreep de vrouw het systeem van nieuwe medicijnen niet. En toen ze mij belden, “was het kind al in de put gevallen.”

205 Ileus = verstoring van de darmtransit als gevolg van darmverlamming of darmobstructie

Pagina 308


13 Het conflictspoor

Pagina's 309 tot 328

Er zijn wetten in de biologie die we niet meer kunnen begrijpen sinds we eraan gewend zijn ‘psychologisch’ te denken, maar die we weer kunnen begrijpen als we ze biologisch hebben geleerd.logisch om na te denken, om heel goed te kunnen begrijpen. Deze biologische manier van denken omvat het begrijpen van het conflictspoor.

Wij mensen vandaag de dag, opgeleid door onze beschaving, vinden dit ‘rechte denken’ regelrecht ‘pathologisch’; we spreken dan van allergieën die moeten worden bestreden. We praten over hooikoorts, astma, neurodermitis, psoriasis, enz. en gebruiken ze om willekeurig verschillende conflicten in zeer verschillende fasen te beschrijven, samen met hun fysieke symptomen. Het is dus nogal een puinhoop die we willen oplossen:

Naast de eigenlijke DHS-rail zijn er ook ‘secundaire rails’. Dit zijn Begeleidende omstandigheden of begeleidende momenten essentiële typen die door het organisme als essentieel worden herinnerd ten tijde van DHS. Dit kunnen bijvoorbeeld geuren, bepaalde kleuren of geluiden zijn. Per DHS kan er één begeleidingstrack zijn, maar er kunnen ook 5 of 6 begeleidingstracks tegelijk zijn. Het maakt niet uit of we later een ‘psychologische’ betekenis aan deze begeleidende nummers toekennen of niet, ze zijn gewoonweg geprogrammeerd.

13.1 Case study: hooikoorts

Toen vers hooi nog in zogenaamde hooibergen werd opgestapeld om het een beetje te laten drogen zonder dat de dauw het hooi weer nat maakte, was zo’n holle hooiberg de meest romantische, goedkoopste en daardoor populairste optie, vooral op het platteland eerste fysieke liefde. Als er, zoals vaak gebeurde, een groot of aanzienlijk ongeluk plaatsvond, herinnerde de geur van het verse hooi de twee geliefden altijd aan de catastrofe die destijds had plaatsgevonden. Maar de catastrofe was niet altijd een catastrofe voor beiden, en ook niet noodzakelijkerwijs een DHS voor beiden, vaak slechts voor één van de twee. We hadden het dan over hooikoorts of een hooiallergie. Voor hooikoorts – hooikoorts is natuurlijk de genezingsfase – heb je overigens niet per se stuifmeel uit het hooi nodig, maar als we bijvoorbeeld op tv een boer hooi zien oogsten, heeft dat hetzelfde effect.

Pagina 309

Het bijzondere dat ons in de natuur normaal gesproken zou moeten helpen, is dat we natuurlijk onmiddellijk van elke “herhaling van het hoofdrailconflict” naar elk individu of zelfs alle “secundaire rails” kunnen overgaan, maar dat we ook van elke “secundaire rail” kunnen overgaan nevenrail aan de Kan zowel op de hoofdrail als op andere of alle nevenrails worden geplaatst.

Uiteraard hebben alle secundaire sporen ook een bijbehorend onafhankelijk conflictaspect, een eigen Hamerse focus in de hersenen en een bijbehorende orgaanverandering.

Als de partner in het bovenstaande voorbeeld van hooikoorts destijds aan DHS had geleden, heeft zij vóór elke hooikoorts meestal een herhaling van het seksuele conflict met baarmoederhalskanker. Als ze dus op vakantie gaat op een boerderij terwijl het hooi wordt geoogst, is ze verrast dat ze daarna niet ongesteld wordt. De herhaling van het conflict wordt uiteraard net zo snel opgelost zodra ze weer thuis is en de hooioogst niet meer kan zien. Maar een nieuwe catastrofe dreigt als ze dan toevallig naar de gynaecoloog gaat en hij ontdekt dat ze een vroege baarmoederhals heeft. kanker.

Ik verplicht daarom al mijn studenten om het DHS zeer zorgvuldig te onderzoeken met alle bijbehorende tracks, inclusief de optische, akoestische, olfactorische, tastbare tracks, enz.

Maar je moet altijd in gedachten houden dat dit geen stoornissen zijn, zoals we eerder de zogenaamde allergieën begrepen, maar echte en goede denkhulpmiddelen die bedoeld zijn om het organisme bewust te maken van een soort catastrofe die het eerder heeft geleden!

Het is niet voldoende dat we de bijbehorende of secundaire rails hebben bedacht, maar we moeten ze geduldig aan de patiënt uitleggen, zodat hij ze in de toekomst met een glimlach begroet en helemaal niet in paniek raakt, maar dat ook weet het feitelijke conflict is nog niet goed opgelost. In een tijd waarin er alleen maar ‘symptoomgeneeskunde’ bestond en elk merkbaar symptoom werd beschouwd als een ‘ziekte’ waarvoor therapie nodig was (!!), is dit werk vaak niet zo eenvoudig. Voor patiënten die het nieuwe medicijn niet willen, kunnen of mogen begrijpen, is het zelfs verspilde moeite.

Pagina 310

13.2 Casestudy: vlucht Senegal-Brussel

Een koppel vliegt van Senegal naar Brussel. Tijdens de vlucht krijgt de man een hartaanval. Catastrofe! Hij is wit als een laken, hijgend naar lucht, liggend op de vloer in het gangpad van het vliegtuig. Zijn vrouw kan het elk moment verwachten: hij gaat dood! Maar hij sterft niet. Ze landen in Brussel, hij wordt naar het ziekenhuis gebracht en herstelt.

Niet alleen was de vlucht een hel voor de vrouw, de daaropvolgende drie weken waren ook verschrikkelijk. Ze valt af, kan niet meer slapen en is voortdurend bang voor het leven van haar man.

Biologisch gezien heeft ze geleden onder een doodsangst-zorgen-conflict (voor een ander). Na deze vreselijke drie weken kalmeerde ze eindelijk en vond er conflictolyse plaats. De patiënte had het geluk dat ze tuberculose-mycobacteriën uit Afrika had meegenomen. De volgende drie weken zweette ze 's nachts door vijf nachthemden, vooral tegen de ochtend, en had ze lichte nachtelijke koorts. Ze had een ronde laesie in haar longen (adeno-carcinoom van de longblaasjes), die nu werd veroorzaakt door de tuberkelbacterie en hoestte op met de resttoestand van een klein gaatje, zogenaamd gedeeltelijk longemfyseem.

In de periode die volgde, had de patiënt meerdere van dergelijke perioden van zweten, soms korter, soms langer. Onmiddellijk aan het begin van een nieuwe, langere zweetperiode werd een adenocarcinoom van de long gevonden, voordat de zuurvaste staafjes (tbc) de tijd hadden om de ‘tumor’ te omhullen en te laten ophoesten. Er werd nu aangenomen dat de patiënt ernstig “aan longkanker leed”. Ze wilden “voor de zekerheid” één long opereren, samen met chemo, bestraling en de gebruikelijke maatregelen... Maar toen er aan de andere kant nog meer knobbeltjes werden ontdekt, werd de patiënt als ongeneeslijk beschreven en werd haar naderende dood bedreigd. voorspeld.

Omdat de Nieuwe Geneeskunde in België enigszins bekend is, werd er een arts gevonden die de patiënt vertelde dat naar zijn mening alleen dokter Hamer zulke moeilijke gevallen kon oplossen. Dus kwamen ze naar mij toe.

De zaak was eigenlijk niet zo eenvoudig op te lossen, omdat de patiënt een wat ongebruikelijke spalk had. Toen we ze eenmaal hadden gevonden, was de rest slechts routine.
Welk nummer had je?

Het doodsangst-zorgenconflict was niet moeilijk te doorgronden. Het DHS was zo dramatisch geweest dat het onmogelijk was om het te missen. Het leek mij zeer waarschijnlijk dat de man nog meer hartaanvallen (angina pectoris) of andere kritieke situaties zou krijgen

Pagina 311

moet hebben gehad, waarbij de vrouw (patiënt) opnieuw een dodelijke angst voor hem moet hebben moeten verdragen. Als dat het geval was geweest, zou alles goed zijn geweest, zonder enige mitsen of maren. Maar de vrouw ontkende het krachtig: Nee, het gaat goed met de man, hij heeft nooit meer een aanval gehad, hij is volkomen gezond en hij heeft niet meer met het vliegtuig gevlogen.

Toen kwam de reddende gedachte bij me op: ‘Heeft iemand anders uit uw familie met het vliegtuig gevlogen?’ ‘Ja, dokter, maar er gebeurde niets. Maar als je dat vraagt, komt het bij me op: ik had mijn laatste zweetbui nadat mijn dochter terugkwam van haar drie weken durende vakantie op Tenerife. Denk je dat dit daarmee verband kan houden? Maar ik weet nog dat ik de hele tijd dat ze met haar man en kinderen weg was, 's nachts niet kon slapen, ook wat afviel en altijd dacht: 'Was ze maar weer terug!'"

De rest was weer routine: het was mogelijk om heel precies te reconstrueren dat elke keer dat een familielid (zus of kinderen) met het vliegtuig reisde, de patiënte een paniekerige angst had die ze niet met ‘redelijk’ nadenken kon verklaren. En elke keer dat het familielid terugkwam, kreeg ze last van nachtelijk zweten. En nu was er net een nieuwe lange periode van nachtelijk zweten met temperaturen onder de koorts en hoesten begonnen. Er werd een röntgenfoto gemaakt en het ding werd ontdekt.

De tweede rail van het spoor was... Het vliegtuig!

Net zoals een spoorlijn uit twee sporen bestaat waarop de trein rijdt, kreeg patiënte te maken met twee conflictcomponenten toen haar echtgenoot op de vlucht van Senegal naar Brussel een dramatische hartaanval kreeg:

  1. de angst voor de dood en zorgen over haar man vanwege de hartaanval
  2. het vliegtuig-angst-conflict omdat ze zo hulpeloos vastzaten in het vliegtuig.

Sindsdien zijn beide componenten op complexe wijze met elkaar verbonden en de angst voor doodsangstenconflicten deed zich onmiddellijk voor in elk van de twee componenten. We hadden ook kunnen zeggen: sindsdien is ze allergisch voor hartaanvallen en hartaanvallen (wat gelukkig niet is gebeurd) en - vliegtuigen!

De therapie bestond uit het geven van de patiënt bewust worden van de verbanden, om de oorzaken weg te nemen en anders... helemaal niets doen, maar liever Moeder Natuur niet verstoren als dat mogelijk is. Dit betekent dat de patiënt gedurende 3-4 weken 's nachts weer zweet, waarna er geen longknobbels meer te zien zijn, alleen kleine gaatjes. Het gaat vandaag goed met de patiënt.

Pagina 312

13.3 Casestudy: In slaap gevallen achter het stuur

Om drie uur 's ochtends reed een man op de snelweg tussen Brussel en Aken. In de buurt van Luik, vlak voor de Maasbrug, viel hij achter het stuur in slaap. Na ongeveer een kilometer werd hij wakker van het feit dat de motor een ander geluid maakte omdat zijn voet het gaspedaal niet meer intrapte. Hij onderging het conflict: “Ik kon mijn oren niet geloven.”

Hij had onmiddellijk tinnitus206 in het linkeroor. Vanaf dat moment had hij regelmatig last van tinnitus

  1.  toen hij 's ochtends wakker werd en
  2. wanneer hij een auto bestuurde en de motor gas gaf, dat wil zeggen met een bepaalde geluidsfrequentie.

13.4 Case study: De kat die werd overreden

Een bestuurder reed helaas een kat aan. Hij stapte uit om te zien of ze nog leefde en misschien geholpen kon worden. Maar ze was “dood als een muis”. “O God,” dacht hij, “die arme kat, hoe is dat gebeurd?” Er ging een enorme schok door zijn ledematen toen hij de arme, dode kat daar zag liggen.

Een jaar later kwam er een zwerfkat bij hem, die zijn vrouw spontaan in huis nam en die ze allebei al snel in hun hart namen. Aan het eind van de dag aaide hij haar. Alles was in orde, zolang de kat maar op tijd thuiskwam. Maar als ze te laat kwam, kreeg hij onmiddellijk een ‘allergie’ voor de afwezigheid van de kat. Want elke keer verscheen het beeld van de arme, dode kat weer voor hem. Elke keer raakte hij in paniek: "Onze kat wil niet... nee, het is onvoorstelbaar als ze ergens op straat ligt, zoals die arme kat van toen..."

Als de kat thuiskwam, ontwikkelde hij altijd een uitgebreide, acute ‘huidallergie’, wat betekende dat de huid van zijn handen, armen en gezicht volledig rood en gezwollen was, in werkelijkheid een genezing van de kleine huidzweren die eerder waren verschenen. Uit de huidallergietest bleek: Absoluut kattenallergie! Vroeger geloofden we dat dit allemaal ziekten waren die dringend behandeld moesten worden. Deze visie is echter volkomen eenzijdig, omdat het de overblijfselen zijn van onze instinctieve vermogens. In elk geval waren er alarmsignalen; bij bronchiaal astma of larynxastma zijn er twee actieve alarmsirenes die ons willen vertellen: wees voorzichtig, er is toen iets gebeurd. Of: Je moet voorzichtig zijn met deze combinatie!

Nogmaals twee korte voorbeelden:

206 Tinnitus = oorsuizen

Pagina 313

13.5 Case study: De bokser in de bestelauto

We reden met ons busje naar het park en lieten onze twee boxerhonden (stel) uit. Na de wandeling moesten ze nog even in de auto wachten tot wij snel een kop koffie dronken. Omdat het warm was, lieten we het raam half open. De honden waren nog nooit uit het raam gesprongen. Deze keer kwam er echter een bijzonder brutale en keffende kerel langs die onmiddellijk moest worden weggejaagd. Dacht klaar. Met een machtige, elegante sprong springt de vierjarige mannelijke bokser door het halfopen raam van het busje. De boxerhond, die zes jaar ouder is dan hij, wil hem nadoen, maar de oude dame volgt niet zo elegant zijn voorbeeld, blijft steken met haar iets dikkere taille, rolt zich om en belandt op de billen van haar hond. Vervolgens liep ze een bekkenfractuur op, waar ze drie maanden last van had.

Vanaf dat moment kon zelfs de lekkerste traktatie haar niet meer verleiden om weer in het busje te stappen. Ze liep naar de deur, maar draaide zich toen resoluut om: “Meneer, ik zou de worst heel erg lekker vinden, maar ik stap niet meer in het busje omdat je er uit zou kunnen vallen...”

Wat nooit met een boxerhond zou gebeuren, overkomt ons allemaal mensen.

Pagina 314

13.6 Case study: De ene kop-staartbotsing na de andere

De baas van een rederij kreeg een kop-staartbotsing met haar auto. Een bus raakte haar auto van achteren. In de achteruitkijkspiegel zag ze de bus naar haar toe ‘rollen’. Omdat ze linkshandig is, liep ze tijdens dit schrikangstconflict en frontaalangstconflict (hier machteloosheidsconflict: “Ik kon niets doen!”) de overeenkomstige Hamerse laesies aan het rechterfront op. Toen de zaak uiteindelijk was opgelost, inclusief de zogenaamde whiplash en verzekeringsafwikkeling, vond ondanks het hoesten gelukkig niemand het bijbehorende bronchiaalcarcinoom en de bijbehorende zijboogcysten, behalve de twee Hamer-laesies in de hersenen. Uiteraard werden ze onmiddellijk tot ‘hersentumoren’ verklaard en geopereerd. Dat was in 1982. Een paar jaar later kreeg ze vrijwel precies hetzelfde ongeluk, alleen deze keer was het geen bus. Alles was vrijwel identiek aan de eerste keer. In de neurochirurgische kliniek zeiden de artsen dat de rechter frontale tumor was teruggegroeid. De patiënt werd opnieuw geopereerd. Het gebeurde allemaal voor de derde keer en nadat het conflict was opgelost, werd ze voor de derde keer op dezelfde plek geopereerd omdat de ‘hersentumor’ al was teruggegroeid.

Onlangs had ze verschillende “bijna-botsingen” meegemaakt. Ze is nu allergisch voor kop-staartbotsingen. Een paar keer was het ‘heel dichtbij’. En nu moet ze voor de vierde keer een operatie ondergaan, dit keer inclusief chemo en bestraling, omdat er deze keer kieuwboogcysten en longveranderingen werden gevonden, die werden verklaard als “metastasen” van de “hersentumor”. Gelukkig leerde ze het nieuwe medicijn kennen.

Nu rijdt de patiënt niet meer zelf.

Het spoor in Nieuwe Geneeskunde betekent dat een patiënt – of het nu mens of dier is – die ooit een biologisch conflict heeft meegemaakt, heel gemakkelijk weer op het spoor kan komen als zich een herhaling voordoet. De herhaling kan zelfs slechts uit één onderdeel van het conflict bestaan ​​(zie “Vliegtuigallergie”). Dat alleen al is voldoende om een ​​volledige herhaling van het conflict te veroorzaken. Dergelijke herhalingen van conflicten missen ons intellectuele begrip. Wij kunnen het alleen maar doen intuitiv vangen en vermijden. Wat wij mensen pas na de derde operatie goed doen (“geleerd van kwaad”), doet het dier de eerste keer instinctief goed!

Pagina 315

We moeten een geheel nieuwe dimensie van het denken leren kennen, een soort intuïtief biologisch begrip. De biologische conflicten brengen ons terug naar de harde realiteit. Vooral het dier. Maar fundamenteel is het voor ons mensen altijd een kwestie van leven en dood!

13.7 Casestudy: Notenallergie

Ik ben dankbaar en blij om de volgende casus te publiceren die een patiënte mij met haar uitdrukkelijke toestemming heeft toegestuurd, inclusief naam en foto, omdat ik deze zeer origineel en leerzaam vind.

Ottilie Sestak 16 juni 1998

Mijn notenallergie

Ik ben geboren op 21 september 1941 om 11.30 uur in Oberndorf am Neckar en ben rechtshandig.

Zolang ik mij kan herinneren heb ik last van aften in de mond. Alleen degenen die zelf zulke ‘beesten’ hebben gehad, kunnen begrijpen hoe pijnlijk ze pijn doen. Twee, drie of vier – soms zo groot als de nagel van de pink – waren niet ongewoon.

Als kind zei de toenmalige huisarts in Oberndorf dat het om een ​​vitamine B-tekort ging, maar de voorgeschreven druppels hielpen niet. Later – we woonden nu in Radolfzell aan de Bodensee – werd mij uitgelegd dat het met de puberteit te maken had. Ik trouwde op 5 augustus 1961 en scheidde op 7 juni 1972. Na mijn buikoperatie in 1970 - tumor aan de rechter eileider - hoorde ik van professor O. dat ik geen kinderen kon krijgen omdat de linker eileider slechts een spierstructuur is (geboorteafwijking?), de rechter eileider niet meer functioneerde vanwege de operatie en mijn Omdat mijn ex-man ‘eigen kinderen’ wilde hebben, zijn we uit elkaar gegaan.

Pagina 316

Toen ik in 1972 naar Waldbronn verhuisde (na de scheiding trok ik een grens en begon opnieuw) – ik was nu 31 jaar oud – pakte ik het probleem van de aften opnieuw aan.

Bij de dermatologiekliniek in Karlsruhe maak ik een afspraak met professor... (ik weet zijn naam niet meer). Ik vertelde hem mijn probleem en hij vroeg of hij mij iets moest laten zien. Ik zei ja en hij liet me twee aften in zijn mondslijmvlies zien. Vervolgens schreef hij mij een blauwe tinctuur voor die in de apotheek werd gemengd. Het smaakte vergelijkbaar met de malebrine (of iets soortgelijks) waarmee je gorgelde als je keelpijn had. Ik zei toen tegen de professor dat ik niets wilde om op te schilderen, maar eerder iets zodat ik de "dingen" niet meer zou kunnen krijgen. Hij vertelde mij toen dat de aften waarschijnlijk een erfelijke ziekte waren en dat ik ermee moest leren leven. Ook vroeg hij of er iemand in de familie was die er ook last van had, waarop ik ontkennend antwoordde. Het overkwam mij alleen.

Ik wist het echter niet helemaal zeker en vroeg toen aan mijn moeder of zij iemand in de familie kende of zich kon herinneren die last had van aften. Ze zei nee en dat was voor mij het einde van de zaak. De grap is dat mijn moeder mij een paar dagen later belde – ze woonde nu in Waldbronn, twee straten bij mij vandaan – en zei dat ik even langs moest komen. Ik draaide me onmiddellijk om en tot mijn verbazing liet ze me een aften in haar mond zien. Op dat moment geloofde ik zelfs in de “erfelijke ziekte”.

Op 11 augustus 1979 ontmoette ik mijn huidige echtgenoot, Leo, die altijd zei dat er een oplossing moest zijn voor mijn aftenprobleem. Maar verre van dat. Alles wat ik probeerde, van gel tot zalf en druppels, spoelingen en kamille, salie, mirre, Zweedse kruiden en wat niet - niets, absoluut niets, hielp. Toen ik drie of vier kleine “witte duiveltjes” had, hielpen pijnstillers meestal alleen maar, omdat ik fulltime als directiesecretaresse bij de Duitse zorgverzekeraar in Karlsruhe werkte en natuurlijk veel moest praten en telefoneren. belt overdag.

Vanaf 1.1.1997 januari XNUMX ben ik bij DKV met verlengd vervroegd pensioen gegaan.

Vanaf 29.3 maart Mijn man en ik maakten vanaf 16.4.94 april XNUMX een rondreis door China, van Peking naar Hong Kong. Thuis ontdekte ik dat ik geen aften had. Wat een wonder, want dat gebeurde heel, heel zelden.

Pagina 317

Opeens had ik het idee dat het iets met het eten of de rijst te maken had. Vanaf dat uur schreef ik precies op wat ik ‘onder mijn neus’ stopte. Ik had mijn aantekeningen overal verspreid, zodat ik niets zou vergeten. Op een gegeven moment merkte ik dat het bijzonder slecht was als ik noten at. Vanaf dat uur ben ik gestopt met het eten van noten. Al mijn vrienden en familieleden hebben alleen taarten voor mij gemaakt zonder nootjes. Na verloop van tijd ‘verachtte’ ik zelfs gemalen hazelnoten of amandelen in cakedeeg, sesam- of maanzaadbroodjes en zonnebloembrood. Zodra ik als een “schietende hond” niet oplette, werd ik weer “gezegend”. Dus vermeed ik alles wat met noten te maken had en zei tegen mezelf dat ik wel zonder noten kon leven.

Op 1 mei 1997 nodigde ik Heinz B. en zijn gezin uit. Ik ken Heinz al sinds mijn vroege jeugd omdat hij op 18 maart 1942 in Oberndorf am Neckar werd geboren.

Zijn moeder woonde destijds bij tante Sofie – een zus van mijn grootmoeder – en haar gezin.

Ik was van plan een ‘moordaanslag’ op Heinz te plegen. Ik wilde hem vragen om op 23 mei - de 90ste verjaardag van mijn moeder - de Fool's March op zijn trombone te spelen in het uniform van de stadsband van Oberndorf, omdat we twee Hans, een Narro en een Chantle wilden hebben - carnavalsfiguren uit ons thuisland - open het verjaardagsprogramma. Heinz stemde daar uiteraard meteen mee in en leende een uniform omdat hij niet meer actief in de band speelt. Onze moeder was enorm blij met de geslaagde verrassing, want “Fasnet” was altijd iets heel belangrijks voor haar.

Kort voordat Heinz kwam, hadden we elkaar nog een keer aan de telefoon en hij vroeg of ik ooit van dokter Hamer had gehoord, waarop ik nee zei. Hij vertelde mij het verhaal van de tragische dood van zijn zoon Dirk. Hij vertelde me ook dat zijn zus met dokter Hamer samenwerkte en dat hij twee boeken had die hij mij kon brengen, wat hij ook deed.

Vervolgens heb ik de boeken gelezen en erover nagedacht. Voor mij bestonden er geen “Spaanse dorpen” omdat ik van februari 1974 tot september 1976 als hoofdsecretaris neurologie in de spakliniek van Reichenbach werkte. Na de stadshervorming in 1972 werden de vier steden Reichenbach, Busenbach, Etzenrot en Neurod de nieuwe stad Waldbronn. Albstraße behoorde tot Reichenbach. Ik heb deze baan aangenomen omdat ik later wilde overstappen naar het beheer van het thermaalbad dat in aanbouw was. 

Pagina 318

De zaak strandde doordat de beoogd directeur kort voor de overname van het thermaalbad op 42-jarige leeftijd aan een hartaanval overleed en de directie werd overgenomen door de gemeente. Omdat de anamnese en ziektegeschiedenis van de patiënten mij veel psychologische problemen bezorgden, stapte ik op 1 oktober 1976 over naar de Duitse ziektekostenverzekering. Voordat ik in de kuurkliniek ging werken, had ik niets met medicijnen te maken gehad, afgezien van mijn eigen pijntjes.

Ik had een opleiding tot groothandel gevolgd in een breigoedfabriek en werkte na mijn stage van mei 1957 tot juni 1972 bij Schiesser in Radolfzell, destijds de grootste ondergoedfabrikant van Europa.

Van juli tot oktober 1972 werkte ik in München als directiesecretaresse bij herenkledingwinkel Hofele aan de Rosenheimerplatz.

Van 1.11.72 november 31.1.74 tot 20 januari XNUMX was ik secretaris van de technisch directeur bij Mann Mobilia in Karlsruhe. Een bedrijf dat inmiddels zo’n XNUMX meubelwinkels heeft. Ik ben toen overgestapt naar de kuurkliniek omdat die in ons dorp lag en ik niet meer naar Karlsruhe hoefde te rijden.

Nadat ik eerst de twee boeken van dokter Hamer had gelezen "zoals Heinz had besteld", stortte ik mij in het opgevouwen plan. Ik geef toe dat ik er al af en toe naar had gekeken, maar toen moest ik bedenken dat Heinz zei dat ik de verbanden pas zou begrijpen als ik de boeken had gelezen.

Ik spreidde het plan uit op de tafel, knielde op mijn stoel en begon aan mijn “studie”. Het onderwerp allergieën deed bij mij alle belletjes rinkelen. Opeens was ik ervan overtuigd dat het ding met de noten afkomstig moest zijn van ‘iets van vroeger’. Ik vertelde het meteen aan mijn Leeuw, die toen zei dat dat een goede zaak zou kunnen zijn.

Maar van waar en van wat??

Ik dacht en dacht keer op keer na - zonder resultaat. Op een nacht werd ik wakker en plotseling wist ik het. Ik kon niet wachten tot Leo eindelijk wakker werd, ik had hem graag meteen wakker willen maken, maar dat gebeurde niet. Ik kon niet meer slapen en “loerde” totdat hij eindelijk zijn ogen opende. Ik vertelde hem meteen dat ik wist waar de noten vandaan kwamen. Hij antwoordde heel kalm: laten we eerst gaan ontbijten en dan vertel jij mij alles. Zo lang kon ik natuurlijk niet wachten en begon in mijn nachtjapon in de keuken.

In Oberndorf woonden we in het huis van onze grootouders aan een Schützensteig (16% helling). In het onderste gedeelte van het perceel stond een notenboom die - naar mijn mening als kind - gigantisch was, waarvan een paar takken onze tuin in hingen.

Pagina 319

Het was verboden de noten op te rapen ‘als straf’, omdat de eigenaresse, mevrouw Fuoß, ‘niet lekker kersen at’. Het was weer herfst, het moet 1946 of 1947 zijn geweest. De noten waren rijp en net opengebroken. Mijn zus, zij is vijf jaar ouder, en ik sloop richting Nussbaum. We keken of de “Fooßin” bij het raam stond of dat onze moeder of oma naar buiten keek. Er was in de wijde omtrek niemand te bespeuren. Toen scheurden we de noten eraf, verwijderden snel de groene doppen en gooiden ze in de tuin van mevrouw Fuoß, toen ze de ramen opende en riep: "Laat me mijn noten met rust laten, ik kom snel!" onze moeder vanaf de veranda. Ze hoorde alles en riep boos: “Regina, Ottilie, kom onmiddellijk naar boven!” Ze stond al boven te wachten met de tapijtklopper en sloeg ons in elkaar. Ze bleef maar zeggen dat ze ons ervan zou weerhouden bij de noten te komen en dat ze ons zou vermoorden. Ik kan me mevrouw Fuoß trouwens niet herinneren, maar die kwijlende stem zal ik de rest van mijn leven niet vergeten. Ik weet niet meer of ik nog een nootje heb gekregen, maar ik kan het me niet voorstellen.

In januari 1951 verhuisden we naar Radolfzell. Het verbod verdween in het niets en tijdens de grote vakanties die ik ieder jaar bij mijn grootouders mocht doorbrengen, waren de noten nog niet rijp.

Ik denk dat het belangrijk is om op dit punt te vermelden dat mijn zus nooit problemen heeft gehad met noten.

Nadat ik hem het verhaal had verteld, zei mijn man dat het slaan vanwege de noten de reden zou kunnen zijn dat ik niets kan verdragen dat een harde schil en een pit erin heeft.

Een paar dagen later vertelde ik het aan mijn moeder en mijn zus. Beiden herinnerden zich het incident heel duidelijk.

Toen begon ik na te denken over wat ik nu moest doen. Ik wist helemaal niet waar en hoe ik moest beginnen. Ik kon het aan niemand vragen. Na ongeveer twee weken kocht ik een zak pinda's en deed er een paar in een kom. Ik bleef de hele middag de pinda's pellen. 'S Avonds zei ik tegen mijn Leeuw: “Dus nu ga ik de noten eten, omdat ik ten eerste geen klappen meer krijg van mijn moeder en ten tweede omdat de oude Fuoßin al lang niet meer leeft. tijd; Er kan mij dus niets gebeuren.” Met zeer gemengde gevoelens opende ik de eerste pinda en at de twee pitten. Ik at er nog twee of drie en dacht altijd dat mij niets meer kon gebeuren.

Pagina 320

Na ongeveer tien minuten merkte ik plotseling dat de voorkant van mijn mond prikte en brandde. Ik sprong meteen op en rende de badkamer in, trok mijn lip een beetje naar beneden en zie, er was al een donkerrode vlek zichtbaar. Ik keek in de spiegel en zei tegen mijn spiegelbeeld: “Wat moet dat betekenen? Er kan je niets gebeuren!” De volgende ochtend was de plek weer verdwenen. Ik heb meteen weer pinda's gegeten en gewacht, maar het "plofte" niet meer. Sindsdien eet ik weer allerlei noten, maanzaad, sesamzaad en alle andere graanbroodjes en broden.

Na verloop van tijd kregen al mijn vrienden en familieleden te horen dat ik weer noten kon eten en waarom.

Onze huisarts, dokter H., wist niets van mijn notenallergie, omdat wij deze pas sinds april 1995 hebben.

Dokter R., onze voormalige huisarts, overleed op 25.3.95 maart 63 op XNUMX-jarige leeftijd aan een longembolie. Afgelopen najaar had ik een afspraak met dokter H. en vertelde hem onder andere het hele verhaal. Hij luisterde heel aandachtig naar mij, legde toen zijn hoofd op zijn arm en zei: “Dat is heel interessant!” Hij zei verder niets.

Bijna vijftig jaar van mijn leven heb ik last gehad van pijnlijke aften als gevolg van de vreselijke afranselingen en de ‘dreiging met de dood’ – vanwege de stomme noten. Als ik terugdenk aan de uitspraken van de artsen over vitamine B-tekort, erfelijke ziektes etc., heb ik alleen maar een vermoeide glimlach en kan ik alleen maar zeggen: “Wat een onzin!”

Ottilie Sestak

De therapeut van de patiënt rapporteert:
Ottilie vertelde ons een klein voorval dat ze nu vergeten is op te schrijven, maar het is ook heel interessant; Ze vertelde haar oude moeder het hele verhaal. De moeder kreeg vervolgens enkele aften in haar mond, zij het slechts één keer. Het eiste mentaal zo'n zware tol van haar en ze voelde zich schuldig en kreeg ooit de aften als vervanging.

Pagina 321

Pijl naar links voor de rechterkant van de mond: aften. De haard van Hamer is in oplossing.

Rechter laterale pijl voor de linkerkant van de mond: afteuze zweren, de laesie van Hamer ook in oplossing.

Pijl rechtsboven: gehoorconflict, spraaktinnitus = moederstem in het linkeroor. Deze kwestie lijkt in augustus 1998 nog niet opgelost te zijn. Het kan echter zijn dat de haard van Hamer begint aan te zwellen. Een oplossing kan hier niet volledig worden uitgesloten.

Linker pijl. Larynx mucosaal relais. De haard van Hamer lijkt actief te zijn terwijl hij hangt.

Pijl rechtsboven: Hamer's focus in het bronchiale relais, dat op dat moment ook nog actief lijkt te zijn (17 augustus 1998)

Dat zou betekenen: Hoewel de aftenspalk waarschijnlijk volledig is opgelost, ervaart de oude angstspalk voortdurend herhaling, mogelijk door de stem van de moeder die nog leeft, en: De patiënt die door de menopauze gaat, bevindt zich blijkbaar precies in de “hormonale toestand Patstelling”, wat betekent dat de Hamerse haard links nog actief is en rechts al actief is. Het bevindt zich dus weer in de (corticale) suspensieconstellatie.

Onderste pijl rechts en links: Het enorme, brutale scheidingsconflict (slaan) dat het beenvlies van de benen en de rug aantast, is opgelost. De patiënte meldt dat zij vanaf haar vijfde voortdurend koude benen en voeten had (typisch voor periosteale conflictactiviteit).

Pagina 322

Pijl naar rechts: Hamerfocus in het leverrelais in pcl-fase.

Pijl naar links: Hamer-focus in de sigmoïde colon (sigmoïde carcinoom) in pcl-fase. Deze Hamer-focus bevat ook het akoestische relais voor het linker middenoor; Verwant conflict: een stukje gehoor kwijt willen en er niet vanaf kunnen komen (moederstem).

Zowel levercarcinoom als het sigmoïdcarcinoom was enorm Processen, gelukkig wel waarschijnlijk aan de gang vanaf de oplossingsfasen onderbroken. Omdat het anders wel zou zijn gebeurd je zult zeker iets opmerken. Dus de patiënt heeft een medische aandoeninglever-tbc sturen en een sigmoïde tuberculose (al tientallen jaren nachtelijk zweten en subfebrile temperatuur!) kan deze geassocieerde carcinomen keer op keer afbreken. Vandaar de enorme Hamerkachel rechts en links!

Pijl naar rechts: Scheidingsconflict van de moeder of de gewenste kinderen, voor de helft opgelost.
Pijl naar links: Hamer's haard voor scheidingsconflict van echtgenoot nummer 1, half in oplossing.

Links groot relais voor de rechter eierstok (geopereerde cyste).
Aan de rechterkant is een klein relais voor de necrotiserende eierstok. Maar ook dit lijkt in 1989 een (kleinere) oplossing te hebben gekregen door het ‘fantoomachtige’ hertrouwen.

Pagina 323

Deze zaak lijkt zo mooi éénlaags en helder. Nou, we willen het hier niet verdoezelen. Daar is hij te goed voor. Maar hij heeft nog steeds meerdere lagen, zoals we kunnen zien op de CT van de hersenen, waarvan de radioloog van de patiënt ondanks herhaalde verzoeken slechts een slechte papieren kopie heeft gemaakt. Maar we kunnen er veel van leren:

Naast de “afteuze spalk” (mondslijmvlies), die volgens het homunculusschema gemakkelijk rechts en links in de diepe laterale temporaalkwab kan worden gelokaliseerd als een Hamerse focus, was er ook een schrikangstspalk, die het strottenhoofd aantastte mucosa, evenals een “brutale scheidingsconflictspalk” die het periosteum van de rug, billen en benen aantast (kloppend!). De aften zijn zichtbaar, de overige spalken zijn alleen te herkennen aan de symptomen.

Nog twee bijzondere kenmerken:

Het brute scheidingsconflict had tegelijkertijd gevolgen

a) de moeder, ongeveer 70%
b) de buurman, ongeveer 30%

beide tegelijkertijd. Dit conflict kon niet veranderen in de decennia waarin de patiënt herhaaldelijk te maken kreeg: moeder bleef altijd moeder, buurman altijd buurman. Daarom was de focus van Hamer “overkoepelend” over beide halfronden. Rechterhersenhelft voor de linkerkant van het lichaam – beïnvloedt moeder; Linkerhersenhelft voor rechterkant van lichaam – beïnvloedt de buurman.

Het andere conflict, namelijk het angst-angst-conflict, verandert of kan veranderen tijdens de menopauze.

Het volgende is voor nieuwe medische criminalisten:

Het hele biologische conflict begon toen de patiënte vijf jaar oud was, en het hele ‘aftenspook’ eindigde toen ze 5 was. Dit is ook het begin (56) van de menopauzeklachten.

In 1970 scheidde zij op zijn verzoek van haar man omdat zij geen kinderen kon krijgen. Bij de rechtshandige vrouw vertegenwoordigt de rechter eierstok het conflict van het verliezen van de man van wie ze houdt; de linker eierstok, zogenaamd ‘atrofisch’, was in werkelijkheid ‘necrotisch’, dat wil zeggen bij conflictactiviteiten over het niet kunnen krijgen van kinderen. Nadat de rechter eierstok was verwijderd, bleef de linker actief omdat haar werd verteld dat ze absoluut geen kinderen meer kon krijgen. In 1989 werd de linker necrotiserende eierstok samen met de baarmoeder verwijderd. De genezingsfase van het conflict over het verlies van haar echtgenoot was de cyste van de eierstokken aan de rechterkant. De patiënt, die toen pas 29 was, had gehoopt een andere man te vinden en misschien kinderen met hem te krijgen. Tijdens de operatie werd de linker eierstok omschreven als “atrofisch”, wat in werkelijkheid “necrotisch” had moeten betekenen (niet in staat om kinderen te krijgen).

Pagina 324

Nu weten we uit onze ervaring dat nadat een cyste in de eierstokken is verwijderd, de hogere centra (bijnierschors en hypofyse) de oestrogeenproductie namens hen kunnen overnemen. Zo was het hier ook. Patiënte bleef vijf jaar ongesteld. Maar ook daarna was zij niet in de menopauze, ook niet toen zij in 5 (op 1989-jarige leeftijd) een totale operatie (extirpatie van de baarmoeder en extirpatie van de geatrofieerde linker eierstok) moest ondergaan.

Maar: In 1970, na de operatie aan de rechter eierstokcyste (de linker was geatrofieerd, vrijwel onbestaande), ging de patiënt gedurende 3 tot 6 maanden door de menopauze. Dat is hoe lang het zou hebben geduurd voordat de cyste van de eierstokken verhard was en oestrogeen produceerde. We moeten aannemen dat het speciale programma in de hersenen dienovereenkomstig liep. Bijgevolg meldt de patiënte dat zij kort na de extirpatie van de eierstokken een ernstige droge hoest had met ernstige koorts (voorheen “virale bronchitis” genoemd), waardoor zij 10 tot 14 dagen in bed moest blijven.

Na de operatie was er sprake van de menopauze. Vervolgens sprong het angst-angst-conflict met zijn Hamer-focus in het strottenhoofdrelais over naar de mannelijke rechterkant van de hersenen en veroorzaakte een Hamer-focus in het bronchiale slijmvliesrelais. Het conflict moet destijds ook veranderd zijn in een territoriumangstconflict. Gedurende deze tijd van verandering, kort na de operatie, toen de focus van de ene Hamer 'nog' actief was en de focus van de andere Hamer 'al' actief was, had de patiënte tijdelijk, zoals zij zich goed kan herinneren, een zogenaamde zwevende constellatie. Ze droomde er voortdurend van om een ​​vogeltje te zijn en weg te kunnen vliegen naar een plek waar niemand haar kent en niemand weet dat ze geen kinderen meer kan krijgen.

We zien dat begeleidende sporen, op voorwaarde dat ze zich in het territoriumrelais bevinden, tijdens de conflictactieve tijd zeker van kwaliteit kunnen veranderen als de hormonale situatie verandert.

In dit geval, waarin er een tijdelijke "quasi-oplossing" was voor de linkerkant van de hersenen met keelhoest, begon de cerebraal gecontroleerde oestrogeenverhoging in het speciale programma een paar maanden later, waardoor de tijdelijke menopauze weer werd omgekeerd veroorzaakte de menstruatie en zorgde ervoor dat de patiënte pas op 56-jarige leeftijd in de menopauze kwam, wat nog geen menopauze in hormonale zin is geworden, hoewel de patiënt sinds een totale operatie in 1989 niet meer heeft kunnen bloeden, en sinds 1975 ook niet meer heeft gehad.

Pagina 325

Het linker hersenlarynxslijmvliesconflict is al 29 jaar weer actief. Omdat de focus van Hamer nog maar een paar maanden actief was op het bronchiale slijmvliesrelais, heeft ze geen bijzondere herinnering meer aan de 'kleine bronchiale hoest' die op natuurlijke wijze volgde.

Sinds eind juni '97 is het notenkankerconflict opgelost. Sindsdien kan de patiënt weer noten eten zonder aften te krijgen. En opnieuw ontwikkelde de patiënt een “virale larynxhoest”. De stem was tien dagen weg. Of alle spoorstaven inmiddels definitief zijn opgelost weten we niet, daar willen we voorlopig van uitgaan.

Wanneer de patiënt spoedig de menopauze bereikt, kan het angst-angstconflict niet langer ontstaan ​​omdat het er niet meer is. We zien hoe goed we moeten rekenen, omdat de rails - vooral als ze samen bij dezelfde DHS zijn gemaakt - zich niet synchroon of met een consistente kwaliteit hoeven te gedragen. Rails kunnen worden verwijderd of losgemaakt terwijl de andere nog steeds actief blijven.

Maar medisch gezien is ons verhaal nog niet voorbij. De patiënt had nog twee andere spalken, maar deze werden gelukkig nooit gediagnosticeerd;

a) een uithongeringsconflictspoor met leveradenocarcinoom, en
b) een lelijk, verraderlijk conflict met sigmoïdadenocarcinoom.

allemaal vanwege de noten. We kunnen niet precies reconstrueren of de twee conflicten – met een schizofrene hersenstamconstellatie, wat de patiënt uitdrukkelijk bevestigt – altijd, meestal of slechts af en toe actief waren. Op het moment van deze opnames, 17 augustus 1998, zijn ze allebei opgelost. De patiënt had heel vaak en soms langdurig last van nachtelijk zweten met subfebriele temperaturen, typische tekenen van een tuberculeuze genezingsfase van dergelijke adenocarcinomen. Sinds juni '97 heeft ze geen gevoel meer van consternatie gehad. Gelukkig zijn deze spalken, zoals ik al zei, nooit gediagnosticeerd. In het medische tijdperk vóór de Nieuwe Geneeskunde, waar dergelijke symptomen als ‘kwaadaardig’ werden beschouwd, zou de diagnose een doodvonnis voor de patiënt zijn geweest. En de aften in de mond zouden “allemaal uitzaaiingen” zijn geweest. Afschuwelijk om je voor te stellen.

Sommigen van ons vinden het moeilijk te begrijpen dat een klein meisje van vijf jaar zoveel sporen in één enkel biologisch conflict kan ‘vangen’ en ze meer dan vijftig jaar kan bewaren. Het kan voor ons op dit moment zelfs nog moeilijker zijn om te begrijpen dat al deze spalken een goede biologische betekenis hebben: het zijn biologisch betekenisvolle herinneringen aan de ‘notencatastrofe’ die deze gevoelige patiënt als kind voelde. Het maakt niet uit dat het DHS destijds kennelijk geen actie tegen de zuster heeft ondernomen.

Pagina 326

Interessant is trouwens ook dat de moeder destijds blijkbaar ook een conflict had (“Slaag doet de vader vaak meer pijn dan de stoute jongen”), anders had ze de aften van haar dochter niet zo spontaan kunnen associëren .

Misschien begrijpen jullie nu, beste lezers, waarom ik mijn studenten vertel het DHS in detail te onderzoeken. De meeste sporen worden aangelegd bij DHS. De extra spalken die bij een herhaling worden toegevoegd, zijn meestal slechts enkele.

Tegelijkertijd mag er in de toekomst onder geen enkele omstandigheid een soort “jacht op rails” beginnen, omdat dat de patiënt alleen maar onrustig zou maken zolang hij nog niet volledig vertrouwd is met het nieuwe medicijn en nog niet weet dat deze al het bruikbare biologische geheugen ondersteunt geen spoor van boosaardigheid. Ze hebben niets met psychologie te maken, maar zijn pure biologie, zowel psychologisch als cerebraal en net zo organisch. En zoals je ziet, kun je er oud mee worden en er zelfs blij mee zijn. Het enige grote onheil dat wij, tovenaarsleerlingen, hebben begaan, was het uitroeien van de eierstokken en de baarmoeder. En natuurlijk hadden we zo’n ‘notendopconflict’ met de patiënt 40 tot 50 jaar eerder kunnen oplossen – overigens een prachtige gelegenheid voor een klein zogenaamd psychodrama waarin alles levensecht wordt nagebootst, maar wel zorgt voor een happy end. Het geheugen van de patiënt wordt vervolgens gekopieerd naar de vorige slechte uitkomst...

Mevrouw Sestak, nogmaals bedankt voor het duidelijke verslag van uw ervaring.

Pagina 327


14 Het hangende conflict of het conflict in balans

gebruik makend van het voorbeeld van psychosen en motorische of sensorische verlamming

Pagina's 329 tot 340

De Nieuwe Geneeskunde kent een aantal bijzondere gevallen en bijzondere constellaties, bijvoorbeeld dat een kankergezwel tijdens de zwangerschap vanaf de 10e week van de zwangerschap stopt met groeien omdat het nieuwe leven absolute voorrang heeft. Het conflict wordt echter niet automatisch opgelost door de zwangerschap, maar eerder tijdelijk geannuleerd en uitgesteld. Als de kwestie aan het einde van de zwangerschap niet is opgelost, komt hij onmiddellijk terug zodra de bevalling begint. Vaak is dit de constellatie van de zogenaamde zwangerschapspsychoses, of beter gezegd geboortepsychoses. Hier treffen we het fenomeen aan dat het conflict met alles wat daarbij hoort, in een soort evenwicht blijft steken en niet voortduurt of verdwijnt, juist voor de duur van de zwangerschap.

De situatie is vergelijkbaar met het feitelijke conflict in evenwicht. Dit betekent: Het conflict in evenwicht is een conflict dat is ontstaan ​​met DHS en een Hamer-focus heeft in de natuur en een kankercorrelatie op orgaanniveau. De activiteit ervan is echter zeer verminderd zonder dat deze wordt opgelost. Enerzijds is een dergelijk conflict relatief onschadelijk omdat het geen of vrijwel geen activiteit meer heeft op het gebied van kanker, omdat er geen conflictmassa wordt opgebouwd.

Een typisch voorbeeld van zo’n vaak hangend conflict is een motorisch conflict dat het motorische centrum (precentrale gyrus) van de hersenschors aantast, waardoor de verlamming voortduurt. De verlamming "hangt af“, dat betekent dat de verlamming blijft bestaan. Deze aandoening wordt vaak multiple sclerose genoemd. Een dergelijk hangend conflict krijgt echter een andere dimensie of kwaliteit wanneer een verder conflict met een Hamerse focus aan de andere kant van de grote hersenen ontstaat via een DHS. In dit geval wordt de patiënt gedurende het gelijktijdig bestaan ​​van beide conflicten opvallend, vreemd, schizofreen. Omdat dat de constellatie is voor de schizofrene constellatie, dat de patiënt een actief conflict heeft aan beide kanten van het halfrond, zowel in de cortex als beide in de medulla.

De patiënt is letterlijk ‘gespleten geest’. Ik ben van mening dat het belang van het hangende conflict niet kan worden overschat.

Pagina 329

De zogenaamde “mentale en emotionele ziekten” zijn de meest voorkomende ziekten, vaker voorkomend dan hartaanvallen. En de meeste van deze armste gehospitaliseerde patiënten bevinden zich in deze instellingen omdat ze werden getroffen door zo’n hangend conflict, waarbij van tijd tot tijd een nieuw conflict (helaas aan de andere kant van de grote hersenen) ontstond en ervoor zorgde dat de patiënt ‘in paniek raakte’. ". heeft. Volgens mijn observaties hebben de patiënten die dramatisch opvallend zijn geworden altijd een derde conflict zusätzlich leed of had een zogenaamde “biomanische constellatie” (zie hoofdstuk over psychosen).

Dit betekent: Patiënten met zulke twee conflicten, één in elk van de verschillende hersenhelften, worden ondramatisch schizofreen, of niet dramatischer ziek dan iemand die aan kanker lijdt.

De patiënten die dramatisch psychotisch worden, een of andere dramatische actie ondernemen, woedend worden of dramatisch in paniek raken, hebben, zoals ik al zei, meestal met een extra conflict te maken gehad. Het is begrijpelijk dat geen enkele psychiater ooit enige informatie over deze verbanden of differentiaties heeft kunnen verschaffen. Niemand had ooit naar dit soort conflicten gezocht. Over het algemeen vond de psychiater van eerdere genres het niet nodig, vaak beneden zijn waardigheid, om op humane wijze met de ‘gekken’ te communiceren. Tot op de dag van vandaag wordt de psychoticus voor de rest van zijn leven beschouwd als een ‘abnormaal persoon’, een wezen met wie men zich slechts gedeeltelijk kan inleven, maar fundamenteel niet. Bijgevolg zijn alle psychotici ‘verdoofd’, zoals dat in technisch jargon wordt genoemd, ook wel een kalmeringsclub genoemd. Door jezelf te immobiliseren – in de kliniek kun je geen gebruik maken van drama en geschreeuw – doe je precies het meest verkeerde wat je kunt doen, tenminste voor de patiënt, het meest verkeerde wat je kunt doen: je bevriest de conflicten en verandert ze allemaal in ‘ophangen’. conflicten", zodat de patiënt vrijwel permanent schizofreen blijft en de weg uit zijn conflicten niet meer kan vinden, vooral omdat het feit van zijn sociale liquidatie - en permanente ziekenhuisopname betekent niets anders - een gapende menselijke en sociale leegte voor hem opent, waaruit hij alleen kan ontsnappen als hij als sociale outcast op zijn ellendige plekje in de instelling blijft steken.

Als u, beste lezers, de gevallen leest die zijn opgesomd in het hoofdstuk over schizofrenie of psychoses, zult u merken dat veel van de daar beschreven patiënten een dergelijk hangend conflict hadden voordat er een tweede kwam en de persoon “gek” maakte. Ik ben mij ervan bewust dat de afzonderlijke gevallen net zo goed in een ander hoofdstuk hadden kunnen worden gepresenteerd. Maar het enige dat telt is dat u, beste lezer, het systeem begrijpt. Dan komt alles toch wel goed.

Pagina 330

Een zeer groot percentage van onze “gevangenen in instellingen” zijn patiënten met een of andere vorm van verlamming en de gevolgen daarvan. De verlamming wordt meestal veroorzaakt door een Hamerse focus, bijvoorbeeld door een motorisch conflict in de precentrale gyrus. Volgens het DHS blijft het conflict aanvankelijk bestaan, wordt het later verzwakt, maar wordt het nooit volledig opgelost. In de tussentijd blijft de psyche van de patiënt niet onaangetast. Zelfs bij kinderen en dieren ontdekken we na verlamming dat het logische volgende DHS een ineenstorting van het zelfrespect is. DHS treedt meestal op op het moment dat de patiënt het gevoel heeft verlamd te zijn. Dit kan een “onsportieve ineenstorting van het gevoel van eigenwaarde” zijn, maar het kan ook een centraal conflict over de ineenstorting van het gevoel van eigenwaarde zijn. Dit wordt vervolgens gevolgd door osteolyse in het bot, wat op zijn beurt leidt tot skeletvervormingen. Soms vindt revalorisatie plaats waarbij de patiënt in staat is zijn gevoel van eigenwaarde tot op zekere hoogte weer op te bouwen – op een lager of getransformeerd niveau – wat op zijn beurt resulteert in hercalcificatie en tegelijkertijd een versteviging van ‘kreupelheid’, wat op zijn beurt weer resulteert in herwaardering. kan nieuwe psychologische gevolgen hebben.

Het operatief proberen te corrigeren van botvervormingen zoals scoliose etc., die het resultaat zijn van een lang psychocerebraal-organisch proces, is zeer problematisch, tenminste zolang je de ontwikkeling van dit proces, dat wil zeggen met de psyche van de patiënt, niet hebt behandeld.

Dit is hoe onze “kreupelen” in de instellingen voor hen zorgen. Het was ooit een relatief klein probleem dat snel had kunnen worden opgelost, maar de gevolgen en gevolgen waren catastrofaal. Als je kijkt naar wat voor soort medische professionals zulke arme mensen nodig hebben, dan zijn het zeker niet de arrogante medische miljonairs van vandaag die verwaand door de ziekenhuiskamers zweven met hun neus aan het plafond, altijd omringd door hun entourage van professioneel belangrijke mensen die kijken en let altijd op hovelingen, assistenten genoemd, die heftig knikken bij elk woord van de soeverein.

Geneeskunde zal in de toekomst moeilijk zijn – en prachtig. We moeten terug naar het menselijke niveau dat de artsen van onze voorouders duizenden jaren geleden hadden en dat we verloren hebben.

Pagina 331

14.1 Case study: roken bij jongens met gevolgen

Life schreef het volgende geval zoals ik het probeer te vertellen. Hij komt uit Zuid-Frankrijk.

Twee twaalfjarige jongens zaten in de schuur te roken. Ze wisten natuurlijk dat de vader van de enige jongen in wiens schuur ze zaten zijn kind dat ten strengste had verboden. Maar het is juist het verbodene dat zijn bijzondere aantrekkingskracht heeft. Dat was 1970, een alledaags schurkenverhaal. Opeens keek een zuster door de deur van de schuur: “Wat doe jij hier, roken? Ik zal het de vader vertellen!' Ze had het haar vader niet willen vertellen, ze blufte alleen maar. Eén jongen raakte in paniek: “O God, ze lekt dit, ze krijgt een pak slaag!” ‘Jij,’ zei hij, ‘als ze dat lekt, hang ik mezelf op!’

Twee dagen later hing de jongen zichzelf boven de badkuip op. De ouders van de jongen kwamen erachter waarom de jongen zichzelf had opgehangen. Het hele dorp was in opwinding en iedereen staarde naar Jean, onze patiënt. Jean (rechtshandig) kreeg een vreselijke conflictschok, een drievoudige DHS: een verliesconflict (met daaropvolgend teelbalcarcinoom aan de rechterkant), een territoriumangstconflict (met daaropvolgend bronchiaalcarcinoom van de linker bovenkwab van de long), een collaps in het gevoel van eigenwaarde (met daaropvolgende osteolyses van de hals- en borstwervels) en, waarschijnlijk zelfs toen, een bruut scheidingsconflict in het post-sensorische corticale centrum.

Tegelijkertijd heeft hij sindsdien last van manchetachtige vitiligo207 ziek in de nek en beide polsen. Het relaiscentrum van de Hamers kudde bevindt zich in het sensorische corticale centrum van de grote hersenen. Vitiligo zijn zweren aan de onderkant van de buitenste plaveiselhuid. Het conflict is altijd een wreed, lelijk scheidingsconflict.

Vanaf de dag dat zijn beste vriend zichzelf ophing bij het DHS, leefde de jonge Jean met hem mee. Hij droomde bijna elke nacht van de dood van zijn vriend, zag zichzelf in zijn dromen naar de begraafplaats gaan, viel af en had altijd ijskoude handen. Maar het ergste was: hij had verschrikkelijke Depressie en was “vreemd veranderd.” Maar iedereen schreef dit toe aan zijn verdriet om zijn kameraad en vond het begrijpelijk. Hij was depressief omdat het rechter perinsulaire gebied in zijn prepuberale leeftijd was aangetast (hormonale impasse!) en “vreemd veranderd” was, gezien de situatie duidelijk in een meervoudige schizofrene constellatie.

Na ongeveer een jaar verdween het algehele conflict zonder ooit opgelost te zijn. Het was slechts gedeeltelijk een hangend conflict, omdat het gevoel van eigenwaarde een ernstige klap had gekregen en het gevolg was scoliose208 van de thoracale wervelkolom en een ontkalking van de cervicale wervelkolom, vooral de atlas (1e halswervellichaam) en de 4e tot en met de 6e halswervellichamen, wat overeenkomt met een ineenstorting van het intellectuele gevoel van eigenwaarde, die altijd over fundamentele zaken gaat, bijvoorbeeld: “ Is dit goddelijke gerechtigheid voor mij? Verdien ik dit?”, enzovoort.

207 Huiddepigmentatie = witte vlekziekte

Pagina 332

Toen er 3 jaar later een operatie werd uitgevoerd ter ondersteuning van de halswervelkolom, ging de operatie mis en ontstond er een halswervelfractuur. De patiënt werd verteld.

De patiënt raakte helemaal in paniek. Alles deed hem denken aan de nek van zijn vriend die aan het touw was gestorven, en hij raakte meteen in de war delirium, bleef maar naar het plafond staren, had een gevoel van depersonalisatie, hij zag zichzelf liggen, alles veranderde van onderaf in water omdat zijn vriend zichzelf boven de badkuip had opgehangen. Zijn hangende metgezel was altijd aanwezig bij alle gebeurtenissen die hij zag terwijl hij ijlde.

De patiënt had naast de bestaande 5 hangende conflicten ook een centraal motorisch conflict gehad, raakte onmiddellijk in delirium en heeft sindsdien quadriplegie.209, dat wil zeggen verlamming van beide armen en benen. Hij was een verlamde kreupele, een gereserveerde excentriekeling, maar de mensen om hem heen schreven dit toe aan zijn trieste lot. Tekenen van een verder sensorisch corticaal conflict (pijn- of aanrakingsconflict) in het sensorisch corticale centrum waren de zwelling van de zenuwmanteluiteinden verspreid over het hele lichaam, de zogenaamde Recklinghausen-knooppunten. Bovendien was er nog steeds en opnieuw een depressie.

Toen ik de patiënt voor het eerst zag in mei '86, was de jongere bijna volledig verlamd. Hij kon zijn rechterarm slechts een heel klein beetje bewegen, maar kon zijn arm niet vastpakken of optillen. Eigenlijk kwam hij alleen als ‘proefpatiënt’ omdat geen enkele arts toch wat met hem aan moest. Zijn handen waren ijskoud. Hij zat of lag, hulpeloos in een rolstoel, bijna uitgemergeld tot op de punt van een skelet. We hebben een paar uur met elkaar gesproken. Geen enkele dokter had hem dat ooit eerder toegestaan. Hij zou al lang geleden in een zogenaamde instelling voor ernstig gehandicapten hebben gezeten als zijn familie hem geen liefdevolle zorg had gegeven. Naarmate het gesprek vorderde, begon hij mij te vertrouwen en was verbaasd dat voor het eerst iemand geïnteresseerd was in iets waar hij, zoals hij mij bekende, nog steeds de meeste nachten over droomt: de kwestie van de zelfmoord van zijn vriend 16 jaar geleden.

208 Scoliose = buiging van de wervelkolom met rotatie van de individuele wervellichamen en verstijving in dit gedeelte
209 Tetraplegie = volledige verlamming van alle vier de ledematen

Pagina 333

En het wonder gebeurde!

Voor het eerst in zestien jaar kreeg de lankmoedige, gevoelige jongeman al zijn verdriet van zijn borst, huilend, altijd onderbroken door krampachtig snikken. Het borrelde op en explodeerde uit hem. Iedereen om hem heen kende de ongelukkige situatie. Iedereen vermeed het om er met hem over te praten, uit respect voor zijn gevoelige gebied. En zo bleef de vicieuze cirkel voortduren.

Maar nu werd deze jongeman, die tot dan toe gevangen zat in doffe, lethargische wanhoop, plotseling wakker alsof hij uit een diepe nachtmerrie kwam. Plotseling, midden in het gesprek, zei hij: Ik weet en voel heel duidelijk dat ik nu weer beter zal worden. Toen hij werd weggereden, waren zijn handen voor het eerst in zestien jaar niet warm, maar ook niet langer ijskoud. De raket werd ontstoken. Daarna volgden er lichamelijk slechte maanden voor hem: hij kreeg zeer hete handen, een zeer heet hoofd, ernstige hersenzwelling en de geringe beweeglijkheid van zijn rechterarm nam aanvankelijk af. Aan de andere kant werd hij plotseling hongerig, kon hij eindelijk weer slapen zonder nachtmerries en voelde hij zich goed.

Met doses van ongeveer 30 mg prednisolon per dag zijn we erin geslaagd de kritieke fase van langdurige hersenzwelling gelukkig te doorstaan, vooral omdat de patiënt psychologisch het hoofd kon bieden aan een volledig moreel en een einde aan zijn psychoses. Hij kan nu beide armen weer relatief goed bewegen en een deel van zijn benen. Hij is 20 kg aangekomen en komt nu nog meer aan zonder cortisone. Hij voelt zich, zoals hij zelf zegt, ‘bombastisch’. In werkelijkheid zal het waarschijnlijk nog een half jaar duren voordat hij zijn eerste stappen kan zetten. Maar het wonder wordt niet minder doordat het iets langer duurt. Psychologisch verkeert de patiënt nu in een goede moraal omdat zijn psychosen (depressie en schizofrenie) uit hem zijn verdwenen, alsof hij altijd de normaalste persoon was geweest. Maar hij is nog steeds zwak en moe en zal dat zeker nog een half jaar blijven, ook al heeft hij geen cortisone meer nodig.

De eremedailles voor deze prachtige “zaak”, wil ik meteen zeggen, zijn niet van mij. Ik heb het systeem zojuist afgeleverd. Zijn familieleden en mijn vrienden in Frankrijk, die zich hebben ingezet om deze dankbare patiënt te helpen – op vrijwillige basis! – samen creëerden ze een meesterwerk van vertrouwen en wijsheid waarin dit arme plantje kon gedijen. En dat is veel moeilijker dan ik hier kan beschrijven en waarderen. Alleen als zulke optimale omstandigheden aanwezig zijn, kan zo’n wonder zoals gepland worden bereikt.

Pagina 334

Ik heb zo gedetailleerd over de zaak geschreven omdat het voor velen een troost en een gegronde hoop zou moeten zijn. Wat bij deze jongeman na 16 jaar omkeerbaar was, is ook bij veel andere patiënten nog steeds omkeerbaar. De populaire overtuiging dat een dergelijke verlamming na een bepaalde periode onomkeerbaar was, was grotendeels eenvoudigweg een vergissing.

De twee afbeeldingen aan de linkerkant tonen CT-scans van de hersenen ongeveer twee weken vóór de oplossing van het conflict. Je hebt dus geen oedeem. Op de linkerfoto zie je de bovenste pijl naar de mar wijzenDe focus van Hamer in het rechter periinsulaire gebied, overeenkomend met het territoriale en territoriumangstconflict, komt overeen met de resterende atelectase van het bronchiale carcinoom van de linker bovenkwab van de long in het linkeronderborstbeeld (pijlen).

De onderste pijl van het CT-beeld linksboven wijst naar het relais voor de rechter testikel. Deze conflicten duren al zestien jaar. De pijlen van de CT-scan rechtsboven van de hersenen van dezelfde dag tonen het (postsensorische) centrale conflict vóór conflictolyse. Op de foto rechtsonder is vitiligo met nekmanchet te zien. Op het moment van de foto (augustus '16) was de patiënt al 86 kg aangekomen. Na de eerste vijfvoudige DHS was de patiënt “vreemd veranderd” omdat hij een schizofrene constellatie had.

Pagina 335

Tussen 1970 en 1974 waren alle vijf de conflicten blijven hangen. Toen de patiënt in 5 als gevolg van de mislukte halswerveloperatie een centraal motorisch conflict en nog een sensorisch conflict kreeg, raakte hij onmiddellijk in een delirium.

De aangrenzende CT-scan van de hersenen is van 22-7.86-1, maar werd alleen bereikt via een “truc”. Want de artsen zagen er geen heil in om een ​​controle uit te voeren bij een ‘zorgcasus’ waar op de eerste CT-scan ‘niets uit was gekomen’. Daarom rapporteerde de patiënt ‘frontale sinuspijn’. Er is toen een speciale CT-scan uitgevoerd zodat ik alleen beelden heb van de basis en dieper.

Men kan echter zien dat het gehele periinsulaire gebied onder oedeem verkeert (pijl).

Helaas werden er lange tijd daarna geen hersen-CT’s meer goedgekeurd, cortisontherapie dus moest “met de duim worden beoordeeld”.

Op de foto links kun je duidelijk de uitgebreide Hamer-focus van het territoriale conflict zien, dat nu is genezen na zoveel jaren van ‘hangen’ en oedeem heeft ontwikkeld. De pijl wijst naar de impactlocatie of de kern van Hamers focus (zeer kort na de oplossing).

Pagina 336

Op de rechterafbeelding zijn aan de rechterkant de periinsulaire Hamer-brandpunten van territorium- of territoriumangstconflicten gemarkeerd, die tot in de cortex reiken. In het midden, omgeven door een dichte cirkel, is het postsensorische centrale conflict zichtbaar, dat duidelijk oedeem vertoont, hoewel niet veel.

De volgende zijschotenMannen van de schedel tonen de 1974 ingebouwde steunklem. In die tijd Het processus spinosus van de Epistrofeus210. Vóór de operatie de patiënt werd verteld men verwacht een compressieonsfractuur van de atlas, wat een au ishuidige hoge doorsnedeverlamming kan het gevolg zijn. Daarom is de operatie levensreddendnodig. De mededeling dat de Operatie mislukte, 2 ontsluitingen gehadopnieuw in conflict met daaropvolgend delirium. Moeder Natuur had echter een inzicht: op de twee foto's kun je de hercalcificatie van de schedelbasis en de bovenste halswervels zien - tussen de calotte en epistrofeus is een volledige benige ontwikkeling met verstijving van de gewrichten zichtbaar.

De klem, die oorspronkelijk alleen als palliatieve maatregel werd gebruikt om de dreigende dwarslaesie uit te stellen, stabiliseerde destijds de schedel. Tegenwoordig zou het overbodig zijn omdat alles goed gestabiliseerd is door dicht eelt.

210Epistrofeus = 2e halswervel

Pagina 337

Ik wacht al verlangend op deze foto vanaf half juli '87. Ik had zo gehoopt dat dit zo zou zijn, voor de patiënt en voor de miljoenen arme mensen die aan dezelfde ziekte lijden. Nu is het er, en het is geweldig!

De jongeman zei altijd: “Ik weet dat dokter Hamer gelijk heeft, ik heb het gemerkt en voel het elke dag, het wordt beter. Het maakt niet uit hoe lang het duurt, ik kom er wel!”

En nu heeft hij het gedaan! Hij kan zich weer in bed bewegen, voelt zijn ledematen weer die hij voorheen niet kon voelen en heeft zijn spieren grotendeels weer onder controle.

En op de CT kunnen we nu de werkelijke reden zien, de motorische en sensorischeDe Afrikaanse centrale conflicten worden eindelijk opgelost!!

We wisten allemaal dat het zo moest zijn, vanwege het sprookje over dwarslaesieIk heb dat nooit geloofd. Omdat het altijd snel bij de hand is. De verbanden met de conflicten waren te duidelijk!

Loopt er geen heilige rilling over je rug als je, beste lezers, denkt aan de mondiale impact van wat er is gevonden? Dat na zoveel jaren een conflict toch opgelost kan worden en de innervatie blijkbaar weer kan functioneren! Het is echt een wonder.

Toch moet ik uw hoop enigszins temperen. Niet iedere jongere heeft zo'n geweldige moraal als deze jongeman! Het is een lange weg. Zo iemand heeft niets meer te verliezen. Maar de terugkeer van de hersenfunctie verloopt niet geheel zonder problemen. Er zijn hyperesthesieën, hoofdpijn, koorts, enz.

In zulke gevallen moet je altijd strafrechtelijk te werk gaan en uitzoeken wanneer en welke verlamming precies heeft plaatsgevonden. Je kunt niet langer zomaar alles afdoen wat je niet kunt verklaren als een dwarslaesie of een gekneusde zenuwwortel.

Het is ook mogelijk, in veel gevallen zelfs uiterst waarschijnlijk, dat kinderen geboren worden met verlamming in de baarmoeder211 hebben te maken gehad met een ernstig DHS-conflict dat het motorcentrum heeft getroffen.

211 intra-uterien = in de baarmoeder

page 338

Het moet altijd een angst-conflict zijn om “verbannen” te worden of “vast te zitten” dat leidt tot verlamming van de motorische vaardigheden. Dit heeft helemaal niets te maken met intelligentie of bewuste afweging. Dit gebeurt vrijwel semi-automatisch binnen een fractie van een seconde. Bij een bepaald type conflict reageert het DHS, het individu, mens en dier, met een bepaald soort “verbanningsverlamming” omdat het verantwoordelijke hersencentrum wordt aangetast.

Natuurlijk zul je meteen vragen: Ja, maar hoe kom je na een potentieel lange tijd tot de bodem van het daadwerkelijke conflict? Zeker niet tijdens een feestgesprek, maar vaak pas na nauwgezet speurwerk. We weten in ieder geval al veel, namelijk wat voor conflict dat moet zijn geweest.

Een moeder kan tijdens de zwangerschap DHS ervaren, maar behalve in de eerste drie maanden geen daaropvolgend conflict. Daar zijn biologische redenen voor. En veel conflicten worden dan via de zwangerschap zelf opgelost, maar het ongeboren kind kan zeker in de baarmoeder last krijgen van conflicten.

De tweede moeilijkheid die ik zie is dat er altijd heel weinig slimme mensen zijn. Helaas zijn de meeste van hen dom. En onder de domme mensen zijn de domste mensen meestal degenen die denken dat ze overdreven slim zijn. Het zal moeilijk zijn om toegewijde, slimme artsen te vinden die niet de ambitie hebben medische miljonairs te worden.

Vergeet niet:

Het kankerequivalent van Hamers focus in het motorische centrum van de precentrale gyrus is verlamming, omdat er geen motorische code vrijkomt zolang er conflictactiviteit bestaat. Het conflict van het motorische centrum is de conflicterende ‘angst om in de val te lopen’, de angst om niet te kunnen ontsnappen of vermijden.

Het kankerequivalent van de focus van Hamer in het sensorische centrum van de postcentrale gyrus is de sensorische stoornis, evenals vaak de Recklinghausen-knoop, een gliale proliferatie van de zenuwmantel, omdat het pad van afferente geleiding212 naar de Hamerkachel is geblokkeerd.

Het conflict van het zintuiglijke centrum is het scheidingsconflict, het conflict van het verlies van fysiek contact (bijvoorbeeld moeder, familie, kudde enzovoort), wat in de natuur fataal kan zijn, en ook ‘angst om in de steek gelaten te worden’.

212 afferente geleiding = zenuwgeleiding van excitatie van het perifere orgaan naar de hersenen

Pagina 339


15 De vicieuze cirkel

Pagina's 341 tot 353

In het verleden keerden patiënten die bij mij kwamen voor conflictoplossing en behandeling terug naar de conventionele medische behandeling met radicale chirurgie, bestraling en cytostatica, waarna ze bijna allemaal gedoemd waren te sterven. Het is slechts toeval dat iemand die feitelijk helemaal geen actief kankerproces heeft gehad, maar een geïnactiveerd of ingekapseld oud carcinoom, gezond kan worden. Maar als de patiënten in een paniekvrij sanatoriumachtig ziekenhuis met een kleine intensive care-afdeling blijven totdat ze volledig gezond zijn, overleeft de overgrote meerderheid, naar schatting 95% of zelfs meer van allemaal.

Daartussen zit de vicieuze cirkel!! We kunnen het omschrijven als een steeds snellere opeenvolging van causaal verbonden gebeurtenissen op alle drie de niveaus van de psyche, de hersenen en de organen, beginnend bij de eerste ziekte, daaropvolgende diagnose met diagnostische shock, daaropvolgende tweede ziekte met verdere diagnose en prognoseschokken. Daartussen kunnen er zeker symptomen van de oplossingsfase zijn, maar deze worden door de conventionele geneeskunde meestal onmiddellijk verkeerd geïnterpreteerd en leiden de patiënt dus nog dieper in de vicieuze cirkel...

Als mensen niet zouden nadenken over hun ziekte en zichzelf niet zouden toestaan ​​in paniek te raken, zouden er maar relatief weinig mensen aan de daadwerkelijke initiële kanker sterven, praktisch alleen degenen voor wie het conflict niet of pas zeer laat werd opgelost. Mijn schatting is dat dit rond de 10 – 20% ligt. Maar van deze 10 tot 20% kan de overgrote meerderheid nog steeds overleven als ze hun conflict kunnen oplossen – met de hulp van begripvolle, intelligente mensen.

De overgrote meerderheid van de patiënten die aan kanker lijden, sterft er vandaag de dag aan Paniek angst! De oorzaak van deze volkomen onnodige en ronduit criminele angstzaaierij zijn de undoctors zelf! De iatrogene, d.w.z. door artsen veroorzaakte angstzaaierij via pessimale prognoses en dergelijke leidt tot nieuwe conflictschokken en nieuwe kankers, zogenaamde ‘metastasen’ (die als zodanig niet bestaan).

Een geval uit Oostenrijk is bijzonder onthullend: uit een bericht van 7.10.99 oktober 6 in alle Oostenrijkse media werd het volgende vernomen; Zes jaar lang heeft de secretaris van een gynaecoloog de histologische diagnose van 'kwaadaardige kanker' 'verwijderd' uit de uitstrijkjes van in totaal 140 patiënten en aan de patiënten geschreven dat 'alles in orde is'. Als de patiënten op de hoogte waren gesteld van de diagnose en de passende (pseudo)therapie was gestart (operatie en chemo), dan zouden volgens officiële statistieken al 130 tot 135 van de patiënten overleden zijn.

Pagina 341

Er is echter geen enkele patiënt overleden, van één patiënt wordt gezegd dat hij opnieuw een positief uitstrijkje heeft gehad, en alle andere 139 worden beschouwd als ‘onverklaarbaar spontaan herstel’, wat volgens de eerdere officiële interpretatie slechts één keer per jaar had plaatsgevonden. 10. Nu zijn het er 000 op rij. Je ziet: het is allemaal fraude, leugens en fraude. De staat zelf is de fraudeur!

Het had op een gegeven moment tot elke arts moeten doordringen dat er geen andere verklaring is voor een feit dat iedereen weet, namelijk dat het uiterst zelden voorkomt dat we secundaire kanker bij dieren aantreffen. Pas in de laatste fase van een ernstige lichamelijke beperking kan het dier zijn eigenwaarde verliezen met botkanker, bijvoorbeeld als het door zwakte niet meer kan lopen of zichzelf niet meer kan verdedigen.

We weten ook dat van alle patiënten die aan kanker lijden, en ik kan dit zelfs bewijzen met mijn eigen patiëntgegevens, wanneer de ziekte kanker wordt gediagnosticeerd, slechts 1 of 2% van de patiënten – en om goede redenen – zelfs longknobbels vertoont. Twee tot drie weken later tonen de controlebeelden echter bij 20 tot 40% van de patiënten longknobbeltjes, een teken van de doodsangst DHS die vrijwel regelmatig wordt veroorzaakt door de (brutale) diagnose. Door deze intellectuele angst voor de dood, die, zoals men bij dieren kan zien, elke dwingende noodzaak ontbeert en uitsluitend wordt veroorzaakt door de onwetendheid van zulke artsen, is deze iatrogene shock tegenwoordig de meest voorkomende doodsoorzaak door kanker. Naast deze angst voor een doodsschok wanneer de diagnose wordt gesteld, zijn er talloze prognostische ‘martelingen’. Later zullen zulke undoctors allemaal hun schouders ophalen en beweren dat het allemaal een groot misverstand was.

Dat is niet waar.

Mijn arme patiënten. Ze worden altijd heen en weer gescheurd. Aan de ene kant hebben velen de Nieuwe Geneeskunde begrepen. Maar wanneer de zeer serieuze hoofdarts langskomt met de vele senior en junior artsen, die allemaal instemmend en serieus knikken over wat de goddelijke man in de witte jas zegt dat de absoluut betrouwbare, ware prognose is – is het feitelijk een doodvonnis voor de patiënt, - ja, wie van deze arme, dodelijk gewonde kankerpatiënten heeft nog steeds het hart, de moraal en het lef om de enorme, serieuze professor tegen te spreken?

De martelingachtige machinerie komt op gang - er is vrijwel geen ontkomen aan dit “programma”. Na een paar maanden bevindt bijna iedereen zich in de sterfkamer. Als iemand aan de wielen van de officiële geneeskunde ontsnapt, ontkomt hij zeker niet aan veilige vervolgonderzoeken.

Pagina 342

De patiënt houdt zichzelf voortdurend in de gaten, elke aandoening wordt verdacht van hernieuwde kanker of "metastase". Kort voor de reguliere ‘grondige’ controle verkeert de arme patiënt dagenlang in totale stress. Dan het resultaat: ‘Er zijn momenteel geen uitzaaiingen te ontdekken.’ ‘Godzijdank’, denkt de patiënt, ‘leef ik nog drie maanden langer.’

Daarbij komen uiteraard de eindeloze sociale angsten. Het ergste van alles is de medelijdende vraag “of het nog wel goed gaat”. Overal voelt de patiënt zich gezien als een ter dood veroordeelde kandidaat die niet meer serieus wordt genomen omdat hij binnenkort zal overlijden. Veel mensen willen hem niet eens de hand schudden, omdat ze heimelijk bang zijn dat hij besmet raakt. En zelfs als de patiënt erin slaagt de vicieuze cirkel voor zichzelf te doorbreken en de moed en eigenwaarde terug te winnen, zal zijn ‘geprogrammeerde’ omringende samenleving hem bij de volgende gelegenheid ongevoelig erop wijzen dat hij toch een ‘kankerpatiënt’ is.

Tegen deze medisch onmedische en sociaal inhumane achtergrond bevindt de arme patiënt, die de Nieuwe Geneeskunde heeft leren kennen en zelfs begrijpen, zich in een totaal dilemma: hoewel niemand enig argument tegen de Nieuwe Geneeskunde van Hamer naar voren kan brengen, wordt deze niettemin ten volle gedemoniseerd.

Wat nog erger is, is dat zelfs de verschillende symptomen en aandoeningen heel verschillend worden geïnterpreteerd. Vagotonia wordt bijvoorbeeld in het systeem van de nieuwe geneeskunde beschouwd als een zeer goed teken van genezing. Hoewel het af en toe wat afgeremd moet worden met medicijnen als de Hamerse focus in de hersenen tijdens de vagotone genezingsfase te veel opzwelt, is de vagotone genezingsfase in principe noodzakelijk en wordt er reikhalzend naar uitgekeken.
In volledige tegenstelling hiermee is voor de geneeskunde, die momenteel de toon zet, in wier symptoomvocabulaire de termen sympathicotonie en vagotonie alleen voorkomen als termen van de zogenaamde ‘vegetatieve stoornis’, vagotonie bijvoorbeeld een ‘ernstige stoornis van de bloedsomloop’. en het “begin van het einde”.

Hoewel de patiënt zich in alle andere gevallen van vagotonie heel goed voelt, een goede eetlust heeft en goed slaapt, ook al geneest de patiënt niet van het botcarcinoom, dat pijn veroorzaakt door periostale rekking, profeteren we nu aan alle conventionele artsen dat de patiënt misschien zullen onzorgvuldige bezoeken hem een ​​naderend einde brengen. En hoewel we vagotonie eigenlijk zouden moeten kennen als een herstelstadium na zogenaamde infectieziekten – denk maar aan de maandenlange “leugengenezingen” bij gevallen van tuberculose – is elke conventionele arts geneigd te zeggen: “Ja, maar met kanker is alles is totaal anders.”

Pagina 343

Daar klopt iets in, want kanker is in wezen een ziekte die uit twee fasen bestaat: de sympathische, conflictactieve fase, waarin de patiënt geen eetlust heeft, niet kan slapen en zogenaamd problemen met de perifere bloedsomloop heeft, is wat conventionele artsen tot nu toe hebben overwogen. eigenlijk kanker geweest. De conventionele geneeskunde heeft nog geen langere genezingsfase gekend, die ook bij kanker hoort. En zag je het soms in extreme vorm, dan was het toch vaak het begin van het einde, omdat de patiënt dan kort daarna aan de hersenzwelling zou kunnen overlijden.

Conclusie: De patiënt kan geen tweeledige aanpak volgen, omdat de prognose altijd in de therapie wordt betrokken. In de conventionele geneeskunde krijgt een patiënt die pijn ervaart tijdens de genezing van een botcarcinoom onmiddellijk morfine toegediend, vaak zelfs tegen zijn uitdrukkelijke wil. Maar dit neemt zijn wil om te volharden weg, samen met zijn pijn. De dood is dan slechts een kwestie van dagen of weken. Maar als de patiënt weet, zoals mijn patiënten doen, dat deze pijn in wezen iets goeds is en slechts tijdelijk, d.w.z. te voorzien, en als hij weet waar de pijn vandaan komt of waarvoor hij dient, dan mobiliseert hij onverwachte krachten en voelt hij de pijn niet meer. pijn doen, zoiets ergs als hen te vertellen, zoals tot nu toe is gebeurd, dat deze pijn nu steeds sterker zou worden en tot een onvermijdelijke dood zonder hoop zou leiden.

Alleen wanneer de patiënt wordt behandeld door artsen die de Nieuwe Geneeskunde qua inhoud en toepassing beheersen, in een ziekenhuis vergelijkbaar met een sanatorium - zonder Paniek - kan beter worden als hij zich ervan bewust is dat zijn ziekte bekend is en correct kan worden beoordeeld en op de juiste manier kan worden behandeld. Alleen dan zal hij uit de vicieuze cirkel komen. En alleen dan zal ruim 95% van de patiënten overleven, terwijl in de vicieuze cirkel slechts 1 of 2 op de honderd kan overleven.

Pagina 344

15.1.1 Case study: “Metastasen” in de pink!

Een 45-jarige man had drie vormen van kanker overleefd (nierkanker, mediastinaal carcinoom).213 en longnoduscarcinoom). Hij voelde zich gezond genoeg om bomen te verscheuren, zoals hij het zelf uitdrukte, en dus ging hij weer aan de slag als vrachtwagenchauffeur, wat hij met veel plezier deed. Hij werkte 14 dagen zonder enig ongemak te ondervinden of dat het werk voor hem het minst moeilijk was. Na twee weken kwam een ​​vertegenwoordiger van de zorgverzekeraar naar het bedrijf en eiste dat “de kankerpatiënt” onmiddellijk zou stoppen met werken omdat hij met pensioen zou moeten gaan. De zorgverzekeraar is niet bereid om bij twijfel door te betalen, omdat het feit dat een ‘kankerpatiënt’ weer aan het werk kan vrijwel nooit lang zal duren. Van de ene op de andere minuut werd de patiënt van zijn bestuurdersstoel gehaald en - invalide gemaakt! De patiënt leed aan een territoriumconflict DHS en was er kapot van! Maar de patiënt kon deze vreselijke klap weer verwerken, al vertelde hij het mij pas na 2 weken, nadat hij al een paar kilo was afgevallen.

De patiënt kon de genezingsfase ook overleven met groot oedeem rond de focus van Hamer in het rechter periinsulaire gebied. Hij voelde zich weer op zijn gemak. En omdat hij niet meer mocht werken, begon hij zijn huis te verfraaien en zijn auto te poetsen. Hij wilde een afgebroken plek op de verf wegborstelen met een staalborstel, zodat hij deze later kon overspuiten. Hij prikte per ongeluk met de staalborstel in zijn pink aan zijn linkerhand. De steek ging door tot op het bot. Het ding raakte ontstoken, zwol op en er ontstond lokale osteomyelitis214 aan het uiteinde van de terminale falanx215 van de linker pink.

Toen de patiënt, die zich op dat moment volkomen gezond voelde, een duizelingwekkende eetlust had en goed kon slapen, met zijn geïnfecteerde vinger naar zijn huisarts ging, zich niet bewust van de gevolgen van dergelijke daden, kwam de huisarts, een voormalig chirurg die op niets uit was, zo erg, verlangde er zo naar om terug te keren naar zijn oude beroep, maakte een röntgenfoto van deze pink en zag daar een klein defect dat de osteomyelitis had veroorzaakt.

213 Mediastinum = mediastinum, middengedeelte van de borstkas, ruimte tussen de twee pleuraholten (of longen)
214 Osteomyelitis = ontsteking van het beenmerg
215 Falanx = vinger, teenkootje

Pagina 345

Maar bij een “kankerpatiënt” is er uiteraard geen sprake van osteomyelitis, er zijn alleen maar “uitzaaiingen”! De prikplaats was zeer duidelijk zichtbaar en bevond zich direct boven de focus van osteomyelitis. En dus zei de arts tegen de patiënt, die al beefde van angst: “Jij, dit kan alleen maar een uitzaaiing zijn, je bent een 'kankerpatiënt', nu zitten de kankercellen al in je pink. We moeten onmiddellijk amputeren. En ik zeg je, alles wat Hamer je vertelde was onzin, als het zo doorgaat, ga je nog steeds dood!"

De patiënt was er kapot van en kreeg die minuut een doodsangst - DHS. Zonder zijn wil liet hij onmiddellijk zijn vinger volledig amputeren (verre gezondheid, dat is de regel!!). De arme man kwam ascetisch thuis, stak alleen maar zijn hand op zonder een woord te zeggen en kon hem pas na lange tijd overhalen om uit te leggen: “De kankercellen zijn al uitgezaaid naar de pink, zegt de dokter. Alles wat dokter Hamer zei was onzin, er was geen hoop meer voor mij.”

Zes weken later belde de patiënt mij. Op dat moment was hij al 6 kg afgevallen en zaten zijn voorheen vrijwel schone longen tijdens een controle vol longknobbeltjes. De patiënt overleed kort daarna. Hij zat gevangen in de vicieuze cirkel!!

15.1.2 Casestudy: Vicieuze cirkel veroorzaakt door hartangst-conflict met pericardiaal mesothelioom

Een 43-jarige tennisleraar, linkshandig, eigenaar van een tennishal, had vanwege deze zaal een territoriumconflict gehad. De bijbehorende Hamer-focus bevindt zich in de linker temporale kwab, de bijbehorende orgaanlocatie is zweren in de kransaderen.

Na ongeveer zes maanden loste de patiënt zijn conflict op. Hij kreeg de rechterhartaanval die onvermijdelijk twee maanden later volgde: hij kreeg angina pectoris die 's ochtends minuten aanhield, maar herinnerde zich dat hij het hele jaar daarvoor lichte hartaanvallen had gevoeld. De zeer sterke angina pectoris-aanval verzwakte in de loop van de dag wat, maar verdween pas aan het einde van de tweede dag.

Deze angina pectoris aanval was de DHS: Hij dacht: “O God, nu is de pomp kapot, dit is een hartaanval, nu kun je als coach geen tennislessen meer geven!”

Pagina 346

Nu gebeurde het volgende: De patiënt had al 6 weken het bijzondere gevoel erg moe te zijn, maar hij had het niet al te serieus genomen en bestreden met koffie. Natuurlijk kwam de vermoeidheid terug na de angina pectoris-aanval, maar nu associeerde hij het met zijn hart!

Tijdens de hevige aanval van angina pectoris voelde hij een aanval op zijn hart (“de pomp is kapot!”); dit conflict werd nu door zijn vermoeidheid actief gehouden. De patiënt had dus een opgelost territoriumconflict door de epileptische crisis (rechterhartinfarct) – en tegelijkertijd een actieve hartaanval in conflict met pericardiaal mesothelioom.

Na een paar maanden kwam er een einde aan de genezingsfase van vermoeidheid veroorzaakt door het opgeloste territoriumconflict en daarmee was het hartaanvalconflict opgelost en volgde de pericardiale effusie, die verplicht is in de PCL-fase.

Door de pericardiale effusie waren de prestaties van de tennisleraar nog beperkter dan tijdens de genezingsfase van het territoriumconflict. De patiënt kreeg onmiddellijk te maken met een herhaling van het hartaanvalconflict en als gevolg daarvan een afname van de pericardiale effusie, hoewel niet als een goed teken van genezing, maar als een teken dat het pericardiale conflict weer actief was. Zodra de pericardiale effusie was afgenomen als gevolg van de hernieuwde groei van mesothelioom in het hartzakje, keerde zijn prestatie terug en werd hij enigszins gekalmeerd. Als gevolg hiervan keerde de uitstroming in het hartzakje weer terug als teken van deze kalmering, dat wil zeggen als teken van de oplossing van zijn terugkerende conflict. En zo kwam de patiënt – zonder kennis van de Nieuwe Geneeskunde – automatisch in de vicieuze cirkel terecht. Bij het tweede of derde recidief werd uiteindelijk de pericardiale effusie gediagnosticeerd met behulp van een CT-thorax.

Met deze diagnose leed de patiënt aan een doodsangst-conflict met nodulaire kanker in de longblaasjes. Nu bevond hij zich in een dubbele vicieuze cirkel: elke keer dat een pericardiale effusie wordt gediagnosticeerd, ervaart de patiënt hart- (periocardium) angst en angst voor de dood. Zodra de uitstroming van het hartzakje is doorboord en de prestaties weer toenemen, kalmeert het weer een tijdje - het hartzakje loopt weer vol. Het wiel draait sneller en sneller...

Toen de longknobbeltjes eenmaal ontdekt waren, verloren de cardiologen alle interesse in hem. Toen vertelde iemand hem dat er nog steeds Nieuwe Geneeskunde bestond...

Pagina 347

Nieuwe medicijnen kunnen zo’n dubbele vicieuze cirkel doorbreken, maar alleen als de patiënt de verbanden kan begrijpen.

15.1.3 Case study: Ascites of waterbuik (genezingsfase na peritoneaal mesothelioom)

348 Image Vrouw met ascites of watermaag - genezingsfase na peritoneaal mesothelioom

De foto van dit geval is niet bedoeld om bang te maken, maar om twee dingen duidelijk te maken: ten eerste, hoe groot chronische ascites kunnen worden als gevolg van een vicieuze cirkel. Aan de andere kant is de foto ook bedoeld om te laten zien dat je ondanks enorme ascites nog steeds een verbazingwekkende kwaliteit van leven kunt hebben. Dit is een troost voor patiënten die wanhopen over veel kleinere ascites...

Als het om ascites gaat, creëren veel patiënten een chronische vicieuze cirkel. Het conflict dat aan ascites voorafgaat, meer bepaald het peritoneale mesothelioomconflict, is altijd een “aanval op de maag”. Voor het dier is dit meestal een schop of klap in de maag die het heeft opgelopen. Maar het kan ook gaan om een ​​meer “mentaal conflict” bij het dier, bijvoorbeeld darmkoliek, die het dier kan ervaren als een “aanval op de maag”.

Voor ons mensen daarentegen zijn deze mentale aanvallen op de maag bijna de norm. Bij de meeste abdominale chirurgische diagnoses die resulteren in een chirurgische behandeling, ervaart de patiënt een mentale aanval op de buik, dat wil zeggen dat hij zich voorstelt dat de chirurg in zijn buik snijdt.

Omdat de meeste operaties vrij snel na de diagnose plaatsvinden, ziet de chirurg de kleine mesothelioomvlekken of kleine tumoren meestal niet, die hij wel ziet als hij de operatie om de een of andere reden vier weken uitstelt. Dit zijn de gevallen waarin de chirurg “open en weer sluit”. Dan staat er in het operatierapport: De geplande operatie zou zinloos zijn geweest omdat het hele buikvlies al ‘vol met uitzaaiingen zat’.

Pagina 348

Eén zo'n geval deed zich voor bij een patiënt bij wie leveradenocarcinoom werd vastgesteld. Door diverse vooronderzoeken duurde de geplande operatie 4-6 weken. Toen gingen ze eindelijk ‘open en weer dicht’, wat betekende dat ze niets meer deden.

Op dat moment hoorde de patiënt over de Nieuwe Geneeskunde en las een van de boeken. Het resultaat was (gelukkig) ascites als teken dat ze haar maagaanvalconflict had opgelost. Er ontstond echter een vicieuze cirkel. Bijna twee jaar lang had ze chronische ascites, die uiteindelijk enorm was, maar ze voelde zich nog steeds goed, had een goede eetlust, sliep goed, fietste, ging zwemmen, maar de ascites wilden niet verdwijnen. Ten slotte belde de patiënt mij en vroeg waarom de ascites niet weggingen. Het bleek dat vrienden en kennissen voortdurend haar maag kwamen inspecteren. Bijzonder ernstig waren de opmerkingen van een verpleegster die twee keer per week de patiënt kwam helpen met huishoudelijke taken. Ze was er altijd sceptisch over dat ze nog nooit iemand had gezien die zulke ascites had overleefd. Hetzelfde gold voor mevrouw Meier. Ze voelde zich eerst een tijdje best goed, maar stierf toen.

Als gevolg hiervan kreeg de patiënt voortdurend een herhaling van een buikaanvalconflict en werd haar maag dunner. Omdat hij magerder werd, kalmeerde zij weer en keerde terug naar de PCL-fase. Als gevolg hiervan ‘groeide’ de buik weer als teken van deze genezing of oplossing van het conflict. Ook dit heeft ze dagelijks gemeten met een meetlint. Toen de maag weer groter werd, raakte ze weer in het maagaanvalconflict en werd deze weer kleiner...

Toen ik haar dit geduldig uitlegde, vielen de schellen van haar ogen: “Dokter, dat heb ik niet begrepen!” Vanaf dat moment, zo adviseerde ik haar, probeerde ze om haar buik te lachen en er zo min mogelijk aan te denken. De betovering werd verbroken en – heel langzaam – bleven de ascites afnemen!

Pagina 349

15.1.4 Casestudy: vicieuze cirkel bij kieuwboogcysten

Een van de meest voorkomende vicieuze cirkels is die van kieuwboogcysten na frontale (vaak angst voor kanker) conflicten. Frontale angst is de angst voor iets dat zogenaamd op je afkomt en dat je niet kunt vermijden. Het enige dat overblijft is ontsnappen. Als ook het retourpad naar achteren geblokkeerd is, heeft de patiënt (mens of dier) ook last van “angst in de nek” en bevindt hij zich onmiddellijk in een fronto-occipitale schizofrene constellatie.

Frontale angst is een zeer reële angst bij mens en dier, een angst voor een zeer reëel gevaar, voor een aanvallende persoon of dier, enz. Pas in de tweede plaats worden wij mensen vaak bang voor iets denkbeeldigs, dat in de ogen van de patiënt niet minder gevaarlijk lijkt dan een rennend wild dier: de dokter zei bijvoorbeeld tegen een patiënt: “Wij vermoeden kanker” of “Je hebt sindsdien kanker!” kanker wordt altijd gepresenteerd als iets onontkoombaars, iets progressiefs, ook als een “noodlottige gebeurtenis”, ook al is er geen reëel gevaar, maar slechts denkbeeldig, dit veronderstelde gevaar rolt als een onontkoombaar gevaar op de patiënten af, ze kunnen er alleen al aan lijden een overeenkomstig frontaal angstconflict als resultaat van een diagnose. Patiënten die volgens de Nieuwe Geneeskunde diagnostische informatie krijgen, ervaren vrijwel nooit zo'n angst voor kanker.

Als het gaat om frontale angst of angst voor kanker, worden we in zekere zin ontwikkelingsgericht teruggevoerd naar de archaïsche tijden toen onze voorouders nog in het water leefden. De grootste catastrofe destijds was toen de kieuwen van deze visachtige wezens door iets geblokkeerd raakten of dat ze op het droge lagen en hun kieuwen aan elkaar vast zaten zodat ze niet langer konden ademen. Het is precies deze oerangst dat onze lucht wordt afgesloten waar we last van hebben bij dergelijke frontale angstconflicten en, op vergelijkbare wijze, bij kankerangstconflicten. ‘Mijn keel werd dichtgeknepen’, zeggen mensen.

Als zo’n “kankerdiagnoseconflict” zich voordoet, vertoont de patiënt onmiddellijk alle tekenen van conflictactiviteit: ijskoude handen, verlies van eetlust, slapeloosheid, obsessief-conflictdenken, enz. In de nek voelt hij echter slechts een lichte plaatselijke trek of knijp onder de huid.

Als het angst-conflict, of de kanker-angst-paniek, na een bepaalde tijd van vermeend of reëel gevaar verdwijnt, verschijnen er zweren, d.w.z. defecten aan het platte weefsel, in de nek op de plaatsen waar zich in de conflictactieve fase in de oude, niet meer gebruikte kieuwen booggangen Het plaveiselepitheel van de kieuwboog, dat de binnenkant van deze niet meer gebruikte buizen bekleedt, had zich ontwikkeld tot vloeibare cysten, die zich nu in de genezingsfase bevinden.

Pagina 350

In de conventionele geneeskunde worden deze ten onrechte non-Hodgkin-lymfomen genoemd omdat ze werden aangezien voor lymfeklieren. Deze kieuwboogvloeistofcysten worden veroorzaakt door ernstige genezende zwelling in de voorheen zwerende gebieden in de niet meer gebruikte buizen van de oude kieuwboogkanalen, die bekleed zijn met plaveiselepitheelslijmvlies. Hierdoor kan de vloeistof niet wegvloeien en vormen er stukjes opgezwollen, met vloeistof gevulde buisjes, die er ook uit kunnen zien als balletjes en aan weerszijden van de nek voor en achter het oor onder de huid liggen, van daaruit uitlopend in de oksel en aan de voorkant in de oksel De sleutelbeenfossa en zelfs voorbij de sleutelbeenfossa (ongeveer de breedte van een hand). Binnenin kunnen ze tot aan het middenrif reiken en daar ook dikke vloeibare cysten vormen, die dan regelmatig verkeerd worden geïnterpreteerd als “lymfeklierpakketjes”. Verschillende klinische symptomen zijn typerend voor vertakte halfcirkelvormige kanaalcysten:

In de eerste helft van de genezing, d.w.z. vóór de epileptoïdecrisis, meestal kort na de conflictolyse, ervaren de ‘onwetende patiënten’ ‘metastasepaniek’. Ze verwarren de ruw aanvoelende cysten met compacte ‘knobbeltjes’ (‘zoals opgeblazen kleine leren balletjes’), ‘knobbeltjes’, ‘lymfeklieren’ of eenvoudigweg ‘tumorgezwellen’. Zij lijden opnieuw onder de “metastasepaniek”. Angst voor kanker. Door deze kankerangst-paniek verandert de genezingsfase onmiddellijk weer in conflictactiviteit - en trekken de cysten zich terug.

Hetzelfde, zogenaamd gunstige succes kan ook worden bereikt door chemo of bestraling van de cysten met röntgenstralen of kobaltstralen, alleen met het verschil dat chemo of bestraling geen conflictactiviteit veroorzaakt, maar alleen de genezing stopt! In beide gevallen komt de patiënt onmiddellijk in een vicieuze cirkel terecht:

In het geval van een herhaling van het conflict als gevolg van hernieuwde angst voor kanker, paniek, gebeurt het volgende: de genezing wordt afgebroken, de kieuwboogcysten krimpen, verdere uitzetting van de zweren in de buizen of buizen van de oude kieuwboogkanalen.

Wat overblijft is de ‘conflictmassa’ die noch psychologisch noch organisch zou zijn genezen als gevolg van het plotseling stoppen van de genezing, d.w.z. de uitgestelde maar nog steeds noodzakelijke ‘restgenezing’. Tegelijkertijd ontstaat er een nieuwe massa conflicten, die later ook door middel van genezing moeten worden aangepakt, psychologisch, cerebraal en organisch.

Pagina 351

Als het mogelijk is de patiënt weer te kalmeren, zullen de vloeibare cysten weer verschijnen als teken dat er weer genezing heeft plaatsgevonden grosser dan voorheen door resterende genezing + genezing van de nieuwe paniek.

Natuurlijk wordt de epileptische of epileptoïde crisis die onvermijdelijk optreedt sterker dan het de eerste keer zou zijn geweest als de patiënt zijn angst voor kanker tot het einde had opgelost zonder een nieuw recidief.

Als de patiënt een herhaling van de kanker-angst-paniek ervaart als gevolg van de nog steeds vergrote vloeibare cysten, begint het hele vicieuze cirkelspel opnieuw.

Als de patiënt, bijvoorbeeld omdat hij bekend is met het nieuwe medicijn, geen nieuwe kanker-angst-paniek-herhaling krijgt, dat wil zeggen geen hernieuwde conflictactiviteit, en er sprake is van een goede genezingsfase, dan komt dit uiteraard vaak voor, vooral als de patiënt Bij de patiënt wordt sprake van een waargenomen “knoop”, vaak bevinden zich vrij grote cysten in de nek (of in het mediastinum).216) dat de patiënt het gevoel heeft dat hij puur mechanisch ademt. Meestal voelt hij het gewoon, zonder dat het daadwerkelijk het geval is. Zeer zelden komt het echter voor dat de luchtpijp beschadigd raakt217 wordt van buitenaf onder de indruk of zelfs samengedrukt. Er is echter vrijwel nooit sprake van een reëel verstikkingsgevaar, omdat de cysten alleen plat op de (ruwe) luchtpijp kunnen drukken.

In de epileptoïdecrisis kan het subjectieve gevoel, of de archaïsche, schepselachtige angst voor verstikking, echter ronduit overweldigend zijn en de patiënt in hernieuwde, vreselijke paniek brengen. Gelukkig gebeurt dit echter alleen in extreme gevallen waarbij ook sprake is van zeer grote vloeibare cysten. Zo’n patiënt kalmeren, of hem uit zijn paniek halen of – nog beter – voorkomen dat hij überhaupt in paniek raakt door hem vertrouwd te maken met het nieuwe medicijn, is de belangrijkste taak van elke “iatros”.218. Om zulke patiënten te verdoven met medicijnen219, is onzinnig en meestal slechts een teken van onwetendheid, omdat de voorgaande sedatie kan worden gebruikt voor de periode na de epileptoïdecrisis, wanneer de patiënt in de “tweede vagotone vallei” valt. tödlich zijn. Chemische sedatie, een vorm van vergiftiging, kan nooit het geruststellende advies van een mens of de “iatros” vervangen. Pas als de patiënten deze “tweede vagotone vallei” zijn gepasseerd, zijn ze echt gezond.

216 Mediastinum = middenmembraan; middelste gedeelte van de borst
217 Luchtpijp = luchtpijp
218 Iatros = dokter, genezer
219 Kalmerende middelen = zogenaamde sedativa

Pagina 352

In het geval van chemo en bestraling behaalt de orthodoxe arts aanvankelijk een Pyrrusoverwinning wanneer de zijboogcysten verdwijnen. Maar hij bereikte dit tegen de prijs dat de genezing en de epileptoïdecrisis die onvermijdelijk optreedt tijdens de genezing alleen maar teniet werden gedaan, en het hele organisme vreselijk en meestal onherstelbaar werd beschadigd. In het verleden noemden zelfs de slechtste medische experts chemo niet eerlijk een ‘therapie’. In plaats daarvan kregen patiënten te horen: ‘Voordat je uiteindelijk aan kanker sterft, kun je nog een auto besturen of van de reservetank van het beenmerg leven; 3 of 4 weken.” Maar zelfs dat was natuurlijk onzin! De patiënten bij wie de cysten van de kieuwen in de ductus ductus ‘behandeld’ worden met chemo, zien hun cysten in eerste instantie verdwijnen, zoals ik al zei: het genezingsproces wordt alleen maar geannuleerd, niet beëindigd. Als de chemo stopt, begint de genezing opnieuw en daarmee komen de cysten terug. Dit brengt de patiënt in een permanente vicieuze cirkel en vult de zakken van de “exorcisers”. Bijna alle patiënten sterven door deze zinloze marteling.

De vicieuze cirkel van de zijboogcyste, die bij dieren praktisch niet voorkomt - afgezien van de moeilijkheden van tijdelijke kortademigheid tijdens de epileptoïdecrisis - neemt hier opzettelijk zo'n grote ruimte in beslag omdat het een van de meest voorkomende immanente is220 Vicieuze cirkels, meestal iatrogeen.

Onthoud: het is moeilijk om een ​​patiënt te kalmeren die mentaal iatrogeen misvormd is op het moment van paniek. Aan de andere kant is het geruststellen van een patiënt die het nieuwe medicijn al heeft leren kennen en begrijpen geen kinderspel, maar het is een taak die gemakkelijk kan worden opgelost, het is zelfs een bevredigende taak, een gezamenlijke inspanning van mensen met kennis van zaken, dus spreken!

220 immanent = inherent, bevattend

Pagina 353


16 Het ontogenetische systeem van tumoren en kanker-equivalente speciale programma's - De derde biologische natuurwet van de nieuwe geneeskunde

Pagina's 355 tot 376

Jarenlang was ik in de war door het zogenaamd morfologische221 en histologische systeemloosheid van de tumoren, zwellingen, tumoren, carcinomen, sarcomen, seminomen222chorionepithelioom of glioom, inclusief wat de zogenaamde conventionele geneeskunde als zogenaamde metastasen beschouwt.

Nu denk ik eindelijk een classificatie te hebben gevonden die waarschijnlijk nog tientallen jaren in min of meer gewijzigde vorm zal worden gebruikt. Het is de classificatie volgens ontwikkelingsgeschiedenis of embryologie223!

Als we al deze verschillende tumoren en zwellingen rangschikken volgens deze ontwikkelingsgeschiedenis, of volgens de criteria van de verschillende zogenaamde kiemlagen, dan valt alles ineens op zijn plaats alsof het vanzelf de hersenen van mens en dier zijn computer van het menselijke organisme dat in de loop van tientallen miljoenen jaren is gegroeid. Dan moeten logischerwijs de ontwikkelingsgericht “verbonden” lichaamsorganen ook “samenleven” in het computerbrein.

355 Schema-indeling van alle verschillende tumoren en zwellingen volgens zogenaamde kiembladeren

Embryologen verdelen de embryonale ontwikkeling doorgaans in drie zogenaamde kiemlagen, het endoderm of de binnenste kiemlaag, het mesoderm of de middelste kiemlaag en het ectoderm of de buitenste kiemlaag.

221 morfologisch = gerelateerd aan de uiterlijke vorm en vorm
222 Seminoom = teelbaltumor
223 Embryologie = studie van de ontwikkeling van het embryo

Pagina 355

Vanuit de eerste celgroepen in het embryo in de baarmoeder ontstaan ​​de zogenaamde kiemlagen. De meeste van onze organen kunnen aan een van deze kiemlagen worden toegewezen. Uit het diagram kunnen we zien dat het ‘kankergedrag’ van de zaadlobben fundamenteel anders is. Endoderm en ectoderm of de bijbehorende organen gedragen zich precies tegengesteld in de ca-fase en de pcl-fase. Het mesoderm of de daarbij behorende organen zijn wat betreft dit gedrag verdeeld in de andere twee kiembladen. Dit was ook de reden waarom de zoektocht naar een middel tegen de “kwaadaardige” kanker tot nu toe niet succesvol is geweest. Want hoe kan een “medicijn” in deze wereld tegelijkertijd tegen celproliferatie en celverlies zijn?! (Om nog maar te zwijgen van de zinloosheid van deze manier van denken) De huidige geneeskunde kan daarom alleen al met deze kennis tot absurditeit worden gereduceerd!

Het ontogenetische systeem van betekenisvolle biologische speciale programma's zegt Natuur

356 Het Hamer-kompas

Op het bovenstaande diagram zien we twee verdiepingen boven het tweefasendiagram: twee verschillende groepen, zoals ook weergegeven in de tabel “Psyche – Hersenen – Orgel”.

Pagina 356

De gele vloer komt overeen met de altbrain-groep en de rode met de grote hersenen, zoals snel te zien is aan de linkerkant van het diagram. In de schematische doorsnede door de hersenen zou je het lagere niveau, namelijk de altohersenen, kunnen voorstellen als zoiets als een vlinder of een vogel met opgeheven vleugels. De romp (geel) is de hersenstam (hoofd = middenhersenen, buik - brug, pons, de staart de zogenaamde medulla oblongata, het bovenste ruggenmerg). De vleugel met oranje zebrastrepen is het cerebellum. Het heeft de oranje strepen omdat het tot het oude brein behoort, maar ook tot de middelste kiemlaag (mesoderm). Als we naar de tabel bij het boek kijken, vinden we daar de horizontale niveaus van dit diagram als verticale groepen:

Links, geel, hersenstam, binnenste kiemlaag. In het midden, oranje: Middelste kiemlaag: organen aangestuurd door het cerebellum bovenaan, organen aangestuurd door het hersenmerg onderaan (bijv. botskelet, lymfeklieren, eierstokken, nieren, enz.). Rechts, rood, buitenste zaadlob, door de hersenschors bestuurde organen boven en onder.

Als we nog eens naar ons diagram kijken, zien we dat het oude hersenniveau tumorgroei met celproliferatie veroorzaakt in de conflictactieve fase (ca-fase), in de genezingsfase na het oplossen van het conflict (conflictolyse), wat we ook wel de post noemen -conflictolytische fase of kortweg de pcl-fase genoemd, de tumor wordt opnieuw afgebroken door mycobacteriën (bijvoorbeeld tuberculose).

Op het rode niveau van de grote hersenen is het precies het tegenovergestelde: in de CA-fase worden daar cellen gesmolten - we noemen ze necrose of zweren - in de PCL-fase worden deze necrose of zweren weer opgevuld of weer genezen. Omdat tot nu toe niemand iets wist, omdat niemand een systeem had, werd de restitutie of het bijvullen van de necrose en zweren in de pcl-fase onwetend kanker of sarcoom genoemd, omdat hier ook sprake is van celproliferatie (mitosen) met grote cellen en grote cellen. kernen plaatsvinden - maar met het doel van genezing!

De oplossing voor de puzzel was dat we nu de verwantschap van de kiemlaag en de lokalisatie van de hersenrelais die specifiek zijn voor elk orgaan, in onze overwegingen kunnen betrekken. En zie, nu vinden we een prachtige volgorde voor alle vormen van kanker en kankerequivalenten - die slechts één fase waren - en vinden we onmiddellijk de symptomen en verbanden van de complementaire fase!

Embryologen verdelen de embryonale ontwikkeling doorgaans in drie zogenaamde kiemlagen, het endoderm of de binnenste kiemlaag, het mesoderm of de middelste kiemlaag en het ectoderm of de buitenste kiemlaag. De meeste van onze organen komen uit slechts één van deze kiemlagen, zoals de maag-darmbuis (exclusief het rectum en het bovenste tweederde deel van de slokdarm).224(kleine kromming van de maag-, lever-, gal- en pancreaskanalen en de eilandcellen van de pancreas) het endoderm, de binnenste kiemlaag.

Pagina 357

Maar omdat de darm ook bloedvaten heeft, maar deze tot de middelste kiemlaag behoren, heeft de darm ook ‘mesodermale delen’, zoals ze zeggen. En omdat de darm ook een netwerk van zenuwen heeft, het zogenaamde autonome zenuwstelsel, kent deze uiteraard ook ectodermale delen.

Maar als je bijvoorbeeld van een orgaan zegt dat het van endodermale oorsprong is, dan bedoel je niet deze mesodermale delen (vaten) en ectodermale delen (zenuwen), omdat alle organen deze delen hebben.

Maar er zijn ook organen die functioneel zijn samengesteld uit meerdere delen van verschillende kiembladen. Dit omvat met name het hoofd- en longgebied met het hartgebied, maag, lever, pancreas en twaalfvingerige darm225 evenals het vesico-vagino-anale gebied226 inclusief nierbekken. Sommige van deze later functioneel geassembleerde organen, die we tegenwoordig als één orgaan beschouwen, hebben elk hun relaiscentra in vaak ver van elkaar verwijderde delen van de hersenen.

Voorbeeld: de baarmoeder227 bestaat eigenlijk uit twee organen, een baarmoederhals en baarmoederhals en een baarmoederlichaam met eileiders. Deze twee verschillende organen lijken samen te zijn gegroeid om één orgaan te vormen, de ‘baarmoeder’, maar hun slijmvlies komt uit verschillende kiemlagen en elk heeft zijn relaiscentrum in totaal verschillende delen van de hersenen: de baarmoederhals en de baarmoederhals in het periinsulaire gebied op de hersenen. links, baarmoederslijmvlies in de pons van de hersenstam. Dienovereenkomstig zijn de histologische formaties volledig verschillend van elkaar: de baarmoederhals en de nek hebben plaveiselepitheel, het baarmoederlichaam heeft adenoepithelium (cilindrisch epitheel). Daarnaast zijn er natuurlijk de mesodermale spieren van de baarmoeder, die hun relais hebben in de middenhersenen (hersenstam). Daarom kostte het mij in eerste instantie zoveel moeite om de verbanden te herkennen.
Omgekeerd kunnen organen die ver van elkaar verwijderd zijn in het lichaam, zoals het rectale, vaginale, coronaire ader en larynx plaveiselepitheel aan de linker periinsulaire zijde, evenals intrabronchiaal plaveiselepitheel, coronaire intima epitheel en blaasepitheel aan de rechter periinsulaire zijde. de grote hersenen zijn grotendeels zeer dicht bij elkaar aanwezig.

En als ik niet herhaaldelijk hersengebieden had vergeleken, bijvoorbeeld de homunculus, histologische formaties, embryologische onderzoeksresultaten uit andere leerboeken en de CT's van mijn hersenen, inclusief medische geschiedenis, zou ik er vandaag de dag waarschijnlijk nog steeds aan denken, omdat in vrijwel alle embryologieboeken er zijn dingen die misleidend zijn, soms zelfs verkeerd, want ja, niemand had ooit een verband vermoed.

224 Slokdarm = slokdarm
225 Duodenum = twaalfvingerige darm
226 Vesico-vagino-anaal gebied = gebied tussen blaas, vagina en anus
227 Baarmoeder = baarmoeder

Pagina 358

Nu weet ik bijvoorbeeld dat alle slijmvliesgebieden met plaveiselepitheelbekleding bij elkaar horen en van ectodermale oorsprong zijn, dus ook in de hersenen horen ze bij elkaar. Verschillende organen zoals het mondslijmvlies, het bronchiale slijmvlies, het strottenhoofdslijmvlies en de zijboogkanalen horen bij elkaar228-(cyste)slijmvlies, intima van de kransslagader, intima van de kransader, rectumslijmvlies, baarmoederhals- en baarmoederhalsslijmvlies. Ze hebben allemaal hun relaiscentra rechts en links per eiland, en ze hebben allemaal seksuele conflicten, territorium of territorium dat conflicten markeert als daarmee samenhangende conflicten.

De ijzeren regel van kanker en de wet van het tweefasige karakter van alle zogenaamde ziekten (nu betekenisvolle biologische speciale programma's genoemd) waren bij het oplossen van het conflict de voorwaarden voor het vinden van het ontogenetische systeem van tumoren en kanker-equivalente ziekten. Het toont ons in een logisch begrijpelijke vorm het nauwe verband tussen onze conflicten, de bijbehorende hersenrelais en de orgaanrelatie in ontwikkelingsrelevante zin.

Dit resulteert in één klap in onze gehele histopathologie229 een volkomen transparante, vanzelfsprekende orde. De relais voor soortgelijke conflicten en histologisch vergelijkbare organen bevinden zich zeer dicht bij elkaar in de hersenen.

Maar dit ontogenetische systeem van tumoren en kankerequivalenten heeft ons ook laten zien dat we zonder de kennis ervan bijvoorbeeld kanker nooit zouden kunnen begrijpen, omdat we ze in onwetendheid gedeeltelijk in de conflictactieve fase hadden ingedeeld, die – zoals we nu zien – Altbrain-gestuurd Orgaantumoren en sommige daarvan hersengestuurd Orgaantumoren, die zich pas tijdens de genezingsfase beginnen te vermenigvuldigen, werden eveneens verkeerd geïnterpreteerd als tumoren.

Dus als iemand beweerde dat hij een of ander systeem in kanker had ontdekt, dan kon dat alleen maar verkeerd zijn geweest, zoals we bijvoorbeeld deden met de zogenaamde tumormarkers.230 die achteraf gezien volkomen onzinnig waren en meestal het tegenovergestelde betekenden van wat we er feitelijk aan toeschreven. Maar omdat we het verschil niet kenden tussen orgaanveranderingen die door het oude brein worden gecontroleerd en orgaanveranderingen die door de grote hersenen worden gecontroleerd, konden we helemaal geen overeenkomsten vinden en als we dachten die te hebben gevonden, hadden ze het mis.

228 Kieuwboogkanalen = weefsel in het nekgebied dat zich vormt uit twee kieuwzakken in de vroege embryonale fase.
229 Histopathologie = studie van “pathologische” veranderingen in en op de cel
230 Tumormarkers = De zogenaamde “tumormarkers” zijn meestal serumreacties in het bloed die erop wijzen dat een ca-fase tumor groeit. De honderden tumormarkers die nu beschikbaar zijn, zouden voor diagnostische doeleinden kunnen worden gebruikt als men het nieuwe medicijn goed kende en er geen paniek ontstond. Maar zoals het nu is, worden de ‘tumormarkers’ naar patiënten gegooid als ‘kwaadaardige tekenen’. Hun uitspraken zijn ongelooflijk onschuldig.

Pagina 359

Het ontogenetische systeem van tumoren is op zichzelf alomvattend en logisch. Natuurlijk volgt dit uiteindelijk consequent uit de Nieuwe Geneeskunde en de ontdekking van de kudde van Hamer in de hersenen, evenals uit de tweede biologische natuurwet (bifasisch).

Maar dit algehele ontogenetische systeem van de geneeskunde, vooral van tumoren, is voor de geneeskunde vergelijkbaar met het belang van het periodieke systeem van elementen voor de natuurwetenschappen. Het beschrijft uitgebreid de verbindingen van alle medicijnen!

16.1 Classificatie van tumoren

Het ontogenetische systeem van tumoren en kankerequivalenten is:

1. De drie embryonale kiemlagen komen ook overeen met specifieke soorten histologische weefsels die hetzelfde zijn of op zijn minst op elkaar lijken. Alleen dat middelste zaadlob of mesoderm splitst zich weer op in een oude of “Cerebellair mesoderm“ en een nieuwe of “Cerebraal mesoderm“. De "Cerebellair mesoderm” gedraagt ​​zich hetzelfde als “Endoderm van de hersenstam", Terwijl de "Cerebraal mesoderm“ vergelijkbaar met de “Cerebraal ectoderm“ gedraagt ​​zich.

2. In het geval van een DHS waarbij een Hamerse focus optreedt, reageren de orgaangebieden die overeenkomen met deze Hamerse focus met een overeenkomstige "Cotyledon reactie":

De endodermale hersenstam-gecontroleerde en de mesodermale cerebellum-gecontroleerde (samen - altbrain-gecontroleerde) organen reageren in de conflictactieve fase (ca-fase) met celproliferatie, de mesodermale cerebrum-gecontroleerde organen en de cerebrale cortex-gecontroleerde organen (samen - de organen die door de grote hersenen worden gecontroleerd) reageren met necrose of zweren.

Pagina 360

3. De genezingsfase na conflictolyse is voor de drie kiemlagen heel verschillend:

Binnenste zaadlob:

Stop de groei, inkapseling of afbraak van kanker door schimmels of schimmelbacteriën, bijvoorbeeld tuberkelbacteriën. (bijvoorbeeld longtuberculose)

Middelste zaadlob:

a) Cerebellair mesoderm:

Groeistop, inkapseling of afbraak door bacteriën zoals in de binnenste kiemlaag, bijvoorbeeld borstcarcinoom veroorzaakt door bacteriën of mycobacteriën.
(bijvoorbeeld borst-TB)

b) Mesoderm van het hersenmerg:

Restitutie bij zwelling en overmatige groei in de zin van een sarcoom of bij botten met toegenomen eelt zoals osteosarcoom. De overmatige groei is in principe volkomen onschadelijk en stopt spontaan aan het einde van de normale genezingsfase. Bacteriën helpen bij de wederopbouw (bijvoorbeeld “osteosarcoom”, cyste van de eierstokken, niercyste – nefroblastoom)

Buitenste zaadlob:

Neiging om ulcusnecrose aan te vullen met herstel of littekenherstel met behulp van virussen (bijv. virale hepatitis).

Veel artsen hebben bevestigd dat de IJZEREN REGEL VAN KANKER voor het eerst een duidelijk systeem had gebracht in de bestaande verwarring van ideeën over de aard van tumoren. Veel vragen bleven nog steeds onbeantwoord. Ik geloof dat ik er nu in ben geslaagd een alomvattend systeem te vinden dat niet alleen tumoren bestrijkt, maar in principe de hele geneeskunde. Omdat de verstoring van onze gedragsgebieden als gevolg van biologische conflicten slechts een speciaal geval is, het speciale speciale geval van een programmaverandering in een gebied van de hersenen, namelijk de focus van Hamer, waarin het voorheen normaal functioneerde met verbazingwekkende precisie. Het adembenemend fascinerende aan de programmawijziging is dat het hele organisme wordt gemobiliseerd door het DHS, maar dat deze programmawijziging, die ik voorheen als wanbeheer beschouwde, zeker niet zonder systeem is, maar duidelijk de betekenis heeft, de natuurlijk gegeven betekenis. , bedoeld door de natuur. De kans om te overleven in de strijd om het bestaan ​​moet met alle beschikbare kracht worden benut. Deze programmawisseling is onderdeel van een betekenisvolle gebeurtenis.

Pagina 361

16.2 “Cerebella mesoderm” en “cerebrum ectoderm”

Ik heb altijd bepaalde moeilijkheden gehad als ik, zoals in dit hoofdstuk, verder moest gaan dan de bevindingen van embryologen. Voor de embryologen leken bepaalde vragen niet van bijzonder belang en daarom gingen zij daar niet specifiek op in. De huid is van ectodermale oorsprong, maar uiteraard alleen de epidermis231. De epidermis zonder onderhuids weefsel (corium232), omdat het van mesodermale oorsprong is. Er zijn subtiele verschillen in de zogenaamde huidlagen.

Er is namelijk een onderste huidlaag (corium) van mesodermale oorsprong, waarin zich de klieren (zweetklieren, talgklieren) en de melanoforen bevinden.233. Dan is er de buitenste epidermis van plaveiselepitheel, die van ectodermale oorsprong is. Het bevat de oppervlakkig gevoelige tactiele234 Zenuwuiteinden en een melanofoorlaag aan de onderzijde.

Het subtiele verschil is dat sommige cellen worden geïnnerveerd door het cerebellum, andere door het cerebrum. En dit bepaalt op zijn beurt niet alleen hun functie, maar ook hun histologische structuur, en natuurlijk ook hun verschillende “tumorreacties” of vorming

16.3 Het cerebellaire mesoderm

Rond de tijd van onze evolutionaire geschiedenis, toen onze primitieve ‘voorouders’ de omgeving van water begonnen te verruilen voor die van land, in de tijd dat het cerebellum in aanbouw was, had het individu een huid nodig die niet alleen stabiliteit bood, maar ook tegen kan overmatig zonlicht beschermen, uitdroging voorkomen, enz. Ik wil dit orgel ooit mesodermale cerebellaire huid noemen.

Deze cerebellaire huid hoefde geen grote mechanische belasting te weerstaan. Het individu kon echter vooruit komen en kroop als een worm. De huid vertoonde de niet-specifieke, zogenaamde “protopathische gevoeligheid”; Dat wil zeggen, het was gevoelig voor extreme druk en temperatuur en was daarom al aanpasbaar en reactief wanneer de omgevingsomstandigheden dramatisch veranderden. In deze huid lagen de melanoforen opgeslagen, die met hun pigment vooral het UV-licht tegen de zon konden afschermen. Bovendien had deze huid het vermogen om via de zweetklieren een vloeistoffilm over de huid te leggen om zo verdampingskoeling en verdampingskoeling te genereren. hierdoor verbrandt de huid belemmerd. Het individu was dus al behoorlijk goed beschermd tegen dreigende gevaren op levensgebied.

231 Epidermis = bovenste huidlaag
232 Corium = dermis, bindweefseldeel van de huid
233 Melanoforen = cellen die huidpigment bevatten
234 tactiel = aanraken, gerelateerd aan de tastzin

Pagina 362

Na de vorming van deze cerebellaire huid, waarvan we het relaiscentrum vinden in het mediaal-posterieure en laterale cerebellum (in het geval van een conflict hebben we een conflict over de schending van de fysieke integriteit en verder een verontreinigingsconflict) werd het gedrag van zoogdieren ontwikkeld. Logischerwijs werd de speen onmiddellijk in de huid verplaatst. Bijgevolg is de borstklier een instulping van deze huid van het cerebellum, waaruit het kind vervolgens zijn melk kan zuigen. In het cerebellum ligt alles netjes bij elkaar.

Het oorspronkelijke klierepitheel van de melkkanalen behoort uiteraard niet langer tot het kliertype van het darmkanaal, hoewel het er morfologisch nauwer mee verwant is dan met het plaveiselepitheel van de buitenste laag van de huid. Beide zijn heel verschillend – omdat de plaats van herkomst in de hersenen ook heel anders is! De beste naam voor het klierepitheel van de melkkanalen, zweet- en talgklieren zou daarom ‘cerebellair klierweefsel’ zijn.

Het cerebellum omvatte ook de ‘binnenhuid’ van het lichaam, het peritoneum in de buik, het borstvlies in de borstkas en de mediastinale ruimte.235 het hartzakje236.

Hier maken we opnieuw onderscheid tussen het pariëtale peritoneum en het viscerale peritoneum237, evenals de pariëtale pleura en viscerale pleura en het pariëtale pericardium en viscerale pericardium.

Hun vormen van kanker worden daarom mesotheliomen genoemd238.

Een kanker groeit in de lederhuid, die wordt gecontroleerd door het cerebellum239, hij is zichtbaar! En dit cerebellaire membraan is ook verantwoordelijk voor het oedeem, in dit geval voor de zogenaamde effusies in de genezingsfase, de peritoneale effusie of ascites, de pleurale effusie en de gevreesde pericardiale effusie met harttamponade240! In principe iets heel goeds, maar door mij nog steeds zeer gevreesd als complicatie van het genezingsproces!

235 Mediastinale ruimte = mediastinum
236 Pericardium = hartzak
237 Ingewanden = darmen
238 Mesothelioom = tumoren van de organen die ontstaan ​​uit de middelste kiemlaag, van het Griekse ‘meso’ = midden
239 Augmentum = vergroting
240 Harttamponade = compressie van het hart door de pericardiale effusie

Pagina 363

16.4 Het cerebrale ectoderm

In de periode die volgde waren de mogelijkheden van de cerebellaire huid niet meer voldoende. In het moderne hersentijdperk heeft Moeder Natuur daarom een ​​enorme nieuwe constructie gecreëerd, ook voor het huidoppervlak: ze heeft het hele individu eenvoudigweg bedekt met een tweede huid, een hersenhuid.

Deze hersenhuid, uiteraard van ectodermale oorsprong, was, in tegenstelling tot de mesodermale cerebellaire huid, een resistente plaveiselepitheelhuid. Deze plaveiselhuid, die geassocieerd is met het cerebrum, migreerde nu langs de segmenten en bedekte de huid van het cerebellum volledig. Het bracht de fijne of oppervlakkige gevoeligheid van de grote hersenen (het gevoelige centrum van de postcentrale gyrus) met zich mee en stelde het organisme in staat alle informatie te ontvangen die het nodig had om het individu voor te bereiden op de snelle en gevaarlijke eisen van de strijd om het bestaan, om zich aan te passen aan de hoogst georganiseerd wezen.

De vorming van het plaveiselepitheel is het typische morfologische teken van de hersenhuid of het hersenepitheel. Dit cerebrale plaveiselepitheel stopt echter niet bij de grenzen van de oude huid van het cerebellum, maar bijvoorbeeld bij endodermaal zuilvormig epitheel in de blaas en endodermaal epitheel in het nierbekken of endodermaal epitheel in de mond en de bovenste slokdarm, de kleinere kromming van de maag en de gal- en pancreaskanalen, evenals het cerebellaire-mesodermale adenoïde epitheel van de melkkanalen (intraductaal). We vinden nu dus het typische cerebrale plaveiselepitheel in de buitenste huid, in het slijmvlies van de mond en de nasopharynx, het plaveiselepitheel van het strottenhoofd, de bronchiën, het plaveiselepitheel van de slokdarm en de pylorus.241, Bulbus Duodeni242 en de pancreas met de uitbreidingen van de eilandcellen van de pancreas en het epitheel van de galwegen.

Tegelijkertijd vinden we dit plaveiselepitheel echter ook in de blaas, het nierbekken, de vagina, de baarmoederhals en de baarmoederhals, in de melkkanalen en in het rectum. Alle gebieden bekleed met dit type plaveiselepitheel zijn zeer gevoelig en zijn verbonden met het sensorische centrum van de grote hersenen. Ze hebben allemaal typische “cerebrale conflicten” (de focus van Hamer in de grote hersenen).

Dit omvat ook de voormalige periostale epidermis243, dat vroeger bestond uit plaveiselepitheel en sensorische zenuwen. Tegenwoordig is het plaveiselepitheel niet meer te vinden omdat het geen enkele functie meer heeft, maar de gevoelige zenuwen zijn er nog wel. Ze doen pijn als het periosteum wordt uitgerekt. De pijn bij het strekken van het periosteum, die regelmatig optreedt wanneer het bot tijdens de genezingsfase oedeem ontwikkelt, is een goed teken en een belangrijk proces bij de biologische botgenezing, omdat deze pijn het individu dwingt het aangetaste skeletdeel stil te houden, wat onder stress of functionele stress zou het risico lopen op breuken.

241 Pylorus = maagpoortwachter met versterkte ringspieren
242 Bulbus Duodeni = het deel van de twaalfvingerige darm dat volgt op de maagpylorus
243 periosteum = bothuid; Epidermis = buitenhuid

Pagina 364

In het rectum vinden we bijvoorbeeld vaak een tumor van de endodermale sublaag die door het ectodermale plaveiselepitheelslijmvlies dringt. Dan spreken we van een ‘poliep’ (adenocarcinoom).

16.5 Ventriculaire en duodenumzweren

(Maag- en darmzweren)

Na persoonlijk enkele beroemdheden uit de embryologie te hebben geïnterviewd, ben ik er nu vrij zeker van dat zowel het rectumslijmvlies (tot 12 cm van de anus) als het vaginale slijmvlies inclusief de baarmoederhals en de baarmoederhals, evenals het slijmvlies van de urineblaas en het nierbekken, evenals het slijmvlies van de urineblaas en het nierbekken. evenals het bovenste tweederde deel van het slokdarmepitheel244 inclusief de kleine kromming van de maag, eilandcellen van de alvleesklier, evenals de pancreas- en galwegen van de lever, evenals de intimale cellen van de kransslagaders en kransaders (zeer gevoelig!) zijn van ectodermale oorsprong.

Ze hebben allemaal plaveiselepitheel of afgeplat epitheel, ze zijn allemaal van buitenaf “geïnvagineerd”, d.w.z. feitelijk “geïmmigreerd” slijmvlies (cerebrale-ectodermale “migratie”!!)

Ik merkte een bijna fundamenteel verband op dat achteraf gezien glashelder lijkt, maar mij vooraf veel hoofdbrekens heeft gekost. Dit zijn de ventriculaire zweren (maagzweren) en zweren aan de twaalfvingerige darm (zweren aan de twaalfvingerige darm).

Zoals ik al zei: achteraf gezien is het voor iedereen duidelijk dat de maagzweer psychologische oorzaken heeft, net als de maagzweer. Voor mij is dit niets bijzonders, want uiteindelijk wordt alles bestuurd door het computerbrein. Maar de maagzweer en de zogenaamde ‘facies gastrica’, het ‘maaggezicht’, dat bij elke arts bekend is, passen helemaal niet bij de door de hersenstam bestuurde organen van de buikholte. Op dezelfde manier past het eilandcelkanker-equivalent (insuloma) van zowel alfa-eilandcellen als bèta-eilandcellen hier niet in, evenals een bepaald type levercarcinoom (galwegcarcinoom).

Maar nu bestaan ​​er bloemkoolachtige maagcarcinomen, zo groot zelfs dat ze de hele maag kunnen vullen. Hoe valt deze tegenstrijdigheid te verklaren?

244 Slokdarm = slokdarm

Pagina 365

Laten we eerst enkele feiten begrijpen die iedereen kent, maar die niemand ooit heeft kunnen uitleggen:

  1.  Een jonge, vrouwelijke vrouw krijgt bijna nooit een maagzweer of een zweer in de twaalfvingerige darm (behalve als ze linkshandig is).
  2.  Het komt uiterst zelden voor dat een jonge vrouwelijke vrouw een leverulcuscarcinoom kan ontwikkelen. Ik heb er nog geen gezien (behalve linkshandig).
  3.  De maagzweren bevinden zich altijd op dezelfde plaats: op de maagpylorus (pylorus/bulbus) en op de kleine maagkromming, nooit in de fundus245 of op de grote kromming.
  4.  Het bovenste tweederde deel van de slokdarm is bedekt met plaveiselepitheel, het onderste met darmepitheel. Maar het plaveiselepitheel strekt zich vaak uit tot in de maag, d.w.z. achter de zogenaamde cardia.246.
  5.  Rectaal carcinoom en leverulcuscarcinoom komen ongebruikelijk vaak samen voor.

Als je al deze stukjes van het mozaïek samenvoegt, is het zeer waarschijnlijk dat delen van dit plaveiselepitheel, dat is geëvolueerd van het mondslijmvlies (ectoderm!) door de slokdarm, zich feitelijk met zijn uitsteeksels, inclusief zenuwvezels, uitstrekt tot in de slokdarm. duodenum en in de pancreas (eilandcellen) en gemigreerd naar de lever. De vezels zijn niet verder gemigreerd en dat is ook de reden dat er slechts één carcinoïde in de dunne darm voorkomt. In termen van de ontwikkelingsgeschiedenis werd de dunne darm vervolgens ‘tussen de twaalfvingerige darm en de blindedarm’ geplakt247, het heeft een relatief kleiner relaiscentrum in de hersenstam dat niet overeenkomt met de grootte of lengte ervan en een onverteerbare inhoud van conflictervaring. Ik ben er zeker van dat alle zenuwvezels die de kleinere kromming van de maag, de pylorus, verbinden248- en het bolvormige gebied van de maag en de twaalfvingerige darm, de papilla en het pancreaskanaal en het gemeenschappelijke galkanaal en het cystische kanaal, evenals het leverkanaal, worden allemaal lateraal en inferieur geleverd door de rechter postcentrale gyrus. Het is veilig voor de maag en de lever, ik ben ook veilig voor de pancreaskanalen, maar de innervatie van de pancreaseilandcellen (gevoelig) komt van het diencephalon: linker paramediaan alfa-eilandcelrelais voor glucagoninsufficiëntie (angst-walging-conflict); rechter paramediaan bèta-eilandcelrelais voor diabetes mellitus-resistentieconflict).

Nadat ik deze belangrijke aanwijzing tegenkwam, bekeek ik natuurlijk al mijn hersen-CT's en kwam er echt achter dat ik een grote fout had gemaakt - vooral met de linkerventrikelinfarcten:

245 Fundus = onderkant van een orgaan, hier de maag
246 Cardia = maagmond
247 Coecum = dikke darm
248 Pylorus = poortwachter

Pagina 366

Heel vaak hadden de patiënten twee Hamer-laesies, één typisch voor coronair ulcuscarcinoom of intrabronchiaal carcinoom aan de rechter periinsulare, maar ook een tweede Hamer-laesie die ik niet helemaal kon classificeren, maar waarvan ik had aangenomen dat deze aanwezig moest zijn. "Dit omvat" . Deze bevond zich echter altijd in het latero-basale deel van de postcentrale gyrus van het sensorische corticale centrum aan de rechterkant.

Nu was het routine om in het medisch dossier te kijken of de patiënt ook over maagproblemen had geklaagd (wat ik verkeerd had geïnterpreteerd als de “begeleidende muziek” van angina pectoris van coronair carcinoom). En dat klopt: in de meeste gevallen merkte ik op dat de patiënt "ook" had geklaagd over ernstige maagproblemen, koliek, braken, teerachtige ontlasting en dergelijke, die alle artsen aan hartpijn toeschreven als "gastrocardiaal syndroom".

Als we nu de aard van de zweer in gedachten houden, is het in wezen een substantiedefect. Het analoge proces vinden we bij alle plaveiselcelcarcinomen (mondslijmvlies, intrabronchiaal slijmvlies, coronair slijmvlies, vaginaal en baarmoederhalsslijmvlies, blaas- en rectumslijmvlies, hier in de blaas en het rectum vermengd met poliepen die tot het endodermaal darmepitheel en adenocarcinoomweefsel behoren! ).

Er kan geen twijfel over bestaan: maag- en twaalfvingerige darmzweren zijn in wezen plaveiselcelzweren, zijn van ectodermale oorsprong en hebben hun relaiscentrum in de laterale postcentrale retroinsulaire gyrus.249 juist, zijn een typisch mannelijk gedragskenmerk.

De zaak is niet zo moeilijk te begrijpen: in de lagere slokdarm, op de kleinere kromming van de maag, op de pylorus van de maaguitgang en in de twaalfvingerige darm, evenals in de ductus pancreaticus, de galbuis250 en leverkanalen overlappen twee epitheelformaties elkaar: het darmepitheel, dat evolutionair afstamt van het endoderm, de binnenste kiemlaag, en behoort tot het maagdarmkanaal en zijn relaiscentrum heeft in de hersenstam, en het jongere plaveiselepitheel, dat behoort naar het ectoderm, het buitenste kiemlaag-relaiscentrum in de grote hersenen. Vandaar de pijn bij maag- of darmzweren, bij galkoliek. Vandaar de (gemigreerde) innervatie van de eilandcellen via het diencephalon (de eilandcellen worden direct aangevoerd en zenuwachtig aangestuurd door het diencephalon!).

In het verleden geloofden veel auteurs van medische leerboeken dat het zoutzuur in de maag maagzweren veroorzaakte. Maar de grote kromming van de maag, waar het meeste zoutzuur zit, veroorzaakt nooit een maagzweer. Bovendien is er sprake van hyperaciditeit251 van de maag is al een vagotonisch teken, zoals in elk leerboek te vinden is.

249 retro- = woordgedeelte met de betekenis achter, achter
250 Choledochus = galkanaal
251 Hyperaciditeit = overtollige zuurgraad

Pagina 367

Niemand betwist dat maagzweren iets met conflicten te maken hebben. Maar het feit dat er twee verschillende soorten kanker in de maag zijn, een ‘ulceratieve kanker’ en een ‘bloemkoolachtige’ kanker, is op het eerste gezicht een beetje moeilijk te begrijpen. Maagzweren zijn als zweren in het mondslijmvlies: cellen worden verzweerd, d.w.z. afgestoten, zodat het lumen, dat de binnendiameter van het buisvormige orgaan is, groter is en daardoor meer bloed (kransslagaders), lucht (bronchiën) of voedsel ( duodenum of slokdarm) of gal (choledochaal of intrahepatisch).252 galwegen).

Dit verklaart het ‘minder substantie’, het substantiedefect. Overigens hebben de slokdarm en de maag hun relaiscentrum en dus hun Hamer-focus op vrijwel dezelfde plaats. De inhoud van het conflict heeft altijd een relatie met het territorium.

Hoe zit het met levercarcinomen? (Ze komen vaak samen met de ventriculaire zweer voor). We hebben ook twee soorten tumoren in de lever: tumoren met een substantiedefect bevinden zich in de galwegen, waar de hersenzenuwvezels (gevoelig) reiken. De andere bevinden zich in het parenchym en vormen grote adenoïde leverknobbels in het leverparenchym (als er maar één is, wordt dit “solitair levercarcinoom” genoemd), soms zelfs hobbelige knobbeltjes nabij het leverkapsel, die vaak gemakkelijk kunnen worden gepalpeerd. kan. Ze lijken op het beeld van een darmtumor. Eenzaam levercarcinoom kan alleen verdwijnen als het tijdens de genezingsfase door tuberculose wordt afgebroken en afgebroken. De resterende leverholten storten meestal in en raken verhard253 tot zogenaamde solitaire levercirrose (in principe hetzelfde proces als bij de caverniserende longknobbeltjes in het alveolaire gebied).

De maag- en darmzweren hebben nog een bijzonder kenmerk: omdat het relaiscentrum zich in de cortex bevindt, veroorzaakt het maag-epilepsie nadat het conflictolyse-oedeem is ingeschoten!

Naar mijn mening is maagkoliek met krampen vaak, of misschien zelfs meestal, een epileptoïdecrisis nadat het conflict is opgelost. Omdat het “cerebrum-maag-conflict” blijkbaar sterk verband houdt met het territoriumconflict en vaak samen daarmee voorkomt, werd het beeld van een hartaanval vaak overschaduwd door het klinische beeld van maagkoliek. In minder dramatische gevallen sprak men van “Hepato-Gastro-Cardialem”.254 Syndroom” of “Gastrocardiaal syndroom”, afhankelijk van wat er aangedaan en gecombineerd was.

252 intrahepatisch = gelegen in de lever
253 verhard = verhard
254 Hepato-Gastro-Cardialem= lever, maag, hart

Pagina 368

Dit is te onderscheiden van darmkoliek in de genezingsfase na eerdere spierdarmverlamming255 (verlamd hooi). Conflict: een stuk niet peristaltisch naar voren kunnen duwen, wat betekent dat het niet kan worden verteerd.

Het is een bekend feit dat carcinoom in deze gebieden zich nooit uitbreidt naar het orgaan dat het dichtst bij lijkt te zijn en de zogenaamde ‘orgaandrempel’ kan overschrijden. We zien nooit dat een rectumcarcinoom zich uitbreidt naar de sigmoïde colon, een baarmoederhals256-Carcinoom op het corpus uteri257 of dat een carcinoom van een nierbekkenulcus zich uitbreidt naar de verzamelkanalen (endodermaal) of van daaruit weer naar het glomerulaire parenchym (mesodermaal) van de nier, of dat een carcinoom van de bovenste slokdarm zich uitbreidt naar de grotere kromming van de maag.

In dezelfde hersengebieden aan de rechterzijde van het eiland bevinden zich ook relaiscentra voor organen die ook plaveiselepitheelslijmvlies hebben, hoewel ze op het eerste gezicht niets te maken lijken te hebben met de recto-vagino-vesicale organen: mondholte, slokdarm- en bronchiaal slijmvlies evenals de zogenaamde intima van de kransslagaders. Organen die op het eerste gezicht niets met elkaar of met de recto-vagino-vesicale seksuele en territoriale markeringsorganen te maken hebben.

Tot nu toe zijn er voor embryologen geen tegenstrijdigheden ontstaan ​​zolang de ‘Triade van de Nieuwe Geneeskunde’ nog niet bekend was. Omdat we nu echter op een voor de ontwikkeling begrijpelijke manier een exacte correlatie tussen biologisch conflict, lokalisatie in de hersenen en orgaangerelateerde relaties moeten leren vinden, leren we ook de correlatie tussen hersenlokalisatie en histologische structuur vanuit een ontwikkelingsperspectief te begrijpen.

We leren nu begrijpen dat de zijboogslagaders een bijzondere positie tussen de slagaders innemen, omdat hun vasculaire intima bestaat uit plaveiselepitheel (zeer gevoelig!), dat is toegewezen aan het periinsulaire gebied in de hersenen, dat wil zeggen aan territoriaal gedrag.

Nu begrijpen we ook waarom mensen in het verleden vaak werden misleid door het feit dat er gliacellen in de hersenen zitten258 lijken soms op keratiniserende plaveiselepitheelcellen, wanneer deze gliacellen gliaal littekenweefsel (mesodermaal) vormden, zogenaamde ‘gliomen’. De buitenste huid (epidermis) is ook ectodermaal, maar de algehele huid bestaat qua ontwikkeling uit twee verschillende huiden: een oudere, mesodermale “cerebellaire huid”, de huidige onderhuidse huid met zweet- en talgklieren en grove zintuiglijke waarneming, en de jongere “ hersenhuid” (epidermis) gemaakt van plaveiselepitheel met fijne gevoeligheid.

255 Darmverlamming = darmverlamming
256 Baarmoederhals = baarmoederhals
257 Corpus uteri = lichaam van de baarmoeder
258 Gliacellen = bindweefselcellen

Pagina 369

Het op overtuigende wijze kunnen uitleggen van details moet aan volgende onderzoekers en tolken worden overgelaten. Dit verandert echter niets aan het systeem zelf.

Door de hersenen bestuurde organen en door de althersenen bestuurde organen gedragen zich in precies omgekeerde verhouding tot elkaar met betrekking tot celproliferatie en celsmelting tijdens de sympathische en vagotone fasen.

Dus terwijl de oude door de hersenen gecontroleerde organen celproliferatie produceren in de conflictactieve fase, produceren de door de hersenen gecontroleerde organen celsmeltingen in de conflictactieve fase.

In de vagotone genezingsfase is de situatie precies het tegenovergestelde. Dit was tot nu toe niet bekend, of zelfs maar vermoed.

Omdat alle celproliferatie als tumorachtig en daarom herstellend werd beschouwd, wat volkomen normaal was voor de rode (cerebrum) groep259 Celproliferatie in de genezingsfase, d.w.z. de aanvulling van orgaannecrose (bijv.260– Sarcoom na botosteolyse) en de celproliferatie van de gele groep (oude hersenen) (bijvoorbeeld darmkanker) in de conflictactieve fase, kon uiteraard geen enkele eerlijke wetenschapper enige betekenis of gemeenschappelijkheid in dit geheel ontdekken. De meest dubieuze waren degenen die beweerden dat er iets gemeenschappelijks was tussen deze totaal tegenovergestelde groepen. Afgezien van het feit dat beide groepen celdeling ondergaan, zij het in verschillende fasen en dus uiteraard om totaal verschillende redenen, hadden deze verschillende soorten celdelingen eigenlijk niets met elkaar gemeen, alleen uitsluitend tegenpolen. Maar niemand heeft dat ooit opgemerkt.

  1.  omdat mensen niet geïnteresseerd waren in de psyche en conflicten, vooral biologische conflicten, in verband met kanker. Men geloofde dat de veronderstelde histologische ‘feiten’ (kwaadaardig – niet kwaadaardig) vertrouwd konden worden.
  2.  omdat ze dogmatisch alleen naar hersentumoren en uitzaaiingen zochten in de CT-scans van de hersenen, in plaats van naar computerrelais van onze hersenen. Ze wilden niets weten over de kuddes van Hamer omdat ze “het hele medicijn uit het raam hadden gegooid”.
  3. omdat de handen van mensen die lijden aan kanker en kankerequivalenten niet eens bewust werden geschud. Als je dit warm had gedaan, dan had je ontdekt dat de gele hersengroep altijd cellen vermenigvuldigt met koude handen, terwijl de rode hersengroep altijd (genezende) celvermenigvuldiging vertoont met warme of warme handen. Het zou eigenlijk zo gemakkelijk zijn geweest!

259 herstellend = herstellend
260 Eelt = kalk

Pagina 370

Zelfs met de veronderstelde cytostatische chemotherapie was het niet mogelijk onderscheid te maken tussen de verschillende kiemlaagverbindingen. Omdat het op een gegeven moment tot een oncoloog had moeten doordringen dat chemo, of helemaal niet, tijdens de genezingsfase alleen maar iets kon bereiken, namelijk het stoppen van de genezing. In de conflictactieve fasen verhoogde chemo-pseudotherapie, die een sterk sympathicotonisch effect heeft, echter de progressie261 de kankerziekte.

Het ontogenetische systeem van tumoren en kankerequivalenten is niet alleen van toepassing op kanker, maar, net als alle vijf de biologische natuurwetten, op vrijwel alle ziekten die we kennen. We noemen de ziekten die in de conflictactieve fase geen kankertumoren of necrose vertonen ‘kanker-equivalente ziekten’ (eigenlijk zouden we moeten zeggen: ‘biologische kanker-equivalente speciale programma’s’). Het volgende gedeelte gaat over hen.

16.6 De kanker-equivalente ziekten (nu “Sensible Biological Cancer Equivalent Special Programs”)

Het ontogenetische systeem van tumoren en kankerequivalenten is, zoals ik al zei, niet beperkt tot kanker, maar is ook van toepassing op de zogenaamde “kankerequivalenten”.

Wat is er speciaal aan de kankerequivalenten:

In de gele oude hersengroep zijn alle ziekten identiek aan kanker en de bijbehorende genezingsfase als deze zich voordoet. Als dit gebeurt, betekent dit dat het niet verplicht gebeurt, maar alleen als er een conflictoplossing plaatsvindt, anders eindigt de conflictactieve fase met cachexie262 bij het overlijden van de patiënt, of de patiënt creëert een modus vivendi in de vorm van een hangend conflict. Het tweefasige karakter van de ziekten, voor zover het het tweede deel of de tweede fase betreft, hangt af van de oplossing van het conflict.

Er zijn geen kankerequivalenten voor de oude hersenorganen, alleen kankers en – in positieve gevallen – de genezingsfase nadat het conflict is opgelost.

Voor de mesodermale, door de hersenen bestuurde organen (botten, bindweefsel, lymfeklieren, enz.) zijn er ook geen kankerequivalenten, maar alleen kanker in de vorm van necrose, osteolyse, weefselgaten, het smelten van korte cellen, en - in het positieve geval geval van conflictolyse - de genezingsfase met aanvulling van het substantiedefect, enz.

261 progressief = vooruitgaan, vooruitgaan
262 Cachexie = verspilling

Pagina 371

We vinden alleen kanker-equivalente ziekten onder de ectodermale corticaal gecontroleerde orgaanziekten, en zelfs daar alleen in sommige van deze organen. Toch zijn het er veel.

De definitie is:

“Kanker-equivalente ziekten” (kanker-equivalente speciale programma’s) of kortweg kanker-equivalenten zijn ectodermaal-corticaal gecontroleerde ziekten of betekenisvolle biologische speciale programma’s die ook precies de 5 biologische natuurwetten volgen, maar in plaats van een cellulaire of parenchymateuze wet.263 Stofdefect of in plaats van celsmelten een verstandige Aantasting van de functie show. Deze omvatten motorische en sensorische verlamming, diabetes, glucagoninsufficiëntie, visuele en auditieve beperkingen met de bijbehorende conflicten en Hamer-foci in de hersenen en, als conflictoplossing plaatsvindt, de genezingsfase met de bijbehorende symptomen en (soms fatale) complicaties.

Zelfs als de cellen in het orgaan niet smelten in de vorm van kanker, lijken ze in een bepaald opzicht toch veranderd te zijn, net zoals de verantwoordelijke hersengebieden (de brandpunten van Hamer) ook veranderd zijn. (bijvoorbeeld insulineomen in de alvleesklier bij diabetes of glucagoninsufficiëntie).
Ondanks veranderingen lijken deze cellen echter nog steeds functioneel herstelbaar te zijn na vele jaren van conflictactiviteit na een conflictoplossing264zijn.

Zusammenfassung:

Met de Derde Biologische Natuurwet kunnen we de oorzaken, de basis van alle natuurlijke gebeurtenissen in de geneeskunde, begrijpen:

We kunnen begrijpen dat de betekenisvolle biologische speciale programma’s van de individuele kiemlagen reguliere processen in ons en alle andere wezens zijn die tientallen miljoenen jaren geleden in onze hersenen zijn geprogrammeerd en altijd op dezelfde of vergelijkbare manier deel hebben uitgemaakt, maar als zodanig betekenisvol zijn. Biologische speciale programma's gedurende tientallen miljoenen jaren zijn we verdwaald.

We kunnen begrijpen dat alle weefsels met dezelfde histologische formatie, ook in de hersenen, hun controlerelais dicht bij elkaar hebben, net zoals de daarmee samenhangende biologische conflicten psychologisch dicht bij elkaar liggen.

We kunnen nu begrijpen waarom Moeder Natuur betekenisvolle processen met heel verschillende middelen tot stand brengt, juist omdat er verschillende kiemlagen zijn.

263 parenchymateus = betrekking hebbend op het zeer specifieke weefsel van een orgaan
264 Restitutie = herstel

Pagina 372

We kunnen begrijpen waarom we de ontwikkeling van kanker nooit hebben kunnen begrijpen, zolang we deze verbanden en vooral het evolutionaire mechanisme waardoor onze biologische conflictprogramma’s ontstaan ​​niet begrijpen. Daarom hebben we, in onze onwetendheid, altijd beweerd dat kanker onbegrijpelijk was, dat het simpelweg ‘kwaadaardig’ was, dat het een wild en lukraak, ongecontroleerd fenomeen was dat niemand kon begrijpen. – Niets van dat alles was waar!

Kanker en alle andere zogenaamde ‘ziekten’ die we nu begrijpen als onderdeel van respectievelijke betekenisvolle biologische speciale programma’s (SBS) zijn het meest verstandige, logische en duidelijk begrijpelijke wat er is. Het werkt volgens vijf biologische natuurwetten, zoals ik momenteel laat zien. Aangenaam wetenschappelijk – vergeleken met de talloze onbewezen en onbewijsbare hypothesen van de onwetende mensen die zichzelf hoogdravend ‘conventionele geneeskunde’ noemen.

16.7 Waarom er geen uitzaaiingen kunnen zijn

Zoals u, beste lezers, in het vorige hoofdstuk hebt gelezen, komen kanker en elke zogenaamde ziekte, dat wil zeggen elk speciaal programma van de natuur, uiterst regelmatig voor.

Met de 3 niveaus van de psyche, het brein en de organen maakt de Nieuwe Geneeskunde zichzelf aantoonbaar en begrijpelijk; De 3 niveaus bieden zelfs een overbepaald systeem: als ik maar één niveau precies ken (bijvoorbeeld het psychologische niveau van biologische conflicten), kan ik de andere twee niveaus ontsluiten.

Over de strikte regelmaat van de processen op alle drie de denkbeeldige niveaus en daarmee over de reproduceerbaarheid van het nieuwe medicijn kan in een formule het volgende worden gezegd:

Er zijn 3 niveaus (psyche, hersenen, organen) die synchroon lopen, en er zijn 2 ziektefasen (zolang het conflict is opgelost), plus een fase van normaliteit vóór de sympathicotone conflictactieve fase en aan het einde van de fase van de ziekte. vagotone conflictopgeloste genezingsfase een fase van renormalisatie. We hebben dus niet alleen 4 fasesecties op elk 3 niveaus, maar ook 3 opvallende punten (DHS, conflictolyse en epileptische crisis) op elk 3 niveaus, d.w.z. 21 criteria, die we elk afzonderlijk kunnen bevragen volgens de 5 biologische natuurwetten .

Omdat de vijf biologische natuurwetten samen echter minstens zes criteria bevatten, waaronder de histologische criteria, de cerebraal-topografische, orgaan-topografische, de conflict-coloratieve en de microbiële criteria, komt men tot één enkele – als men nauwkeurig kan nagaan onderzoek alle 5 niveaus Case gebaseerd op 6 verifieerbare en reproduceerbare feiten. Het is astronomisch onwaarschijnlijk dat slechts één enkel geval deze 3 reproduceerbare feiten toevallig zou hebben, omdat het altijd het op een na beste geval is uit miljoenen mogelijke gevallen.

Pagina 373

Maar als een patiënt slechts twee ziekten heeft, waarvan sommige parallel of opeenvolgend kunnen verlopen, dan komen de reproduceerbare feiten bij elkaar op 252. De waarschijnlijkheid neemt toe tot bijna astronomische waarschijnlijkheidswaarden!

Een ander uiterst belangrijk criterium dat bij de berekening wordt betrokken, is dat de lokalisatie van de brandpunten van Hamer in de hersenen voorbestemd is. Dit betekent dat het relais - een van de honderden mogelijke relais - al is bepaald. En deze estafette moet nu – bij ziekte Hamers focus – precies de formatie hebben die bij de overeenkomstige fase hoort. De kans dat slechts één geval zich voordoet is astronomisch hoog. Patiënten hebben echter meestal meerdere vormen van kanker of verlamming, diabetes en dergelijke, en voor elke individuele ziekte moet aan alle criteria worden voldaan...!

Bovendien is er, volgens het ontogenetisch bepaalde systeem van tumoren en kanker-equivalente ‘ziekten’, ook de ontwikkelingstoestand van elke zogenaamde ziekte in termen van histologische vorming, hersenlokalisatie en ook de speciale biologische betekenis van het betreffende speciale programma. .

In de Nieuwe Geneeskunde is er geen zinloosheid, maar integendeel alleen het hoogste gevoel van betekenis! Dus de acrobatiek van de officiële geneeskunde over de welig tierende kwaadaardige kankercel, die ongecontroleerd groeit en dochtertumoren vormt, zogenaamde zogenaamde metastasen, lijkt op zijn minst avontuurlijk:

Zoals bekend is, is de officiële doctrine op het gebied van metastasen dat vanaf een primaire tumor (waarvan de werkelijke oorzaak vermoedelijk varieert van roken, voeding, kankerverwekkende stoffen, virussen en slechte genen in het genoom) cellen worden getransplanteerd of gezaaid. via het bloed- of lymfestelsel. De ‘kwaadaardige’ cel nestelt zich vervolgens in een nieuw orgaan en vormt een ‘metastase’.

Er zijn een paar vragen die u, beste lezers, waarschijnlijk zelf al kunt beantwoorden:

1. Vraag: De enige weg in het lichaam is naar de periferie265 leidt, gaat door de slagaders. Men spreekt van ‘hematogene zaaiing’, dat wil zeggen het zaaien via de bloedbaan van de vermeende uitzaaiingen. Geen enkele onderzoeker is er echter ooit in geslaagd – na duizenden pogingen – een kankercel in arterieel bloed te vinden.

265 Periferie = de buitenste zones van het lichaam

Pagina 374

Hoe verklaart de conventionele geneeskunde dit?

2. Vraag: Alle pathologen geven toe dat in principe hetzelfde type kanker altijd in hetzelfde deel van het lichaam ontstaat. Zo zijn de longknobbeltjes (bij angst voor de dood) vanuit histologisch perspectief altijd adenocarcinomen. Niemand kan histologisch een zogenaamd “primair carcinoom” onderscheiden van een “secundair carcinoom”, dat wil zeggen een “metastase”.

Als dat zo is, dan zouden alle kankercellen – die nog nooit in arterieel bloed zijn waargenomen – zo slim moeten zijn dat ze binnen een paar seconden precies weten waar ze zijn aangekomen en dan het gebruikelijke carcinoom voor die plek moeten vormen. . Een leveradenocarcinoom dat groeit als een bloemkool ontwikkelt bijvoorbeeld plotseling een “botmetastase” in het bot, d.w.z. er ontstaan ​​gaten om vervolgens later compacte longknobbels “metastasen” van het adenoceltype in de longen te vormen??! We moeten dus niet alleen uitgaan van een drievoudige metamorfose, maar ook van een drievoudige verandering in de betreffende kiemlaag-affiliatie, om nog maar te zwijgen van de “vliegende verandering” in de koppeling van de cel aan het verantwoordelijke hersenrelais! Kortom: een varken baart een kalf en het kalf baart een schaap! Hoe verklaart de conventionele geneeskunde dit?

3. Vraag: De neurohistopathologen zeggen unaniem dat hersen-, zenuw- of ganglioncellen zich uiterlijk na de eerste 3 levensmaanden niet meer kunnen delen. De gliacellen, het zogenaamde hersenbindweefsel, dat geen zenuwfunctie heeft maar alleen voedings-, ondersteunende en littekenvormende functies heeft, kunnen zich net als het bindweefsel in het lichaam delen wanneer het littekens vormt. Als hersencellen zich niet meer kunnen delen, wat zijn dan ‘hersentumoren’ of ‘hersenmetastasen’?

De neurohistopathologen zijn het erover eens dat je bij een zogenoemde ‘hersentumor’ histologisch altijd kunt zien waar deze thuishoort. Het resultaat is dat er feitelijk hetzelfde type hersenweefsel op dezelfde plaats aanwezig is, ook al is het enigszins veranderd onder de omstandigheden van een DHS gevolgd door een ca-fase. Maar je kunt nog steeds precies zien waar het thuishoort. Nu weten we met professor Pfitzer (zie hoofdstuk 10) dat de gliale littekens of polymorfe gliomen vaak in veel dingen lijken te passen (dat wil zeggen veel orgaankankers), waardoor de cellen er morfologisch vaak hetzelfde uitzien.

Pagina 375

Per definitie kunnen hersentumoren in de ware zin echter niet bestaan.

Wat “hersenmetastasen” betreft, eist de conventionele geneeskunde dogmatisch dat een kwaadaardige metastatische cel, bijvoorbeeld uit de eierstok, zich in de hersenen nestelt op zijn nooit waargenomen reis door het bloed en daar een kleine eierstok vormt! Kleine eierstokken en testikels in de hersenen – heeft dit echt iets met wetenschap te maken?

4. Vraag: Als je welk orgaan dan ook van de hersenen scheidt (bijvoorbeeld een maagpreparaat maakt), kun je daar geen kanker meer veroorzaken, zelfs niet met honderden zogenaamde “kankerverwekkende stoffen”. Zelfs als de ‘kankerverwekkende stoffen’ lokaal in een duizendvoudige concentratie worden toegepast.
Hoe verklaar je dat?

Bij ratten, waarbij bewezen werd dat formaldehyde kanker veroorzaakt, was juist dit formaldehyde, waar de ratten een grote afkeer van hebben, in een duizendvoudige concentratie aanwezig. in de neus gespoten. Elke dag en een heel jaar lang. Merk je iets?

5. Vraag: Het is bekend dat van de honderd patiënten bij wie een röntgenfoto wordt gemaakt op de dag van de kankerdiagnose, ongeveer 98% van de beelden geen “longmetastasen” vertoont.

Op deze dag krijgen de patiënten echter ook de volledige zogenaamde “waarheid” te horen. Voor de meeste patiënten is het, zoals ze zeggen, een vruchtbare schok, een DHS. Sommige mensen herstellen ervan omdat ze bijvoorbeeld dierbaren hebben.

In 30-40% van de gevallen in de conventionele geneeskunde vinden we echter drie tot vier weken later longknobbeltjes. Merk je iets?

Hoe verklaart de conventionele geneeskunde dit opvallende fenomeen?

Bij dieren zien we zulke ‘longknobbelsmetastasen’ niet.

Primarius uit Klagenfurt tijdens een lezing die ik gaf in Klagenfurt, 1991: "Dokter Hamer zegt: 'Het gaat goed met de dieren, ze verstaan ​​de stem van de voorverkiezingen (hoofdartsen, daarmee bedoel ik de prognoses) niet, daarom begrijpen ze het niet' uitzaaiingen krijgen'."

Mijn antwoord: “Professor, vandaag hebt u mij voor het eerst correct geciteerd. Het lijkt erop dat je op het punt staat de Nieuwe Geneeskunde te begrijpen.’

Pagina 376


17 Het ontogenetisch bepaalde systeem van microben – de 4e biologische natuurwet van de nieuwe geneeskunde

Pagina's 377 tot 388

Het ontogenetisch bepaalde systeem van microben

377 Schema Het ontogenetisch bepaalde systeem van microben

Verbindingen tussen

HERSENEN – KIEMEND – MICROBE

Aan de linkerkant van de afbeelding zie je een diagram van de hersenen en aan de rechterkant zie je de overeenkomstige microben die op bevel van de hersenen beginnen te werken aan het oplossen van conflicten.

De schimmels en schimmelbacteriën (geel), de oudste microben in ons organisme, verwerken alleen de tumoren van de organen van het endoderm (binnenste kiemlaag) die worden aangestuurd door de hersenstam, of breken de tumoren af ​​die eerder cellen hadden vermenigvuldigd. bijvoorbeeld de darmtumoren, evenals die van de door het cerebellum gecontroleerde tumoren van de organen van het cerebellaire mesoderm (middelste kiemlaag), die ook cellen hadden vermenigvuldigd, bijvoorbeeld een tumor in de vrouwelijke borst, dat wil zeggen alle tumoren die worden gecontroleerd door de oude hersenen.

Pagina 377

De virussen verwerken, net als de jongste microben (rood), alleen de zweren van de organen van het ectoderm (buitenste kiemlaag), die worden aangestuurd door de hersenschors, bijvoorbeeld bij neusslijmvlieszweren.

Daartussen verwerken de bacteriën (oranje) gedeeltelijk de door het cerebellum gecontroleerde tumoren van de organen van het mesoderm (middelste kiemlaag), waar ze cellen afbreken, evenals de door het hersenmerg gecontroleerde necrose van de organen van het mesoderm (middelste kiemlaag). kiemlaag), waar de bacteriën cellen afbreken en helpen opbouwen, bijvoorbeeld in de botten.

Het ontogenetisch bepaalde systeem van microben is geen theorie of hypothese, maar eerder een empirische ontdekking. Het principe was eigenlijk heel simpel:

Toen ik eenmaal het ontogenetische systeem van tumoren en kankerequivalenten kende, moest het ‘ontogenetisch bepaalde systeem van microben’ in mijn handen vallen als een rijpe vrucht van ontdekking, als ik niet volledig blind was. Want nadat ik had ervaren dat de biologie van mens en dier lang niet zo onzinnig en systeemloos is als men zich had voorgesteld, met kanker die zinloos en lukraak groeit en microben zinloos en lukraak vernietigen, begon ik natuurlijk mijn hele nieuwe leven met het systematisch zoeken naar medicijnen voor een systeem. Onvermijdelijk moest ik de volgende wetten tegenkomen:

1. De classificatie van microben:

Schimmels en schimmelbacteriën – bacteriën – virussen
komt overeen met hun ontogenetische en fylogenetische266 267 Wijzigen:

  •  Schimmels en schimmelbacteriën (tbc) zijn de oudste of archaïsche microben uit de evolutionaire ‘oudheid’, overeenkomend met het ‘oude hersenmodel’.
  • Bacteriën zijn de “middeleeuwse” microben, maar ze behoren al tot het cerebrum-model, meer bepaald het hersenmerg. Ze behoren dus al tot het ‘moderne tijdperk’ van de ontwikkelingsgeschiedenis.
  • Virussen zijn de jongste microben, een kruising tussen levende en levenloze materie. Ze behoren tot het hersenschorsmodel, d.w.z. ook tot de evolutionaire ‘huidige tijd’.

2. De classificatie van microben vindt ook plaats volgens de cotyledon-affiliatie van de orgaangebieden waaraan ze “werken”.

a) De schimmels en schimmelbacteriën (tbc) verwerken alle organen die worden gecontroleerd door de oude hersenen, dat wil zeggen endodermale organen die worden gecontroleerd door de hersenstam en die worden gecontroleerd door het cerebellum door het oude mesoderm. Gewoon celafbraak!

256 fylogenetisch = gerelateerd aan de geschiedenis van de stam
257 Fylogenie = stamontwikkeling

Pagina 378

 b) De bacteriën verwerken de organen van het jonge mesoderm die worden aangestuurd door het hersenmerg. Celafbraak en celopbouw!

c) De virussen verwerken de door de hersenschors gecontroleerde organen van het ectoderm. Gewoon celstructuur!

Alle microben werken verstandig en biologisch in een netwerk met het gastheerorganisme, zoals ik al zei, uitsluitend op de organen waartoe ze behoren in termen van ontwikkeling – in termen van kiemlagen – in termen van de hersenen. Bij mens en dier betekent “hersensgewijs” “hoofd-hersensgewijs”. Bij planten zijn alleen de orgaanhersenen aanwezig, maar deze zijn voldoende voor alle functies.

3. Hoe microben werken en zich vermenigvuldigen:

Alle microben zonder uitzondering”arbeiten" uitsluitend in de post-conflictolytische genezingsfase, beginnend met conflictolyse en eindigend met het einde van de genezingsfase; ze werken noch ervoor, noch erna. Voorheen werden ze als zogenaamd “apathogeen” beschouwd.258 Ziektekiemen” in de genezingsfase als “virulent”.259 Ziektekiemen” en na de genezingsfase weer als onschadelijke “niet-pathogene” ziektekiemen.

a) Die voor de organen van de binnenste kiemlaag, die in de cephaloforen260 worden gecontroleerd door de hersenstam, verantwoordelijke microben, de schimmels en bij mensen voornamelijk schimmelbacteriën (tbc en lepra) of mycobacteriën en dezelfde mycobacteriën gecontroleerd door het cerebellum voor de organen van de oude middelste kiemlaag, d.w.z. de mycobacteriën gecontroleerd door de oude brein vermenigvuldigen is als volgt:

De schimmels en, bij de mens, vooral mycobacteriën, vermenigvuldigen zich in de conflictactieve, sympathicotonische fase, in hetzelfde ritme en dezelfde intensiteit als de tumorcellen die nieuw gevormd worden door mitosen in het verstandige biologische speciale programma van het gastheerorganisme. Ze blijven op afroep beschikbaar in het gastheerorganisme zolang de conflictactieve fase (ca-fase) duurt. In deze sympathische, conflictactieve fase ben je ‘inactief’ in termen van werk; vroeger zeiden we ‘apathogeen’ of ‘avirulent’.

Op het moment van conflictolyse zijn er zoveel mycobacteriën (“acid-fast rods”, TB) aanwezig als nodig is om de tot dat punt in de pcl-fase uitgegroeide SBS-tumor gemakkelijk en snel af te kunnen breken en te verkazen .

De mycobacteriën herkennen precies welke ze moeten opruimen en welke ze niet mogen aanraken (de autochtone) op basis van de andere genstructuur van de tumorcellen, die slechts bedoeld zijn voor eenmalig gebruik, vergeleken met de autochtone orgaancellen die zouden moeten blijven.

258 niet-pathogeen = vermoedelijk geen ziekte veroorzakend
259 virulent = zogenaamd besmettelijk, giftig
260 Cephalophores = hoofdsteunen

Pagina 379

Uit dit genetische verschil in de “unieke tumorcellen” hebben conventionele artsen een genetische “kwaadaardigheid” van de tumorcellen geconstrueerd – complete onzin!

b) Degenen die verantwoordelijk zijn voor de jongere, door het hersenmerg bestuurde organen van de jongere middelste kiemlaag (jong mesoderm). Bacteriën kunnen “degraderen-corrigeren” (osteomyelitis) en "gebouw" Osteo-recalcificerend werk.

In tegenstelling tot de mycobacteriën die werken voor de organen die door het oude brein worden gecontroleerd, vermenigvuldigen de bacteriën zich niet in de conflictactieve fase, maar eerder uitsluitend in de pcl-fase, in vagotonie!

Hoewel mycobacteriën praktisch niet op agarcultuur kunnen worden gekweekt omdat ze worden gecontroleerd om zich te vermenigvuldigen door de oude hersenen in de ca-fase, kunnen bacteriën wel goed worden gekweekt op agargrond in de broedmachine, maar ik denk niet dat het zo goed is als in het organisme. . Penicillines, een stofwisselingsproduct van de schimmels, werken alleen tegen bacteriën, die zich isoleren van de bacteriën en deze beschadigen of zelfs doden.

c) De virussen die verantwoordelijk zijn voor de jongste, door de hersenschors bestuurde organen van de buitenste kiemlaag (ectoderm) werken uitsluitend in de pcl-fase en uitsluitend celopbouw!

Hun proliferatie of reproductie vindt plaats in de pcl-fase.

Je kunt ze praktisch ook niet kweken, behalve op zogenaamde levende culturen, bijvoorbeeld bevruchte kippeneieren, waar je de kippenembryo's praktisch in conflict brengt en enthousiast toekijkt terwijl de virussen zich vermenigvuldigen in de pcl-fase.

De virussen optimaliseren praktisch het herstelproces van ulceratieve veranderingen in de huid en slijmvliezen. De genezingsfase is meer foudroyant261, maar in biologische zin is het goedkoper dan zonder de aanwezigheid van virussen.

Als het om een ​​zogenaamde “virale ziekte” gaat, zou het juister zijn om te zeggen: als een genezingsfase van een SBS gelukkig is geëindigd met de aanwezigheid van het juiste virus, blijven er zogenaamde “antilichamen” achter. Ook bij virussen is deze term onjuist. Het zou “geheugenlichaam voor virussen” moeten heten. Feit is dat het virus voor de tweede keer door het organisme als een “oude bekende” wordt verwelkomd en dat de PCL-fase soepeler en minder dramatisch verloopt. We moeten dus op veel gebieden opnieuw leren.

261 foudroyant = in een flits beginnend en snel vooruitgaand

Pagina 380

4. Het werk van microben in detail:

Alle microben zijn specialisten, niet alleen in de organen waaraan ze werken, maar ook in de manier waarop ze werken.

a) champignons en schimmelbacteriën (Mycobacteriën, TB) zijn ‘opruimingswerkers’, dat wil zeggen dat ze endodermale hersenstam-gecontroleerde tumoren (adenocarcinomen) en oud-mesodermale cerebellum-gecontroleerde tumoren (adenoïde carcinomen) opruimen, of preciezer: ze verkazen tumoren van de oude door de hersenen bestuurde organen Begin van conflictolyse, op voorwaarde dat dit wordt bereikt. Tijdens normotensie en tijdens de conflictactieve sympathicotonische fase, evenals tijdens de “re-normotensie” (na voltooiing van de genezingsfase) zijn ze “apathogeen”, d.w.z. “onschadelijk”. Ook voor alle andere organen zijn ze onschadelijk en niet pathogeen!

We hebben al gehoord dat de tuberkelbacteriën ontstaan ​​door deling in de conflictactieve, sympathicotone fase, precies in hetzelfde ritme als het aantal tumorcellen dat na conflictolyse door onze goede helpers weer afgebroken zou moeten worden. Dit is de onovertroffen zachte en effectieve operatie van de natuur!

Maar in tegenstelling tot de ‘cerebrum-modellen’ waar sprake is van ‘eeuwig’ hangende conflicten, die zelfs biologisch-sociale programma’s mogelijk kunnen maken door hun ophanging, zijn de oude door de hersenen gecontroleerde modellen (hersenstam, endoderm en cerebellum, oud mesoderm) een conflictoplossing en daaropvolgende verwijdering van de tumor is bijna een voorwaarde! Maar een primitief volk waarin tuberculose-mycobacteriën niet alomtegenwoordig zijn262 endemisch263 zou niet bestaan. Maar er is onder de primitieve volkeren geen enkel geval bekend waarin een schildkliercarcinoom niet zou uitgroeien door een gebrek aan tuberkelmycobacteriën en de ‘patiënt’ daardoor ellendig zou omkomen aan de regelrechte ziekte van Graves. Hetzelfde geldt voor de hypofysetumoren van de hypofysevoorkwab.

Wat zou het menselijke organisme doen met deze enorme hoeveelheden tuberkelmycobacteriën, die uit voorzorg zijn geproduceerd of die in dezelfde tijd als de tumor door deling zijn ontstaan, als ze het beoogde opruimingswerk niet zouden kunnen doen? zo vermenigvuldigd?
Dat was overigens duidelijk: het organisme kan de tuberculosebacterie niet gebruiken voor organen die niet door de hersenen worden aangestuurd: er is geen plaveiselceltuberculose bekend, noch bottuberculose of bijvoorbeeld hersentuberculose, alhoewel de conventionele geneeskunde zich dat wel voorstelt Het was namelijk zo dat de ‘slechte’ microben vrijwel alles eten wat ze te pakken kunnen krijgen.

262 alomtegenwoordig = wijdverspreid, alomtegenwoordig
263 Endemisch = voortdurend voorkomen van een ziekte in een beperkt gebied

Pagina 381

Er zijn altijd een aantal artsen geweest die beweerden bij sommige kankerpatiënten schimmels en bacteriën te zien in een druppel volledig vers bloed. Ze werden uitgelachen, maar ze hadden gelijk. Ze waren echter nooit in staat om hun informatie in het op één na beste geval te reproduceren, omdat alleen de oudere patiënten zoiets vertoonden en alleen als ze oude hersengestuurde SBS met een tumor hadden. Ze hadden dit al in de conflictactieve fase, waardoor de bloedspiegels stegen, maar vroeger waren er meer van, tegenwoordig zijn het er steeds minder omdat wij, tovenaarsleerlingen, in onze onwetendheid, tuberculose probeerden ‘uit te roeien’, wat we ook doen. ‘kwaadaardig’ noemen, gedemoniseerd omdat ze het niet begrepen.

b) De bacterie zijn ‘opruimings- en bouwvakkers’ in het model dat wordt gecontroleerd door het hersenmerg. Je kunt bijvoorbeeld tegelijkertijd op één plek bot afbreken en ernaast nieuw bot opbouwen.

Chirurgen dachten vroeger dat gebroken botten ‘bacterievrij’ moesten blijven. Tegenwoordig draaien ze zoveel mogelijk spijkers en schroeven er van buitenaf in, zodat er zoveel mogelijk bacteriën naar binnen kunnen komen en de botgenezing geoptimaliseerd wordt! Je hebt in ieder geval gemerkt dat het geen kwaad kan...

De bacteriën werken niet alleen vanaf conflictolyse, maar vermenigvuldigen zich vanaf dat moment ook alleen maar.

Normaal gesproken werken bacteriën alleen als er eerder een overeenkomstig conflict bestond en werd opgelost. Maar mesodermaal georiënteerde bacteriën en mesodermaal bindweefsel (ook gecontroleerd door het hersenmerg) genezen alle verwondingen in ons organisme. En daar zitten altijd bacteriën in. Vroeger noemden we dit ‘superinfecties’.

c) De virus zij zijn pure “bouwarbeiders”; zij beginnen hun werk ook met conflictolyse en beginnen zich dan pas te vermenigvuldigen door middel van verdeeldheid. Virussen zijn vrijwel dood in hun biologisch inactieve toestand. Alleen in het organisme - en alleen als het een door de hersenschors gecontroleerde pcl-fase heeft, en een heel bijzondere (bijvoorbeeld lever- en galwegzweren, in de pcl-fase = hepatitis of viraal). Hepatitis A, B of C...) de voorheen dode eiwitdeeltjes die virussen worden genoemd, gedragen zich als katalysatoren om het genezingsproces te optimaliseren, vooral bij plaveiselcelzweren. Het is nog niet zeker of de virussen ook meer zwelling veroorzaken om het genezingsproces te versnellen. Maar er is veel voor te zeggen.

Omdat veel buisvormige organen zijn bekleed met plaveiselepitheel (aangestuurd door de hersenschors), treden er vaak complicaties op wanneer deze buisvormige organen, zoals bronchiën, kransslagaders of aders, leverkanalen, pancreaskanalen of kieuwboogkanalen (de oude kieuwkanalen in de nek en in het mediastinum, enz.) opzwellen en daardoor tijdelijk afsluiten, dat wil zeggen geblokkeerd zijn.

Pagina 382

Het ‘tijdelijke’ kan maanden duren. In sommige gevallen kan de bronchus volledig afgesloten blijven. Achter de afsluiting als gevolg van zwelling van het slijmvlies vormt zich dan de zogenaamde atelectase, een luchtloze bronchiale vertakking die op de röntgenfoto dichter, d.w.z. wit, lijkt in vergelijking met de met lucht gevulde resterende longsecties. In de conventionele geneeskunde wordt deze pulmonale atelectase ten onrechte gezien als een bronchiale tumor. Helaas, want het enige dat wordt aangetast zijn de zweren (slijmvliesdefecten) in de bronchus, die momenteel genezen, anders zou de bronchus niet “gesloten” zijn en zou er geen atelectase zichtbaar zijn. In het geval van de leverkanalen, die ook bekleed zijn met plaveiselepitheel en ulceratieve veranderingen ondergaan in het biologische conflict van territoriumergernis, zodat de uitstroom van gal wordt verbeterd door een grotere diameter (= biologische betekenis), sluiten deze leverkanalen zich door tot zwelling. Gevolg: De gal hoopt zich op en kan niet meer wegstromen. Als er meerdere galwegen in de lever tegelijkertijd worden aangetast, wordt de patiënt geel: geelzucht, geelzucht, bruine urine, lichtgeel verkleurde ontlasting door gebrek aan galpigment.

Zelfs als er geen virussen aanwezig zijn (niet A, niet B, niet C hepatitis), hebben we ook hepatitis, maar deze geneest niet “goed”.

Het zijn niet de virussen die hepatitis veroorzaken, zoals wij slimme artsen in onze eenvoud hadden geloofd, maar ons organisme gebruikt ze, als ze bestaan, om het genezingsproces te optimaliseren.

5. De bestrijding van microben

De microben die onze helpers en symbionten zijn, worden gecontroleerd door onze hersenen. De microben werken niet tegen ons, maar vóór ons, als onze trouwe helpers gedurende tientallen miljoenen jaren van onze evolutionaire geschiedenis.

Naast de programmering van onze organen in de verschillende hersenrelais van ons computerbrein, zijn ook onze loyale speciale werkers, de microben, geprogrammeerd. Je kunt hier spreken van ‘netwerken’. Elk type microbe heeft zijn eigen bijzondere werkgebied. Er zijn zeer gespecialiseerde microben en andere die op verschillende gebieden als vervangers kunnen fungeren. Maar iedereen houdt zich aan de zaadlobbenlimieten. Natuurlijk zijn er kleine overlappingen in de grensgebieden, maar verrassend weinig.

Pagina 383

6. Genezingsproces zonder microben:

Als er geen “speciale microben” aanwezig zijn, zal de genezingsfase uiteraard nog wel plaatsvinden, maar niet op een biologisch optimale manier! Dit betekent bijvoorbeeld: een doodsgerelateerd conflict met longknobbeltjes geneest na oplossing van het conflict met Mycobacterium tuberculosis met verzakking, ophoesten en cavernisatie van de knobbeltjes, terwijl dezelfde knobbeltjes (adenocarcinoom) zonder tuberkelmycobacteriën eenvoudigweg ingekapseld zijn met littekens, maar wel niet afgebroken. Vanuit biologisch functioneel oogpunt is de vorming van gaatjes na verzakking en ophoesten van de tumor echter blijkbaar optimaal. Hetzelfde geldt voor alle andere microben.

Op dezelfde manier genezen intrahepatische galwegzweren na het oplossen van conflicten, zelfs zonder de aanwezigheid van virussen (“non A, non B, non C virus hepatitis”). Het beloop bij aanwezigheid van het zogenaamde hepatitis A-virus of hepatitis B-virus enzovoort is ernstiger maar korter en biedt blijkbaar een hogere biologische overlevingskans dan zonder virussen. Het zijn niet de virussen die hepatitis veroorzaken, maar ons organisme gebruikt ze, als ze aanwezig zijn, om het genezingsproces te optimaliseren.

7. Epidemieën en plagen:

Net zoals we altijd bang zijn geweest voor kanker omdat het ‘kwaadaardig’ is, zijn we altijd bang geweest voor ‘kwaadaardige microben’.

Welnu, de angst is niet geheel ongegrond in het geval van epidemieën. Maar dat komt niet door de microben, maar door de beschaving – en ook hier weer door de vele fouten van onze beschaving.

In principe zijn er twee opties als het om microben gaat: óf de microben (elk voor een regio) zijn allemaal endemisch, dat wil zeggen: iedereen heeft ze. Niemand kan ‘nieuwe’ microben krijgen, omdat ze al alle microben hebben die in de regio verkrijgbaar zijn.

Of: “Hygiëne”, scheiding en vaccinaties voorkomen dat mensen last krijgen van de microben of de gevolgen daarvan als gifstoffen etc. De zogenaamde beschaving probeert de tweede manier.

We hebben gezien dat we onze microbevrienden dringend nodig hebben, omdat zonder hen de zinvolle speciale biologische programma’s slechts onvolledig kunnen draaien, wat in veel gevallen fataal voor ons kan zijn. De microben zijn daarom een ​​onmisbaar, noodzakelijk onderdeel voor het functioneren van ons organisme in onze speciale programma’s (SBS). De colibacteriën in onze darmen hebben wij leren kennen als symbionten, maar de overige microben zijn in principe hetzelfde! Wij zien en begrijpen dit echter pas als zo’n SBS in ons systeem draait – of simpelweg niet goed kan draaien door een gebrek aan de benodigde microben.

Dit soort dingen komen in de natuur praktisch niet voor bij dieren of bij primitieve volkeren. De programma's van ons organisme – dat wil zeggen de biologische programma's – hebben de beschaving niet in hen geprogrammeerd.

Pagina 384

Wat bijvoorbeeld het zogenaamde ‘besmettingsgevaar’ betreft, vooral bij exotische microben, kunnen we zeggen: net zoals ons organisme of ons computerbrein geen programma heeft voor auto’s, vliegtuigen of televisies, en zoals het hert dat wel heeft geen programma voor twee kilometer lange Kogels die met een richtkijker worden afgeschoten, net zoals ons computerbrein niet is toegerust om binnen een paar uur duizenden kilometers te verplaatsen, zeker niet naar totaal verschillende klimaatzones met verschillende microben. Wat volkomen normaal is voor de bewoners die in Centraal-Afrika wonen, omdat ze er al sinds hun kindertijd wonen en aangepast zijn, is voor ons bezoekers absoluut niet normaal. Een voorbeeld zijn de onschuldige mazelen die we als kind meestal ervaren. Het mazelenvirus wordt overgedragen, maar alleen de persoon of het kind dat eerder het betreffende conflict heeft meegemaakt en zich nu in de genezingsfase bevindt, wordt ziek. In het geval van mazelen gaat het om een ​​conflict waarbij de mond of sinussen betrokken zijn (bijvoorbeeld: “dat stinkt naar mij”).

Toen de mazelen in Amerika werden geïntroduceerd, stierven vele duizenden volwassen Indiërs jammerlijk – maar geen enkel kind. Elke arts in Europa weet dat een eerste ‘infectie’ met mazelen bij volwassenen fataal kan zijn. Bij kinderen is het echter altijd onschadelijk.

Andersom geldt hetzelfde voor cholera en gele koorts. We zeggen dan dat de bevolking van Midden-Amerika ‘besmet’ is. Als de microben zo gevaarlijk zouden zijn als onze medische hygiëne en bacteriologen ze tot nu toe hebben gezien, dan zou geen enkele pelgrim kunnen overleven na een bad in de Ganges, en zou geen sloppenwijkbewoner kunnen overleven. De bewoners van de sloppenwijken hebben gebrek aan voedsel, maar sterven meestal niet aan microben.

Als je een zogenaamd ‘monduitstrijkje’ doet en deze onderzoekt op bacteriën, dan heeft een ‘gezond mens’ vrijwel alle soorten bacteriën die bij ons voorkomen. Ze worden dan “apathogeen” genoemd, wat betekent dat ze onschadelijk zijn. In de PCL-fasen die we eerder infectieziekten noemden, vinden we een variëteit uit ditzelfde ensemble vermeerderd. We hebben het er al over dat deze (dezelfde) microben ‘pathogeen’ zijn, dat wil zeggen dat ze ziekten veroorzaken of gevaarlijk zijn.

We moeten duidelijk zijn over twee vragen:

  1.  Dus wat noemden we vroeger ‘infectieziekte’?
  2. Wat is een epidemie of plaag waarbij veel mensen tegelijkertijd dezelfde lichamelijke symptomen vertonen van een zogenaamde ‘infectieziekte’?

Pagina 385

Wat betreft 1): In principe zijn de zogenaamde infectieziekten niets anders dan de pcl-fase van een verstandig biologisch speciaal programma (SBS): vagotonie, temperatuur, vermoeidheid, moeheid, maar pas na middernacht rond 3 uur slapen, in oude hersenen -gecontroleerde tuberculose Nachtelijk zweten.

Bovendien heeft elke zogenaamde “infectieziekte” bijzondere kenmerken, zoals huiduitslag bij mazelen, rubella, waterpokken, roodvonk, zwelling van de huid, slijmvliezen, bronchiën, slikproblemen door zwelling van de slokdarm, enz. , en ook gevaarlijke gifstoffen zoals difterie, tetanus, enz.

Maar er gaat altijd een conflictactieve eerste fase aan vooraf die we niet hebben opgemerkt en die we niet als een ziekte hebben ervaren. In biologische zin is dit natuurlijk niet méér het geval dan dat de PCL- of genezingsfase strikt genomen eigenlijk een ‘ziekte’ is.

Als je een atleet die een week eerder aan bronchiaalcarcinoom had geleden, dat wil zeggen in de conflictactieve fase van bronchuszweren, uit angst voor territoriumconflict had gehad en daardoor ineens veel sneller kon rennen, zou vertellen dat hij gewoon “ ziek”, dan heeft hij baat bij prestatieverbetering et cetera, maar zeker niet bij ziekte. Iedereen begrijpt dat hij tijdens een PCL-fase niet in goede conditie is omdat hij “ziek” is en koorts heeft, ook hijzelf.

In onze conventionele medische leerboeken over de zogenaamde ‘infectieziekten’ hebben we een groot aantal empirische observaties van symptomen en progressie beschreven. Deze waren op zichzelf niet verkeerd en zijn ook handig om te weten in de Nieuwe Geneeskunde. Maar we hadden natuurlijk geen begrip van het principe van SBS. Maar zelfs als we ze nu begrijpen, zijn de symptomen (bijvoorbeeld difterie, tetanus) zeker niet onschadelijk voor ons.

Wat betreft 2): Wat zijn epidemieën en plagen?

In het tiende vers van het eerste canto van de Ilias wordt vermeld hoe de god Apollo de plaag naar het kamp van de Danaërs stuurde omdat koning Agamemnon de priester van Apollo, Chryses, had beledigd, die naar het Griekse kamp was gekomen om zijn ontvoerde dochter los te kopen. ruilen voor geld.

Apollo

Vers 48: “stuurde een dodelijke plaag door het leger en de volken vielen.” 'Hij ging nu ver van de schepen zitten en schoot zijn pijl af, en er klonk een verschrikkelijk geluid uit de zilveren boog. Hij doodde eerst alleen muilezels en snelle honden, maar richtte toen de bittere pijlen op hen, hij schoot ze neer: de vuren van de doden brandden rusteloos in overvloed.

Pagina 386

De plagen werden gezien als straffen van een god die niet gerespecteerd werd. De pest kwam, velen stierven, maar de pest verdween ook.

Ik heb dit voorbeeld gekozen omdat het typerend is voor een situatie die destijds relatief veel voorkwam: de belegering van een stad. Zoals bekend speelt de Ilias zich af in het tiende jaar van het beleg van Troje. De pest trof vaak de belegerden, maar even vaak ook de belegeraars.

Hoe kan een dergelijke epidemie in overeenstemming worden gebracht met de kennis van nieuwe medicijnen?

Welnu, de pestbacil, die via vlooien van ratten op mensen wordt overgedragen, moet uiteraard van buitenaf komen en is daarom niet endemisch. In dit specifieke geval kunnen we de situatie vergelijken met de eerste introductie van het mazelenvirus onder de Indianen in Amerika. De mensen die niet stierven, werden de tweede keer niet opnieuw ziek.

Aan de andere kant moeten we onszelf duidelijk maken dat een dergelijke epidemie niet bestaat onder de zogenaamde primitieve volkeren, blijkbaar omdat mensen niet van ver komen en de microben met zich meebrengen.

Maar hoe zit het met de conflicten of verstandige speciale biologische programma's?

De belegerden hadden dezelfde of soortgelijke conflicten toen ze herhaaldelijk de aanvallen van de belegeraars afweerden: als de stad werd veroverd, zou de hele bevolking altijd tot slaaf worden gemaakt - als de verdedigers überhaupt zouden overleven.

De belegeraars hadden ook dezelfde of soortgelijke conflicten toen hun belegering maanden of zelfs jaren tevergeefs verliep. Tienduizenden aan de ene kant en tienduizenden aan de andere kant hadden elk een soortgelijk of zelfs hetzelfde conflict, bijvoorbeeld toen een andere aanval bloedig werd afgeslagen: velen waren gevallen, nog veel meer raakten gewond, misschien zelfs verminkt of niet in staat om te vechten, en het voedsel werd schaars, de moed van de belegerden was toegenomen, je moest elk moment een uitval verwachten of hulptroepen die de belegerden te hulp kwamen.

Wat normaal is voor mensen die permanent in Centraal-Afrika wonen, omdat ze daar van kinds af aan hebben gewoond en zijn aangepast, is voor ons bezoekers absoluut niet normaal. Een voorbeeld zijn de onschuldige mazelen die wij als kinderen ervaren. Toen ze in Amerika werden geïntroduceerd, stierven tienduizenden volwassen Indiërs jammerlijk – maar geen enkel kind.
Hoewel het mazelenvirus wordt overgedragen, wordt alleen de persoon of het kind dat eerder het conflict in kwestie heeft meegemaakt ziek

Pagina 387

en bevindt zich momenteel in de genezingsfase. In het geval van mazelen gaat het om een ​​conflict waarbij de mond of sinussen betrokken zijn (bijvoorbeeld: “dat stinkt naar mij”).

Microbofobie, die tegenwoordig wijdverbreid is in medische kringen, is tegenwoordig een cruciaal kenmerk van onze zielloze, steriele geneeskunde.

Dit ontogenetisch bepaalde systeem van microben, de 4e biologische natuurwet, zal ook de hele geneeskunde fundamenteel veranderen!

Pagina 388


18 De late en laatste stadia van de genezen kanker of de equivalenten van genezen kanker

Pagina's 389 tot 400

A. De laatste fase met een biologisch “normaal” verloop

bij hem Altbrain-gestuurdcarcinoom afgebroken door schimmels of schimmelbacteriën op een holle, omhullende manier; vaak kalkaanslag

b) De hersengestuurd (cortexgestuurd), met behulp van bacteriën of virussen in de genezingsfase door celproliferatie, carcinoomnecrose (hersenmerggestuurd) of carcinoomzweren (hersenschorsgestuurd).

De conventionele geneeskunde noemt het aanvullen van necrose ‘sarcomen’.

Het opvullen van de zweren met ernstige zwelling in de buisvormige organen (bronchiën, kransslagaders, lever- en pancreaskanalen, kieuwboogkanalen) leidt meestal tot occlusies (sluiting van de buis), of tot congestie of, in het geval van de bronchiën, tot atelectasis perifeer van de occlusieplaats.

c) Het conflictgereduceerde ‘hangende conflict’, waarbij het carcinoom met slechte mitose (centraal hersengestuurd) of het slechts licht necrotisch voortschrijdende (hersenmerggestuurde) of slechts langzaam ulceratief voortschrijdende (hersenschorsgestuurde) carcinoom heeft, bijvoorbeeld bijvoorbeeld neurodermitis.

B. Het laatste stadium van niet-biologische kanker

a) Het oude hersengecontroleerde carcinoom waarbij, ondanks het verstrijken van de genezingsfase, geen afbraak van necrotische verzakkingen kon plaatsvinden vanwege de afwezigheid van mycobacteriën (tuberculosebacteriën). De carcinomen blijven eenvoudigweg op hun piekniveau zonder verdere mitosen te ondergaan (celproliferatie). Ze blijven melk (borst), secretie (pancreas, lever, parotisklier, enz.) of hormoon (schildklier of hypofysevoorkwab) produceren.

b) De door de hersenen gecontroleerde necrosecarcinomen die niet kunnen genezen (bijvoorbeeld heupprothese na osteolyse van de femurhals of chemotherapie bij leukemie), die dan vaak resulteren in een ‘hangende’, d.w.z. onvolledige, sarcomateuze restgenezing, of de zweer. Carcinomen die niet kunnen genezen volledig genezen door voortdurende iatrogene manipulatie.

Pagina 389

18.1 A. De laatste fase van het betekenisvolle biologische speciale programma van een kanker met een biologisch ‘normaal’ verloop

18.1.1 a) De verstandige biologische speciale programma’s van de altbrain-gecontroleerde groep (hersenstam- en cerebellum-gestuurd)

In de eerste editie van dit boek bracht ons eerdere inzicht in de ‘kankerziekten’ mij ertoe dit hoofdstuk te schrijven over ‘De late en laatste stadia van genezen kanker’, dat, vanuit het perspectief van vandaag, grotendeels de ‘Betekenisvolle Biologische Speciale Programma’s van de Natuur’ vervangt. is.

Zolang we kanker hebben gezien als een ziekte die ‘geneest’, is het van groot belang geweest om de ‘laatste fase van genezen kanker’ weer te geven.

Maar nu klopt alles op de een of andere manier maar half. Dankzij de vijfde biologische natuurwet en het begrip van de ‘biologische betekenis’ van een speciaal biologisch programma lijkt alles veel logischer en in principe gemakkelijker te begrijpen.

Het eerdere conventionele medische begrip van ‘kankerziekte’ is feitelijk – afgezien van het feit dat we de vijfde biologische natuurwet en de speciale betekenis van de speciale biologische programma’s niet kenden – in termen van orgaansymptomen alleen van toepassing op de processen die worden gecontroleerd door de oude hersenen (= kankers).

De “ziekte van kanker” ontstaat – de kankergezwel breekt spontaan af door zichzelf te veroordelen – wat overblijft is een verkalkte holte. Zelfs de zogenaamde conventionele geneeskunde wist dat niet, maar beweerde dat zonder hun pseudotherapie met chemovergiftiging, stralingsverbrandingen en verminkingsoperaties de kankertumor onstuitbaar zou voortschrijden. In zeer zeldzame gevallen kan de kanker om onverklaarbare redenen tijdelijk stilstaan, waarbij ze dan sprak van ‘spontane genezingen’ of zogenaamde ‘slaapcarcinomen’, die maar eens op de tienduizend gevallen voorkomen.

Met het begrip van de 5e Biologische Natuurwet weten we nu niet alleen dat kanker een betekenisvol biologisch speciaal programma van de natuur is, maar ook dat de biologische betekenis kan worden gevonden in de conflictactieve fase – behalve in de mesodermale fase die wordt gecontroleerd door het hersenmerg Luxury Group”.

Pagina 390

Zowel de kankergroei als de biologische functie van deze tumor zijn iets betekenisvol, hoewel we, omdat we niet zo snel van gedachten kunnen veranderen of het niet ‘herbegrijpen’, toch op zijn minst een beetje kippenvel over onze rug krijgen als iemand ons vertelt dat we kanker hebben en dat we het eigenlijk graag zonder zouden willen doen. nuttige tumor".

Natuurlijk gebeurt ‘begrijpen’ niet zo snel, en het is niet alleen een kwestie van pure rede, omdat het niet zo gemakkelijk is om van emotionele angst af te komen. Daarom zijn er patiënten die zulke hoofdstukken drie of vijf keer lezen totdat ze de kwestie niet alleen goed begrijpen, maar zich deze ook eigen maken. Dan is de paniek voorbij. Als we ons verstandig gedragen, komt het niet meer terug.

Ik zou u, beste lezer, willen leiden naar dit kalme, objectieve, paniekvrije onderzoek naar uw eigen kanker. Zelfs dan zul je niet langer in paniek raken als je in het verdere verloop van dit hoofdstuk ontdekt dat de zogenaamde ‘genezingsfase’ (in principe ook een verkeerde benaming) van je kanker niet langer langs het biologisch vooraf bepaalde pad kan verlopen, omdat de zeer intellectuele artsen hebben de tuberkelbacteriën die voor ons zo noodzakelijk zijn om redenen van ‘hygiëne’ bijna uitgeroeid. Je moet je ook niet gek laten maken als je hoort dat het nauwelijks nut heeft als je aan het begin van de zogenaamde genezingsfase snel zuurvaste tbc-bacteriën doorslikt, omdat de tbc-bacteriën in tegenstelling tot de “ “normale” bacteriën, zoals stafylokokken of streptokokken, vermenigvuldigen zich net als de tumor zelf, al in de conflictactieve fase en vanaf dat moment op afroep om het conflict op te lossen zijn beschikbaar voor het tumoropruimingswerk.

Met dit nieuwe inzicht, dat u zelfs wetenschappelijk kunt bewijzen, zult u zonder problemen een chirurg vinden die u de opdracht kunt geven om het te verwijderen als u een kankergezwel heeft, bijvoorbeeld in de borst, waar u mechanisch of esthetisch last van heeft een kapper hoe kort u uw haar wilt laten knippen. Je weet altijd dat er eigenlijk – vanuit een essentieel oogpunt – niets weggenomen hoeft te worden, afgezien van mechanische problemen.

Als zodanig is kanker noch een ‘ziekte’, noch is de spontane verwijdering van kanker na het oplossen van conflicten een ‘genezing’ voor een ‘niet-ziekte’. De verharding en verkalking van de door de hersenen gecontroleerde kankertumor is een volkomen normaal proces met nachtelijk zweten en subfebriele temperaturen (37,5 °), grote vermoeidheid en, als de tumor toegang heeft naar buiten, ook met een nogal onaangename geur.

Pagina 391

Hoe Moeder Natuur zo’n tumor verwijdert is trouwens een zeer ingewikkeld proces. De vaten van het orgaan naar de tumor moeten netjes worden afgeklemd. In het geval van bijvoorbeeld borstkanker drinkt de baby tijdens zo’n ‘genezingsfase’ tuberculosemelk zonder dat hij er ook maar enige last van heeft, en het is zelfs goed voor de baby dat hij tuberculose-mycobacteriën heeft voor later als hij die ooit nodig heeft. .

Het idee van Robert Koch dat tbc-mycobacteriën tuberculose veroorzaakten, was verkeerd. Hoewel er geen tuberculose bestaat zonder tuberculose, bestaat deze ook niet zonder een eerdere hersentumor! En zonder conflictoplossing vinden we in de biologische vorm (met tuberculose-mycobacteriën) de mycobacteriën al in het bloed, maar ze zijn klinisch NOCH niet b! Ze kunnen niet op cultuur worden gekweekt, omdat ze de impulsen van ons organisme nodig hebben om zich te delen. Ofwel ontvangen ze deze impulsen van de orgaancel om zelf afgebroken te worden, ofwel kunnen ze deze impulsen als echte symbionten uit ons hoofdbrein absorberen.

De resttoestand van zo'n oude, door de hersenen gecontroleerde, spontaan verkalkte en verkalkte kanker is een zogenaamde grot met kalkaanslag. In organen zoals de lever, alvleesklier of darmen stort de holte in en is niet meer als holte te herkennen. In de longen is het anders met de harde en verkalkte longknobbel, die wordt opgehouden door de negatieve druk in de pleuraholte van de longen, vergelijkbaar met een holle bol. De longknobbel werd opgeruimd door de verantwoordelijke “longafvalverwijdering”, namelijk de tuberkelbacterie. Wat overblijft is de grot in kwestie.

In de vrouwelijke borst vult de holte zich tijdens het geven van borstvoeding herhaaldelijk met melk, waardoor de borst groter wordt. Wanneer het kind heeft gedronken, is de holte ingestort, dat wil zeggen leeg en ingestort. Het kan echter ook zo stevig door kalkafzettingen worden bekleed dat het niet meer kan instorten. Dan blijft hij altijd gevuld met melk.

Het mechanisme hoeft hier niet twee keer uitgelegd te worden, maar is te lezen in het hoofdstuk over de 4e Biologische Natuurwet.

Tijdens Conflictolyse geeft het computerbrein in wezen een ‘algemeen legerbevel’, schakelt over naar vagotonie, nodigt alle bacteriën uit en laat de kankertumor los Opruimen! De tovenaarsleerlingen in de geneeskunde die zichzelf conventionele artsen noemen, denken in hun onwetendheid dat ze de bacteriën moeten bestrijden, net zoals ze altijd denken dat ze kanker moeten bestrijden via het symptoom van het orgaan. Beide zijn onzinnig. De bacteriën zijn onze symbionten. Ze doen alleen wat ons computerbrein hen zegt te doen.

Pagina 392

Tuberkelbacteriën zijn alleen verantwoordelijk voor het opruimen van door de hersenen gecontroleerde kankertumoren!

Tuberculose van het plaveiselepitheel, dat tot de buitenste kiemlaag behoort, zien we nooit. Zelfs tuberculose van bindweefsel en botten, dat wil zeggen afstammelingen van de middelste kiemlaag, bestaat eigenlijk niet. We leren altijd in onze schoolboeken dat tuberkelbacteriën ‘zuurvaste staafjes’ zijn. Niemand heeft er ooit over nagedacht waarom ze eigenlijk zuurbestendig zijn. De enige plaatsen in ons lichaam waar sprake is van een zure omgeving zijn het maag-darmkanaal en de longblaasjes, die zorgen voor de gasuitwisseling tussen bloed en buitenlucht (koolzuur). Maar de longblaasjes zijn toegewezen aan de binnenste kiemlaag. Wat de ontwikkeling betreft, ontstaan ​​ze als ontkiemde ‘longzakjes’ uit het maag-darmkanaal, net als de cervicale amandelen (tonsil-TB!), de interne gehoorgang inclusief het mastoïdvlies (middenoor-TB!) of de ‘adenoïde gezwellen’ van de nasopharynx, die allemaal tuberculose kunnen vertonen.

In het kort:

De zuurvaste tbc-bacteriën (of mycobacteriën) zijn speciale werkers in het maagdarmkanaal, overal waar lucht en gas aanwezig is, met alle aanhangsels, vooral de longblaasjes. Aan de andere kant zie je nooit “bronchiale tuberculose”, hoewel dat in de ware zin van het woord duidelijk zou zijn.

Als er in het verleden, toen we nog al onze vrienden, de tuberkelbacterie als onze betekenisvolle symbionten, een darmkanker hadden ontwikkeld, en het conflict was opgelost, deze kleine helpers stilletjes, onverschrokken en volkomen onopgemerkt van het darmcarcinoom af waren. Uiteindelijk waren op de röntgenfoto alleen nog een paar verkalkte lymfeklieren te zien waar ooit het darmcarcinoom had gezeten.

De kwestie van de zogenaamde primaire infectie, die mensen voor de rest van hun leven immuun zou maken voor tuberculose, is al lang weerlegd. Het laat alleen maar zien dat tuberkelbacteriën aanwezig waren en meestal levenslang aanwezig blijven. Op dit moment weten we niets meer over hoe onze schoolboeken schrijven. Alles was een vroom zelfbedrog. Zonder betekenis of begrip hebben we onze oudste vrienden uitgeroeid, net zoals we onze bossen en onze zeeën hebben vergiftigd - uit pure arrogantie van de beschaving!

Pagina 393

En behandelden we onze tbc-patiënten voorheen niet met liggende behandelingen en paniekvrije rust op dezelfde manier waarop we nu onze kankerpatiënten in de PCL-fase van genezing zouden moeten behandelen?

Valt u iets op, beste lezer?

18.1.2 b) De “laatste fase” van de door de hersenen gecontroleerde processen

U zult zien, beste lezer, hoe belangrijk een nieuwe nomenclatuur is wanneer het begrip van processen die we voorheen allemaal ‘ziekte’ noemden, is veranderd.

Met de oude, door de hersenen gecontroleerde Betekenisvolle Biologische Speciaalprogramma’s (SBS) weten we niet meer waar we de term ‘ziekte’ moeten gebruiken als de kankertumor, die we altijd als een bijzonder ‘kwaadaardige ziekte’ hadden gezien, een zeer verstandig biologisch proces is heeft een speciale biologische betekenis in de conflictactieve fase, en de post-conflictolytische fase (pcl-fase), die we tbc-ziekte noemden, is ook een betekenisvol biologisch zuiveringsproces.

In het geval van de door het hersenmerg gecontroleerde processen (SBS), die hun biologische betekenis hebben aan het einde van de PCL-fase, is de toewijzing aan het vorige ‘ziekteconcept’ nosologisch.264 nog moeilijker of zelfs onmogelijk, althans in de huidige zin.

Vertel een 100 meterloper die 10,7 seconden nodig heeft om honderd meter te rennen en die na een DHS met een groot conflict ineens 10,5 of zelfs 10,4 seconden loopt dat hij ziek! Hij zal je “een vogel laten zien” en zeggen dat hij duidelijk nog nooit zo gezond is geweest omdat hij “productiever” is.

Of vertel iemand die niet bepaald hoge koorts heeft, die in een PCL-fase zit, zelfs overdag kan slapen, een zeer goede eetlust heeft en zich ‘kannibalistisch’ voelt, dat hij ziek. Hij zal je ook “de vogel laten zien”.

Terwijl bij de oude, door de hersenen gecontroleerde kankertumoren, de tumor die niet meer nodig is maar voorheen wel nuttig was, wordt verwijderd in de pcl-fase – biologische zin in de conflictactieve fase! - Bij een door het hersenmerg gecontroleerd verliesconflict bij een vrouw met ovariumnecrose in de conflictactieve fase bouwden we de ovariumcyste op in de pcl-fase, die binnen 9 maanden verhardt en oestrogeen produceert. Dit is waar de biologische betekenis van deze pcl-fase ligt: ​​de betekenis van de verhoogde oestrogeenproductie is dat de vrouw er veel jonger uitziet en een veel hoger libido heeft. Ze heeft een grotere kans om snel weer zwanger te worden!

264 nosologisch = ziektegerelateerd

Pagina 394

Hetzelfde of een vergelijkbaar proces vindt plaats in de nier bij een niercyste (“Wilms-tumor”), die in de verharde vorm ook wel nefroblastoom wordt genoemd. De niercyste helpt bij de productie van urine. Ook hier ligt de biologische betekenis in de pcl-fase, of preciezer: aan het einde van deze pcl-fase!

De ‘laatste fase’ van dergelijke speciale programma’s (SBS) is precies waar patiënten mee gefeliciteerd kunnen worden. En tenzij het mechanisch zo groot is dat een onderdeel operatief verwijderd moet worden, is elke ingreep niet nodig!

Met de door de hersenschors bestuurde speciale programma's (SBS) is het weer anders. Die hun biologische betekenis hebben in de conflictactieve fase en de zweren opnieuw vullen in de PCL-fase.

Bij de buitenhuid levert dit bijvoorbeeld minder problemen op. Maar bij buisvormige organen, zoals bronchiën, kransslagaders of aders, levergalwegen, pancreasgangen, slokdarm (bovenste 2/3) of de zijboogkanalen in de nek of in het mediastinum, komt het voor dat deze buisvormige organen niet alleen tijdelijk aangetast door de zwelling in de buis wordt niet alleen gesloten, maar plakt later ook aan elkaar, groeit samen, d.w.z. blijft gesloten. Dergelijke “eindfasen” moet je kennen. Ze zijn in wezen onschadelijk als symptoom. Dit betekent dat de patiënt honderd jaar oud kan worden.

18.1.2.1 Necrotisch carcinoom vervangen door herstel (bijv. callus), later “sarcoom” genoemd.

Het regeneratieve vermogen van het weefsel van ons organisme varieert van orgaan tot orgaan. Daar zijn evolutionaire en functionele redenen voor. We hadden al gezien dat de slijmvliezen zeer goed in staat zijn tot regeneratie, net als uiteraard de huid. De lever bij jonge mensen is ook zeer goed in staat tot regeneratie. Met bindweefsel en botten als typische afstammelingen van mesoderm, is het vermogen om te regenereren in wezen hun taak. Alle littekens moeten door het bindweefsel worden gerepareerd, alle botbreuken moeten door het eelt worden verkalkt en “gelijmd”. De regeneratie is enorm! Dit is ook de reden waarom bijna alle ‘gekweekte’ tumoren in de kweek eigenlijk gewoon stilletjes bindweefsel aan het groeien zijn, het enige weefsel dat zijn typische eigenschappen nog een tijdje behoudt, zelfs als het al gescheiden is van de hersenen.

Pagina 395

Het mesoderm komt twee keer naar voren als “tumor”, bijvoorbeeld in het bot, wanneer de botten osteolyseren en ontkalken, waardoor ze een sterk verhoogde stofwisseling hebben en geen mitosen in de ca-fase omdat de calluscellen worden afgebroken. Na de conflictolyse van de ineenstorting van het gevoel van eigenwaarde gebeurt precies het tegenovergestelde. Dit tegendeel – de histologen zeggen dan dat ze door het calcium niet meer kunnen zien – heette voorheen sarcoom, osteosarcoom, omdat het een botgroei betrof. Bekende pathologen hebben mij bevestigd dat zij totaal niet in staat zijn om callusweefsel histologisch te onderscheiden van normale botbreuken en van zogenaamd osteosarcoomweefsel. Het is uiteindelijk hetzelfde, ook al was de uitgangspositie anders.

Maar als het osteosarcoom in principe niets anders is dan de littekenkeloïde in het litteken, gewoon ‘te veel van het goede’, dan is er geen sprake van een sarcoom in de ware zin van de vorige betekenis. Zoals zoveel dingen in de zogenaamde oncologie, was ook dit een luchtspiegeling.

18.1.2.2 Met littekens bedekt of verkalkt carcinoom

Overal waar herstelbaarheid tijdelijk of definitief niet meer mogelijk is, bijvoorbeeld in de lever van een oud persoon, kan het bindweefsel tussenbeide komen en de tumor inkapselen en zelfs verkalken. Hetzelfde gebeurt in de bekleding van kleine gaatjes wanneer de tuberkelbacteriën de tumor hebben opgeruimd. Het is niet de tumor zelf die verkalkt – behalve bij mesodermcarcinoom – maar wordt afgebroken en vervangen door bindweefsel en mogelijk zelfs verkalkt bindweefsel. Dit is het proces dat we onder bepaalde omstandigheden voor ons hebben met levercirrose. Er zijn zelfs bindweefsel- en calciumafzettingen op de betreffende beschadigde hersengebieden na verwondingen, operaties of als cystenbekleding nadat een Hamer-laesie is gescheurd.

In principe is dit allemaal iets heel normaals en wordt het niet bij elke blessure anders door het organisme afgehandeld!

18.1.3 c) met conflictgereduceerd ‘hangend conflict’

eigenlijk kan men niet spreken van een ‘laat of eindstadium’. In het geval van een conflictactief ‘hangend’ conflict is er geen genezings- of PCL-fase. Dit is echter wel aanwezig bij frequent of chronisch recidiverende SBS. Je kunt er alles vinden, afhankelijk van of het conflict momenteel een herhaling van conflictactiviteit kent of een oplossing kent.

Pagina 396

Dergelijke chronisch terugkerende processen, vooral de overeenkomstige oplossingen, die natuurlijk net zo vaak voorkomen, veroorzaken meer extern zichtbare symptomen, zoals de chronisch terugkerende onhandigheid en het instorten van het gevoel van eigenwaarde van de handen, waarvan de oplossingsfasen ‘chronische’ worden genoemd. reuma van de gewrichten”. De vervorming van de handen kan dan worden omschreven als “late of definitieve toestanden”. Er is hier echter sprake van een vicieuze cirkel, omdat de misvormingen van de handen de patiënt nog onhandiger maken, zodat je al weet: de volgende conflictactieve herhaling zal zeker komen, en op een gegeven moment zal de bijbehorende oplossingsfase weer komen. ...

Het “hangende carcinoom” analoog aan het “hangende conflict” is geen geïnactiveerd carcinoom, maar eerder een carcinoom dat voor kortere of langere tijd is opgeschort, dat wil zeggen een carcinoom dat is teruggebracht tot een laag mitotisch tempo of carcinoomnecrose. Voorzichtigheid is geboden! Het conflict en de kankergebeurtenissen kunnen op elk moment verergeren265, d.w.z. heropleving. De vlam is niet uitgegaan. Het hoeft hier alleen vermeld te worden omdat het vaak de “laatste fase” blijft waarin de patiënt tot het einde van zijn leven niet meer uit dit “hangende conflict” kan komen. Dit zien we vooral vaak bij spastische mensen266 en verlamd267 Parese veroorzaakt door centraal motorisch conflict in de precentrale gyri. Onze revalidatiecentra en tehuizen voor gehandicapten staan ​​vol met dergelijke gevallen.

18.2 B. Het laatste stadium van onbiologische kanker of beter SBS

a) We hebben hierboven al besproken dat als de tuberkelbacteriën, die eigenlijk essentieel zijn voor het leven, ontbreken bij een oude hersengestuurde SBS, de kankertumor in de pcl-fase niet meer kan worden afgebroken. Hij blijft – wat hij biologisch gezien niet zou moeten doen.

Als het kind in het geval van borstkanker bij een moeder die borstvoeding geeft langer een verhoogde melkaanvoer krijgt dan eigenlijk de bedoeling is, dan is dat zeker niet zo erg. Bij schildkliercarcinoom of hypofysecarcinoom is dit anders. Omdat deze steeds grotere hoeveelheden hormonen produceren, die tijdelijk gewenst waren - maar niet permanent! Het organisme van de patiënt blijft de hormonen produceren, ook al is het conflict al lang opgelost. Niet alleen wordt het hele endocriene systeem in de war gebracht, maar de patiënt is als het ware ‘kunstmatig ziek’: hij heeft bijvoorbeeld kunstmatige thyreotoxicose268, die hij, juist tijdens de actieve conflictperiode, slechts korte tijd zou hebben gehad als tuberkelmycobacteriën op tijd aanwezig waren geweest, maar die daarna geen nut heeft.

265 Exacerbatie = verslechtering, toename, herhaling
266 Spasticiteit = toename van de spiertonus met doorgaans tegelijkertijd verhoogde spierreflexen
267 Verlamming = verlamming
268 Thyrotoxicose = hyperthyreoïdie… overactieve schildklier

Pagina 397

Andere voorbeelden:

Zoals ik al zei, worden vrijwel alle carcinomen geïnactiveerd wanneer het conflict is opgelost, en ‘slapend’ betekent eigenlijk alleen dat ze niet langer groeien, wat ook gebruikelijk is bij alle carcinomen na conflictolyse, die niet langer een biologisch normaal beloop volgen. Kortom, ik doe mijn classificatie niet langer recht als ik dit soort zelfgenezing hier bespreek. Maar ze hoort hier nog steeds.

Ik bedoel het soort gedwongen zelfgenezing waarbij mensen bepaalde soorten bacteriën kunstmatig hebben geëlimineerd, zodat het organisme de kankers moet verlaten en inkapselen die voorheen biologisch werden opgeruimd door de verantwoordelijke bacteriën, vanwege een gebrek aan ‘speciale bacteriën’. .

Geïnactiveerde oude longknobbels bestonden voorheen niet omdat tuberculose vrijwel endemisch was. Bescherming tegen tuberculose was helemaal niet mogelijk. Mensen zouden niet langer in de tram mogen rijden of op de trottoirs mogen lopen. Overal was de lucht vol met wervelende tuberkelbacteriën. Maar alleen iemand die bang was voor de dood en arm was, kreeg longtuberculose! Omdat de armen voortdurend bang waren voor de dood en ook niet de middelen hadden om tijdens de pcl-fase een eiwitrijk dieet te volgen.

Omdat wij, beschaafde mensen, geen ‘speciale bacteriën’ meer hebben, staan ​​onze kankerruïnes stil, worden ze gediagnosticeerd en veroorzaken ze vaak de paniek-vicieuze cirkel onder onze al te slimme medische cynici.

Jaren geleden, toen ik voor het eerst de verbanden tussen kanker begreep, zei ik destijds tegen mijn collega’s: “Als we het geheim kennen van het in slaap vallen en slapen van rivierkreeften, zullen we de verbanden tussen kanker begrijpen.” archieven doorzocht op slaapcarcinomen, ja, ze barstten letterlijk in lachen uit om mijn stomme daden.

b) We kunnen aan soortgelijke “kunstmatige ziekten” lijden als normale genezing plaatsvindt in een speciaal programma, zoals leukemie als PCL-fase bij botosteolyse in de conflictactieve fase.

Pagina 398

In hun onwetendheid gebruiken de artsen chemotherapie om de onschuldige symptomen van een hoog aantal leukoblasten in het bloed te bestrijden. Volkomen zinloos! Niet alleen overlijden bijna al hun patiënten, maar met deze pseudotherapie voorkomen ze ook de natuurlijke biologische progressie van de PCL-fase. Aan het einde van de PCL-fase zou de osteolyse, op voorwaarde dat er geen nieuwe recidieven zijn, niet alleen opnieuw worden aangevuld met callus, maar steviger zijn dan voorheen! Dit alles wordt voorkomen door chemo (celgif).

Bij een femurhalsfractuur die veroorzaakt is door een conflict “Dat kan ik niet!” of door de daaruit voortvloeiende osteolyse in de femurhals wordt een heupprothese operatief “gerepareerd”. In gevallen waarin het daarmee samenhangende conflict, waarin de chirurg niet geïnteresseerd is, wordt opgelost, kan de operatie succesvol zijn. Maar als het conflict voortduurt en de gehele heupgewrichtskom of de resterende femurschacht osteolytisch wordt, d.w.z. "zacht", dan wiebelt de heupprothese en weet de chirurg niet wat hij nog meer kan doen.

Voorbeelden:

Stafylokokken, de bacteriën in onze steenpuisten:

Furunculose is de genezingsfase na een daling van het gevoel van eigenwaarde met de focus van Hamer in het hersenmerg en in het orgaangebied als bindweefselnecrose. Na conflictolyse ruimen de hardwerkende stafylokokken de necrose op, die we furunculose noemen. Overal waar bindweefsel anaeroob is269 smelt, staan ​​de juiste speciale werkers klaar voor dit soort “necrose-afval”. Wij domme mensen belemmeren hun zinvolle werk met penicilline en vieren dit als een baanbrekende medische daad, wat in feite gewoon onwetendheid is. Omdat we penicilline praktisch gebruiken als een decongestivum voor de hersenen. Dit is de enige manier waarop de koorts wordt verminderd, niet omdat op natuurlijke wijze – omdat het ook een cytostatisch effect heeft – veel van onze ‘kleine vrienden’, de bacteriën, omkomen, wat wij tovenaarsleerlingen in onze onwetendheid vieren, net zoals een onwetende kind verheugt zich wanneer de jager de ‘boze vos’ neerschiet die de arme ganzen steelt. In werkelijkheid komt de mens willekeurig en zonder begrip tussenbeide in het evenwicht van de natuur, net als een tovenaarsleerling die pas later beseft wat hij heeft gedaan, terwijl het misschien al te laat is.
De arrogantie die schuilt in het verklaren dat de natuur zo gebrekkig is dat we geloven dat we haar in alle hoeken en gaten moeten herstellen en corrigeren, kan alleen worden toegeschreven aan de oneindige onwetendheid van de medische cynici die, net als zij, volgens God, ook al waren ze zo arm. dat ze waren ‘vergeten’ de hersenen in hun overwegingen te betrekken, om nog maar te zwijgen van de psyche.

269 anaeroob = leven zonder zuurstof

Pagina 399


19 De wet van het begrijpen van elke zogenaamde ‘ziekte’ als onderdeel van een voor de ontwikkeling begrijpelijk betekenisvol biologisch speciaal programma van de natuur – De 5e biologische natuurwet van de nieuwe geneeskunde (de kwintessens)

Pagina's 401 tot 410

of: De biologische betekenis van ieder bijzonder programma van de natuur

Deze vijfde biologische natuurwet leidt ons naar het eigenlijke ‘oorspronkelijke medicijn’: het keert de eerdere nosologische benadering om270 (Ziekte) volledig begrijpen. De ziekte als zodanig in de vroegere zin bestaat niet meer. Onze onwetendheid stond ons niet toe in te zien dat alle zogenaamde ‘ziekten’ een speciale biologische betekenis hadden die we niet konden herkennen.

De vijfde biologische natuurwet is in werkelijkheid de kern van de voorgaande vier biologische natuurwetten van de Nieuwe Geneeskunde. Achteraf gezien zou je het kunnen omschrijven als de belangrijkste natuurwet. Deze kwintessens vat niet alleen de voorgaande strikt wetenschappelijke wetten samen, maar opent ook een nieuwe dimensie voor ons. Het is, om zo te zeggen, de ziel van de Nieuwe Geneeskunde. Of laten we nog een stap verder gaan: in één enkele stap creëert deze 5e natuurwet het verband tussen wat we voorheen wetenschappelijk konden onderzoeken door feiten te onderzoeken, en wat ons voorheen transcendent, bovennatuurlijk, parapsychologisch of gewoon religieus begrijpelijk leek. of hoe we dat ook noemden wat we vaak konden voelen en ervaren, maar wat ons vanuit het zogenaamde wetenschappelijke perspectief onverklaarbaar, zelfs diepzinnig of onzinnig leek.

Omdat de vijfde biologische natuurwet voor ons eindelijk de nu begrijpelijke verbinding opent met de hele kosmos die ons omringt of waarin we zijn ingebed. Geen wonder dat de Spanjaarden, die gevoel hebben voor zulke dimensies van emotioneel begrip, de Nieuwe Geneeskunde sindsdien ‘la medicina sagrada’ noemen. Deze term verscheen ergens in het voorjaar van 5 in Andalusië.

270 Nosologie = ziektetheorie

Pagina 401

“La medicina sagrada” opent voor ons een nieuwe, kosmische, om niet te zeggen goddelijke dimensie! Plotseling is elke olifant, elke kever, elke vogel en zelfs de dolfijn net zo opgenomen in ons medisch denken en voelen als elke microbe, elke plant en elke boom. Ja, anders denken dan dit ‘kosmische denken’ binnen het raamwerk van de levende natuur is niet meer mogelijk. Terwijl we voorheen het lef hadden om Moeder Natuur als dom en gebrekkig te beschouwen, die voortdurend ‘ongelukken’ en ‘fouten’ produceerde (kwaadaardig, zinloos, gedegenereerde kankergroei, enz.), valt het ons nu als schellen van onze ogen toe dat alleen onze onwetendheid, onze buitensporige arrogantie en hoogmoed, die de enige werkelijk domme dingen in onze kosmos waren en zijn. Zo “vastgespijkerd” konden we niets meer begrijpen en als gevolg daarvan creëerden we dit zinloze, zielloze en stomme, brutale medicijn.

Wij mensen kunnen nu, in alle bescheidenheid, voor het eerst zien en zelfs begrijpen dat niet alleen de hele natuur geordend is – dat wisten we tot op zekere hoogte al – maar ook dat elk individueel proces in de natuur zin heeft, zelfs binnen het raamwerk van het geheel, en zelfs de processen die we voorheen ‘ziekten’ noemden, waren geen zinloze verstoringen die moesten worden gerepareerd door tovenaarsleerlingen, maar we zien met verbazing dat dit alles helemaal niet zinloos, kwaadaardig en pathologisch was. Waarom zouden we deze betekenisvolle interactie van de natuur, van de hele levende kosmos, niet iets goddelijks moeten noemen? Was vóór de ‘uitbarsting’ van de grote religies, zoals we duidelijk kunnen zien bij de priesters van de god Asclepius, het ambt van dokter niet altijd een priesterlijk ambt? De zielloze, oudtestamentische, op winst gerichte commerciële geneeskunde was slechts een verschrikkelijke, genadeloze afwijking.

Vanaf nu wordt de hele biologie, ondanks alle overvloed aan details, wonderbaarlijk helder en transparant, zo gemakkelijk te begrijpen, en daarmee ook de menselijke biologie – en daarmee de geneeskunde. Ik heb een aantal jaren menselijke biologie gedoceerd als docent aan de Onderwijsuniversiteit in Heidelberg. Ik geloof dat deze leer – “docendo discimus” – mij veel heeft geholpen om deze vijfde biologische natuurwet te vinden.

Dus wat waren onze zogenaamde “ziekten”? Welnu, de symptomen die we kenden blijven bestaan, maar alleen zij! We moeten jullie volledig classificeren en opnieuw evalueren, omdat we een heel ander inzicht hebben gekregen.

Zelfs als we naar de tweede biologische natuurwet kijken (de wet van de tweefasenaard van alle zinvolle biologische speciale programma’s bij het oplossen van het conflict), moeten we ons realiseren dat we dachten dat we veel meer zogenaamde ‘ziekten’ kenden toen er speciale programma's dan we hadden. Elk van de twee fasen wordt gezien als een afzonderlijke ziekte!

Pagina 402

We voelden ons “zwak en moe” tijdens de genezingsfase. Toen noemden we deze pcl-fase ‘ziekte’. In werkelijkheid waren we op weg naar herstel. De mesodermale organen die worden aangestuurd door het hersenmerg zijn de enige groep (zie tabel “Psyche-Brain-Organ”) waarbij de biologische betekenis in de genezingsfase ligt: ​​de niercysten, cysten in de eierstokken, milt- en lymfekliercysten, evenals de pijnlijke uitstulping van het periosteum (bothuid) met hercalcificatie van het bot door incorporatie van callus. Strikt genomen zijn er echter ook door biologische conflicten getriggerde processen die in beide fasen daadwerkelijk een biologische betekenis hebben, bijvoorbeeld bij het bloedings- en letselconflict. Moeder Natuur neemt op elk moment in de ontwikkelingsgeschiedenis de vrijheid om haar eigen prachtige programma’s te voltooien of te optimaliseren:

Bloedingen en letselconflicten:

a) ca-fase: trombocytopenie271waardoor coagulatie wordt voorkomen272 in de bloedvaten (tegelijkertijd miltnecrose)

b) pcl-fase: splenomegalie273zodat er bij de volgende bloeding of letselconflict meer bloedplaatjes in de milt kunnen passen. (Milt = verzamelpoort voor bloedplaatjes, die zich in de ca-fase alleen op de plaats van het letsel kunnen bevinden, maar niet in de bloedbaan.

In het bovenstaande geval hebben we te maken met elkaar compenserende en in elkaar grijpende programma's die we allemaal nu pas kunnen leren begrijpen.

We zien een soortgelijk in elkaar grijpend programmasysteem bij bloedarmoede: de biologische betekenis van botkanker (botosteolyse) ligt duidelijk in de pcl-fase, dat wil zeggen in de genezingsfase, waarin het skeletgedeelte meer verkalkt is en daarom sterker is voor de toekomst dan hij. was vroeger. De bloedarmoede in de ca-fase zorgt er echter voor dat het deel van het bot dat in de ca-fase osteolyseert en verzwakt niet breekt, waardoor het organisme geen grote sprongen kan maken vanwege de vermoeidheid (bloedarmoede-moeheid!). In de pcl-fase, waarin de biologische betekenis ligt, wordt de nog grotere immobiliteit bereikt door de pijn van het opgezwollen periosteum. Bovendien wordt het organisme bijna volledig geïnactiveerd als gevolg van de extreme vagotone vermoeidheid in de leukemische fase.

271 Trombopenie = trombocytopenie… verminderd aantal bloedplaatjes
272 Coagulum = bloedstolsel
273 Splenomegalie = vergroting van de milt

Pagina 403

Telkens wanneer we de biologische betekenis van een speciaal programma en de bijbehorende compensatieprogramma’s in ogenschouw nemen, beseffen we eerst hoe oneindig dom onze therapie, waarvan we dachten dat die zo slim was, in de meeste gevallen was. Meestal was het gewoon de pseudotherapie van onwetende mensen, van tovenaarsleerlingen die met knopen hadden gerommeld en niet wisten wat ze hadden veroorzaakt. De meeste van onze patiënten stierven op iatrogene wijze door de therapie, niet door het speciale programma. In de toekomst zullen onze artsen intelligenter worden naarmate ze de nuttige biologische speciale programma's van de natuur beter kennen.

19.1 Het principe van kanker

De wet van het tweefasige karakter van alle ziekten in de hele geneeskunde zet al onze eerdere veronderstelde kennis volledig op zijn kop: hoewel we voorheen ongeveer een paar honderd ziekten kenden, vonden we bij goed kijken ongeveer de helft van dergelijke veronderstelde ziekten in waarbij de patiënt koude handen had. De periferie vertoont, en ongeveer de andere helft veronderstelde warme of hete ziekten, waarbij de patiënt warme of hete handen heeft en meestal koorts. In werkelijkheid waren er grofweg slechts 500 ‘tandems’: aan de voorkant (na DHS) een koude, conflictactieve, sympathicotone fase en aan de achterkant (na conflictolyse) een hete, conflictopgeloste, vagotone genezingsfase. Dit tweefasenschema is een biologische wet.

Voor alle ziekten die we kennen is er een dergelijk optioneel beloop, op voorwaarde dat er een conflictoplossing bestaat. Als we nu terugkijken, werd in de vroegere geneeskunde zelfs geen enkele ziekte correct herkend: bij de zogenaamde ‘verkoudheidsziekten’ werd de daaropvolgende genezingsfase over het hoofd gezien of verkeerd geïnterpreteerd als een afzonderlijke ziekte (bijvoorbeeld ‘griep’), waarbij de zogenaamde “ziektes”, die altijd de tweede fase vertegenwoordigen, namelijk de genezingsfase. Na een eerdere conflictactieve fase werd deze eerdere koude fase over het hoofd gezien of verkeerd geïnterpreteerd als een afzonderlijke ziekte.

Pagina 404

19.2 De activering van het speciale programma door het DHS - het begin van de sympathische fase

Als een persoon of dier een DHS ervaart, d.w.z. een zeer ernstige, zeer acute, dramatische en isolerende conflictieve schokervaring, associeert zijn onderbewustzijn de conflicterende inhoud van het door het DHS veroorzaakte biologische conflict met een biologisch conceptueel gebied, bijvoorbeeld het gebied van de moeder/kind-relatie of het gebied van territorium- of watergebied of angstgebied in de nek of het gebied van eigenwaarde of soortgelijke gebieden. Ook hier weet het onderbewustzijn precies in de tweede van de DHS onderscheid te maken: een daling van het gevoel van eigenwaarde op seksueel gebied (“jij watje”) veroorzaakt nooit osteolyse van de cervicale wervelkolom, maar altijd bekkenosteolyse, bekkenkanker. Een conflict in eigenwaarde in de moeder-kindrelatie (“jij slechte moeder!”) zou nooit osteolyse in het bekken veroorzaken, maar altijd kanker van de linker humeruskop (bij rechtshandige mensen).

Elk biologisch conceptueel gebied heeft een specifiek relaiscentrum in de hersenen, dat we bij ziekte de ‘Hamerfocus’ noemen. Elk biologisch conceptueel gebied heeft “zijn relaiscentrum”.

Op het moment van de DHS gaan er speciale codes van de Hamerhaard naar het orgel dat aan deze Hamerhaard is toegewezen. Je kunt dus zeggen: iedere Hamerse haard heeft “zijn orgel”. De drielaagse gebeurtenis psyche – brein – orgaan is dus in werkelijkheid een synchrone gebeurtenis van Hamer's focus naar het orgel met een verschil van een fractie van een seconde. De meeste patiënten weten de DHS bijna tot op de minuut nauwkeurig te specificeren, omdat het altijd dramatisch was. Meestal waren de patiënten ‘verstijfd van shock’, ‘niet in staat om te praten’, ‘verlamd’, ‘diep bang’ en dergelijke. In de hersenen kun je het aangetaste DHS vanaf de 1e seconde op de CT van de hersenen zien, zij het met enige moeite en alleen als marker, op het orgaan is het vanaf de 1e seconde te vinden: kanker!

In het tweede van het DHS is alles al geprogrammeerd of geprogrammeerd: Volgens de conflictinhoud van het biologische conflict in het tweede van het DHS, zoals we vandaag gemakkelijk kunnen vaststellen met onze computertomogrammen, is er een zeer specifiek, vooraf bepaald gebied van ​de hersenen (Hamer's focus) ""geschakeld".

Pagina 405

In dezelfde seconde beginnen de veranderingen aan het orgaan die kunnen worden voorspeld (precies vermeld in de tabel Psyche-Brain-Organ en gebaseerd op empirische observaties); ofwel celproliferatie ofwel celreductie of verandering in functie (in de zogenaamde kankerequivalenten).

Ik zei ‘overgeschakeld’ omdat, zoals we in een later hoofdstuk zullen zien, het DHS ‘slechts’ het overschakelingsproces naar een speciaal programma is, zodat het organisme met de onvoorziene situatie om kan gaan.

19.3 Het fundamentele probleem

Voor de artsen van de vorige school kan een systeem nooit betrokken zijn bij het kankerproces, omdat het ontbreken van een systeem tot een dogma is gemaakt.

Als het dogma ter discussie zou worden gesteld, zou het duidelijk worden dat “we de afgelopen decennia allemaal niets dan pure onzin hebben gedaan.”

Vrijwel de grootste onzin zijn de zogenaamde ‘hersentumoren’, die niet eens bestaan. Iedereen die over ‘hersentumoren’ praat, denkt dat ze ‘de nieuwe kleren van de keizer’ zien, die alleen bestonden totdat het kleine meisje in het sprookje uiteindelijk riep: ‘De keizer is naakt!’

Er is niets, absoluut niets, mis met de zogenaamde “hersentumoren”. Ze bestaan ​​niet méér dan de zogenaamde “hersenmetastasen”, die slechts een product zijn van de hallucinerende onwetendheid van conventionele artsen.

Het uitgangspunt is altijd dat kanker een zinloze en planloze, ongecontroleerde en systeemloze proliferatie vertegenwoordigt van “verwilderde kankercellen” – als gevolg van een verwilderde kankercel. Dit dogma houdt altijd in – wat nooit in één enkel geval is bewezen – dat sommige van de wilde kankercellen door het arteriële bloed naar andere organen zwemmen en daar een nieuwe kanker produceren, een zogenaamde “metastase” of dochtertumor. Als kankercellen naar verre organen zouden kunnen wegzwemmen, zouden ze daar noodzakelijkerwijs via het arteriële bloed moeten komen, omdat het veneuze systeem en de lymfevaten alleen naar het centrum van het lichaam, dat wil zeggen naar het hart, leiden.

Er zijn inmiddels duizenden experimenten uitgevoerd, zelfs bij mensen, om te bepalen of kankercellen in arterieel bloed kunnen worden gedetecteerd.

Het is nooit een succes geweest!

Pagina 406

Er is nog nooit een enkele kankercel gevonden, ook al is bloedcel voor bloedcel onderzocht. Altijd zonder succes als het om kankercellen gaat!

Op deze 1e wetenschappelijke valsheid is gebaseerd op het dogma van de zogenaamde uitzaaiingen.

Die zweite valsheid is gebaseerd op de eerste leugen van het dogma: Omdat volgens dogma nummer 1 alle daaropvolgende carcinomen zogenaamde uitzaaiingen van het eerste carcinoom zouden moeten zijn, komt men dogmatisch tot de meest avontuurlijke kankercelmetamorfosen: die bijna regelmatig, bijvoorbeeld plaveiselcelcarcinomen van de buitenste kiemlaag adenocarcinomen van de binnenste kiemlaag of omgekeerd, of dat adenocarcinomen van het darmkanaal osteolyse van het bot kunnen veroorzaken en dan zogenaamde “osteosarcoom-metastasen” van de middelste kiemlaag of omgekeerd zouden sarcomen carcinoom-metastasen veroorzaken, d.w.z. een paard zou een kalf moeten baren, alles doet er niet toe en gaat als een puinhoop.

De 2e dogmatiek valsheid is net zoveel onzin als de eerste leugen. Je moet je voorstellen wat dat eigenlijk in gewone taal betekent: er zou bijvoorbeeld een carcinoomcel in de binnenste kiemlaag moeten zitten, dus een adenocarcinoomcel, op zijn – nooit waargenomen! - een korte reis in de botten bijvoorbeeld, we wisten precies waar het terecht zou komen en in die korte tijd onderging het een metamorfose waardoor het nu ineens een afstammeling wordt van de middelste kiemlaag en een osteosarcoom kan vormen en andersom.

En natuurlijk kun je dit sowieso niet reproduceren in een reageerbuis of in kweek. Daar kun je vrijwel alleen of bijna alleen maar zogenaamde bindweefsel-"sarcomen" kweken, wat in feite gewoon onschadelijke bindweefselgroei is. Volgens oncologieleerboeken wordt het percentage zogenaamde tumoren dat voor deze ‘sarcomen’ in kweek kan worden gekweekt, gesteld op 95%. Afgezien van sarcomen en zogenaamde embryonale carcinomen (die nog steeds de embryonale groeispurt hebben), is het waarschijnlijk niet mogelijk om echte carcinomen in cultuur te kweken, wat ook zou overeenkomen met de Nieuwe Geneeskunde. Aan de andere kant komt het met het ontogenetische systeem van tumoren overeen dat de bindweefselcellen van de middelste kiemlaag een sterk voortplantingspotentieel hebben, wat nodig is voor genezing, zodat ze zelfs in kweek kunnen doorgaan met mitose, vergelijkbaar met een auto. waarbij je met hoge snelheid overschakelt naar stationair en dan nog honderden meters doorrijdt, alhoewel er geen motor meer is die de wielen aandrijft, uitsluitend door de impuls van de massa.

Pagina 407

De hele gruwel wordt ons pas helemaal duidelijk als we begrijpen dat hetzelfde type carcinoom altijd op dezelfde plek in het lichaam groeit. Als een volkomen verantwoord biologisch speciaalprogramma van de natuur! Sinds dit mij duidelijk werd en ook werd toegegeven door hoogleraren histologie en histopathologie, is het mij duidelijk geworden dat histopathologie voor de overgrote meerderheid van de gevallen een goochelarij is geworden die is omgezet in een ‘definitief oordeel’ voor de patiënt. door arrogantie en dogmatische leugens. Wat een vreugde voelen de histologen, die het gevoel hebben dat ze geheime meesters zijn over het leven en de dood van patiënten, af en toe wanneer een ‘metastase’ van een longknobbel een vrijwel identiek histologisch type vertoont, namelijk adenocarcinoom, als de veronderstelde primaire tumor, bijvoorbeeld het coloncarcinoom. . Dan spreekt men meteen over een ‘echte uitzaaiing’, ook al zou dit de overige 90% van de ‘metastasediagnoses’ feitelijk tot absurditeit reduceren. Maar het komt histologen goed uit, soms lijkt het gewoon bijzonder goed te passen... Aan de andere kant zou het alleen maar zinvol zijn om te bepalen waar de tumor thuishoort, bijvoorbeeld in grensgebieden (bijvoorbeeld het sigmoïd rectum), tenzij je kunt doe dat via de hersenen - CT kan gemakkelijker duidelijkheid verschaffen. Misschien zou het in individuele gevallen interessant zijn om te verduidelijken of de tumor nog rijk is aan mitosen of dat het een oud, geïnactiveerd carcinoom zonder mitose is, als de voorgeschiedenis niet duidelijk is en een CT van de hersenen geen definitieve opheldering geeft. Maar in principe is het in de meeste gevallen helemaal niet nodig om histologisch onderzoek uit te voeren als steeds dezelfde tumorvorming op dezelfde plaats op het orgaan wordt aangetroffen.

Nu naar de zogenaamde ‘hersentumoren’ of ‘hersenmetastasen’, die geen van beide in deze zin bestaan:

De 3e dogmatiek valsheid is dat de hersenen niet kunnen bestaan ​​als de computer van het organisme. Als kanker volgens dit dogma voortkomt uit een ‘gedegenereerde’ cel die wild is geworden, dan moeten deze structuren, die mijn tegenstanders de ‘rare Hamerse kuddes’ hebben genoemd, primaire tumoren zijn of op zijn minst ‘metastasen’. Alle studenten leren in het eerste semester geneeskunde dat hersencellen zich na de geboorte niet meer delen en zich dus niet meer kunnen voortplanten. Alleen het zogenaamde ‘hersenbindweefsel’, de zogenaamde gliale substantie, kan zich vermenigvuldigen, net zoals bindweefsel zich in de rest van het organisme kan vermenigvuldigen om littekens te vormen, voor voeding te zorgen en het weefsel te ondersteunen. Wij zeggen: bindweefsel in het lichaam en gliaweefsel in de hersenen hebben alleen voedende, ondersteunende en littekenvormende functies. We zien dus nooit een enkele hersencel in mitose, we zien nooit een toename van hersencellen, en toch spreken alle medische wetenschappers van hersentumoren, zelfs van ‘hersenmetastasen’.

Pagina 408

Wat gebeurt er werkelijk in onze hersenen als er een zogenaamde ‘tumor’ of Hamerfocus optreedt?

Eigenlijk is het hele ding heel eenvoudig en meesterlijk ontworpen door Moeder Natuur, maar volledig verkeerd begrepen door onze onwetende maar zelfs nog arrogantere schoolartsen. Ze opereren op de meestal onschuldige hersenzwelling en verminken zo de patiënt voor het leven, als hij überhaupt overleeft, wat zelden voorkomt vanwege de daaropvolgende paniek en persoonlijkheidsverandering.

In werkelijkheid is het zo:

Als we worden getroffen door een enorme conflictschok, een DHS die ons ook in psychologisch isolement achterlaat, vormt zich op dat moment een Hamer-focus in de hersenen. Voor elk speciaal type van zo’n conflictschok is een heel speciaal gebied van onze hersenen verantwoordelijk, dat we ook wel een biologische conflictschok kunnen noemen, en tegelijkertijd een heel speciaal orgaangebied.

Dus: Wanneer een vrouw een seksueel conflict heeft, biologisch gesproken een “conflict van niet gecopuleerd worden”, bijvoorbeeld wanneer een vrouw haar man “op heterdaad” betrapt, ontstaat deze “seconde van shock” als de vrouw deze situatie als seksueel beschouwt. conflict en beschouwt het niet als verraad of iets anders, een Hamer-focus in het linker periinsulaire gebied (temporaal pariëtaal gebied), als het een rechtshandige vrouw is.

Op dit moment wordt het nieuwe, betekenisvolle biologische speciale programma (SBS) van de hersenen ingeschakeld. Dit speciale programma zorgt ervoor dat er zweren in de baarmoederhals en mond ontstaan, zodat – zoals de biologische betekenis lijkt te zijn – de baarmoeder nog beter klaar wordt voor de bevruchting. Dit gedeelte274– of cervicale erosies worden in de conventionele geneeskunde als ‘goedaardig’ beschouwd omdat ze geen celmitose veroorzaken, maar het tegenovergestelde, namelijk celverlies.

De zweer breidt het gedeelte uit en pelt in wezen de binnenkant van de baarmoederhals af. Bij DHS verliest de rechtshandige patiënt onmiddellijk haar volgende ovulatie, die onmiddellijk terugkeert met conflictolyse (conflictoplossing = biologisch gesproken copulatie). Maar om te profiteren van de zojuist opgetreden ovulatie, wordt de baarmoederhals naar binnen uitgezet, zodat het mannelijke sperma gemakkelijker de baarmoeder kan binnendringen. Na conflictolyse (= copulatie) worden de zweren gevuld met nieuwe cellen, waardoor ze genezen zijn. We zien mitosen van genezing, maar de conventionele geneeskunde heeft geklaagd dat alles nu ‘kwaadaardig’ is geworden vanwege de mitosen.

274 Portio = deel van de baarmoederhals dat in de vagina uitsteekt

Pagina 409

Net als in het conflict schok tweede op het orgel gleichzeitig Tienduizenden nieuwe cellen groeien uit tot zogenaamde kankercellen (organen die worden gecontroleerd door de hersenen) of krimpen (celverlies in organen die worden gecontroleerd door de grote hersenen), dus niet slechts één enkele cel in onze hersenen is in deze schokkende situatie onder een speciaal programma gekomen. ten tweede, maar miljoenen hersencellen van Hamer verbranden gleichzeitig schakelde over naar een speciaal programma en schakelde het organisme over op sympathische toniciteit.

Maar als we nu kijken naar de inhoud van het conflict dat ons tijdens de tweede schok ‘overrompelde’, dan kunnen we ons goed voorstellen dat er duizenden of honderdduizenden vergelijkbare, minder of meer verschillende conflictinhouden kunnen zijn, waarvan sommige die op dezelfde plaats, soms op aangrenzende plaatsen in de hersenen, altijd verschillende formaties van een Hamerse focus veroorzaken.

In de loop van de tijd zullen we moeten leren de biologische conflicten te observeren en te differentiëren met hun speciale biologische programma's die kanker of kanker-equivalente ziekten veroorzaken. De ziel van mensen en dieren is voor ieder individu oneindig divers en verschillend, ook al lijken mensen, honden, muizen of olifanten, elk voor zichzelf, geen enkel verschil te maken in termen van hun ziel voor de onwetenden.

Op bijna dezelfde manier is elk conflict altijd een beetje anders dan andere soortgelijke conflicten die andere individuen van hetzelfde ras hebben ervaren in soortgelijke conflictconstellaties. Laten we eens denken aan de enorme verscheidenheid aan sterrenbeelden die er bestaan ​​in het schaakspel, wat nogal primitief is vergeleken met de mogelijke combinaties van hersencellen bij mens en dier! Omdat er in onze hersenen – en ook in de hersenen van een klein muisje – in plaats van 64 schaakvelden vele miljarden zijn, en ze bevinden zich in drie dimensies van de ruimte, evenals in andere elektrische dimensies, om nog maar te zwijgen van andere dimensies die wij weten het nog niet.

Pagina 410


20 De therapie van het “speciale kankerprogramma”

Pagina's 411 tot 474

De therapie van de zogenaamde “kankerziekte” volgens het systeem van de nieuwe geneeskunde verschilt fundamenteel van de eerdere puur symptomatische therapie of pseudotherapie van de conventionele geneeskunde. De conventionele geneeskunde en de zogenaamde alternatieve geneeskunde (recentelijk complementaire geneeskunde bij de conventionele geneeskunde genoemd) hebben uiteindelijk gemeen dat ze, vanwege een gebrek aan begrip van de oorzaken en verbanden van kanker en de andere zogenaamde ‘ziekten’, altijd en willen kanker met een grote verscheidenheid aan middelen ‘bestrijden’.

De behandeling is vaak symptomatisch, hetzij met “staal, jet en chemicaliën”, morfine of met de maretakplant, waarvan ook bekend is dat het een soort gif is. Rode biet, kruiden of zaailingen veroorzaken de minste schade, maar ze kunnen niet voorkomen dat er een betekenisvol speciaal biologisch programma op basis van een overeenkomstig DHS ontstaat! En als ze konden voorkomen dat een betekenisvol biologisch speciaal programma op een zinvolle manier zou verlopen, zou het nog erger zijn!

Mensen proberen altijd de zogenaamde vijandige kanker te doden met bijna middeleeuwse, inquisitoire ijver. Omdat de Heilige Inquisitie in de Middeleeuwen altijd probeerde de duivel uit de ketter te verdrijven met messen, vuur en gif. Uiteindelijk was de ketter altijd dood, ongeacht of hij bekende of niet. Ofwel bekende hij dat hij een bondgenootschap had gesloten met de duivel. Maar als hij koppig genoeg was om niet te bekennen, dan was hij des te meer in bondgenootschap met de duivel, en moest de zwaarste marteling worden toegepast. Op dezelfde manier worden de patiënten van de conventionele geneeskunde vandaag de dag nog steeds behandeld met de ergste martelingen van pseudo-chemobehandeling, terwijl de kwaadaardige kanker hardnekkig is en niet “uitgeroeid” wil worden.

Het cruciale is altijd dat de kankercellen worden gezien als vijanden die moeten worden bestreden. Er wordt bijvoorbeeld ook aangenomen dat wanneer kanker zich ontwikkelt, het ‘immuunsysteem’ – wat je je er ook bij kunt voorstellen, in ieder geval een soort verdedigingsleger van het lichaam – verzwakt wordt, zodat de ‘slechte’ kankercellen een ‘gat’ kunnen vinden. "om het weefsel binnen te dringen en zich te verspreiden. Delen van de zogenaamde alternatieve geneeskunde zijn helemaal niet onaangenaam geweest voor gevestigde artsen, omdat ze op dezelfde uitgangspunten zijn gebaseerd en hetzelfde doel hebben, namelijk het uitroeien van kanker in het orgaan, dat zij als het enige kwaad zien. De enige onruststoker is Hamer, die het allemaal maar onzin vindt.

Pagina 411

Enige tijd geleden wilde een bijzonder gerespecteerde vertegenwoordiger van de medische gilde dat ik hem “successen” zou laten zien. Ik liet hem een ​​reeks röntgenfoto's zien waaruit bleek dat de kanker was gestopt. Ik vertelde hem dat er al honderden patiënten gezond waren, ook al was de geïnactiveerde orgaankanker vaak nog zichtbaar. Maar het is geen probleem meer, er zijn geen mitosen meer, het is meer een cosmetisch probleem.

Dat vond hij helemaal niet leuk! Voor hem zou de kanker pas genezen zijn als hij ‘weg’ was, ‘weg, weg, weg!’ Na een operatie werd de tumor bijvoorbeeld ver van een gezond persoon weggesneden!’ Hij stelde het zich zo voor: de patiënt zou eerst geopereerd moeten worden, dan bestraald, dan behandeld met cytostatica en wat er nog van de ziel over was, zou behandeld moeten worden. met door Hamer met zijn kanker-Psycho-behandeling “opwarmen”. Ik zou heel graag dit werk willen doen. Ik zei dat de patiënten die mij hadden gezien in principe geen chirurg of artsen hoefden te zien die hen wilden bestralen of vergiftigen. Afgezien van de mogelijke complicaties van fysieke en organische aard, zoals bloedingen, hersenzwelling en dergelijke, en de mogelijke psychologische complicaties zoals hernieuwde paniek als gevolg van shockervaringen of domme artsen of herhaling van conflicten en dergelijke, moeten deze patiënten als gezond gezien. Ze zouden gemakkelijk dertig tot veertig jaar kunnen blijven leven als de omgeving hen niet voortdurend terroriseerde en hen bestempelde als ‘kankerpatiënten’ die gedwongen werden door de conventionele medicijnmolen te gaan, waarna ze in slaap zouden worden gebracht. met morfine. Toen scheidden onze wegen...

Ik wijs zielloze geneeskunde af die alleen maar symptoomgericht is. Voor mij is de medische behandeling van een ziek mens of dier een soort heilige daad. 2000 jaar geleden waren artsen ook priesters, ervaren, intelligente mensen die het vertrouwen van hun medemensen verdienden. Naar mijn mening sluit dit op geen enkele manier een hoog niveau van kennis en wetenschap vandaag de dag uit, integendeel, het zou deze moeten omvatten. Maar sinds dit gilde zielloze, puur intellectuele, symptoomgerichte medische ingenieurs is geworden, die succesvoller en rijker worden naarmate ze cooler zijn, zie ik dit gilde niet langer als een gilde van echte artsen. Daarom zal ik in de toekomst niet toestaan ​​dat al zulke meedogenloze geneeskunde-ingenieurs doen alsof ze zo door kunnen gaan, alleen een beetje "gevarieerd volgens Hamer's New Medicine".

Pagina 412

De artsen van de toekomst – de artsen van de nieuwe geneeskunde moeten slimme, praktische mensen zijn met gezond verstand, met een hart en warme handen, priester-artsen zoals in vroegere tijden, die vriendelijk en onvergankelijk waren, vergelijkbaar met de ‘goede’ oude familie of plattelandsdokters en verrijkten zichzelf niet door het lot van zieke medemensen.

De succesvolle medische miljonairs van vandaag, die door manipulatie tot hun posities zijn verheven, die elke beweging en elk vriendelijk woord in geld omzetten, maar die op elk congres ook met stomme arrogantie overlopen van ethiek, dit soort brutale en op winst gerichte medische cynici moet eindelijk worden iets uit het verleden. Ze walgt van mij.

De lezer mag mij alstublieft vergeven voor deze harde woorden. Er zijn zeker nog steeds hier en daar artsen die alleen uit noodzaak meedoen aan het kwade systeem van de hedendaagse geneeskunde, maar blij zullen zijn als ze eindelijk een wetenschappelijk onderbouwd alternatief hebben waarmee ze hun patiënten redelijke hoop kunnen geven.

Ik wil u graag kort vertellen over een patiënt die overleed simpelweg omdat betrokkene werd behandeld “als kankerpatiënt” aan wie “er blijkbaar toch niets aan te doen was”. Er werd een maatregel gehanteerd die de arts, een uroloog, onder vergelijkbare omstandigheden nooit bij zichzelf of bij een “niet-kankerpatiënt” zou hebben toegepast. Bij zulke patiënten maakt het zogenaamd “toch niets meer uit”. De patiënt had al leukemie opgelost en de botpijn was al verdwenen. De zaak was bijzonder tragisch vanwege bijzondere omstandigheden:

Een paar dagen voor zijn onnodige dood haalde de familie de patiënt op dramatische wijze uit het ziekenhuis, nadat de afdelingsarts bekende dat hij op hoger bevel handelde - tegen het uitdrukkelijke verzoek van de familieleden en tegen de uitdrukkelijke wens van de patiënt in! een morfinederivaat gegeven. De patiënt reageerde vervolgens niet meer. Hiervoor bestond geen indicatie, omdat patiënte op dat moment vrijwel geen pijn meer had.

De dochter, een bioloog, keek vervolgens de hele nacht naar haar vader. Toen ze vijf minuten de kamer verliet, was de zus al terug en wilde de vader morfine geven, wat de dochter en de vader, die inmiddels wakker was geworden van zijn morfinetrip, verboden. Een paar uur later verlieten ze het ziekenhuis. Ze hadden de patiënt letterlijk in slaap willen brengen – tegen zijn wil!

De patiënt had nooit problemen gehad met urineren, maar er was tijdens het verblijf in het ziekenhuis ‘als routine’ een urinekatheter ingebracht, zodat de verpleegkundige ‘s nachts geen ‘problemen’ zou hebben.

Pagina 413

Door de katheter was de urethra enigszins opgezwollen en de patiënt had daarom enige moeite met plassen thuis, zoals ieder normaal mens zou hebben, in de eerste paar dagen nadat de katheter was verwijderd.

De huisarts heeft meteen zonder noodzaak een suprapubische geplaatst275 Katheter aan, met de blaas nog maar halfvol. Hij doorboorde per ongeluk de buikholte. De patiënt stierf twee dagen later aan acute abdominale, zeer acute peritonitis.

We maken allemaal wanpraktijken, ik ook. Maar daar gaat het hier niet om, het gaat erom dingen te doen die je anders nooit zou doen onder vergelijkbare indicaties - alleen met “kankerpatiënten”. Dit is geen alleenstaand geval. Ik kan alleen al honderden patiënten noemen die zonder pijn en dus zonder noodzaak en tegen hun uitdrukkelijke wil door artsen zijn behandeld! – Morfine of een derivaat toegediend en de patiënten gedood. De patiënt die zoals beschreven overleed aan acute buikvliesontsteking was feitelijk weer vrijwel geheel gezond. Zijn kankers waren geïnactiveerd, de laatste (botkanker) genas. Hij had met gemak nog dertig jaar kunnen leven. Hij maakte grote plannen over wat hij in de zomer wilde doen...

De wreedheid van elk afzonderlijk geval zit in het systeem geworteld. Begrijp daarom alstublieft dat het geen zin heeft om individuele, bijzonder wrede zogenaamde artsen aan de kaak te stellen of te beschuldigen. Het wrede systeem moet verdwijnen! Als je honderden mensen op de brute manier had zien sterven die ik deed, zou je waarschijnlijk net zo compromisloos en ‘ondiplomatiek’ schrijven als je eerlijk schreef!

20.1 De arts voor nieuwe geneeskunde

In de Nieuwe Geneeskunde is de patiënt de absolute baas over het proces rondom zijn eigen organisme. Alleen hij kan weten wat echt goed en goed voor hem is, alleen hij kan echte verantwoordelijkheid voor zichzelf nemen. De patiënt wordt niet meer “behandeld”, maar onderneemt zelf actie! De patiënt-artsrelatie moet in de nieuwe geneeskunde volledig opnieuw worden gedefinieerd en doordacht.

De patiënt moet samen met mensen die met hart en ziel arts zijn en hun patiënten een warm hart toedragen, de beste therapie voor hem uitzoeken. Het is waarschijnlijk niet overdreven om te zeggen dat degenen die met de Nieuwe Geneeskunde willen werken, ondanks al hun professionele, veelomvattende kennis op alle drie de niveaus, in de eerste plaats wijze en vriendelijke mensen moeten zijn die de patiënt behandelen als een menselijke partner en ook als een menselijke partner. kan worden erkend als een uitmuntend specialist.

275 suprapubisch = door de buikwand boven het schaambeen

Pagina 414

Het werken met de drie niveaus van de Nieuwe Geneeskunde vereist een ‘psychocriminologische’ benadering. Het is de vraag of dit uiteindelijk kan worden geleerd. Eén arts begrijpt alles intuïtief onmiddellijk, zonder dommer te zijn dan zijn intellectueel georiënteerde collega's. Deze laatste hebben daar doorgaans grote problemen mee omdat ze geen menselijke toegang tot de patiënten kunnen vinden en geen charisma hebben.

Er is niets bevredigender dan op een werkelijk gekwalificeerde manier omgaan met de 3 niveaus en de 5 natuurwetten van de Nieuwe Geneeskunde. Dat zal charismatisch zijn276 en menselijk begaafde artsen om de noodzakelijke alomvattende kennis te verwerven die een specialist die vandaag de dag nog steeds als de kroon van de medische wetenschap wordt beschouwd, niet kan evenaren. De artsen van de toekomst moeten kunnen werken als ‘medische criminelen’ met het charisma van gezond verstand. Je moet de patiënt kunnen ondersteunen als een goede vriend die zijn bijzondere vakkennis ter beschikking kan stellen van de ‘baas’-patiënt. Omdat de therapie van de toekomst in ieder geval zal bestaan ​​uit het toedienen van medicijnen, maar vooral in het leren begrijpen van de oorzaak van zijn biologische conflict en zijn zogenaamde ziekte en samen met zijn arts het vinden van de beste manier om eruit te komen. van dit conflict om er in de toekomst niet opnieuw in terecht te komen.

Naar mijn mening zouden deze “priesters van Asclepius” bescheiden en wijze mensen moeten zijn, hartelijk en tegelijkertijd met uitstekende allround kennis. Ik weet dat dit beeld niet te rijmen valt met het huidige heersende idee van een ‘succesvolle’ arts.

De therapie van de zogenaamde “kankerziekte”, zoals we nu zelfs weten uit alle nuttige biologische speciale programma’s die we kennen, zou in 3 niveaus moeten worden verdeeld:

1. psychologisch niveau:

praktische psychologische therapie met gezond verstand

2. hersenniveau:

Monitoring en behandeling van hersencomplicaties

3. organisch niveau:

Therapie van organische complicaties

276 Charisma = goddelijke gave van genade

Pagina 415

20.2 Psychologisch niveau: Praktisch-psychologisch
Gezond verstand therapie

We kunnen onze therapie theoretisch in drie niveaus verdelen, zoals ik probeer te doen, maar we moeten ons er altijd van bewust blijven dat alles in ons organisme er altijd is. tegelijkertijd, d.w.z. synchroon loopt. In de toekomst mogen we in de nieuwe geneeskunde onder geen beding teruggaan naar het laten behandelen van onze patiënten door specialisten: de één kijkt naar de ziel, de tweede naar de hersenen en de derde naar de organen. Zelfs het teamwerk dat vandaag de dag zo wordt geprezen, kan alleen maar bestaan ​​uit de samenwerking van allround ervaren artsen, nooit anders.

Meestal heeft de patiënt last van een conflict “waar hij niet over kan praten”, waar hij tot nu toe in ieder geval niet over heeft kunnen praten. Of het ons gepast of noodzakelijk lijkt dat hij er niet over kon praten, of dat wij van mening zijn dat hij er misschien al veel eerder over had moeten praten, is voor het Betekenisvol Biologisch Speciaalprogramma dat momenteel bestaat niet interessant. . Het enige dat nodig is, is dat we proberen te begrijpen waarom de patiënt er vanuit zijn mentaliteit niet over kon praten!

Ik herinner me een oude vrouw die een sigmoïdcarcinoom kreeg omdat haar kanarie, waaraan ze erg gehecht was, stierf. Hij was al twaalf jaar haar beste vriend. Het DHS gebeurde toen ze hem dood in zijn kooi aantrof. Hij zat onder de vloeibare ontlasting. Maandenlang droomde de oude vrouw ervan. In haar dromen gaf ze zichzelf altijd de schuld dat ze haar “Hansi” verkeerd voedde; in haar dromen zag ze hem altijd in een kooi liggen, terwijl ze poepen. Na 12 maanden kwam er een verrassende oplossing voor het conflict doordat de dochter haar een “nieuwe Hansi” gaf. De kanker werd alleen opgemerkt door de gebruikelijke darmbloedingen tijdens de genezingsfase. De oude dame overleefde het alleen omdat artsen op haar leeftijd therapie niet meer zinvol vonden. Een jongere persoon zou zeker enorme operaties hebben ondergaan en een kunstmatige anus hebben ingebracht. Zoals bijna altijd het geval is, zou dit een ineenstorting van het gevoel van eigenwaarde hebben veroorzaakt, waarna de bijbehorende zogenaamde “botmetastasen” zouden zijn ontdekt en vervolgens met morfine in slaap zouden worden gebracht... Dit is tegenwoordig helaas de gebruikelijke manier - maar het is een volkomen onnodige manier. De oude dame voelt zich al 4 jaar weer goed. Ik waarschuwde de familieleden om niet nog eens vier maanden te wachten met het schenken van een andere Hansi, voor het geval de “nieuwe Hansi” zou overlijden.

Pagina 416

Ik heb een soortgelijk geval meegemaakt in Saarland: de vrouw van een sanatoriumbeheerder leed aan longknobbeltjeskanker. De zaak kwam pas aan het licht omdat de patiënt licht hoestte en de huisarts daarom een ​​longfoto liet maken. Er werd een zogenaamde ‘solitaire knobbel’ in de longen gevonden. Dergelijke solitaire knobbeltjes in de long zijn altijd alveolaire solitaire adenocarcinomen, tekenen van een conflict uit angst voor de dood, geleden voor een andere persoon of voor een dier.

De echtgenoot van deze patiënt, ongeveer 57 jaar oud, vroeg mij om advies. Ik onderzocht en ondervroeg de patiënt en ontdekte dat ze ongeveer 8 maanden geleden aan DHS had geleden toen haar geliefde kat “Mohrle” werd afgemaakt omdat hij ziek was. “Hij was 16 jaar lang ons kind, hij mocht zelfs aan tafel eten”, zei ze. Vanaf het moment dat de dierenarts haar vertelde dat hij de kat moest laten inslapen, was de vrouw veel afgevallen, kon ze 's nachts niet meer slapen en moest ze voortdurend aan de “kat” denken, die vervolgens werd ingeslapen. slaap 14 dagen later. Het conflict duurde 4 maanden. Toen kon de man niet langer zien hoe zijn vrouw zichzelf kwelde, en op een dag bracht hij een nieuw kitten mee, dat bijna op het oude leek. Vanaf dat moment ging het weer goed met de patiënt. En toen 2 maanden later de ongeveer 5 cm grote solitaire ronde laesie in de rechterlong werd ontdekt, was patiënte al weer op volle gewicht, had ze 's nachts goed geslapen en was alles weer in orde. De patiënt overleefde zelfs de diagnose, evenals chemovergiftiging en bestraling met kobalt. De artsen waren verbaasd dat de tumor niet bleef groeien of zich terugtrok, en eenvoudigweg niets deden. Twee maanden later, nadat de patiënte alles had overwonnen, vroegen de patiënte en haar man mij wat ze nu moesten doen. Ik zei: ‘zorg goed voor de kater.’ Maar dat advies had ik mezelf natuurlijk kunnen besparen, want de nieuwe kat was ook weer “als een kind in huis”. Het gaat goed met de patiënt.

Deze twee voorbeelden laten zien hoe ik idealiter – ervan uitgaande dat het haalbaar is – praktische therapie met gezond verstand voorstel. Ik heb er helemaal geen last van als mijn voormalige hooggedecoreerde collega’s geamuseerd naar me glimlachen als ik twee uur lang met een oude dame praat over haar overleden kanarie of parkiet en me probeer in te leven in de ietwat bizarre omstandigheden van een oude dame die geen heeft langer iets anders dat met haar te maken heeft van deze wereld, Hansi als haar kanarie. Zo'n oude dame kon de vergoeding van 2 DM natuurlijk niet betalen als een professor 2000 uur lang wilde luisteren naar haar verdriet over een kanarie die bij leven nog maximaal 2 DM waard was.

 Pagina 417

Het stoort mij niet als de zeer gerespecteerde psychologen denken dat eerst de psychologische achtergrond moet worden belicht, hoe en waarom en tegen welke ervaringstraumatische achtergrond je dit zou kunnen zien. Niets van dit alles is waar, omdat het niet betrekking heeft op het DHS. Het is altijd net als de voetbalkeeper. Hij kan alle ballen beheersen, zolang hij ze maar kan berekenen. Pas als ze van richting worden veranderd en ze “hem op het verkeerde been betrappen”, moet hij hulpeloos, alsof hij verlamd is, toekijken hoe de bal misschien wel meteen in het doel draait naar hem. Het DHS is altijd de onverwachte constellatie en situatie. Geen enkele psycholoog kan hier rekening mee houden, laat staan ​​verklaren.

Hier worden echter op zijn minst twee gevallen heel kort gerapporteerd die bedoeld zijn om aan te tonen dat de ‘psychotherapie’ van de individuele patiënt niet voldoende is. Vaak moet je 1 of 2, soms 3 stappen verder gaan en proberen het milieu te behandelen. Dat werkt vaak helemaal niet.

Bij een 45-jarige patiënte werd, zoals zij wist, botcarcinoom van de halswervelkolom en het bekken vastgesteld, nadat zij eerder een borstcarcinoom had gehad. Het geheel luidde als volgt: “Gegeneraliseerd metastatisch recidief van borstcarcinoom (aandoening na amputatie)”. De patiënt kreeg te horen dat er niets meer gedaan kon worden en ze werd in een sterfkamer van een klein ziekenhuis geplaatst. Ze was natuurgeneeskundige. Ik werd eigenlijk alleen maar gebeld om de klus te klaren. Ik ontdekte wat ik al had vermoed, namelijk dat de zogenaamde ‘gegeneraliseerde metastase’ het gevolg was van twee verschillende dalingen van het gevoel van eigenwaarde met hun eigen DHS. De patiënt was een natuurgeneeskundige student en had twee geadopteerde kinderen. Ze had een natuurgeneeskundig stempel gekocht om mee te ‘spelen’, die ze uiteraard pas mocht gebruiken als ze geslaagd was voor haar examens. Op een dag vonden haar kinderen deze postzegel en speelden er ‘postbezorging’ mee. Ze stempelden honderden stukjes papier en stopten ze in brievenbussen in de hele nederzetting. Toen de moeder thuiskwam en de cadeautjes zag, was ze verlamd van schrik. Ze werd als bedrieger in ongenade gevallen, tenzij ze onmiddellijk voor haar examens slaagde! Ze zocht haar toevlucht, viel af, studeerde dag en nacht, wat voor haar niet moeilijk was, aangezien ze 's nachts toch niet kon slapen. Ze was in razernij. De man voelde zich verwaarloosd, klaagde en klaagde over wat een slechte vrouw hij had. De vrouw kon bijna niets meer om haar heen horen of zien. Ze was alleen geobsedeerd door het idee om haar examens te halen om niet als een bedrieger te worden gezien.

Pagina 418

Ze had een zogenaamd ‘intellectueel zelfwaarderingsconflict’ gehad omdat ze zich plotseling een bedrieger voelde omdat ze het examen nog niet had gehaald. Maar nu, tijdens de conflictactieve periode, leed ze aan een tweede daling van haar zelfwaardering op seksueel gebied, omdat ze gedurende deze tijd geen seksuele activiteit meer had en haar man klaagde dat ze niet langer goed was in bed. Ze slaagde voor haar examen 3 maanden na DHS.

Toen ik haar voor de eerste keer zag, bevond ze zich, zoals ik al zei, in haar sterfkamer. De halswervels 2 tot en met 4 waren geosteolyseerd, zodat elk uur een instorting werd verwacht, wat tot ernstige dwarslaesie zou hebben geleid. Ze had al morfine gekregen om haar deze ervaring te besparen, maar was er op verzoek van haar familieleden mee gestopt omdat ik er een voorwaarde van had gemaakt. Ze was half in vagotonie, half in sympathieke toon. Nadat ik haar onderzocht en ondervraagd had en de röntgenfoto's had bekeken, wilde ze weten of ze nog een kans maakte. Ik zei: “Als het je lukt om je hoofd vier weken lang niet te bewegen, kan er niets instorten. Er wordt dan zoveel eelt opgeslagen dat de halswervels niet meer kunnen inzakken. Want dit conflict is duidelijk definitief opgelost. Je kunt niet sterven aan bekkenosteolyse als je geen morfine gebruikt, maar ik weet niet hoe de relatie tussen jou en je man zal voortzetten en je seksuele zelfwaardering hangt daar uiteraard van af.

En de cervicale wervelkolom genas daadwerkelijk – tot verbazing van de artsen, volgens plan. Eindelijk had ze meer eelt dan voorheen. Het was haar zelfs gelukt om 4 weken lang te blijven liggen zonder haar hoofd te bewegen. Terwijl de cervicale wervelkolom zich volgens schema herstelde, fluctueerden de hercalcificatie en nieuwe osteolyse van het bekken heen en weer, parallel met terugkerende conflicten en opgeloste fasen. Eenmaal genezen gedurende 3 weken, was er plotseling weer nieuwe osteolyse te zien. De patiënt bekende mij: “Dokter, mijn man komt altijd verbitterd mijn ziekenhuiskamer binnen, hij houdt niet van mij, ik denk niet dat hij wil dat ik weer beter word. Ik zeg dan meteen: 'Ga de kinderen bij mij achterlaten, ik kan je gezicht niet uitstaan!'" De man, die uiterst christelijk overkwam, kon niet worden overgehaald zijn vrouw te helpen. Na bijzonder slechte episoden in het ziekenhuis was er twee weken later opnieuw “succes”: nieuwe botosteolyse in het bekken. Toen de vrouw weer hoopvol werd, kwam er pijn door het strekken van het periosteum, samen met het eelt. Toen stonden de artsen al voor het bed met getrokken morfinespuiten. Ze gaven haar zonder haar medeweten en tegen haar uitdrukkelijke wil verschillende keren morfine. Ik adviseerde de arme vrouw om naar een sanatorium te worden overgebracht en zich mentaal van haar man te scheiden, omdat dit de enige manier was waarop ze een kans zou hebben om de vicieuze cirkel te doorbreken. Maar de zorgverzekeraar betaalde niet, geen sanatorium wilde haar opnemen, haar man wilde "zo'n drama thuis" niet, hij had geen gevoelens meer voor haar.

Pagina 419

Uiteindelijk gaven de artsen, zonder zelfs maar te vragen, gewoon morfine, zonder te stoppen. De arme vrouw leed twee weken lang, daarna stierf ze. “Nu heb je je gelukkige bestemming bereikt”, schreef de echtgenoot in het overlijdensbericht…

Ik moet u heel kort vertellen over een ander geval dat bijzonder typisch is, maar zeker niet uniek. Een jonge vrouw kreeg te maken met twee angst-in-de-nek-conflicten, één omdat ze een bericht (DHS!) kreeg dat ze levenslang een pensioen moest betalen voor haar schoonmoeder. Deze angst hield haar maandenlang bezig. Ze leed aan het tweede angst-in-de-nek-conflict toen ze een hersenoperatie wilden ondergaan en haar onder druk zetten om de helft van haar kleine hersenen te laten verwijderen.

Nu ligt de vrouw bijna blind thuis en wacht geduldig tot de Hamerse kudde in haar visuele cortex afneemt en ze weer kan zien. Dit vordert langzaam. Het grootste obstakel is haar eigen moeder, die zich ergert aan het feit dat ze haar dochter moet helpen. Ze wil dat haar dochter naar het ziekenhuis gaat, zodat ‘het drama thuis stopt’. Zo nu en dan belt ze mij vanuit het bed van haar dochter en het klinkt als volgt: “Hallo dokter, dit is mevrouw Z. Weet u, mevrouw. Ik zie wat ik zie, er is niets meer. Ze is zo zwak en moe dat ze niet eens uit bed kan komen. O wat een ellende! Je moet je eigen dochter langzaam zien sterven! Zou het niet beter zijn geweest als ze gewoon was gestorven, in plaats van zichzelf zo te moeten martelen? Nee, ik denk dat het beter is om in het ziekenhuis te liggen dan hier te blijven liggen wachten op de dood. Ik geloof daar niet in. Dokter (met zachtere stem, zodat de dochter het natuurlijk heel goed begrijpt) Ik zie dat ze doodgaat, je gelooft niet dat er weer iets gaat gebeuren!"

Commentaar onnodig! Helaas moet ik zulke ingrijpende gevallen aan u melden om te laten zien hoe vaak de situatie is waarin genezing zou moeten plaatsvinden! Ook in dit geval spelen de zorgverzekeraars niet mee en de artsen niet. Ze schrijven alleen laconiek ziekenhuisopnames die een zekere dood voor de patiënt zouden betekenen. Thuis is de genadeloze moeder die in de waan leeft dat de hatelijke dochter haar alleen maar wil irriteren door niet naar het ziekenhuis te gaan en geen einde te maken aan het ‘theater thuis’.

Pagina 420

Dan kan de moeder doorgaan met schoonmaken zoals voorheen, maar ze is nu al het geld kwijt! Als de man niet rustig bleef en geen overzicht hield, was de patiënt al lang overleden!

Ja, vertel me eens, hoe moet je dit soort psychotherapie noemen? Ik kan me voorstellen dat de psychiaters en psychologen behoorlijk teleurgesteld zijn over mijn systeem. Want je hebt geen tijd voor maandenlang analyseren op de Freudiaanse onderzoeksbank. Er is geen tijd voor grootse intellectuele constructies en gadgets, de klok loopt meedogenloos door. Het conflict moet hier en vandaag worden gevonden en, indien mogelijk, gisteren worden opgelost. Want elke dag maakt het ingewikkelder, ook als het gaat om mogelijke complicaties in de daaropvolgende genezingsfase. We hebben niet alleen met de patiënt zelf te maken. Zijn omgeving moet meespelen, anders is de patiënt vrijwel niet meer te helpen. De meesten van jullie willen misschien een of twee van mijn korte ziekteverhalen niet geloven. Maar ze zijn allemaal waar. Velen zijn zelfs nog erger dan ik uit overweging zou kunnen schrijven. Het gaat er niet om iemand in verlegenheid te brengen. Het punt is dat we typische algemene problemen van dit systeem leren van typische processen.

We weten bijvoorbeeld uit statistieken dat wanneer de omgeving verandert, het type en de frequentie van de verschillende ‘kankerziekten’ veranderen. Tijdens het uitgebreide familietijdperk kwam maagkanker veel voor. Je kon elkaar niet ontlopen, familieruzies leiden vaak tot maagkanker. Dergelijke problemen zijn tegenwoordig grotendeels los van elkaar te zien277 De samenleving kent simpelweg geen problemen meer. Als gevolg hiervan is maagkanker veel zeldzamer.

Moeder-kindconflicten waren relatief zeldzaam in het tijdperk van grote gezinnen. Moeders die veel kinderen hadden, waren bijvoorbeeld beter in staat om met de dood van een kind om te gaan dan moeders van alleen kinderen vandaag de dag. Veranderende percepties van opvoedingsmethoden hebben ook een “conflictueel” effect: “Discussiëren”, d.w.z. de voortdurende discussies die nu gebruikelijk zijn tussen moeders van alleen kinderen en hun zeer neurotische individuele exemplaren, werden vroeger eenvoudigweg beschouwd als “teruggeven” en werden bestraft met een flinke klap in het gezicht heeft de zenuwen van de moeder of ouders gered. Tegenwoordig worden ze vaak gek van voortdurende discussies en eindeloze woede. De incidentie van borstkanker is aanzienlijk toegenomen, ook al hebben we minder moeders en veel minder kinderen dan voorheen. Eerlijk gezegd moet je hier ook rekening houden met partnerconflicten, namelijk de borstkankers in de ‘partnerborst’. Dit zou wellicht een groot deel van het fenomeen kunnen verklaren als je het fenomeen zou scheiden in rechtshandige en linkshandige vrouwen of moeders en moeder/kind- en vrouw/partnerconflicten.

277 Dissociatie = ontbinding, scheiding, verval

Pagina 421

Door de seksuele emancipatie is de frequentie van baarmoederhalskanker gedaald tot een verwaarloosbaar percentage. Iedereen die heeft ervaren welke enorme ‘zonden’ zogenaamde ‘misstappen’ op dit gebied waren, kan het verschil met vandaag waarderen. Een affaire, en dan?

We kunnen de verandering in de incidentie van verschillende soorten kanker het beste zien onder immigrantengroepen in Amerika, bijvoorbeeld onder immigranten uit Japan. Terwijl deze Japanse immigranten uit hun strikte familie- en bedrijfsbeperkingen in Japan tevoorschijn komen, waar bijvoorbeeld maagkanker en baarmoederhalskanker veel voorkwamen, verandert ook de frequentie van de zogenaamde ‘kankers’ voor elk type kanker. In Amerika krijgen vrijwel geen immigranten maagkanker, nauwelijks baarmoederhalskanker, maar velen krijgen borstkanker, waardoor bijna niemand ziek wordt van thuis uit Japan.

De hoop dat je alleen maar de sociale of ecologische omstandigheden hoeft te veranderen om minder ‘kankerziekten’ te krijgen, is bedrieglijk. Het enige dat verandert is het soort conflict en dus het soort speciale kankerprogramma’s.

Eén aspect is echter heel belangrijk. Het wordt grotendeels geheim gehouden. Er zijn veel situaties die aantonen dat rijke mensen gemiddeld slechts een fractie van de conflicten en kankers lijden waar arme mensen last van hebben. Zo is een deurwaarder, een ramp voor de armen, voor de rijken meestal geen probleem, hoogstens een vervelend gedoe om een ​​cheque uit te schrijven omdat hij vergeten is een rekening te betalen. Conflicten zijn meestal onoverkomelijke beperkingen die de patiënt niet kan vermijden. Maar met geld kun je al deze beperkingen vermijden, maar in ieder geval een groot deel ervan.

Op dit punt, dat nog relatief onschuldig is, rijst de grote vraag wat de weg en het doel van onze therapie kan zijn. Misschien is het maar goed dat we tegenwoordig vaak in een filosofisch en religieus vacuüm leven, nadat de christelijke denominaties hun sociale normatieve geldigheid hebben verloren door ontmythologisering en wetenschappelijke ontkoppeling. Dit is geen ongeluk. Het zou een ongeluk zijn als we rouwden om wat onhoudbaar is gebleken en onze toevlucht zouden nemen tot nieuwe antropologische oplossingen.278 Normen die een wetenschapper, politicus of religieuze grondlegger bedenkt en die niets met onze hersencode te maken hebben, zouden wachten.

Pagina 422

De praktische toepassing van de Nieuwe Geneeskunde moet een fundamenteel onderscheid maken tussen de optimale therapie die wordt gegeven door het systeem van de vijf biologische natuurwetten en de ‘haalbare’ therapie die vandaag de dag wordt beperkt door veel sociale en medische omstandigheden.

20.2.1 Conflictgeschiedenis – Het DHS ontdekken

Vóór elke ondervraging van de patiënt moet de zogenaamde klaptest worden uitgevoerd om vast te stellen of de patiënt rechts- of linkshandig is. We lieten hem nonchalant klappen zoals in het theater. De hand die bovenaan zit en in de onderste klapt, is de leidende. Dit is van belang voor het herkennen van de kleine of kleine hersenhelft waarin de betrokkene voornamelijk werkt en waar ook zijn eerste conflict zijn impact moet hebben (tenzij het een door het kind of de partner gegeven of vaste verbinding betreft). Deze correlatie kon empirisch worden gevonden en kan in geval van een conflict ook eenvoudig worden geverifieerd met behulp van een CCT.

Na een grondig anamnestisch ondervraging van de patiënt, rekening houdend met zijn of haar menselijke omgeving, moet de arts nu een conflictanamnese kunnen maken over de door de patiënt geklaagde klachten of de reeds meegebrachte bevindingen. Voor een arts in de nieuwe geneeskunde is absoluut alle informatie, zowel menselijke als medische, van het grootste belang. Op de CT-scan van de hersenen zijn altijd een aantal hersenlittekens te zien die zonder deze informatie niet verklaard kunnen worden. Het belangrijkste punt dat het DHS probeert te achterhalen is het exacte tijdstip en alle omringende omstandigheden. Indien mogelijk moet bij het eerste grondige onderzoek een CT-scan van de hersenen beschikbaar zijn, wat (als de symptomen niet banaal of slechts mild zijn) een redelijk niet-invasief onderzoek vertegenwoordigt. De CCT is zo belangrijk voor conflictanamnese omdat je aan de hand van de CCT gericht kunt vragen naar de inhoud van de conflicten, waarvan de fundamentele biologische aard en inhoud al op de opnames te zien is. Voor de evaluatie is het in eerste instantie voldoende om een ​​CCT te laten uitvoeren in de standaard coupes (parallel aan de schedelbasis) zonder contrastmiddel, de stralingsdosis is minimaal; Volgens New Medicine is het ongepast om de CT van de hersenen te vervangen door een magnetisch resonantieonderzoek (NMR). Dit onderzoek duurt veel langer, is psychologisch zeer belastend en er is zeer weinig bekend over de effecten op het orgaan. De NMR heeft ook het nadeel dat we geen scherpringige doelconfiguraties in de hersenen kunnen zien, omdat deze alleen is gekalibreerd voor watermoleculen. In het beste geval wordt NMR aanbevolen voor de PCL-fase en speciale onderzoeken, omdat het gliale ophopingen en oedeem heel goed aantoont, wat precies is wat een CT voor de specialist doet. De onderzoekstechniek met magnetische resonantie heeft het nadeel dat de organische en cerebrale veranderingen visueel meestal veel te dramatisch lijken. Hierdoor krijgt de patiënt de indruk dat hij bijvoorbeeld een enorme hersentumor heeft, wat op een CT-scan bij dezelfde patiënt veel minder dramatisch lijkt.

278 antropologisch = de wetenschap van de mens en zijn intellectuele ontwikkeling

Pagina 423

Hier willen we graag een aantal praktische vragen bespreken. Op dit punt zou de biologisch optimale therapie bewust op de achtergrond moeten komen ten opzichte van de praktische vragen waarmee patiënten momenteel worden geconfronteerd. In de toekomst zou New Medicine een patiënt met darmcarcinoom adviseren om de tuberkelbacteriën zo snel mogelijk, dus vóór conflictolyse, te slikken. Tegenwoordig zou dit echter nog steeds in botsing komen met een grote verscheidenheid aan wet- en regelgeving. Daarom heeft het voor de patiënt weinig nut om hem te vertellen wat theoretisch optimaal voor hem kan worden gedaan als deze aanpak praktisch verboden is.

20.2.2 Berekening van het verloop van het conflict vanuit het DHS

Men mag nooit overhaaste diagnoses en prognoses maken, tenzij men bijvoorbeeld de duur en intensiteit van de conflictactiviteit kent, d.w.z. de omvang van het conflict, en zolang men niet duidelijk weet of het conflict of de conflicten realistischer kunnen worden opgelost. en haalbaar. Sommige conflicten lijken in theorie gemakkelijk op te lossen, maar in werkelijkheid zijn ze dat niet omdat de patiënt met allerlei beperkingen te maken heeft. Hij kan bijvoorbeeld zijn baan niet opzeggen, zijn bedrijf verkopen, scheiden, zijn schoonmoeder ontwijken, enzovoort.

... Als al deze aspecten, die belangrijk zijn voor een mogelijke oplossing, in de praktijk niet haalbaar zijn, moet men proberen een tweede of derde beste oplossing te vinden met de patiënt en misschien ook met de familieleden, vrienden, werkgevers, banken, autoriteiten enz. die bij het conflict betrokken zijn, om voor hem een ​​puur mentale oplossing voor het conflict te vinden. Alleen dan heb je een aanwijzing voor een latere prognose. De meeste conflicten zullen samen met de patiënt worden opgelost. De uitzonderingen waarin conflictoplossing uitdrukkelijk moet worden vermeden, zijn al besproken. In andere gevallen zal dit probleem hieronder ook steeds opnieuw aan de orde komen;

Pagina 424

Vergeet niet:
Het allerbelangrijkste is om de patiënt gerust te stellen: de overgrote meerderheid overleeft! Patiënten moeten leren begrijpen dat wat als een ‘ziekte’ werd gezien, in werkelijkheid een betekenisvolle gebeurtenis is Betekenisvol biologisch speciaal programma van de natuur. Je hoeft niet tegen iets te vechten dat logisch is, dat wil zeggen iets wat in principe goed is, maar je moet het eerder begrijpen. We moeten alleen proberen mogelijke complicaties te voorkomen. In enkele gevallen hoeft of kan het conflict niet worden opgelost.

20.3 Het cerebrale niveau: monitoring en behandeling van cerebrale complicaties

De nieuwe geneeskunde is geen subdiscipline die zich bijvoorbeeld zou kunnen beperken tot conflictolyse en complicaties zou kunnen delegeren aan andere subdisciplines, maar eerder een alomvattende geneeskunde die alle stappen in het verloop van SBS in de gaten moet houden, inclusief op cerebraal niveau.

Een nauwkeurige observatie van de hersenprocessen tijdens beide fasen van de “kankerziekte”, nu een verstandig biologisch speciaal programma genoemd, is wenselijk maar geen conditio sine qua non! Omdat het hersenverloop synchroon loopt met de psychologische en organische processen, kunt u deze tot op zekere hoogte begrijpen zodra u enige ervaring heeft met het omgaan met CT-beelden van de hersenen.

In principe kan de CT van de hersenen eenvoudig worden beoordeeld, althans met betrekking tot de hersenhelften, omdat elke massaverplaatsing en massa kan worden herkend aan de indruk of verplaatsing van de ventrikels of reservoirs. Zo weinig als ik u vuistregels zou kunnen geven over de optimale methode van psychologische therapie voor patiënten, kan ik u op dit gebied wel vuistregels geven:

Pagina 425

Als het verantwoordelijke conflict nog steeds actief is bij de patiënt, moet in dit stadium een ​​‘basis-CT’ van de hersenen worden uitgevoerd voordat het conflict wordt opgelost.

a) Het basisonderzoek is belangrijk voor het beoordelen van de eerdere littekens op de hersenen. De patiënt kan ons ‘slechts’ zijn conflicten vertellen. Wat ze ‘troffen’, welk biologisch conflict ze bij hem teweegbrachten, is nu te zien op de basis-CT.

b) De basis-CT is belangrijk voor latere vergelijking omdat deze vaak nog geen oedeem vertoont, terwijl de latere CT's mogelijk al intra- en perifocaal oedeem hebben.

c) De basis-CT is vooral belangrijk om te zien of u tijdens de therapie het juiste conflict heeft ‘opgevangen’. Normaal gesproken weet u dit, ook zonder CT-scan. Maar er zijn kritische gevallen van twijfel, vooral in het geval van recidiverende DHS, waarbij je geluk hebt als je de basis-CT-scan hebt.

d) Het is belangrijk voor de patiënt omdat hij graag iets wil zien en je hem daadwerkelijk kunt laten zien hoe het gaat om hem te kalmeren. Wanneer de patiënt merkt dat de arts zeker is van zijn situatie en denkt de situatie onder controle te hebben, wordt hij gerustgesteld. En het vermijden van paniek heeft de hoogste prioriteit!

Als het verantwoordelijke conflict voor de patiënt al is opgelost, is een hersen-CT zo snel mogelijk van belang:

a) De verwachte epileptische of epileptoïde crisis kan een complicatie veroorzaken die vooraf moet worden beoordeeld. Bij een hartinfarct kun je met deze methode de hartinfarct inschatten met een plus of min van 14 dagen als je weet wanneer het conflict is opgelost en hoe de CT van de hersenen er uit ziet.

b) Bij patiënten bij wie men niet helemaal zeker is over het tijdstip van conflictoplossing, wat niet zo punctueel is als DHS, kan men verrast worden door hersenoedeem.

c) Elke medicamenteuze behandeling in de PCL-fase moet afhankelijk worden gemaakt van de CT-scan van de hersenen.

Naast de psychologische opvolging geeft de controle-CT ons informatie over de voortgang van het speciale programma. Dit onderzoek is bijna eenvoudiger dan dat van de organen, omdat het genezende oedeem in het orgaan vaak niet zo eenvoudig te beoordelen is als in de hersenen.

a) De patiënt en de arts zijn gerustgesteld als ze het verloop van de SBS letterlijk zwart op wit kunnen inschatten. Het is vooral belangrijk voor de patiënt wanneer hij zich naar het transitiepunt beweegt
normalisatie en vormt niet langer een gevaar.

Pagina 426

b) De toestand van zwelling van de hersenen geeft ons een goede gelegenheid om de dosering van cortison etc. te beoordelen waarmee we de oedeemvorming van de hersenen en organen vertragen - met het voordeel van een verminderd risico, maar met het nadeel van de langere duur van de PCL-fase van SBS.

c) Vaak is de patiënt, vooral de poliklinische patiënt, bij de volgende bijeenkomst al een nieuw conflict begonnen, waar hij niet over praat omdat het misschien te gênant voor hem is. Maar dit soort dingen weten is heel belangrijk. Het is moeilijk om op een MRI-scan nieuwe brandpunten van conflictactiviteit te vinden, maar met een CT-scan van de hersenen is het nog gemakkelijker.

20.3.1 Richtlijn voor therapie: De code van ons brein

Ik zou graag willen anticiperen op de kritiek van religieuze fanatici die zouden kunnen beweren dat ik nu mensen tot gids maak in plaats van goddelijke wetten, wat de individuele religies daar ook onder mogen verstaan. Dat is niet of slechts half waar. De mens heeft als schepsel van God zijn plaats binnen de gehele goddelijke kosmos. Deze plaats wordt hem toegewezen door de code van zijn hersenen.

Elk dier begrijpt deze code in zijn hersenen, die op dezelfde manier zijn ontworpen als bij mensen. Geen enkele leeuw vangt meer prooien dan hij nodig heeft om zichzelf te verzadigen. De mens daarentegen vindt atoombommen uit, naast andere massavernietigingswapens, en kan nu theoretisch onze hele aardbol meerdere malen vernietigen. Er moet dus iets gebeurd zijn in de code van bepaalde mensen of volkeren, er moet iets vernietigd zijn, waarom ze deze paranoïde, megalomane, volkomen onnatuurlijke manier van leven hebben aangenomen die ze beschaving noemen, maar die niet bedoeld is in de code van ons brein , maar vertegenwoordigt een ontsporing.

Het is niet langer mogelijk om hier een tweeledige benadering te volgen, namelijk enerzijds leven in overeenstemming met de beschaving (of wat wij onder beschaving verstaan), maar tegelijkertijd leven in overeenstemming met biologische “logische” codes.

Hoe moet je een grootvader behandelen die aan DHS leed omdat hij – in overeenstemming met de beschaving – naar een bejaardentehuis werd gestuurd waar hij, volgens de code in zijn brein, niet thuishoort? De samenleving verwacht dat hij zo behandeld wordt dat hij ‘aangepast’ wordt, dat wil zeggen geschikt gemaakt wordt voor een verpleeghuis. We zouden dus moeten proberen zijn conflict met zijn code op te lossen, wat zeer problematisch is, om niet te zeggen onnatuurlijk. Er zijn zeker beperkingen en constellaties waarbij een oplossing voor het conflict die aan de code voldoet, niet mogelijk is. Maar dat heeft niets met het principe te maken. Het pad naar een nieuw bewustzijn van gedrag dat aan de code voldoet, zal lang zijn.

Pagina 427

Revolutionairen en hervormers van de grote wereld gaan er doorgaans van uit dat alle mensen gelijk zijn, dat je alleen maar naar believen een optimaal systeem hoeft uit te vinden om iedereen sociaal optimaal te kunnen besturen. Dat was fout! De code in ons brein omvat ook het code-conforme gezin en de omgeving. Het heeft simpelweg geen zin om mensen alleen maar als individuele individuen te zien, omdat die voorprogramma's bijna in strijd zijn met onze eigen code.

Het doel van de discussie was dat je niet langer vraagt ​​hoe je kanker eigenlijk moet behandelen. De slimme, charismatische dokter zal sowieso begrepen hebben wat ik bedoel. De blinde artsen zullen het toch nooit begrijpen. Als een moeder vraagt ​​hoe ze het verdriet van haar kind kan genezen, zal ze verbaasd zijn en antwoorden dat ze het niet weet. Maar tot nu toe is ze er nog steeds in geslaagd haar kind te troosten en weer gelukkig te maken.

Als ik je onzinnige schema's zou willen geven, zouden eenvoudige of blinde artsen alleen maar nieuwe en andere problemen krijgen, omdat de patiënt niet in een vacuüm blijft, hij denkt, voelt en alles in hem blijft werken. Zoals gezegd heb je geen tijd om lange therapieplannen op te stellen. Het strafrechtelijk onderzoek naar zijn conflict, waar hij met niemand over heeft kunnen praten, brengt vaak de bal aan het rollen. Het grote tijdperk van echte artsen begint opnieuw, van begaafde, intelligente mensen die in het verleden soms bestonden en die nu volledig achterop zijn geraakt in de zogenaamde moderne geneeskunde vergeleken met de ‘doeners’, de medische ingenieurs, die ook gelijke tred houden met hun onzin is verguld.

Ik kan u echter een praktisch recept geven: zorg ervoor dat de patiënt nooit in paniek raakt, hij kan eraan overlijden! Met het nieuwe medicijn hoeft hij niet langer in paniek te raken. Hij begrijpt heel goed wat er aan de hand is en wat er moet gebeuren. Bijna alle patiënten (95% en meer) kunnen hun kanker overleven als ze paniek vermijden. Veel van de patiënten zullen te maken krijgen met een nieuw conflict en opnieuw een vorm van kanker krijgen. Dit is heel normaal en dat is gewoon het leven. Maar dat is niet zo erg als je een slimme dokter hebt die het als volkomen normaal beschouwt.

Pagina 428

Vaste schema's zijn verboden. Ze doen geen recht aan de verschillende psychologische situaties en constellaties. Wat de kanarie van de één is, kan het kasteel van iemand anders zijn! Beide conflicten of problemen zijn van even groot belang en dezelfde waarde. Alleen de domme mensen zien dat niet. Maar het is absurd om domme mensen recepten te geven over hoe ze slimme dingen kunnen doen.

En als ik geen vaste regels kan stellen over hoe men ‘psychotherapeutisch’ met een patiënt moet omgaan, dan kan ik helaas ook geen vaste regels stellen over hoe men de familieleden van deze patiënt of zijn bedrijfsleider moet behandelen. of zijn collega's, zodat ze 'meespelen'. Het wordt overgelaten aan de vaardigheid en gevoeligheid van de individuele arts. Jullie zullen allemaal genoeg mislukkingen op dit gebied ervaren, zoals ik ook ervaar. En vaak zijn de nabestaanden in hemelsnaam helemaal niet geïnteresseerd in het in leven houden van hun oom, zwager of vader, waardoor de hele ‘erfeniskwestie’ alleen maar verder wordt uitgesteld. Ik vertel de slimme mensen niets nieuws. Er zijn grenzen aan de therapiemogelijkheden!

20.4 Het organische niveau: therapie van organische complicaties

Iedereen die beweert dat ik tegen chirurgische ingrepen ben, heeft mij niet begrepen. Ik heb zelf de zogenaamde “Hamer-scalpel” uitgevonden, die 20 keer zo scherp snijdt als een normale scalpel. Ik ben er voorstander van om alles op een zinvolle manier in te zetten, wat de patiënt verder kan helpen.

Chirurgen hebben eerder valse aannames gedaan over vijf dingen:

1. Ze wisten niet dat kanker in het orgaan relatief onbelangrijk is en automatisch wordt gestopt door codewisseling in de hersenen. De overblijfselen van dit proces, dat we kanker noemden, zijn van zeer gering biologisch belang voor het organisme. In principe verstoren ze het welzijn van het organisme op geen enkele manier. De symptomatische artsen, tot wie de chirurgen in de eerste plaats moeten worden gerekend, hebben dit tot nu toe vermoedelijk niet geweten.

2. De symptoomartsen wisten nooit iets over de verbindingen tussen de organen die ze opereerden en het computerbrein. Zonder enige kennis van deze verbanden opereerden en verdoofden ze op een eenvoudige, onzorgvuldige manier. De neurochirurgen zijn echter altijd het meest roekeloos geweest bij het opereren van hun ‘hersentumoren’, die in werkelijkheid grotendeels genezen waren of bezig waren met het genezen van relatief onschadelijke Hamer-laesies.

Pagina 429

3. De chirurgen hebben sowieso nog nooit van de psyche gehoord. “O meneer Hamer, wat heeft het bot met de psyche te maken?”

4. De chirurgen hebben nog niet gehoord van de vegetatieve processen die op een heel specifieke manier plaatsvinden in verband met kanker. Maar als we deze kennis nu als basis gebruiken, is er een enorm operationeel risico als gevolg van anesthesie voor een patiënt die “ziek” was van kanker en nu een conflictoplossing heeft bereikt in deze diepe vagotonie waarin hij zich bevindt. De patiënt heeft hersenoedeem, een absolute contra-indicatie voor een operatie die niet essentieel is, vooral als de focus van Hamer op de hersenstam ligt.

5. Maar als de patiënt zich nog in de conflictactieve fase bevindt, zal de kanker na de operatie net zo blijven groeien als daarvoor. De operatie is dus ook in deze fase niet nodig en gecontra-indiceerd279, omdat de betrokkene zeker een herhaling en een nieuwe paniek zal krijgen als hij plotseling een herhaling op de oude plek opmerkt.

20.4.1 De patiënt, meester over de beslissingen met betrekking tot alle ingrepen aan zijn lichaam

De opvatting van de Nieuwe Geneeskunde ziet de patiënt als een partner aan wie de arts zijn hulp kan bieden. Ik ben ervan overtuigd dat in de toekomst de overgrote meerderheid van de patiënten de hulp van een chirurg zal achterwege laten als er een discussie ontstaat over de vraag of hun onschadelijke tumor al dan niet moet worden verwijderd. Een operatie in de vagotone genezingsfase is sowieso een enorm risico, omdat in deze fase vooral de neiging bestaat tot ettering en bloeding. Het risico op complicaties is groot. Als de kankergezwel al bestaat, mag deze pas worden verwijderd nadat de genezingsfase is voltooid.

Aangezien de overgrote meerderheid van de patiënten geen “behoefte” heeft aan een operatie, ben ik ervan overtuigd dat slechts weinigen van hen onder deze nieuwe omstandigheden een operatie zullen laten uitvoeren. Ieder weldenkend mens zal zorgvuldig overwegen om een ​​ongevaarlijke tumor te laten verwijderen, met aanzienlijk risico.

279 Contra-indicatie = omstandigheid die het gebruik van een medicijn of procedure verbiedt

Pagina 430

Ik schat dat het aantal tumorverwijderingen in de toekomst slechts ongeveer 10% zal bedragen van wat ze nu zijn. En zelfs deze operaties zullen “onschadelijke operaties” zijn, geen bombastische verminkingsoperaties met excisie meer280 “goed in gezondheid”, maar alleen het wegnemen van mechanische obstakels.

Hoewel het enige tijd zal duren voordat deze paniekerige angst voor kanker en het branden als heksen, die diep in ons bewustzijn is gehamerd, plaats maakt voor een rustiger perspectief, mag dit niemand ontmoedigen.

Aan de andere kant hebben we een ‘kleine operatie’ nodig om kleine complicaties te elimineren: een ascitesdrainage in de dijbeenader, bijvoorbeeld een pericardiale drainage in het borstvlies en dergelijke zijn belangrijke kleine ingrepen die de patiënt veel besparen en alleen mogelijk zijn door de nieuwe indicatie betekenis krijgen. Als ascites bijvoorbeeld niet langer wordt gezien als het ‘begin van het einde’ zoals vroeger, maar eerder als een vreugdevol teken van genezing, wordt een complicatie van dit goede symptoom op een heel andere manier benaderd!

20.4.2 Alternatief door natuurlijke kankerverwijdering

Ik ben er erg trots op dat ik als oud medisch criminoloog heb kunnen ontdekken dat bacteriën onze vrije, zeer gespecialiseerde vrienden en helpers zijn, onze ‘symbionten’. Waarom zouden we geen gebruik maken van hun hulp?

Het verwijderen van een coloncarcinoom veroorzaakt door de onschuldige tuberkelbacterie van het Bovinus-type is in ieder geval veel veiliger omdat het natuurlijker is dan een massale buikoperatie. Bovendien voelt de patiënt zich grotendeels op zijn gemak. Je zou eerst ervaring moeten opdoen met deze nieuwe vorm van biologische therapie. De indicatie voor zo’n “biologische operatie” zal in ieder geval ook sterk afhangen van de locatie van de tumor en ook van de vraag of deze überhaupt geopereerd moet worden – biologisch of mechanisch – bijvoorbeeld omdat er een darmobstructie zou kunnen ontstaan.

Eerlijk gezegd moeten we rekening houden met twee moeilijkheden:

280 Excisie = het wegsnijden van delen van weefsel zonder rekening te houden met orgaangrenzen of weefselstructuren

Pagina 431

1. Vanwege de onwetende bijna-uitroeiing van tuberculose hebben veel mensen tegenwoordig niet langer de mogelijkheid om een ​​darmtumor op biologische en natuurlijke tuberculeuze wijze af te breken. Vaak moeten we dergelijke patiënten opereren.

2. Omdat de tuberkelbacteriën zich vermenigvuldigen in de sympathicotone fase, zou het niet voldoende zijn om de patiënt op het moment van de diagnose enkele tuberkelmycobacteriën te geven. Zeker niet als je al in de pcl-fase zit, waarin de mycobacteriën zich niet meer kunnen vermenigvuldigen.

We zullen nieuwe leerboeken moeten schrijven, met nieuwe aanduidingen, omdat we nu vanuit een geheel nieuwe basis beginnen!

20.4.3 Een woord over straling

De zogenaamde ‘bestralingstherapie’ had als doel het wegbranden van het kankergezwel of de tumor. Deze puur symptomatische indicatie is nu niet langer van toepassing. Toch kan er af en toe sprake zijn van een puur mechanisch storende lymfeklier die alleen met een grote operatie te bereiken is, maar die op elegante wijze kan worden bestraald zodat het mechanische obstakel wordt weggenomen (bijvoorbeeld bij de zogenaamde “Hodgkin”). Voordat u alle kobaltkanonnen in de mottenballen zet, moet u er daarom voor dergelijke speciale gevallen één laten staan.

U zult zelf zien, beste lezers, als u eenmaal mijn gedachten hebt leren begrijpen, dat zij – zoals zelfs mijn tegenstanders moeten toegeven – een onweerlegbare logica hebben. Natuurlijk is het in eerste instantie moeilijk om vrijwel alles overboord te gooien en tweederde van de dure ziekenhuizen te sluiten waar kankerverminkingsoperaties werden uitgevoerd en vervolgbehandeling ad finem de regel was. Elke patiënt was blij toen ze levend uit zo'n horrorgebouw waren ontsnapt. Dat moet veranderen. De tijd van medische idolen is voorbij. Ik luid een nieuw tijdperk in, het tijdperk van de nieuwe geneeskunde!

20.4.4 Proefpuncties en proefexcisies

Volgens de opvatting van de Nieuwe Geneeskunde dat dezelfde histologische formatie altijd op dezelfde orgaanlocatie wordt aangetroffen, zijn zelfs in het geval van kanker testpuncties en testexcisies vrijwel geheel onnodig. Op basis van onze ervaring weten we dat CCT betrouwbaardere informatie kan verschaffen over een histologische formatie dan een testexcisie.

Pagina 432

Een proefexcisie bij een botsarcoom is vrijwel altijd het begin van een catastrofe. De onder druk staande callusvloeistof baant zich een weg door het geopende periosteum (de periosteale hechting barst) in het omringende weefsel en veroorzaakt een enorm sarcoom. Als er geen proefexcisie zou zijn gemaakt, zou het omringende weefsel “slechts” aan de buitenkant zijn opgezwollen omdat de vloeistof door het beenvlies ontsnapt, maar niet door de calluscellen. Dan zouden we een proces hebben, zoals acute reumatoïde artritis, dat na een bepaalde periode weer spontaan verdwijnt.

Een lekke band kan fatale gevolgen hebben, bijvoorbeeld wanneer een zogenaamd koud abces, bijvoorbeeld een borstkliercarcinoom in de PCL-fase, door de punctie van de borst naar buiten wordt geopend. Dan is er een stinkende tuberculeuze afscheiding uit de borst en net zoals de osteolyse die is geopend en momenteel geneest, kan deze alleen nog een tijdje worden voortgezet met chemotherapie om de genezing voort te zetten, d.w.z. het verder lekken van het eeltvocht wordt voorkomen en eindigt meestal bij amputatie, Zelfs bij een lekke borst eindigt de zaak vaak met een vroegtijdige amputatie.

In de toekomst zullen testpuncties en testexcisies alleen voorbehouden zijn aan zeer zeldzame uitzonderlijke gevallen in de nieuwe geneeskunde.

20.4.5 Een woord over chirurgische ingrepen

Het merendeel van de huidige operaties zijn zogenaamde kankeroperaties. De chirurg is afhankelijk van het oordeel van de histoloog, die het proces als een van beide beschrijft goedaardig of kwaadwillend verklaard. Nu weten we nu dat alle necrose die tot nu toe door het hersenmerg in de genezingsfase wordt gecontroleerd, resulteert in zogenaamde kwaadaardige tumoren (lymfomen, osteosarcomen, niercysten, cysten in de eierstokken), en volgens de New Medicine zijn ze allemaal ‘genezend’. tumoren”, dat wil zeggen onschadelijke celproliferaties die men alleen mag opereren als ze mechanische hinder veroorzaken of psychologisch onaanvaardbaar zijn voor de patiënt. Als het gaat om tumoren die door het oude brein worden gecontroleerd, hebben we momenteel nog steeds de chirurg nodig, net zoals we de jager in het bos nodig hebben sinds we geen wolven meer hebben: het is belangrijk om bijvoorbeeld precies te differentiëren hoe groot de darmtumor is, als er een conflict moet worden opgelost. Als de tumor nog relatief klein is, kan men ervan uitgaan dat er geen complicaties kunnen optreden, zelfs als er geen tuberculose aanwezig is. Als de tumor echter groot is en op elk moment een mechanische darmobstructie kan veroorzaken, moet je goed overwegen of je moet wachten op de genezingsfase en hopen dat tuberculose zo snel mogelijk ingrijpt in het genezingsproces. De patiënt moet er echter van op de hoogte worden gesteld dat dit een risico met zich meebrengt, evenals de operatie zelf.

Pagina 433

Voor een chirurgische ingreep is de situatie zeker gunstiger als de patiënt zich nog in de CA-fase bevindt, omdat anesthesie in de PCL-fase een aanzienlijk hoger risico met zich meebrengt vanwege vagotonie. Hierbij moet worden benadrukt dat de patiënt zelf de baas is over de procedure en dat we hem de voor- en nadelen zorgvuldig moeten uitleggen.

In de nieuwe geneeskunde zijn er nu ook chirurgische indicaties, ook negatieve, bijvoorbeeld in het geval van cysten in de eierstokken en de nieren, die het ritme van de zwangerschap volgen en negen maanden duren voordat ze verhard zijn en de functie kunnen overnemen die voor hen bedoeld is door de organisme. Gedurende deze negen maanden mag u niet opereren omdat in deze periode de cysten zijn gegroeid op de overige buikorganen, waar deze vanwege het ontbreken van een eigen arterieel en veneus bloedvatenstelsel tijdelijk van bloed worden voorzien. Dit biologische proces werd voorheen verkeerd begrepen als ‘kwaadaardige infiltrerende tumorgroei’. Het bewijs werd geleverd toen deze geïnfiltreerde “tumordelen” de rest van de negen maanden bleven groeien en vervolgens opnieuw moesten worden geopereerd en dus bijzonder “kwaadaardig” bleken te zijn. Bij zulke overhaaste operaties, met een gebrek aan begrip van de vroegere geneeskunde, werden alle “geïnfiltreerde” organen tegelijkertijd verwijderd, zodat de buik achteraf vaak slechts een torso was. We willen het hier niet eens hebben over de daaropvolgende conflicten van deze arme patiënten. Maar als u negen maanden wacht, hoeft u waarschijnlijk niet te opereren aan kleine cysten tot 12 cm, omdat deze cysten de functie vervullen van hormoonproductie of urine-uitscheiding zoals bedoeld door het organisme. Alleen in extreme gevallen, waarbij deze cysten ernstige mechanische problemen veroorzaken, is een operatie geïndiceerd nadat ongeveer negen maanden zijn verstreken en de cyste is uitgehard. Een dergelijke ingreep is technisch gezien een kleine ingreep, aangezien alle verklevingen aanwezig zijn281 zijn inmiddels losgeraakt en de cyste is omgeven door een stevig kapsel.

281 Adhesie = aan elkaar plakken of aan elkaar groeien van twee organen

Pagina 434

20.4.6 Algemene gedragsregels

Ook hier moeten we onderscheid maken tussen de conflictactieve fase (ca-fase) en de post-conflict-tolytische fase of conflictgenezingsfase.

a) ca-fase:

Diëten voor gewichtsverlies zijn ten strengste verboden (hoewel ze heel gemakkelijk zijn). Ze kunnen fataal zijn.

Allerlei soorten opwinding zijn zeer gevaarlijk omdat elke opwinding om de meest triviale reden kan escaleren (vanwege de reeds bestaande sympathische toon) en de patiënt op elk moment de volgende ‘lont’ kan doorbranden, d.w.z. hij of zij kan een nieuw DHS krijgen. In deze fase wordt de drempel sterk verlaagd, waardoor patiënten gemakkelijk ziek kunnen worden.

Kalmerende middelen van allerlei aard vertroebelen alleen maar het beeld en brengen het gevaar met zich mee dat een acuut actief conflict een subacuut conflict wordt282 hangend conflict wordt. Om zijn conflict op te kunnen lossen heeft de patiënt in principe omstandigheden nodig die overeenkomen met zijn hersencode. Omdat onze huidige samenleving hier geen rekening mee houdt, zal onze samenleving vroeg of laat moeten veranderen. Kortom: ‘Jezelf voelen’ is zelfs belangrijker dan ‘Jezelf zien’ in rationele, intellectuele zin. Uiteindelijk worden de zieken weer kinderen (regressieve gedragsvorm). De patiënt komt uit zijn paniekconflict door zich kalm te voelen, net zoals het dier uit het paniekconflict komt zodra het zijn beschermende hol, zijn nest, zijn moeder, zijn kudde, roedel, soortgenoten en dergelijke voelt!

b) pcl-fase:

Mensen moeten worden geadviseerd om in de leer te gaan bij hun medeschepselen. Ieder dier dat zich in de genezingsfase bevindt, gedraagt ​​zich rustig, slaapt veel en wacht rustig tot zijn (normotonische) kracht terugkeert.

Geen enkel dier zou in deze pcl-fase zonder noodzaak de zon in gaan, omdat ze hersenoedeem hebben, en hun instinctieve gedrag dat zich aan de regels houdt vertelt hen dat direct zonlicht op dit hersenoedeem alleen maar slecht kan zijn. Ik heb patiënten eraan zien sterven! Je kunt de hotspot van Hamer's haard door je hoofdhuid voelen, het is gek om zo'n heet hoofd in de volle zon te zetten!

282 subacuut = minder acuut, minder gewelddadig

Pagina 435

Koelcompressen op de hete plek van de Hamerkachel zijn precies wat u zoekt, vooral 's nachts, in de toch al vagotone fase van het dagelijkse ritme. Mijn patiënten lijden het meest 's nachts in de PCL-fase, tot ongeveer 3 of 4 uur 's nachts, wanneer het organisme terugkeert naar zijn dagelijkse ritme. Veel van mijn patiënten hebben 's avonds - met groot succes - een kop koffie laten zetten om de fase door te brengen met lezen tot 3 uur 's nachts. Daarna konden ze niet zo vast, maar best goed slapen, met een “halfdagelijks ritme”. Deze maatregel heeft echter alleen zin bij zeer ernstig hersenoedeem, omdat dit in 90% van de gevallen niet eens nodig is en bovendien problemen oplevert met de dag-/nachtritmewisseling die dan langzaam plaatsvindt. koude kompressen 's nachts, doe dat gerust.

Het allereerste dat patiënten moeten leren in de PCL-fase is:

Je zwak en moe voelen is goed, het geneest, het is normaal, het verdwijnt vanzelf na de genezingsfase!

Volgens de conventionele geneeskunde luidt het heel anders: “Zwak en vermoeid is een ernstige stoornis van de bloedsomloop, de kanker heeft de bloedsomloop al volledig tot stilstand gebracht, dat is al het begin van het einde!”

Het tweede dat de patiënt moet leren is:

Pijn en zwelling zijn goede tekenen van de genezingsfase.

Ze zijn meestal vervelend, onaangenaam en vaak pijnlijk, vooral als ze bestaan ​​uit ascites of pleurale effusie of uit periostale spanning als gevolg van zwelling van het beenmerg, maar ze zijn geen reden tot paniek en verdwijnen na een bepaalde tijd precies zoals ze zijn gekomen. Ze zijn zeker geen slechte zaak, maar eerder langverwachte tekenen van genezing!

Volgens de conventionele geneeskunde luidt het als volgt: Pijn en zwelling zijn de duidelijke tekenen van de naderende dood van een “kankerpatiënt”. Het is het beste om met morfine te beginnen zodra de pijn voor het eerst optreedt, dan hoeft de patiënt niet te lijden (en is er geen lang "drama" op de afdeling). “Meneer Patiënt Nietwaar, zuster Mathilde, we willen hier niet op bezuinigen, laten we er vandaag mee beginnen!”

Pagina 436

Nu begrijpen jullie misschien ook, beste lezers, waarom je niet op twee sporen kunt rijden? Wat de zogenaamde conventionele artsen zeggen is simpelweg feitelijk onjuist. De enige manier waarop het goed lijkt te zijn, is dat de patiënt daadwerkelijk sterft met morfine, en dan blijkt de grote, stomme hoofdarts weer gelijk te hebben gehad. Maar jij en ik, beste lezer, zouden binnen een week of twee ook sterven aan morfine, met of zonder kanker!

Het slechte aan morfine en zijn zogenaamde derivaten (afstammelingen) is dat morfine, een sympathisch celgif, de eigen trillingen van ons organisme in de hersenen zo sterk verandert dat de patiënt na de eerste injectie geen moraal meer heeft en net zo zwak is als zo gewild als een kind dat net om de morfine-injectie vroeg. En vrijwel alle zogenaamde ‘kankerpatiënten’ krijgen vroeg of laat morfine, op zijn laatst als ze onrustig worden of pijn hebben, meestal tegen hun wil en meestal zonder hun medeweten.

Maar de patiënt wil het vaak niet meer precies weten nadat de ‘geen kansen meer’-prognose van de grote, stomme hoofdarts hem met de genadeslag van de knuppel tegen de grond heeft geslagen, letterlijk meester van leven en dood, zoals de Grootinquisiteurs waren dat ooit.

De gevolgen van morfine zijn dat het hele organisme afsluit. De patiënt reageert al snel niet meer, eet niets meer, zijn darmen staan ​​stil (darmverlamming) en na een paar dagen is hij praktisch uitgehongerd. Niemand neemt zelfs maar de moeite om patiënten over deze gevolgen te informeren!

Als we nu bedenken dat dit niet het geval hoeft te zijn en dat deze arme mensen alleen maar het slachtoffer zijn geworden van de onwetendheid van de hoofdartsen en professoren die op valse veronderstellingen handelen en zich als goden gedragen, dan is iedere haar op de achterkant van onze nek staat overeind, net zoals op het hoofd van de rechter. De haren in zijn nek stonden overeind toen de neuroradioloog van de Universiteit van Tübingen hem recht in zijn gezicht vertelde dat hij er geen belang bij had te weten of Hamer rechts!

Alleen de Schepper kan het leven van zijn schepselen beëindigen – door de dood. Zolang we leven hebben we allemaal, ieder mens, ieder dier, iedere plant, ieder wezen het fundamentele recht op – hoop! Doen alsof je een god bent en proberen een medemens de hoop te ontnemen, is de ergste verontwaardiging van cynische arrogantie en domheid. Ze stalen allemaal de laatste hoop van hun patiënten die hen uit onwetendheid en arrogantie vertrouwden!

Pagina 437

20.4.7 Medicijnen in therapie

De medicijnen symboliseren zogenaamd de vooruitgang van de moderne geneeskunde, of van wat men denkt dat het is. Veel patiënten krijgen dagelijks voor en tegen alles 10, zelfs 20 verschillende soorten medicijnen. Een arts die geen medicijnen voorschrijft, is geen echte arts. Hoe duurder de medicijnen zijn, hoe beter ze lijken te zijn.

Dat was een grote bluf! Uit onderzoeken is herhaaldelijk gebleken dat artsen zelf vrijwel nooit medicijnen gebruiken...

Het stomste eraan was dat mensen altijd geloofden dat de medicatie een lokaal effect zou hebben. De hersenen hadden er blijkbaar niets mee te maken! Alsof je een computer als ons brein voor de gek kunt houden! Alsof de hersenen niet merkten wat de tovenaarsleerlingen deden met hun infusen, injecties en tabletten.

Vrijwel geen enkel medicijn heeft een directe werking op het orgaan, afgezien van lokale reacties in de darmen wanneer een gif of medicijn oraal wordt ingenomen. Alle andere medicijnen hebben een centrale werking op het orgaan, dus via de hersenen! In het negatieve geval is hun ‘effect’ praktisch het effect dat de vergiftiging van de hersenen of de verschillende delen ervan op organisch niveau veroorzaakt.

Voorbeeld: Ik vroeg ooit aan een professor op een cardiologieconferentie die het effect beschreef van een medicijn dat het hartritme op het hart stabiliseert, of hij er zeker van was dat het medicijn echt een direct effect op het hart had en niet op de hersenen, d.w.z. of het medicijn werkt ook op een getransplanteerd hart. De professor had daar geen antwoord op en zei dat het nog niet onderzocht was en dat het getransplanteerde hart uiteraard alleen kon werken met een pacemaker!

Zelfs digitalis, penicilline en griepmedicijnen hebben “slechts” invloed op de hersenen! Behalve hormonen, enzymen en vitamines werken vrijwel alle medicijnen via de hersenen! Vroeger werd bijvoorbeeld gedacht dat digitalis de hartspier ‘verzadigt’. We weten nu dat het een cerebraal effect heeft op het hartrelais.

In principe kan worden gezegd dat elk symptomatisch medicijn kan worden opgenomen om het genezingsproces te ondersteunen! De arts van de nieuwe geneeskunde is niet fundamenteel anti-medicatie, ook al gaat hij ervan uit dat de meeste processen van Moeder Natuur al geoptimaliseerd zijn. We weten dat als de conflictduur korter is en de conflictmassa dus laag is, de overgrote meerderheid van de gevallen geen ondersteunende medicamenteuze behandeling nodig heeft. Er blijven dus alleen die gevallen over die fataal zouden aflopen in de natuur, maar waar we vanwege de medische ethiek speciale aandacht aan moeten besteden.

Pagina 438

De focus ligt op de kritieke punten in elk genezingsproces, die echter bij bepaalde conflicten en speciale programma's speciale aandacht vereisen. Dit zijn bijvoorbeeld de epileptische crises (zie ook het betreffende speciale hoofdstuk) bij linker- en rechterhartinfarcten, de longcrises283 Lysis284, de levercrisis enzovoort. Een hoog percentage van deze crises heeft momenteel een fatale afloop. Ook in de toekomst zullen we een aantal patiënten blijven verliezen. Maar we hebben nu het voordeel dat we al vooraf weet wat ons te wachten staat en kan daarom vooraf aan deze verwachte gebeurtenis voldoen. Het heeft voor ons geen nut om de frequentie van longontstekingen te hebben verlaagd door nu longontsteking bronchiaal carcinoom te noemen als de patiënten dan overlijden aan bronchiaal carcinoom. Vervolgens hebben we de ziekte gewoon opnieuw gelabeld.

Maar als we precies weten wanneer we longlyse kunnen verwachten en wat we vooraf kunnen doen om dit fundamenteel noodzakelijke biologische proces gunstig te beïnvloeden, bijvoorbeeld met antibiotica en cortisone, dan is dat een geheel nieuw maar logisch uitgangspunt in de nieuwe geneeskunde. Dit is zelfs het geval als dezelfde of soortgelijke middelen als in de conventionele geneeskunde worden gebruikt, omdat het voorbegrip totaal anders is.

Voorbeeld: Als we in het geval van een longontsteking weten dat het conflict, een territoriumangst, slechts drie maanden heeft geduurd, dan weten we dat de longontsteking, dat wil zeggen de epileptoïdecrisis, over het algemeen niet fataal zal zijn, zelfs als er niets met medicijnen wordt gedaan . De patiënt wordt gerustgesteld omdat ook de arts niet voor niets rust uitstraalt.

Maar als het conflict 9 maanden of langer heeft geduurd, dan weet de arts van de Nieuwe Geneeskunde dat de epileptoïdecrisis voor de patiënt een zaak van leven of dood is als er niets wordt gedaan. Hij moet zichzelf en de patiënt daarom hierop voorbereiden, alle krachten van de patiënt mobiliseren en alle medische mogelijkheden benutten. In het geval van longontsteking zouden bijvoorbeeld, net als voorheen, antibiotica worden gegeven, maar ook cortisone zou massaal worden gebruikt, iets wat tot nu toe nog niet is gedaan, namelijk vlak voor de epileptoïdecrisis, rond het kritieke punt, dat altijd erna is. om het hoogtepunt van de crisis te overleven. Het kritieke punt is dat na de climax van de crisis de vagotonie weer opduikt, maar deze keer leidt het niet naar de vagotone vallei, maar eruit.

283 Longontsteking = longontsteking
284 Lysis = oplossing, oplossing

Pagina 439

Zoals we al weten heeft het organisme de epileptische crisis geprogrammeerd voor dit draaien aan het stuur. In 95% van de gevallen zijn de hulpbronnen van ons lichaam voldoende. De resterende 5% zijn degenen die in de natuur zouden sterven aan ademhalingsfalen onmiddellijk na de - voor dit specifieke ernstige geval - onvoldoende epileptoïdecrisis in vagotonisch cerebraal coma (hersenoedeem).

Nog een voorbeeld: met nefrotisch285 Met behulp van nieuwe medicijnen weten we al precies wat de oorzaak is: namelijk de pcl-fase van een nierverzamelkanaalcarcinoom en eiwitverlies door wondsecretie in het gebied van het tuberculoseproces. Nu weten we precies wat we moeten doen: als de patiënt om de een of andere reden zijn eiwitverlies niet kan compenseren door orale inname van eiwitten, moeten we albumine-infusies gebruiken.286Vervang de hypoalbuminemie totdat het genezingsproces is voltooid.

In het geval van ascites, die de PCL-fase van een peritoneaal carcinoom vertegenwoordigt, kunnen we de patiënt erop voorbereiden dat ascites zal optreden zodra hij zijn conflict (aanval op de buik) heeft opgelost. Nu kan de patiënt de ascites als een goed teken verwelkomen, en, als hij toevallig tuberculosebacteriën heeft, het verplichte nachtelijk zweten en de koortsachtige temperaturen, dat wil zeggen dat hij zich op zijn ascites voorbereidt als een taak die hij onder de knie kan krijgen.

20.4.7.1 De twee groepen medicijnen

Als we de pure drugs, verdovende middelen en kalmerende middelen buiten beschouwing laten, blijven er twee grote groepen medicijnen over:

1. de sympathische tonica, die stress verhoogt,

2. de parasympathicotonica of vagotonica, die de herstel- of rustfase ondersteunen.

Omdat de zogenaamde “kankerziekte” (d.w.z. SBS) een vegetatief proces is dat zich in verschillende fasen bevindt als er een oplossing voor het conflict en dus een genezingsfase wordt bereikt, kan een en hetzelfde medicijn nooit “voor kanker” of “tegen kanker” zijn. ”. Een medicijn kan daarom sympathische spanning ondersteunen en vagotonie vertragen, of omgekeerd. Een medicijn kan niet tegelijkertijd in beide richtingen werken, omdat sympathicotonie en vagotonie lijnrecht tegenover elkaar staan.

285 Nephr- = woorddeel dat nier betekent
286 Albuminen = eiwitten

Pagina 440

De eerste groep sympathische tonica omvat adrenaline en noradrenaline, cortison, prednisolon, dexamethason en schijnbaar diverse medicijnen zoals cafeïne, theïne, penicilline en digitalis en vele andere. In principe kun je ze allemaal gebruiken als je het vagotonie-effect wilt verzachten en zo ook het hersenoedeem wilt verminderen, wat in principe een goede zaak is, maar een overmatige complicatie.

De tweede groep omvat alle sedativa en krampstillers die de vagotonie vergroten of de sympathische spanning verlichten. Het verschil tussen de sympathicotonica en de vagotonica ligt in het feit dat ze vooral specifieke gebieden in de hersenen aantasten en de overige gebieden minder of nauwelijks. Dat is wat de farmacologen deden287 leidde ertoe dat mensen geloofden dat de actieve ingrediënten een direct effect op een orgaan zouden hebben. Dit kan worden aangetoond door de bloedtoevoer van een orgaan tijdelijk aan te sluiten op een ander circuit. Als je vervolgens de bijbehorende medicatie aan het bloed en dus aan de hersenen toevoegt, reageert het orgaan, dat alleen qua bloed is losgekoppeld maar toch zenuwachtig met de hersenen verbonden is, op dezelfde manier alsof het op het oorspronkelijke circuit zou zijn aangesloten. . We weten ook dat niets enig effect heeft op het getransplanteerde hart, omdat de lijnen naar de hersenen zijn doorgesneden!

20.4.7.2 Een woord over penicilline

Penicilline is een sympathisch cytostatisch medicijn. Het effect dat het heeft op bacteriën is onbeduidend en staat ondergeschikt aan het effect dat het heeft op het oedeem van de hersenstam. Daarom kan het in de PCL-fase worden gebruikt om hersenstamoedeem te verminderen, terwijl het vergelijkbaar is met cortisone288 inferieur in de overige hersengebieden (met uitzondering van het hersenmerg, de zogenaamde ‘luxegroep’). Het belang van de ontdekking van penicilline en de andere zogenaamde antibiotica mag daarom niet worden verminderd. Maar deze ontdekking werd gedaan onder volledig valse premissen en ideeën. Er werd altijd gedacht dat de vervalproducten van bacteriën als gifstoffen zouden werken en koorts zouden veroorzaken. Je hoeft dus alleen maar de slechte kleine bacteriën te doden om ook de slechte gifstoffen te vermijden.

287 Farmacologie = wetenschap van de interacties tussen geneesmiddelen en het organisme
288 Cortison = is het synthetische mineralocorticoïde 17α-hydroxy-11-dehydro-corticosteron dat overeenkomt met het natuurlijke hormoon corisol of cortisol (17α-hydroxy-corticosteron of hydroxycortison (C21H30O5)).

1 mg dexamethason = 5 mg prednisolon = 25 mg prednison = 100 mg cortison.

Pagina 441

Dat was een fout! Het is waar dat Fleming ‘per ongeluk’ een stof ontdekte die uit paddenstoelen werd gewonnen en die hersenstamoedeem verminderde. Zoals elk cytostatisch en anti-oedematisch middel treffen dergelijke effecten ook de bacteriën, onze hardwerkende vrienden die tijdelijk ontslagen zijn omdat hun werk is uitgesteld naar een latere datum met een minder dramatisch beloop.

Net als penicilline en de andere antibiotica heeft elk cytostatisch medicijn een deprimerend effect op de hematopoëse289, wat zo’n verwoestend effect heeft op de “frustrerende” zogenaamd noodzakelijke behandeling van leukemie, de genezingsfase van botkanker.

20.4.7.3 Aanbevolen dosering voor prednisolon

Ongeveer 5 tot maximaal 10% van de patiënten heeft mogelijk medicijnen nodig tijdens de genezingsfase. Deze beslissing kunt u echter pas nemen als u zich via het CCT ervan heeft overtuigd dat het echt niet nodig is. Als u het niet zeker weet, moet u gedurende de eerste 8 weken na conflictolyse tweemaal daags 2 mg prednisolon retard innemen.290 geef ongeveer 1/5 van de dosis dexamethason, namelijk 4 mg prednisolon of 1 mg dexamethason in de late ochtend en in de avond. Bij deze dosering worden gedurende deze periode geen bijwerkingen verwacht. Na 8 weken kunt u eenmalig teruggaan naar 1 mg prednisolon retard.

Bij patiënten die hersenstamoedeem hebben of meerdere carcinomen hebben gehad die allemaal in één keer verdwenen zijn of bij wie een conflict al lang aanhoudt, moet men 4 maal 4 mg prednison innemen.291 retard of 4 maal 1 mg dexamethason292 Geef retard in de loop van de dag eventueel 5 maal 4 mg, dus totaal 20 mg per dag, bijvoorbeeld 1 maal 4 mg in de ochtend, 2 maal 4 mg tijdens de lunch en nog eens 2 maal 4 mg in de avond . Patiënten die meer dan 20 mg hydrocortison nodig hebben, moeten, indien mogelijk, onder klinische controle worden behandeld.

Naast de basisbehandeling met cortisone kunnen alle sympathische tonica mogelijk en geïndiceerd zijn, inclusief penicilline en andere antibiotica, alle decongestiva zoals antihistaminica en anti-allergica, hoofdpijn- en migrainemedicijnen en dergelijke. U kunt echter veel medicijnen besparen als u koele kompressen, koude douches of, bij koud weer, een wandeling met onbedekt hoofd kunt gebruiken. Zwemmen in koud water is ook erg goed, maar niet in de sauna. Een bezoek aan de sauna kan gemakkelijk leiden tot een centrale ineenstorting, vergelijkbaar met een zonnesteek. Het eenvoudigste medicijn is meerdere keren per dag een kopje koffie.

Let wel, al deze aanbevelingen zijn alleen van toepassing op de vagotone fase na het oplossen van conflicten. Het wordt ingewikkelder als er sprake is of zich een actief vluchtelingenconflict voordoet (zie hoofdstuk “Syndromen”), omdat er dan sprake is van “gemengde innervatie” met onevenredig groot oedeem – in het orgaan en in de Hamerse focus van de hersenen.

289 Hematopoiese = bloedvorming
290 vertraging = vertraging
291 Prednison = 1,2 dehydrocortison
292 Dexamethason = 9α-fluor-16α-methyl-prednisolon

Pagina 442

20.4.7.4 Een woord over cytostatische chemo-pseudotherapie

Naar mijn mening is dit een idiote, puur symptomatische, gevaarlijke pseudotherapie die alleen mogelijk was door onwetendheid over de wetten van de nieuwe geneeskunde. Chemo-pseudotherapie is alleen schijnbaar succesvol (ten koste van het beenmerg) omdat het de symptomen van de genezingsfase van organen die door de grote hersenen worden gecontroleerd, kan elimineren. Dit gaat ten koste van een aantal rampzalige gevolgen: één daarvan is dat je nu altijd denkt dat je door moet gaan met de chemo om te voorkomen dat de genezingssymptomen terugkeren, wat natuurlijk een fticisme is.293 van het beenmerg en de zekere dood van de patiënt.

Het tweede, nog grotere gevaar is dat bij iedere chemokuur het hersenoedeem afneemt en daarmee het gevaarlijke accordeoneffect wordt uitgelokt. Chemo-pseudotherapie, evenals stralingspseudotherapie, vermindert radicaal de elasticiteit van de synapsen van de hersencellen, wat op zijn beurt hun tolerantie voor hersenoedeem in de genezingsfase aanzienlijk vermindert; ze scheuren en kunnen leiden tot cytostatisch gerelateerde apoplectische hersendood. de patient.

20.4.7.5 Aanbeveling bij herhaling van het conflict of nieuw DHS

Hieruit volgt logisch en consistent dat bij een recidiverend DHS, d.w.z. wanneer de patiënt weer in sympathische spanning verkeert, cortisone onmiddellijk gecontra-indiceerd is. Je kunt dus niet tegen een patiënt zeggen: 'Kom over drie maanden nog eens terug', zonder hem daar expliciet van op de hoogte te stellen. Als hij doorgaat met het innemen van zijn cortisone, zal dit de intensiteit van het conflict vergroten. Aan de andere kant mag de patiënt niet in één keer stoppen met het gebruik van cortison, maar in dit geval moet het binnen een paar dagen worden “afgebouwd”. Het beste is natuurlijk dat het nieuwe conflict direct wordt opgelost en de medicatie kan blijven zoals het tot dan toe was.

293 Phtise = krimp van het beenmerg met stopzetting van de bloedvorming

Pagina 443

In principe moet aan elke patiënt tot in detail worden uitgelegd dat de medicatie die zij krijgen geen ‘behandeling’ voor kanker is, maar alleen bedoeld is om het oedeem in de hersenen en het lichaam te verlichten, d.w.z. een voorzorgsmaatregel om complicaties in de hersenen te voorkomen. genezingsproces en het lichaamsorgaan.

20.4.7.6 Cortisone afbouwen, eventueel met behulp van ACTH

Indien mogelijk mag u nooit abrupt stoppen met het gebruik van cortisone. Dit is geen nieuws, iedere arts weet dit. Het wordt aanbevolen om aan het einde van de behandeling een depot ACTH (adrenocorticotroop hormoon) te injecteren. Deze maatregel is alleen nodig als de patiënt hogere doses cortisone heeft gekregen. Bij een nieuw of terugkerend DHS moet het zeer snel worden afgebouwd als het conflict niet snel kan worden opgelost.

20.4.7.7 De epileptische crisis

Elke patiënt in de PCL-fase ervaart een min of meer uitgesproken epileptische of epileptoïde crisis. Deze epileptische of epileptoïde crises zijn in principe verstandige biologische processen. Zo’n proces altijd willen behandelen is op zichzelf onzinnig, omdat het een nuttige functie heeft. Het kan zelfs slecht zijn voor de patiënt als men op onbiologische wijze probeert deze natuurlijke processen te verstoren. Dit geldt voor ongeveer 95% van de gevallen.

Dan blijft er nog de 5% over die normaal en biologisch zou sterven in deze epileptische of epileptoïde crisis. Maar wij als artsen moeten ons ook inspannen om met deze patiëntengevallen om te gaan, die bijvoorbeeld al een jaar of langer een territoriumconflict hebben en waarvan het biologisch gezien onwaarschijnlijk is dat ze hun conflict überhaupt kunnen oplossen en instinctief meestal niet zouden oplossen. het helemaal niet. Deze patiënten willen net zo graag blijven leven als wij.
Medicamenteuze therapie is erg moeilijk omdat we feitelijk tegen de natuur moeten werken. Er moeten twee momenten worden opgemerkt:

Pagina 444

1.